Τον, δικό μας, εικαστικό Ματθαίο Φλωράκη τιμούμε στη Μύκονο

                                    

 

«Πρώτοι έρχονται οι καλλιτέχνες, μετά το χρήμα κι ακολουθούν απατεώνες και κομπιναδόροι», μου έλεγε κάποτε ένας αυτοδημιούργητος πολυεκατομμυριούχος.*

 

Όταν μιλάμε για τον εικαστικό Ματθαίο Φλωράκη μιλάμε και για τη Μύκονο της εποχής που εκείνοι που έρχονταν στο νησί άνοιγαν ατελιέ και γκαλερί (όπως ο φίλος και κουμπάρος του Luis Orozco με τη Λίλη Κρίστενσεν ) και έδιναν την ψυχή τους στο νησί που αγάπησαν. Μιλάμε και για την Τέχνη και την πολυτάραχη ζωή ενός καλλιτέχνη που δια ‘Βeaux Arts’ του Παρισιού και Μονάχου έζησε έντονα και δύσκολα χρόνια και σήμερα τα έργα του εκτίθενται σε μουσεία στο εξωτερικό.

 

Την Πέμπτη 9 Οκτωβρίου η παρουσίαση της βιογραφίας του γραμμένη από τον αδελφό του είναι μια ευκαιρία να τον τιμήσουμε ν να εμπνευστούμε και να διδαχθούμε.

 

Στο Ματογιάννι που περπάτησε και αγάπησε,

στην Αίθουσα εκδηλώσεων Δήμου στις 19:30 

η Αφιερωματική εκδήλωση 

και 

παρουσίαση του βιβλίου του Αλέκου Ε. Φλωράκη

«Ο αδελφός μου ο ζωγράφος. Ματθαίος Φλωράκης (1935-2011).

Από τον Κυβισμό στον Φανταστικό ρεαλισμό».

 

Ακολουθούν περισσότερα από Politismos Mykonos

Αφιερωματική εκδήλωση και παρουσίαση του βιβλίου του Αλέκου Ε. Φλωράκη 

«Ο αδελφός μου ο ζωγράφος. Ματθαίος Φλωράκης (1935-2011). 

Από τον Κυβισμό στον Φανταστικό ρεαλισμό». 

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2025 | Ώρα 19:30 | Αίθουσα εκδηλώσεων Δήμου στο Ματογιάννι

Ο Δήμος Μυκόνου, οι Ελληνικές Ομοιογραφικές Εκδόσεις και ο συγγραφέας Αλέκος Ε. Φλωράκης σας προσκαλούν στην αφιερωματική εκδήλωση & παρουσίαση του βιβλίου του 

«Ο αδελφός μου ο ζωγράφος. Ματθαίος Φλωράκης (1935-2011). Από τον Κυβισμό στον Φανταστικό ρεαλισμό», την Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2025 στις 19.30 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου στο Ματογιάννι.

Ένας σπουδαίος εικαστικός διεθνούς εμβέλειας, που άφησε τη σφραγίδα του στη Μύκονο τις δεκαετίες 1960 και 1970 στη Γκαλερί Αργώ και στο Montparnasse Bar-expo, παρουσιάζεται μέσα από διηγήσεις και προβολή έργων του.

