Το όπλο που φοβάται το Ισραήλ

To όπλο που φοβάται το Ισραήλ. Η εικόνα της αλήθειας.

Βομβάρδισαν πάλι νοσοκομείο.

Και ξαναβομβάρδισαν μόλις έφτασαν οι διασώστες κι οι δημοσιογράφοι.

Ουπς λάθος, είπε ο Νετανιάχου, και ζήτησε μια χλιαρή συγγνώμη. Όμως οι φανατικοί έχουν άλλη γραμμή: Μου γράφουν τα γνωστά, για να με συνετίσουν γι’ αυτή την ανάρτηση, ότι η Χαμάς λέει χρησιμοποιεί νοσοκομεία κι ότι αυτοί που λέμε δημοσιογράφους είναι τρομοκράτες.

 

Σαν να μην ξέρουμε πλέον ότι οι φανατικοί ονομάζουν τρομοκράτες τους διαφωνούντες. Σαν να μην ξέρουμε τον όρο ‘κατσαρίδα’ που τον κολλάνε σε όποιους- λαούς ή άτομα θέλουν να εξολοθρεύσουν. Τι ειρωνεία όμως- κάτι αντίστοιχο,  «ποντίκια» , βάφτιζαν κι οι Ναζί όποιους σκόπευαν να καταστρέψουν.

 

 

The weapon Israel fears.

Israel bombed a hospital.

Rescue workers and reporters rushed to recover the dead and the wounded. 

Israel bombed the hospital again. "Live" on television, for all to see.

Γι' αυτή την ανάρτηση 

λαβαίνω:

1) https://www.facebook.com/share/p/174RwHpF9z/

 2) https://www.facebook.com/share/p/1936aadFfv/

•  

• 
  
• 
  και απαντώ:
  
  

Daphne Chronopoulou

Επειδή δε γνωριζόμαστε προσωπικά

θέλω να το σημειώσω εδώ ότι ελπίζω αυτά τα

"Αρκετοί από αυτούς τους «δημοσιογράφους» είναι, στην πραγματικότητα, τζιχαντιστές με γιλέκα δημοσιογράφων PRESS.

Τουλάχιστον δύο από τους σημερινούς νεκρούς συμμετείχαν στη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου. "

που προσθέσατε εδώ

έχουν σκοπό να τονίσουν τν αθλιότητα της τύφλωσης εκ προπαγάνδας.

Ποιος δεν είδε εξ άλλου τη ΣΥΓΓΝΩΜΗ του Νετανιάου. Ούτε αυτόν εμπιστευόμαστε; Προτιμάμε τοιυς φανατισμένους σιωνιστές που αλλού ωμά και ξάστερα χαρακτηρίζουν τους Παλαιστίνιους (κι όποιον υπερασπίζεται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα) ως κατσαρίδες-

Αυτή η φωτογραφική μηχανή κάποτε θα εκτεθεί στο Μουσείο Γενοκτονίας των Παλαιστίνιων λέει η Φρανσέσκα Αλμπανέζε, ανταποκρίτρια του ΟΗΕ.

Γκαμπόρ Ματέ 
" Ίσως γνωρίζετε την ιστορία μου, δεν ξέρω αν πρέπει να την επαναλάβω, αλλά είμαι κι εγώ προσωπικά ένας επιζών του Ολοκαυτώματος. Οι παππούδες μου εξοντώθηκαν στο Άουσβιτς, όπως και τα περισσότερα μέλη της ευρύτερης οικογένειάς μου. Μεγάλωσα νιώθοντας ντροπή για την εβραϊκότητά μου. Ζώντας στην Ουγγαρία μετά τον πόλεμο με παρενοχλούσαν επειδή ήμουν Εβραίος, και θυμάμαι έναν φίλο μου που τους έλεγε «αφήστε τον ήσυχο, δεν φταίει αυτός που είναι Εβραίος»… Σε αυτό το κλίμα μεγάλωσα.

