Ο ήρωας με την προβατίνα και η οικογένεια δολοφόνων #φωτιά #πυρκαγιες #ζώα #σκυλιά

  

 

Ήρωας.

Αντιθέτως, οικογένεια κλείστηκε στο σπίτι και περίμενε βοήθεια ενώ καιγόταν η περιοχή. Ήρθε η βοήθεια, τους μετέφεραν ασφαλείς σε νοσοκομείο (σε περίπτωση που χρειάζονταν) πρώτες βοήθειες. Το σπίτι μισοκάηκε. Κι έξω στην αυλή βρέθηκε απανθρακωμένο το σκυλί τους δεμένο με αλυσίδα.

Πώς κανείς τους δε σκέφτηκε, αν όχι να το πάρει μαζί έστω να το έλυνε το άμοιρο να μην καεί ζωντανό. Δεν απορώ μ’ αυτό, μπορεί να μην τους καταλαβαίνω ως είδος μα έχω εμπεδώσει πλέον ότι υπάρχουν. Ωστόσο με άλλο απορώ: υπάρχουν νόμοι γι’ αυτό και πώς θα αρχίσουν να επιβάλλονται ώστε αφού ήθος, αγάπη και τιμή δεν κινούν κάτι  τέτοιους να τους επιβληθεί το σωστό δια του φόβου των συνεπειών. Πείτε μου αν ξέρετε, παρακαλώ.

――――――――――――

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Η οικογένεια τεράτων είναι στην Κύπρο, Αμμόχωστο. Περίπτωση εξωφρενική διότι είχαν χρόνο να σκεφτούν και να δράσουν κι ας μην είχαν τη φαντασία να δουν ότι στην ίδια μοίρα είχαν βρεθεί με το σκυλί τους μόνο που σ’ εκείνο δεν έδωσαν την ευκαιρία που οι διασώστες, δηλαδή η κοινωνία, έδωσε σ’ αυτούς. Εξωφρενική, γι’ αυτό και τη φέρνω ως παράδειγμα μα, όπως είδαμε, καθόλου σπάνια η αδιαφορία τους.

Από famagusta:

Σε ανάρτηση του στην Πλατφόρμα Χ, ο Ανδρέας Κεττής εκπρόσωπος Τύπου της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας αναφέρει πως «γύρω στις 03:31 σήμερα Τετάρτη 13 Αυγούστου, δύο οχήματα του Πυροσβεστικού Σταθμού Αμμοχώστου, ανταποκρίθηκαν σε πυρκαγιά που ξέσπασε σε οικία στην Κοινότητα Αυγόρου».

Η πυρκαγιά «ξεκίνησε από τον χώρο στάθμευσης της ιδιωτικής οικίας που περιείχε είδη ξυλείας και επεκτάθηκε στο ισόγειο εσωτερικά της (κουζίνα) και σε εξωτερικό καλυμμένο χώρο (πέργολα). Από τους καπνούς επηρεάστηκε και όλος ο εσωτερικός χώρος της οικίας».

Προστίθεται ότι «για την κατάσβεση της πυρκαγιάς έγινε χρήση αναπνευστικών συσκευών και σωλήνων νερού. Χρειάστηκε η παρουσία δύο ασθενοφόρων οχημάτων για μεταφορά τεσσάρων μελών της οικίας καθαρά προληπτικά στο Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου λόγω εισπνοής καπνού από την προσπάθεια τους να κατασβεστεί η πυρκαγιά πριν την άφιξη της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας».

Σύμφωνα με τον κ. Κεττή «στο πίσω μέρος της αυλής εντοπίστηκε σκυλί απανθρακωμένο, το οποίο ήταν δεμένο σε κοντινή απόσταση από το γκαράζ».

https://famagusta.news/local/avgorou/pyrkagia-avgorou-sto-gn-ammochostou-4-prosopa-entopistike-apanthrakomeno-skyli

**©️ Φωτογραφία του ήρωα με την προβατίνα είναι του βραβευμένου φωτογράφου Θανάση Σταυράκη, 13 Αυγούστου 2025.  Αντίθετα από ό,τι νόμισαν κάποιοι, δεν πρόκειται για κατασκεύασμα (ΑΙ) μα για μια αληθινή στιγμή στην πυρκαγιά.

