Όχι μόνο επειδή η νέα 'Οδός Πανός' έχει μετάφρασή μου των πολύ της καρδιάς μου παραβολών του, όχι μόνο επειδή έχει νέα άρθρα για τον πολυαγαπημένο πολύπαθο εστέτ, τον Όσκαρ μας, αλλά και επειδή είναι ένα ακόμα εξαιρετικά προσεγμένο τεύχος διά χειρός Γιώργος Χρονάς- του συγγραφέα εκδότη που δικαίως υπερηφανεύεται ότι έφτασε το περιοδικό στο 204ό τεύχος μόνος δίχως επιχορηγήσεις και μαλαγανιές.
Για σάς ή ως δώρο εορτών το εγγυώμαι ότι μόνο χαρά και έμπνευση θα δώσει.
Πού (ρωτούν κάποιοι):
Σε βιβλιοπωλεία, στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων στην οδό Διδότου στην Αθήνα, με ηλεκτρονική παραγγελία ή, με συνδρομή ετήσια για τα 4 τεύχη της χρονιάς. Δε θα μετανιώσετε.
_____
*και μια άσχετη σημείωση: εξακολουθώ να δουλεύω δίχως τον υπολογιστή μου που ακόμα να επισκευαστεί. Γι αυτό είμαι σχετικά απούσα εδώ. Μα πολλά ετοιμάζω και σύντομα θα επανεμφανιστώ με περισσότερα και για το συγκεκριμένο τεύχος και τον Όσκαρ μας.
Σπίτι χθες το βράδυ κι είχα πολλές διαδικτυακές συναντήσεις ως αργά (λόγω διαφοράς ώρας συχνά αρχίζω μεσημέρι ως 10-11 το βράδυ).
Με μια τεκίλα με παγάκια («40 βαθμοί κι έχω παγάκια στο τσάι μου» δικαιολογήθηκα για το γυάλινο ποτήρι).
Κι ύστερα βγήκα στην αυλή και, σα πρώτη φορά, ξαναμαγεύτηκα.
Κι ανέβασα τη φωτογραφία τής πάνω αυλής με το κλασικό σχήμα Γ που έχει τη μακριά πλευρά κόντρα στο βοριά με μικρά παράθυρα που εξαερίζουν σα κλιματιστικό, ενώ από την άλλη ξύλινες «αλεόπορτες» (διπλές δηλαδή) και παράθυρα παραδοσιακά.
Μοιράζομαι την εικόνα κι έχει πάντα ανταπόκριση (όσο και τα γυμνά κι ημίγυμνα) μα θέλω να δικαιολογηθώ διότι δεν το κάνω για κομπασμό. Το κάνω για να δείξω πως γίνεται. Ναι, δεν είναι εύκολο. Ο ασβέστης θέλει συχνά περάσματα όπως κι η τσιμεντοκονία στις αυλές, τα ξύλινα κουφώματα φθείρονται γρήγορα στο κλίμα των νησιών.
Μα η αγάπη δεν είναι λόγια, η αγάπη είναι πράξεις. Θυμάμαι όταν αγόραζα το «χωριό» αυτό από μια οικογένεια σκηνοθέτιδας με γιαγιά συγγραφέα γνωστή καθηγήτρια στη Σορβόννη, μια οικογένεια που εκτός μπάνιου και μιας μετατροπής κι ένωσης του πρώην στάβλου με το κυρίως δεν είχε πειράξει τίποτε από το 1970 που το απέκτησε. Ένας παραδοσιακός μικρόκοσμος, μια «αρχιτεκτονική στα μέτρα του ανθρώπου» όπως έλεγαν ο Κωνσταντινίδης κι ο LeCorbusier, με μια ελιά, μια αμυγδαλιά, ένα αμπελάκι, ένα πηγάδι (ξερό πλέον), μια στέρνα και καλαμιώνα κυκλικό γύρω απ’ το αλωνάκι. Το λάτρεψα.
