Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Θάνατος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Θάνατος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2025

Αυτοπυρπολήθηκε η Αύρα Γρηγορίου, δημοσιογράφος

Αύρα Γρηγορίιου


Η γυναίκα που αυτοπυρπολήθηκε στο Ζάππειο φωνάζοντας ότι δεν έχει ούτε να φάει ήταν η δημοσιογράφος Αύρα Γρηγορίου. Η Αύρα της Ελευθεροτυπίας, η Αύρα της ΕΡΤ, 68 ετών.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφθηκε και συνεχάρη προσωπικά τους ευζώνους που προσπάθησαν να τη σώσουν.

 

 

 Η Αύρα Γρηγορίου ήταν δημοσιογράφος με αξιοπρεπή σταδιοδρομία σε μέσα όπως η ΕΡΤ, η Ελευθεροτυπία, το Έθνος. Aυτοπυρπολήθηκε στο Ζάππειο φωνάζοντας ότι δεν είχε ούτε να φάει. Λίγες ώρες μετά, πέθανε στο νοσοκομείο. 


open

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τασούλας επισκέφθηκε το στρατόπεδο της Προεδρικής Φρουράς και συνεχάρη τους αξιωματικούς και τους Εύζωνες γιατί χάρη στην αποφασιστικότητα και την ετοιμότητά τους έσωσαν τη ζωή της γυναίκας που αυτοπυρπολήθηκε μπροστά από την Αίγλη Ζαππείου.


https://www.ethnos.gr/greece/article/375220/zappeioeyzonesesosanthn67xronhpoyaytopyrpolhthhketoysedosesygxarhthriaotasoylas



 newsit

Η Αύρα Γρηγορίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Αποφοίτησε από το τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημοσίου Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών το 1985.

Παράλληλα, είχε ήδη ξεκινήσει την ενασχόλησή της με τη δημοσιογραφία, ως μαθητευόμενη στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο». Εργάστηκε στο περιοδικό «Γυναίκα» από το 1976 έως το 1980 και στην τηλεοπτική εκπομπή του αείμνηστου Φρέντυ Γερμανού «Σάββατο βράδυ-Κυριακή πρωί» από το 1978.

Το 1981, προσλήφθηκε στην εφημερίδα «Έθνος» όπου εργάστηκε στο ελεύθερο και στο ρεπορτάζ του Υπουργείου Υγείας. Στη συνέχεια, απασχολήθηκε στις εφημερίδες «Γνώμη», «Ειδήσεις», «Ελεύθερος Τύπος», «Ελευθεροτυπία» στο καθημερινό και κυριακάτικο φύλλο της, όπου ανέλαβε τη στήλη «Ανάσες».

Επίσης, εργάστηκε για πολλά χρόνια στην ΕΡΤ, ξεκινώντας από το Τμήμα Ειδήσεων του Πρώτου Προγράμματος της ΕΡΑ.

Η Αύρα Γρηγορίου κόσμησε το δημοσιογραφικό επάγγελμα με το ήθος και την επαγγελματική της αρτιότητα και αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση για τους συναδέλφους της, οι οποίοι την περιέβαλαν με εκτίμηση και σεβασμό.

Στην πορεία της ζωής της επέλεξε να διαβεί δύσβατα μονοπάτια με γνώμονα τις αρχές και τα πιστεύω της, τα οποία συχνά προπορεύονταν της εποχής της. Έφυγε ξαφνικά από κοντά μας, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συλλυπείται βαθύτατα τον γιο της Ορέστη, την οικογένεια και τους οικείους της και αποχαιρετά την εκλεκτή συνάδελφο.

Τα στοιχεία της κηδείας της Αύρας Γρηγορίου θα γνωστοποιηθούν με νεότερη ανακοίνωση.


