Πρώτη γιόγκα στον κήπο ―αχ ραγιάδες, ραγιάδες...― με video

Δειλινό, πρώτη μου γιόγκα στον κήπο φέτος.

25η ΜΑΡΤΊΟΥ 2022. 

 Για μάς είναι η πρώτη ημέρα Άνοιξης και τη χάρηκα.

«Ακόμα τούτ’ την άνοιξη 

ραγιάδες, ραγιάδες....»*

Ζεστή ημέρα ανοιξιάτικη μετά από σπάνιο βαρύτατο χειμώνα με χιόνια που κατέβηκαν ως τις παραλίες. Κατέβηκα κι εγώ με το ηλιοβασίλεμα στον κήπο μου για γιόγκα. 

Επίσης, σήμερα, λόγω της ψευτοαργίας της παλιγγενεσίας ή ούτε ξέρω τι, με ξύπνησε 7:05 το πρωί μια ησυχία. Ξέρετε τι είναι να ξυπνάς από την Ησυχία; Να προσπαθείς να ξανακοιμηθείς λιγάκι μα να μην τα καταφέρνεις διότι σε ξεκουφαίνει η Ησυχία η απόλυτη που τη σπάει ένα πουλί μονάχα, ένα δειλό μοναχικό φτερούγισμα ή μια στριγγή κραυγή ενός χαμένου γλάρου; Ήχοι μονοί, αζευγάρωτοι και οικείοι, παλιά οικείοι, νεκρά σχεδόν, που σε ξυπνούν επειδή ξύπνησαν τις αναμνήσεις του Γιατί ΕίμαιΕδώ. 

Σα «κώδων» σχολικός του περασμένου αιώνα ξυπνούν αυτά, ανοίγουν το άλμπουμ το αραχνιασμένο κι ουρλιάζουν στη σιωπή χορεύοντας τα επειδή και τα γιατί εκείνου του πώς Εγώ Βρέθηκα Εδώ.

https://youtu.be/PdxmT0jVdBo

_____________  *Σας θυμίζω το δημώδες που, κάπως επίκαιρο νομίζω ξαναέγινε, 

με το Μόσκοβο που σαν τα χιόνια κατεβαίνει και τρέμουμε εμείς:

Ακόμα τούτ’ την άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες, τούτο το καλοκαίρι, καημένη Ρούμελη, όσο να ’ρθεί ο Μόσκοβος ραγιάδες, ραγιάδες, να φέρει το σεφέρι, Μωριά και Ρούμελη…

                                                  Kastellakia, το χωριό

από το yoga-mat με μάτια γάτας

Yoga στον κήπο

rb.gy/gfuox4  

#Kastellakia #Mykonos #yoga #γιόγκα_στον_κήπο 

#Suki_Maiko_theCalicoCats

_______________________________

Μαζεύοντας ελιές με πεταλούδες

Κουρασμένη γιατί ξενύχτησα χθες μαζεύω τις ελιές μου. Δεν τις μαζεύουμε όλες, μόνο όσες φτάνουμε ανεβασμένοι σε κοντινό πεζούλι. Είναι πολλές για μας και για τα δώρα που προσφέρουμε στους φίλους σε βαζάκια. Οι άλλες ταΐζουν τα πουλιά που κάνουν την ελιά φωλιά χειμώνα-καλοκαίρι.

Σήμερα όπως πάτησα πλάι στο δεντρολίβανο, που πια μεγάλωσε και αγκαλιάζει το πεζούλι, ξεπετάχτηκε ένα σμήνος πεταλούδες που τρυγούσαν τα μικρά μωβ άνθη. Δε με φοβούνται, ξαναήρθαν. Τις έχω συνηθίσει να περπατώ στο αμπέλι και να σηκώνονται όλες μαζί σα βελουδένια σκόνη.

Για σας τη φωτογράφισα αυτή την τολμηρότερη ή πιο λαίμαργη που δε με απέφυγε. 

