Υψιπέτις ή υψιπετής η γάτα;

 

Μάικο υψιπετής- θα έλεγα. Δώρο εξ ουρανού, χαρά της ψυχής μου. Ή μήπως όμως όχι κι είναι υψιπέτις- η που πετά ψηλά, η μεγαλόπνοη;

Ομόηχα. Που καθόλου δεν ενδιαφέρουν τις γάτες. Ιδίως γάτες σαν αυτή τη μικρή μας Calico που στα 5 της εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σα μικρό ζωηρό γατί που ηρεμεί μόνο πλάι στη μαμά του ή στα ύψη, όπως κάνουν τα κυνηγιάρικα θηλυκά γατιά (αντίθετα από τους γάτους που μεγαλώνοντας γίνονται του εδάφους).

 __________________________

Οι λέξεις "υψιπετής" και "υψιπέτης" έχουν διαφορετική σημασία, αν και η ορθογραφία τους είναι παρόμοια. Ο "υψιπετής" αναφέρεται σε αυτόν που έχει υψηλές φιλοδοξίες, σκέψεις ή ιδέες, ενώ ο "υψιπέτης" αναφέρεται σε αυτόν που πετά ψηλά, όπως ένα πουλί ή ένα αεροσκάφος. Στην πράξη, οι δύο λέξεις έχουν σχεδόν συγχωνευτεί και συχνά χρησιμοποιούνται με την έννοια του "αυτός που πετά ψηλά". 

 

 Υψιπέτης (ο), υψιπέτις (η) εκείνος που εμπνέεται από μεγάλες ιδέες ή/και εκφράζει μεγάλες ιδέες, ο μεγαλόπνευστος· επίσης εκείνος που πετά ψηλά. Ετυμολογικά η λέξη αποτελείται από το επίρρημα ὕψι=ψηλά και το ουσιαστικό πέτης, προερχόμενο από το ρήμα πέτομαι=πετώ.

Υψιπετής (ο/η) -ές  (το) εκείνος που έπεσε από τον ουρανό, δηλαδή ο ουρανοκατέβατος. Ετυμολογικά η λέξη αποτελείται από το επίρρημα  ὕψι=ψηλά και το ουσιαστικό πετής, προερχόμενο   από το ρήμα πίπτω.

Γιώργος Μισεγιάννης #rip

Τα συλλυπητήριά μου στην οικογένεια. 

Μα δεν αρκούν, το νιώθω λίγο.

Πελάτισσα οικογενειακώς από παιδί. Τώρα που δε ζω πλέον στην Αθήνα ήταν χαρά να ακούω τη φωνή του κάθε δίμηνο που παραγγέλνω 2 κιλά καφέ για το σπίτι ή να περνάω για μια Καλημέρα όποτε ο δρόμος με έφερνε στα παλιά λημέρια στο Κολωνάκι και με καλούσε η μυρωδιά του καφέ πριν στρίψω στη Λεβέντη.

Με τόσα ενδιαφέροντα, τόσες ενασχολήσεις κι όμως ήταν εκεί στο μαγαζί γλυκός,  χαμογελαστός και μόλις άκουγε τη φωνή μου θυμόταν κι εμένα και τις προτιμήσεις μου- πόσο και τι καφέ και πώς κομμένο και καβουρδισμένο.

Να πω θα μας λείψει; Μοιάζει κλισέ και λίγο για ένα τέτοιο άνθρωπο. 

 

Χάθηκε ένας άνθρωπος  άξιος και πολυσχιδής με πολλά ενδιαφέροντα και ποιότητα σπάνια.

Χημικός Μηχανικός του Πολυτεχνείου με masters στη Αγγλία, παίκτης μπριτζ, φυσιολάτρης και φιλόζωος ενεργός, διατήρησε την ποιότητα της επιχείρησης όσο και την αρχοντιά και την καλαισθησία σε μια εποχή που το Κολωνάκι εξαθλιώθηκε κι η ευγένεια μαραίνεται γύρω μας σαν απότιστο λουλούδι.

 

Διαλέγω φωτογραφία του Γιώργου Μισεγιάννη. Χαρακτηριστικά το χρώμα του πουλόβερ του δεν είναι τυχαίο. Είναι το χρώμα-σήμα του μαγαζιού σε τσάντες (και πακέτα που πλέον είναι ασημί, για να κρατά τη φρεσκάδα ο καφές) με το ‘Μισεγιάννης’ της σα χειρόγραφης γραμματοσειράς.  

