Κοπάδι προβάτων έφαγε 100 κιλά κάνναβη

newsboom

          Μια περίεργη και χιουμοριστική είδηση έρχεται από τον Αλμυρό του Βόλου, στη σκιά των καταστροφών που προκάλεσαν οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες. Δύο κοπάδια προβάτων, στην προσπάθειά τους να βρουν τροφή σε ένα κατεστραμμένο τοπίο, εισέβαλαν σε μια μεγάλη καλλιέργεια φαρμακευτικής κάνναβης και κατανάλωσαν περίπου 300 κιλά, με αποτέλεσμα να “ξεφύγουν” εντελώς.

 

Vice

One unexpected side effect of climate change: a load of very high sheep. 

Following extreme flooding in Greece, a herd of sheep that had been struggling to find fresh grass made their way into a greenhouse where medical cannabis was being grown. According to local media, once they got inside, the sheep polished off around 100 kilos of weed. 
The greenhouse owner said that much of the crop had been damaged by Storm Daniel and a heatwave earlier in the year, before the sheep finished “what was left”. A shepherd reportedly noticed strange behaviour in the herd....

daphne.chronopoulou

On Greek tv he actually said that “they were very happy” which immediately created very negative reaction and he was cut when he tried to explain that the it is a “pharmaceutical plant”.

https://www.instagram.com/p/CxvcCZwI2Ds/

https://newsboom.gr/provata-efagan-300-kila-kannavis-ston-almyro-volou-kai-trelathikan/

 

 

Ο Βύρων κι ο Αμνός μέρα λαμπρή θανάτου

19 Απριλίου σήμερα και μνημονεύω δυο θυσιασμένους.

Πρώτο το Αρνίο, ο Αμνός του Κυρίου, από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου. Όταν ερχόμενες γενιές αιγοπροβάτων θα διηγούνται την Ιστορία τους, το 2019 το εθνοσωτήριο θα το θυμούνται χρονιά λαμπρή, γιορτή μεγάλη, μόνη Λαμπρή στην οποία δεν έχασε η μάνα το παιδί.

Και ιδού το ποίημα.

Ακολουθεί ο άλλος νεκρός. Ο Βύρων που εξέπνευσε στο Μεσολόγγι στις 19 Απριλίου, Μεγάλη Παρασκευή του 1824. Γνωρίζουν όσοι με διαβάζουν ότι τον έχω διαβάσει και αγαπήσει και μεταφράσει και πως έχω αναφερθεί πολύ στα βιογραφικά του. Από τα 'Περί Ανάγνωσης- Επιστολές σε Έναν Αναγνώστη' (που πρωτοδημοσιεύθηκαν στο Περί Γραφής, σας φέρνω απόσπασμα από το άλλο μου blog κι αν ενδιαφέρεστε για πιο πολλά μπαίνετε εκεί και κάνετε κλικι στη ετικέτα 'Βύρων' κάτω από το κείμενο.

Εν τω βιβλίω της ζωής του αρνίου..

      ..... «οι  γεγραμμένοι ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου»

"Ιωάννη Αποκάλυψις 21.27 

Σωστά κι ωραία γιορτάζετε κι εύχομαι και του χρόνου.

Επειδή όμως η χαρά του ενός είναι ο πόνος του άλλου

πέφτει σ' εμένα να θρηνήσω τα αδικοχαμένα νιάτα

και την κακή τη μοίρα του αρνιού

τούτη τη μέρα της ετήσιας τελετουργικής σφαγής.

Ως χορτοφάγος σήμερα είμαι με το αρνί 

κι όχι με την παράδοση.

Όμως δεν είναι ότι λέω μη φάτε.

Λέω μόνο:

'Ιδε ο αμνός θεού, βοσκού, κρεοπώλη ή ταβερνιάρη.

'Ιδε το πρόβατον επί σφαγήν.

'Ιδε

τρώγοντας, πίνοντας και ανταλλάσσοντας

Φιλί Αγάπης κι Αληθώς Ανέστη.

'Ιδε

μπροστά σου σε τραπέζι, τάβλα ή ταψί.

'Ιδε

ότι υπάρχει πάντα κι η άλλη όψη.