 Ο Θανάσης Σταυράκης για την ιστορία πίσω από τη φωτογραφία:

https://www.news247.gr/ellada/i-istoria-piso-apo-to-sigklonistiko-kare-me-to-provato-sti-fotia-tis-patras/ 

https://www.facebook.com/reel/24794203290163544

_________________

#φωτιά #πυρκαγιες #ζώα

Εγκατάλειψη στη φωτιά;

 

Έπρεπε να τιμωρείται. Αυστηρά.

Εγκατάλειψη σε μαρτυρικό θάνατο.

Φωτογραφία του Nikos Pitsialis, Κερατέα, Ελλάδα Αύγουστος 2025.

______________

Υπάρχει νόμος;

NOMΟΣ 4830/2021 https://daphnechronopoulou.blogspot.com/p/blog-page_11.html

Προσθέτω κι αυτό για τα αδέσποτα

Υψιπέτις ή υψιπετής η γάτα;

 

Μάικο υψιπετής- θα έλεγα. Δώρο εξ ουρανού, χαρά της ψυχής μου. Ή μήπως όμως όχι κι είναι υψιπέτις- η που πετά ψηλά, η μεγαλόπνοη;

Ομόηχα. Που καθόλου δεν ενδιαφέρουν τις γάτες. Ιδίως γάτες σαν αυτή τη μικρή μας Calico που στα 5 της εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σα μικρό ζωηρό γατί που ηρεμεί μόνο πλάι στη μαμά του ή στα ύψη, όπως κάνουν τα κυνηγιάρικα θηλυκά γατιά (αντίθετα από τους γάτους που μεγαλώνοντας γίνονται του εδάφους).

 __________________________

Οι λέξεις "υψιπετής" και "υψιπέτης" έχουν διαφορετική σημασία, αν και η ορθογραφία τους είναι παρόμοια. Ο "υψιπετής" αναφέρεται σε αυτόν που έχει υψηλές φιλοδοξίες, σκέψεις ή ιδέες, ενώ ο "υψιπέτης" αναφέρεται σε αυτόν που πετά ψηλά, όπως ένα πουλί ή ένα αεροσκάφος. Στην πράξη, οι δύο λέξεις έχουν σχεδόν συγχωνευτεί και συχνά χρησιμοποιούνται με την έννοια του "αυτός που πετά ψηλά". 

 

 Υψιπέτης (ο), υψιπέτις (η) εκείνος που εμπνέεται από μεγάλες ιδέες ή/και εκφράζει μεγάλες ιδέες, ο μεγαλόπνευστος· επίσης εκείνος που πετά ψηλά. Ετυμολογικά η λέξη αποτελείται από το επίρρημα ὕψι=ψηλά και το ουσιαστικό πέτης, προερχόμενο από το ρήμα πέτομαι=πετώ.

Υψιπετής (ο/η) -ές  (το) εκείνος που έπεσε από τον ουρανό, δηλαδή ο ουρανοκατέβατος. Ετυμολογικά η λέξη αποτελείται από το επίρρημα  ὕψι=ψηλά και το ουσιαστικό πετής, προερχόμενο   από το ρήμα πίπτω.

Γιώργος Μισεγιάννης #rip

Τα συλλυπητήριά μου στην οικογένεια. 

Μα δεν αρκούν, το νιώθω λίγο.

Πελάτισσα οικογενειακώς από παιδί. Τώρα που δε ζω πλέον στην Αθήνα ήταν χαρά να ακούω τη φωνή του κάθε δίμηνο που παραγγέλνω 2 κιλά καφέ για το σπίτι ή να περνάω για μια Καλημέρα όποτε ο δρόμος με έφερνε στα παλιά λημέρια στο Κολωνάκι και με καλούσε η μυρωδιά του καφέ πριν στρίψω στη Λεβέντη.

Με τόσα ενδιαφέροντα, τόσες ενασχολήσεις κι όμως ήταν εκεί στο μαγαζί γλυκός,  χαμογελαστός και μόλις άκουγε τη φωνή μου θυμόταν κι εμένα και τις προτιμήσεις μου- πόσο και τι καφέ και πώς κομμένο και καβουρδισμένο.