Όλα μελετημένα. Με την  διακριτική κομψότητα που δεν εξηγεί, μόνο μιλά στους γνώστες.

 ΄Αφησε το σώμα του για μεταμόσχευση και ζητά από όποιον θέλει να κάνει στο όνομά του δωρεά στην Anima για τα ζώα που τόσο αγαπούσε:

https://staging.wild-anima.gr/ypostirixi/apeftheias-oikonomiki-enischysi

LIFO.GR

Πέθανε ο Γιώργος Μισεγιάννης, ιδιοκτήτης του ιστορικού καφεκοπτείου | LiFO

Ποιος ήταν ο Γιώργος Μισεγιάννης

Σπούδασε στη Σχολή Χημικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και συνέχισε τις σπουδές του στο Λονδίνο αποκτώντας Master of Science στο Imperial College.

Ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση, το «Καφεκοπτείο Μισεγιάννη» στην περιοχή του Κολωνακίου, το οποίο ίδρυσε ο παππούς του το 1914. Υπήρξε παντρεμένος με τη Μαρία Βιτωράκη και απέκτησαν δύο παιδιά.

Ο παππούς του βιογραφούμενου, Γιωργάκης Μισεγιάννης, γεννήθηκε το 1888 στην Πέργαμο της Μικράς Ασίας, ενώ οι ρίζες της οικογένειάς του έλκονται από τη Χίο. Η οικογένεια Μισεγιάννη αναγκάστηκε να φύγει το 1822 με την Καταστροφή της Χίου.

Ο Μιχάλης Μισεγιάννης απεβίωσε στις 8 Σεπτεμβρίου 2017, αφήνοντας το «τιμόνι» της επιχείρησης στα ικανά χέρια του γιου του, Γεώργιου, ο οποίος εκπροσωπώντας την τρίτη γενιά είχε αναλάβει το Καφεκοπτείο Μισεγιάννη ήδη από το 1997.

 

Ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση, το «Καφεκοπτείο Μισεγιάννη» στην περιοχή του Κολωνακίου, το οποίο ίδρυσε ο παππούς του το 1914

Πέθανε ο Γιώργος Μισεγιάννης, ιδιοκτήτης του ιστορικού καφεκοπτείου.

Ο Γεώργιος Μισεγιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Ήταν γιος του Μιχάλη Μισεγιάννη, με καταγωγή από την Πέργαμο της Μικράς Ασίας και της Αθανασίας Γεωργιάδη, με καταγωγή από την Σπάρτη της Πισιδίας.

Το Καφεκοπτείο Μισεγιάννη είναι ένα από τα παλαιότερα καφεκοπτεία της Αθήνας, παραμένοντας μια οικογενειακή επιχείρηση, σταθερή στη μορφή της και στην σχέση με τους πελάτες της.

 

 

Elena Dacoula

Πόσο κρίμα...

Ηταν ένας ευγενέστατος, γλυκομίλητος άνθρωπος και η συζήτηση μαζί του μία απόλαυση.

Οταν έγραφα ένα άρθρο για το Κολωνάκι και ζητούσα πληροφορίες από ανθρώπους που ζούσαν ή δούλευαν εκεί, μού χάρισε ένα βιβλίο που είχε γράψει ο παππούς του, ο Γιώργος Μισεγιάννης, για την ιστορία του Καφεκοπτείου, με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων λειτουργίας του. 

Αυτό που είχε ιδιαίτερη αξία, ήταν ένας χειρόγραφος χάρτης της αρχής της οδού Πατριάρχου Ιωακείμ και της πλατείας Κολωνακίου, όπως ήταν πριν το 1952 με τα καταστήματα/επιχειρήσεις που υπήρχαν τότε εκεί.

