-Εγώ αγόρια ήθελα αλλά καλό είναι και το κοριτσάκι, άκουσα να λέει νέα μαμά πάνω από το καροτσάκι με το αμέριμνο τρίχρονο.
Το παρατήρησε άραγε κανείς άλλος στις διάσημες παιδοκτονίες;
Πισπιρίκου:Τζωρτζίνα 2022, Μαλένα 2019 Ίριδα 2021
Μουρτζούκου: Αδελφή της, 2 δικά της μωρά, 1 παιδάκι γνωστής της στο οποίο έκανε babysitting.
Όλα κορίτσια, ενώ για τον Παναγιωτάκη της φίλης της αρνείται πως τον σκότωσε εκείνη και ως απόδειξη ισχυρίζεται στο Υπόμνημα ότι τον αγαπούσε, ο μικρός ήταν η ζωή της, εκείνη σκοτώνει «μόνο κορίτσια».
Αλγερινή: Έπνιξε στο Φάληρο το υποσιτισμένο κοριτσάκι της το οποίο άκουγαν οι γείτονες να κλαίει. Αντίθετα στα video πηγαίνοντας κι επιστρέφοντας τη βλέπουμε να αγοράζει από το περίπτερο κάτι στα δυό αγόρια της από τα οποία το ένα την ακουμπά με τρυφερότητα και οικειότητα.
Άλλα στοιχεία για τον αριθμό κατά φύλο παιδοκτοιών και κακοποίησης δεν έχω μα αυτά τα 8 δολοφονημένα κοριτσάκια έναντι ενός αγοριού υποψιάζομαι ότι κάτι λένε για την κοινωνία μας.
Οι νόμοι μας είναι αυστηροί, σχολιάζουμε με φρίκη την Κίνα όπου τα πουλούσαν ή τα έπνιγαν κι απαγορεύτηκε η εξέταση ανίχνευσης φύλου αφού μόλις φανεί έμβρυο θηλυκό διακόπτουν την εγκυμοσύνη, όμως άραγε μήπως παραμένει και στη σύγχρονη Ελλάδα η βαθιά ριζωμένη νοοτροπία ότι το παιδί το σωστό το επιθυμητό είναι αγόρι ενώ το κορίτσι αναλώσιμος μπελάς;
Το έχουμε μάλιστα και σε παροιμία:
‘Έχω γιο κι έχω χαρά
που θα γίνω πεθερά·
έχω κόρη κι έχω πίκρα
που θα γνέθω μέρα νύχτα.*
__________________________
…. αποσπάσματα από το απολογητικό υπόμνημα που υπέβαλε στην ανακρίτρια η Ειρήνη Μουρτζούκου, στο οποίο επανέλαβε την ομολογία της πως σκότωσε τα δύο της παιδιά, ακόμη ένα βρέφος (παιδί φίλης της) και την αδελφή της, το 2014.
Ωστόσο, αρνήθηκε ότι σκότωσε ακόμη ένα παιδί φίλης της, τον 15 μηνών Παναγιωτάκη, παρόλο που ήταν παρούσα όταν το παιδί έφυγε από τη ζωή,
‘Στο Υπόμνημα η 25χρονη αναφέρει ότι σκότωνε κορίτσια και όχι αγόρια: «Τα μεν υπόλοιπα βρέφη ήταν ηλικίας έως έξι (6) μηνών, ενώ ο Παναγιωτάκης ήταν μεγάλο παιδί, ηλικίας δεκαπέντε (15) μηνών, τα υπόλοιπα βρέφη ήταν κορίτσια, ενώ ο Παναγιωτάκης ήταν αγόρι»..’
Στην Ερεσό την ημέρα του γάμου, ημέρα της «στεφάνωσης», όπως την ονοματίζουν οι ντόπιοι, οι συγγενείς της νύφης φτιάχνουν ένα ταψί μπακλαβά και το προσφέρουν στους γονείς του γαμπρού, ως ανταλλαγή με τον γιό τους και γαμπρό.
Η γυναίκα που αυτοπυρπολήθηκε στο Ζάππειο φωνάζοντας ότι δεν έχει ούτε να φάει ήταν η δημοσιογράφος Αύρα Γρηγορίου. Η Αύρα της Ελευθεροτυπίας, η Αύρα της ΕΡΤ, 68 ετών.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφθηκε και συνεχάρη προσωπικά τους ευζώνους που προσπάθησαν να τη σώσουν.
Η Αύρα Γρηγορίου ήταν δημοσιογράφος με αξιοπρεπή σταδιοδρομία σε μέσα όπως η ΕΡΤ, η Ελευθεροτυπία, το Έθνος. Aυτοπυρπολήθηκε στο Ζάππειο φωνάζοντας ότι δεν είχε ούτε να φάει. Λίγες ώρες μετά, πέθανε στο νοσοκομείο.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τασούλας επισκέφθηκε το στρατόπεδο της Προεδρικής Φρουράς και συνεχάρη τους αξιωματικούς και τους Εύζωνες γιατί χάρη στην αποφασιστικότητα και την ετοιμότητά τους έσωσαν τη ζωή της γυναίκας που αυτοπυρπολήθηκε μπροστά από την Αίγλη Ζαππείου.
