Τον, δικό μας, εικαστικό Ματθαίο Φλωράκη τιμούμε στη Μύκονο

                                    

 

«Πρώτοι έρχονται οι καλλιτέχνες, μετά το χρήμα κι ακολουθούν απατεώνες και κομπιναδόροι», μου έλεγε κάποτε ένας αυτοδημιούργητος πολυεκατομμυριούχος.*

 

Όταν μιλάμε για τον εικαστικό Ματθαίο Φλωράκη μιλάμε και για τη Μύκονο της εποχής που εκείνοι που έρχονταν στο νησί άνοιγαν ατελιέ και γκαλερί (όπως ο φίλος και κουμπάρος του Luis Orozco με τη Λίλη Κρίστενσεν ) και έδιναν την ψυχή τους στο νησί που αγάπησαν. Μιλάμε και για την Τέχνη και την πολυτάραχη ζωή ενός καλλιτέχνη που δια ‘Βeaux Arts’ του Παρισιού και Μονάχου έζησε έντονα και δύσκολα χρόνια και σήμερα τα έργα του εκτίθενται σε μουσεία στο εξωτερικό.

 

Την Πέμπτη 9 Οκτωβρίου η παρουσίαση της βιογραφίας του γραμμένη από τον αδελφό του είναι μια ευκαιρία να τον τιμήσουμε ν να εμπνευστούμε και να διδαχθούμε.

 

Στο Ματογιάννι που περπάτησε και αγάπησε,

στην Αίθουσα εκδηλώσεων Δήμου στις 19:30 

η Αφιερωματική εκδήλωση 

και 

παρουσίαση του βιβλίου του Αλέκου Ε. Φλωράκη

«Ο αδελφός μου ο ζωγράφος. Ματθαίος Φλωράκης (1935-2011).

Από τον Κυβισμό στον Φανταστικό ρεαλισμό».

 

Ακολουθούν περισσότερα από Politismos Mykonos

Αφιερωματική εκδήλωση και παρουσίαση του βιβλίου του Αλέκου Ε. Φλωράκη 

«Ο αδελφός μου ο ζωγράφος. Ματθαίος Φλωράκης (1935-2011). 

Από τον Κυβισμό στον Φανταστικό ρεαλισμό». 

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2025 | Ώρα 19:30 | Αίθουσα εκδηλώσεων Δήμου στο Ματογιάννι

Ο Δήμος Μυκόνου, οι Ελληνικές Ομοιογραφικές Εκδόσεις και ο συγγραφέας Αλέκος Ε. Φλωράκης σας προσκαλούν στην αφιερωματική εκδήλωση & παρουσίαση του βιβλίου του 

«Ο αδελφός μου ο ζωγράφος. Ματθαίος Φλωράκης (1935-2011). Από τον Κυβισμό στον Φανταστικό ρεαλισμό», την Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2025 στις 19.30 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου στο Ματογιάννι.

Ένας σπουδαίος εικαστικός διεθνούς εμβέλειας, που άφησε τη σφραγίδα του στη Μύκονο τις δεκαετίες 1960 και 1970 στη Γκαλερί Αργώ και στο Montparnasse Bar-expo, παρουσιάζεται μέσα από διηγήσεις και προβολή έργων του.

• Ομιλητές: Μάνθος Γαΐτης ζωγράφος, Δημήτρης Ρουσουνέλος συγγραφέας

• Προβολή εικαστικών έργων του καλλιτέχνη και σχολιασμός: Αλέκος Φλωράκης 

Ο ζωγράφος και χαράκτης Ματθαίος Φλωράκης (1935-2011) είναι καλλιτέχνης με ευρύ και ποιοτικό έργο, ιδιαίτερα γνωστός στην Κεντρική Ευρώπη αλλά και στενά συνδεδεμένος με τη Μύκονο της χρυσής καλλιτεχνικής ακμής της, στις δεκαετίες 1960 και 1970. Σπούδασε στο Παρίσι στην École Nationale des Beaux Arts, πραγματοποίησε πάνω από 60 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη και έλαβε μέρος σε πλήθος ομαδικών εκθέσεων σε διάφορες χώρες του κόσμου. Έργα του από κρατικές αγορές υπάρχουν σε συλλογές και μουσεία πόλεων της Γερμανίας, της Αυστρίας και της Γαλλίας. Στη Μύκονο (1964-1972) διατηρούσε τη γνωστή Γκαλερί Αργώ (Galerie Argo) στο Ματογιάννι, από κοινού με τον ζωγράφο Luis Orozco, και συμμετείχε ενεργά στην κίνηση του εκεί Montparnasse Bar-expo του Μανώλη Πεταλά.

