Καιρό πριν αρχίσει να παίζεται, φίλοι έλαβαν πρόσκλησή μου για τη σελίδα του ΤΡΑΝΖΙΤ, της νέας ταινίας του Κάρολου Ζωναρά.
Σπάνια προσκαλώ σε σελίδες, ακόμα και των δικών μου.
Η ταινία δεν είναι «εύκολη», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Μα τη Τέχνη δεν οφείλει να είναι «εύκολη» κι ακόμα, δεν είναι όλα για όλους. Συμβολισμός λέγεται και το θέμα, όπως λέει κι ο τίτλος, είναι η μετάβασή μας εκεί που όλοι θα πάμε.
Συστήνω.
‘Όπως συστήνω και τις άλλες ταινίες, τις «βατές» του Ζωναρά (στο youtube), τις πιο βατές μα εξ ίσου καθηλωτικές και ενδιαφέρουσες.
Για μας αλλά και για όσους δεν την έχουν δει, κοινοποιώ τα λόγια του αγαπημένου Ferris Costas:
Ο Κάρολος Ζωναράς ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Κι όσοι "ψάχνουν να βρουν... τι συμβολίζει, δεν ξέρουν τι είναι ο Συμβολισμός.
Ίσως το πιο τολμηρό εγχείρημα στην Ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου.
Όχι, δεν είναι ο Κιθαιρώνας, ούτε ο σιδηροδρομικός σταθμός του Anouil. Είναι η ερημιά όπου κάτι έχει τελειώσει, και κάτι άλλο πάει ν' αρχίσει. Είναι ολοφάνερο πως ο πολιτισμός, έτσι όπως τον γνωρίσαμε, είναι παρηκμασμένος, κι ένας άλλος πολιτισμός θ' αρχίσει. Ο λόγος έχει κατακερματιστεί, κι ο νέος λόγος δεν έχει αρθρώσει ακόμα το συντακτικό του.
Ο σκηνοθέτης αρνείται το flash back, οι αναμήσεις είναι ευκολία. Κι ούτε επιχειρεί μια προφητεία, το φανταστικό στο σινεμά είναι διασκέδαση. Η Αριστοτελική δομή της τραγικής μυθοπλασίας, είναι ξεπερασμένη. Ο Άνθρωπος πρέπει να ξαναβρεί τη συνείδησή του, εκ του μηδενός. Η Αγαύη δεν θα δώσει τη λύτρωση.
Είναι κρίμα να χάσετε αυτή την ταινία (προβάλλεται στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, κάθε μέρα στις 7:00) επειδή κάποιοι αγράμματοι κι εγωπαθείς "κριτικοί" που δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους, τσιγγουνεύτηκαν τα λόγια τους.
Ένα προσωπικό παράπονο, μου έλειψε η μουσική -de la musique avant toute chose είπε ο Verlaine, άρχοντας των συμβολιστών.
Αλλά ο Κάρολος έτσι ήθελε, και δικαίωμά του.
Αν ο Λάνθιμος προτείνει μια νέα Μητρόπολη, ο Τσάρλυ προτιμάει να εκφράσει την απορία του.
Στην Καταλονία επιτρέπεται πλέον σε πισίνες να κολυμπάμε κι εμείς ‘topless’, μόνο με το κάτω μέρος του μαγιό. Παρότι κάποιες πισίνες αντέδρασαν το βήμα είναι σημαντικό.
Το ελεύθερες θηλές’ /freethenipple είναι ένα κίνημα που ξεκίνησε το 2012 με αφορμή μια ταινία. Το στήθος μας είναι σεξουαλικό αντικείμενο όσο και όταν θέλουμε εμείς, όπως και το υπόλοιπο σώμα μας. Το στήθος μας, είτε για θηλασμό είτε απλώς επειδή υπάρχει ζητάμε να πάψει να είναι ταμπού.
Προσωπικά (όπως είδατε και σε πρόσφατη φωτογραφία μου) είμαι υπέρ του να κολυμπάμε κι εμείς χωρίς σουτιέν― αν και εγώ δεν είμαι το μέτρο αφού χρόνια τώρα προτιμώ να κολυμπάω γυμνή διότι πιστεύω ότι το σώμα δεν είναι ποτέ χυδαίο, η συμπεριφορά, τα μυαλά κι οι προκαταλήψεις είναι που το βρωμίζουν.
