Aνάργυρος Μέξης #Rip

 

Aνάργυρος Μέξης #Rip

Καστέλλα 21-10 -1949 – Νέα Μάκρη 17-12-2023

  Αθλητής του Πόλο, δεινός κολυμβητής, ηθοποιός για λίγο, διαφημιστής, συγγραφέας και πολλά άλλα μεταξύ των οποίων οικιακός τραγουδιστής, μερακλής μάγειρας και αφοσιωμένος πατέρας του αδελφού μου.

   Με θλίψη  και περισυλλογή αποχαιρετώ αυτές τις μέρες τον πάλαι ποτέ πατριό μου στα άγρια χρόνια της εφηβείας. Δεν ήταν εύκολος ο ρόλος του παρά το γλυκό ήπιο χαρακτήρα του.

   Έφυγε προχθές αφήνοντάς μας τον αδελφό μου και τα θαυμάσια εγγόνια του, τα ανίψια μου, μαζί με αναμνήσεις παλιές πολλές κι ανάκατες.

 

Καλό ταξίδι!

https://www.facebook.com/paris.mexis/posts/10159618685551714 

https://www.facebook.com/megas.anatolikos.56

Ημέρες εορτών- δυό δένδρα για ανθρώπους σκυλί και γατιά

 

 

 

Ο Κύριος Kastell παρήγγειλε το δέντρο μας και το στολίζει, παρέα με τη φιλοξενούμενη αγαπημένη μας Ελάιζα, σκυλίτσα του φίλου του που ταξιδεύει, παλιά παρεούλα του Troy μας.

Της ψώνισα βεβαίως και της μαγείρεψα το αγαπημένο της, όπως και στα γατιά μας μα αυτό με τις γιορτές δεν το ‘χω. Αν εξαρτιόταν από εμένα, δέντρο, φωτάκια, κουραμπιέδες ή ό,τι άλλο γιορτινό στην ώρα του, ποτέ δε θα έβλεπε το σπίτι. Κι όμως, αλήθεια θα είναι ότι έλκονται τα αντίθετα. Διότι ακόμα κι άρρωστος ή αδύναμος ο Κύριος Kastell το δέντρο ή τον αετό ή τα αυγά τα κόκκινα (που δεν τα τρώει ποτέ), δεν τα παραλείπει.

Ακόμα να το συνηθίσω. Με τι χαρά παιδιού μου ανήγγειλε πριν λίγες μέρες ότι το παρήγγειλε το δέντρο μας. Και, ενώ ήμουν σε ηλεκτρονικό συνέδριο, άνοιξε δειλά την πόρτα μου και, λες κι είναι μικρό παιδί,  μου έδωσε ένα μικρό σημείωμα, ένα χαρτάκι που έγραφε «Ήρθε το δένδρο!!» 

 

Τα αντίθετα έλκονται. Αλήθεια θα είναι. Το τι μου βρίσκει που τέτοια χαρά δεν έχω δεν το ξέρω μα πλέον  ξέρω καλά ότι συνήθισα και τον ευγνωμονώ που διατηρεί αυτή την παιδικότητα, αυτή την άδολη, παράλογη χαρά και με ενθουσιασμό δεν έχει βαρεθεί να με γεμίζει δώρα.

https://www.youtube.com/watch?v=oq4yvDdGwOs

Το γνωστό 'Memento Mori' του Κυρίου Kastell μας παρακολουθεί καθώς αμέριμνοι στολίζουμε το δένδρο μας με φιλιά και αγάπη.

Το Γατόδεντρο, δώρο  εορτών των δύσπιστων αχάριστων γατιών μας:

https://youtu.be/oq4yvDdGwOs?si=t1PsEVAy9AvjHum3

8 προς 9 Νοεμβρίου, σωμάτων των ασωμάτων, η επέτειός μας

8 προς 9 Νοεμβρίου είναι η επέτειός μας,

η νύχτα που ο Κύριος Kastell κι εγώ γνωριστήκαμε―με τη βιβλική έννοια, διότι με την κοινωνική ήμασταν ήδη γνωστοί αφού κινούμασταν στους ίδιους κύκλους― κι από τότε είμαστε μαζί ως τώρα.