Θυμάμαι τι ακούγαμε. Ήδη από τότε (πριν το 2000) γνωστοί και άγνωστοι μας έβλεπαν σαν αθεράπευτα ρομαντικούς ηλίθιους. Η συμβουλή ήταν το αντίθετο: Πας κάπου μακριά (όχι 5 λεπτά με τα πόδια από διάσημες παραλίες), αγοράζεις 4 στρέμματα (και παρά κάτι δε χάθηκε ο κόσμος), χτίζεις 2 ‘τσιμεντένιες ‘δυόροφες βίλες’ μ’ έναν ακόμα όροφο υπόσκαφο να ανοιχτεί μετά, νοικιάζεις τη μια, βγάζεις τα έξοδα κι ύστερα την πουλάς τριπλά.
Δεν το κάναμε. Συνειδητά πληρώσαμε όσο άξιζε αυτό που εμείς κρίνουμε πολυτέλεια αληθινή: την ομορφιά, την παράδοση, την καλή ‘θέση’.
Δεν ήμασταν Μυκονιάτες να πρέπει να βρούμε λύση οικονομική και πρακτική να ζήσουμε στον τόπο της οικογένειάς μας, ξένοι ήμασταν, τίποτε δε μας καλούσε εδώ παρά η αγάπη. Δικαιολογία να καταστρέψουμε τη φύση για το χρήμα ή την επίδειξη δεν έβλεπα και δε βλέπω.
«Καθένας σκοτώνει ό,τι αγαπά» έγραφε ο Όσκαρ Γουάιλντ κι ήταν φορές που προσπάθησα να δω κάποιους έτσι. Μα αγάπη δεν έχω δει ως σήμερα. Οι πιο πολλοί που τότε με συμβούλευαν πούλησαν κι έφυγαν. Εμείς μείναμε. Σ’ ένα δικό μας ζωντανό παραδεισάκι μέσα στη σήψη.
Ήδη από το 2016 έκρουαν τον κώδωνα οι Πολεοδόμοι για τα αυθαίρετα τσιμεντώματα του επιχειρηματία ενώ εμείς στην ΚΕΠΟΜ (Κίνηση Ενεργών Πολιτών) αντιδρούσαμε και (πού να ξέραμε τι μάς περίμενε στο νησί) εκφράζοντας ανησυχία για να «να αποκατασταθεί άμεσα η ζημιά».
Στα μικρά πεζά ποιήματα του Όσκαρ Γουάιλντ είναι κι εκείνο με τον καλλιτέχνη που είχε φτιάξει το άγαλμα της 'Λύπης που κρατά αιώνια' αλλά όταν ήρθε πάλι η στιγμή που πόθησε η καρδιά του να δημιουργήσει κι έτυχε όλου του κόσμου ο χαλκός να έχει σωθεί, ο Καλλιτέχνης δε δίστασε να λιώσει το παλιό του έργο για να φτιάξει το άγαλμα της 'Χαράς που κρατά μια μόνο στιγμή'. Τα 'Πεζά Ποιήματα' ο Γουάιλντ τα έγραψε τα χρόνια της χαράς και, θυμάμαι, πολύ με εντυπωσίασε όταν σε μια συνομιλία στο τέλος της ζωής του παρατήρησα ότι στη μνήμη του αντέστρεψε έτσι που, αφού είχαν πια μεσολαβήσει η φυλακή, η ατίμωση κι η χρεοκοπία, εκείνος πια τα θυμάται ανάποδα και λέει [ή γράφει- δεν έχω το βιβλίο εδώ που γράφω] τι δίκιο είχε τότε που το έλεγε ότι λιώνει η 'Χαρά που κρατά μια μόνο στιγμή' και γίνεται 'Λύπη που κρατά αιώνια'.
Λίγο πριν το 1900 έγιναν αυτά και δεν ξέρω κατά πόσο ο αγαπημένος μου Όσκαρ είχε εμπνευστεί από τη φημισμένη 'Χαρά του Έρωτα', 'Plaisir d' amour', ποίημα από τη νουβέλα 'Σελεστίν' του Jean-Pierre Claris de Florian:
'Plaisir d'amour ne dure qu'un moment,
chagrin d'amour dure toute la vie...'
[Χαρά του έρωτα δεν κρατά παρά μια στιγμή·
Λύπη του έρωτα κρατά μια ζωή...]