Giannis Pantelakis

«Λίγο μετά τις 10 το πρωί της περασμένης Τετάρτης, έξω από την Αίγλη του Ζάππειου ακούστηκε μια μικρή φασαρία, περαστικοί αντίκρισαν μια ψηλή γυναίκα να καίγεται, είχε αυτοπυρποληθεί. Έτρεξαν αστυνομικοί της προεδρικής φρουράς που βρίσκονταν στο σημείο με ένα πυροσβεστήρα στα χέρια, έριξαν στο φλεγόμενο σώμα, η φωτιά έσβησε, η γυναίκα διακομίστηκε σε νοσοκομείο με σοβαρά εγκαύματα, μερικές ώρες αργότερα υπέκυψε στα σοβαρά τραύματα της. Μάρτυρες που βρέθηκαν τυχαία στο σημείο την είχαν ακούσει πριν προσπαθήσει να βάλει τέλος στη ζωή της να λέει “δεν είχα ούτε να φάω’’.

Πολλά χρόνια πριν σε ένα μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα, τα βράδια που η φασαρία ήταν μεγάλη από τις φωνές και την ένταση της δουλειάς για να προλάβουν τις τελευταίες ειδήσεις πριν τυπωθούν τα φύλλα, ένα γλυκό κορίτσι με ξανθά μαλλιά, ευθυτενές παράστημα και με μεγάλα γυαλιά που φώτιζαν περισσότερο το όμορφο πρόσωπο της έμπαινε στα γραφεία και έμοιαζε σαν μια όαση εκείνες τις στιγμές. Χαμογελαστό, έλεγε λίγες λέξεις συνήθως αλλά ήταν αρκετές για να μοιράσει δευτερόλεπτα γαλήνης. Όλοι του έδειχναν σεβασμό, για τη δουλειά του, για αυτό που ήταν. Είχε μια ξεχωριστή αύρα, η Αύρα. Έτσι την έλεγαν, ποιος ξέρει γιατί, δεν την ρώτησα ποτέ.


Πριν λιγότερα χρόνια, συνάντησα εκείνο το γλυκό κορίτσι, γυναίκα πια, τυχαία στο κέντρο της πόλης. Είχα να την δω χρόνια, απο τότε που το μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα έκλεισε με έναν εντελώς άδοξο τρόπο αφήνοντας μεγάλες πολύ βαθιές πληγές σε εκατοντάδες ανθρώπους. Σε κάποιους περισσότερες. Δεν είχε χάσει ούτε την παροιμιώδη ηρεμία της, ούτε το γλυκό χαμόγελό της που το συμπλήρωναν μερικές ωραίες ρυτίδες, οι γυναίκες όταν αποκτούν ρυτίδες μου μοιάζουν πιο γλυκιές. Είπαμε μερικές λέξεις για τις ζωές μας, για τα παλιά και χαθήκαμε πάλι. Μετά, όταν οι κουβέντες με φίλους έφερναν το όνομά της, στο μυαλό έρχονταν οι εικόνες από το γλυκό ήρεμο πρόσωπο της Αύρας που δουλεύαμε μαζί.

Την επομένη του περιστατικού της αυτοπυρπόλησης στο Ζάππειο, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφτηκε τους ανθρώπους της προεδρικής φρουράς για να τους συγχαρεί γιατί εκείνο το πρωί της Τετάρτης προσπάθησαν και έσωσαν την γυναίκα που αυτοπυρπολήθηκε. Ούτε ο ίδιος, ούτε όσοι βρέθηκαν στο περιστατικό δεν έμαθαν ποτέ το όνομα της, ήταν απλά μια γυναίκα 67 ετών που προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή της φωνάζοντας πριν πως ‘’δεν είχε ούτε να φάει». Ακόμα και αν το γνώριζαν όμως αυτό το όνομα δεν θα τους έλεγε τίποτα, δεν ήταν από αυτά των προβεβλημένων δημοσιογράφων, αυτών που κάνουν μεγάλη φασαρία, απο αυτούς που σέβονται οι πολιτικοί και θέλουν να έχουν καλές σχέσεις μαζί τους. Ήταν απλά μια καλή δημοσιογράφος που την έλεγαν Αύρα…».