Το σώμα μας είναι πάντα όμορφο, η ασχήμια είναι στα μάτια αυτού που βλέπει.
#freethenipple #ελεύθερεςθηλές για ελεύθερα σώματα, ελεύθερα μυαλά.
Ο Γιάνκο Μπελίν, ο Σλοβένος κινηματογραφιστής(και δικός μας: από τους πρωτοεμπνευστές του EuroNPUD, του Ευρωπαϊκού Δικτύου ανθρώπων που παίρνουν/έπαιρναν ναρκωτικά) ταξίδεψε και κατέγραψε και μας στέλνει μια πρώτη γεύση. Φρέσκο-φρέσκο το σύντομο απόσπασμα, για να πάρουμε μια ιδέα.
‘Έστω κι αν ακόμα οι υπότιτλοι είναι σε αυτόματη μετάφραση, είμαι υπερήφανη το μοιράζομαι μαζί σας.
Μια επίσκεψη στη Ζαρίνα. Ζαπορόζυε, Ουκρανίας, Ιούνιος 2023.*
Tέχνη και υποκατάστατα εν καιρώ πολέμου: #Ουκρανία τώρα...
Ο Γιάνκο περιγράφει το σύντομο απόσπασμα::«
«Το ταξίδι στην Ουκρανία ξεκίνησε από το Ζαπορόζυε. Ο συνάδελφός μου Ντένυς και εγώ επισκεφτήκαμε τη Ζαρίνα καλλιτέχνιδα που δημιουργεί μικρά έργα.
Αυτό το video είναι μόνο το teasertrailerμια πρώτη γεύση. Αυτή τη στιγμή όλες οι ηχογραφήσεις βρίσκονται στο μεταφραστικό στάδιο και απομένει πολλή δουλειά ακόμα μέχρι την τελική επεξεργασία του ντοκιμαντέρ.»
“Obisk Ukrajine se je začel v Zaporožju. S kolegom Denysom sva obiskala Zarino, umetnico, ki ustvarja majhne umetnine tako rekoč iz nič. To, kar vidite je zgolj teaser. Trenutno so vsi posnetki v fazi prevajanja in do končne obdelave dokumentarca je še kar nekaj dela.”
Notes and translation IN ENGLISH
*A visit to Zarina; Zaporozhye, June 2023
**The visit to Ukraine began in Zaporozhye. My colleague Denys and I visited Zarina, an artist who creates small works of art practically from scratch. What you see is just a teaser. At the moment, all the recordings are in the translation phase and there is still a lot of work to be done before the final processing of the documentary.
Αυτό το σονέτο τής Μήκονος Υπνοφόρου, το είχα παρουσιάσει ανέκδοτο ακόμαστο Δεύτερο Πρόγραμμα, προσκεκλημένη στην εκπομπή του Νίκου Αϊβαλή, πολύ παλιού αγαπημένου φίλου που μάς άφησε νωρίς ξαφνικά και αναπάντεχα.
Από τα πρώτα νεανικά μου χρόνια η φιλία μας, κιη εκπομπή του (από τις μακροβιότερες του ραδιοφώνου*) με φιλοξενούσε συχνά, είτε ζωντανά όταν περνούσα από την Αθήνα είτε με δουλειά μου όταν διάβαζε ο ίδιος ποιήματά μου.
Πλάι- πλάι δυο ποιήματα σ΄αυτό το βιβλίο έχουν αφιέρωση σε δυό πολυαγαπημένους φίλους. Το Νίκο και τη Στάλη
Ούτε που μου περνούσε από το νου ότι κι οι δυό θα πέθαιναν τόσο σύντομα, και μάλισταπριν από εμένα που, έτσι που κι εγώ κυνήγησα το δράκο κάποτε, νόμιζα πάντα ότι πρώτη θα έφευγα για το μακρύ ταξίδι.
Έμεινα πίσω όμως. Και μου λείπουν. Μου λείπουν πολύ και οι δύο.
___________________________________________
*«Διακριτικές Σχέσεις Διεθνούς Ρεπερτορίου», μια εκπομπή 39 ετών· φέτος θα γιόρταζε τα 40 χρόνια της.
