Η Ουκρανία της Μαρίας Πρυματσένκο #MariaPrymachenko 🇺🇦

Η Μαρία Πρυματσένκο (1908–1997) αυτοδίδακτη λαϊκή καλλιτέχνις είναι γνωστή για τις απεικονίσεις της της αγροτικής Ουκρανίας. 

Συμμετρικές παπαρούνες και ηλιοτρόπια, σεμνές κόρες και φανταστικά μυθικά ζώα, λιοντάρια και δικέφαλα φίδια των παραμυθιών ζωγραφισμένα με γκουάς και νερομπογιές μας μεταφέρουν σε ένα κόσμο ειρηνικό, γαλήνιο. Ο Πικάσσο την ονόμασε ‘θαύμα της Τέχνης’ όταν τη βράβευσαν στο Παρίσι το 1937 κι από τότε τα έργα της παραμένουν πασίγνωστα στην Ουκρανία μα και στον υπόλοιπο κόσμο.

 

 

Maria Prymachenko (1908–1997), a self-taught folk artist is known for her renderings of life in the Ukrainian countryside. 

 Symmetrical poppies, sunflowers, pious maidens and mythical animals like the lions and two-headed snakes of folk tales, painted in gouache or watercolours carry us in her placid peaceful world.

Pablo Picasso is said to have dubbed her “an artistic miracle”  when she received a gold medal at the Paris World Fair in 1937, and since then she remains widely known throughout Ukraine and internationally.

#MariaPrymachenko 🇺🇦

Καλύτερη εκδίκηση είναι να καλοπερνάς

 

Συννεφιά με βοριαδάκι, μελαγχολικός καιρός. Suki και Maiko αγκαλιά στον καναπέ του γραφείου μου. 

Οι γυναίκες απαντούν: Η Καλοπέραση είναι η καλύτερη εκδίκηση.

 ‘Living Well Is The Best Revenge’ by Calvin Tomkins, μια βιογραφία του Gerald και της SarahMurphy, που έζησαν τη ζωή που ενέπνευσε το Φιτζέραλντ, καλοί φίλοι, γενναιόδωροι οικοδεσπότες, μποέμ και κοσμικοί, φίλοι του Πικάσο και του Χέμινγουέι στο Παρίσι και τη Νότια Γαλλία τότε που όπως έλεγε η Ζέλντα ‘ήμασταν νέοι κι ήταν πάντα καλοκαίρι'.

Ένα αιώνα πριν από εμάς, ενέπνευσαν τη ζωή που επέλεξα σε άλλες θάλασσες μα με ίδια αγάπη για τον τόπο και την Τέχνη κι είδαν κι εκείνοι σαν εμάς* τον τόπο που αγάπησαν να αλλάζει προς κάτι αλλιώτικο, εκ των προς αποφυγήν.

Είναι το κάρμα μας όσων αγαπάμε τόπους να πικραινόμαστε ή άραγε επιλέξαμε λοξά; Ή μήπως όχι, τελικά είμαστε εμείς που μάς γερνά η ζωή και αυτό θολώνει τη ματιά και την καρδιά μας;

Δεν ξέρω, όμως σαν τον κύριο και τη κυρία Μέρφυ το χω κι εγώ στη φύση μου να περνώ καλά ακόμα κι όταν οι εξελίξεις με πικραίνουν. Κι αυτό είναι εκδίκηση αλλά και παρηγοριά.

________

*εμάς: τους όσους ακόμα εν ζωή και παρά θιν αλός του #MykonosTribe που ξεψυχά κάτω από εκσκαφείς και κομπρεσέρ όσο και πρόστυχα καταβρέγματα με ακριβές σαμπάνιες.

Περί της ζωής εκείνης από τα 'Περί Ανάγνωσης' μου:

 ΙΣΤ'

..Eίναι "το αιώνιο καρναβάλι πλάι στη θάλασσα", η ζωή που εφηύρε ο κομψός αλκοολικός Φιτζέραλντ, όταν ήταν ακόμα τόσο φρέσκιοι κι απίστευτα αισιόδοξοι αυτός, η Zέλντα του κι ο εικοστός αιώνας. Tότε που μπορούσες να επιβιώσεις σε μια βίλα στη Nότια Γαλλία στέλνοντας που και που ένα διήγημα σε ένα Aμερικάνικο περιοδικό. Tότε που οι γυναίκες πρωτοέκοψαν τα μαλλιά τους, έβγαλαν τον κορσέ και βγήκαν στην παραλία να μαυρίσουν. Tότε που ήταν δύσκολο να συγκεντρωθείς να γράψεις το εν λόγω διήγημα διότι ήσουν πάντα καλεσμένος κι η Zέλντα ήταν κακομαθημένη και όμορφη και για να καταφέρεις να συγκεντρωθείς της έκρυβες όλα της τα παπούτσια για να μη βγει και τη χάσεις.