Goth Sloth Radio

Δεν "έφυγε" η Αύρα Γρηγορίου, αγαπητοί @JUADN1

. Αυτοπυρπολήθηκε σε δημόσιο χώρο γιατί ένιωσε ανεπιθύμητη, περιττή, αόρατη. Δεν την πήρε ο θάνατος. Την έσπρωξε η εγκατάλειψη. Η απώλεια της δεν είναι φυσική, είναι κοινωνικά παραγόμενη και το αίμα είναι στους αρμούς της σιωπής σας.

Avgerinos Thanassis

Καλά μια συνάδελφός μας δημοσιογράφος καταλήγει άστεγη και αυτοπυρπολείται σε δημόσιο χώρο κι η Ένωσή μας @JUADN1

γράφει "έφυγε"; Είναι άραγε από ντροπή, από αμηχανία ή συνειδητή επιδίωξη απόκρυψης της είδησης και παραπλάνησης του κοινού; Μήπως μας πουν πάλι ότι "δεν είχε γράψει επιστολή να ζητήσει βοήθεια";


Goth Sloth Radio

Στην Ελλάδα του 2025, μπορείς να έχεις εργαστεί 30 χρόνια και να πεθάνεις με εγκαύματα γιατί δεν έχεις ούτε να φας. Μπορείς να φωνάζεις σε δημόσιο χώρο και να σε καταγράφουν χωρίς να συγκλονίζεται τίποτα. ....

#ΑυραΓρηγοριου #δεν_εφυγε_την_εδιωξαν




Προσθέτω σχόλιο που έλαβα



____________________________ 


Σύνδεσμοι

https://www.newsit.gr/ellada/pethane-i-ayra-grigoriou-i-gynaika-pou-aytopyrpolithike-stin-aigli-zappeiou-itan-dimosiografos/4443096 /

Documento: https://www.documentonews.gr/article/zappeio-dimosiografos-i-68chroni-pou-katelixe-i-anakoinosi-tis-esiea/ 



https://youtu.be/tbKHREcKfrQ?si=Q5lJuuhzI716Grg9 



Σάββατο 7 Ιουνίου 2025

6 6

 

...Tir'd with all these, from these would I be gone,
Save that, to die, I leave my love alone...*


     Δυό φορές μου συνέβη την τελευταία εβδομάδα. Νόμιζα ότι μιλάω ρεαλιστικά. Ότι μοιράζομαι σκέψεις απολύτως λογικές. Όμως δυό φίλες μου τρόμαξαν, ανησύχησαν,κι έδειξαν ότι ένιωσαν να επιζητώ παρηγοριά, 'αγκαλίτσες', συμπαράσταση- κάτι απεχθές που ούτε μου θα μου περνούσε από το μυαλό.

    Η μια με ρώτησε αν διαβάζω τη ' Θιβετανική Β'ίβλο των Νεκρών΄ (Ναι, κάπου εδώ είναι αν ψάξω. Την είχα διαβάσει στα 19 μου, τότε που μελετούσα το Ταρώ και Αστρολογία και ερωτεύτηκα δια βίου τα σύμβολα.
      Η άλλη φίλη είπε τη λέξη  'morbid' στην κουβέντα και στο επόμενο τηλέφωνο με είπε 'Δαφνάκι'.
      Δαφνάκι. Εγώ;
      Δε σχολίασα. Της ξέφυγε, το ένιωσα στην παύση.

      Μισό αιώνα προσπαθώ.Δεν είναι εύκολο να υψώνεις αναχώματα γι αυτούς που αγαπάς. (Ιδίως αυτούς- οι άλλοι τι μας νοιάζουν. ΟΙ άλλοι μ΄ένα βλέμμα απομακρύνονται).

