Ο Εύζων με τον Εύζωνα και η Ελληνίδα Μάνα

Πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να σταματήσουμε όλους τους πολέμους πανεύκολα. Υποχρεώνοντας κάθε στρατιώτη να πηγαίνει στη μάχη με τη μαμά του. Ή τη θεία του. Ή και μια πονόψυχη γειτόνισσα στην ανάγκη.

Η θεωρία μου επιβεβαιώθηκε με το, συγκριτικά με άλλες χώρες ή με πεδία μάχης, ελαφρό χιονάκι και την υστερική έγνοια ευαίσθητων ψυχών για «τα παιδιά», τους άνδρες δηλαδή (ή και παίδαρους, θα έλεγα) της Προεδρικής Φρουράς.

Είδα πολλές και πολλούς που λυπούνται τα καημένα τα ευζωνάκια μας στο χιονιά και απορούν που δεν  παίρνουν άδεια λόγω κρύου· είδα μάλιστα και άρθρα μεγάλων εφημερίδων που δείχνουν τα τσολιαδάκια μας 'υποβασταζόμενα' από συναδέλφους στην αλλαγή φρουράς, τα οποία καλές κυρίες με ψυχή Ελληνίδας Μάνας κοινοποιούν υπερθεματίζοντας περί 'στρατιωτικής ακαμψίας'.

Υπενθυμίζω λοιπόν περί Ευζώνων:

―Πρόκειται για γερά παιδιά, στο άνθος της ηλικίας τους.

―Οι ίδιοι επέλεξαν να μπουν στην Προεδρική Φρουρά και απ' ό,τι ξέρω, πολύ το καμαρώνουν.

―Δεν είναι γυμνοί οι εύζωνες: Ο Υποδύτης (πουκάμισο) είναι φαρδύς και κρατά τη ζέστη ενώ ο χειμερινός ντουλαμάς είναι μάλλινος και φορέθηκε στο Μακεδονικό Αγώνα σε ψύχος πολύ πιο σφοδρό από της Πλατείας Συντάγματος. Οι ψηλές λευκές περισκελίδες είναι μεν βαμβακερές αλλά τις φορούν διπλές, ένα ζευγάρι πάνω στο άλλο, και για εφαρμογή αλλά και για να δείχνει το πόδι πιο βαρύ και macho, ενώ, πάνω απ' αυτές, φορούν τα τουζλούκια (περικνημίδες).  Και, πάνω απ' όλα αυτά, όταν στέκονται σκοποί στο κρύο, σκεπάζονται με την παραδοσιακή Κάπα (Καπότα των Σαρακατσάνων) μάλλινη και αδιάβροχη προστασία των ορεσίβιων.

―«Υποβασταζόμενους» τους είδατε στο protothema επειδή το τσαρούχι γλιστρά στην πλάκα, όχι επειδή χάνουν πόδι από κρυοπαγήματα.

― Οι στρατοί τα 'χουν αυτά: προετοιμάζεται ο στρατιώτης για τις κακουχίες.

―Οι Προεδρικές (ή Βασιλικές) Φρουρές τα έχουν αυτά. Σε όλα τα κλίματα. Έχει σκοπιά έξω από παλάτια και προεδρικά μέγαρα σε χώρες που χιονίζει κάθε μέρα το μισό χρόνο και κανείς δεν τα κλαίει αυτά τα παλικάρια παρά αν τα στείλουμε σε πόλεμο. 

Είναι γνωστή η μηδενική ανοχή ου στο παραχάιδεμα των αρρένων της Ελλάδας αλλά πραγματικά με τα δάκρυα για τους ευζώνους, το τερματίσατε.

Κι επειδή σας ξέρω τι άπιστοι Θωμάδες είστε σας έχω και εικόνες της Νορβηγικής και της Βρετανικής Βασιλικής Φρουράς στα χιόνια, πολλές του δικού μας τσολιά με κάπα στο υποστεγάκι αλλά και τον καμαρωτό τσολιά-τουϊτερά που αυτοπροσδιορίζεται ως «Εύζων.. Μελαχρινός Ναυαγοσώστης. Σκληρός καριόλης». 

Και επειδή  δε γίνεται να μην ξεπηδήσει και το γλωσσικό, ιδίως όπου έχουμε πατριδολάτρες, θέλω να προσθέσω πόσο με έχει εντυπωσιάσει αυτό το ο Εύζων/του Εύζων που χρησιμοποιούν οι ίδιοι οι εύζωνες. Η λέξη εύζωνος/εύζωνη είναι αρχαία κι η λέξη εύζωνας για τον τσολιά είναι αρκετά παλιά, νόμιζα, ώστε να τη γνώριζαν.  Φέρνω μάλιστα το λήμα από το Δημητράκο και σύνδεσμο προς σχόλιο του Σαραντάκου αλλά οφείλω να σας πληροφορήσω πως μαζί μας δε συμφωνεί το Πολεμικό Μουσείο που έκανε έκθεση με τίτλο  «Εσαεί Εύζων».

Χαρείτε τα!

Ναι, καλά είδατε: ο Εύζων-του Εύζων είναι ο σκληρός καριόλης

Daphne Chronopoulou Για να μην πούμε και για τα οφέλη τα παράπλευρα.
Ως Αθηναία που περνούσα από Ηρώδου Αττικού συχνά γνωρίζω το τι γίινεται με τις τουρίστριες. Ο Αστυφύλακας κρατά μπλοκάκι στο οποίο σημειώνει τηλέφωνα (+περιγραφή). Χειμώνα, που φαίνεται δεν περνούν πολλές, θυμάμαι πόσο σχεδόν σίγουρο το είχαν ότι θα σταματήσω να κουβεντιάσουμε και να δώσω τηλέφωνο.
Πολλά τα «αγόρια» αυτής της ηλικίας που ευχαρίστως θα ξεπάγιαζαν μια ώρα για να βρεθούν με το προνόμιο τις υπόλοιπες.

 Βασιλική Φρουρά Νορβηγίας

 Λονδίνο, πηγαίνοντας για την Αλλαγή Φρουράς μέσα από το χιονισμένο πάρκο

 Λονδίνο, Beefeater 

Σαραντάκος: ...Διότι μπορεί να είναι ηρωικοί οι εύζωνοι, αλλά σε πολλούς φαίνεται πως δεν φάνηκαν αρκετά ελληνοπρεπείς, κι έτσι, λογουχάρη, η κυρία Μπίστικα στην Καθημερινή έπλασε νέο τύπο, κι αντί για το μπασκλάς «ο εύζωνος» σκάρωσε το σαφώς επισημότερο «ο εύζων», κι έτσι διαβάζουμε ο εύζων φρουρός δεν ομιλεί και ο παρατηρητής εύζων Μάριος Βασιλείου που, θα συμφωνήσετε μαζί μου πιστεύω, ακούγεται σαφώς είναι πιο αρχαίο, τουλάχιστον τρισχιλιετές –μην κοιτάτε που μετά βγήκε αυτός ο μαλλιαρός ο Όμηρος, προφανώς επηρεασμένος από τον Κριαρά, και το έγραψε «εύζωνος». Το περίεργο είναι πως ενώ στον ενικό είναι εύζων, στον πληθυντικό κάνει «εύζωνοι». Αντίστροφο φαινόμενο παρατήρησα στο ρεπορτάζ του Βήματος για το ίδιο θέμα, όπου ενώ στο κυρίως κείμενο υπάρχει ο μπασκλάς τύπος «Εύζωνοι», ο υλατζής αποκαθιστά τον ελληνοπρεπέστερο τύπο «Εύζωνες» στον τίτλο. Ωστόσο, σε αντιστάθμιση, το Βήμα έχει τον τύπο «συνεγχάρη», που είναι σαφώς γλαφυρότερο από το απλό και μπανάλ «συνεχάρη».(Για να μην παρεξηγηθώ: ο τύπος «ο εύζων» είναι λάθος, ειρωνεύομαι παραπάνω).https://sarantakos.wordpress.com/2010/01/13/meze2010

Δαυΐδ και Γολιάθ― εύχομαι σήμερα...

Σε λίγες ώρες ξημερώνει η ημέρα του Δημοψηφίσματος και πια δε θα πω άλλα σχετικά. Μόνο, όπως χθες ήρθε στο νου μου το το καβαφικό «εκείνο το όχι―το σωστό» που κι αν μας ξαναρωτούσαν πάλι το ίδιο όχι θα απαντούσαμε, τώρα σας καλημερίζω με το μύθο του Δαυΐδ και του Γολιάθ. 

Ο Γολιάθ ήταν ο Γίγαντας ο Φαρισαίος και ο Δαυΐδ φτωχό παιδάκι από βασιλική γενιά που ερχόταν στο πεδίο της μάχης με φαγητό για τα αδέλφια του που πολεμούσαν με το Γίγαντα 40 μέρες. 

