Σχεδιάζοντας αφίσα για την Παλαιστίνη τρώγαμε χουρμάδες Ισραήλ.
Και μόνη εγώ βλέπω την ειρωνεία του πράγματος.
Χρειάστηκε να εξηγήσω το παλιό το «ψηφίζεις με τα πόδια σου»
δηλαδή αν δε σ’ αρέσει κάτι δεν το ενισχύεις, αν βρίζεις ένα χώρο δεν τον επισκέπτεσαι και δεν κατηγορείς έναν άνθρωπο- χωρίζεις.
Μόνο εσύ χάνεις αν εξακολουθείς να ψωνίζεις από ένα μαγαζί που κατηγορείς.
Ψιλά γράμματα;
Με την ευκαιρία όμως να πω και τον πόνο μου. Διατάραξαν το ύφος και το οικοσύστημα φυτεύοντας κοκοφοίνικες στη Μύκονο, ως αριστοκρατικούς, λέει, έναντι των κυπαρισσοειδών που ευδοκιμούσαν μόνα τους σχεδόν στον τόπο και ομόρφαιναν τα δειλινά μας με κελαηδίσματα πουλιών και με τις κομψές μακριές σκιές τους. Αριστοκρατικό όμως δεν είναι ποτέ και τίποτε που δε διακρίνεται από σπανιότητα, αλλά πού να εξηγείς όταν σου λένε το κυπαρίσσι πένθιμο;
Όμως εδώ άλλο θέλω να πω: Πήξαμε που πήξαμε στην ταλαίπωρη ψηλή φοινικιά (τη μαδημένη από τα μελτέμια), δε συμβουλέψατε τους Άραβες αγοραστές να επιλέξουν την άλλη της άμμου που αντέχει στον τόπο, χαλάσατε ό,τι είχε υμνηθεί από τους ταξιδευτές της γης. Μα αυτό που με απελπίζει είναι αφού ήταν να το κάνετε γιατί δεν πήρατε έστω χουρμαδιές σαν το Ισραήλ να απολαμβάναμε και να πουλούσαμε και στο Γιαλό ένα ντόπιο χουρμαδάκι;
[Ρητορική η ερώτησις, ξέρω τι θα απαντήσουν: Το φρούτο λερώνει. Πού να πληρώνεις να σου πετάνε τον καρπό…
Σαΐνια μου εσείς!]