Να πω θα μας λείψει; Μοιάζει κλισέ και λίγο για ένα τέτοιο άνθρωπο. 

 

Χάθηκε ένας άνθρωπος  άξιος και πολυσχιδής με πολλά ενδιαφέροντα και ποιότητα σπάνια.

Χημικός Μηχανικός του Πολυτεχνείου με masters στη Αγγλία, παίκτης μπριτζ, φυσιολάτρης και φιλόζωος ενεργός, διατήρησε την ποιότητα της επιχείρησης όσο και την αρχοντιά και την καλαισθησία σε μια εποχή που το Κολωνάκι εξαθλιώθηκε κι η ευγένεια μαραίνεται γύρω μας σαν απότιστο λουλούδι.

 

Διαλέγω φωτογραφία του Γιώργου Μισεγιάννη. Χαρακτηριστικά το χρώμα του πουλόβερ του δεν είναι τυχαίο. Είναι το χρώμα-σήμα του μαγαζιού σε τσάντες (και πακέτα που πλέον είναι ασημί, για να κρατά τη φρεσκάδα ο καφές) με το ‘Μισεγιάννης’ της σα χειρόγραφης γραμματοσειράς.  

Όλα μελετημένα. Με την  διακριτική κομψότητα που δεν εξηγεί, μόνο μιλά στους γνώστες.

 ΄Αφησε το σώμα του για μεταμόσχευση και ζητά από όποιον θέλει να κάνει στο όνομά του δωρεά στην Anima για τα ζώα που τόσο αγαπούσε:

https://staging.wild-anima.gr/ypostirixi/apeftheias-oikonomiki-enischysi

LIFO.GR

Πέθανε ο Γιώργος Μισεγιάννης, ιδιοκτήτης του ιστορικού καφεκοπτείου | LiFO

Ποιος ήταν ο Γιώργος Μισεγιάννης

Σπούδασε στη Σχολή Χημικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και συνέχισε τις σπουδές του στο Λονδίνο αποκτώντας Master of Science στο Imperial College.

Ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση, το «Καφεκοπτείο Μισεγιάννη» στην περιοχή του Κολωνακίου, το οποίο ίδρυσε ο παππούς του το 1914. Υπήρξε παντρεμένος με τη Μαρία Βιτωράκη και απέκτησαν δύο παιδιά.

Ο παππούς του βιογραφούμενου, Γιωργάκης Μισεγιάννης, γεννήθηκε το 1888 στην Πέργαμο της Μικράς Ασίας, ενώ οι ρίζες της οικογένειάς του έλκονται από τη Χίο. Η οικογένεια Μισεγιάννη αναγκάστηκε να φύγει το 1822 με την Καταστροφή της Χίου.

Ο Μιχάλης Μισεγιάννης απεβίωσε στις 8 Σεπτεμβρίου 2017, αφήνοντας το «τιμόνι» της επιχείρησης στα ικανά χέρια του γιου του, Γεώργιου, ο οποίος εκπροσωπώντας την τρίτη γενιά είχε αναλάβει το Καφεκοπτείο Μισεγιάννη ήδη από το 1997.

 

Ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση, το «Καφεκοπτείο Μισεγιάννη» στην περιοχή του Κολωνακίου, το οποίο ίδρυσε ο παππούς του το 1914

Πέθανε ο Γιώργος Μισεγιάννης, ιδιοκτήτης του ιστορικού καφεκοπτείου.

Ο Γεώργιος Μισεγιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Ήταν γιος του Μιχάλη Μισεγιάννη, με καταγωγή από την Πέργαμο της Μικράς Ασίας και της Αθανασίας Γεωργιάδη, με καταγωγή από την Σπάρτη της Πισιδίας.

Το Καφεκοπτείο Μισεγιάννη είναι ένα από τα παλαιότερα καφεκοπτεία της Αθήνας, παραμένοντας μια οικογενειακή επιχείρηση, σταθερή στη μορφή της και στην σχέση με τους πελάτες της.

 

 

Elena Dacoula

Πόσο κρίμα...

Ηταν ένας ευγενέστατος, γλυκομίλητος άνθρωπος και η συζήτηση μαζί του μία απόλαυση.