     Δε σου μιλάω για το "Mεγάλο Γκάτσμπι", (τη νουβέλα που έκανε πασίγνωστη η ταινία με τον Pόμπερτ Pέντφορντ) με την ιστορία του πολυεκατομμυριούχου... --> https://kastellakia.blogspot.com/2011/08/blog-post_05.html 

___________________________________

ΜΥΚΟΝΟς TRIBE ® .... last century https://www.facebook.com/groups/144484018911691

 

MYKONOs Tribe 80's & 90's https://www.facebook.com/MYKONOs-Tribe-80s-90s-149924925026126

 

Euronpud Sisterwud https://www.facebook.com/SisterWUD

Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο― ξημερώματα Κυριακής

Ήταν Κυριακή 30 Μαρτίου 1952 ξημέρωμα όταν σκότωσαν το Μπελογιάννη, κρυφά και δόλια διότι Κυριακές δε γίνονταν εκτελέσεις. Οι διανοούμενοι της γης υπέγραφαν κι αγωνίζονταν να σώσουν τον Άνθρωπο με το Γαρύφαλλο, όπως ονομάστηκε όταν ο Πικάσο τον σχεδίασε από φωτογραφία που είδε στην εφημερίδα, έναν άνδρα χαμογελαστό κι αξύριστο που χάιδευε απαλά το μάγουλό του με το γαρύφαλλο που κάποιος του είχε προσφέρει.

Φεύγοντας για την εκτέλεση σταμάτησε μια στιγμή μπροστά στην πόρτα του κελιού της Έλλης Παππά που σώθηκε επειδή ήταν μητέρα του 7 μηνών παιδιού τους. «Μην κλάψεις», της είπε, «μη σε δουν να κλαις». Ήταν τα χρόνια που, όπως έλεγε κι ο Τσε, ο αγώνας ήταν να πλαστεί ένα νέο είδος ανθρώπου.

Το ηθικό αυτών των αγωνιστών έσπασε εκ των έσω, οι δικοί τους τους πλήγωσαν πιο σκληρά από τον εχθρό κι είναι σπαρακτικές οι αφηγήσεις επιζώντων όπως της Έλλης Παππά για όσα ακολούθησαν. Αξίζει να διαβαστούν, πρέπει να θυμόμαστε και σήμερα, κάθε σα σήμερα, να υποκλινόμαστε νοερά στο ήθος των γενναίων που ονειρεύτηκαν σε μια κακή και δύσκολη στιγμή της Ιστορίας.

_________________________________________________

Κι ένα υστερόγραφο:

 Ίσως πια ήρθε η ώρα να θυμηθούμε και το τραγικότερο πρόσωπο της υπόθεσης. Το Δημήτρη Μπάτση που ως «δικό τους» οι αρχές τον τιμώρησαν διπλά. Όχι μόνο με ένα τίμιο θάνατο στο εκτελεστικό απόσπασμα αλλά και με εξευτελισμό της αξιοπρέπειάς του και λάσπωμα του ονόματός του για πάντα. Παραδειγματισμός.



Φέρνω:
Φωτογραφίες τους από τις δίκες και την εκτέλεση, περιγραφή,  
το σχέδιο του Πικάσο, 
ντοκιμαντέρ με (μαρτυρίες όσων δε εκτελέστηκαν 
+ την ταινία Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ (του Νίκου Τζίμα 1980)
+τίτλους  σχετικών βιβλίων (που διάβασα και βρήκα ενδιαφέροντα).