      Μα αυτό είναι σήμερα το ζήτημα. Πώς να ανοιχτείς, να μοιραστείς μύχιες σκέψεις που θα επηρεάσουν το όποιο μέλλον σου, σε ένα κόσμο που έκανε taboo κάθε κουβέντα για το μόνο σίγουρο, το μόνο βέβαιο μέλλον, το μόνο δρόμο που ουδείς μας θα αποφύγει.

―Ολόκληρο βιβλίο έγραψα για το Θάνατο, είπα. Μα φαίνεται 40 ποιήματα δεν κατάφεραν να επιδείξουν πώς τον βλέπω.

_____________________________
'Εξι  'Εκτου σήμερα.
Με δυό σονέττα που αγαπώ.
Πάνω Σαίξπηρ,του 66 η κατάληξη:
*'..Κουράστηκα· να φύγω θέλω από τη ζωή εδώ πάνω 
Μόνο που μόνη μένει η αγάπη μου  αν πεθάνω..."
(σε δική μου πρόχειρη μετάφραση που εύχομαι να μεταδίδει την απόγνωσή μου).


και του Μαρκορά το ΔΥΟ:

Μείναμε δύο! Ποιος παρακάτου ξέρει
για μας τι λέει της Μοίρας το βιβλίο!
Ποιος πρώτος θε να πάει στ’ ανήλια μέρη,
ποιός μόνος του θα μείνει από τους δύο!

Δικό μου από 'ΤΑ 40' μου, VENCEREMOS:

..Έλα κοντά µου φως µου!

Mοιράσου τα σκοτάδια µου.

Στον Άδη του άλλου κόσµου

η ροδιά ξανά θ’ανθίζει

και θα τα βρεις τα χάδια µου....

__________________________________



________________________________________________
*Για πιο καλή μετάφραση:


   Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (μετάφραση Βασίλης Ρώτας - Βούλα Δαμιανάκου), Σονέτα, Επικαιρότητα, Αθήνα, 1997.


Δευτέρα 2 Ιουνίου 2025

Γιώργος Μισεγιάννης #rip



Τα συλλυπητήριά μου στην οικογένεια. 

Μα δεν αρκούν, το νιώθω λίγο.


Πελάτισσα οικογενειακώς από παιδί. Τώρα που δε ζω πλέον στην Αθήνα ήταν χαρά να ακούω τη φωνή του κάθε δίμηνο που παραγγέλνω 2 κιλά καφέ για το σπίτι ή να περνάω για μια Καλημέρα όποτε ο δρόμος με έφερνε στα παλιά λημέρια στο Κολωνάκι και με καλούσε η μυρωδιά του καφέ πριν στρίψω στη Λεβέντη.

Με τόσα ενδιαφέροντα, τόσες ενασχολήσεις κι όμως ήταν εκεί στο μαγαζί γλυκός,  χαμογελαστός και μόλις άκουγε τη φωνή μου θυμόταν κι εμένα και τις προτιμήσεις μου- πόσο και τι καφέ και πώς κομμένο και καβουρδισμένο.

Να πω θα μας λείψει; Μοιάζει κλισέ και λίγο για ένα τέτοιο άνθρωπο. 

 

Χάθηκε ένας άνθρωπος  άξιος και πολυσχιδής με πολλά ενδιαφέροντα και ποιότητα σπάνια.

Χημικός Μηχανικός του Πολυτεχνείου με masters στη Αγγλία, παίκτης μπριτζ, φυσιολάτρης και φιλόζωος ενεργός, διατήρησε την ποιότητα της επιχείρησης όσο και την αρχοντιά και την καλαισθησία σε μια εποχή που το Κολωνάκι εξαθλιώθηκε κι η ευγένεια μαραίνεται γύρω μας σαν απότιστο λουλούδι.

 


Διαλέγω φωτογραφία του Γιώργου Μισεγιάννη. Χαρακτηριστικά το χρώμα του πουλόβερ του δεν είναι τυχαίο. Είναι το χρώμα-σήμα του μαγαζιού σε τσάντες (και πακέτα που πλέον είναι ασημί, για να κρατά τη φρεσκάδα ο καφές) με το ‘Μισεγιάννης’ της σα χειρόγραφης γραμματοσειράς.  

