Παζάρι της Φιλοζωικής μας― #MAW κι η Σάντρα μας

Sandra Clare. Η Σάντρα μας.

Σήμερα είχαμε στο νησί το Χριστουγεννιάτικο παζάρι της Φιλοζωικής μας, ΜΑW-Mykonos Animal Welfare

 

Είναι κάποιοι άνθρωποι που ό,τι αγγίξουν ακμάζει.

Δεκαετίες πολλές γνωριζόμαστε. Την Άγκυρα είχαν με το Σταύρο τον άνδρα της, την Άγκυρα τη θρυλική στο Ματογιάννι που επάξια συνέχισαν μετά το Φούσκη.

Περνούσαμε το κατώφλι, τότε, από κάπου μετά τα 25 του ο Κύριος Kastell κι εγώ 5 χρόνια μικρότερη, περνούσαμε την ορθάνοιχτη παραδοσιακή βαριά ξύλινη πόρτα και πριν φτάσουμε στο μπαρ στις θέσεις μας ήδη είχαν σερβιριστεί δυό ποτήρια λευκό κρασί πλάι στο DJ το ‘Χανσούλη’ τον αγαπημένο μας φίλο Hans Havenar, ‘The Dutch Touch’, που έπαιζε κλασικά Rockτραγούδια και χορεύαμε ως το ξημέρωμα με γέλια και κουβέντα ασταμάτητη και διακοπές για ‘sentimental bullshit’ άσματα πιο ρομαντικά, οριακά ανόητα που άγγιζαν την καρδιά μας.

Κι η Σάντρα εκεί, υπερκινητική κε μάτι που έκοβε κι είχε πλήρη έλεγχο του μαγαζιού της, από τα πλούσια πρωινά που τότε πρωτολανσαρίστηκαν στην Πόλη, το ασαφές ραντεβού για ένα brunch που έδινε ευκαιρία να ξανασυναντηθείς με το χθεσινοβραδινό φλερτ πριν να σβήσει η μαγεία. Μια συνεχής γιορτή που έμοιαζε αβίαστη, έμοιαζαν αν κυλούν οι ώρες κι οι επαφές κι οι συναντήσεις σαν από μόνες τους με καλό κρασί και πρώτης ποιότητας εδέσματα, με service άψογο ταχύτατο και φιλικό δίχως ποτέ να περνά όμως όρια. Αβίαστο, μια καλολαδωμένη μηχανή που έδωσε τότε, δεκαετίες ’80 και ’90 στη Μύκονο τη φήμη που της άξιζε, γιατί το αποτέλεσμα, η απόλαυση που μας δινόταν απλόχερα είχε από πίσω δουλειά πολλή και γνώση.

 

 

Τα χρόνια πέρασαν, άλλαξαν πολλά, κι εμείς μαζί βέβαια.

Μα η Σάντρα, πάντα εδώ, προσφέρει.

Έφτιαξε την από χρόνια αναγκαία Φιλοζωική μας, Μια οργάνωση πρότυπο με ταΐστρες, τους σταθμούς πεντακάθαρους ταΐσματος και συγκέντρωσης αδέσποτων γατιών στους οποίους εντοπίζονται γατιά για στείρωση ή περίθαλψη κι εμβολιασμούς. Οργάνωσε ένα σύστημα υιοθεσιών γατιών και σκυλιών παρατημένων κι αδέσποτων που αποπαρασιτωμένα και υγιή βρίσκουν οικογένειες σε όλη τη γη. Δεν έχει για τη Φιλοζωική Μυκόνου το ‘είστε μακριά’. Με σωστή οργάνωση και κάλυψη εξόδων κάποιος ταξιδιώτης πάντα βρίσκεται που με χαρά συνταξιδεύει με το πρώην αδέσποτο και τελειώνοντας τος διακοπές του με μια καλή πράξη. Τι πιο ωραίο από μια φόρτιση στο Κάρμα σας, ένα απόθεμα αγάπης χρέος του σύμπαντος, για το χειμώνα που έρχεται;

 