που, ήδη ακουγόταν έναν αιώνα, μελοποιημένο από τον Jean-Paul-Égide Martini το 1784, λίγο πριν τη Γαλλική Επανάσταση.
Κάτι λιγότερο από δυό αιώνες μετά, σε μια φυλακή της Αθήνας το σφύριζε ένας μελλοθάνατος, μουσική υπόκριση των τελευταίων στιγμών ενός έρωτα και των πρώτων ακουσμάτων ενός εμβρύου που δε θα γνώριζε από τον πατέρα του παρά ίσως μια αμυδρή ασαφή μνήμη της συγκίνησης από τη μελωδία αυτή και από την αυστηρή φωνή του καθώς ζητούσε από την έγκυο μητέρα να μην κλάψει «μπροστά τους», να μην τη δουν να κλαίει για να μην πετάξουν τις ζωές τους άδικα, μα να αποδείξουν ότι πεθαίνουν όχι για ένα καινούργιο κόσμο αλλά για ένα καινούργιο «είδος ανθρώπου», όπως πίστευαν πολλοί ιδεολόγοι κομμουνιστές οδεύοντας προς το θάνατο εκείνα τα χρόνια.
Στις τελευταίες φευγαλέες συναντήσεις της Έλλης Παππά και του Μπελογιάννη, όταν με άπειρες μικροδικαιολογίες ζητούσαν να βγαίνουν από τα κελιά ώστε να ιδωθούν μια στιγμή ή ίσως να καταφέρνουν να αφήσουν ένα σημειωματάκι σκαλισμένο με καμένο σπίρτο πάνω στα βρωμερά ξεπλυμένα αποκόμματα εφημερίδας που μάζευαν από τα πεταμένα πλάι στη λεκάνη της τουαλέτας. Κι εκεί, στο σκληρό αγώνα του έρωτα και της αξιοπρέπειας μέσα στο βόθρο της βίας και του θανάτου, τραγούδι τους, όπως συνηθίζεται στους έρωτες, είχαν, το 'Plaisir d amour' που τους σφύριζε γλυκά ο Καλούμενος, ο συγκατηγορούμενός (Υπόθεση Ασυρμάτων) από το ενδιάμεσο κελί.
Όπως ενάμιση αιώνα πριν από αυτά, το 1816 την εποχή του Ρομαντισμού, στα Λουτρά του Aix-les-Bains, μια νέα κοπέλα το τραγούδησε στο Λαμαρτίνο και τόσο του εντυπώθηκε στο νου που το αφηγήθηκε 30 χρόνια μετά. Κι ο Έρμαν Έσσε, διαλέγοντας μάλιστα ονόματα από τον Πάρσιβαλ, το έκανε διήγημα στο οποίο αφηγείται (όπως κάνω κι εγώ τώρα, αλλά εκείνος είχε σύντροφο τη φαντασία μονάχα) την ιστορία του τραγουδιού που το βάζει να ξεκινά από μια μεσαιωνική μονομαχία στην οποία το συνθέτει ένας πτωχός τροβαδούρος για να εκφράσει στην ευγενή δέσποινα Χερζελόυδη το σφοδρό πλην μάταιο έρωτά του, τον 'Λύπη αιώνια'.
Άραγε η μοναχική συντροφιά της αθηναϊκής φυλακής να γνώριζε την ενορχήστρωση του Μπερλιόζ ή τις πιο «Δωματίου» εκδοχές με βιόλα και πιάνο; Ελάχιστα να είχαν ζήσει πιο πολύ θα είχαν προλάβει και την παραλλαγή/ διασκευή 'Can't Help Falling In Love', πασίγνωστη επιτυχία του Έλβις. Δεν ξέρω αν θα αγαπούσαν τέτοια μουσική ο Μπελογιάννης κι ο Καλούμενος αλλά πιο πιθανό μού φαίνεται η πρώτη επαφή τους να ήταν στο σινεμά, στην 'Κληρονόμο' του 1949 που τη 'Χαρά του έρωτα' τραγουδά ο Μοντγκόμερυ Κλιφτ. Πιο πολλά δε θα πω, γράφω από μνήμης και, αν ενδιαφέρεστε θα βρείτε κι αυτά και άλλα πολλά. Μια νύχτα αϋπνίας με βασάνισε κι ο νους μου πήγε σε παλιές αγάπες, μέρες που έφυγαν και δεν ξαναγυρνούν. Φευγαλέα είναι η χαρά ενώ η λύπη αιώνια κι οι άνθρωποι όσο δεν το αντέχουμε τόσο το διαλαλούμε. Με τρόπους πάμπολλους σα παλιό τραγούδι. Το συγκεκριμένο τραγούδι μετενσαρκωμένο στον αιώνα μας δεν το έχω πετύχει. Κάπου μετά από σαλόνια, αρένες, φυλακές και λουτροπόλεις, κι αφού χορευόταν Rock'n'Roll ενόσω ταξίδευε και ως ύμνος χριστιανικός, φαίνεται σα να κουράστηκε ή να ξεπεράστηκε.