 

8 Νοεμβρίου, αγία ημέρα της σύναξης αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών αγίων ασωμάτων και ουρανίων Ταγμάτων, ημέρα της Αεροπορίας κι όλων των ιπταμένων (είπαμε: σωμάτων κι ασωμάτων), βρεθήκαμε τυχαία στο Λούκι*, της οδού Χάριτος, μπαρ φίλων που πλέον απαθανατίστηκε στο γνωστό τραγούδι. Τυχαία βρεθήκαμε κι όταν έκλεινε τον κάλεσα να συνεχίσουμε τη βραδιά στο Κόκκινο Δωμάτιο, το δωμάτιο που κρατούσα πλάι στο σπίτι του πατέρα μου με τον οποίο ζούσα τότε.

Δεν κοιμηθήκαμε εννοείται και το πρωί ο Κύριος  Kastell είχε να πάει στο PopEleven των Αδελφών Φαληρέα όπου εργαζόταν, υπεύθυνος εισαγωγής και πωλήσεων για τον τομέα «ξένης» μουσικής που ακόμα λατρεύει.

Το ότι περπάτησα μαζί του ως εκεί αντί να μείνω να ξεκουραστώ, σήμερα, μετά από δεκαετίες λέει κάτι για το δέσιμο που επακολούθησε. Μα τότε ακόμα, με τη ζωή να ανοίγεται μπροστά μας φαινομενικά απέραντη, αυτό δεν πήρε κι ούτε ήθελα να πάρει καμιά συμβολική σημασία. Απλώς, τον συνόδεψα σε ένα δεκάλεπτο περίπατο στον Περιφερειακό Λυκαβηττού, μέσα από τη Δεξαμενή ως τη Σκουφά που αποχαιρετιστήκαμε αμήχανα, όπως κάνουν οι νέοι μετά από μια νύχτα sex και κουβέντας.

 

Είχε πάει 9 Νοεμβρίου. 

Ημέρα που 10 χρόνια μετά έπεσε το τείχος του Βερολίνου επανενώνοντας τη Γερμανία, Ανατολή και Δύση.

 

9 Νοεμβρίου γιορτάζουμε. Διότι 9 είχε πάει όταν με συνόδεψε στο Κόκκινο Δωμάτιο.

 

  Κάπου υπάρχει κι ένα ποίημά μου επετειακό,

Κι αν έχετε «Τα Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού» αναγνωρίζετε ίσως ότι είναι ένα βιβλίο μου εμπνευσμένο στη σχέση μας αυτή την ισόβια όπως την έβλεπα τα πρώτα χρόνια που ζήσαμε μαζί.

 

Από τότε άλλαξαν πολλά και τίποτε. Οι ίδιοι είμαστε μα άλλοι. Οι αναμνήσεις πια δε με χαροποιούν μα συχνά με βαραίνουν μα αν κάτι μένει είναι η απέραντη αγάπη κι η εκτίμηση, ο θαυμασμός (ναι ακόμα) σε βαθμό λατρείας αλλά και η εγωιστική χαρά για τον τρόπο που μου φέρεται ως σήμερα- με μια λεπτότητα που τον χαρακτηρίζει, τη λεπτή ευγένεια που άλλοι μεταχειρίζονται μόνο στην αρχή.

 

Χρόνια μας Πολλά

κι ίδια κι απαράλλακτα!!

 

*Το γνωστό τραγούδι γράφτηκε για τη φίλη μας Ρενέ που δε ζει πια, μια κοπέλα εκπάγλου καλλονής που οι σχέσεις της με μουσικούς (αλλά όχι με τους αδελφούς Κατσιμίχα ή το Νίκο Ζιώγαλα που δούλευε τότε στο μαγαζί) άφησαν εποχή και μνήμες.

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας ~ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟ ΛΟΥΚΙ https://www.youtube.com/watch?v=4HdmNPoxZUI

ΕΙΚΟΝΕΣ

―Σελίδες από τα Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού μου

Από τα 'Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού' μου.

https://kastellakia.blogspot.com/2023/07/blog-post.html

https://www.facebook.com/photo/?fbid=327115487356359&set=a.305973569470551

Γυναικοκτονία στη Θεσσαλονίκη: Κορίτσια, να φεύγουμε!