Όλα μελετημένα. Με την  διακριτική κομψότητα που δεν εξηγεί, μόνο μιλά στους γνώστες.

 ΄Αφησε το σώμα του για μεταμόσχευση και ζητά από όποιον θέλει να κάνει στο όνομά του δωρεά στην Anima για τα ζώα που τόσο αγαπούσε:

https://staging.wild-anima.gr/ypostirixi/apeftheias-oikonomiki-enischysi





LIFO.GR

Πέθανε ο Γιώργος Μισεγιάννης, ιδιοκτήτης του ιστορικού καφεκοπτείου | LiFO

Ποιος ήταν ο Γιώργος Μισεγιάννης

Σπούδασε στη Σχολή Χημικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και συνέχισε τις σπουδές του στο Λονδίνο αποκτώντας Master of Science στο Imperial College.

Ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση, το «Καφεκοπτείο Μισεγιάννη» στην περιοχή του Κολωνακίου, το οποίο ίδρυσε ο παππούς του το 1914. Υπήρξε παντρεμένος με τη Μαρία Βιτωράκη και απέκτησαν δύο παιδιά.

Ο παππούς του βιογραφούμενου, Γιωργάκης Μισεγιάννης, γεννήθηκε το 1888 στην Πέργαμο της Μικράς Ασίας, ενώ οι ρίζες της οικογένειάς του έλκονται από τη Χίο. Η οικογένεια Μισεγιάννη αναγκάστηκε να φύγει το 1822 με την Καταστροφή της Χίου.

Ο Μιχάλης Μισεγιάννης απεβίωσε στις 8 Σεπτεμβρίου 2017, αφήνοντας το «τιμόνι» της επιχείρησης στα ικανά χέρια του γιου του, Γεώργιου, ο οποίος εκπροσωπώντας την τρίτη γενιά είχε αναλάβει το Καφεκοπτείο Μισεγιάννη ήδη από το 1997.

 

Ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση, το «Καφεκοπτείο Μισεγιάννη» στην περιοχή του Κολωνακίου, το οποίο ίδρυσε ο παππούς του το 1914

Πέθανε ο Γιώργος Μισεγιάννης, ιδιοκτήτης του ιστορικού καφεκοπτείου.

Ο Γεώργιος Μισεγιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Ήταν γιος του Μιχάλη Μισεγιάννη, με καταγωγή από την Πέργαμο της Μικράς Ασίας και της Αθανασίας Γεωργιάδη, με καταγωγή από την Σπάρτη της Πισιδίας.

Το Καφεκοπτείο Μισεγιάννη είναι ένα από τα παλαιότερα καφεκοπτεία της Αθήνας, παραμένοντας μια οικογενειακή επιχείρηση, σταθερή στη μορφή της και στην σχέση με τους πελάτες της.

 

 

Elena Dacoula

Πόσο κρίμα...😢

Ηταν ένας ευγενέστατος, γλυκομίλητος άνθρωπος και η συζήτηση μαζί του μία απόλαυση.

Οταν έγραφα ένα άρθρο για το Κολωνάκι και ζητούσα πληροφορίες από ανθρώπους που ζούσαν ή δούλευαν εκεί, μού χάρισε ένα βιβλίο που είχε γράψει ο παππούς του, ο Γιώργος Μισεγιάννης, για την ιστορία του Καφεκοπτείου, με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων λειτουργίας του. 

Αυτό που είχε ιδιαίτερη αξία, ήταν ένας χειρόγραφος χάρτης της αρχής της οδού Πατριάρχου Ιωακείμ και της πλατείας Κολωνακίου, όπως ήταν πριν το 1952 με τα καταστήματα/επιχειρήσεις που υπήρχαν τότε εκεί.