Σας φέρνω το αυθεντικό κι ό,τι άλλα θυμάμαι για να το χαρούμε όσο ακόμα αντέχει κι αντέχουμε διότι.. είπαμε, οι Χαρές μας δεν κρατούν παρά μια στιγμή.
_______________________________________________Στον αιώνα μας δεν έχει μετενσαρκωθεί ή δεν το έχω πετύχει. Ψάχνω από μνήμης αν και πιστεύω αν ενδιαφέρεστε θα βρείτε ακόμα πιο πολλά στο Διαδίκτυο.
Η αρχή:
Το ποίημα του Jean-Pierre Claris de Florian (1755–1794) από τη Célestine του,
με μουσική του Jean-Paul-Égide Martini (1741–1816)
Plaisir d'amour ne dure qu'un moment,
chagrin d'amour dure toute la vie.
J'ai tout quitté pour l'ingrate Sylvie,
Elle me quitte et prend un autre amant.
Plaisir d'amour ne dure qu'un moment,
chagrin d'amour dure toute la vie.
"Tant que cette eau coulera doucement
vers ce ruisseau qui borde la prairie,
je t'aimerai", me répétait Sylvie,
l'eau coule encore, elle a changé pourtant.
Plaisir d'amour ne dure qu'un moment,
chagrin d'amour dure toute la vie.
The pleasure of love lasts only a moment,
The grief of love lasts a lifetime.
I gave up everything for ungrateful Sylvia,
She is leaving me for another lover.
The pleasure of love lasts only a moment,
The grief of love lasts a lifetime.
"As long as this water will run gently
Towards this brook which borders the meadow,
I will love you", Sylvia told me repeatedly.
The water still runs, but she has changed.
The pleasure of love lasts only a moment,
The grief of love lasts a lifetime.
Popular lyrics[edit source]
Plaisir d'amour ne dure qu'un moment.
chagrin d'amour dure toute la vie.
The joys of love are but a moment long
The pain of love endures the whole life long
Your eyes kissed mine, I saw the love in them shine
You brought me heaven right then when your eyes kissed mine.
My love loves me, and all thy wonders I see
The rainbow shines in my window, my love loves me
And now he's gone like a dream that fades into dawn
But the words stay locked in my heartstrings, my love loves me
Το όμορφο βοσκόπουλο που ερωτεύτηκε μοιραία το πρόσωπό του όταν
το είδε να καθρεφτίζεται στα νερά της λίμνης ήταν θαμμένο στη λάβα της Πομπηίας
μετά την έκρηξη του Βεζούβιου το 79μΧ.
Αρχαιολογική ανασκαφή το αποκάλυψε στο σπίτι με τοιχογραφίες ελληνικών μύθων
στο οποίο βρέθηκε και η Λήδα με τον Κύκνο.
Πρωί
Παρασκευής Προ Βαΐων, που στη Μύκονο ψήνουν τα 'λαζαράκια', τα
παραδοσιακά ανθρωπόμορφα ψωμάκια, με ξύπνησε φίλος να μου πει «εντάξει σου το 'χω το
βάγιο σου» επειδή ξέρει πως ακόμα κι αν περνάω από εκκλησία, δεν παίρνω επειδή
θεωρώ ότι έχουν προτεραιότητα οι πιστοί, ενώ βεβαίως δεν είναι του
τύπου μου ούτε να σταθώ στην ουρά να παρακαλέσω ούτε να περιμένω τα παιδάκια
στη γωνία για να τα ληστέψω.