Ντροπή και αίσχος είναι ένας Δήμος τόσο πλούσιος να μην έχει εγκαταστάσεις για τα αδέσποτα, να μην έχει Πρόνοια, να φτάσει μάλιστα ως πρόσφατα στο έσχατο σκαλί να χρωστά στη Φιλοζωική την τροφή των γατιών σε σημείο που χρειάστηκε να μάς σώσει το ίδρυμα της Μπριζίτ Μπαρντό (και ντόπιος ευεργέτης);

 

Δεν είναι εύκολο να αντέχεις τη ντροπή και οργή για τον τόπο σου αν είσαι Έλληνας. Ιδίως αν έχεις ταξιδέψει, ιδίως αν ζεις σε τόπο κοσμοπολίτικο όπου οι συγκρίσεις συμπεριφοράς είναι ορατές κι επίπονες. Δεν είναι εύκολο να ζεις σε πλούσιο Δήμο μα ο πλούτος να είναι μόνο ευρώ στην τράπεζα, οι κάτοικοι να επιδεικνύουν φτώχεια ψυχής και ήθους ρίχνοντας στους κάδους σκουπιδιών σακούλες με νεογέννητα γατάκια κλεισμένα αεροστεγών για να πνιγούν (ιδίως φέτος, δεν ξέρω τι έπαθαν, ήταν συχνότατο φαινόμενο), ή οι επισκέπτες παρατώντας πίσω τους κουτάβια και σκυλιά μεγάλα που αποφασίζουν, δίχως συνείδηση, ότι ‘καλύτερα περνάει εδώ’. Δεν είναι εύκολο αντί να ειδοποιηθείς πως κάπου ενοχλεί να  σου φολιάζουν το σκυλί, όπως συνέβη στην Τσότσο μας, το λατρεμένο chow-chowτου Kυρίου Kastell, ένα ήσυχο σκυλί καλότατο, ανορεξικό και βαθύτατα εσωστρεφές, που δεν ήταν κοινωνικό με τους ξένους μα ο γείτονας, ποιος ξέρει πώς, το ξεγέλασε ή το παγίδευσε για να το δολοφονήσει και επέστρεψε το άμοιρο για να ξεψυχήσει στην εξώπορτά μας με πρόσωπο μώβ πράσινο από το φυτοφάρμακο με το οποίο ο φονιάς του είχε γεμίσει το στόμα. Πενθήσαμε τότε, το 2004, πικρά με  πόνο άγριο για το κρίμα, το άδικο.

Δε μάς είναι εύκολο να αντέξουμε τη συμπεριφορά προς τα ζώα, ανθρώπων ντόπιων κι επισκεπτών, που ξεχνούν φαίνεται ότι το χώρο τους τούς παίρνουμε, ότι λίγο νερό και ένα πιατάκι με φαγητό, μια αμπούλα αποπαρασίτωσης και μια στείρωση δε φέρνει και οικονομική καταστροφή, ιδίως στο νησί των πακτωλών της Pink Champaign και Pink Cocaine, των chef για kobe ή sushi (λίγο ψάρι πώς και δεν περίσσεψε ποτέ για τα γατάκια ή λίγο κρέας ωμό για τα κουτάβια που πετιούνται στα σκουπίδια μας;

 

Οργή ντροπή και λύπη όμως έχουμε τη Σάντρα μας.

Την Σάντρα, Μυκονιώτισσα* κι εκείνη σαν εμάς, ήρθε από τον Καναδά και δίχως πικρά λόγια και κατηγορίες σαν αυτά που μόλις έγραψα, στρώθηκε στη δουλειά και δίνει, μόνο δίνει.

Παζάρι Χριστουγεννιάτικο είχαμε σήμερα για τη Φιλοζωική μας. Αλλά για μένα, πάλι φέτος, είναι μια γιορτή, γιορτή της Σάντρας μας και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας να την καμαρώσετε κι εσείς και- αν και όποτε θελήσετε να φορτιστεί το κάρμα σας, να σας θυμίσω ότι υπάρχει και η ΜΑW, Φιλοζωική μας που  στους ώμους μια σπουδαίας γυναίκας έχει κάνει θαύματα και σας εγγυώμαι ότι κάθε ευρώ σας θα σώσει ζωές, ζωές αθώων που από κάδους σκουπιδιών και αλυσίδες σε σκυλόσπιτα περνούν στα άξια αδιάφθορα χέρια της δικής μας Σάντρας και της δυναμικής ομάδας της.