 

Κορίτσια, να φεύγουμε, λέμε.

Ο βίαιος δεν αλλάζει, λέμε.

Με το πρώτο δείγμα, μακριά. 

Και όσο για τα παιδιά, καλύτερα μακριά του (για πολλούς λόγους) 

παρά δίχως μαμά.

Όμως εδώ η γυναίκα έφυγε, πήρε διαζύγιο, ζούσε με τα παιδιά της.

Και δεν τα κατάφερε.

Τι θα μπορούσε να τη σώσει; 

Ίσως μια αλλαγή στην κοινωνία, ίσως το να καταλάβαινε ο ίδιος πως έχει πρόβλημα, ίσως αν ζούσε σε ένα περιβάλλον που να μην έλεγαν «την αγαπούσε τρελά» για το άρρωστο πάθος του;

Δεν είναι αγάπη η εμμονή.

Δεν είναι αγάπη η άρρωστη ζήλια.

Για να έχουμε καλή σχέση η αγάπη πρέπει να είναι αμοιβαία. Μόνο.

 

«Γυναικοκτονία στη Θεσσαλονίκη: 

Αστυνομικός σκότωσε την εν διαστάσει σύζυγό του και μετά αυτοκτόνησε»

 

― Μην σκοτώνεις τη γυναίκα σου και μετά προσπαθείς να αυτοκτονήσεις. Πρώτα αυτοκτόνησε και μετά κάνε ότι θες... 

Corto Maltese 

 

―Έχετε χίλια δίκια όταν ζητάτε αξιολόγηση των δασκάλων και όχι των μπάτσων που φέρουν όπλο . 

Ο τηλεφωνητής 

 

 H είδηση

lifo

«Γυναικοκτονία στη Θεσσαλονίκη: Αστυνομικός σκότωσε την εν διαστάσει σύζυγό του και μετά αυτοκτόνησε»

 

Αστυνομικός πυροβόλησε με καραμπίνα και σκότωσε την εν διαστάσει σύζυγό του και στη συνέχεια αυτοκτόνησε.

Τοπικά μέσα ενημέρωσης αναφέρουν πως τα πτώματά τους εντοπίστηκαν στις 08:15 σε διαμέρισμα επί της οδού Κομνηνών 27.

Γείτονας, που άκουσε τους πυροβολισμούς, κάλεσε την αστυνομία που μετέβη στο σημείο και εντόπισε τους νεκρούς.

άτοικος της περιοχής, που μίλησε σε δημοσιογράφους στο σημείο, δήλωσε πως είχαν χωρίσει εδώ και περίπου έναν χρόνο και έμεναν χώρια.

Όπως είπε, είχαν αποκτήσει δύο παιδιά - περίπου 10-12 ετών- αλλά δεν γνώριζε αν βρίσκονταν στο σπίτι εκείνη την ώρα.

Σύμφωνα με το thestival.gr, ωστόσο, ο 38χρονος δράστης είχε πάει τα παιδιά στο σχολείο, πριν επιστρέψει στο σπίτι και σκοτώσει την 42χρονη.

iefimerida  ..αποκαλυπτική είναι η μαρτυρία ενός φίλου του πατέρα του γυναικοκτόνου στο thesstoday, ο οποίος ανέφερε ότι ο 38χρονος απειλούσε ότι θα σκοτώσει την πρώην σύζυγό του

«Έλεγε στον πατέρα του ότι θα τη σκοτώσει. Την αγαπούσε τρελά. Την καραμπίνα την πήρε από χθες ισχυριζόμενος πως θα την... καθαρίσει.

«Γνώριζα και την οικογένεια και το ζευγάρι. Υπήρχε πρόβλημα. Η γυναίκα του τον έδιωξε από το σπίτι. Ξαφνικά του είπε ότι δεν τον θέλει. Πήραν συναινετικό διαζύγιο. Δεν είχαν έντονες συγκρούσεις. Έπαιρνε τα παιδιά και μιλούσε μαζί τους. Του λέγαμε ότι πρέπει να φτιάξει τη ζωή του και να μην παρεκτρέπεται. Αυτή επέμενε πως δεν τον θέλει. Είχαν δύο αγόρια και είχε βγει απόφαση του δικαστηρίου για το πότε θα βλέπει ο πατέρας τα παιδιά» περιγράφει ο στενός φίλος της οικογένειας.