Το
θέλω όμως το βάγιο μου
και
για να τιμήσω τέτοιο δώρο
σας
φέρνω το σημερινό πρόγραμμα των λειτουργιών.
Πιστεύουμε
δεν πιστεύουμε σε Θεούς ή ανθρώπους τώρα δε μετράει. Τούτο το διαδραστικό
θέατρο με συμμετοχή της γειτονιάς, ήταν για αιώνες το μεγάλο ετήσιο φεστιβάλ
Τέχνης, η στιγμή που ο άνθρωπος χαιρόταν, πονούσε, πενθούσε, ως τη δικάιωση, το
αναμενόμενο happy end. Όταν δια από μηχανής θεού, λυνόταν ο μύθος θεαματικά
με ανάληψη στους ουρανούς πάνω από τα ταπεινά και καθημερινά μας βάσανα γαλήνευε
η ψυχή μέσω γτης Τέχνης. Με παραμύθι
δυνατό, γνωστό σε όλους, με σκηνικά και κοστούμια που αναστάτωναν αισθήσεις μέχρι
όσφρησης, μια τραγωδία συντάραζε και δίδασκε την 'ενσυναίσθηση',
την επίγνωση δηλαδή πως πονάει κι ο άλλος και πως οι πράξεις έχουν νόημα,
συνέπειες, δικαίωση.
Δίχως
την ενσυναίσθηση δεν υπάρχει Κοινωνία., δηλαδή κοινωνια δεν υπάρχει δίχως Θέατρο.
Ο
δρόμος είναι μόνο η Τέχνη και το ξέρουν οι Θρησκείες. Το δάκρυ εκείνο για τον
πόνο τους άλλου, το δάκρυ κι η χαρά που φέρνει στη ζωή μας ξένος μύθος και
πλουτίζει την εμπειρία και τη συναισθηματική μας νόηση με ένα ξένο δράμα
είναι το μυστικό, το απαραίτητο συστατικό για να συντελεστεί το μυστήριο του θεάτρου της ζωής μας και για να το αντέχουμε.
Φέρνω το πρόγραμμα του σημερινού θεάτρου
και λίγα από την Εκκλησία για τον 'Τετραήμερο' το φίλο του Χριστού ο οποίος λένε ότι μετά την Ανάστασή του δεν αστειεύτηκε ποτέ παρά μια φορά μόνο όταν είδε
κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και σχολίασε: «Το ένα χώμα κλέβει το άλλο», κάτι που πιστεύω ενέπνευσε εκείνο τον αναστημένο
από τα Πεζά Ποιήματα του Oscar Wilde:
...Εκείνος πήγε προς αυτόν, άγγιξε τους μακρείς βοστρύχους
του και του είπε: “Γιατί κλαίς:” Κι ο νέος κοίταξε ψηλά. Τον αναγνώρισε και είπε:
“Μα ήμουν κάποτε νεκρός κι Εσύ με ανέστησες. Πώς να μην κλαίω;”
Μετά τό· «Ἄξιόν ἐστιν...»ὁ Κανών τοῦ Λαζάρου·«Νεκρόν τετραήμερον ἐξαναστήσας...»,
Λάζαρος ο
τετραήμερος Ο άγιος Λάζαρος (Ιωάν.
ια' 1-4)
Αυτό το Σάββατο
τιμάμε την υπό του Χριστού Ανάσταση του φίλου Του Λαζάρου.
Ο Λάζαρος ήταν
φίλος του Χριστού και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία τον φιλοξένησαν πολλές
φορές (Λουκ.ι΄, 38-40, Ιωαν.ιβ΄, 1-3) στη Βηθανία κοντά στα Ιεροσόλυμα. Λίγες
μέρες πρό του πάθους του Κυρίου ασθένησε ο Λάζαρος και οι αδελφές του
ενημέρωσαν σχετικά τον Ιησού που τότε ήταν στη Γαλιλαία να τον επισκεφθεί. Ο
Κύριος όμως επίτηδες καθυστέρησε μέχρι που πέθανε ο Λάζαρος, οπότε είπε στους
μαθητές του πάμε τώρα να τον ξυπνήσω. Όταν έφθασε στη Βηθανία παρηγόρησε τις
αδελφές του Λάζαρου που ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες και ζήτησε να δει το τάφο
του.