Οταν έγραφα ένα άρθρο για το Κολωνάκι και ζητούσα πληροφορίες από ανθρώπους που ζούσαν ή δούλευαν εκεί, μού χάρισε ένα βιβλίο που είχε γράψει ο παππούς του, ο Γιώργος Μισεγιάννης, για την ιστορία του Καφεκοπτείου, με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων λειτουργίας του. 

Αυτό που είχε ιδιαίτερη αξία, ήταν ένας χειρόγραφος χάρτης της αρχής της οδού Πατριάρχου Ιωακείμ και της πλατείας Κολωνακίου, όπως ήταν πριν το 1952 με τα καταστήματα/επιχειρήσεις που υπήρχαν τότε εκεί.

Carolina Merminga

«Κάθε μήνα που πάω να αγοράσω καφέ από το καφεκοπτείο Μισεγιάννη τρέμω ότι θα βρω το κατάστημα κλειστό, όπως τόσα άλλα, γιατί έτσι είναι τώρα η ζωή μας» έγραφα τον Ιανουάριο του 2015 (The Books Journal τ.51). «Όμως ευτυχώς όχι μόνο δεν κλείνει, αλλά ο σημερινός ιδιοκτήτης, τρίτης γενιάς, εξέδωσε ένα μικρό πολύ φροντισμένο βιβλίο με την ιστορία της οικογενειακής αυτής επιχείρησης που για 100 συνεχή χρόνια προμηθεύει τους πελάτες της με εξαιρετικό καφέ» (*) Αλλά τώρα, ξαφνικά, μαθαίνω ότι ο Γιώργος Μισεγιάννης πέθανε. Και η απώλεια απλώνεται, για μένα και τόσους άλλους, ολόγυρά μας τεράστια. «Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ξετυλίγεται όλη η εργατικότητα, ικανότητα, συνέπεια, ποιότητα και γενναιότητα που πάντα απαιτείται για να διατηρηθεί μια επιχείρηση ζωντανή, καθώς και το δικαιολογημένο καμάρι για όλα αυτά. Μ’ αρέσει η μυρωδιά που με τυλίγει μόλις μπαίνω μέσα, και οι έμπειρες κινήσεις καθώς αλέθουν τον ολόφρεσκο καφέ. Μ’ αρέσει η αξιοπρέπεια μιας επιχείρησης που χρωστά ό,τι κερδίζει στη δουλειά και την αξία της. Μ’ αρέσει η δικαιολογημένη υπερηφάνεια γι’ αυτή την επιτυχία (την «προκοπή», όπως έλεγαν παλιά), για τη συνεχή ποιότητα παρά τις τόσες δυσκολίες, για τους πελάτες που παρέμειναν πιστοί, για το ίδιο πάντα όνομα στη ταμπέλα. Υπήρξε, και ευτυχώς υπάρχει ακόμα, μια μερίδα ανθρώπων που πίστεψαν και πιστεύουν στο αποθεματικό του ‘καλού ονόματος’. Πάνω σ’ αυτό εργάστηκαν πολύ σκληρά και δεν το εγκατέλειψαν.» Ποτέ δεν ξέρεις τι ακριβώς ήταν κάτι, μέχρι να το χάσεις. Το μέρος όπου σε περιμένει το γνώριμο χαμόγελο και οι λίγες μετρημένες κουβέντες ενός βαθιά σκεπτόμενου, βαθύτατα ευγενικού ανθρώπου μαζί με τους ήχους και το άρωμα φρεσκοκαβουρδισμένου καφέ δεν ειναι απλώς ένα κατάστημα. Ήταν μέρος της ζωής μου. 

(*) Γιώργος Μισεγιάννης, Καφεκοπτείο Μισεγιάννη, 1914-2014, 100 Χρόνια Ιστορία, έκδ. Καφεκοπτείου Μισεγιάννη, Αθήνα 2014.

 

ΟΑΜΗ - Όμιλος Αγωνιστικού Μπριτζ Ηλιούπολης 

Με βαριά καρδιά σας ανακοινώνουμε την απώλεια του αγαπημένου μας Γιώργου Μισεγιάννη. Ο Γιώργος δεν ήταν απλώς ένα μέλος του ομίλου μας. Ήταν μια ξεχωριστή παρουσία, ένας φίλος, και πάνω απ' όλα, ένας άνθρωπος που αγαπούσε το μπριτζ και την παρέα μας.