• Ομιλητές: Μάνθος Γαΐτης ζωγράφος, Δημήτρης Ρουσουνέλος συγγραφέας

• Προβολή εικαστικών έργων του καλλιτέχνη και σχολιασμός: Αλέκος Φλωράκης 

Ο ζωγράφος και χαράκτης Ματθαίος Φλωράκης (1935-2011) είναι καλλιτέχνης με ευρύ και ποιοτικό έργο, ιδιαίτερα γνωστός στην Κεντρική Ευρώπη αλλά και στενά συνδεδεμένος με τη Μύκονο της χρυσής καλλιτεχνικής ακμής της, στις δεκαετίες 1960 και 1970. Σπούδασε στο Παρίσι στην École Nationale des Beaux Arts, πραγματοποίησε πάνω από 60 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη και έλαβε μέρος σε πλήθος ομαδικών εκθέσεων σε διάφορες χώρες του κόσμου. Έργα του από κρατικές αγορές υπάρχουν σε συλλογές και μουσεία πόλεων της Γερμανίας, της Αυστρίας και της Γαλλίας. Στη Μύκονο (1964-1972) διατηρούσε τη γνωστή Γκαλερί Αργώ (Galerie Argo) στο Ματογιάννι, από κοινού με τον ζωγράφο Luis Orozco, και συμμετείχε ενεργά στην κίνηση του εκεί Montparnasse Bar-expo του Μανώλη Πεταλά.

Ένα βιβλίο γι’ αυτόν 264 σελίδων σε τετραχρωμία, καρπός συστηματικής έρευνας του ποιητή και δρ εθνολόγου-λαογράφου Αλέκου Φλωράκη, αδελφού του ζωγράφου, εκδόθηκε το 2023 με τίτλο «Ο αδελφός μου ο ζωγράφος. Ματθαίος Φλωράκης (1935-2011). Από τον Κυβισμό στον Φανταστικό Ρεαλισμό». Στο βιβλίο παρακολουθείται η πολυκύμαντη ζωή του καλλιτέχνη, από τα παιδικά του χρόνια έως την απώλεια της όρασής του και το τραγικό τέλος του, με τρόπο άμεσο και συναρπαστικό. Παράλληλα, σκιαγραφείται η γενικότερη καλλιτεχνική κίνηση της εποχής στη Μύκονο, το Παρίσι, το Βερολίνο και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Φωτογραφικό και άλλο τεκμηριωτικό υλικό (δημοσιεύσεις του τύπου, προσκλήσεις, κατάλογοι εκθέσεων κ.ά.), καθώς και πολλά αυτούσια αποσπάσματα από ανέκδοτες επιστολές του ίδιου του Ματθαίου Φλωράκη τεκμηριώνουν το κείμενο.

 

 __________________________________________________

________________________________________________________________________

* Οι καλλιτέχνες ανακαλύπτουν τους ωραίους τόπους διότι διακρίνουν την ομορφιά, έλεγε,  κι οι πλούσιοι ακολουθούν. Αλλά το χρήμα σέρνει πίσω εκμεταλλευτές. Αν δεν υπάρχει σχεδιασμός σοφός και αντιστάσεις, πούλα τώρα και φύγε, με συμβούλευε συγκρίνοντας Μύκονο με άλλους τόπους όπως Ύδρα ή Μόντε Κάρλο κ.λ.

'Aυτά μπόρεσα αυτά έκανα' - Βάσος Γέωργας #rip Τα Ωραία Εξάρχεια

 

Η τελευταία μας συνάντηση στο γνωστό πεζόδρομο σε εστιατόριο των Εξαρχείων. Κάθισε λίγο, κουβεντιάσαμε με τρυφερότητα και γέλια όπως πάντα κι ύστερα φεύγοντας, όρθιος, με αποχαιρέτησε με επισημότητα αναπάντεχη:  «Θα λείψω για λίγο» μου είπε, «σε αποχαιρετώ». Θα έμπαινε στο νοσοκομείο, θα άρχιζε η τελευταία πράξη και άγρια της περιπέτειας που του έσπασε σώμα και ηθικό. 

 

«Προσπάθησα - δεν τα κατάφερα - να με θυμάστε» ήταν μια από τις τελευταίες αναρτήσεις του.

Και πιο πριν: «αυτά μπόρεσα αυτά έκανα - εσείς να δούμε τώρα».