Όταν έφθασε στο
μνημείο, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του
στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: Λάζαρε,
βγές έξω. Αμέσως βγήκε έξω τυλιγμένος με τα σάβανα ο τετραήμερος νεκρός μπροστά
στο πλήθος που παρακολουθούσε και ο Ιησούς ζήτησε να του λύσουν τα σάβανα και
να πάει σπίτι του. (Ιωαν. ια΄,44)
Η αρχαία παράδοση
λέγει ότι τότε ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών και έζησε άλλα 30 χρόνια. Τελείωσε το
επίγειο βίο του στην Κύπρο το έτος 63 μ.Χ. και ο τάφος του στην πόλη των
Κιτιέων έγραφε: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού».
Το έτος 890μ.Χ.
μετακομίσθηκε το ιερό λείψανό του στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα
Λέοντα το σοφό, ο οποίος συνέθεσε τα ιδιόμελα στον εσπερινό του Λαζάρου: Κύριε,
Λαζάρου θέλων τάφον ιδείν, κλπ
Χαρακτηριστικό της
μετέπειτας ζωής του Λαζάρου λέγει η παράδοση, ήταν ότι δεν γέλασε ποτέ παρά μια
φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και είπε την εξής φράση: Το
ένα χώμα κλέβει το άλλο.
Αυτή τη μέρα δεν
γίνονται μνημόσυνα με κόλλυβα, σε ανάγκη μόνο απλό Τρισάγιο.
Η μετανάστευση κι η προσφυγιά, με το
μαρτυρικό ταξίδι του ξεριζωμού εκατομμυρίων ανθρώπων, με τους πνιγμούς στο Αιγαίο,
τα 10.000 χαμένα παιδιά, που άλλα τα πήρε ο θάνατος κι άλλα επιτήδειοι για να τα
μοιράζουν μεταξύ πρόχειρων ιατρείων κλοπής οργάνων και πορνείων ανατολής και
δύσης, είναι αναμφισβήτητα το συνταρακτικότερο γεγονός του καιρού μας που θα μείνει
στην Ιστορία όπως τα χτυπήματα του Μαύρου Θανάτου.
Πόλεμοι, λοιμοί, λιμοί και καταποντισμοί
έρχονται σε κάθε γενιά να μας θυμίζουν τι εύθραυστος είναι ο πολιτισμός μας, τι
επισφαλής η σιγουριά πίστης, ιδιοκτησίας, πατρίδων και θεσμών.
«Τη μια μέρα απλώνεις τη μπουγάδα
σου και φτιάχνεις φαγητό για τα παιδιά και την άλλη, πρόσφυγας ανεπιθύμητη, διασχίζεις σύνορα μέσα στη λάσπη» μου λέει η Βίλμα Ανδριώτη που οργανώνει το Open Border Paradeστο οποίο θα συμμετέχω και σας προσκαλώ.
Θα παρελάσουμε εκεί στην Ειδομένη
καλλιτέχνες που θέλουμε ανοιχτά τα σύνορα της γης και του μυαλού και θα περάσουμε τρεις μέρες σα πρόσφυγες μέσα στο κρύο και τη λάσπη, τρώγοντας το ίδιο φαγητό
στις ίδιες σκηνές για να δείξουμε τη συμπαράστασή μας στον πόνο αυτό που εύκολα,
ευκολότατα, θα μπορούσε να αποφευχθεί αφού υπάρχει στον κόσμο μας χρήμα μα δεν
υπάρχει η βούληση να βοηθηθεί ο αδύναμος.
Θα πω πολλά γι αυτό το ταξίδι μααυτή η πρώτη ανάρτηση είναι για να σας
καλέσω
καλλιτέχνες ή συνοδοιπόρους
να συμμετέχετε
και να προσφέρετε μαζί μας
επειδή ελπίζω πως δεν είμαι μόνη εγώ
που σαν τον Oscar Wilde «όσο μεγαλώνω δυσκολεύομαι να εκφράζομαι από το χρώμα και το σχήμα της γραβάτας μου» αλλά βλέπω πια τις αληθινές αξίες και αρνούμαι να αφήσω
το Τέρας να τις τσαλαπατάει.
