.
Αθήνα, παρατημένη πόλη.
Χώρα των ερειπίων.
Τόπε μου, μου 'sad relic'
Για σας που ζείτε στην Αθήνα ίσως αυτό που συμβαίνει να μην είναι αισθητό (όπως δεν είναι οι ηλιακοί, οι κεραίες και τα καλώδια της ΔΕΗ στους κατοίκους νησιών όταν νομίζουν ότι μας δείχνουν ωραία θέα), αλλά η ερήμωση είναι πρωτοφανής και τρομακτική. Τους δρόμους τους βλέπετε; Τα κλειστά μαγαζιά;
Αλλάζουν τα πράγματα, μου λένε.
Αλλάζουν ναι, μα όχι από μόνα τους κι είναι περίεργες οι αλλαγές όταν δεν εξυπηρετούν. Οι ανάγκες είναι ίδιες. Μπορεί οι πιο πολλοί να φοράτε πλαστικά μα ακόμα επισκευάζουμε τακούνια. Ακόμα κάποιοι θέλουμε να μας εφαρμόζει το ρούχο μας ή να μας επισκευάσουν ένα αγαπημένο φωτιστικό κι ας «ξέρεις τι φτηνά είναι στο ΙΚΕΑ;»
Το αποτέλεσμα ενός πολιτικού σχεδιασμού που ευνοεί μόνο τις πολυεθνικές (με τις μίζες και τα οργανωμένα φαλιρίσματά τους) τα πληρώνουμε ακριβά και όχι μόνο σε φόρους και ΟΠΕΚΕΠΕδες.
Παραγωγή σκουπιδιού ακατάπαυστη. Σκουπίδια που θα μπορούσαν να επισκευαστούν, που πρόσφατα αγοράστηκαν με έγνοια, κόστος και φροντίδα μα για μια βίδα (ποια βίδα δηλαδή που πλέον το καλώδιο έρχεται κολλητό) στην παραμικρή ζημιά πετιούνται.
Η επισκευή πλέον δεν υπάρχει ως έννοια, ούτε η κατασκευή. Όποιος δε δουλεύει στη μονοκαλλιέργεια του Τουρισμού ένα επάγγελμα έχει: αντιπρόσωπος.
Θες πόρτα; Πας στον αντιπρόσωπο να παραγγείλει στην εταιρία.
Θες μεσίτη; Πας σε αντιπρόσωπο μιας των εταιριών, ένα άσχετο παιδάκι που δεν ξέρει τι του γίνεται.
Κανείς δεν ειδικεύεται. Κανείς δεν ξέρει μια δουλειά. Ώρες μιλούσα για μια ηλεκτρονική βλάβη με ένα νέο που ούτε να μιλήσει δεν ήξερε ούτε να ακούσει, ούτε ενδιαφερόταν. Δυό προβλήματα είχα τελευταία σε laptop. Μετά από ώρες συζήτησης με Τεχνητή Νοημοσύνη και άσχετο υπάλληλο (επέμενε να δίνει οδηγίες επισκευής ‘στο κινητό σας’ κι ας διόρθωνα ότι μιλάω από και για υπολογιστή. Κατέληξα στα μαγαζιά, άφησα το laptop και τελικά τόσο λίγο ήξεραν τη δουλειά τους που για να λύσουν το πρόβλημα έσβησαν τα πάντα- κάτι που ήξερα να κάνω και απευθύνθηκα σ΄αυτούς για να αποφευχθεί.
Καφέδες φτιάχνει τριαντάρης σε γνωστή αλυσίδα. Μου δίνει και κάρτα μεσιτικού, έγινε αντιπρόσωπος μου λέει καμαρωτός.
Τι σημαίνει αυτό; Καμμιά ανεξαρτησία, καμμιά ειδίκευση. Με ένα σεμινάριο μαθαίνεις να χειρίζεσαι το συγκεκριμένο μηχάνημα και να χαιρετάς το συγκεκριμένο κοινό. Η πείρα σου δε μετρά. Αν πας σε άλλη αλυσίδα θα χρειαστείς άλλο σεμινάριο για άλλη μηχανή καφέ. Αν φέρεις πελάτη στο μεσιτικό θα αναλάβουν άλλοι κι εσύ, με ένα bonus και άκυρους ‘πόντους ως ‘υπάλληλος της χρονιάς’, μένεις να φτιάχνεις καφέδες.
‘Μάθε μια Τέχνη’ συμβούλευαν από καταβολής κόσμου. Μάθε να κάνεις κάτι χρήσιμο. Θα ανοίξεις δικό σου μαγαζάκι κι αν πας καλά θα βγάζεις χρήματα και θα είσαι ελεύθερος ό,τι κι αν συμβεί, όπου κι αν σε πάει η ζωή.
Πόλεμοι έρωτες, πολιτικές αλλαγές επηρεάζουν την πορεία της ζωής μας. Με μια Τέχνη στα χέρια του (από ξένη γλώσσα ως μουσικό όργανο ως ραπτική και ηλεκτρικά κι ηλεκτρονικά, υδραυλικά κι επισκευές, ακόμα και λογιστικά ή διδασκαλία) ο άνθρωπος έχει δικά του φτερά να αποφύγει κινδύνους και να μη θαφτεί στα ερείπια.
Η ελευθερία του να έχεις το δικό σου μαγαζί, με όλες τις έγνοιες της, έχει εκτιμηθεί από όλους τους ανθρώπινους πολιτισμούς. Πώς και η εποχή μας στράφηκε προς τη σκλαβιά; Πώς έγινε και καμαρώνετε που γίνατε γραναζάκια ανειδίκευτα των βασιλείων άλλων; Τι κι αν δεν έχουμε πλέον βασιλιά επίσημα όταν μας κυβερνούν οι βασιλιάδες των «αγαθών» που μας στερούν εκείνη την πανάρχαιη χαρά για το έργο μας, την ευδαιμονία του ανθρώπου του ελεύθερου που κάθεται στο τραπέζι του και πίνει κάτω από τον ήλιο το κρασί του περήφανος για το έργο του.
Απ’ την καρδιά μου σας το λέω, σ΄εσάς τους νεότερους: Μην το δεχθείτε.
________________
#νεάπολη
#Byron #LouReed
'Fair Greece, sad relic' Byron