Με μεγάλη οδύνη μοιραζόμαστε την απώλεια του ραδιοφωνικού παραγωγού και ηθοποιού Νίκου Αϊβαλή, που για περισσότερο από 40 χρόνια κοσμούσε «διακριτικά» τα μικρόφωνα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Η οικογένεια της ΕΡΤ και ιδιαίτερα οι συνάδελφοι και φίλοι του στο Δεύτερο Πρόγραμμα το οποίο υπηρέτησε με μεγάλη αγάπη επί 4 δεκαετίες, είμαστε συντετριμμένοι από τη αιφνιδιαστική απώλεια του Νίκου. Του πάντα χαμογελαστού, ευγενικού και φυσικά «διακριτικού» Νίκου, η εκπομπή του οποίου «Διακριτικές Σχέσεις Διεθνούς Ρεπερτορίου» θα έκλεινε του χρόνου 40 χρόνια παρουσίας στα ερτζιανά. Όλες οι εκπομπές του Δεύτερου είναι αφιερωμένες στη μνήμη του Νίκου μας. Την Κυριακή, στις 6 το απόγευμα, που θα εξέπεμπε ο Νίκος Αϊβαλής, το δύσκολο έργο του αποχαιρετισμού αναλαμβάνει «διακριτικά» ο συνοδοιπόρος και φίλος του Σιδερής Πρίντεζης, με μια εκπομπή αφιερωμένη στο Νίκο. Δυστυχώς θα υπάρξουν και άλλες τέτοιες άμεσα. Είχαμε τόσα σχέδια για τους προσεχείς εορτασμούς για τα 70 Χρόνια Δεύτερο και είναι πολύ πονετικό ότι θα τα γιορτάσουμε χωρίς το Νίκο Αϊβαλή.
Συλλυπούμαστε τα αδέλφια του, την οικογένειά του, τους φίλους του.
Ποιος ήταν ο Νίκος Αϊβαλής;
Ο Νίκος Αϊβαλής γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Θέατρο στις Δραματικές Σχολές «Θέατρο Τέχνης – Κάρολος Κουν», στη Σχολή του Πέλου Κατσέλη, στο Πανεπιστήμιο Μουσικής και Παραστατικών Τεχνών στο Γκρατς στην Αυστρία.
Παρακολούθησε σεμινάρια με τον Μίνω Βολανάκη και ως ηθοποιός έπαιξε στο Θέατρο, αλλά και στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Τελευταία του παρουσία στο σινεμά, η συμμετοχή του στο «λπ», μια ταινία-ντοκιμαντέρ για τη Λένα Πλάτωνος το 2017. Στο τέλος της ίδιας χρονιάς επιμελήθηκε και συμμετείχε τον κύκλο παιδικών παραστάσεων «Άσπρο χιόνι, μαύρο χιόνι» στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων Λευτέρης Βογιατζής.
Επί σκηνής τελευταία φορά τον είδαμε στον μονόλογο του Ζαν Ζενέ «Ο Σκοινοβάτης» που ανέβηκε στο θέατρο Φούρνος την περίοδο 2019-2020.
Όσον αφορά τη δισκογραφία, συμμετέχει στους δίσκους: «Μάσκες Ηλίου» της Λένας Πλάτωνος, «Το νησί των λωτοφάγων» του Στάμου Σέμση με την Έλλη Πασπαλά, «Αντίπυρα» της Δανάης Παναγιωτοπούλου, «Απ’ τη στεριά το νερό και τον αέρα», «Ορθογραφία της αγάπης» (συμμετείχε ερμηνευτικά, στιχουργικά και με ζωγραφιές) και του Μιχάλη Ανδρονίκου, «Νότες σε αχνό πορτοκαλί» του Φίλιππου Περιστέρη και "Περιπέτεια" του Δημήτρη Αρναούτη.