Ένα βιβλίο γι’ αυτόν 264 σελίδων σε τετραχρωμία, καρπός συστηματικής έρευνας του ποιητή και δρ εθνολόγου-λαογράφου Αλέκου Φλωράκη, αδελφού του ζωγράφου, εκδόθηκε το 2023 με τίτλο «Ο αδελφός μου ο ζωγράφος. Ματθαίος Φλωράκης (1935-2011). Από τον Κυβισμό στον Φανταστικό Ρεαλισμό». Στο βιβλίο παρακολουθείται η πολυκύμαντη ζωή του καλλιτέχνη, από τα παιδικά του χρόνια έως την απώλεια της όρασής του και το τραγικό τέλος του, με τρόπο άμεσο και συναρπαστικό. Παράλληλα, σκιαγραφείται η γενικότερη καλλιτεχνική κίνηση της εποχής στη Μύκονο, το Παρίσι, το Βερολίνο και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Φωτογραφικό και άλλο τεκμηριωτικό υλικό (δημοσιεύσεις του τύπου, προσκλήσεις, κατάλογοι εκθέσεων κ.ά.), καθώς και πολλά αυτούσια αποσπάσματα από ανέκδοτες επιστολές του ίδιου του Ματθαίου Φλωράκη τεκμηριώνουν το κείμενο.

 

 __________________________________________________

________________________________________________________________________

* Οι καλλιτέχνες ανακαλύπτουν τους ωραίους τόπους διότι διακρίνουν την ομορφιά, έλεγε,  κι οι πλούσιοι ακολουθούν. Αλλά το χρήμα σέρνει πίσω εκμεταλλευτές. Αν δεν υπάρχει σχεδιασμός σοφός και αντιστάσεις, πούλα τώρα και φύγε, με συμβούλευε συγκρίνοντας Μύκονο με άλλους τόπους όπως Ύδρα ή Μόντε Κάρλο κ.λ.

Πάλι 'χάρο δεν εκαρτερούν, κακό δεν περιμένουν'

«Καλότυχα είναι τα βουνά, καλόμοιροι είναι οι κάμποι,
που χάρο δεν εκαρτερούν, κακό δεν περιμένουν.
Μον’ καρτερούν την άνοιξη, τ’ όμορφο καλοκαίρι....»*

Γεννάνε οι γειτόνισσες αυτές τις μέρες και μου βελάζουν καθώς μπαίνω από την αυλόπορτα. Παρέα θέλουν κι αυτές όπως τα αδέσποτα γατιά. Και νιώθω κι εγώ έτσι που μου απευθύνονται «γεγραμμένη εν τω βιβλίω της ζωής του αρνίου» όπως έλεγε κι ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη.

Σκέπτομαι μια παραβολή. Το αρνί που λέει στα άλλα να μην εμπιστεύονται τον ποιμένα, δεν τα αγαπά όπως δείχνει, να τα σφάξει σχεδιάζει. Κι εκείνα χλευάζουν το τρελό το αρνί, «αφού μας ταϊζει», λένε, «δεν είδες πώς νοιάζεται για τα μικρά και πώς μας προστατεύει από σκυλιά και λύκους;».

Δεν είναι πια μεγάλα τα κοπάδια στη Μύκονο όπως παλιότερα γι’ αυτό και μου έδωσε ο χαρά ο γείτονας που έφερε σ΄εμάς τις ετοιμόγεννες προβατίνες. Χαρά μου δίνουν τα μικρά που βελάζουν γλυκά μόλις σταθούν στα πόδια τους και μου φέρνουν στο νου τα αγαπημένα βουκολικά Δημοτικά- εκ των οποίων το ανωτέρω της Ρούμελης αλλά και- βέβαια το Λάγιο αρνί το λατρευτό μου που πολυτραγουδήθηκε ακόμα κι από ρεμπέτες όπως το Ρούκουνα που έγραψε το δικό του. Ακολουθεί σύνδεσμος προς το κλάσικ από τη συλλογή του Πολίτη κι ελπίζω, όπως και το μικρό μου videoνα σας δώσει λίγη βουκολική χαρά.

 

«Βγήκαν κλέφτες στα βουνά

για να κλέψουν άλογα,

άλογα δε βρήκανε

προβατάκια πήρανε....

Πήρανε τ' αρνάκια μου

και τα κατσικάκια μου,

πήραν και το λάγιο αρνί

που 'χε το χρυσό μαλλί,

τ' ασημένιο χαϊμαλί.

Και πάνε πάνε παν (άιντε μανούλα μ' παν)

Ωχ καημένος ωχ καημένος ωχ καημένος!

Προβατάκια μ

Λαγιαρνάκι μ'!