'Τα γατάκια' όπως λέμε τα σημεία στα οποία η Φιλοζωική μας προσφέρει φαγητό και περίθαλψη στα άστεγα.

Ένα απ' τα θαύματα. Βρήκε οικογένεια, ταξίδεψε και ζει στη θαλπωρή που αξίζει σε όλα τα πλάσματα, ιδίως και πιο πολύ σ΄εκείνα που άλλους δεν ξεσπίτωσαν, που δε ρημάζουν τη Φύση για το κέρδος του εφήμερο και για 'δόξα' πρωινάδικων.

Μπαμπαλού. Ιούλιο βρέθηκε στη Μύκονο, ένα ακόμα αθώο πλάσμα πεταμένο στα σκουπίδια. Το έφεραν ή εδώ γεννήθηκε, δεν ξέρουμε. Νοέμβριο είναι στην Αθήνα, υιοθετημένο επίσημα με χαρτιά, με τη βούλα, για πάντα. 

 

_____________________________________________________

*Όταν με ρωτούν αν είμαι από τη Μύκονο απαντώ πως, κατά το 'Αιγυπτιώτες' αντί 'Αιγύπτιοι΄ του Καβάφη, εμείςδεν είμαστε Μυκονιάτες αλλά Μυκονιώτες. Κι η Σάντρα είναι μια από μάς, βεβαίως, μια Μυκονιώτισσα του Mykonos Tribe.

 

H επίσημη ιστοσελίδα για εγγραφή, είτε για μια συνδρομή μηνιαία -όσο αντέχετε, μικροσκοπική κι αν είναι-, είτε για πληροφόρηση. Αξίζει:

The Official Page of MAW  Mykonos Animal Welfare, A legal charity since 2006:https://mykonosanimals.org/

Facebook: https://www.facebook.com/mykonosanimalwelfare

επίσης: Help for animals of Mykonos https://www.facebook.com/groups/854584811293310

Επικοινωνία: info@mykonosanimals.org

Σχεδιάζοντας αφίσα για την Παλαιστίνη τρώγαμε χουρμάδες Ισραήλ

                                      

Σχεδιάζοντας αφίσα για την Παλαιστίνη τρώγαμε χουρμάδες Ισραήλ.

Και μόνη εγώ βλέπω την ειρωνεία του πράγματος.

 

Χρειάστηκε να εξηγήσω το παλιό το «ψηφίζεις με τα πόδια σου» 

δηλαδή αν δε σ’ αρέσει κάτι δεν το ενισχύεις, αν βρίζεις ένα χώρο δεν τον επισκέπτεσαι και δεν κατηγορείς έναν άνθρωπο- χωρίζεις.

Μόνο εσύ χάνεις αν εξακολουθείς να ψωνίζεις από ένα μαγαζί που κατηγορείς.

Ψιλά γράμματα;

 

Με την ευκαιρία όμως να πω και τον πόνο μου. Διατάραξαν το ύφος και το οικοσύστημα φυτεύοντας κοκοφοίνικες στη Μύκονο, ως αριστοκρατικούς, λέει, έναντι των κυπαρισσοειδών που ευδοκιμούσαν μόνα τους σχεδόν στον τόπο και ομόρφαιναν τα δειλινά μας με κελαηδίσματα πουλιών και με τις κομψές μακριές σκιές τους. Αριστοκρατικό όμως δεν είναι ποτέ και τίποτε που δε διακρίνεται από σπανιότητα, αλλά πού να εξηγείς όταν σου λένε το κυπαρίσσι πένθιμο;

Όμως εδώ άλλο θέλω να πω: Πήξαμε που πήξαμε στην ταλαίπωρη ψηλή φοινικιά (τη μαδημένη  από τα μελτέμια), δε συμβουλέψατε τους Άραβες αγοραστές να επιλέξουν την άλλη της άμμου που αντέχει στον τόπο, χαλάσατε ό,τι είχε υμνηθεί από τους ταξιδευτές της γης. Μα αυτό που με απελπίζει είναι αφού ήταν να το κάνετε γιατί δεν πήρατε έστω χουρμαδιές σαν το Ισραήλ να απολαμβάναμε και να πουλούσαμε και στο Γιαλό ένα ντόπιο χουρμαδάκι;

[Ρητορική η ερώτησις, ξέρω τι θα απαντήσουν: Το φρούτο λερώνει. Πού να πληρώνεις να σου πετάνε τον καρπό… 

Σαΐνια μου εσείς!]

