Άκης Δαούτης #rip

 

Καλό ταξίδι Πρόεδρε,
το χιούμορ σου, το χαμόγελό σου θα μας λείψουν όπως κι η μουσική κι η αστείρευτη ενέργειά σου στη Μύκονο, στην Αθήνα...

 

 

zappit

Έφυγε ο σπουδαίος συνθέτης Άκης Δαούτης...

Υπέγραψε τις μουσικές επιτυχημένων κινηματογραφικών ταινιών, όπως ο «Δεκαπενταύγουστος» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη και υπήρξε βασικός συνεργάτης των Πυξ Λαξ στην ενορχήστρωση και παραγωγή στους δίσκους: «Ο ήλιος του χειμώνα με μελαγχολεί» και «Για τους πρίγκηπες της δυτικής όχθης».

Έφυγε αιφνιδιαστικά χθες, σε ηλικία 62 ετών, ο συνθέτης και μουσικός Άκης Δαούτης από ανακοπή καρδιάς.

Ο Άκης Δαούτης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Οκτωβρίου του 1960 και ξεκίνησε από νεαρή ηλικία την ενασχόληση με τη μουσική, κάνοντας μαθήματα κιθάρας. Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών, σπούδασε στις ΗΠΑ και μπήκε ενεργά στα μουσικά δρώμενα το 1986.

Στο πρώτο του προσωπικό έργο για μαγνητοταινία, με τίτλο «Crystal Forest», που παρουσιάστηκε το 1986, στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας, παρουσία του Ιάνη Ξενάκη, χρησιμοποίησε ως βάση τους ήχους κρυστάλλων. 

Ακολούθησε η σύνθεσή του «Solar Rain», η οποία βραβεύτηκε με διεθνή διάκριση στο 15ο Φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής, στην Μπουρζ της Γαλλίας και το 1988 το έργο του «Into the Light» προκρίθηκε από την διεθνή επιτροπή για τις Παγκόσμιες Μουσικές Ημέρες 1988 του Χονγκ Κονγκ.

Στην Ελλάδα διακρίθηκε για τις μουσικές του συνθέσεις και ενορχηστρώσεις στον κινηματογράφο, με γνωστότερες εκείνες για τις ταινίες του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, «Δεκαπενταύγουστος» (ερμηνεία: Γλυκερία) και «Από την άκρη της πόλης».

Ο Άκης Δαούτης άνηκε στην ιδρυτική ομάδα του Eλληνικού Συνδέσμου Συνθετών Hλεκτροακουστικής Mουσικής και διατέλεσε μέλος του Δ.Σ. του ΕΣΣΗΜ και του Κέντρου Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας. Από το 2005 ως το 2011 δίδαξε στο Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ.

Ενώ δραστηριοποιήθηκε στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής, έγραψε μουσική και τραγούδια σε ύφος φανκ, ροκ και ρέγκε. Από το 2005 ως το 2011 δίδαξε στο τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ.

Σπουδαία ήταν η μουσική παρουσία του στον χώρο του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, υπογράφοντας τα σάουντρακ πολλών ταινιών μεταξύ των οποίων ο προαναφερθέν «Δεκαπενταύγουστος» του Κ. Γιάνναρη (2001), αλλά και οι «Στα όρια» (2006) του Σάββα Καρύδα, «Η πόλη των θαυμάτων» (2005) του Δημήτρη Αθανίτη, «Μαραθώνιος» (2004) του Αντώνη Κόκκινου, «Μάτια από νύχτα» (2003) του Περικλή Χούρσογλου κ.ά.

https://www.zappit.gr/enimerosi/efyge-o-akis-daoutis/3277843

Με τον Κύριο Kastell

 

https://youtu.be/Z6-g9dja2MQ

___________________________________

Αθήνα δίχως Θέατρο δε γίνεται ― και ΟΛΑ PUNK καλά

Αθήνα δίχως Θέατρο δε γίνεται όπως είναι γνωστό τοις πάσι παγκοσμίως και από καταβολής της πόλης μας αλλά και της  δικής μου της ζωής που  (γνωστό κι αυτό) στο Θέατρο έπαιζε ο πατέρας μου στου Κουν με τη μητέρα μου στο κοινό εγκυμονούσα όταν  άρχισα τις γερές κλωτσιές και την κάθοδό μου στο στενό κανάλι, ελπίζοντας (συμπεραίνω τώρα που με ξέρω) σε μια επεισοδιακή  έξοδο απ’ τα πριβέ σκοτάδια με απ’ ευθείας είσοδό μου στη Σκηνή.

 Εξ ου και μου 'μεινε φαίνεται κουσούρι. 