Βάι!΄.....«- ->**

____________

*..να βγουν οι βλάχοι στα βουνά, να βγουν κι οι βλαχοπούλες,
να βγουν και τα βλαχόπουλα λαλώντας τις φλογέρες... [Δημοτικό της Ρούμελης]

**Το Λάγιο Αρνί: https://rb.gy/4cb818

***Και το δικό μου από 'Τα 40 Του Θανάτου" μου: https://rb.gy/bbatg7

https://rb.gy/sozdn0

ΑΙΝΙΓΜΑ*: Πώς καταλαβαίνετε ότι η γυναίκα που κάθισε δίπλα σας....

ΑΙΝΙΓΜΑ*

Πώς θα καταλαβαίνατε ότι έχει δικό της σπίτι στη Μύκονο η γυναίκα που κάθεται δίπλα σας --
σε αεροπλάνο, ελικόπτερο ή πλοίο της γραμμής, σε καφενείο ή παραλία, όπου κι αν βρεθείτε.

[Εξαιρούνται από το αίνιγμα οι Μυκονιάτισσες. 

Το «έχει σπίτι στη Μύκονο» είναι για «εξοχική», «δεύτερη» κατοικία.]

_________________

Η απάντηση αύριο,
τώρα ετοιμάζομαι να βγω.

 

_________________________________________

Εικόνες

άνω

Σας ανοίγω τη ντουλάπα μου.

Καλώς να ορίσετε  για να μοιραστούμε το μυστικό:

Ιδού λοιπόν το ράφι με τα πανιά/σαρόνγκ/παρέος/παρεό που ανάλογα το δέσιμο και την ώρα  τα φοράω ως φορέματα, μπλούζες, φούστες (ακόμα και σαλβάρια) μπλούζες (εξώπλατες και μη), εσάρπες και ετόλ και κεφαλοδεσίματα

καθώς και, εννοείται, τυλίγματα μετά από βουτιές θαλασσινές  κι απλώματα εν είδει πετσέτας (ή μάλλον κατά το μυκονιατικότερον «πεσσέτας μάτιαα'μ».

Στο ράφι της ντουλάπας μου λοιπόν αναπαύεται το μυστικό του απόλυτου θερινού στυλ (παπούτσια-τσάντες όμως παίζουν ρόλο τεράστιο όπως το πλαίσιο που κορνιζώνει από το έργο της ζωγραφικής. 

Κωσταντής Κονταρίνης #rip

                                                

  Στις κηδείες των φίλων θάβουμε κομμάτια μας.

Έχω πολλά, πολλές ιστορίες να σας πω για τον Κωσταντή, βράδια και ξημερώματα στο Γιαλό.

Μα όχι ακόμα.

 

 Η έγνοια  μου τώρα στη Βούλα και την Έλσα.

Μόνικα Δέρπαπα και Ρίτσαρντ Νορθ εκθέτουν στη Μύκονο

 

Τελευταία βραδιά της έκθεσης της Μόνικας Δέρπαπα  και του Ρίτσαρντ Νορθ, αγαπημένων μου φίλων Μυκονιωτών* και τιμημένων  παλιών μελών τοu 'Mykonos Tribe'.

Στην Αίθουσα Συριώτη της Δημοτικής Πινακοθήκης Μυκόνου.

 

 

 

---------------------------------------------------------

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 

*Μυκονιωτών: Κατά  τον καβαφικό αυτοπροσδιορισμό «Αιγυπτιώτης» κι όχι «Αιγύπτιος», Μυκονηιωτες είμαστε κι εμείς οι απ' αλλού, οι δίχως μυκονιάτικη καταγωγή, που επιλέξαμε για τόπο μας τη Μύκονο κι εγκατασταθήκαμε τον περασμένο αιώνα στο νησί. Πάνω σε στις κοινές ιδέες  και προτιμήσεις που μας έφεραν εδώ από ετερόκλητα μέρη του κόσμου, αφομοιώσαμε χαρακτηριστικά των ντόπιων όσο και των μακρινών 

Σχετικά με τη δική μας «Φυλή» της Μυκόνου έχουμε δύο Σελίδες στο FACEBOOK (εκτός από πολλά δικά μου~)  και στις συλλογές:

MYKONOs Tribe 80's & 90's, https://www.facebook.com/MYKONOs-Tribe-80s-90s-149924925026126/

ΜΥΚΟΝΟς TRIBE ® .... last centuryhttps://www.facebook.com/groups/144484018911691

 

 

 

Πιο πολλά:

Richard North Monika Derpapa https://www.facebook.com/profile.php?id=100006779147019 

Richard North  

 

MYKONOs Tribe 80's & 90's

 

Αίθουσα Συριώτη, Μύκονος

 

Καλύτερη εκδίκηση είναι να καλοπερνάς

 

Συννεφιά με βοριαδάκι, μελαγχολικός καιρός. Suki και Maiko αγκαλιά στον καναπέ του γραφείου μου. 

Οι γυναίκες απαντούν: Η Καλοπέραση είναι η καλύτερη εκδίκηση.