Carolina Merminga

«Κάθε μήνα που πάω να αγοράσω καφέ από το καφεκοπτείο Μισεγιάννη τρέμω ότι θα βρω το κατάστημα κλειστό, όπως τόσα άλλα, γιατί έτσι είναι τώρα η ζωή μας» έγραφα τον Ιανουάριο του 2015 (The Books Journal τ.51). «Όμως ευτυχώς όχι μόνο δεν κλείνει, αλλά ο σημερινός ιδιοκτήτης, τρίτης γενιάς, εξέδωσε ένα μικρό πολύ φροντισμένο βιβλίο με την ιστορία της οικογενειακής αυτής επιχείρησης που για 100 συνεχή χρόνια προμηθεύει τους πελάτες της με εξαιρετικό καφέ» (*) Αλλά τώρα, ξαφνικά, μαθαίνω ότι ο Γιώργος Μισεγιάννης πέθανε. Και η απώλεια απλώνεται, για μένα και τόσους άλλους, ολόγυρά μας τεράστια. «Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ξετυλίγεται όλη η εργατικότητα, ικανότητα, συνέπεια, ποιότητα και γενναιότητα που πάντα απαιτείται για να διατηρηθεί μια επιχείρηση ζωντανή, καθώς και το δικαιολογημένο καμάρι για όλα αυτά. Μ’ αρέσει η μυρωδιά που με τυλίγει μόλις μπαίνω μέσα, και οι έμπειρες κινήσεις καθώς αλέθουν τον ολόφρεσκο καφέ. Μ’ αρέσει η αξιοπρέπεια μιας επιχείρησης που χρωστά ό,τι κερδίζει στη δουλειά και την αξία της. Μ’ αρέσει η δικαιολογημένη υπερηφάνεια γι’ αυτή την επιτυχία (την «προκοπή», όπως έλεγαν παλιά), για τη συνεχή ποιότητα παρά τις τόσες δυσκολίες, για τους πελάτες που παρέμειναν πιστοί, για το ίδιο πάντα όνομα στη ταμπέλα. Υπήρξε, και ευτυχώς υπάρχει ακόμα, μια μερίδα ανθρώπων που πίστεψαν και πιστεύουν στο αποθεματικό του ‘καλού ονόματος’. Πάνω σ’ αυτό εργάστηκαν πολύ σκληρά και δεν το εγκατέλειψαν.» Ποτέ δεν ξέρεις τι ακριβώς ήταν κάτι, μέχρι να το χάσεις. Το μέρος όπου σε περιμένει το γνώριμο χαμόγελο και οι λίγες μετρημένες κουβέντες ενός βαθιά σκεπτόμενου, βαθύτατα ευγενικού ανθρώπου μαζί με τους ήχους και το άρωμα φρεσκοκαβουρδισμένου καφέ δεν ειναι απλώς ένα κατάστημα. Ήταν μέρος της ζωής μου. 

(*) Γιώργος Μισεγιάννης, Καφεκοπτείο Μισεγιάννη, 1914-2014, 100 Χρόνια Ιστορία, έκδ. Καφεκοπτείου Μισεγιάννη, Αθήνα 2014.

 



ΟΑΜΗ - Όμιλος Αγωνιστικού Μπριτζ Ηλιούπολης 

Με βαριά καρδιά σας ανακοινώνουμε την απώλεια του αγαπημένου μας Γιώργου Μισεγιάννη. Ο Γιώργος δεν ήταν απλώς ένα μέλος του ομίλου μας. Ήταν μια ξεχωριστή παρουσία, ένας φίλος, και πάνω απ' όλα, ένας άνθρωπος που αγαπούσε το μπριτζ και την παρέα μας.

Πέρα όμως από το μπριτζ, ο Γιώργος ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Με το χαμόγελό του, την ευγένειά του και το χιούμορ του, έκανε πάντα την παρουσία του ευχάριστη. Ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει, να προσφέρει μια καλή κουβέντα, να ακούσει. Ήταν μια ήρεμη δύναμη στον όμιλό μας, που προσέφερε σταθερότητα και ένα αίσθημα ζεστασιάς.