Πέρα όμως από το μπριτζ, ο Γιώργος ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Με το χαμόγελό του, την ευγένειά του και το χιούμορ του, έκανε πάντα την παρουσία του ευχάριστη. Ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει, να προσφέρει μια καλή κουβέντα, να ακούσει. Ήταν μια ήρεμη δύναμη στον όμιλό μας, που προσέφερε σταθερότητα και ένα αίσθημα ζεστασιάς.

Ο Γιώργος μπορεί να έφυγε από κοντά μας, αλλά η ανάμνησή του θα παραμείνει ζωντανή στις καρδιές μας και στις αίθουσες του ομίλου μας.

Καλό ταξίδι, Γιώργο.

Η κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα 2/6/25 στο Νεκροταφείο του Βύρωνα στις 11 το πρωί.

Λόγω της μεγάλης αγάπης του για τα ζώα ο όμιλός μας αντί για στεφάνι, θα κάνει δωρεά στην ΑΝΙΜΑ ( https://staging.wild-anima.gr/.../apeftheias-oikonomiki.../).

 

 

 

 Φωτογραφία του μαγαζιού, ιδρυθέντος το 1914 από το Χώτη Μικρασιάτη παππού του.

____________________________________

Μύκονος― όταν γυρίζουν τα πουλιά

 

Έχει το χτίσιμο τις μόδες του. Όχι μονάχα οι ρυθμοί κι οι εμπνευσμένοι αρχιτέκτονες αλλά κι εμείς οι ταπεινοί ιδιοκτήτες επηρεάζουμε τις αλλαγές στα σπίτια κι είναι οι αλλαγές αυτές ενδεικτικές.

 Εδώ στη Μύκονο, π.χ., πλέον δε χτίζονται περιστεριώνες. ‘Περιστεριώνες’ είναι τα κυκλαδικά αριστουργήματα τα πολύ γνωστά που έχουν μια τεχνική, ένα ύφος που αναγνωρίζεται όχι μονάχα από επισκέπτες αλλά και από τα πουλιά.

Όπως, πιστεύουν ίσως οι πιστοί, αναγνωρίζονται από Θεούς κι Αγίους τα εκκλησάκια που τη μόδα τους την πρόλαβα. Μέχρι πριν δέκα χρόνια όποιος έχτιζε στην εξοχή― ’χωριό’ λεγόταν η αγροικία αλλά τώρα το ονομάζουν ‘βίλλα’ (και γελούν οι Κύπριοι)― θα έχτιζε κι ένα εκκλησσάκι κάπου εκεί. Μπορεί αλειτούργητο, μπορεί με λάθος προσανατολισμό και ροζ της Μπάρμπι ουρανό, μα το εκκλησσάκι θα χτιζόταν. Τώρα η μόδα άλλαξε, δεν κάνουν εκκλησία αλλλά πισίνα, ακόμα και παράνομη, ακόμα και χαβούζα πλαστική.

 Ως το 1970 όμως κάπου στο κτήμα θα έφτιαχναν το περιστεριωνάκι. Μπορεί όχι οίκημα ολόκληρο όμως κάτι μικρό όπως αυτό που έχω πάνω από την εξώπορτά μου. Το έχω ξανασχολιάσει πώς κάθε Άνοιξη επιστρέφουν τα πουλιά, το καθαρίζουν και ξαναφτιάχνουν τη φωλιά με είσοδο ολοστρόγγυλη. Μια χρονιά θυμάμαι (όταν δεν είχα γάτα) είχαμε υπερπληθυσμό με δυό ζευγάρια, δυό εισόδους στρογγυλές πλάι-πλάι. Και, τέτοια είναι η αγριότητα της Φύσης για να βρίσκει τις ισορροπίες της, μετά τη δεύτερή τους γέννα οι γονείς πετούσαν τα μισά μωρά πριν βγάλουν πούπουλα ενώ ταυτόχρονα φρόντιζαν τα επιζώντα και, όπως κάνουν μόλις τα μικρά ξεφώλιαζαν ξανάρχιζαν τους έρωτες για να ξαναγεννήσουν.