Πηγαίνοντας σαν έφηβος στο Τορόντο, έγινα σιωνιστής: μοιράστηκα αυτό το όνειρο της ανάστασης του εβραϊκού λαού στην ιστορική του πατρίδα και της αντικατάστασης του συρματοπλέγματος του Άουσβιτς από ένα εβραϊκό κράτος με ισχυρό στρατό. Η πίστη σε αυτό το όνειρο ήταν απελευθερωτική, συναρπαστική. Ένιωσα δική μου αυτήν την προοπτική, και πραγματικά πίστεψα σ’ αυτήν.

Και μετά ανακάλυψα…

…ότι δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ότι για να κάνω αυτό το εβραϊκό όνειρο πραγματικότητα, θα έπρεπε να βάλω σε έναν εφιάλτη τον ντόπιο πληθυσμό. Υπήρχε ένα σιωνιστικό σύνθημα που έλεγε: «Μια γη χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς γη». Αλλά δεν υπήρχε γη χωρίς λαό. Σε εκείνη τη γη υπήρχε ένας λαός που την κατοικούσε για εκατοντάδες, χιλιάδες χρόνια. Δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να δημιουργηθεί αυτό το εβραϊκό κράτος χωρίς να καταπιεστεί και να εκδιωχθεί ο ντόπιος πληθυσμός. Κι αυτό συνέβη, καταρχήν με τη συνδρομή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Για όσα συνέβησαν από το 1948 και μετά, είναι Ισραηλινοί ιστορικοί, Εβραίοι ιστορικοί που έχουν αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο διωγμός των Παλαιστινίων ήταν επίμονος, διάχυτος, σκληρός και σκόπιμος: αυτό που στα αραβικά ονομάζεται Νάκμπα, δηλαδή «Καταστροφή» ή «Συμφορά». Όταν άρχισα να τα συνειδητοποιώ αυτά, σκέφτηκα, υλοποιήσαμε το όνειρό μας γεννώντας έναν εφιάλτη σε κάποιους άλλους.

Έπειτα επισκέφθηκα τα Κατεχόμενα, τη Δυτική Όχθη, κατά την πρώτη Ιντιφάντα. Έκλαιγα κάθε μέρα επί δύο εβδομάδες με αυτά που έβλεπα. Η βαρβαρότητα της κατοχής, οι συνεχείς μικροπρεπείς παρενοχλήσεις, οι δολοφονίες, το ξερίζωμα των παλαιστινιακών ελαιώνων, η αφαίρεση του δικαιώματος στο πόσιμο νερό, οι ταπεινώσεις… αυτό συνεχίστηκε, και τώρα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από τότε. Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Δεν μπορείς να φτιάξεις ένα κράτος αποκλειστικά για Εβραίους χωρίς να καταπιέσεις και να εκδιώξεις τον ντόπιο πληθυσμό. Πρόκειται για την πιο μακροχρόνια επιχείρηση εθνοκάθαρσης: ξεκίνησε τον 20ό αιώνα και συνεχίζεται τον 21ο.

Τι είναι αυτοί οι άνθρωποι στη Γάζα;

Πρέπει να πάτε εκεί για να το καταλάβετε. Μια μικρή έκταση στην οποία στριμώχνονται εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, παιδιά και τα εγγόνια αυτών που εκδιώχθηκαν από το Ισραήλ – ή από το μη Ισραήλ. Και ιδού η προσβολή: εγώ, όντας Εβραίος, θα μπορούσα να προσγειωθώ αύριο στο Τελ Αβίβ, να ζητήσω την ισραηλινή υπηκοότητα, και να την πάρω αμέσως. Αλλά ο Παλαιστίνιος φίλος μου στο Βανκούβερ, ο οποίος γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ, δεν μπορεί καν να την επισκεφθεί!

Λοιπόν, έχετε αυτούς τους εξαθλιωμένους ανθρώπους στοιβαγμένους σε αυτό που πολλοί αποκαλούν «υπαίθρια φυλακή», και περί αυτού πρόκειται. Η Χαμάς τώρα, είναι μια ισλαμική οργάνωση που υποστηρίχθηκε αρχικά από το Ισραήλ ως αντίβαρο στην κοσμική Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι περίεργο που οι απελπισμένοι στράφηκαν σε μια τέτοια εξτρεμιστική ηγεσία.