Carolina Merminga

«Κάθε μήνα που πάω να αγοράσω καφέ από το καφεκοπτείο Μισεγιάννη τρέμω ότι θα βρω το κατάστημα κλειστό, όπως τόσα άλλα, γιατί έτσι είναι τώρα η ζωή μας» έγραφα τον Ιανουάριο του 2015 (The Books Journal τ.51). «Όμως ευτυχώς όχι μόνο δεν κλείνει, αλλά ο σημερινός ιδιοκτήτης, τρίτης γενιάς, εξέδωσε ένα μικρό πολύ φροντισμένο βιβλίο με την ιστορία της οικογενειακής αυτής επιχείρησης που για 100 συνεχή χρόνια προμηθεύει τους πελάτες της με εξαιρετικό καφέ» (*) Αλλά τώρα, ξαφνικά, μαθαίνω ότι ο Γιώργος Μισεγιάννης πέθανε. Και η απώλεια απλώνεται, για μένα και τόσους άλλους, ολόγυρά μας τεράστια. «Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ξετυλίγεται όλη η εργατικότητα, ικανότητα, συνέπεια, ποιότητα και γενναιότητα που πάντα απαιτείται για να διατηρηθεί μια επιχείρηση ζωντανή, καθώς και το δικαιολογημένο καμάρι για όλα αυτά. Μ’ αρέσει η μυρωδιά που με τυλίγει μόλις μπαίνω μέσα, και οι έμπειρες κινήσεις καθώς αλέθουν τον ολόφρεσκο καφέ. Μ’ αρέσει η αξιοπρέπεια μιας επιχείρησης που χρωστά ό,τι κερδίζει στη δουλειά και την αξία της. Μ’ αρέσει η δικαιολογημένη υπερηφάνεια γι’ αυτή την επιτυχία (την «προκοπή», όπως έλεγαν παλιά), για τη συνεχή ποιότητα παρά τις τόσες δυσκολίες, για τους πελάτες που παρέμειναν πιστοί, για το ίδιο πάντα όνομα στη ταμπέλα. Υπήρξε, και ευτυχώς υπάρχει ακόμα, μια μερίδα ανθρώπων που πίστεψαν και πιστεύουν στο αποθεματικό του ‘καλού ονόματος’. Πάνω σ’ αυτό εργάστηκαν πολύ σκληρά και δεν το εγκατέλειψαν.» Ποτέ δεν ξέρεις τι ακριβώς ήταν κάτι, μέχρι να το χάσεις. Το μέρος όπου σε περιμένει το γνώριμο χαμόγελο και οι λίγες μετρημένες κουβέντες ενός βαθιά σκεπτόμενου, βαθύτατα ευγενικού ανθρώπου μαζί με τους ήχους και το άρωμα φρεσκοκαβουρδισμένου καφέ δεν ειναι απλώς ένα κατάστημα. Ήταν μέρος της ζωής μου. 

(*) Γιώργος Μισεγιάννης, Καφεκοπτείο Μισεγιάννη, 1914-2014, 100 Χρόνια Ιστορία, έκδ. Καφεκοπτείου Μισεγιάννη, Αθήνα 2014.

 

ΟΑΜΗ - Όμιλος Αγωνιστικού Μπριτζ Ηλιούπολης 

Με βαριά καρδιά σας ανακοινώνουμε την απώλεια του αγαπημένου μας Γιώργου Μισεγιάννη. Ο Γιώργος δεν ήταν απλώς ένα μέλος του ομίλου μας. Ήταν μια ξεχωριστή παρουσία, ένας φίλος, και πάνω απ' όλα, ένας άνθρωπος που αγαπούσε το μπριτζ και την παρέα μας.

Πέρα όμως από το μπριτζ, ο Γιώργος ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Με το χαμόγελό του, την ευγένειά του και το χιούμορ του, έκανε πάντα την παρουσία του ευχάριστη. Ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει, να προσφέρει μια καλή κουβέντα, να ακούσει. Ήταν μια ήρεμη δύναμη στον όμιλό μας, που προσέφερε σταθερότητα και ένα αίσθημα ζεστασιάς.

Ο Γιώργος μπορεί να έφυγε από κοντά μας, αλλά η ανάμνησή του θα παραμείνει ζωντανή στις καρδιές μας και στις αίθουσες του ομίλου μας.

Καλό ταξίδι, Γιώργο.

Η κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα 2/6/25 στο Νεκροταφείο του Βύρωνα στις 11 το πρωί.

Λόγω της μεγάλης αγάπης του για τα ζώα ο όμιλός μας αντί για στεφάνι, θα κάνει δωρεά στην ΑΝΙΜΑ ( https://staging.wild-anima.gr/.../apeftheias-oikonomiki.../).