_________________________________________________________

Για τις πεταλούδες που δυστυχώς εξαφανίζονται: ecoanimallibrary από όπου σας φέρνω απόσπασμα:

Δυσκολίες φαίνεται ότι έχουν αντιμετωπίσει κυρίως στον εντοπισμό δασικών ειδών πεταλούδας, καθώς είναι μικρές σαν λουλούδια του αγρού και δεν πλησιάζονται εύκολα επειδή προτιμούν τη μοναξιά και την ελευθερία. Μέχρι σήμερα, εκτός από τις ελληνικές, έχουν βρεθεί και πεταλούδες από τη Νότια Αφρική, τον Καναδά ακόμη και από την Ασία, λόγω του κύματος μετανάστευσης. Ξεχωρίζουν από τα χρώματα, το σχήμα των φτερών και το χρώμα του περιγράμματός τους.

Συχνότερα εμφανίζονται στην περιοχή τέσσερις ευρωπαϊκές οικογένειες πεταλούδων: οι Lycaenids (μπλε-καφέ με μαύρο περίγραμμα), οι Hesperiids (πορτοκαλί με βούλες και καφέ περίγραμμα), οι Sadyrids (μπλε καφέ με φτερά κυματοειδή) και οι Nymphanids (πορτοκαλί).

Είδη πεταλούδων που έχουν εντοπιστεί να πετούν μόνο στην Ελλάδα, προκαλώντας διεθνές επιστημονικό ενδιαφέρον, έχουν καταγραφεί στην Κάρπαθο, την Πελοπόννησο, την Κρήτη, τη Χίο, τις Οινούσσες, την Ηπειρο και την ανατολική Μακεδονία. 

Οι πεταλούδες, που εγκαταλείπουν τα βορινά τμήματα της αμερικανικής ηπείρου για να κατευθυνθούν προς τον Nότο, ταξιδεύουν πραγματικά προς το άγνωστo, χωρίς να ξέρουν πού πηγαίνουν και με μόνο οδηγό την εσωτερική τους ηλιακή «χρονοπυξίδα», επισημαίνουν οι επιστήμονες. Παρ’ όλα αυτά, είναι αξιοσημείωτο ότι καταφέρνουν να φτάσουν στον προορισμό τους με μαθηματική ακρίβεια. Οι επιστήμονες εξετάζουν την πιθανότητα να υπάρχει κάποιος γενετικός προσανατολισμός που καθορίζει την ορθή μεταναστευτική συμπεριφορά τους.

Η δική μου Μούσα δια της πλήξης μέσα απ' τα φυλλώματα

Για χρόνια είχα μια μεγάλη ελιά έξω από το παράθυρό μου και μια ψηλή αχλαδιά που θρόιζε και στα κλαδιά της κρύβονταν κοτσύφια.

Σε μια κρίση οικογενειακή όταν κάποτε έψαχνα για άλλο σπίτι, τρομαγμένη από τη μιζέρια των αθηναϊκών πολυκατοικιών, είχα ευχηθεί όπου και να βρεθώ να έχω ένα δέντρο έξω από το παράθυρό μου. Θα ήταν η ώρα των ευχών φαίνεται διότι να 'μαι που  σηκώνοντας τα μάτια από το γράψιμο και κοιτάζοντας πίσω από τον επόμενο αιώνα, συνειδητοποιώ ότι όλα τα σπίτια που έζησα και ζω, σε όποια χώρα ή πόλη, πάντα είχαν κι έχουν δέντρο όπως το ονειρεύτηκα.

Μπροστά τους γράφω και φαντάζομαι πως ίσως όποτε διαβάζομαι φέρουν οι λέξεις κάτι απ΄τον καιρό κι από των φυλλωμάτων τις φωτοσκιάσεις.

Ήταν να φύγω σήμερα, το πλάνο μου ήταν  ένα ταξιδάκι αστραπή. Μα με ρουφάει η δική μου Αθήνα. Πάλι μια λίστα με όσους έχω επιθυμήσει, με όσους αποζητώ και μου έλειψαν αλλά και με όσα όταν είμαι μακριά φαίνονται απαραίτητα κι απλά αλλά δεν είναι. Δε φτάνει μόνο ένα δίωρο για' αυτούς που αγαπώ αλλά, ―το ακόμα δυσκολότερο― δε φτάνουν και οι ώρες μοναξιάς, οι ώρες γραψίματος, διαβάσματος και της απαραίτητης ταβανοσκόπησης που δίχως αυτήν Τέχνη δε γίνεται. 