 ‘Living Well Is The Best Revenge’ by Calvin Tomkins, μια βιογραφία του Gerald και της SarahMurphy, που έζησαν τη ζωή που ενέπνευσε το Φιτζέραλντ, καλοί φίλοι, γενναιόδωροι οικοδεσπότες, μποέμ και κοσμικοί, φίλοι του Πικάσο και του Χέμινγουέι στο Παρίσι και τη Νότια Γαλλία τότε που όπως έλεγε η Ζέλντα ‘ήμασταν νέοι κι ήταν πάντα καλοκαίρι'.

Ένα αιώνα πριν από εμάς, ενέπνευσαν τη ζωή που επέλεξα σε άλλες θάλασσες μα με ίδια αγάπη για τον τόπο και την Τέχνη κι είδαν κι εκείνοι σαν εμάς* τον τόπο που αγάπησαν να αλλάζει προς κάτι αλλιώτικο, εκ των προς αποφυγήν.

Είναι το κάρμα μας όσων αγαπάμε τόπους να πικραινόμαστε ή άραγε επιλέξαμε λοξά; Ή μήπως όχι, τελικά είμαστε εμείς που μάς γερνά η ζωή και αυτό θολώνει τη ματιά και την καρδιά μας;

Δεν ξέρω, όμως σαν τον κύριο και τη κυρία Μέρφυ το χω κι εγώ στη φύση μου να περνώ καλά ακόμα κι όταν οι εξελίξεις με πικραίνουν. Κι αυτό είναι εκδίκηση αλλά και παρηγοριά.

________

*εμάς: τους όσους ακόμα εν ζωή και παρά θιν αλός του #MykonosTribe που ξεψυχά κάτω από εκσκαφείς και κομπρεσέρ όσο και πρόστυχα καταβρέγματα με ακριβές σαμπάνιες.

Περί της ζωής εκείνης από τα 'Περί Ανάγνωσης' μου:

 ΙΣΤ'

..Eίναι "το αιώνιο καρναβάλι πλάι στη θάλασσα", η ζωή που εφηύρε ο κομψός αλκοολικός Φιτζέραλντ, όταν ήταν ακόμα τόσο φρέσκιοι κι απίστευτα αισιόδοξοι αυτός, η Zέλντα του κι ο εικοστός αιώνας. Tότε που μπορούσες να επιβιώσεις σε μια βίλα στη Nότια Γαλλία στέλνοντας που και που ένα διήγημα σε ένα Aμερικάνικο περιοδικό. Tότε που οι γυναίκες πρωτοέκοψαν τα μαλλιά τους, έβγαλαν τον κορσέ και βγήκαν στην παραλία να μαυρίσουν. Tότε που ήταν δύσκολο να συγκεντρωθείς να γράψεις το εν λόγω διήγημα διότι ήσουν πάντα καλεσμένος κι η Zέλντα ήταν κακομαθημένη και όμορφη και για να καταφέρεις να συγκεντρωθείς της έκρυβες όλα της τα παπούτσια για να μη βγει και τη χάσεις.

     Δε σου μιλάω για το "Mεγάλο Γκάτσμπι", (τη νουβέλα που έκανε πασίγνωστη η ταινία με τον Pόμπερτ Pέντφορντ) με την ιστορία του πολυεκατομμυριούχου... --> https://kastellakia.blogspot.com/2011/08/blog-post_05.html 

___________________________________

ΜΥΚΟΝΟς TRIBE ® .... last century https://www.facebook.com/groups/144484018911691

 

MYKONOs Tribe 80's & 90's https://www.facebook.com/MYKONOs-Tribe-80s-90s-149924925026126

 

Euronpud Sisterwud https://www.facebook.com/SisterWUD

Ναι, είμαστε ακόμα εδώ- Louis Orozco Restrospective - The #MykonosTribe

Μια συγκινητική βραδιά, πριν αποχαιρετίσουμε άλλο ένα καλοκαίρι. Μια έκθεση μνημόσυνο του αγαπημένου μας φίλου Louis Orozco με τα έργα του στους τοίχους, τη φωνή και τη μορφή του πλάι μας καθώς έπαιζε το θαυμάσιο ντοκιμαντέρ που πρόλαβε να κάνει ο Δημήτρης Καλφάκης όσο ακόμα ο Λούι ζούσε και, ανάμεσα στη Μύκονο που αγαπάμε, στα μεξικάνικα χρώματα και τις κυκλαδίτικες σκιές, εμείς, το Mykonos Tribe, ακόμα εδώ, ακόμα εν ζωή τιμάμε τους δικούς μας, την Τέχνη και της ζωής τους δρόμους που διαλέξαμε και διανοίξαμε.

Μια γεύση σας δίνω

μαζί με συνδέσμους και λίγα λόγια του Λούι για το πώς βρέθηκε εδώ κοντά μας αν και πρώτος, πολύ πριν από εμάς.