 

Είναι κάποιοι άνθρωποι πως δίχως αυτούς ούτε η Τέχνη ούτε εμείς οι καλλιτέχνες θα επιβιώναμε. Εκδότες και γκαλερίστες, ρομαντικοί βιβλιοπώλες κι οργανωτές συναυλιών άγνωστων μουσικών σχημάτων και ρευμάτων, παραγωγοί του σινεμά και ραδιοφωνικών σταθμών, περιοδικών και ‘δισκογραφικών εταιριών’ παλιότερα. Είναι οι άνθρωποι που ο σεβασμός και το πάθος τους βοηθά τους δημιουργούς να φτάσουν το κοινό τους, βοηθά το κοινό να ανακαλύπτει κόσμους άλλους μαγικούς κι αλλιώτικους. Λίγοι απ’ αυτούς, ελάχιστοι, λόγω συγκυριών και τύχης και κάποιου επιχειρηματικού ταλέντου καταφέρνουν να γίνουν πάμπλουτοι και ξακουστοί. Οι περισσότεροι όμως χάνονται νωρίς και άδοξα, κι ας δίνονται με ίδια λατρεία για την Τέχνη μας και μας στηρίζουν για δεκαετίες.

Μπορεί να τους τιμάμε εν στενώ μα όσο έζησαν τιμές μεγάλες δε γνωρίζουν, συχνά το αντίθετο μια και σ’ εκείνους πέφτει η άχαρη πλευρά η πίσω από τα φώτα της σκηνής- διαπραγματεύσεις, νοίκια και λογαριασμοί και αποφάσεις για να μπορείτε εσείς να μας διαβάζετε, να μας ακούτε και να μπορούμε εμείς να εκφράσουμε το λίγο ή πολύ που καταφέρνουμε.

 

Ένας από αυτούς ήταν ο Βάσος μας. Ο Βάσος Γεώργας του Βιβλιοπωλείου της Πλατείας Εξαρχείων,  του Τηλέγραφου, o Βαρόνος μας  του ClipArt Radio (όπου κι εγώ έκανα εκπομπές όπως και στη Bibliotheque του πουλούσε τα βιβλία μου).

 

Ο θάνατος του Βάσου με πονά πολύ κι ας ήταν αναμενόμενος. Γι’ αυτό δεν άντεξα να γράψω αμέσως στις 23 Σεπτεμβρίου 2025, το πρωί που πέθανε.

Φέρνω βιογραφικά και μια σπουδαία συνέντευξή του που υπέρσυστήνω.

 

Γιατί, μπορεί εμείς οι λίγοι να γνωρίζουμε πόσα κατάφερε αλλά και αν εσείς δεν τον γνωρίσατε αξίζει να δώσετε λίγα λεπτά απ’ την υπόλοιπη ζωή σας για να μάθετε ποιος ήταν ο Βάσος Γέωργας στήριγμα των Τεχνών, ρομαντικός των Αθηνών και μια απ’ τις ψυχές των Εξαρχείων. 

__________________________

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

 «Ονειρεύομαι ένα μέρος όπου τα είδη πρώτης ανάγκης θα είναι τα βιβλία»

https://www.avgi.gr/koinonia/444412_oneireyomai-ena-meros-opoy-ta-eidi-protis-anagkis-tha-einai-ta-biblia

 

                                                   

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ

Απέναντι από το εργοτάξιο του μετρό στην πλατεία Εξαρχείων, απ’ την πλευρά της Θεμιστοκλέους, κυματίζει μια μαύρη σημαιούλα με λευκά χαρακτηριστικά γράμματα. Είναι η σημαιούλα του Bibliotheque. Του βιβλιοπωλείου που έχει σλόγκαν «είμαστε ό,τι διαβάζουμε - διαβάζουμε να γίνουμε αυτό που ονειρευόμαστε». Bibliotheque (Θεμιστοκλέους 74, Εξάρχεια)