Η Αύρα Γρηγορίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Αποφοίτησε από το τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημοσίου Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών το 1985.
Παράλληλα, είχε ήδη ξεκινήσει την ενασχόλησή της με τη δημοσιογραφία, ως μαθητευόμενη στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο». Εργάστηκε στο περιοδικό «Γυναίκα» από το 1976 έως το 1980 και στην τηλεοπτική εκπομπή του αείμνηστου Φρέντυ Γερμανού «Σάββατο βράδυ-Κυριακή πρωί» από το 1978.
Το 1981, προσλήφθηκε στην εφημερίδα «Έθνος» όπου εργάστηκε στο ελεύθερο και στο ρεπορτάζ του Υπουργείου Υγείας. Στη συνέχεια, απασχολήθηκε στις εφημερίδες «Γνώμη», «Ειδήσεις», «Ελεύθερος Τύπος», «Ελευθεροτυπία» στο καθημερινό και κυριακάτικο φύλλο της, όπου ανέλαβε τη στήλη «Ανάσες».
Επίσης, εργάστηκε για πολλά χρόνια στην ΕΡΤ, ξεκινώντας από το Τμήμα Ειδήσεων του Πρώτου Προγράμματος της ΕΡΑ.
Η Αύρα Γρηγορίου κόσμησε το δημοσιογραφικό επάγγελμα με το ήθος και την επαγγελματική της αρτιότητα και αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση για τους συναδέλφους της, οι οποίοι την περιέβαλαν με εκτίμηση και σεβασμό.
Στην πορεία της ζωής της επέλεξε να διαβεί δύσβατα μονοπάτια με γνώμονα τις αρχές και τα πιστεύω της, τα οποία συχνά προπορεύονταν της εποχής της. Έφυγε ξαφνικά από κοντά μας, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συλλυπείται βαθύτατα τον γιο της Ορέστη, την οικογένεια και τους οικείους της και αποχαιρετά την εκλεκτή συνάδελφο.
Τα στοιχεία της κηδείας της Αύρας Γρηγορίου θα γνωστοποιηθούν με νεότερη ανακοίνωση.
«Λίγο μετά τις 10 το πρωί της περασμένης Τετάρτης, έξω από την Αίγλη του Ζάππειου ακούστηκε μια μικρή φασαρία, περαστικοί αντίκρισαν μια ψηλή γυναίκα να καίγεται, είχε αυτοπυρποληθεί. Έτρεξαν αστυνομικοί της προεδρικής φρουράς που βρίσκονταν στο σημείο με ένα πυροσβεστήρα στα χέρια, έριξαν στο φλεγόμενο σώμα, η φωτιά έσβησε, η γυναίκα διακομίστηκε σε νοσοκομείο με σοβαρά εγκαύματα, μερικές ώρες αργότερα υπέκυψε στα σοβαρά τραύματα της. Μάρτυρες που βρέθηκαν τυχαία στο σημείο την είχαν ακούσει πριν προσπαθήσει να βάλει τέλος στη ζωή της να λέει “δεν είχα ούτε να φάω’’.
Πολλά χρόνια πριν σε ένα μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα, τα βράδια που η φασαρία ήταν μεγάλη από τις φωνές και την ένταση της δουλειάς για να προλάβουν τις τελευταίες ειδήσεις πριν τυπωθούν τα φύλλα, ένα γλυκό κορίτσι με ξανθά μαλλιά, ευθυτενές παράστημα και με μεγάλα γυαλιά που φώτιζαν περισσότερο το όμορφο πρόσωπο της έμπαινε στα γραφεία και έμοιαζε σαν μια όαση εκείνες τις στιγμές. Χαμογελαστό, έλεγε λίγες λέξεις συνήθως αλλά ήταν αρκετές για να μοιράσει δευτερόλεπτα γαλήνης. Όλοι του έδειχναν σεβασμό, για τη δουλειά του, για αυτό που ήταν. Είχε μια ξεχωριστή αύρα, η Αύρα. Έτσι την έλεγαν, ποιος ξέρει γιατί, δεν την ρώτησα ποτέ.
Πριν λιγότερα χρόνια, συνάντησα εκείνο το γλυκό κορίτσι, γυναίκα πια, τυχαία στο κέντρο της πόλης. Είχα να την δω χρόνια, απο τότε που το μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα έκλεισε με έναν εντελώς άδοξο τρόπο αφήνοντας μεγάλες πολύ βαθιές πληγές σε εκατοντάδες ανθρώπους. Σε κάποιους περισσότερες. Δεν είχε χάσει ούτε την παροιμιώδη ηρεμία της, ούτε το γλυκό χαμόγελό της που το συμπλήρωναν μερικές ωραίες ρυτίδες, οι γυναίκες όταν αποκτούν ρυτίδες μου μοιάζουν πιο γλυκιές. Είπαμε μερικές λέξεις για τις ζωές μας, για τα παλιά και χαθήκαμε πάλι. Μετά, όταν οι κουβέντες με φίλους έφερναν το όνομά της, στο μυαλό έρχονταν οι εικόνες από το γλυκό ήρεμο πρόσωπο της Αύρας που δουλεύαμε μαζί.