 

Luis Orozco, 2003: my Mykonos 

"Δέσποινα" ήταν το όνομα του καραβιού που με έφερε στη Μύκονο. Ενώ θύμιζε περισσότερο μπανιέρα παρά καράβι, είχε κάτι το χαρακτηριστικό και συνάμα ιδιαίτερο, κάτι που θα συμπεριλάμβανα σε έναν πίνακα για παράδειγμα. Το ταξίδι από τον Πειραιά στην Μύκονο διήρκεσε σχεδόν 11 ώρες, με δύο στάσεις ενδιάμεσα: μία στη Σύρο, την πρωτεύουσα των Κυκλάδων, και μία στην Τήνο. Η Μύκονος τότε ήταν ένα παραμυθένιο νησί, με "οργανική" αρχιτεκτονική πλασμένη στα μέτρα του ανθρώπου; ακόμη και στο στενότερο σοκάκι της ένιωθε κανείς άνετα, ελεύθερα, χωρίς να διέπεται από την αίσθηση κλειστοφοβίας. Τα σπίτια ήταν διαρρυθμισμένα σαν να προεκτείνονται το ένα στο άλλο, ενώ οι γειτονιές δίνανε την εντύπωση μίας φιλόξενης ζεστασιάς. 

Aυτό ίσχυε για τα παιδιά ιδιαιτέρως, καθώς μπορούσαν να παίζουν και να χάνονται χωρίς φόβο, διότι πάντα ένας περαστικός θα έβρισκε το παιδί και θα το επέστρεφε στη μητέρα του. Η φράση "πλασμένη στα μέτρα του ανθρώπου" εφαρμόζει τόσο στην αρχιτεκτονική όσο και στο ίδιο το τοπίο. Καμία παραλία δεν ήταν υπερβολικά μεγάλη, ενώ η θάλασσα παρέμενε φιλική και δροσερή, σαν να σε καλωσορίζει. Χωρίς καρχαρίες. Χωρίς να έχει κάτι το τρομαχτικό. Είναι μάλιστα ευκολότερο να επιπλεύσεις εδώ σε σύγκριση με άλλες θάλασσες, εξαιτίας των μεγάλων ποσοτήτων αλατιού που υπάρχουν στο νερό. Το τοπίο μου φάνηκε αρκετά επιδεκτικό για ζωγραφική, με ποικιλία υλικών και υφών: οι πέτρες, οι βράχοι, οι καλαμιές, το ξηρό σιτάρι, τα πανέμορφα κυπαρίσσια, με το σκοτεινό τους πράσινο, οι ελιές με τις ασημο-πράσινες αποχρώσεις τους, και οι πέτρινοι τοίχοι, που μερικές φορές τους αποδίδω το κόκκινο χρώμα, για να αποτυπώσω την θερμότητα των ημερών.

Όλα αυτά τα στοιχεία λουσμένα με το υπέροχο, διάφανο, Αιγιοπελαγίτικο φως. Όταν ο αέρας του ύστερου καλοκαιριού φυσάει το Μελτέμι, η θάλασσα του Αιγαίου παίρνει τις αποχρώσεις του οίνου μαζί με ένα σκοτεινό γαλάζιο χρώμα, μέσα από το οποίο μπορεί να αντικρίσει κανείς την αιωνιότητα. Στην αρχή η πόλη δεν μου φάνηκε προδιατεθειμένη για να τη ζωγραφίσω. Είναι τόσο γραφική, όπως ακριβώς την βλέπουν οι τουρίστες, λευκή και γαλάζια σαν το χρώμα του νερού. Ήταν πράγματι δοκιμασία να ζωγραφίσω τα στενά σοκάκια και τις εκκλησίες χωρίς να χρησιμοποιήσω αυτά τα χρώματα. Μου πήρε μάλιστα πολύ καιρό ώσπου να ζωγραφίσω την πόλη, ενώ το βρήκα αρκετά δύσκολο να την συλλάβω και να την αποτυπώσω. Τα τοπία αντιθέτως μου φάνηκαν πιο θελκτικά, γεμάτα δύναμη και πιο ήπια χρώματα - όσο αφορά τα καλοκαίρια δηλαδή. Τους χειμώνες, είναι όλα πράσινα, ή τουλάχιστον, ήτανε, τον καιρό που οι Μυκονιάτες καλλιεργούσαν σιτάρι και κόκκινες παπαρούνες. Αυτόν τον τύπο τοπίου μπορείς να τον αντικρίσεις περισσότερο στην Δήλο, πατρίδα του Απόλλωνα - θεού του φωτός. Πόσο σοφό από μέρους των αρχαίων να επιλέξουν ως τόπο γέννησης του τη Δήλο, το πρώτο μέρος που αντικρίζει ο ήλιος καθώς ανατέλλει. Είναι κρίμα που τόσοι πολλοί τουρίστες έρχονται στη Μύκονο επί το πλείστον για την νυχτερινή ζωή και τις διασκεδάσεις, και δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία να επισκεφθούν το μαγευτικό νησί της Δήλου. Δεν είναι παρά ένα σύντομο ταξίδι από την Μύκονο, αλλά σημειώστε, είναι σημαντικό να διαβάσετε κάτι για την ιστορία της προτού την επισκεφθείτε. 