 

 

 

 Φωτογραφία του μαγαζιού, ιδρυθέντος το 1914 από το Χώτη Μικρασιάτη παππού του.

____________________________________

Μύκονος― όταν γυρίζουν τα πουλιά

 

Έχει το χτίσιμο τις μόδες του. Όχι μονάχα οι ρυθμοί κι οι εμπνευσμένοι αρχιτέκτονες αλλά κι εμείς οι ταπεινοί ιδιοκτήτες επηρεάζουμε τις αλλαγές στα σπίτια κι είναι οι αλλαγές αυτές ενδεικτικές.

 Εδώ στη Μύκονο, π.χ., πλέον δε χτίζονται περιστεριώνες. ‘Περιστεριώνες’ είναι τα κυκλαδικά αριστουργήματα τα πολύ γνωστά που έχουν μια τεχνική, ένα ύφος που αναγνωρίζεται όχι μονάχα από επισκέπτες αλλά και από τα πουλιά.

Όπως, πιστεύουν ίσως οι πιστοί, αναγνωρίζονται από Θεούς κι Αγίους τα εκκλησάκια που τη μόδα τους την πρόλαβα. Μέχρι πριν δέκα χρόνια όποιος έχτιζε στην εξοχή― ’χωριό’ λεγόταν η αγροικία αλλά τώρα το ονομάζουν ‘βίλλα’ (και γελούν οι Κύπριοι)― θα έχτιζε κι ένα εκκλησσάκι κάπου εκεί. Μπορεί αλειτούργητο, μπορεί με λάθος προσανατολισμό και ροζ της Μπάρμπι ουρανό, μα το εκκλησσάκι θα χτιζόταν. Τώρα η μόδα άλλαξε, δεν κάνουν εκκλησία αλλλά πισίνα, ακόμα και παράνομη, ακόμα και χαβούζα πλαστική.

 Ως το 1970 όμως κάπου στο κτήμα θα έφτιαχναν το περιστεριωνάκι. Μπορεί όχι οίκημα ολόκληρο όμως κάτι μικρό όπως αυτό που έχω πάνω από την εξώπορτά μου. Το έχω ξανασχολιάσει πώς κάθε Άνοιξη επιστρέφουν τα πουλιά, το καθαρίζουν και ξαναφτιάχνουν τη φωλιά με είσοδο ολοστρόγγυλη. Μια χρονιά θυμάμαι (όταν δεν είχα γάτα) είχαμε υπερπληθυσμό με δυό ζευγάρια, δυό εισόδους στρογγυλές πλάι-πλάι. Και, τέτοια είναι η αγριότητα της Φύσης για να βρίσκει τις ισορροπίες της, μετά τη δεύτερή τους γέννα οι γονείς πετούσαν τα μισά μωρά πριν βγάλουν πούπουλα ενώ ταυτόχρονα φρόντιζαν τα επιζώντα και, όπως κάνουν μόλις τα μικρά ξεφώλιαζαν ξανάρχιζαν τους έρωτες για να ξαναγεννήσουν.

  Μα αυτά σας τα έχω ίσως ξαναπεί. Τα ζούσα κάθε χρόνο απ’ το 2000. Ως λίγο μετά Covid όταν για κάποιο λόγο επήλθε ένα οργασμός αυθαιρεσίας στη γειτονιά με εκσκαφείς που μας ξεκούφαιναν και με καταστροφές των βράχων. Τα χρόνια εκείνα έφυγαν τα πουλιά. Κι είναι το αίσθημα περίεργο, σαν πριν από σεισμό ή καταιγίδα να ζεις σε τόπο όπου τα πουλιά δεν κελαηδούν. Έκραζαν γλάροι και κορώνες πάνω μας με την κακοκαιρία αλλά το αίσθημα του να βλέπεις το γαλάζιο πρώτο φως ή να κάθεσαι έξω στην αυλή σε ησυχία απόλυτη είναι τρομακτικό και αποδιώχνει.