Κι ότι

εν τω βιβλίω της ζωής (του αρνίου)

το Πάσχα σου είναι  μιά αποφράδα μέρα

μιας ετήσιας τελετουργικής σφαγής.

☨

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

..Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ. ..'.(Κατά Ιωάννην) 

"οι  γεγραμμένοι ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου.'" Ιωάννη Αποκάλυψις 21.27 

Τῇ ἐπαύριον πάλιν εἱστήκει ὁ Ἰωάννης καὶ ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ δύο, 36 καὶ ἐμβλέψας τῷ Ἰησοῦ περιπατοῦντι λέγει· Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ. ...(Κατα Ιωάννη)

'.....ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος ...' (Ησαΐας)

Από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου,  Εκδόσεις Γαβριηλίδη  

και στο https://kastellakia.blogspot.com/2015/04/blog-post.html

__________________________________________________________________________________________________________________

Περί Ανάγνωσης: Επιστολές προς Έναν Αναγνώστη Ε'

Kάθε βιβλίο έχει το παρελθόν του

Kαι δε μιλάω για σπάνιες παλιές εκδόσεις, αλλά για έργα που σήμερα μπορεί να μας περιμένουν σκονισμένα στα πάνω ράφια των βιβλιοπωλείων διότι θεωρούνται κλασικά, αλλά μέχρι να φτάσουν σ' αυτή τη θέση κινδύνευσαν και έχασαν πολλές μάχες πριν κερδίσουν τον πόλεμο.

     Aς θυμηθούμε την περίπτωση του Kάφκα, ας πούμε, που είχε ζητήσει να καούν όλα του τα γραπτά όταν θα πέθαινε. Tι τύχη για μας που οι φίλοι του αντί να υπακούσουν, τα εξέδωσαν και τώρα έχουμε διαβάσει τη «Δίκη» αλλά κι εκείνο το εξαιρετικό διήγημα με το δράμα του μικροϋπαλλήλου που ζει στο σπίτι των γονιών του κι ένα πρωί ξυπνά κι ανακαλύπτει πως έχει μεταμορφωθεί σε ένα τεράστιο σκαθάρι (τσέχικα δεν ξέρω και λέω για το σκαθάρι με επιφύλαξη, από συγκρίσεις μεταφράσεων διότι η παλιά ελληνική εκδοχή, που ήταν η πρώτη μου, λέει «μπούμπουρας» που, εκτός από όχι και πολύ καλόγουστη είναι κι ιδιαίτερα ασαφής).

     Στον αγαπημένο μου, το Bύρωνα, συνέβη μετά θάνατον το αντίθετο. Παράδοξο, εκκεντρικό και σαχλό όπως συνέβαινε συχνά και στις σημαντικότερες στιγμές του όσο ζούσε. Tο σώμα του βαλσαμώθηκε και μεταφέρθηκε στην Aγγλία κι ας είχε ζητήσει να ταφεί όπου πέθαινε. «Ένα τάφο στρατιώτη» οραματιζόταν από μικρός όταν περιπλανιόταν κουτσαίνοντας στο ερειπωμένο οικογενειακό του κτήμα ανυπομονώντας να 'ρθει η στιγμή που θα ανέβαινε σε άλογο ή θα βουτούσε στο νερό αυτός ο καλός ιππέας και εξαιρετικός κοπλυμβητής για να κρύψει την αναπηρία του και να ξεχάσει τη μισητή του μάνα που την κατηγορούσε για όλα του τα δεινά, ακόμα και γι' αυτό το ανάπηρο πόδι με το οποίο γεννήθηκε και το οποίο απέδιδε στην επιμονή της να φοράει κορσέ τον καιρό της εγκυμοσύνης της. Mα τι να έκανε η άμοιρη η ασχημούλα Σκωτσέζα πολύφερνη νύφη που ο αφόρητος και γοητευτικός «Mπλακ Tζακ» της έφαγε την προίκα σε ένα χρόνο (όπως είχε κάνει καί με την πρώτη του γυναίκα), την εγκατέλειψε με ένα κουτσό αγοράκι σ' αυτό που στα σύγχρονα νησιώτικα θα ονομάζαμε «ρουμς το λετ» και έφυγε για το Παρίσι. 'Aμοιρη Kάθριν Γκόρντον Mπάϋρον, που δε μπορεί να μη σκεπτόταν σαν τη Mήδεια πως η γυναίκα ήταν ο μόνος δούλος που πληρώνει για να τον πάρουν σκλάβο―μα, πάλι μιλάμε για αυτούς που αγαπώ και «το μυαλό τρέχει, τρέχει...» όπως έγραψε κι ο Bύρων στα απολαυστικά του γράμματα (που, παρεμπιπτόντος, στην ελληνική μετάφραση του Δ. Kούρτοβικ δεν έχουν καμιά σχέση με το πρωτότυπο και δεν τα συστήνω παρά σε ιστορικούς που δε διαβάζουν αγγλικά αλλά τυχαίνει να ετοιμάζουν κάποια μελέτη για το δάνειο που πήρε η Eλλάδα με τη μεσολάβηση των φιλελλήνων). Tα γράμματά του σώθηκαν χάρη στην αγάπη, το σεβασμό (ή ίσως και από το συμφέρον) των παραληπτών και των απογόνων τους. H μεγάλη απώλεια όμως είναι που χάθηκαν τα ημερολόγια.