Η πόλη της Μυκόνου, ένα σμαράγδι αρχιτεκτονικής. Κατά τη διάρκεια του 60 μάλιστα κατακλείστηκε από φοιτητές αρχιτεκτονικής ανά τον κόσμο, ερχόμενοι να κάνουν μετρήσεις προκειμένου να διευκρινίσουν ποια ήταν η συγκεκριμένη ποιότητα που έκανε τους δρόμους τόσο φιλόξενους - τις αναλογίες τους, τη σχέση μεταξύ του ύψους και του πλάτους των στενών, των παραθύρων και των θυρών, της πυκνότητας των τοίχων κτλ. 

Παρότι είναι κατάλευκη, όταν έρχεται το σούρουπο οι τοίχοι αντανακλούν το χρώμα των θυρών και των μπαλκονιών, και ξαφνικά η κυριαρχία του λευκού υποχωρεί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν Αθηναίο κριτικό τέχνης να αναρωτιέται που ανακάλυψα τόσα χρώματα στη Μύκονο, όντας, όπως είπε, " λευκό περιστέρι". Είναι επίσης συχνό φαινόμενο να με κατηγορούν πως έφερα μαζί μου τα χρώματα του Μεξικού. Με βρίσκω πολλές φορές να αναφέρομαι στη Μύκονο σε παρελθόντα χρόνο, αλλά στην πραγματικότητα, χάρη σε έναν υπέροχο άνθρωπο, τον Κώστα Τσάκο, που ήταν υπεύθυνος της διανομής (ή της μη διανομής) οικοδομικών αδειών στο Μουσείο της Μυκόνου, η αρχιτεκτονική της Μυκόνου συνεχίζει να είναι όμορφη όσο ποτέ, τουλάχιστον η πόλη. 

Το τοπίο δυστυχώς, είναι μία άλλη ιστορία, από τον καιρό που ο κύριος Τσάκος έφυγε από την Μύκονο. Η Κυκλαδίτικη τεχνοτροπία έχει αντικατασταθεί από μία αρχιτεκτονική τύπου "εγώ και η πισίνα μου", ακόμη και αν το σπίτι βρίσκεται ακριβώς δίπλα από την όμορφη θάλασσα του αιγαίου. Αλλά ποιος είμαι εγώ που θα ασκήσω κριτική στο οτιδήποτε? Εγώ είμαι απλώς ένας ξένος που αγαπάει το θάμβος αυτού του νησιού. Κάτι άλλο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν πρωτοήρθα το 1960 ήταν η ελευθερία των ντόπιων να τραγουδάνε καθώς επιστρέφουν από τις δουλειές τους, ανεξαρτήτως αν πλησίαζε το χάραμα ή αν έδυε ο ήλιος- νηφάλιοι. Του λόγου το αληθές, ήταν εξαιρετικά σπάνιο να πετύχεις κάποιον μεθυσμένο στον δρόμο. Το πόσιμο ήταν συνήθεια της ταβέρνας, μεταξύ φίλων, κατά τη διάρκεια ενός γεύματος, συνοδευόμενο πάντοτε από ένα τραγούδι και έναν χορό - έναν αυθόρμητο χορό, ανεξαρτήτως από το ποιος ήταν τριγύρω, χωρίς διάθεση επίδειξης ή διασκέδασης των τουριστών. Οι Μυκονιάτες το συνηθίζουν ακόμη στα πανηγύρια, ή στα φεστιβάλ, αλλά πλέον τίποτα δεν είναι το ίδιο. Καθιστώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που έζησα την Μύκονο στα χρόνια που την έζησα διότι αυτά που βίωσα με έκαναν να μείνω στην Ελλάδα: Την Ντίσκο μπορείτε να τη βρείτε οπουδήποτε. Ελάτε στην Ελλάδα και απολαύστε την (και την σκηνή της Ντίσκο, αν τη θέλετε τόσο πολύ). Στάθηκα τόσο τυχερός που γνώρισα Έλληνες όπως την οικογένεια Κουσαθανά, την Βιεννούλα και τα παιδιά της. Οι περισσότεροι από αυτούς ασχολιόντουσαν επαγγελματικά με την ύφανση, την παραγωγή χρωματιστών τραπεζομάντιλων ή παπλωμάτων, και βοηθούσαν τους ξένους να εκτιμήσουν το νησί τους με την φιλόξενη διάθεση τους και την προθυμία να παρέχουν οποιαδήποτε πληροφορία που σχετίζεται με τη Μύκονο. Η μητέρα, η αείμνηστη Βιενούλα, περνώντας κάποιο χρόνο στην Αγγλία στα νεανικά της χρόνια, έμαθε στα παιδιά της Αγγλικά και έτσι η ζεστασιά και η φιλοξενία επεκτάθηκε και στους ξένους. Αν γύρευες ένα συγκεκριμένο μέρος ή άνθρωπο, δεν σου παρείχαν απλώς τις οδηγίες, αλλά σε παίρνανε από το χέρι και σε οδηγούσαν κατευθείαν εκεί. Καθώς ο μεγαλύτερος γιος έβαφε τα υφάσματα, πάντοτε παίρνανε μέρος τραγούδια και χοροί. Το πρώτο μου πάρτυ στην Μύκονο ήταν στα γενέθλια της Ανουσώς (η μεγάλη κόρη της Βιεννούλας), με την μουσική να την παρέχουν οι ντόπιοι παίζοντας γκάιντες, ταμπούρλα και ακορντεόν. Ήταν ακόμη Μάρτης και σχετικά κρύα, αλλά ο χορός και η ρετσίνα μας ζεσταίνανε. Σιγά-σιγά όλοι σύρθηκαν στο ημικύκλιο του χορού. 