Σαν μάτι θεϊκό σε εκκλησία, σαν τους θεούς που απολαμβάνουν την αιώνια ζωή σε ζωγραφιστά ταβάνια παλατιών, η Μούσα η δική μου στο ταβάνι κατοικεί. Αν δεν ξαπλώσω να τη δω κάνει πως δε με βλέπει. Μα αν γείρω πίσω κι αφεθώ να ξεχαστώ, με όχημα την πλήξη μου έρχεται μέσα από τις φυλλωσιές για να συντελεστεί το θαύμα.

__________________________________

Οι ελιές μου και τα Δώρα Χριστουγέννων

Μάζευα τις ελιές μας προχθές―μη φανταστείτε ελαιώνες, ένα δένδρο έχουμε και φτάνει για μας και για πολλά βαζάκια που χαρίζουμε όπως και τα ξερά μας σύκα, τα σταφύλια μας, τον κρόκο κι άλλα που ο μικρός παλιός μας κήπος μας προσφέρει.

Μάζευα τις ελιές μας κι έγραφα στον κήπο ευτυχισμένη που δεν περνά ούτε ένα αυτοκίνητο να μου ταράζει την ηρεμία, που οι δεκοχτούρες παρατάσσονται στα μακρινά καλώδια και το σκυλί μου κυνηγιέται με το νέο μας γατί στη λεμονιά κι ύστερα όταν σαν καλά παιδιά έρχονται να τα φιλήσω μοσχοβολούν λεμόνι και μαντζουράνα.

Ευτυχισμένη, αγαπώ τους κήπους. Μα πρέπει να φύγω, να δω φίλους και να ξελογιαστώ όπως γίνεται, σε άλλα που με πάνε στην παλιά ζωή μου με βιβλιοπωλεία και θέατρα και αμαρτίες σκοτεινές που πάντα ελπίζω να αποφύγω.

 Θα σας τα λέω τα ευπρεπή (δε γλιτώνετε) μα εκείνο που με απωθεί και δεν έχω φύγει ήδη από προχθές όπως έπρεπε είναι ο κακός μπελάς των εορτών που θα συναντήσω. Τα επιχρυσωμένα κουκουνάρια, τα φωτάκια, η ψεύτικη χαρά, τα ανόητα τα πλαστικά εφήμερα στολίδια και τα παιδάκια τρελαμένα από την πρώτη μύηση στην υπερκατανάλωση αηδιών σα μεθυσμένα από ζάχαρη και χημικές βαφές φθηνού γλυκού.

Δεν έχω υπομονή γι αυτά κι ακόμα λιγότερη έχω για κείνα τα άλλα, τις φιλανθρωπίες και τους εράνους, κόλπα έξυπνα για να μαζεύουν κάποιοι εκατομμύρια εξαργυρώνοντας την ενοχή όσων για λίγο επιθυμούν να νιώσουν υπερέχοντες.

Δεν είναι από στριφνάδα και κακοκεφιά που σας τα λέω και ιδού ένα άρθρο πάντα επίκαιρο που θέτει κάποια πράγματα στη θέση τους.

Χαρείτε το:

To Δώρο του Θανάτου, του George Monbiot

Δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζονται, τίποτα που να μην έχουν ήδη, τίποτα που ακόμη και να θέλουν. Οπότε τους αγοράζεις ένα ηλιακά κινούμενο φυτό, μια βούρτσα για τον αφαλό ή ένα σετ μίνι-γκολφ για την τουαλέτα. Φαίνονται διασκεδαστικά την πρώτη μέρα των Χριστουγέννων, βαρετά τη δεύτερη, ντροπιαστικά από την τρίτη και μετά. Ως τη δωδέκατη μέρα έχουν μετατραπεί σε σκουπίδια. Για 30 δευτερόλεπτα αμφιλεγόμενης διασκέδασης, ή ένα ηδονιστικό ερέθισμα που διαρκεί όσο και μια δόση νικοτίνης, εγκρίνουμε τη χρήση υλικών των οποίων οι επιπτώσεις θα είναι ορατές για γενιές μετά.

Κάνοντας έρευνα για την ταινία της Η Ιστορία των Πραγμάτων, η Annie Leonard ανακάλυψε πως από τα υλικά που ρέουν μέσω της οικονομίας του καταναλωτισμού, μόνο 1% παραμένει σε χρήση έξι μήνες μετά την πώληση [1]. Ακόμα και τα αγαθά που θα περιμέναμε να διαρκέσουν περισσότερο, σύντομα καταδικάζονται σε αχρηστία είτε επειδή είναι προσχεδιασμένα να χάνουν τη χρήση τους (χαλάνε γρήγορα), είτε επειδή θεωρείται πως την έχασαν (βγαίνουν εκτός μόδας).