  Μα αυτά σας τα έχω ίσως ξαναπεί. Τα ζούσα κάθε χρόνο απ’ το 2000. Ως λίγο μετά Covid όταν για κάποιο λόγο επήλθε ένα οργασμός αυθαιρεσίας στη γειτονιά με εκσκαφείς που μας ξεκούφαιναν και με καταστροφές των βράχων. Τα χρόνια εκείνα έφυγαν τα πουλιά. Κι είναι το αίσθημα περίεργο, σαν πριν από σεισμό ή καταιγίδα να ζεις σε τόπο όπου τα πουλιά δεν κελαηδούν. Έκραζαν γλάροι και κορώνες πάνω μας με την κακοκαιρία αλλά το αίσθημα του να βλέπεις το γαλάζιο πρώτο φως ή να κάθεσαι έξω στην αυλή σε ησυχία απόλυτη είναι τρομακτικό και αποδιώχνει.

 Ως φέτος. Που, από πέρσι πλέον σταμάτησε το σκάψιμο (κάποτε θα σας πω για το υπόσκαφο ελεεινό μπουρδέλο κάπου απέναντι) μα πλέον δεν περίμενα να επιστρέψουν τα πουλιά. Μα ήρθαν, στο τέλος του χειμώνα. Κι αναρωτιέμαι μετά τόσα χρόνια πώς το βρήκαν, πώς το γνώρισαν; Τα τωρινά θα είναι εγγόνια ή δισέγγονα εκείνων που θυμάμαι. Δεν έχουν γεννηθεί εδώ. Κι όμως το βρήκαν και επέστρεψαν σαν να μην άλλαξε εν τω μεταξύ ο κόσμος.

https://www.youtube.com/watch?v=t4xPnX0E4SY

Ξανά. Γατάκια στα σκουπίδια. Ξανά.

                       

                   Ξανά. Στη Μύκονο.

Γατάκια πεταμένα στα σκουπίδια. 

Τόσο μικρά που δε θα ζούσαν δίχως τη μαμά τους, τόσο που δε μπορούν να σκαρφαλώσουν για να βγουν.

Δεύτερη φουρνιά* μέσα σε μια βδομάδα. Και τι βδομάδα, Μεγάλη.

Δεν ξέρω ποιοι είστε. Μα σας φαντάζομαι. Θα ακολουθήσετε Επιτάφιο, θα ανάβετε κεριά και θα σταυροκοπιέστε και θα ανταλλάζετε «Καλές Παναγιές» και ευχές για αναστάσεις δίχως να σας περνάει από το μυαλό ο φόνος που διαπράξατε. 

Γιατί; 

Η ακούραστη αγαπημένη μου φίλη Sandra Clare με όλη την ομάδα της Φιλοζωικής μας, Mykonos Animal Welfare, πανταχού παρούσα προσφέρει στειρώσεις και κάνει ενέργειες για υιοθεσίες (συνήθως στο εξωτερικό) ενώ υπάρχουν και τα σημεία φροντίδας όπως στο Μαράθι, στα οποία προσφέρεται περίθαλψη, εμβόλια, καθαριότητας καθημερινή τροφή και φρέσκο νερό. 

Τόσο δύσκολο σας ήταν να φροντίσετε;

Είστε θλιβεροί.

____________________________________

* Αισιόδοξη ήμουν όταν έγραψα 'δεύτερη φουρνιά'. Η Σαντρα με διορθώνει στα σχόλια ότι δυστυχώς συμβαίνει κα-θη-με-ρι-νά και φέτος! 'Άλλη μια παράδοση', λέει μπαϊλντισμένη με τα χάλια μας.

Ακολουθούν:
σύνδεσμος προς την ιστοσελίδα 

και τα κοινωνικά δίκτυα (Facebook / Instagram) 

της ΜΑW  της φιλοζωικής μας
και
χάρτης με τις θέσεις των σταθμών σίτισης γατιών.  

___________________________________________

 

Mykonos Animal Welfare: 

https://mykonosanimals.org

facebook instagram

#mykonos #Γάτες #mykonosanimals #mykonosanimalrescue #mykonosanimalwelfare #mykonosstrays #catsofmykonos #dogsofmykonos #animalsofmykonos #ΦιλοζωικήΜυκόνου