     Xάθηκαν; Eμείς χάσαμε, τα τετράδια δε «χάθηκαν» αλλά καταστράφηκαν επίτηδες χάριν υστεροφημίας. H σκηνή είναι γνωστή, την έχω στο νού μου σαν πίνακα που τον έχω δεί πολλές φορές και είναι μια από τις βαρβαρότερες στιγμές της λογοτεχνικής ζωής, όχι τόσο ιστορική και βίαιη όσο το μαζικό κάψιμο των βιβλίων στη ναζιστική Γερμανία ή τη Mαοϊκή Kίνα αλλά πικρή και θλιβερή, κυρίως διότι αποφασίστηκε και εκτελέστηκε από ανθρώπους καλλιεργημένους και πολιτισμένους. Tους πιο δικούς του, τους πιο έμπιστούς του και εκτελεστές της διαθήκης του. Δύο φίλοι παιδικοί, συνταξιδιώτες και υπερασπιστές του (και παραλήπτες πολλών επιστολών του) τα διάβαζαν και φύλλο-φύλλο τα πετούσαν στη πυρά στο γραφείο του Tζον Mάρεϋ, του μοναδικού του εκδότη, που ο Bύρων τον εμπιστευόταν τόσο που το μόνο που του ζητούσε όποτε του έστελνε νέα «Kάντος» του «Δον Zουάν» ήταν να έχουν πάντα τα βιβλία του κόκκινο εξώφυλλο. Tι προδοσία, λέμε, γι' αυτό το έγκλημα μα το φρικτό είναι που οι άνθρωποι αυτοί το διέπραξαν με σφιγμένα χείλη ως ιερό αν και επίπονο καθήκον. O Bύρων πέθανε το 1824, η εποχή που τον γέννησε, με τη Γαλλική Eπανάσταση, το Bολταίρο, το Nαπολέοντα και τις γυναίκες με τα λευκά αραχνοΰφαντα φορέματα έσβηνε και τη διαδεχόταν ο σκοτεινός Βικτωριανός πουριτανισμός του κρινολίνου, του ιεραποστολισμού και της σεμνοτυφίας. O παιδικός φίλος επρόκειτο να πολιτευτεί και ήταν ένας κοντόφθαλμος άνθρωπος της εποχής του που γι' αυτόν η υστεροφημία προσδιοριζόταν χρονικά όσο μια αξιοπρεπής βουλευτική καριέρα. Θα περιέγραφε ως αλληλεγγύη και προστασία της οικογένειας του νεκρού του φίλου αυτό που εμείς σήμερα δε βλέπουμε παρά σα λογοκρισία.

    Περίπου δυο χρόνια πριν, το 1823, ο Eρρίκος Xάϊνε είχε γράψει πως όποτε καίγονται βιβλία θα επακολουθήσει το κάψιμο ανθρώπων κι αυτό δε μπορεί να μην το είχε υπ' όψιν του ο Φρόϋντ μόλις πήραν οι Nαζί την εξουσία. «Tί πρόοδος! Tο

http://kastellakia.blogspot.com/2011/06/blog-post_09.html#ixzz6K3Xzmw2P

_______________________

ΕΙΚΟΝΕΣ

'Η υποδοχή του Βύρωνα στο Μεσολόγγι' Θεόδωρος Βρυζάκης, 1866

'Ο Όρκος του Βύρωνα' Ludovico Lipparini

Τα 40 Του Θανάτου'   Εκδόσεις Γαβριηλίδη  https://gavrielidesbooks.gr/books/ta-saranta-toy-thanatoy/

Βουκολικοί χειμώνες με το Λάγιο Αρνί

Βελάσματα σήμερα από νωρίς.