Η μεγάλη του αγάπη όμως ήταν, είναι και θα είναι το Ραδιόφωνο, το οποίο υπηρέτησε επί πολλά χρόνια. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 ήταν στην Ελληνική Ραδιοφωνία. «Παιδί – μαθητής» της Σοφίας Μιχαλίτση ξεκίνησε στο Δεύτερο Πρόγραμμα με την εκπομπή «Οι Κυρίες της τζαζ». Το 1983 ακολούθησε η εκπομπή «Διακριτικές Σχέσεις Διεθνούς Ρεπερτορίου», μια εκπομπή που υπήρχε μέχρι σήμερα! Ακούστε εδώ πρόσφατες εκπομπές του Νίκου, με αφιερώματα, συνεντεύξεις, επετειακές αναφορές. Η τελευταία εκπομπή «Διακριτικές Σχέσεις Διεθνούς Ρεπερτορίου» μεταδόθηκε στις 6 Μαρτίου του 2022.
Υπέγραψε τις μουσικές επιτυχημένων κινηματογραφικών ταινιών, όπως ο «Δεκαπενταύγουστος» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη και υπήρξε βασικός συνεργάτης των Πυξ Λαξ στην ενορχήστρωση και παραγωγή στους δίσκους: «Ο ήλιος του χειμώνα με μελαγχολεί» και «Για τους πρίγκηπες της δυτικής όχθης».
Έφυγε αιφνιδιαστικά χθες, σε ηλικία 62 ετών, ο συνθέτης και μουσικός Άκης Δαούτης από ανακοπή καρδιάς.
Ο Άκης Δαούτης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Οκτωβρίου του 1960 και ξεκίνησε από νεαρή ηλικία την ενασχόληση με τη μουσική, κάνοντας μαθήματα κιθάρας. Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών, σπούδασε στις ΗΠΑ και μπήκε ενεργά στα μουσικά δρώμενα το 1986.
Στο πρώτο του προσωπικό έργο για μαγνητοταινία, με τίτλο «Crystal Forest», που παρουσιάστηκε το 1986, στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας, παρουσία του Ιάνη Ξενάκη, χρησιμοποίησε ως βάση τους ήχους κρυστάλλων.
Ακολούθησε η σύνθεσή του «Solar Rain», η οποία βραβεύτηκε με διεθνή διάκριση στο 15ο Φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής, στην Μπουρζ της Γαλλίας και το 1988 το έργο του «Into the Light» προκρίθηκε από την διεθνή επιτροπή για τις Παγκόσμιες Μουσικές Ημέρες 1988 του Χονγκ Κονγκ.
Στην Ελλάδα διακρίθηκε για τις μουσικές του συνθέσεις και ενορχηστρώσεις στον κινηματογράφο, με γνωστότερες εκείνες για τις ταινίες του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, «Δεκαπενταύγουστος» (ερμηνεία: Γλυκερία) και «Από την άκρη της πόλης».
Ο Άκης Δαούτης άνηκε στην ιδρυτική ομάδα του Eλληνικού Συνδέσμου Συνθετών Hλεκτροακουστικής Mουσικής και διατέλεσε μέλος του Δ.Σ. του ΕΣΣΗΜ και του Κέντρου Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας. Από το 2005 ως το 2011 δίδαξε στο Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ.
Ενώ δραστηριοποιήθηκε στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής, έγραψε μουσική και τραγούδια σε ύφος φανκ, ροκ και ρέγκε. Από το 2005 ως το 2011 δίδαξε στο τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ.
Σπουδαία ήταν η μουσική παρουσία του στον χώρο του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, υπογράφοντας τα σάουντρακ πολλών ταινιών μεταξύ των οποίων ο προαναφερθέν «Δεκαπενταύγουστος» του Κ. Γιάνναρη (2001), αλλά και οι «Στα όρια» (2006) του Σάββα Καρύδα, «Η πόλη των θαυμάτων» (2005) του Δημήτρη Αθανίτη, «Μαραθώνιος» (2004) του Αντώνη Κόκκινου, «Μάτια από νύχτα» (2003) του Περικλή Χούρσογλου κ.ά.
Το αιώνιο δίλημμα του Φάουστ με το Twitterστο ρόλο του Μεφιστοφελή.