Την επομένη του περιστατικού της αυτοπυρπόλησης στο Ζάππειο, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφτηκε τους ανθρώπους της προεδρικής φρουράς για να τους συγχαρεί γιατί εκείνο το πρωί της Τετάρτης προσπάθησαν και έσωσαν την γυναίκα που αυτοπυρπολήθηκε. Ούτε ο ίδιος, ούτε όσοι βρέθηκαν στο περιστατικό δεν έμαθαν ποτέ το όνομα της, ήταν απλά μια γυναίκα 67 ετών που προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή της φωνάζοντας πριν πως ‘’δεν είχε ούτε να φάει». Ακόμα και αν το γνώριζαν όμως αυτό το όνομα δεν θα τους έλεγε τίποτα, δεν ήταν από αυτά των προβεβλημένων δημοσιογράφων, αυτών που κάνουν μεγάλη φασαρία, απο αυτούς που σέβονται οι πολιτικοί και θέλουν να έχουν καλές σχέσεις μαζί τους. Ήταν απλά μια καλή δημοσιογράφος που την έλεγαν Αύρα…».
. Αυτοπυρπολήθηκε σε δημόσιο χώρο γιατί ένιωσε ανεπιθύμητη, περιττή, αόρατη. Δεν την πήρε ο θάνατος. Την έσπρωξε η εγκατάλειψη. Η απώλεια της δεν είναι φυσική, είναι κοινωνικά παραγόμενη και το αίμα είναι στους αρμούς της σιωπής σας.
Καλά μια συνάδελφός μας δημοσιογράφος καταλήγει άστεγη και αυτοπυρπολείται σε δημόσιο χώρο κι η Ένωσή μας @JUADN1
γράφει "έφυγε"; Είναι άραγε από ντροπή, από αμηχανία ή συνειδητή επιδίωξη απόκρυψης της είδησης και παραπλάνησης του κοινού; Μήπως μας πουν πάλι ότι "δεν είχε γράψει επιστολή να ζητήσει βοήθεια";
Στην Ελλάδα του 2025, μπορείς να έχεις εργαστεί 30 χρόνια και να πεθάνεις με εγκαύματα γιατί δεν έχεις ούτε να φας. Μπορείς να φωνάζεις σε δημόσιο χώρο και να σε καταγράφουν χωρίς να συγκλονίζεται τίποτα. ....
...Tir'd with all these, from these would I be gone,
Save that, to die, I leave my love alone...*
Δυό φορές μου συνέβη την τελευταία εβδομάδα. Νόμιζα ότι μιλάω ρεαλιστικά. Ότι μοιράζομαι σκέψεις απολύτως λογικές. Όμως δυό φίλες μου τρόμαξαν, ανησύχησαν,κι έδειξαν ότι ένιωσαν να επιζητώ παρηγοριά, 'αγκαλίτσες', συμπαράσταση- κάτι απεχθές που ούτε μου θα μου περνούσε από το μυαλό.
Η μια με ρώτησε αν διαβάζω τη ' Θιβετανική Β'ίβλο των Νεκρών΄ (Ναι, κάπου εδώ είναι αν ψάξω. Την είχα διαβάσει στα 19 μου, τότε που μελετούσα το Ταρώ και Αστρολογία και ερωτεύτηκα δια βίου τα σύμβολα.
Η άλλη φίλη είπε τη λέξη 'morbid' στην κουβέντα και στο επόμενο τηλέφωνο με είπε 'Δαφνάκι'.
Δαφνάκι. Εγώ;
Δε σχολίασα. Της ξέφυγε, το ένιωσα στην παύση.
Μισό αιώνα προσπαθώ.Δεν είναι εύκολο να υψώνεις αναχώματα γι αυτούς που αγαπάς. (Ιδίως αυτούς- οι άλλοι τι μας νοιάζουν. ΟΙ άλλοι μ΄ένα βλέμμα απομακρύνονται).
Μα αυτό είναι σήμερα το ζήτημα. Πώς να ανοιχτείς, να μοιραστείς μύχιες σκέψεις που θα επηρεάσουν το όποιο μέλλον σου, σε ένα κόσμο που έκανε taboo κάθε κουβέντα για το μόνο σίγουρο, το μόνο βέβαιο μέλλον, το μόνο δρόμο που ουδείς μας θα αποφύγει.
―Ολόκληρο βιβλίο έγραψα για το Θάνατο, είπα. Μα φαίνεται 40 ποιήματα δεν κατάφεραν να επιδείξουν πώς τον βλέπω.
_____________________________
'Εξι 'Εκτου σήμερα.
Με δυό σονέττα που αγαπώ.
Πάνω Σαίξπηρ,του 66 η κατάληξη:
*'..Κουράστηκα· να φύγω θέλω από τη ζωή εδώ πάνω
Μόνο που μόνη μένει η αγάπη μου αν πεθάνω..."
(σε δική μου πρόχειρη μετάφραση που εύχομαι να μεταδίδει την απόγνωσή μου).