Συστήνω: 

Γιατί την Κυριακή: Η ανορθόδοξη εκτέλεση Μπελογιάννη, Μπάτση, Καλούμενου και Αργυριάδη http://www.documentonews.gr/article/giati-thn-kyriakh-h-anorthodoxh-ektelesh-mpelogiannh-mpatsh-kaloymenoy-kai-argyriadh

Έλλη Παππά: «Μαρτυρίες μιας διαδρομής»

Έκδοση: 2010
ISBN: 978-960-476-075-6
Εκδόσεις: Μουσείο Μπενάκη
Συγγραφέας: Τάσος Σακελλαρόπουλος (επιμέλεια)


Λίλιαν Μπάτση: Ο Δημήτρης, η Λυδία λίθος μου

Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα
Πλήρη πρακτικά και ιστορικό των δικών Μπελογιάννη-Τα σήματα Βαβούδη

Σακελλαρόπουλος Σπύρος- Σακελλαρόπουλος Γρηγόρης

ISBN: 978-960-499-197-6

H Εκτέλεση: Καλούμενος, Μπάτσης, Αργυριάδης, Μπελογιάννης. 

«Εξετελέσθη» γράφει με κόκκινο ο υπάλληλος

Στις 30 Μαρτίου 1952 ,μετά από έναν μόλις μήνα που είχαν καταδικαστεί, ημέρα Κυριακή και ώρα 4.10΄ τη νύχτα, οι τέσσερις μελλοθάνατοι, Νίκος Μπελογιάννης, Νίκος Καλούμενος, Δημήτης Μπάτσης και Ηλίας Αργυριάδης μεταφέρθηκαν από τις φυλακές της Καλλιθέας στο στρατόπεδο του Γουδή και εκτελέστηκαν δια τυφεκισμού.

Κυβέρνηση ήταν ο κεντρώος,"προοδευτικός" συνασπισμός με επικεφαλής τον Πλαστήρα.Μέσα σε χρονικό διάστημα μίας εβδομάδας από την δικαστική καταδίκη, η κυβέρνηση Πλαστήρα λαμβάνει περίπου 250.000 τηλεγραφήματα από όλο τον κόσμο, με τα οποία πολλοί διάσημοι και μη ζητούν τη σωτηρία του Μπελογιάννη. Ανάμεσά τους ο Σαρλ ντε Γκολ και σχεδόν όλες οι προσωπικότητες της γαλλικής πολιτικής ζωής, καθώς και 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσσο, ο Τσάρλι Τσάπλιν είναι μερικά μόνο από τα ονόματα διανοούμενων και καλλιτεχνών που προσπαθούν να σώσουν τον Μπελογιάννη.

Παρέμβαση υπέρ του Μπελογιάννη έκανε και ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Σπυρίδων λέγοντας: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».

Η "προοδευτική κεντρώα" κυβέρνηση δεν εισάκουσε τις αιτήσεις χάριτος και τους εκτέλεσε.

https://youtu.be/DC5XUN3tyuE

_________________________

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ (του Νίκου Τζίμα 1980)

https://www.youtube.com/watch?v=LrYlWY23DDI

Με μονοκονδυλιές κι ένα μικρό σκυλί, ο Πικάσο...

Όταν ρώτησαν τον Πικάσο τι είναι η μοντέρνα Τέχνη απάντησε «Μην ομιλείτε εις τον Οδηγό».

Τα βιβλία για τον Πικάσο είναι πολλά, αμέτρητα όπως και τα ρητά του, έξυπνες λακωνικές απαντήσεις με σωστές δόσεις ειρωνείας, αλαζονείας κι αδιαφορίας που αρμόζουν στο μεγάλο καλλιτέχνη που έχει το μυαλό του πάντα αλλού.

One-liners λέγονται, και στα ελληνικά εύκολα μπερδευόμαστε διότι η λέξη χρησιμοποιείται για μονοκονδυλιές όσο και για ρητά.

Οι μονοκονδυλιές του έχουν τη χάρη και τη δύναμη του καλού σχεδίου και (τους κουμπούρες όπως η Μαντάμ) μας εξηγούν το έργο του πιο καθαρά από μελετητές και κριτικούς. Οι απαντήσεις του πάλι, μας εξηγούν πώς φτιάχνονται οι μύθοι.

Ήταν μεγάλος πια και διάσημος στο σπίτι του στην Κυανή Ακτή όταν τον επισκέφθηκε ένας φωτογράφος για δουλειά. Είχε μαζί του δυό σκυλιά ένα μεγάλο κι άγριο κι ένα φοβισμένο μαύρο κοντοπόδαρο αριστοκρατικό dutchound που όταν τέλειωσε η φωτογράφηση επέλεξε να μείνει με τον Πικάσο. Το αξιολάτρευτο αυτό σκυλάκι που λεγόταν Lump (και μοιάζει με τον Troy μου) έγινε μέρος των πικασικών εικόνων που έχουν φωλιάσει στο συλλογικό μας ασυνείδητο.