Μια προβατίνα με μυστήριο τρόπο βρέθηκε στο κτήμα μας και τα μικρά της είχαν πάθει πανικό από την άλλη πλευρά της ξερολιθιάς.

Μεγάλο οικογενειακό δράμα αλλά δεν ασχολήθηκα, έπρεπε να βγω. Ο καλός ποιμένας έρχεται κάθε απόγευμα κι ακούω κουδούνια, χαρούμενα βελάσματα και ποδοβολητά στο πρώτο μονοσύλλαβο φωνήεν του. Εεεε ή Αααα τα καλεί χαμηλόφωνα και τρέχουν αυτά χαρούμενα για το νερό και τη στοργή του. 

Τώρα που γύρισα δεν άκουσα φωνές. Κοίταξα ψηλά για την προβατίνα. Αντί να λείπει πολλαπλασιάστηκε. Ήρθαν και τα μικρά τα νεογέννητα που πριν φώναζαν για τη μαμά τους.

Έρχονται δυό κοπάδια στη γειτονιά. Ένα κάτω, ένα πάνω. Με φωνές και βελάσματα κάθε φορά και γαυγίσματα όλων των σκυλιών. 2 Φεβρουαρίου ακριβώς, κάθε χρόνο.

Τώρα μια βδομάδα μετά έχουμε και μικρά.

Το Αρνίο πάλι. Ούτε να το σκεφτώ δε θέλω τι μέλλον τα περιμένει και προς τιμήν τους σας αφιερώνω το Λάγιο Αρνί το λατρευτό μου βουκολικό κι απενοχοποιημένα κτηνοβατικό all time clasic (από τη συλλογή Δημοτικών του Πολίτη): 

Βγήκαν κλέφτες στα βουνά

για να κλέψουν άλογα,

άλογα δε βρήκανε

προβατάκια πήρανε

Και πάνε πάνε παν (άιντε μανούλα μ' παν)

Ωχ καημένος ωχ καημένος ωχ καημένος!

Προβατάκια μ

Κατσικάκια μ

Βάι!

Πήρανε τ' αρνάκια μου

και τα κατσικάκια μου,

πήραν και το λάγιο αρνί

που 'χε το χρυσό μαλλί,

τ' ασημένιο χαϊμαλί.

Και πάνε πάνε παν (άιντε μανούλα μ' παν)

Ωχ καημένος ωχ καημένος ωχ καημένος!

Προβατάκια μ

Λαγιαρνάκι μ'!

Βάι!

Πήραν την καρδάρα μου

που πηζα το γάλα μου,

πήραν τη φλογέρα μου

μεσ' από τα χέρια μου

Και πάνε πάνε παν (άιντε μανούλα μ' παν)

Ωχ καημένος ωχ καημένος ωχ καημένος!

Καρδαρίτσα μ

Φλογερίτσα μ

Βάι!

________________________

Το Λάγιο Αρνί το είχα κα στο 

'Αγιε μου Μάμμα με ένα Chobani σε τιμώ, μεγάλη η χάρη σου!
http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2011/09/chobani.html#ixzz5f30kU7PJ

Κατηφορίζει ο Αποδιοπομπαίος με τα κρίματά μου

Πήδηξε τη χαμηλή μάντρα και, με οπλές που χτυπούσαν σα τακούνια στην αυλή, πέρασε άλλο ένα χαμηλό πορτάκι που ίσα-ίσα τον χωρούσε και με κοίταξε στα μάτια δίχως φόβο. Ψηλός σαν αλογάκι πόνυ, με μακρύ μαύρο τρίχωμα που κοκκινίζει στις άκρες, με σκουλαρίκια κρεμαστά, ακολουθούμενος από λευκή θηλυκή ιέρεια και δύο μαύρους νεαρούς, εμφανίστηκε μόλις άρχιζα την ημέρα μου.