«Έλεγε στον πατέρα του ότι θα τη σκοτώσει. Την αγαπούσε τρελά» σημείωσε καταλήγοντας ο ίδιος, ενώ ανέφερε ακόμη ότι ο γυναικοκτόνος από χθες το απόγευμα είχε πάρει την καραμπίνα που ήταν του πατέρα του λέγοντας πως θέλει να την... καθαρίσει, ενώ είχε φύγει από το σπίτι -το πατρικό του όπου διέμενε μετά το διαζύγιο- από τα ξημερώματα, τις 3:30 με 4 το πρωί.

. #γυναικοκτονια

Δωμάτιο στην άμμο μα όχι δεν ήταν γιορτή

Παράγκα, οι δυό μας με κρασί και μπαρμπουνάκια. Στα νερά τα νότια της Παράγκας, εδώ στην άμμο που έχουν θαφτεί αναμνήσεις της πρώτης νιότης μας.  Με τον Κύριο Kastell, 44 χρόνια αγάπη. 

___________________________________

Μια παρεξήγηση

Ανέβασα στο Facebook τη φωτογραφία πριν αφήσω μόνο τον Κύριο Kastell για να κάνω μια απογευματινή βουτιά με τον τελευταίο ήλιο (τέτοια εποχή εδώ δύει νωρίς πίσω από τον ψηλό βράχο της Ψαρρούς και του Άι Λάζαρου). Στα δυτικά, στη χερσόνησο-σαύρα (όπου πλέον  απλώνεται ένα ακόμα από τα μαγαζιά που κερδίζουν από την καταστροφή της κληρονομιάς μας: κι ό,τι δεν κατέστρεψαν με θρυψαλιασμένα βράχια και με τσιμεντώματα το αποτελειώνουν κάθε βράδυ τα φωτορυθμικά τα ροζ και φούξια συνοδευμένα από την ηχορύπανση. 

Έτσι για να μην επιβιώσει ούτε σαυράκι, 

έτσι για τη μαγκιά και για το χρήμα, 

έτσι επειδή μπορούν― «επειδή τους παίρνει», όπως λένε.

Ευχαριστώ για τις ευχές
- λάθος μου όμως: 

έτσι που το έγραψα έδωσα βλέπω την εντύπωση ότι έχουμε επέτειο. 9 Νοεμβρίου η γιορτή μας.  

Κι, αλήθεια, φαντάζεστε ότι θα  χαμογελούσα αν είχε  τέτοιο ύφος, τέτοια κακοκεφιά, ο Κύριος Kastell στην επέτειό μας; 

Σήμερα ήταν μια μέρα όπως οι άλλες κι απλώς μετρούσα χρόνια λόγω Παράγκας, της παραλίας που αγάπησα πολύ από όταν στη 10ετία του '80 κολυμπούσαμε γυμνοί στα γαλήνια διάφανα νερά, τότε που, για 7 χρόνια, κάθε καλοκαίρι νοικιάζαμε, αγαπημένοι φίλοι τα δωμάτια στη σειρά, τότε που ακόμα η Παράγκα δεν είχε ηλεκτρικό κι ο Μπαρμπα Γιάννης μάς γέμιζε τις λάμπες πετρελαίου κάθε απόγευμα που ξεκλείδωνε για 1-2 ώρες τα ντους. 

Λυπάμαι για την παρεξήγηση της επετείου μα σας ευχαριστώ θερμά―οι ευχές πάντα ευπρόσδεκτες.

Τα ποιήματα από την «Πόρτα Της Ληνώς» μου, το βιβλίο μου που αφιέρωσα στη Μύκονο 

«που τόσα μου δίνει και τόσο μου παίρνει».

______________________________________________________________

«Οπού ‘ναι πέντε παίρνε δυό ..»

 

«Εψές το βράδυ πέρνουνα στου Χάροντα την πόρτα

κ άκουσα τη Χαρόντισσα και μάλωνε το Χάρο.

Οπού ‘ναι πέντε παίρνε δυό κι οπού’ ναι τρεις τον ένα

κι οπού ‘ναι δυό και μοναχοί μην τους ξεζευγαρώνεις.»