Ανδρέας Ρουμελιώτης 

Έφυγε και ο Βάσος ο Γεώργας ο ιστορικός εκδότης του CINE 7, πατριάρχης και δημιουργός στα 80΄ς των μεταμεσονύχτιων παραστάσεων, πολύ το φοβόταν, το φευγιό, τουλάχιστον όσο εγώ, γιατί δεν γνώριζε ακριβώς που θα πάει, αν πάει... Ρηξικέλευθος, εραστής και γκρινιάρης, πάντα θορυβώδης. Ο νεαρός σκηνοθέτης ο οποίος κατάφερε να πείσει τον (κορίτσια ο) Ανδρέα Μπάρκουλη στην μικρού μήκους ταινία του «η Λογική των Θυμάτων» να υποδυθεί τον αστυνομικό Αθανάσιο Μελίστα ο οποίος στην επέτειο του Πολυτεχνείου στην Αθήνα το 1985, πυροβόλησε και σκότωσε εν ψυχρώ τον 15χρονο μαθητή, Μιχάλη Καλτεζά. Τον θυμάμαι να πρωταγωνιστεί στον Εξώστη Β στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης στα 80΄ς μαζί με τον κοινό μας φίλο τον Τασούλη τον Μιχαηλίδη, παχουλούτσικος και κείνος, έφυγε πολύ νωρίς, εκδότης του πρώτου, του ομότιτλου Free Press, στο οποίο πρωτοέγραφε και ο αδελφός μου ο Γιώργος όταν ήταν φοιτητής ιατρικής και ανεβοκατέβαινα για μια γκόμενα Σαλονίκη ξημερώματα. Μεγαλοεκδότης στην συνέχεια... Στη δεκαετία του 1980 έβγαζα το περιοδικό ΑΠΟΠΕΙΡΑ και εκείνος το κινηματογραφικό περιοδικό CINE 7 και του έριχνα στ αυτία! Τι φάση! Πόσες πλάκες. Όλα μια παρεξήγηση. Πως τον άντεχε ο Κώστας ο Φέρρης, ο σπουδαίος σκηνοθέτης του κινηματογράφου και θεατρικός συγγραφέας, δεν μπόρεσα ποτέ να τον καταλάβω... Πάει κι ο Βάσος. Μορφάρα, μοναδική! Σκηνοθέτης, παραγωγός, παλιός ραδιο - φοναντζής με δικό του διαδικτυακό του ραδιόφωνο στο τέλος, το Clipart Radio, διανομέας ταινιών, οργανωτής συναυλιών, καταστηματάρχης, αυτοκαταστροφικός εκδότης, διοργανωτής συναυλιών για εξαιρετικά περιορισμένο κοινό, αστροναύτης στον Θηβαϊκό κάμπο, παραγωγός φωτοβολταϊκού ρεύματος, αμπελοκαλλιεργητής, πρωταθλητής ταυρομάχος, κατά φαντασία εξερευνητής, κατά παραγγελία μάγειρας, καταναλωτής πούρων, ήχων και εικόνων. Στον ελεύθερο χρόνο του νόμιζε πως γράφει ποιήματα. «ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ, ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ταινία του το 1986 «Αύριο» ως το ντοκιμαντέρ «Το Σινεμά Γυμνό» άφησε το διακριτό του στίγμα στο ελληνικό σινεμά, αλλά και στην τηλεόραση. To Blues Tou Thanatou: Η μουσική που έγραψε η Θέσια Παναγιώτου για την «Λογική των Θυμάτων», μικρού μήκους ταινία του Βάσου, με τον Ανδρέα Μπάρκουλη (!) να υποδύεται τον αστυνομικό Αθανάσιο Μελίστα ο οποίος στην επέτειο του Πολυτεχνείου στην Αθήνα, πυροβόλησε και σκότωσε εν ψυχρώ τον 15χρονο μαθητή, Μιχάλη Καλτεζά. Συναντιόμασταν θέλαμε - δεν θέλαμε στις μεταμεσονύχτιες προβολές κάθε Παρασκευή στο Ιντεάλ. Εκεί που τα σπλάτερ θρίλερ συναντούσαν τον Ταρκόφσκι και στο ενδιάμεσο έλεγε ανέκδοτα ο Τζιμάκος ο Πανούσης... Και καπάκι στο φεστιβάλ cult κινηματογράφου στο Άστυ στην Κοραή, που σκάρωνε. Βέρος Εξαρχειώτης! «Δεν υπάρχουν πια οι χαρακτηριστικοί τύποι της γενιάς των Εξαρχείων. Εννοώ από τον Ιωάννου μέχρι τον Μίνω Βολανάκη. Από τον Κώστα Καραγιάννη μέχρι τον Λεωνίδα Χρηστάκη και τον Πάνο Κουτρουμπούση. Δεν υπάρχει κανένας πια. Δηλαδή, για κάποιον που έχει ζήσει πάρα πολλά χρόνια εδώ, νιώθει μοναξιά, απόλυτη μοναξιά», είχε πει σε μια συνέντευξή του.