Την ψυχή μας ή το χρήμα; Ήθος και Νιάτα ή πλούτη αμύθητα;
Ο Φάουστ υπήρξε πραγματικά, λένε οι θρύλοι κι ιστορία του είχε ήδη κυκλοφορήσει πριν να γράψει ο Μάρλοου την «Τραγική Ιστορία του Δρα Φάουστους» το 1589, να μεταφραστεί που δεν ξεχάστηκε μα κυκλοφορούσε σε εκδοχές και μεταφράσεις ώσπου να πάθει ο Γκαίτε 20ετή εμμονή ώσπου να κυκλοφορήσει σε τελική μορφή το αριστούργημα και πιο πολυδιαβασμένο έργο της γερμανικής Λογοτεχνίας που ενέπνευσε και μια πάρα πολύ καλή ελληνική ταινία με το Χόρν «Αλλοίμονο στους νέους».
Μεγάλο και πανανθρώπινο το δίλημμα. που απόψε δεν είχε θεούς, διαβόλους, καταγώγια και σκυλιά αλλά δυό χάπια- το κόκκινο της νιότης και το μπλε του πλούτου. ΚΙ είναι άραγε κανείς μας που δε μπαίνει στο παιχνίδι να αναλογιστεί ποιο χάπι θα έπαιρνε;
Κόκκινο και γυρνά ο χρόνος
κι έχεις τη δυνατότητα να διορθώσεις τα λάθη σου
ή
Μπλε που σου δίνει €10 εκατομμύρια;
Λίγο μικρό μου φάνηκε το ποσό μα υποκειμενικά είναι αυτά γι’ αυτό κι οι απαντήσεις έχουν ενδιαφέρον αν και οι πιο πολλές είναι αναμενόμενες και βαρετές όσο και κάποιοι τύποι ανθρώπων. Ηθικολόγοι δίχως ίχνος χιούμορ απ’ τη μιά, κάτι αυστηροί που σχολιάζουν επιθετικά κάτω από όσους προτιμούν το χρήμα· από την άλλη κάτι Φάουστ και πραγματιστές οι «πλούτη, μόνο πλούτη κι όλα μου διορθώνονται»· πολλοί σχολαστικοί που σπεύδουν να επαναλάβουν ως σοφία το «τα λάθη μου με έχουν κάνει αυτό που είμαι τώρα»· αλλά και οι, χειρότεροι όλων κατ΄εμέ, οι υποκριτές που μάς δηλώνουν ότι ναι, τα πλούτη θα έπαιρναν αλλά όχι εγωιστικά αλλά για να βοηθήσουν άλλους όπως π.χ. (για να μην τολμήσουμε να κρίνουμε) το να βοηθήσουν το παιδί τους.
Κι εγώ; Εάν αναρρωτιέστε― διότι όχι, δε θα βγάλω τη (διαβολική) ουρά μου απ' έξω― ιδού:
Μα το Κόκκινο. Αφού μαζί με νιάτα και αλάθητο θα είχα και δικαίωμα να διόρθωνα και το λάθος του να αρνηθώ τα €10 εκ.
Τι; Όχι; Υπάρχει άλλη σωστή απάντηση;
Σας μεταφέρω λοιπόν λίγα, για όσο, το ξέρω, σκέπτεστε ποιο χάπι θα επιλέγατε αν ήσασταν ο Δρ και ήμουν μια μοντέρνα Mme Μεφιστοφελής,
και συνοδεύω με τι λινκ για εσάς που επιθυμείτε να εντρυφήσετε,
αλλά και με δωράκι το οποίο μόλις έλαβα― κύριο θιγμένο πολύ επιθετικό που αμύνεται μετά από σχόλιό μου. Παρότι συμμορφώνεται και κάνει αυτό που του ζητώ. Διότι, είπαμε, απ' όλα έχει τούτος ο μπαξές.
Κόκκινο δαγκωτό. Και απορώ πραγματικά με την εμμονή ορισμένων με τα λάθη του παρελθόντος, πραγματικά είναι τόσο περήφανοι γι'αυτά ή είναι τόσο ικανοποιημένοι από τα αποτελέσματά τους κι απ'το που βρίσκονται οι ίδιοι σήμερα;
Δεν ήξερα ότι βγαίνουν σε χάπια, έχω μείνει πίσω. Εν πάση περίπτωση διαλέγω κόκκινο γιατί και τα λάθη θα διόρθωνα και τα μυριάκια μπορούσα να έχω (ας μην είναι δέκα) και το σημαντικότερο από όλα θα ήμουν πάλι νέος.