                                           Ριζίτικο μοιρολόι

________________

Εικόνα: Α΄κεφάλαιο από τα 'Ιαπωνικά Τραγούδια Του Τσαγιού΄μου

Καρδιά από γάτες. στης ασώτου την επιστροφή

 

     Καρδιά από γάτες. Με τούμπες και μικρές φωνές με υποδέχθηκαν στην αυλόπορτα. Επιστροφή της ασώτου.

     Δίχως σφαγές ευτυχώς, ο μόσχος ο σιτευτός θα δει κι άλλη αυγή- όπως κι εμείς, ελπίζω. 

#CalicoCats #Κάλικο

_____________________________________

O Κύριος Kastell φτιάχνει κεφτεδάκια (+ συνταγή: πράσινες πιπεριές γεμιστές με φέτα)

 

Ο Κύριος Kastell επί το έργον: 

φτιάχνει κεφτεδάκια.

Το μαγείρεμα (τηγάνι ή barbecue), η Μουσική (να παίζει ή να ακούει) και το να ψωνίζει (ψώνια του σπιτιού ή δώρα- είτε ψιλοπράγματα είτε μεγάλα πολυπόθητα πανάκριβα για μένα ή τα μικρά μας) είναι οι απολαύσεις που, από όταν τον πρωτογνώρισα ως σήμερα, δεν έχουν πάψει να του δίνουν χαρά ακόμα και σε περιόδους δύσκολες.

__________________

Ανέβασα στο Facebook  τη φωτογραφία πριν από εδώ και σχολιάστηκε το σπίτι και το μαγείρεμα. 

Προσθέτω εδώ κάποια από αυτά με τις απαντήσεις μου μαζί με το μυστήριο το

Απορίας άξιον:

Ενώ είμαι στο σπίτι που βλέπετε στη Μύκονο,

ενώ έδωσα 'Ψαρού, Μύκονος' ως Τοποθεσία 

το Fb με παρουσιάζει ψεύτρα, καθώς με τοποθετεί αυθαίρέτως στη 'Νέα Ιωνία Αττικής'- περιοχή με την οποία δεν έχω καμιά απολύτως σχέση, δεν έχω πάει ούτε σε φίλους ή καφέ, ταβέρανα κλ.

Άβυσσος κι όχι Ανάβυσσος..

Κι αν ξέρετε μου εξηγείτε.

 

 

Konstantinos Kokkolis

Εντυπωσιακή καρέκλα, αλλά υπέροχο το τραπεζάκι με τη σκακιέρα. Από καφενείο;

Daphne Chronopoulou

Konstantinos Kokkolis Καλά.. τι μάτι έχεις, τι παρατηρητικότητα..

Η βάση ναι, είναι το παραδοσιακό τραπέζι καφενείου μα το στρογγυλό βαρύ μάρμαρο που σχηματίζει μάλιστα ανάποδη Μαντάλα με εντός κύκλου το τετράγωνο-σκακιέρα (κομμάτι-κομμάτι τοποθετημένα τετραγωνάκια γκρι και λευκού μαρμάρου- κάπως λέγεται η τεχνική μα δεν το θυμάμαι) είναι αγαπημένο δώρο του φίλου  Stavros Vavasis, μπασίστα, ξενοδόχου και μαρμαρά του νησιού, γιου μαρμαρά που η συνήθης παραγγελία που έπαιρνε στο μαρμαράδικο ήταν μνήματα αλλά έφτιαξε κι αυτό με μεράκι κι είναι τιμή μου που μου το έφερε δώρο όταν αγόρασα το σπίτι.

Όσο για τις καρέκλες - 4: 2 με χέρια, 2 χωρίς, παραδοσιακές σκυριανές με σκαλιστούς αετούς. Κληρονομιά οικογενειακή του κ Kastell.

Daphne Chronopoulou

Chris Karamanidou

Το παρατήρησες! Τσιμεντοκονία βεβαίως.