Το πρώτο σχέδιο είναι το λακωνικό αριστούργημα του περιγράμματός του που φτιάχτηκε την πρώτη μέρα και κόσμησε πιάτο. Θυμίζει εκείνη την πασίγνωστη Πικασική δήλωση πως όσο μεγαλώνει προσπαθεί να ζωγραφίζει σα παιδί μα βλέποντάς το ξέρουμε πως ναι, μπορεί ο Πικάσο να το πέτυχε μα το παιδί ποτέ δε γίνεται να ζωγραφίσει σα Πικάσο.

Χαρείτε τα!

_________

Βιβλίο με τις Μονοκονδυλιές του Πικάσο μαθαίνω βγήκε πρόσφατα στα ελληνικά. Αν είστε εραστές των επιτραπέζιων σίγουρα θα το χαρείτε. Όπως και το Picasso & Lump από όπου εδώ δυο από τις πολλές φωτογραφίες.
Κάτω η αγαπημένη μου, με το χάρτινο λαγουδάκι που του είχε φτιάξει για να παίζει.

Για τη δική μου Ελιά και για τους ελαιώνες των αιώνων

Σήμερα με τον καλό καιρό μαζέψαμε τις ελιές  μας. Στις χειμωνιάτικες ζέστες απολαμβάνω το μάζεμα πλάι στους ανθισμένους ναρκίσσους ('αβιόλες' στα Μυκονιάτικα, στα οποία αβιόλες λέγονται κι οι πασχαλινές βιολέτες).

 Ένα δέντρο έχουμε που βγάζει τις μικροσκοπικές ελιές που πρωτοείδα στο Αιγαίο και ως μεζέ της τσικουδιάς στην Κρήτη. Δεν τις μαζεύω πολύ προσεκτικά, πολλές χάνονται, γίνονται λίπασμα ή τροφή των πουλιών που φιλοξενούμε μόνιμα στον κήπο. Κι όμως, παρά τη φύρα των άσχετων παιδιών της πόλης που δεν έχουν μάθει στην οικονομία, οι ελιές που φτιάχνουμε κάθε χρόνο κρατούν για μάς και για αμέτρητα δώρα σε φιλικά τραπέζια.

Αέναοι ρυθμοί αυτοί της γης που επαναλαμβάνουμε κρατώντας επαφή με τους αιώνες. Και φέρνει θλίψη να τους σπάμε.

Τι έχουν πάθει οι άνθρωποι και καταστρέφουν την κληρονομιά μας; Έτυχε  μήπως να συναντήσετε κι εσείς το νέο ρεύμα γερο-Κρητικών που ξεριζώνουν ελιές για να βάλουν αλόη; Ναι, αλόη: Αυτοφυές κακτοειδές που δε θέλει κόπο και ―λένε― θα τους δίνει €40.000 το χρόνο. Δεν πάει ο νους τους όμως πως δεν τρώγεται και θα τα δίνει όχι το ίδιο μα συγκεκριμένη βιομηχανία που μόλις βρει φθηνότερα θα τους αφήσει με την αλόη τους σε γυμνές αναβαθμίδες που δε θα συγκρατούν ούτε το χώμα από τη βροχή.

     Πριν λίγα χρόνια, δεν το ξέρουν, αντίστοιχη μανία παρατηρήθηκε στη Σικελία. Δεν ήταν η βιομηχανία αλλοο-ούχων εκεί αλλά πλούσιοι του Μπέβερλυ Χιλς που αγόραζαν γέρικες ελιές για τους κήπους τους. Κι αποδεκάτισαν αρχαίους ελαιώνες που σήμερα είναι ξερά οικόπεδα.

   Το προσπαθώ πολύ να μην πέσω στη συνομωσιολογία. Βλέπω όμως να μοιράζονται καρποί δίχως σπόρο ενώ την ίδια ώρα ξεριζώνονται οι παλιές ελιές κι οι αμπελώνες και νιώθω πως κάτι στραβό συμβαίνει.