Το αυγό το πράσινο τι είναι; #araucanachicken

 

Αγορά από κοτέτσι της γειτονιάς.

―Το αυγό το πράσινο, τι φάση;

Μαντέψτε ελεύθερα.  #quiz 

_________________________________________________

Προσθέτω απάντηση:

Ζητούσα να μαντέψουμε ελεύθερα για να διασκεδάσουμε με τις απαντήσεις. Μα έχουμε μαρτυριάρηδες, έχουμε και γκουγκλιάρηδες.
[Στο Facebook μου το χάλασαν

➡️ https://www.facebook.com/daphne.chronopoulou.9/posts/10233739888013442 ].

Οπότε ιδού και η απάντηση:
Η κότα λέγεται Αραουκάνα, όχι η ίδια προσωπικά, η ράτσα της. Κατάγεται από τη Χιλή. Τα αυγά της είναι λαδί-πράσινα κ έχουν λιγότερη χοληστερίνη.
Πασχαλινή Ωοτόκος στα ελληνικά, εκ του Νησιού του Πάσχα.

_____________________________________ Τα αυγά από  Aleia

#eggs #food #araucanachicken

Γιώργος Μισεγιάννης #rip

Τα συλλυπητήριά μου στην οικογένεια. 

Μα δεν αρκούν, το νιώθω λίγο.

Πελάτισσα οικογενειακώς από παιδί. Τώρα που δε ζω πλέον στην Αθήνα ήταν χαρά να ακούω τη φωνή του κάθε δίμηνο που παραγγέλνω 2 κιλά καφέ για το σπίτι ή να περνάω για μια Καλημέρα όποτε ο δρόμος με έφερνε στα παλιά λημέρια στο Κολωνάκι και με καλούσε η μυρωδιά του καφέ πριν στρίψω στη Λεβέντη.

Με τόσα ενδιαφέροντα, τόσες ενασχολήσεις κι όμως ήταν εκεί στο μαγαζί γλυκός,  χαμογελαστός και μόλις άκουγε τη φωνή μου θυμόταν κι εμένα και τις προτιμήσεις μου- πόσο και τι καφέ και πώς κομμένο και καβουρδισμένο.

Να πω θα μας λείψει; Μοιάζει κλισέ και λίγο για ένα τέτοιο άνθρωπο. 

 

Χάθηκε ένας άνθρωπος  άξιος και πολυσχιδής με πολλά ενδιαφέροντα και ποιότητα σπάνια.

Χημικός Μηχανικός του Πολυτεχνείου με masters στη Αγγλία, παίκτης μπριτζ, φυσιολάτρης και φιλόζωος ενεργός, διατήρησε την ποιότητα της επιχείρησης όσο και την αρχοντιά και την καλαισθησία σε μια εποχή που το Κολωνάκι εξαθλιώθηκε κι η ευγένεια μαραίνεται γύρω μας σαν απότιστο λουλούδι.

 

Διαλέγω φωτογραφία του Γιώργου Μισεγιάννη. Χαρακτηριστικά το χρώμα του πουλόβερ του δεν είναι τυχαίο. Είναι το χρώμα-σήμα του μαγαζιού σε τσάντες (και πακέτα που πλέον είναι ασημί, για να κρατά τη φρεσκάδα ο καφές) με το ‘Μισεγιάννης’ της σα χειρόγραφης γραμματοσειράς.  

Όλα μελετημένα. Με την  διακριτική κομψότητα που δεν εξηγεί, μόνο μιλά στους γνώστες.