Η επιλογή να αγοράσουμε ένα παραδοσιακό μυκονιάτικο «χωριό» ήταν επιλογή υποχρεώσεων να μείνουμε πιστοί στην τοπική παράδοση με όλες τις δυσκολίες της (π.χ. θέλει να ξαναπερνιέται το βάψιμο― δεν είναι βρωμιές ή σκουπιδάκια τα λευκά σημάδια που λένε πως πάλι ήρθε η ώρα να βγουν όλα έξω, να φέρω να βαφτεί με γυαλιστερό ΤΣΙΜΕΝΤΟΛ κόκκινο - δυσεύρετο καθώς όλοι πλέον προτιμούν τα γκρι). Πάνω από τα δυο LL βλέπεις και μια γρατζουνιά που έχει εκ γενετής, έτσι τη βρήκα και την αγάπησα κι έχω αρνηθεί να αφήσω να προσπαθήσουν μου τη διορθώσουν. 

Έχω μανία με το γυάλισμα και απολαμβάνω πώς λάμπει και πάνω του καθρεφτίζεται το φως παρά τα ξεφτίσματα..

Olga Dimopoulou

Χαμηλός ο πάγκος για τον κύριο Kastellκ τα κεφτεδακια τα κάνει μάλλον για τον εαυτόν του αφού εσύ δεν τρως κρέας 

• Nick Maros

  Olga Dimopoulou μαρτυριάρα εσύ δεν κρατηθηκες 

Daphne Chronopoulou

Την είδες Nick Maros μου;; Αμέσως να με εκθέσει... η ..κουνιάδα η άτιμη.. 🤣

Ναι, δεν τρώω κρέας μα απολαμβάνω την παρέα (και φίλους του που τα τιμούν όπως και τα barbecue στα οποία είναι εξπέρ διότι έχει μεγάλη υπομονή αλλά και ξέρει να ψωνίζει).

Επίσης λες να ήταν σκέτα μόνα τους..

Τα συνόδεψε με ένα φαγητό που θα το ξέρεις, το έκανε η μαμά του και μου αρέσει πολύ: 

Πράσινες πιπεριές γεμισμένες με φέτα: Κόβεις σα για γεμιστά και καθαρίζεις τα μέσα τους, τις βράζεις σε κατσαρόλα όρθιες κι όταν μαλακώσουν τις γεμίζεις με φέτα και τις τηγανίζεις αργά (μη βγάζει καπνούς το λάδι και, εννοείται, σε τηγάνι, όχι φριτέζες). 

Σερβίρονται με λίγο από το λάδι του τηγανίσματός τους (οπότε βάζουμε καλό) διότι μοσχοβολά από την πιπεριά.

Ταιριάζουν πολύ με τα κεφτεδάκια όπως τα βραστά χόρτα το Χειμώνα.

Κι όσο για πάγκο.... πού τον είδες; Το μάρμαρο του νεροχύτη είναι και πάνω ένα μάτι ηλεκτρικό. Είμεθα μποέμ καλλιτέχνες εμείς κυρία μου και προτιμήσαμε να σεβαστούμε την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του αιωνόβιου 'χωριού' μας παρά να τσιμεντώσουμε τον κήπο για να φτιάξουμε κουζινάρες με πάγκους και... καταψύκτες (μπλιάαααχ).

Ψωνίζουμε μόνο ό,τι είναι να φαγωθεί το πολύ σε 2 μέρες κι επίσης ... εγώ, ως γνωστόν, δε μαγειρεύω παρά σπανίως και μόνο τα ιδιαίτερα: π.χ. 1 φορά το χρόνο τα ντολμαδάκια μου από αμπελόφυλλα του αμπελιού μας, άντε άλλη μια γεμιστά γιαλαντζί (κατσαρόλας με λίγη φακή αντί κιμά, όπως τα κάνουν στην Τουρκία) και το χειμώνα βραστό για κονσομέ που αρέσει πολύ στον κ. Kastell. 

Αλλιώς... κατά προτίμησιν βγαίνουμε ή ψήνει έξω...

Πιο πολλά στο Facebook: https://www.facebook.com/daphne.chronopoulou.9/posts/10224098441383302

_____________________________________

Μεγάλη μέρα σήμερα: Τα ντολμαδάκια (και δίνω συνταγή)

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/06/blog-post_9.html?

#The_other_Mykonos
#Μυκονιώτες 
#LoveMenWhoCook