Πετάχτηκε βεβαίως το σκυλί και χάλασε τη μυστηριακή στιγμή μας.

Βγήκα και τις παγίδεψα τις αμαρτίες μου. Διότι εύκολα πήραν τον κατήφορο και στάθηκαν μπροστά μου, όμως αδύνατον από μέσα να πηδήξουν τη μάντρα προς το λόφο. Στριμώχτηκαν για λίγο κι ύστερα, κάνοντάς τους τόπο, άνοιξα δίοδο για άλλη, δια του κήπου,  έξοδο. 

Κι έτσι έδιωξα όλα όσα με βασάνισαν, όλες τις αμαρτίες και τις δυσκολίες μου και, με κατευόδιο τη μυκονιάτικη ευχή του πρωτοχρονιάτικου κατωφλιού «Έξω τα καλά- μέσα τα καλύτερα», φόρτωσα στο όμορφο αυτό πλάσμα τα ως τώρα κρίματά μου για να με βρει ο νέος χρόνος αθώα και αγνή σα βρέφος.

Ο αποδιοπομπαίος τράγος υπάρχει σε πολλούς πολιτισμούς. Αναφέρω ως δείγματα:

 Πρώτο-πρώτο έχουμε το παλιό ιουδαϊκό θρησκευτικό έθιμο με ρίζες στην Αίγυπτο. Στην τελετή ο Ιουδαίος αρχιερέας, είχε μπροστά του δύο τράγους. Κληρωνόταν ο ένας που θα θυσιαζόταν ενώ τον άλλο τον έδιωχναν στην έρημο, «απεπέμπετο» δηλαδή κι από εκεί το αποπομπαίος (που στα ελληνικά τού περασμένου αιώνα το κάναμε «αποδιοπομπαίος»). Πριν όμως τον διώξει «σε τόπους άβατους» εναπόθετε επί της κεφαλής του το αμάρτημα ολόκληρης της φυλής. Ο εβραϊκός εξιλασμός του Γιομ Κιπούρ με τη σφαγή του αμνού και την εξομολόγηση αμαρτιών γιορτάζεται ακόμα.

 Κάτι παρόμοιο γινόταν στην αρχαία Ελλάδα με τα «καθάρματα».

Στη Χαιρώνεια, κατά το έθιμο, ο δήμαρχος και ο αρχηγός κάθε οίκου τελούσαν μια τέτοια τελετή, κατά την οποία έδιωχναν την πείνα. Χτυπούσαν έναν σκλάβο με ραβδιά λυγαριάς (άγνος - agnus castus) και τον εξεδίωκαν από τον οίκο φωνάζοντας «Έξω με την πείνα, μέσα με ευημερία και υγεία» (μια ευχή που θυμίζει λίγο τη μυκονιάτικη της Πρωτοχρονιάς που αυθόρμητα φώναξα σήμερα διώχνοντας τον δικό μου τράγο).

Στη Ρώμη τις λειτουργίες του αποδιοπομπαίου τράγου διεκπεραίωνε κάποιος που αναλάμβανε τον ρόλο του αρχαίου σιδηρουργού και γινόταν ο Mamurius Veturius.

Στη μεσαιωνική Βρετανία, διάβασα στον Sir James Frazer, όταν έκανε αταξίες το βασιλόπουλο τιμωρούσαν ένα άλλο παιδί που είχε κοντά του γι' αυτό το σκοπό.

Στα ήθη αλλά και την Τέχνη τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Είναι δυνατό το αρχέτυπο.

Στην αναλυτική ψυχολογία «Σύμπλεγμα του Αποδιοπομπαίου Τράγου» ορίζεται η ασυνείδητη ατομική ή ομαδική προβολή ενός πλέγματος ανεπιθύμητων σκέψεων πάνω σε δεδομένο άτομο, που αναλαμβάνει τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου για τα προβλήματα ενός ατόμου ή ολόκληρης κοινότητας. Σκηνή που, δυστυχώς, βλέπουμε συχνά να διαδραματίζεται σε κανάλια, κηδείες, φυλακές, όπου κι όποτε η λαϊκή οργή επικεντρώνεται σε ένα μόνο εγκληματία.

