Έλαβον έλαβον…
Ήρθε η νέα Οδός Πανός και πλάι της φεύγοντας για ανεμοδαρμένες θάλασσες παίρνω δυό βιβλία φίλων που έλαβα και αγάπησα.
Παίρνει καιρό η Ποίηση.
Η Ποίηση θέλει χρόνο να δουλευτεί μέσα μας. Μια φορά, όπως στο πεζό, δε φτάνει. Στην πρώτη ανάγνωση απλώς γίνεται το στοιχειώδες ξεσκαρτάρισμα:
Ποίηση είναι ή δεν είναι; Συγγενικό μου ή όχι; Μ’ ένα μαλακό μολύβι υπογραμμίζω και τονίζω στίχους.
Εάν προβιβαστεί μετά την απλή δοκιμασία είναι που πλέον το νέο βιβλίο έρχεται και κατοικεί στην τσάντα και πλάι στο κρεβάτι μου και αρχίζουμε κοινή ζωή. Χάρτης προς του ποιητή τα βάθη γίνεται και στο νέο δρόμο ξεκινώ εξορμήσεις. Είτε είναι μονοπάτι κακοτράχαλο ή άνετη πλατιά λεωφόρος, με οδηγεί βαθιά στου ποιητή το ασυνείδητο και με το μολυβάκι μου βάζω σημάδια όπου ο δρόμος κάτι μου θυμίζει. Στο πρώτο πέρασμα είναι συνήθως τα οικεία που μας κρατούν και δε χανόμαστε.
Ύστερα όμως όταν θα τον έχουμε διαβεί αργά και γρήγορα, όταν δε χρειαζόμαστε σημάδια, και αποσπάσματα θα φωλιάζουνε στο νου μας, τότε είναι που θα αναδυθεί το ύφος και η ουσία του ποιητή, τότε είναι που θα αρχίσει να δουλεύει εντός μας η ματιά του και υπό το πρίσμα του θα δούμε τη δική μας τη ζωή.
Τότε θα λειτουργήσει― και με τις δύο έννοιες: την πρακτική μα και τη μεταφυσική τη θεία με το δημιουργό δεσπότη μας και μύστη.
Του Γιώργου Δρίτσα η Ποίηση είναι συγγενική μου. Κοινές αγάπες και αναφορές αμέσως με καθήλωσαν- το ρόδο, ο Κορινθιακός κι η Φύση, ο Γιώργος Χρονάς και ο Καρυωτάκης― ένας βαθύς σεβασμός για άλλων έργα, των προκατόχων και των σύγχρονών μας, είναι τα πρώτα που με άγγιξαν, πρώτες μου μολυβιές. Και πήρε θέση πλάι στο καλαθάκι μου με παρεό και αντιηλιακά της μέρας και πλάι στο κρεβάτι μου στης νύχτας τα καμώματα, για αϋπνία κι έμπνευση.
Ακόμα είναι νωρίς, δουλεύει μέσα μου. Όμως κάτι πολύ ιδιαίτερο, χαρακτηριστικό του είναι ίναι που μιλά συγκεκριμένα. Δίνει οδό και αριθμό, δίνει ακόμα και οδηγίες πώς θα τον βρω εγώ ο αναγνώστης: π.χ. δεν του αρκεί ο Σταθμός Λαρίσης αλλά με οδηγεί να πάρω τη «Γραμμή 8». Δεν είναι λίγοι οι ποιητές που απατημένοι ότι έτσι πλησιάζουν το πανανθρώπινο πέφτουν σε μια χαωτική αψτρέ ασάφεια. Όχι εδώ. «Εσύ τολμάς, ξέρεις για τι μιλάς και θέλεις να το μοιραστείς μαζί μου, με τον αναγνώστη», του γράφω.
«Εδμόνδου Ροστάν 52 και Βασιλίσσης Όλγας 159» τον συναντάμε και καθόλου «άσκοπα» δεν είναι τα δικά του μηνύματα, «μιμήματα» από μνήματα «ευτυχισμένης» ή όχι ζωής.
«……
Τα αγνά ερωτικά τραγούδια,
χρώματος ασημί- τα άκουσα
στην Εδμόνδου Ροστάν 52,
και στη Βασιλίσσης Όλγας 159.
Άσκοπα μιμήματα
ευτυχισμένης ζωής.
»Στην Αριστοτέλους
το τελευταίο γεύμα.
Αλλά η παρουσία του
παρέμεινε εκεί.
Είχε στοιχειώσει το σώμα μου.
Το στερνό αντίο έδωσα
στην Αλεξάνδρειας 103….
…..
» Ξάφνου όλη η πόλη είχε,
μετασχηματιστεί
σε ένα τεράστιο μαύρο μάτι.
Με κύκλωνε,
Ο Ελπήνορας ζούσε ακόμα
σακατεμένος
από τον Κύκλωπα,
ζητιανεύοντας απεγνωσμένα
στην άκρη του πεζοδρομίου.
(12/3-28/6/ 22 Θεσσαλονίκη)»
Ο Ελπήνορας ακόμα ζει και πλέον όποτε τον ξαναδώ να ζητιανεύει «στην άκρη του πεζοδρομίου» το Δρίτσα θα θυμάμαι. Δεν τα φοβάται τα ονόματα, και δι’ αυτών μπαίνει βαθιά, καρφώνεται στο νου μας. Το Γαλαξείδι, το λεωφορείο, ξενάγηση.
Λόγος λιτός, λόγος σεμνός και ακριβής, με την κομψότητα όσων ξέρουν τι θέλουν να πουν. Δε γράφει για να γράφει. Στίχοι δίχως φανφάρες και προσποίηση. Θα τον μοιράζομαι, το ξέρω. Κι όπως τις μολυβιές μου ακολουθούσα μια λύπη με έσφιξε που δεν έχω εκπομπή για να σας τα διαβάσω να μοιραστούμε «το ματωμένο όνειρο».
Σ’ αυτό το στάδιο είμαι, σημαδεύω ακόμα τις σελίδες για να μη χαθώ όταν θα ξανάρθω, και θέλησα μαζί σας να τον μοιραστώ διότι αξίζει― όπως σπανίως και προσεκτικά το λέω:
ΣΥΣΤΗΝΩ.
______________________________________
πλάι στη νεοαφιχθείσα Οδό Πανός του Γιώργου Χρονά
και
το «Χωρίς ενεστώτα δε γίνονται όνειρα» της φίλης ποιήτριας Τσαμπίκας Χατζηνικόλα,
στον κήπο μου,
πάνω στο μαροκινό τραπέζι ταξιδεμένο δι' εμέ ως τη Μύκονο από την Αριάδνη Νικολούδη.
_____
#Ποίηση
Οδός Πανός εκδόσεις και περιοδικό,