Ο Γιώργος μπορεί να έφυγε από κοντά μας, αλλά η ανάμνησή του θα παραμείνει ζωντανή στις καρδιές μας και στις αίθουσες του ομίλου μας.

Καλό ταξίδι, Γιώργο.

Η κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα 2/6/25 στο Νεκροταφείο του Βύρωνα στις 11 το πρωί.

Λόγω της μεγάλης αγάπης του για τα ζώα ο όμιλός μας αντί για στεφάνι, θα κάνει δωρεά στην ΑΝΙΜΑhttps://staging.wild-anima.gr/.../apeftheias-oikonomiki.../).

 

 

 

 Φωτογραφία του μαγαζιού, ιδρυθέντος το 1914 από το Χώτη Μικρασιάτη παππού του.

____________________________________


Σάββατο 19 Απριλίου 2025

19 Απριλίου, Μεγάλο Σάβατο κι εμείς 'Δε θα γυρίζουμε άλλο πια'...


https://kastellakia.blogspot.com/2011/07/blog-post_857.html

19 Απριλίου, σα σήμερα, πέθανε ο Λόρδος Βύρων στο Μεσολόγγι.

 

 Το έχω ξαναπεί*, πάντα θα κλαίμε για τον 'Αδωνι, πάντοτε θα ακολουθούμε τον Επιτάφιο εκείνου που θυσίασε τα νιάτα του για τους αδικημένους. Πέθανε νέος κι  ο καθένας μας προβάλλει τα δικά του όνειρα κι ιδανικά στην ιδέα του πάθους και του μαρτυρίου. Άδικος είναι ο πρόσκαιρος χαμός του αθώου Αμνού που σφαγιάζεται για να τραφούμε εμείς από την τρυφερή του σάρκα, άδικος είναι ο θάνατος του ήρωά μας που ―είτε πρόκειται για τον αριστοκράτη ποιητή, είτε για το γιατρό πολεμιστή τον Τσε, τον Ιησού ή τον αντάρτη Άρη― εμείς, σε άλλους καιρούς, κι από την πολυθρόνα μας, έχουμε την άνεση να τον θαυμάζουμε με λατρεία μυστικιστική.

Διότι πάντα θα υμνούμε τους νεκρούς ήρωες όχι μόνο επειδή είναι πλέον ακίνδυνοι και προβλέψιμοι μα και γιατί, μέσα μας βαθιά το αναγνωρίζουμεείναι σαν εκείνον που δε γίναμε. Γι' αυτό η εικόνα τους θα είναι πάντα επίκαιρη, γι' αυτό η λύπη για το θάνατό τους ζωντανή, γι' αυτό οι ύμνοι, τα βιβλία και τα λόγια δίχως τέλος.


Το « Δε θα γυρίζουμε άλλο πια», πολύ γνωστό προσωπικό ποίημα που ο Βύρων έγραψε λίγο πριν γίνει τριάντα ετών, έχει εκδοθεί στο Μπλε Βιβλίο μου (με μεταφράσεις 19 αγαπημένων μου ποιημάτων) κι ελπίζω να το χαρείτε. Ο τίτλος του πρωτοτύπου είναι 'Sο, we 'll go no more a-roving'.

 

 

https://kastellakia.blogspot.com/2011/07/blog-post_857.html



Βύρων: Κι έτσι, δεν θα γυρίζουμε άλλο πια (Μετάφραση) 

https://kastellakia.blogspot.com/2011/07/blog-post_857.html

 

*Για τους νεκρούς μας ήρωες έχω γράψει στα  Περί Ανάγνωσης ['ΚΘ' Επιστολή προς έναν αναγνώστη'] που δημοσιεύθηκαν στο Περί Γραφής και είναι αναρτημένα στο ‘Kastellakia Records’ https://kastellakia.blogspot.com/2012/01/blog-post_09.html



_____________________________________