Εγώ δεν ήρθα στην Ελλάδα με την πρόθεση να μείνω, αλλά ανακάλυψα ένα νησί με αρκετό ζωγραφικό υλικό για μία ολόκληρη ζωή. Οι τουρίστες που γνώριζε κανείς εδώ προέρχονταν από όλον τον κόσμο, όχι απαραίτητα γυρεύοντας την διασκέδαση στις ντίσκο, αλλά για να εξερευνήσουν τη μαγεία της ελληνικής κουλτούρας. Πολλοί από αυτούς είχαν ήδη βρεθεί στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Ρώμη κτλ., αλλά ψάχνανε κάτι διαφορετικό. Στην Ελλάδα το βρήκανε, Πιστεύω πως είναι ακόμη εδώ, αλλά πρέπει να το ανακαλύψεις. Στις μέρες μας είναι πολύ πιο εύκολο να ταξιδέψεις εδώ. Υπάρχουν πλέον αεροπλάνα και ταχύτατα, αναπαυτικά καράβια. Μπορείτε επίσης να νοικιάσετε μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα για να περιηγηθείτε, αλλά μην το παρακάνετε. Ο αέρας της Μυκόνου είναι ακόμα ξάστερος, καθαρός: μην φέρετε μαζί σας τα καυσαέρια και την ταχύτητα- πηγαίνετε αργά, θα δείτε ακόμα περισσότερα. Ο Τουρισμός έχει αλλάξει πολλά πράγματα εδώ, αλλά δεν είναι όλα προς το χειρότερο. Οι νέοι έχουν πολύ μεγαλύτερη πρόσβαση στον κόσμο από οποιαδήποτε άλλη εποχή, πολλοί μπορούν επίσης να πάνε στο πανεπιστήμιο. Υπάρχουν επίσης πολλοί γιατροί στο νησί; οι γυναίκες είναι λεπτότερες, λιγότερο εξαντλημένες από τη δουλειά, και αρκετά μορφωμένες. Οι περισσότεροι κάτοικοι μιλάνε Αγγλικά και πολλές άλλες γλώσσες. Είναι ιδιαίτερα σπάνιο να βρεις κάποιον που να μην γνωρίζει Αγγλικά. Υπάρχει ακόμα και κατάστημα με υγιεινά φαγητά, αλλά μπορεί ακόμα κανείς να αγοράσει λαχανικά και φρούτα από τους αγρότες που κατεβαίνουν στην πόλη με τα γαιδουράκια τους, ενώ οι ψαράδες πουλάνε την ψαριά τους στην προκυμαία. Μπορείτε επίσης να βρείτε μουσακά στις ταβέρνες, αλλά πλέον η Ελληνική κουζίνα περιλαμβάνει πολλά περισσότερα από τον μουσακά και το τζατζίκι. Γιατί να περιοριστείτε στα ίδια άλλωστε? Δοκιμάστε και άλλες επιλογές. Αυτή τη στιγμή στο νησί παράγεται και εξαιρετικό κρασί, ειδικά το ξηρό, κόκκινο κρασί. Αναζητήστε επίσης μέρη όπου θα ακούσετε Ελληνική μουσική και θα δείτε Έλληνες να χορεύουνε: είναι όλα μέρος της αληθινά Ελληνικής, Μυκονιάτικης εμπειρίας."

translation: Kostas Dimolitsas

 