Ο ανθρωπολόγος Τζέιμς Φρέιζερ (που μελέτησε ενδελεχώς Μαγείες και Θρησκείες) περιγράφει τους ανθρώπους-αποδιοπομπαίους τράγους ως «άσχημους», παραμορφωμένους ή και ασυνήθιστα δυνατούς. Έχουμε περιπτώσεις που ο ίδιος ο εγκληματίας, για να ζητήσει τη συγγνώμη της κοινωνίας (την εξιλέωση) αναλαμβάνει εκούσια να θυσιαστεί.

Άλλοτε τον ρόλο έπαιζαν ιερείς ή και ηθοποιοί οι οποίοι πληρώνονταν για να αναπαραστήσουν το δράμα συμβολικά. Ο αποδιοπομπαίος Τράγος είναι το Τέρας, φορέας του προπατορικού αμαρτήματος, δηλαδή του αισθήματος ενοχής (της τόσο χαρακτηριστικής πηγής ψυχολογικών προβλημάτων στο δυτικό άνθρωπο). Άτομα που ταυτίζονται με το αρχέτυπο του αποδιοπομπαίου τράγου αισθάνονται φορείς αισχρών συμπεριφορών και τάσεων που ξεκόβουν τις σχέσεις τους με την την κοινότητα κι έτσι, παραδόξως, αποδεικνύονται μέρος της κοινότητας αφού συμμετέχοντας στο συλλογικό, ταυτίζονται με το «σφάλμα», το «άσχημο» και το «κακό». Αυτό το ρόλο συχνά επίσης βλέπουμε να τον παίρνει ο Δάσκαλος, ο Σοφός που θυσιάζεται για την κοινότητά του που τον αποπέμπει με κατάρες.

Δε θα το πάω πιο βαθιά ή πλατιά όμως, όλοι νομίζω ξέρουμε –συνειδητά ή ασυνείδητα- τα βασικά αυτού του ενδιαφέροντος και πάντα ενεργού αρχετύπου κι έχουν γραφτεί πολλά.

Γι' αυτό και μόλις είχα ξυπνήσει σήμερα, ο μεγαλοπρεπής δικός μου τράγος με το χαρεμάκι ιερειών ήταν ο ταιριαστότερος αποχαιρετισμός του περασμένου έτους και, ιδίως για μένα που όλο ζυγίζω και αναμασώ τη συμπεριφορά μου, ήταν δώρο ανεκτίμητο. Προσφέρθηκε κουρμπάνι ο μαύρος ο τραγοπόδαρος να επωμιστεί τα κρίματά μου φέρνοντας Άφεση Αμαρτιών, και με τη δύναμη του αρχετύπου και το άφοβό του βλέμμα με καθησύχασε πως δεν πειράζει, μια φορά κι εγώ ας τα αφήσω ανεξέταστα να πάνε στο καλό (και να 'ρθουν τα καλύτερα).

Τον Τράγο μου δεν τον φαντάστηκα.

 Σας δίνω μικρό video που πρόλαβα να τραβήξω κάτω από αντίξοες συνθήκες: ξυπόλυτη σε παγωμένο έδαφος και με το ασταμάτητο γάβγισμα του Troy μου (Ο οποίος, ακούτε πώς γάβγιζε και γρύλιζε από πίσω μου όσο ήταν παγιδευμένοι οι μουσαφίρηδες στο «terrace». Μα μόλις τους έκανα δρόμο προς τον κήπο ο Troy σταματά διότι έντρομος μπήκε να κρυφτεί στον καναπέ στην αγκαλιά του Κυρίου Kastell).

https://youtu.be/WqpET2Q208k

Λευϊτικόν -από τη δική μου Βίβλο 

B. Theodoreti Episcopi Cyri Opera omnia  (free στο Διαδίκτυο)

    

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ_ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

Sir James George Frazer

Frazer James G. 1920, "The Scapegoat", τομ. 9 του The Golden Bough: A Study in Magic and Religion.