Αλλά πολλά από τα προϊόντα που αγοράζουμε, ειδικά για τα Χριστούγεννα, δε μπορούν να χάσουν τη χρήση τους, γιατί δεν είχαν καμία χρησιμότητα ποτέ. Ένα ηλεκτρονικό μπλουζάκι drum-machine, ένας κουμπαράς Darth Vader που μιλάει, μια θήκη για το iPhone σε σχήμα αυτιού, ένας ατομικός ψύκτης για κουτάκια μπύρας, μια οδοντόκρεμα με γεύση μπέικον, ένας σκύλος που χορεύει: Κανείς δεν περιμένει πως θα χρησιμοποιηθούν, ούτε ακόμα πως θα τα ξανακοιτάξουν μετά τη μέρα των Χριστουγέννων. Είναι σχεδιασμένα για να σου πουν ευχαριστώ, ίσως να προκαλέσουν και κάνα-δυο γέλια και μετά να πεταχτούν.

Η γελοιότητα των προϊόντων συγκρίνεται μόνο με το εύρος των επιπτώσεων. Σπάνια υλικά, πολύπλοκα ηλεκτρονικά, η ενέργεια που απαιτείται για την κατασκευή και τη μεταφορά τους, όλα παράγονται και συνδυάζονται σε ενώσεις μέγιστης ματαιότητας. Αν συμπεριλάβουμε τα ορυκτά καύσιμα των οποίων την εξόρυξη και χρήση αναθέτουμε σε άλλες χώρες, η κατασκευή και η κατανάλωση είναι υπεύθυνες για περισσότερη από τη μισή παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα [2]. Καταστρέφουμε τον πλανήτη για να φτιάξουμε ηλιακά θερμόμετρα μπάνιου και επιτραπέζιους παίκτες του γκολφ.

Άνθρωποι στο ανατολικό Κονγκό σφάζονται για να δημιουργηθούν αναβαθμίσεις για τα smartphone μας, όλο και μικρότερης χρησιμότητας [3]. Δάση υλοτομούνται για να κατασκευαστούν “προσωποποιημένες, σε σχήμα καρδιάς, ξύλινες επιφάνειες για τυριά”. Ποτάμια δηλητηριάζονται για να κατασκευαστούν ψάρια που μιλάνε. Αυτό είναι παθολογική κατανάλωση: μια παγκόσμια επιδημία συλλεκτικής τρέλας, που καθίσταται τόσο φυσιολογική από τη διαφήμιση και τα media, ώστε σπάνια προσέχουμε πως μας έχει συμβεί.

Το 2007 ο δημοσιογράφος Adam Welz κατέγραψε το θάνατο 13 ρινόκερων από λαθροκυνηγούς στη Νότια Αφρική. Φέτος, μέχρι στιγμής έχουν σκοτωθεί 585 [4]. Κανείς δεν είναι σίγουρος γιατί, αλλά μια απάντηση είναι πως πολύ πλούσιοι άνθρωποι στο Βιετνάμ προσθέτουν σκόνη από κέρατα ρινόκερου στο φαγητό τους ή το σνιφάρουν σαν κοκαΐνη ως επίδειξη του πλούτου τους. Είναι εφιαλτικό, αλλά δεν διαφέρει πολύ από ότι κάνουμε σχεδόν όλοι στα βιομηχανοποιημένα κράτη: καταστρέφουμε τον κόσμο μέσω μιας χωρίς νόημα κατανάλωσης.