 ΄Αφησε το σώμα του για μεταμόσχευση και ζητά από όποιον θέλει να κάνει στο όνομά του δωρεά στην Anima για τα ζώα που τόσο αγαπούσε:

https://staging.wild-anima.gr/ypostirixi/apeftheias-oikonomiki-enischysi

LIFO.GR

Πέθανε ο Γιώργος Μισεγιάννης, ιδιοκτήτης του ιστορικού καφεκοπτείου | LiFO

Ποιος ήταν ο Γιώργος Μισεγιάννης

Σπούδασε στη Σχολή Χημικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και συνέχισε τις σπουδές του στο Λονδίνο αποκτώντας Master of Science στο Imperial College.

Ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση, το «Καφεκοπτείο Μισεγιάννη» στην περιοχή του Κολωνακίου, το οποίο ίδρυσε ο παππούς του το 1914. Υπήρξε παντρεμένος με τη Μαρία Βιτωράκη και απέκτησαν δύο παιδιά.

Ο παππούς του βιογραφούμενου, Γιωργάκης Μισεγιάννης, γεννήθηκε το 1888 στην Πέργαμο της Μικράς Ασίας, ενώ οι ρίζες της οικογένειάς του έλκονται από τη Χίο. Η οικογένεια Μισεγιάννη αναγκάστηκε να φύγει το 1822 με την Καταστροφή της Χίου.

Ο Μιχάλης Μισεγιάννης απεβίωσε στις 8 Σεπτεμβρίου 2017, αφήνοντας το «τιμόνι» της επιχείρησης στα ικανά χέρια του γιου του, Γεώργιου, ο οποίος εκπροσωπώντας την τρίτη γενιά είχε αναλάβει το Καφεκοπτείο Μισεγιάννη ήδη από το 1997.

 

Ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση, το «Καφεκοπτείο Μισεγιάννη» στην περιοχή του Κολωνακίου, το οποίο ίδρυσε ο παππούς του το 1914

Πέθανε ο Γιώργος Μισεγιάννης, ιδιοκτήτης του ιστορικού καφεκοπτείου.

Ο Γεώργιος Μισεγιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Ήταν γιος του Μιχάλη Μισεγιάννη, με καταγωγή από την Πέργαμο της Μικράς Ασίας και της Αθανασίας Γεωργιάδη, με καταγωγή από την Σπάρτη της Πισιδίας.

Το Καφεκοπτείο Μισεγιάννη είναι ένα από τα παλαιότερα καφεκοπτεία της Αθήνας, παραμένοντας μια οικογενειακή επιχείρηση, σταθερή στη μορφή της και στην σχέση με τους πελάτες της.

 

 

Elena Dacoula

Πόσο κρίμα...

Ηταν ένας ευγενέστατος, γλυκομίλητος άνθρωπος και η συζήτηση μαζί του μία απόλαυση.

Οταν έγραφα ένα άρθρο για το Κολωνάκι και ζητούσα πληροφορίες από ανθρώπους που ζούσαν ή δούλευαν εκεί, μού χάρισε ένα βιβλίο που είχε γράψει ο παππούς του, ο Γιώργος Μισεγιάννης, για την ιστορία του Καφεκοπτείου, με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων λειτουργίας του. 

Αυτό που είχε ιδιαίτερη αξία, ήταν ένας χειρόγραφος χάρτης της αρχής της οδού Πατριάρχου Ιωακείμ και της πλατείας Κολωνακίου, όπως ήταν πριν το 1952 με τα καταστήματα/επιχειρήσεις που υπήρχαν τότε εκεί.