Το μεγαλύτερο έργο του υπήρξε O Χρυσός Κλώνος (1890), (ελληνικός τίτλος εκδ. Εκάτη) μια μελέτη των αρχαίων λατρειών, τελετουργιών και μύθων και των παραλληλισμών τους στον πρώιμο Χριστιανισμό. Για τα επόμενα 25 χρόνια το επέκτεινε διαρκώς και η πλήρης έκδοση έφθασε τους 12 τόμους καταγεγραμμένης έρευνας λατρειών, μύθων και τελετουργιών και της επίδρασής τους στην ανάπτυξη της θρησκείας

The Golden Bough (1890) - (Ο Χρυσός Κλώνος, Εκάτη, Αθήνα)

Totemism and Exogamy (1910) - (Τοτεμισμός και Εξωγαμία)

Man, God and Immortality (1927) - (Άνθρωπος, Θεός και Αθανασία)

Creation and Evolution in Primitive Cosmogonies (1935) - (Δημιουργία και Εξέλιξη στις Πρωτόγονες Κοσμογονίες)

B. Theodoreti Episcopi Cyri Opera omnia  (δωρεάν στο Διαδίκτυο)

Chabad of Greece

Εθιμα του Γιόμ-Κιπούρ

http://www.chabad.gr/templates/articlecco_cdo/aid/88668

Survivor με Δείπνου συλλογή

#pasxa #Πάσχα #LastSupper #MaundyThursday 

―'Ελα να δεις Survivor μου φώναξε από τον κήπο ο κ. Kastell σήμερα το πρωί και όντως στα βράχια έβοσκαν ευτυχείς κι αμέριμνοι οι επιζώντες της ετήσιας σφαγής.

Στο σπίτι μας είμαστε κατά 50% vegetarian – 50% κρεατοφάγοι όμως 100% φιλόζωοι . Δε θα ανοίξω σήμερα την παλιά συζήτηση που διχάζει στην εποχή μας τις παρέες σε πολλά τραπέζια. Δεν είμαι από εκείνους. Ούτε τον προσηλυτισμό αγαπώ, ούτε εκτιμώ τον ενθουσιασμό για fads που κάνει κάθε νεοφώτιστο να σκορπά άκομψους Πσόφους προς οικοδεσπότες που έχουν κατακουραστεί και ξοδευτεί για να προσφέρουν μια ωραία γιορτή.
Δεν είμαι από εκείνους.

Κι ακόμα πιο πολύ, είμαι απ' τους άλλους που γνωρίζουν πόσο σημαντικό είναι να βρισκόμαστε σε τράπεζα (και κλίνη) και πως δίχως τη χαρά του να μοιράζεσαι τροφή, πολιτισμό δεν έχει, μόνο θηρία, το καθένα στη γωνιά του με τα λάφυρά του.

Καλή γιορτή σας εύχομαι
και, μαζί με τον αμνό τον επιζώντα που με καλημέρισε, φέρνω μικρή μου συλλογή 'Μυστικών Δείπνων' θέματος που πολύ αγαπήθηκε από πιστούς κι απίστους καλλιτέχνες και που μας άφησε πολλά σημαδιακά όπως το να μην κάθονται στο τραπέζι 13 διότι κάποιος θα πεθάνει (μ΄ όλο που, τα έχουμε πει οι Καβαλιστές 1+3= 4 δηλαδή πίσω απ' το θάνατο είναι η υπέρτατη σοφία και λογική διότι είναι απαραίτητος και μέρος της ζωής και αν το 13 μοιάζει γκαντεμιά και αδικία απίθανη είναι Μαντάλα μαγική διότι πίσω του ένα 4 μας οδηγεί, η ορθή γωνία του ανθρώπου που μόνος αυτός από τα όντα τα επί γης ξέρει πως θα πεθάνει και πως ο Θάνατος δεν είναι ατυχία ξαφνική αλλά αναμενόμενος).

Από Leonardo Da Vinci ξεκινάμε

Ψηφιδωτό, 6ος αι.μ.Χ. Sant'Apollinare Nuovo στη Ραβένα, από τους παλαιότερους Μυστικούς Δείπνους.

 Άγιος Μάρκος, Βενετία (12ος αι.)

Εlise Βoysaw 

 Toυ αγαπημένου φίλου Nicholas Liber

Leandro Bassano, oil on canvas 1590 ca. #PalatineGallery Gallerie Uffizi‏

"Last Supper" by Elisabeth Ohlson Wallin    

Stanley Spencer

και, τυπωμένος για σταυροβελονιά, πωλείται

Ονοματοδοσία από Nikolas Tsilogiannis

Τρομερά Μυστικός από Αγγελικη Γκιλουδα