Θα πάρετε Σολωμό; Ή Κάλβο;

 

«Ἐγώ ἀγαπῶ τόν Κάλβο ἐσύ τό Σολωμό

μᾶς χωρίζει μι’ ἀλλαγή βλέμματος

ἤ ἄβυσσος;» 

Θωμάς Γκόρπας

Κι όσο για μένα, 

και τα δυό. Κι η άβυσσος εντός μου.

____

από «Περί ποιητικῆς παραδόσεως»

Στο δωμάτιό μου («Ας μη βρέξη ποτέ το σύννεφον»)

Ευτυχία.

Στο δωμάτιό μου

μετά τη θάλασσα και τις ιαχές «αγρίων βαρβάρων» - καλές κι αυτές για όσο-

μοσχοβολά ο βασιλικός και λέει ο Κάλβος.

«Ήλθετε, ω Μούσαι, ακούω,

και χαίρουσα πετάει

πετά η ψυχή μου..»

στα «χλωρά μοσχοβολούντα

νησία του Αιγαίου πελάγους,

ευτυχισμένα χώματα

όπου η χαρά και η ειρήνη

πάντα εκατοίκουν».

«Ας μη βρέξη ποτέ το σύννεφον...», ας μη βρέξει.

'Ηρημωμένος' ο αιγιαλός, στοιχειώνουν της ψυχής τα λύματα

'Eις τον ηρημωμένον
αιγιαλόν της νήσου..'

Εκεί που στίφη 'αγρίων βαρβάρων' πάτησαν και ούρλιαξαν κι αγάπησαν και πλήγωσαν, τώρα ερημιά. Στοιχειώνει ο τόπος. Φεύγουν οι άνθρωποι μα η σκιά τους μένει πίσω.

Βαθιές ανάσες παίρνει το χειμώνα το νησί. Ξεπλένουν οι βροχές και οι αέρηδες όλα εκείνα- τα νεύρα, stress, την κούραση- που άφησαν πίσω όσοι ήρθαν να ξεκουραστούν, να αδειάσουν, να ηρεμήσουν, πριν επιστρέψουν από τις Διακοπές τους στον αδιάκοπο αγώνα της καθημερινότητάς τους.

Ακόμα τώρα όμως είμαστε στο στοίχειωμα του αποχαιρετισμού.  Αδειασμένος, ερημωμένος είναι ο δρόμος, όχι άδειος ή έρημος, όπως οι νύχτες πολυσύχναστης πλατείας ή αρχαίες πόλεις που εγκαταλείφθηκαν. 

Θα ξεπλυθεί το ξένο stress. Τα νεύρα, οι απογοητεύσεις κι οι πικρίες κυλούν σε γη και θάλασσα, λύματα είναι που θα γίνουν λίπασμα για να ανθίσουν  πάλι οι ανοιξιάτικες βιολέτες και να δώσουν καρπούς τα αμπέλια μας όταν την Άνοιξη θα ξαναγεννηθούμε στον αιώνιο κύκλο και το νησί φρέσκο θα αναδυθεί κι έτοιμο να προσφέρει πάλι θεραπεία.

______________________________________________

Στα εισαγωγικά: Ανδρέας Κάλβος

Η εικόνα: στο Cafe Vero- παλιός Περιφερειακός μεταξύ ΟΤΕ, Ταχυδρομείου, Αφετηρίας λεωφορείων, σημείο αδιαπέραστο μέρα ή νύχτα τα καλοκαίρια αλλά τώρα  όπως το βλέπετε.