_____________________________________

'..πάντα θα υποπτεύομαι τους ποιητές

για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης..'

'πώς να χαιρετήσεις τους νεκρούς σου
όταν εξόριστος σ’ αυτό τον κόσμο
δεν έχεις κανέναν;' Ένα ποίημα του Βάσου Γεώργα στα Φτερά Χήνας --> fteraxinasmag.wordpress.com ]

Πιο πολλά από άλλες εποχές: 
https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2019/09/blog-post_3.html

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/09/blog-post_7.html  

 

_____________

Φωτογραφία από το Βιβλιοπωλείο από Maria Alvanou

'Αγγελος Μαστοράκης― στη Χαρά

                               

                                                                                     

                                                 στη Χαρά

             Του Άγγελου                                                                     

Χθες το βράδυ πέρασα μπροστά από το σπίτι του 

και τον σκεπτόμουν.



 

1980 Καλοκαίρι κι ανέβαινε στη Ρωμανού Μελωδού

καυτά αθηναϊκά μεσημέρια 

κι άκουγαν μουσική με τον Κύριο Kastell

και του έλεγα ότι βαριέμαι την Επιστημονική Φαντασία  


«Εσύ είσαι Φιτζέραλντ» έλεγε,
 

«Και Κέρουακ. Μα κυρίως Μπάροουζ» απαντούσα.



 

Κι είναι σα χθες 
που φούσκωνα.
 

Κι ο Κύριος Kastell είχε ζωγραφίσει 
ένα ολοστρόγγυλο κόκκινο στόχο στην κοιλιά μου.



 

Κι είναι σα χθες. 


Αλλά δεν είναι. Χθες.

Nikos Valkanos Χαρά, λίγον καιρό πριν ταξιδέψει ο Άγγελος του είχα τηλεφωνήσει να κουβεντιάσουμε για το φεστιβάλ κόμικς που ετοίμαζα στο νησί σου... Μια απόμακρη φωνή, σαν από άλλο κόσμο, που την έχω πάντα στην ψυχή μου: "Τι τα θες τώρα ρε Νίκο, εγώ φεύγω"...

από https://www.facebook.com/xarapel/posts/9859476080808374

_______________________________________________

Άνω Μερά με τον Άρη Κωνσταντινίδη, το δάσκαλο

  

 

Ήμουν κι εγώ στην Άνω Μερά χθες και δε χόρταινα να κατεβαίνω από το αυτοκίνητο για να φωτογραφίζω.

Σήμερα βλέπω αυτή την ανάρτηση και με συνταράζει η αναφορά στον Άρη Κωνσταντινίδη. 

Που άν...αν.... ήμασταν άλλη χώρα, θα διδασκόταν στο σχολείο της Μυκόνου και θα του είχαμε μόνιμο αφιέρωμα στο Μουσείο μας. Από πάντα μα τώρα, ιδίως τώρα πιο πολύ από ποτέ. Μήπως και κάτι διασωθεί. Έστω και στις καρδιές μας.