Carolina Merminga

«Κάθε μήνα που πάω να αγοράσω καφέ από το καφεκοπτείο Μισεγιάννη τρέμω ότι θα βρω το κατάστημα κλειστό, όπως τόσα άλλα, γιατί έτσι είναι τώρα η ζωή μας» έγραφα τον Ιανουάριο του 2015 (The Books Journal τ.51). «Όμως ευτυχώς όχι μόνο δεν κλείνει, αλλά ο σημερινός ιδιοκτήτης, τρίτης γενιάς, εξέδωσε ένα μικρό πολύ φροντισμένο βιβλίο με την ιστορία της οικογενειακής αυτής επιχείρησης που για 100 συνεχή χρόνια προμηθεύει τους πελάτες της με εξαιρετικό καφέ» (*) Αλλά τώρα, ξαφνικά, μαθαίνω ότι ο Γιώργος Μισεγιάννης πέθανε. Και η απώλεια απλώνεται, για μένα και τόσους άλλους, ολόγυρά μας τεράστια. «Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ξετυλίγεται όλη η εργατικότητα, ικανότητα, συνέπεια, ποιότητα και γενναιότητα που πάντα απαιτείται για να διατηρηθεί μια επιχείρηση ζωντανή, καθώς και το δικαιολογημένο καμάρι για όλα αυτά. Μ’ αρέσει η μυρωδιά που με τυλίγει μόλις μπαίνω μέσα, και οι έμπειρες κινήσεις καθώς αλέθουν τον ολόφρεσκο καφέ. Μ’ αρέσει η αξιοπρέπεια μιας επιχείρησης που χρωστά ό,τι κερδίζει στη δουλειά και την αξία της. Μ’ αρέσει η δικαιολογημένη υπερηφάνεια γι’ αυτή την επιτυχία (την «προκοπή», όπως έλεγαν παλιά), για τη συνεχή ποιότητα παρά τις τόσες δυσκολίες, για τους πελάτες που παρέμειναν πιστοί, για το ίδιο πάντα όνομα στη ταμπέλα. Υπήρξε, και ευτυχώς υπάρχει ακόμα, μια μερίδα ανθρώπων που πίστεψαν και πιστεύουν στο αποθεματικό του ‘καλού ονόματος’. Πάνω σ’ αυτό εργάστηκαν πολύ σκληρά και δεν το εγκατέλειψαν.» Ποτέ δεν ξέρεις τι ακριβώς ήταν κάτι, μέχρι να το χάσεις. Το μέρος όπου σε περιμένει το γνώριμο χαμόγελο και οι λίγες μετρημένες κουβέντες ενός βαθιά σκεπτόμενου, βαθύτατα ευγενικού ανθρώπου μαζί με τους ήχους και το άρωμα φρεσκοκαβουρδισμένου καφέ δεν ειναι απλώς ένα κατάστημα. Ήταν μέρος της ζωής μου. 

(*) Γιώργος Μισεγιάννης, Καφεκοπτείο Μισεγιάννη, 1914-2014, 100 Χρόνια Ιστορία, έκδ. Καφεκοπτείου Μισεγιάννη, Αθήνα 2014.

 

ΟΑΜΗ - Όμιλος Αγωνιστικού Μπριτζ Ηλιούπολης 

Με βαριά καρδιά σας ανακοινώνουμε την απώλεια του αγαπημένου μας Γιώργου Μισεγιάννη. Ο Γιώργος δεν ήταν απλώς ένα μέλος του ομίλου μας. Ήταν μια ξεχωριστή παρουσία, ένας φίλος, και πάνω απ' όλα, ένας άνθρωπος που αγαπούσε το μπριτζ και την παρέα μας.

Πέρα όμως από το μπριτζ, ο Γιώργος ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Με το χαμόγελό του, την ευγένειά του και το χιούμορ του, έκανε πάντα την παρουσία του ευχάριστη. Ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει, να προσφέρει μια καλή κουβέντα, να ακούσει. Ήταν μια ήρεμη δύναμη στον όμιλό μας, που προσέφερε σταθερότητα και ένα αίσθημα ζεστασιάς.

Ο Γιώργος μπορεί να έφυγε από κοντά μας, αλλά η ανάμνησή του θα παραμείνει ζωντανή στις καρδιές μας και στις αίθουσες του ομίλου μας.

Καλό ταξίδι, Γιώργο.

Η κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα 2/6/25 στο Νεκροταφείο του Βύρωνα στις 11 το πρωί.

Λόγω της μεγάλης αγάπης του για τα ζώα ο όμιλός μας αντί για στεφάνι, θα κάνει δωρεά στην ΑΝΙΜΑ ( https://staging.wild-anima.gr/.../apeftheias-oikonomiki.../).