Δεν το περίμενα πως θα χρειαζόταν ποτέ μου να το εξηγώ ότι η Ελιά, 'του ήλιου η θυγατέρα' κατά τον Παλαμά, είναι η ευλογία της Μεσογείου που έσωσε τους ανθρώπους από λιμούς πολέμων και δυσβάστακτες φορολογίες τυράννων. 

Δεν πίστευα πως θα χρειαζόταν ποτέ να υπενθυμίσω πως μιά Ελιά και μιά Λεμονιά ισοδυναμούν με βάσεις επιβίωσης και πως συμβολικά ή πρακτικά όποιος ξεριζώνει ελιά ξεριζώνει τη ρίζα, δηλαδή το μέλλον του.

_________________________

εικόνες 

Aπό τον κήπο μου, σήμερα.

Νύχτωσε και δεν έχω βγάλει την Αλόη που όπως όλοι οι ελληνικοί κήποι έχει κι ο δικός μας. Τη χρησιμοποιώ πολύ για τσιμπήματα κι εγκαύματα και ―δε θα σας πω λεπτομέρειες αλλά είναι δοκιμασμένα θαυματουργή για ουλές μετά από εγχείριση. Θαυματουργή ναι, αλλά όχι και σημαντικότερη της Ελιάς ή του αμπελιού όμως. 
Κάτω: σχέδια του Πικάσο με κλαδί ελιάς και περιστέρι. Σας Ισπανός της είχε μεγάλη αδυναμία και χρησιμοποίησε πολύ το συμβολισμό με την αγαπημένη του paloma blanca.

___________




Λίγα από τα πολλά:

Υπολείμματα λαδιού ελιάς βρέθηκαν στο σπήλαιο Γερανίου (Ρέθυμνο), ηλικίας 6000 ετών.

 Οι Μινωίτες και οι Μυκηναίοι χρησιμοποιούσαν ευρέως το λάδι ελιάς.

 Αγλαόκαρπος, χλοερά τηλεθόωσα και τανύφυλλος χαρακτηρίζεται η Ελιά από τον Όμηρο και λέγεται 'Ιερή', εκείνη που στη ρίζα της κάθισε ο Οδυσσέας με την Αθηνά.

Η ελαιοστεφής θεά φυτεύει ελιά στην Ακρόπολη και σηματοδοτεί ένα νέο στάδιο πολιτισμού που μετατρέπει τον άνθρωπο από τροφοσυλλέκτη σε γεωργό με μόνιμη εγκατάσταση και ενασχόληση με την καλλιέργεια.

Στην Ακαδημία ήταν οι 12 ιερές ελιές αι μορίαι και ο ιερός ελαιώνας από τον οποίο προερχόταν το λάδι που έπαιρναν ως έπαθλο οι νικητές των Παναθηναίων. 


Με κλαδί ελιάς ήταν στεφανωμένο το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Ολυμπίου Διός του Φειδία.

Με τις αποικίες τους οι Αρχαίοι Έλληνες μετέδωσαν  την καλλιέργεια της ελιάς στην υπόλοιπη Μεσόγειο μέχρι την Ιβηρική. 

Τις ελιές των Αθηναίων κατέστρεψαν οι Σπαρτιάτες στον Πελοποννησιακό πόλεμο. 

"Φωτιά και  τσεκούρι" στους ελαιώνες διέταξε κι ο Ιμπραήμ για να καταπνίξει την ελληνική επανάσταση.



'Καλλιστέφανος' η ελιά των Ολυμπιονικών.

Κλαδί ελιάς ως σύμβολο ειρήνης, Λάδι και στα μυστήρια της Εκκλησίας.



«…….Σαν γαληνός αστερισμός από σπίτι ο λυχνοστάτης  και το τραπέζι με λινών ευωδιαστών εστρώθη,

επάνω του χλωρός κρασί  και απάνω του η κερήθρα


Κι η ελιά γλυκιά στα στόματα καθώς το φως στα μάτια…»
 (Άγγελος Σικελιανός)

κι ακόμα Ρίτσος, Λορέντζος Μαβίλης, Ελύτης, Πρεβελάκης, Μυριβίλης και όποιος έζησε και αγάπησε στη Μεσόγειο.
Αιωνόβιες τις λέμε αλλά μιά ελιά μπορεί να ζήσει και 1.500 χρόνια.

___________________