Καλούμε καλλιτέχνες
από όλους τους τομείς και όποιους άλλους αλληλέγγυους θέλουν να πάρουν μέρος να
ενωθούν μαζί μας στην Open Border Parade, στα σύνορα της Ειδομένης. Ζητάμε συμμετέχοντες
από όλο το κόσμο να σταθούν στο πλευρό των προσφύγων και να μας βοηθήσουν να δημιουργήσουμε
ένα καλλιτεχνικό γεγονός για τους πρόσφυγες στους οποίους θα διανείμουνε πρακτική
βοήθεια (ρούχα τρόφιμα). Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί. Τα σώματά μας, σε ατομικό
και συλλογικό επίπεδο αξιώνουν ελεύθερη και ασφαλή διέλευση των προσφύγων που έχουν
εγκλωβιστεί στα ελληνικά σύνορα.
Η παράσταση θα πραγματοποιηθεί στα βόρεια σύνορα
της Ελλάδας, κοντά στο στρατόπεδο Ειδομένης, στις 20 και 21 Φλεβάρη 2016. Πρέπει
να είμαστε εκεί από την Παρασκευή 19, ώρα συνάντησης 17:00
Παρέχεται διαμονή για
15 καλλιτέχνες σε κατοικία στο Κιλκίς (δεν υπάρχει ηλεκτρικό). Θα χρειαστεί να καλύψουμε
όλοι μας τα προσωπικά μας έξοδα. Για να εγγραφείτε και για περαιτέρω ερωτήσεις παρακαλούμε
επικοινωνήστε με την χορογράφο Βιλελμίνη Ανδριώτη μέσω email:
vilma.andrioti@gmail.com, με θέμα: OPEN BORDER PARADE
Καλωσορίζουμε την όποια
βοήθεια. Παρακαλούμε κοινοποιήστε
Καλλιτεχνική Διεύθυνση:
Βιλελμίνη Βίλμα Ανδριώτη
Μουσική Διεύθυνση:
Selim Dogru
Δραματουργία:
Χριστίνα Κωστούλα
Επιμελητής Διαδικτυακής
έκθεσης της Open Border Parade:
Παναγιώτης Χατζηστεφάνου
Υπευθυνος Φωτογραφικής
προβολής:
Νίκος Παπαδόπουλος-Plasticobilism
Καλλιτεχνική Ομάδα:
Αθανασία Κανελλοπούλου,
, Σάντυ Σίεμπου, Selim Dogru, Βιλελμίνη Βίλμα Ανδριώτη
Συντονιστές έργου:
Erika Mauritz, Ζωή
Παπαδοπούλου
Open Call
OPEN BORDER PARADE
We, independent international
artists, call people from every field and in solidarity to join us in a
peaceful parade performance at the Greek border. We ask people from everywhere
to come and stand side by side with the refugees and help us create an event of
art for them that will also involve a big distribution of aid on the spot.
People are not numbers. Our bodies individually and collectively will claim by
their presence free and safe passage for the refugees trapped in the Greek
border. The parade will take place in the Northern border of Greece, near
Eidomeni camp, on the 20th-21st of Februray. We need to be there from Friday
19th, meeting time 17:00
Accommodation for 15 artists in
residence will be provided in Kilkis (no electricity). All the participants are
self – funded. To register and for further questions please contact Greek
choreographer Vilelmini Vilma Andrioti via email: vilma.andrioti@gmail.com ,
with subject: OPEN BORDER PARADE
We welcome any help. Please
share the call widely
Deadline of submission 10/2/2016
We will need:
Artists from every field
(musicians, dancers actors singers painters) professionals and amateurs are
both welcome
A video technical support team
to document
Budget to facilitate travel
expenses
Artistic Director:
Vilelmini Vilma Andrioti
Music Director:
Selim Dogru
Dramaturge:
Christina Kostoula
Curator of the Online Open
Border Parade exhibition :