 Ως φέτος. Που, από πέρσι πλέον σταμάτησε το σκάψιμο (κάποτε θα σας πω για το υπόσκαφο ελεεινό μπουρδέλο κάπου απέναντι) μα πλέον δεν περίμενα να επιστρέψουν τα πουλιά. Μα ήρθαν, στο τέλος του χειμώνα. Κι αναρωτιέμαι μετά τόσα χρόνια πώς το βρήκαν, πώς το γνώρισαν; Τα τωρινά θα είναι εγγόνια ή δισέγγονα εκείνων που θυμάμαι. Δεν έχουν γεννηθεί εδώ. Κι όμως το βρήκαν και επέστρεψαν σαν να μην άλλαξε εν τω μεταξύ ο κόσμος.

https://www.youtube.com/watch?v=t4xPnX0E4SY

Ξανά. Γατάκια στα σκουπίδια. Ξανά.

                       

                   Ξανά. Στη Μύκονο.

Γατάκια πεταμένα στα σκουπίδια. 

Τόσο μικρά που δε θα ζούσαν δίχως τη μαμά τους, τόσο που δε μπορούν να σκαρφαλώσουν για να βγουν.

Δεύτερη φουρνιά* μέσα σε μια βδομάδα. Και τι βδομάδα, Μεγάλη.

Δεν ξέρω ποιοι είστε. Μα σας φαντάζομαι. Θα ακολουθήσετε Επιτάφιο, θα ανάβετε κεριά και θα σταυροκοπιέστε και θα ανταλλάζετε «Καλές Παναγιές» και ευχές για αναστάσεις δίχως να σας περνάει από το μυαλό ο φόνος που διαπράξατε. 

Γιατί; 

Η ακούραστη αγαπημένη μου φίλη Sandra Clare με όλη την ομάδα της Φιλοζωικής μας, Mykonos Animal Welfare, πανταχού παρούσα προσφέρει στειρώσεις και κάνει ενέργειες για υιοθεσίες (συνήθως στο εξωτερικό) ενώ υπάρχουν και τα σημεία φροντίδας όπως στο Μαράθι, στα οποία προσφέρεται περίθαλψη, εμβόλια, καθαριότητας καθημερινή τροφή και φρέσκο νερό. 

Τόσο δύσκολο σας ήταν να φροντίσετε;

Είστε θλιβεροί.

____________________________________

* Αισιόδοξη ήμουν όταν έγραψα 'δεύτερη φουρνιά'. Η Σαντρα με διορθώνει στα σχόλια ότι δυστυχώς συμβαίνει κα-θη-με-ρι-νά και φέτος! 'Άλλη μια παράδοση', λέει μπαϊλντισμένη με τα χάλια μας.

Ακολουθούν:
σύνδεσμος προς την ιστοσελίδα 

και τα κοινωνικά δίκτυα (Facebook / Instagram) 

της ΜΑW  της φιλοζωικής μας
και
χάρτης με τις θέσεις των σταθμών σίτισης γατιών.  

___________________________________________

 

Mykonos Animal Welfare: 

https://mykonosanimals.org

facebook instagram

#mykonos #Γάτες #mykonosanimals #mykonosanimalrescue #mykonosanimalwelfare #mykonosstrays #catsofmykonos #dogsofmykonos #animalsofmykonos #ΦιλοζωικήΜυκόνου

'Λευτεριά στη γάτα'; Σα να μην τις ξέρουμε...

 

Η Μάικο η γάτα μου στο παράθυρο της κουζίνας καθώς φτιάχνω καφέ. Όλα ανοιχτά μα φωνάζει να μπει από το μόνο παράθυρο του σπιτιού που δεν ανοίγει.

‘Λευτεριά στη γάτα;’

Σα να μην τις ξέρουμε πώς είναι με πόρτες και παράθυρα. Αν είναι ανοιχτά παίρνουν στάση άμυνας για να τα κλείσουμε, λες κι έξω είναι το τέρας της Αποκαλύψεως αλλά αν είναι κλειστά επιμένουν να σηκωθούμε να τα ανοίξουμε. Για να αποφασίσουν αν θα βγουν.

Όποιος ζει με γάτες, ξέρει.

___________________

Φωτογραφίες: 

κάτω η Μάικο σήμερα,

 πάνω από Rock Dog

Ο χρήστης ουσιών, πάλι

                     '

                  'Πάρθηκε από χρήστη ουσιών και ποιος ξέρει τι τράβηξε', λέει.