Μπλε!! Τα λάθη μου με έκαναν άνθρωπο. Με δέκα μύρια θα βοηθηθώ και θα βοηθήσω να βρουν ελπίδα πολλοί!...
Το επόμενο παραθέτω για το διάλογο που ακολούθησε με τη Fifi λόγω της απορίας μου για το ότι έσβησε το δικό της ευγενικό σχόλιο.
Πολλά τα νεύρα όμως για ένα «μπλε φέρετρο»:
Νύχτα παρεξηγήσεων;
«Κανείς δεν παρεξηγήθηκε» μου εξηγεί επιθετικά η Fifi,
όταν απόρησα τι έγινε το ενδιάμεσο σχόλιο της
(κόκκινη μολυβιά η απορία μου).
Πολλά τα νεύρα όσων έπεφταν πάνω μου.
Για ένα«μπλε φέρετρο» είχε σβήσει το (ευγενικό) σχόλιό της κι ύστερα απάντησε σα να είχα αναφερθεί σ' εκείνη όταν έγραψα ότι δεν περίμενα «ΟΤΙ» θα θιγόταν:
Κανεις δε παρεξηγήθηκε, τι εξυπνάδα, κι αυτη! Αν προσεχες καλυτερα, θα έβλεπες....
Καλά που οι Τουϊτεράδες δεν έχουν όπλα κάτι τέτοιες νύχτες, πάντως. Με τέτοια νεύρα θα με σκότωναν για ένα κόμμα ― στίξεως, όχι πολιτικό― και θα έγραφαν επάξια στον τάφο μου:
Την μουσική επένδυση της ταινίας ανέλαβε ο Μάνος Χατζιδάκις. Το σάουντρακ της ταινίας περιλαμβάνει τα τραγούδια «Ας είν' καλά το γινάτι σου», που ερμηνεύει ο Δημήτρης Χορν και «Πες μου μια λέξη», που ερμηνεύουν ο Χορν και η Μάρω Κοντού, σε στίχους Αλέκου Σακελλάριου.
Για τον ρόλο του Ανδρέα προοριζόταν εξαρχής ο Δημήτρης Χορν, που είχε ενσαρκώσει τον ρόλο και στο ομώνυμο θεατρικό, αλλά ο Φιλοποίμην Φίνος που επρόκειτο να χρηματοδοτήσει την κινηματογραφική μεταφορά του έργου είχε αντιρρήσεις για τον "αντιεμπορικό" Χορν και θέλησε να προτείνει τον ρόλο στον Ντίνο Ηλιόπουλο. Όταν εκείνος τον απέρριψε, ο Σακελλάριος συνεργάστηκε με άλλη ομάδα παραγωγής (βλ. εισαγωγή), δίνοντας τον ρόλο στον Χορν[3].
Η προσπάθεια των μακιγιέρ να μετατρέψουν τον Χορν σε γέρο δεν έφερε ικανοποιητικό αποτέλεσμα, οπότε αποφασίστηκε να κληθεί ένας φημισμένος makeup artist του κινηματογράφου από την Αγγλία, ο Ντικ Μπόνορ-Μόρις (1911–1964). Μάλιστα ο τελευταίος είχε αμοιβή ισάξια του Χορν και όταν το έμαθε, είπε: "Με τόσα λεφτά που πήρε αυτός για να με γεράσει, δεν τα δίναμε καλύτερα σ' έναν πλαστικό να με κάνει 20 χρόνια νεότερο;"
Η ταινία πρωτοπροβλήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1961, έκοψε στην Α’ προβολή 37.302 εισιτήρια και ήρθε 16η μεταξύ 68 ταινιών της χρονιάς.
Τα δικαιώματα της ταινίας ανήκουν σήμερα στον κινηματογραφικό οργανισμό Καραγιάννης-Καρατζόπουλος, που ψηφιοποίησε και επανεξέδωσε το 2018 την ταινία.
Ξένοι τίτλοι: Woe to the young, What a pity for the young, Alas for youth (αγγλικά).
Φέρνω λίγα, από τα πολλά ενδιαφέροντα, για τον 'Ελληνα Φάουστ που σήμερα απολαμβάνουμε κι εμείς που π.χ. δε θα βλέπαμε ούτε για πλάκα τον «Κατήφορο» που το 1961 προτιμήθηκε από το ελληνικό κοινό: