Τα όχι με γαλούχισαν αλλά με ναι έρχεται το «γαλάζιο που κολλάει στα τζάμια»

Χθες ο κύριος Kastell είδε στο ψυγείο μικρά κονσερβάκια coca cola και αντέδρασε όπως πέρσι το καλοκαίρι που παρήγγειλα καρπούζι.

―Αφού δε σου αρέσει, μου είπε με ειλικρινή έκπληξη.

― Δε μου άρεσε, απαντώ. Από 17 ετών είχα να πιω coca cola κι από τότε ίσως είχα να φάω καρπούζι. Αλλά πέρασαν δεκαετίες και άλλαξα. Αλλάζουμε με τον καρό. Και πάλι καλά, δηλαδή, αλλιώς θα ήταν πολύ βαρετή η ζωή κι εμείς ανεπίδεκτοι μαθήσεως κι εξέλιξης.

Τα όχι είναι ένας από τους πυλώνες που στηρίζουν την κομψότητα και την ανεξαρτησία· τα όχι και το να ξέρεις να τα λες είναι μεγάλη δύναμη. Διδάσκεται μάλιστα, σε μαθητευόμενους μάγους (και όχι μόνο) ως άσκηση το να λες κάθε μέρα ένα όχι σε κάτι που θέλεις πολύ. Μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, μπορεί να είναι μια κουταλιά ζάχαρη στον καφέ ή μια σοκολάτα ή μια στιγμή τεμπελιάς ή ένα τηλέφωνο κάπου που θες πολύ μα η λογική λέει άλλα, ή μια σπατάλη, μια πολυτέλεια, ένα δώρο, μπορεί να είναι οτιδήποτε φτάνει να το επιθυμείς αλλά να κρατηθείς κι αυτό το όχι όταν γίνεται συνήθεια δυναμώνει το χαρακτήρα και χτίζει τη θέληση και την αυτοπειθαρχία που όταν θα τις χρειαστείς θα τις έχεις κατακτήσει.

Ήμουν καλή σ' αυτή την άσκηση ― όχι σε όλα προφανώς, ξέρετε τη ζωή μου, αλλά σε όλα σχεδόν, ιδίως στυλιστικά και φαγητά κι ανθρώπους κι ίσως αυτό το όχι να με βοήθησε να κόψω συνήθειες όταν άρχισαν να με ενοχλούν, όπως π.χ. πρόσφατα το τσιγάρο.

Αλλά σήμερα όταν άφησα να πέσει το βιβλίο στα πόδια μου και θαύμαζα το αγαπημένο μου «γαλάζιο που κολλάει στα τζάμια»* ο νους μου πήγε στα ναι. Τα ναι τα δύσκολα.

Ένα από τα ναι μου είναι οι δικές μου νύχτες μέχρι το ξημέρωμα. Κοιμάται το σκυλί στα πόδια μου και στη φωλιά των πουλιών πάνω απ' την πόρτα μας έχει ησυχία, κοιμούνται ακόμα. Θυμάμαι το άγχος όταν είχα κάτι να κάνω το πρωί και ήξερα ότι θα κοιμάμαι, το άγχος δυο τρεις φορές που φέρνει το όχι στο νου και θα ήταν εύκολο να αφήσω το βιβλίο μου ώστε να μπορέσω να ξυπνήσω εγκαίρως. Ακόμα και απουσίες στο σχολείο είχα εξ αιτίας του διαβάσματος, των «εξωσχολικών» alas όπως ονομαζόταν από τους δασκάλους η Λογοτεχνία. Κι άντε να πεις μετά στην τάξη ότι απουσίασες τις πρώτες ώρες ή, το άλλο, ότι ήρθες αδιάβαστη επειδή διάβαζες όλη τη νύχτα.
Τα ναι έχουν μεγάλη γοητεία όταν το όργιο μάς καλεί. Σπατάλη χρήματος και χρόνου και υγείας, τα ναι τα δύσκολα, που με κατέστρεψαν.

_____________________________________________________

*από το πρώτο μου βιβλίο, ΠτΜΚ το αγαπημένο μου «γαλάζιο που κολλάει στα τζάμια»
Εικόνα
το δωμάτιό μου όταν πέφτει το βιβλίο από τα χέρια και βλέπω το πρώτο φως.

Τότε που ο ήλιος χώριζε το δωμάτιο στη μέση― και ύφαινα λάθη τρομερά

Αν έχεις κήπο και πολλά βιβλία δεν είναι και πολύ σημαντική η θέα όσο το φως που έρχεται απ' έξω μέσα και όλα αλλάζουν.

Με παπαρούνες στο τραπέζι σήμερα η πλάγια δέσμη ακτίνων ήλιου ήρθε απ' έξω να χωρίσει το δωμάτιο στα δυο.

Πάντα το αγαπούσα αυτό και το γούστο μου δεν άλλαξε.

Στο 'Κόκκινο Δωμάτιο', που έγραψα το πρώτο-πρώτο μου (κόκκινο) βιβλίο, έπεφτε πυκνός ο ήλιος του καλοκαιριού και προχωρούσε αργά ενώ διάβαζα, έγραφα και, με ορμή του είναι-η-ζωή-μπροστά-σου της νεανικής αναισθησίας, ονειρευόμουν να φτιάξω μια ζωή με λάθη ακριβά που θα μου μάθαιναν τα σπάνια και τα δύσκολα.

Δεν είμαι από εκείνους που ξαναδιαβάζουν τα βιβλία τους, ούτε από εκείνους που μιλούν γι' αυτά σε συζητήσεις. Είναι παιδιά μου που ανοίγουν το δικό τους δρόμο.

 Όμως εξαίρεση είναι όταν, σα σήμερα, οι ακτίνες πλάγια διαθλώνται σε κόκκινο φως «χωρίζοντας το δωμάτιο στη μέση», οι δεκαετίες σβήνουν αλλά ξαναείμαι εκεί, με το λιβάνι μαύρου μόσχου στου παλιού σπιτιού την υγρασία, με Γ' Πρόγραμμα και στοίβα Α4 μαλακό υποκίτρινο «δημοσιογραφικό χαρτί» στην αγκαλιά μου και με μουντζούρες, με πολλές μουντζούρες, να διορθώνω πώς θα ακουστεί καλύτερα το «ο ήλιος χώριζε το δωμάτιο στη μέση».

_______________________________________

Το βιβλίο:

'Οι Προεκτάσεις Της Μαύρης Κάλτσας', 

εκδόσεις Κέδρος επί Νανάς Καλλιανέση και ήμουν 19 ετών.

Αντίτυπο εδώ στη Μύκονο δεν έχω (λίγα μου μένουν πια, έχει εξαντληθεί, οπότε δε θυμάμαι  αν λέει «στη μέση» ή «στα δυο», αν λέει «χώριζε» ή «χωρίζει». Θυμάμαι όμως ζωντανά σαν τώρα, να διορθώνω.

Εικόνα

Παπαρούνες στο τραπέζι, απόγευμα στη Μύκονο, τώρα που «ο ήλιος χώριζε το δωμάτιο στη μέση».

και.. μια και το φερε η κουβέντα,

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥ 

Οι Προεκτάσεις Της Μαύρης Κάλτσας (Kέδρος)

Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού (Β.τ.Μ.)

Όνειρο Μέσα Σε Όνειρο (Β.τ.Μ.)

Τρεις Ιστορίες (Β.τ.Μ.)

Η Πόρτα Της Ληνώς (Kastellakia Records)

Τα 40 Του Θανάτου (Εκδόσεις Γαβριηλίδης)