Αυτή η καταναλωτική έκρηξη δε συνέβη τυχαία. Οι ζωές μας έχουν φτιαχτεί για να την ενθαρρύνουν. Παγκόσμιοι κανόνες εμπορίου αναγκάζουν χώρες να συμμετάσχουν στη γιορτή του σκουπιδιού. Κυβερνήσεις μειώνουν τους φόρους, απορυθμίζουν τις αγορές, αυξομειώνουν τα επιτόκια, όλα για να αυξήσουν την κατανάλωση. Αλλά σπάνια οι αρχιτέκτονες αυτών των πολιτικών σταματάνε να σκεφτούν “κατανάλωση τίνος πράγματος;”. Όταν όλα τα “θέλω” και τα “χρειάζομαι” έχουν πραγματοποιηθεί (από αυτούς που έχουν λεφτά για ξόδεμα), η ανάπτυξη εξαρτάται από τις πωλήσεις εντελώς άχρηστων πραγμάτων. Η επισημότητα του κράτους, η δύναμη και η μεγαλειότητά του, στην υπηρεσία της παράδοσης στην πόρτα μας του “Τέρι της Χελώνας που Βρίζει”.

Άντρες και γυναίκες αφιερώνουν τις ζωές τους στην κατασκευή και τη διαφήμιση τέτοιων σκουπιδιών, και κοροϊδεύουν την ιδέα του να ζεις χωρίς αυτά. “Πάντοτε πλέκω τα δώρα μου”, λέει μια γυναίκα σε ένα διαφημιστικό αλυσίδας ηλεκτρονικών. “Δεν θα πρεπε,” απαντά ο αφηγητής [5]. Η διαφήμιση για το τελευταίο τάμπλετ της Google, δείχνει έναν πατέρα κι ένα γιο να κατασκηνώνουν στο δάσος. Η ευχαρίστησή τους εξαρτάται από τα νέα features του Nexus 7 [6]. Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν, αλλά βρήκαμε ένα τρόπο να σας τα πουλήσουμε.

Η αύξηση της ανισότητας που συνοδεύει την έκρηξη καταναλωτισμού, διασφαλίζει πως στην ανερχόμενη οικονομική παλίρροια δεν θα επιπλέουν όλες οι βάρκες. Στις ΗΠΑ το 2010, το 1% του πληθυσμού είχε άνοδο των εισοδημάτων του κατά 93% [7]. Η χιλιοειπωμένη δικαιολογία, πως πρέπει να διαλύσουμε τον πλανήτη για να βοηθήσουμε τους φτωχούς, απλά δεν στέκει. Για μερικές δεκαετίες κατά τις οποίες γίνανε πλουσιότεροι αυτοί που είχαν ήδη περισσότερα από όσα μπορούσαν να ξοδέψουν, οι προοπτικές όλων των άλλων εξαφανίστηκαν.

Τόσο αποτελεσματικά έχουν οι κυβερνήσεις, τα media και οι διαφημιστές συνδέσει την κατανάλωση με την ευημερία και την ευτυχία, που το να λες τα παραπάνω σημαίνει το να βρίσκεσαι εκτεθειμένος στο χλευασμό και την κοροϊδία. Δείτε την εκπομπή Ηθικός Λαβύρινθος (Moral Maze) της προηγούμενης εβδομάδας, στην οποία το μεγαλύτερο μέρος του πάνελ μαζεύτηκε για να κοροϊδέψει την ιδέα της μικρότερης κατανάλωσης και να τη συνδέσει με τον ολοκληρωτισμό [8]. Όταν ο κόσμος τρελαίνεται, αυτοί που αντιστέκονται αποκηρύσσονται ως παλαβοί.

Φτιάξτε τους μια τούρτα, γράψτε τους ένα ποίημα, δώστε τους ένα φιλί, πείτε τους ένα ανέκδοτο, αλλά σταματήστε να καταστρέφετε τον πλανήτη για να πείτε σε κάποιον πως νοιάζεστε. Τελικά αποδεικνύετε το αντίθετο.

_______________________________________________________________________

Το κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Guardian το παίρνω μεταφρασμένο στα ελληνικά από το clopy που λέει:

Δεν είμαι ιδιαίτερα καλός στη μετάφραση, απλά προσπάθησα να διατηρήσω το νόημα οπότε οι αγγλομαθείς αν προτιμούν μπορούν να το διαβάσουν απευθείας εδώ

Εικόνα

Ο κήπος μου γραφείο προχθές

Ουράνιο Τόξο, πάλι

My heart leaps up when I behold

              A rainbow in the sky:

          So was it when my life began;

          So is it now I am a man;

          So be it when I shall grow old,

              Or let me die!

          The Child is father of the Man;

              I could wish my days to be

                                             Bound each to each by natural piety.*

 [W. Wordsworth (1802)]

Γύρισα αργά χθες το βράδυ και σήμερα έμεινα στο κρεβάτι ως αργά― πολύ αργά, ακόμα και για μένα. Το δωμάτιό μου σκοτεινό, άκουγα τη βροχή μονάχα.

Κι όταν σηκώθηκα πια, κάπως 'liverish' όπως έλεγαν στην Αγγλία, από κάθε κούφωμα έμοιαζε να είχαν μπει στο σπίτι μακριές φάλαγγες μυρμηγκιών που ανεβαίνουν σε τοίχους και καλώδια και με ενοχλούν περπατώντας στο γραφείο μου ακόμα και τώρα που γράφω. Τα μυρμήγκια είναι σημάδι πως σταμάτησε η βροχή λένε μα αυτό ισχύει για έξω. Μέσα τι θέλουν;

Δε θα σας πω, είναι βαρετό, πώς τα πολέμησα (με όχι και μεγάλη επιτυχία), μόνο πως έξω ένα μεγάλο κι έντονο ουράνιο τόξο μου έδειχνε ένα θησαυρό στα νοτιοανατολικά, στο παρελθόν μου. Εκεί στην παραλία που πρωτοέμεινα στη Μύκονο σ' ένα δωμάτιο δίχως ηλεκτρικό και  σ' ένα κόσμο πιο διεθνή και πιο γαλήνιο που πια μας προσπερνάει και που δεν έπαψα να νοσταλγώ.

Μικρό κομμάτι εκείνης της ατμόσφαιρας κατάφερα να σώσω σε δυό διηγήματά μου. Όλα τα άλλα παραμένουν μέσα μου για να είμαι αυτή που είμαι. 

________________

εικόνα: Σήμερα, το Ουράνιο Τόξο με ελιά και αλόη. 

*Το αγαπημένο μου ποίημα του W. Wordsworth σε παλιότερη ανέκδοτη μετάφρασή μου (που ξανά ήρθε στο νου πέρσι σε ανάλογη περίπτωση):

«Αναπηδά η καρδιά μου μόλις δω

ουράνιο τόξο εις τον ουρανό επάνω:

Έτσι ήταν όταν άρχισε η ζωή μου

Έτσι είναι τώρα που είμαι άνδρας στην ακμή μου

Έτσι θα είναι όταν γέρος θα γινώ

Ή.. ας πεθάνω!

Πατέρας του Ανθρώπου είναι το Παιδί...»

Κι είναι οι ελιές ακούραστες..

       Βάλε 'τη Μηλιά για τη χαρά σου

την Ελιά για τα παιδιά σου'* έλεγαν, μα ίσως αυτά είναι προ επιδοτήσεων και νέας συνωμοσίας για τον έλεγχο της τροφής στους ερχόμενους αιώνες.

          Γνωρίζετε, ελπίζω πως αφού ξεπεράσαμε τα 7 δις κι οι 'Sheeple' (όπως μου ονόμασε τις μάζες διεθνής τραπεζίτης) εξακολουθούν να αναπαράγονται σα κουνέλια, η καλύτερη επένδυση για το μέλλον είναι ο έλεγχος της τροφής και των φαρμάκων.

         Κι αυτό οργανώνεται, σιγά-σιγά, από όσους έχουν εξασφαλίσει τους απογόνους ως 4^ης γενεάς, και κατέχουν ήδη οι διεθνείς οργανισμοί τους έλεγχο κάθε εκλεγμένης μαριονέτας μας.

         Γνωρίζετε ελπίζω τους αμερικάνικους νόμους που απαγορεύουν (ή προσπαθούν, διότι ευτυχώς βρίσκουν ακόμα κάποια αντίσταση) να καλλιεργήσει ο ιδιώτης πέντε λαχανικά στον κήπο του για το κέφι του.

        Γνωρίζετε ίσως το σύμπτωμα που είχαμε κι εδώ με την απαγόρευση οργάνωσης συσσιτίων αν δεν είστε Δήμος ή η Εκκλησία (= ιδιώτης).

       Γνωρίζετε ήδη, κι ίσως τα προτιμάτε, τα φρούτα δίχως σπόρια.

       Γνωρίζετε ίσως (αν δε ζείτε σε πόλη) τα τζούφια σπόρια που αναγκάζουν τους αγρότες να αγοράζουν σπόρο κάθε χρόνο σα να πρωτοφύτευαν.

        Δεν είναι άσχετα, ούτε τυχαία όλα αυτά.

        Κι αν αναγκαστούμε να μιλάμε πολύ για το θέμα και πεισθείτε για τον κίνδυνο γνωρίζω πως θα πέσει μια σοβαρή επιδημία, θα κινδυνεύσουν πάλι 'τα παιδιά μας' και θα δείτε ότι ταχύτατα άνθρωποι λογικοί θα υποστηρίζουν με φανατισμό πόσο επικίνδυνες είναι οι ελιές που βγάζει η αιγαιοπελαγίτικη γέρικη ελιά μου ή ο δυόσμος που καλλιεργώ στη γλάστρα μου.

     Σας κούρασα; Δεν πρέπει.

Η αφορμή γι αυτά είναι που πάλι μοιράζονται κι εδώ σ΄εμάς νέες ελιές για φύτεμα.

       Με νοιάζει όταν δεν αντιλαμβανόμαστε πως γινόμαστε συμμέτοχοι μιας συμφοράς που έρχεται και δε θα μείνει όχι ελιά για τα παιδιά σας αλλά ούτε μηλιά.

          Δε σας ζητώ να πεισθείτε από το blog μιάς Αθηναίας που όπλο της έχει την πέννα κι όχι τον κασμά ή το δρεπάνι. Σας εκλιπαρώ όμως να το ψάξετε  και πίνοντας ένα ποτήρι (ή δυό) χωριανό κρασί με μεζέδες από τον κήπο σας να το ξανασκεφθείτε και να αρχίσετε να φυτεύετε, ψάχνοντας τι.

_____________

*ή (Κρήτη): 'Το αμπέλι από δικού σου

                        κι οι ελιές απ’ του κυρού σου'

Ι. Πολέμης:

...Κι ειν' οι ελιές, Πατρίδα μου 
ακούραστες γριούλες.


Με τον καρπό τους τρέφουνε 
παιδάκια και μανούλες.

Κι είν' οι ελιές, Πατρίδα μου 
δέντρα ευλογημένα


που στέκονται στον άνεμο 
με τα κλαδιά απλωμένα...

Για τον έλεγχο τροφής και τη Μοσάντο εγώ δε θα πω (δε θα με βγάλετε παλαβή) μα αν γκουγκλάρετε θα σα τα πει ο πιο έγκυρος κατ΄εσάς δημοσιογράφος.

Θα σας θυμίσω όμως πως στη μάχη του Ποσειδώνα και της Αθηνάς για το ποιος θα γινόταν πολιούχος της Αθήνας κέρδισε η Αθηνά όταν έκανε να φυτρώσει μια ελιά. Κι ως σήμερα πάντα στέκει μιά ελιά εκεί στην Ακρόπολη όπως και στην αρχαιότητα. (Ελιά δένδρο εννοούμε).  

Η ελιά, που την αναφέρει κι ο Όμηρος είναι δένδρο που ζει 400 χρόνια, μα έχουμε ελιές που έχουν φτάσει τα 2000.

Αν διακατέχεστε από ακτιβιστική ορμή:
Save The Ancient Olive Trees In Crete http://www.cretegazette.com/2009-04/crete-olive-trees.php   

Για το αμπέλι είναι πολλά τα ωραία, κι εδώ στο νησί του Διονύσου. Προσφέρω:

Έμπνευση κυκλαδίτικη η Σαντορίνη όπου με πολλούς αγώνες επιβιώνει

ο αρχαιότερος Αμπελώνας

εικόνες

Ελιά 1500 ετών 

η Ελιά της Αθηνάς στο Ερεχθείο

_____________________________________________________

Μάιος 2012: Μου κάνει εντύπωση πόσο πολύ διαβάζεται ακόμα τούτο το κείμενο. Θα έπρεπε να γράψουν κι άλλοι, κι εγώ, περισσότερα. Εν τω μεταξύ δείτε κι αυτό:
Απαγόρευση καλλιεργειών και εκρίζωση αμπελιών ζητάει η Ευρωπαϊκή Ένωση από αγρότες στην Ηλεία
Δείτε και το ιστολόγιο του εξαιρετικού νέου συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη που έκανε πράξη τη μεγάλη απόφαση: http://yiannismakridakis.gr/