Ο Βασιλιάς Δαυΐδ ο φημισμένος μάς άφησε τους, ακόμα ζωντανούς εξαίσιους κι ιδιαίτερα συμβολικούς, ψαλμούς του και είναι ο πατέρας του Εκκλησιαστή αλλά «υιός» του υπήρξε πολύ αργότερα και ο δικός μας ο Ιησούς των Χριστιανών. Ο Βασιλιάς Δαυΐδ τότε ακόμα ήταν ένα φτωχό παιδί, μικροκαμωμένο και άμαθο από πολέμους και διάδοχος μικρού κράτους. Κι όμως με τη σφεντόνα του και πέντε πέτρες σκότωσε το Γίγαντα, αφού κατάφερε να αρπάξει το σπαθί του χάρη στην εξυπνάδα του κι οι εχθροί σκόρπισαν και το γενναίο παιδί αποκεφάλισε το γίγαντα για να πάρει την ανταμοιβή του.

Ο μύθος του βιβλίου του Σαμουήλ υπάρχει ολόιδιος και στο Κοράνι αλλά εκδοχή βρίσκουμε και στην Ιλιάδα με άλλους πρωταγωνιστές, τον έξυπνο Νέστορα που νικά τον πάνοπλο γίγαντα Ερευθαλίωνα* και τον αποκεφαλίζει αφού πρώτα  του αρπάξει το σπαθί του.

Η μονομαχία μετά τον 4ο αιώνα συμβολίζει τη νίκη του Χριστιανισμού κατά του Παγανισμού ενώ οι Μουσουλμάνοι ταύτισαν το Γολιάθ του οι Κορανιού με  τους εχθρούς του  Προφήτη.

Μα ας μην πούμε πιο πολλά. Ο τίτλος του Γολιάθ λένε ο μελετητές πως στα εβραϊκά μοιάζει με τον τίτλο που ελληνικά θα ήταν του Τυράννου κι αυτό μαζί με τη διαφορά μεγέθους και πείρας νομίζω αρκεί γι απόψε που εύχομαι: 

Εύχομαι σήμερα ο μικρός Δαυΐδ να μη φοβηθεί και να πάψει να υπηρετεί μονάχα απ' τη σκιά φέρνοντας φαγητό στα μεγάλα αδέλφια του. 

Εύχομαι να σταθεί άφοβος μπρος στο Γίγαντα και με την ταπεινή σφεντόνα του να ρίξει σταθερά κι ευθύβολα σωριάζοντας τον τύραννο στη γη.

Επειδή όμως

ίσως  να αλλάξαν οι καιροί και να μην περιμένουν δόξες το μικρό Δαυΐδ, 

επειδή

ίσως να μην καταφέρει να αποτελειώσει τους τυράννους, 

ή να μεγαλουργήσει όταν μεγαλώσει αφήνοντάς μας στίχους που θα τραγουδιούνται σε 3.000 χρόνια,

επειδή

ίσως να μην αντέξει να σηκώσει το βαρύ σπαθί του Φαρισαίου, 

ή ίσως να μην υπάρχει πια και παλιό βασίλειο για να κερδηθεί 

εύχομαι σήμερα 

ο φτωχός μικρός Δαυΐδ να αποδείξει ότι έρχεται από βασιλική γενιά και ότι οι Τύραννοι δεν τον τρομάζουν

κι αυτό για μένα θα 'ναι ήδη πολύ.

__________________________________________________________

Εικόνα

Πολλοί οι Δαυΐδ και Γολιάθ, από ένα εξαιρετικό μικρό χάλκινο γλυπτό του Ραφαήλ που θυμάμαι στη Φλωρεντία, ως το 'φρέσκο' του ταβανιού της Κάπελα Σιστίνα από το Μιχαήλ Άγγελο. Πολλοί κι οι Καραβάτζιο και οι Τισιανοί.

Διαλέγω ένα Τισιανό (Titiano) επειδή έχει το άνοιγμα στα σύννεφα που συμβολίζει, λένε, το μάτι του Θεού που ευνοεί, δηλαδή ίσως να μας φέρει γούρι.

Σημείωση

*Αρκάς πανύψηλος και «άνδρας ισόθεος» ο Ερευθαλίων και στην Ιλιάδα τη μονομαχία τη διηγείται ο Νέστωρ, γέρος πια, (ραψωδία Η, στίχος 136 κ.ε.,  σε μετάφραση Πολυλά):

«και αφού στο σπίτι εγήρασε τα χάρισε ο Λυκούργος / εις τον Ερευθαλίωνα, καλόν θεράποντά του. / Τούτος μ' εκείνα τ' άρματα τους πολεμάρχους όλους / επροκαλούσε κι έτρεμε καθείς, δεν είχε τόλμην. / Κι εμ' έφερε ν' αγωνισθώ η θαρρετή ψυχή μου, / αν κι ήμουν ο νεότερος απ' όλους τους ανδρείους. / Πολέμησα κι η Αθηνά μου χάρισε την νίκην. / Τρανόν και ανδρείον ως αυτόν δεν φόνευσ' άλλον άνδρα. / Φαρδύς μακρύς απέραντος εκείτετο στο χώμα.» 

_________________________