 

Τον μνημονεύω συχνά, τον σκέπτομαι συχνότερα.  Υπήρξε δάσκαλος και οδηγός μου στην επιλογή και στη συντήρηση του παλιού μας «χωριού» και του κήπου μας όπως και στο σεβασμό του τόπου.

 

Π.χ. έλεγα με αφορμή τον αυτοφυή κρόκο (που όλο και σπανίζει με το τσιμέντωμα, το γκρέμισμα και την αλλοπρόσαλλη κι αλλούτερη επιλογή φυτών γύρω από νέα κτίσματα :

«Σκόπιμα δεν τσιμεντώσαμε,

―έχουμε μέθοδο στο χάος μας, 
χύμα στο κύμα εμείς δεν είμαστε  και με οδηγό μας το σπουδαίο αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη από νωρίς ξέραμε να σεβαστούμε τα θεόκτιστα επειδή «στην απλότητα καταλήγεις με λογισμό» και στο λογισμό με τη μελέτη―

σκόπιμα δεν πειράξαμε τη μυκονιάτικη χλωρίδα του κτήματος παρά μόνο στη μεγάλη βεράντα και την αυλή όπου έβαλα αγιόκλημα, γιασεμί, δενδρολίβανο βιολέτες και μυρωδικά όπως φασκόμηλο, δυόσμο και λεβάντα. Μόνη μου παρέμβαση στο κτήμα είναι οι βολβοί με τα χειμωνιάτικα: ναρκίσσους, ζουμπούλια, κρίνους και ίριδες....»--> https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2015/11/blog-post_28.html

 

 

____________________________________________

Για τη Μύκονο, για τις Κυκλάδες μα και για το ήθος του αρχιτέκτονα που δημιουργεί 'δοχεία ζωής' του μέλλοντός μας συστήνω τα ευαγγέλια: 

Άρη Κωνσταντινίδη

 ΤΑ ΘΕΟΧΤΙΣΤΑ -

ΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΣΠΙΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

ΔΥΟ ΧΩΡΙΑ ΣΤΗ ΜΥΚΟΝΟ

και άλλα πολλά και αυτοβιογραφικά.

 

____________________________________________

Ευχαριστώ τη Maria Konioti.

Οι ημέρες του φυλακισμένου συγγραφέα 15-29 Νοεμβρίου

                           

From 15 – 29 November, PEN International spotlights four writers targeted for their peaceful free expression work: Kaciaryna Andrejeva (Belarus), Jimmy Lai (Hong Kong), Jose Rubén Zamora Marroquín (Guatemala), and Alaa Abd El-Fattah (Egypt).

Writers like Kaciaryna Andrejeva, Jimmy Lai, Jose Rubén Zamora Marroquín, and Alaa Abd El-Fattah face harassment, imprisonment, and persecution for their commitment to free expression. Join us in demanding justice and freedom for these individuals. Join us by reading this year's powerful letters of solidarity, written in support of these courageous voices: Olga Tokarczuk to Kaciaryna Andrejeva in English, Belarusian, Polish, Spanish and French. Elif Shafak to Kaciaryna Andrejeva to in English, French and Spanish. Viv Groskop to Alaa Abd El-Fattah in English, French and Spanish. Margaret Atwood to Jimmy Lai in English, Spanish and French. Gioconda Belli to Jose Rubén Zamora Marroquín in English, Spanish and French.  #ImprisonedWriter #KaciarynaAndrejeva, #FreeJimmyLai, #JoséRubénZamora, #FreeAlaa

'Η ΚΑΓΚΕΛΩ' του Δημήτρη Μανιάτη

Αφίχθη. Η Καγκέλω του Δημήτρη Μανιάτη.

 

Δώδεκα διηγήματα κι ένα τραγούδι.

«Χάρε μαύρε και μπινέ που φρενάρεις παλικάρια...»