'Ποιος ξέρει;’, δηλαδή άγνωστο, δηλαδή πιθανόν και δεν το κακομεταχειρίστηκαν αφού είναι υγιές και δεν 'διασώθηκε’ κακοποιημένο μόνο 'πάρθηκε' για άγνωστο λόγο.

Μα το στερεότυπο το διαιωνίζουμε.

[Ευχαριστώ τον παλιό συνεργάτη και φίλο Γιώργος Ζαρκωτός που το εντόπισε].

___________________________________

Προσθέτω και το σχολιασμό. Από ακτιβιστή και παλιό συνεργάτη που γνωρίζει καλά τι λέει.

Suki σε στιγμές ευτυχίας

 https://youtu.be/Xtwj1l3tM5Q

«Να του βρώ μια οικογένεια σαν αυτή που φτιάξαμε μαζί, είναι το λιγότερο..»

Όταν ο σύντροφος πια χάνει τις δυνάμεις του τι θα απογίνει το σκυλί αυτό το αφοσιωμένο;

Η τραγωδία της αγάπης, μια από τις τραγωδίες της ζωής.

Τα κλουβιά στις φιλοζωικές είναι γεμάτα μεγαλύτερα σκυλιά και γατιά που κάποτε αγάπησαν κι αγαπήθηκαν. Δεν είναι κούκλες, δεν είναι παιχνίδια να διαλέγουμε μόνο μωρά. Είναι πλάσματα με χαρακτήρα, με προσωπικότητα που δεν έχουν παρά εμάς.

 

Αντιγράφω συντετριμμένη και παρακαλώ για κοινοποιήσεις για να βρεθεί οικογένεια γι’ αυτό το πιστό λατρεμένο σκυλί που του έτυχε να αρρωστήσει ο άνθρωπός του.

[Δίνω λινκ]

 

 

Kostas Kosmopoulos

Φίλες και φίλοι, με πολύ πόνο (όσες και όσοι έχουν ζωάκι ξέρουν τί εννοώ) έφθασε η στιγμή που πρέπει να αποχωριστώ τον αγαπημένο μου. Σοβαρά μυοσκελετικά προβλήματα απειλούν να με στείλουν στο... καροτσάκι. Και ο Μπόρης μου, άθελά του, συμβάλει πολύ στο ενδεχόμενο μιας τέτοιας εξέλιξης.

Να του βρώ μια οικογένεια σαν αυτή που φτιάξαμε μαζί, είναι το λιγότερο που μπορώ να προσφέρω και στους δύο μας.

Θερμά σας παρακαλώ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ(!) την ανάρτησή μου για έναν σύντροφο με καταπληκτική ενσυναίσθηση, έτοιμο κάθε στιγμή να φύγει μαζί σας για "νέες περιπέτειες", σοβαρό, εκπαιδευμένο, φύλακα, που θα επιστρέψει με λατρεία την αγάπη σας και θα αγαπήσει τα αγαπημένα σας πρόσωπα!...

(Στην ιδέα ότι θα βρεθώ σε αδιέξοδο το μυαλό μου αρνείται να σκεφτεί πιο πέρα.)

Μια πορεία γνωριμίας και χτίσιμο εμπιστοσύνης (με αμοιβαία χρήση "μικροσκοπίου" φυσικά) θα απαιτηθεί, στην οποία θα είμαι αδιαλείπτως παρών ώσπου να "μη με χρειάζεται" πλέον...

Τα υπόλοιπα, "ζωντανά" με όποιον/α ξέρει πραγματικά από σκυλιά και τον... ποθήσει.

 

https://www.facebook.com/kostas.kosmopoulos.5/posts/10232694928736271

video https://www.facebook.com/1252811155/videos/pcb.10232694928736271/343759908517266

«Ειναι ενα εξαιρετικο σκυλι ενος ηλικιωμενου φιλου ο οποιος δεν τα βγαζει περα μαζι του πλεον λογω προβληματων υγειας. Ειναι 5 χρονων και στειρωμενος, ομορφος, συνεργασιμος, φιλικος. Οποιος ενδιαφερεται ας επικοινωνησει μεσω μεσσετζερ με τον Kostas Kosmopoulos»

https://www.facebook.com/kostas.kosmopoulos.5/posts/10232694928736271

_________________________________