Andonis Theocharis Kioukas

RETROSPECTIVE EXHIBITION «LUIS OROZCO – END OF AN ERA»

ART ROOM, MYKONOS BLU ΗΟTEL, PSAROU ΜΥΚΟΝΟΣ

6-16 SEPTEMBER 2021

CΟURATOR: Andonis Theocharis Kioukas

WITH THE COLLABORATION Jason Orozco

FILM: «MI QUERIDO LUIS», BY DIMITRIS KALFAKIS Triciclo Mykonos Mykonos Filmmakers

ART ROOM: GENERAL MANAGER Alexandros Papaioannou ARTISTIC DIRECTOR Penelope Gatsas

Ο Luis Orozco γεννήθηκε το 1930 στο Mexico City και σπούδασε ζωγραφική στο University of the Americas, Mexico (BFA). Μετακόμισε στο L.Α. όπου έζησε για κάποια χρόνια. Το 1960 έφτασε ταξιδεύοντας στην Ελλάδα, επηρεασμένος, όπως τόσοι και τόσοι, από τον «Κολοσσό του Μαρουσιού» του Henry Miller και κατέληξε σε ένα άγνωστό του νησί, την Μύκονο. Θαμπωμένος από το φως της, την ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Kαι αντίθετα με τον Miller, o οποίος το έβαλε στα πόδια όταν διαισθάνθηκε πως αν δεν έφευγε θα έμενε εδώ για πάντα, μαγεμένος από αυτό τον τόπο και δεν ξαναγύρισε ποτέ, ο Luis αποφάσισε να παραδοθεί στην Μύκονο. Διάλεξε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του σε αυτό το μικρό νησάκι καταμεσής του Αιγαίου. Παντρεύτηκε τρεις φορές, έκανε τρία παιδιά, χώρισε, χάρηκε, πένθησε, έζησε. Η Μύκονος, η αρχιτεκτονική της, το τοπίο της, οι άνθρωποι κι ο δυνατός βοριάς απετέλεσαν την πηγή της έμπνευσής του. Το πολύχρωμο μυκονιάτικο σύμπαν του: ψαράδες και μανάβηδες, δρομάκια κι εξωκκλήσια, νεκρές φύσεις και μουσικά όργανα, γυναίκες που πέρασαν απ’ τη ζωή του μέσα, λαχταριστά ψάρια και λαχανικά συγκροτημένα με υλικά ταξιδεμένα από την άλλη άκρη της γης, το Μεξικό. H ματιά του ενσάρκωσε μοναδικά, εντυπωσιακά και ανεξίτηλα την αντίληψη και την αίσθηση αυτού του μοναδικού και ανυπέρβλητου τόπου. Μέχρι την 7η Αυγούστου 2018 που μετά από 58 χρόνια ζωής στην Μύκονο -και πλήρης ημερών- την/μας αποχαιρέτησε για πάντα. Ευγενής, διακριτικός, χαμογελαστός, με υπόγειο χιούμορ, αποχαιρέτησε αυτόν τον κόσμο ακριβώς με τον τρόπο που έζησε: ακροποδητί, δοξάζοντας την αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι.

Με το φευγιό του Luis αποχαιρετάμε οριστικά και αμετάκλητα μια εποχή, μια εποχή που έπλασε την σύγχρονη μυθολογία της Μυκόνου. Την Μύκονο του κοσμοπολιτισμού, της ανεμελιάς, της ελευθερίας, της αποδοχής, της απλότητας, της εκρηκτικής δημιουργίας, της αισθητικής, της ομορφιάς «που θα σώσει τον κόσμο». 

Ο Luis -της παρέας του Μαθιού Φλωράκη, του Ντόρη Πάντου, της Lilly Kristensen και της Angela Pipikios- Χειμωνά, του Θόδωρου Αγγελόπουλου, της Μαργαρίτας Μπακοπούλου και του Σταύρου Ξαρχάκου- ανήκει στους τελευταίους εκείνης της γενιάς που χρωμάτισε ανεξίτηλα με την παρουσία της το τέρμα του Ματογιανιού. 

Στην έκθεση θα παρουσιαστούν χαρακτηριστικά έργα αυτής της πορείας και θα προβάλλεται η ταινία του Δημήτρη Καλφάκη για την ζωή και το έργο του «Mi querido Luis» (Ο Αγαπημένος μου Luis), σε νέο μοντάζ.

Κείμενο: Αντώνης Θεοχάρης Κιούκας 

περισσότερα για τον Luis: https://luisorozcomykonos.weebly.com/

______________________________________________________
Το πορτραίτο μου,  

ένα από τα έργα του στο σπίτι μου 

και αναμνήσεις

MYKONOs Tribe 80's & 90's 

https://www.facebook.com/MYKONOs-Tribe-80s-90s-149924925026126/