 

 

 

 Φωτογραφία του μαγαζιού, ιδρυθέντος το 1914 από το Χώτη Μικρασιάτη παππού του.

____________________________________

Άλλο ένα Πάσχα κι εμείς ακόμα ζωντανοί

Άλλο ένα Πάσχα κι εμείς ακόμα ζωντανοί.

Υπέρ πίστεως ο Αμνός του Κυρίου

και ζωή σ’ εμάς

(η γράφουσα, as ever, με τον πασχαλινό κολοκυθοκεφτέ―ούσα μεν vegetarian, ανεκτική δε στων άλλων πάθη).

Και του χρόνου με κέφι και με στυλ!

[Στις ‘Μπαλωθιές’ στον Ορνό.

Με Κύριο Kastell, Ιάσονα Ορόζκο

και μια μικρή επίσκεψη του Θοδωρή Ρουμελιώτη, γιού αγαπημένων φίλων.]

Και του χρόνου με κέφι και με στυλ!

 _______________________________

Mpalothies_Mykonos

Jason Orozco

Δωμάτιο στην άμμο μα όχι δεν ήταν γιορτή

Παράγκα, οι δυό μας με κρασί και μπαρμπουνάκια. Στα νερά τα νότια της Παράγκας, εδώ στην άμμο που έχουν θαφτεί αναμνήσεις της πρώτης νιότης μας.  Με τον Κύριο Kastell, 44 χρόνια αγάπη. 

___________________________________

Μια παρεξήγηση

Ανέβασα στο Facebook τη φωτογραφία πριν αφήσω μόνο τον Κύριο Kastell για να κάνω μια απογευματινή βουτιά με τον τελευταίο ήλιο (τέτοια εποχή εδώ δύει νωρίς πίσω από τον ψηλό βράχο της Ψαρρούς και του Άι Λάζαρου). Στα δυτικά, στη χερσόνησο-σαύρα (όπου πλέον  απλώνεται ένα ακόμα από τα μαγαζιά που κερδίζουν από την καταστροφή της κληρονομιάς μας: κι ό,τι δεν κατέστρεψαν με θρυψαλιασμένα βράχια και με τσιμεντώματα το αποτελειώνουν κάθε βράδυ τα φωτορυθμικά τα ροζ και φούξια συνοδευμένα από την ηχορύπανση. 

Έτσι για να μην επιβιώσει ούτε σαυράκι, 

έτσι για τη μαγκιά και για το χρήμα, 

έτσι επειδή μπορούν― «επειδή τους παίρνει», όπως λένε.

Ευχαριστώ για τις ευχές
- λάθος μου όμως: 

έτσι που το έγραψα έδωσα βλέπω την εντύπωση ότι έχουμε επέτειο. 9 Νοεμβρίου η γιορτή μας.  

Κι, αλήθεια, φαντάζεστε ότι θα  χαμογελούσα αν είχε  τέτοιο ύφος, τέτοια κακοκεφιά, ο Κύριος Kastell στην επέτειό μας; 

Σήμερα ήταν μια μέρα όπως οι άλλες κι απλώς μετρούσα χρόνια λόγω Παράγκας, της παραλίας που αγάπησα πολύ από όταν στη 10ετία του '80 κολυμπούσαμε γυμνοί στα γαλήνια διάφανα νερά, τότε που, για 7 χρόνια, κάθε καλοκαίρι νοικιάζαμε, αγαπημένοι φίλοι τα δωμάτια στη σειρά, τότε που ακόμα η Παράγκα δεν είχε ηλεκτρικό κι ο Μπαρμπα Γιάννης μάς γέμιζε τις λάμπες πετρελαίου κάθε απόγευμα που ξεκλείδωνε για 1-2 ώρες τα ντους. 

Λυπάμαι για την παρεξήγηση της επετείου μα σας ευχαριστώ θερμά―οι ευχές πάντα ευπρόσδεκτες.

Τα ποιήματα από την «Πόρτα Της Ληνώς» μου, το βιβλίο μου που αφιέρωσα στη Μύκονο 

«που τόσα μου δίνει και τόσο μου παίρνει».

______________________________________________________________