 

12 εσωτερικοί μονόλογοι σε πρώτο αυτοβιογραφούμενο πρόσωπο, σε γλώσσα λιτή και πυκνή, στη γλώσσα της μαγκιάς που, ταυτόχρονα, σπαστή και με υπονοούμενα, είναι κι η γλώσσα των νοερών μονόλογων, η γλώσσα που μιλάμε εντός στο μόνο πρόσωπο επί γης που δε ζητά εξηγήσεις.

Πορτραίτα ανδρών, πορτραίτα του ποτού, του ξενυχτιού, των χαμένων στα μπαρ της Αθήνας μα και Μυκόνου βέβαια.

Στιγμές. 

Να πας στο μπάνιο «την ώρα που δυό κωλαράκηδες ναύτες χόρευαν.. ένα χασαποσέρβικο» και βγαίνοντας να έχεις μεταμορφωθεί σε Ανδρέα Παπανδρέου και να χαιρετάς «Ελληνικέ λαέ» τραπέζια ως το δικό σου. 

Να είσαι «εξηνταπέντε, εκείνη πενήντα επτά» αλλά ίδια ολόιδια σαν τότε στην παραλία του Άγιου Σώστη στη Μύκονο, τώρα ξενοδοχείο Κάρλτον χωρίς λόγια, «ένας σάρκινος ανεξόφλητος λογαριασμός». 

Και «η Καγκέλω, ρε», παλιά ιστορία (κάποιοι ακόμα κάτι θυμόμαστε), «οικοδόμος και πρώτη γκόμενα στη Χαβάη» που στηνόταν στα κάγκελα στο Σταθμό Πελοποννήσου «και την παίρνανε τα κωλόπαιδα στο όρθιο».

Και ντρόγκες, τριπάκια στο νησί που «έχει μπει ο διάβολος στο σπίτι και θα με σκοτώσει» λέει ο φίλος και τρέχει το Δελό απ’ την Άνω Μερά, παρατά τη δουλειά και καταριέται ο Μάρκος πίσω του «Κακό χρόνο νάχεις» (για μας που θυμόμαστε) μα «έτρεμε σαν το ψάρι» ο άλλος στο σπίτι στο Μαράθι και «φόραγε μια κελεμπία μπορντώ- καλέ, τι φοράει ο ζαβός;».

Και με όλα αυτά, τραγούδι, πάντα. Τραγούδια λαϊκά, «αυτός ο άνθρωπος αυτός», παλαμάκια να βαράει ο Κατσιφάρας. Και ο Στέλιος πάντα διαποτίζει διαπερνά. «Στα δέκα χρόνια απ’ το θάνατο του Στέλιου Καζαντζίδη, πήγα στο νεκροταφείο..» και χόρευε ο χοντρούλης ο παπάς «Μη μου λέτε γι’ αυτή». Αφού ως γνωστόν  «οι οπαδοί του Καζαντζίδη έχουν καλύτερη φωνή από τους σημερινούς τραγουδιστές».

 

Άλλα δε λέω, διαβάστε το. 

Δημήτρης Μανιάτης είναι αυτός. 

_______________________________________________

'Η ΚΑΓΚΕΛΩ' του Δημήτρη Μανιάτη, Διηγήματα, Μετρονόμος

Πανσέληνος Μαΐου, με Γητειά από τον 'Τόπο'

Πανσέληνος κόκκινη ανέτειλε απόψε με το ηλιοβασίλεμα. Τώρα μεσουρανεί ψηλά στο Νότο. 

Στην αυλή, δε μου κάνει καρδιά να μπω μέσα στα βιβλία μου που περιμένουν.

ΓΗΤΕΙΑ

Λευκό φεγγάρι
ήρθε να πάρει
το παρελθόν.

Χρυσό μου ψάρι
κάνε μια χάρη
για το παρόν.

Ρίχνω το ζάρι
ποιος θα το πάρει
το παρελθόν.
_______________

Ο ΤΟΠΟΣ, από την Πόρτα Της Ληνώς μου

https://www.facebook.com/photo/?fbid=405403659527541&set=a.305973569470551