Απόψε, Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, μια πολύ καλή παράσταση ενός φρεσκογραμμένου έργου για  τα οικογενειακά, θέμα αιώνιο κι αστείρευτο επειδή

«όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους αλλά κάθε δυστυχισμένη είναι διαφορετική» όπως έλεγε κι ο Τολστόι,  αρχίζοντας την Άννα Καρένινα 

ενώ εμείς,  είτε σε αρχαίες τραγωδίες με ενοχικούς αιμομίχτες, είτε στη Μόσχα του αταχτούλη Πρίγκηπα Ομπλόνσκι κάπου πριν το 1880, είτε στο μεταφροϋδικό «Φθινόπωρο Χειμώνας» του βραβευμένου Σουηδού Λαρς Νορέν σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, με Μπέτυ Αρβανίτη, Άννα Καλαϊτζίδου, Μαρία Καλλιμάνη και το φίλο μου Άλκη Παναγιωτίδη ο οποίος με προσκάλεσε.

 

'Οπερ κι εγώ με τη σειρά μου προσκάλεσα να μοιραστούμε την Πρόσκληση, τον  Άρη Κυβέλλο,  πάλαι ποτέ συμμαθητή μου και καλό μου φίλο και νομικό και αισθητικό μου παραστάτη από πέρσι ―που αναποδογυρνούν όσα νόμιζα τακτοποιημένα στην αγαπημένη ανεμοδαρμένη γη που σκέπασε απαλά την Τσότσο μας και την Αυγούστα με τον Κύριο Γάτο όπως αργότερα ήταν να αγκάλιαζε και τη δική μας στάχτη. 

 

Επί σκηνής λοιπόν τον αιφνιδίασα καθώς ετοιμαζόταν φωτογραφία απλή και φυσική- πράγματα δύσκολα πολύ για μένα όπως αποδείχθηκε πιο αργά, όταν οι τρεις μας με τον Άλκη στο Salero ήπιαμε κόκκινο κρασί με τα μεζέδια που αγαπώ και που συστήνω πάντα: νοστιμότατες τηγανητές γαρίδες  σε κουρκούτι αφράτο με αμύγδαλα και το chèvre chaud με κομπόστα αχλάδι και, για τους κυρίους, προσούτο. 

Είχα έντονη ημέρα, συγκινητική. Από το πρωί που, αφού επισκέφθηκα το παλιό γραφείο της «Παπαδάκης & Χρονόπουλος» το οποίο, κατά το μαγικά μυστηριώδη κανόνα της απολύτως μη πιθανής πιθανότητας, ενοικιάστηκε από ακριβώς ίδια εταιρία με εκείνη του πατέρα μου για ανάγκες της οποίας σχεδιάστηκε και χτίστηκε το πολυώροφο ιδιόμορφο αυτό οίκημα. Κι αφού με κέρασε ένα καφέ η Βίκυ Μίχα και κουβεντιάσαμε για εκείνα μα και για τα φεμινιστικά τα ακτιβιστικά μου,  δόθηκα σε μια άλλη μου χαρά που μου έχει λείψει χρόνια.

Τη Λαϊκή Αγορά που δεν τη χορταίνω και που την περπατώ αργά λύνοντας τη δική μου σπαζοκεφαλιά: με διασκεδάζει ο γρίφος του τι ψωνίζει η καλή νοικοκυρά που δεν πρόκειται να μαγειρέψει όχι μονάχα επειδή δεν έχει διάθεση μα και γιατί κάποια ασφάλεια έχει καεί και η παλιά όμορφη κουζίνα της  δεν δουλεύει.

Και ιδού:

Μανταρινάκια, ρόδι γλυκό στυμμένο εκεί μπροστά μου (με ένα σφηνάκι κερασμένο για επιβεβαίωση γλυκύτητας), 3 μήλα τραγανά, σταφύλι λευκορόδινο (με κουκούτσι στιβαρό που έχει όλα τα καλά, πάντα) και, για καλεσμένους μου αλλά και τις πολλές ώρες που διαβάζω ξαπλωμένη στον καναπέ, τα αποξηραμένα μου μαλακά: βερίκοκα, ξανθή σταφίδα, ginger που μου καίει τη γλώσσα και φέτες ανανά ζαχαρωμένου και… και γιατί σας τα αραδιάζω όλα αυτά;

Διότι― συνέπεσε άραγε ή υπάρχει κάποιος λόγος;― για αίτιο ακατανόητο πωλητές τριών πάγκων  μου έκαναν, νομίζοντας πως με φλερτάρουν οι άφρονες, την αγενή ερώτηση πόσων ετών είμαι.

Η οποία ερώτηση, με ένα χοροπηδηχτούλι άλμα μνήμης, μου ήρθε στο νου όταν κάθισα στο τραπέζι του Salero για να φωτογραφηθώ ανάμεσα στους δυό μου φίλους και ,με τα τριαντάφυλλά μου ανά χείρας άπλωσα τα πόδια μου ορθάνοιχτα και, μαντονίζουσα κατά παλιά μου συνήθεια,

 ευχήθηκα, όπως εύχομαι και σ’ εσάς την παλιά καθησυχαστική μου αλήθεια πως δηλαδή

 ναι, ΟΛΑ ΘΑ PUNK ΚΑΛΑ!

 _____________________________________________

https://www.theatrokefallinias.gr/el/events/90/