Έγιναν ελεύθερες εκλογές, υπό τον έλεγχο της διεθνούς κοινότητας. Και συνέβη να νικήσει η Χαμάς. Το Ισραήλ και οι ΗΠΑ αμέσως οργάνωσαν στρατιωτικό πραξικόπημα εναντίον της. Αλλά η Χαμάς το κατέπνιξε. Τότε ξεκίνησε ο ασφυκτικός αποκλεισμός όχι της Χαμάς, αλλά της Γάζας. Και έπειτα οι συγκρούσεις. Κάθε φορά που ξεσπά η σύγκρουση, το Ισραήλ «κουρεύει το γκαζόν» – ναι, αυτήν την έκφραση χρησιμοποιούν, η οποία μεταφράζεται σε μαζικές δολοφονίες Παλαιστινίων αμάχων…

Σας καλώ να σκεφθείτε ό,τι χειρότερο θα μπορούσατε να πείτε για τη Χαμάς. Μετά πολλαπλασιάστε το επί χίλιες φορές: και πάλι δεν θα πλησιάζει στο ελάχιστο την ισραηλινή καταπίεση, τον αφανισμό και τον ξεριζωμό των Παλαιστινίων… Το ζήτημα είναι περίπλοκο αλλά, από άποψη ισχύος και ελέγχου, είναι σχετικά απλό: υπήρχε μια χώρα όπου ζούσαν κάποιοι άνθρωποι, αλλά κάποιοι άλλοι άνθρωποι ήθελαν να την κάνουν δική τους. Την κατέλαβαν λοιπόν, κι εξακολουθούν να καταλαμβάνουν ό,τι απόμεινε, και συνεχίζουν να καταπιέζουν και να κλέβουν την περιουσία αυτών που ήδη ζούσαν εκεί. Αυτό συνέβαινε, κι αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει…'"

Το κείμενο αυτό αποτελεί απόσπασμα μιας μεγαλύτερης ομιλίας του, που δημοσιοποιήθηκε στις 14/10/2023. -> https://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG18167&f

 

__________________

Και μια προσωπική σημείωση

Σα σήμερα 26 Αυγούστου 1939 γεννήθηκε ο πατέρας μου στα Ιεροσόλυμα. Στη μνήμη του αυτά τα λίγα από τα πολλά που θα ένιωθε για τη γενέτειρα που τόσο αγαπούσε (είχε κάνει και ντοκιμαντέρ αργότερα).

Πέρα από οικογενειακό δεσμό, το να είναι κατά κάθε γενοκτονίας, κατά της δολοφονίας αμάχων, είναι χρέος πιστεύω κάθε έντιμου ανθρώπου. 

Αναφέρω τα αυτονόητα διότι - αν δεν αποδεικνύεται εύκολα σ' αυτό εδώ το ιστολόγιο με κλικ στην ετικέτα #Εβραϊκά.  Οπότε παρακαλώ τα περί αντισημιτισμού όχι σ' εμένα.

_________________________

#gazagenocide #palestine

Αυτοπυρπολήθηκε η Αύρα Γρηγορίου, δημοσιογράφος

Η γυναίκα που αυτοπυρπολήθηκε στο Ζάππειο φωνάζοντας ότι δεν έχει ούτε να φάει ήταν η δημοσιογράφος Αύρα Γρηγορίου. Η Αύρα της Ελευθεροτυπίας, η Αύρα της ΕΡΤ, 68 ετών.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφθηκε και συνεχάρη προσωπικά τους ευζώνους που προσπάθησαν να τη σώσουν.

 

 

 Η Αύρα Γρηγορίου ήταν δημοσιογράφος με αξιοπρεπή σταδιοδρομία σε μέσα όπως η ΕΡΤ, η Ελευθεροτυπία, το Έθνος. Aυτοπυρπολήθηκε στο Ζάππειο φωνάζοντας ότι δεν είχε ούτε να φάει. Λίγες ώρες μετά, πέθανε στο νοσοκομείο. 

open

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τασούλας επισκέφθηκε το στρατόπεδο της Προεδρικής Φρουράς και συνεχάρη τους αξιωματικούς και τους Εύζωνες γιατί χάρη στην αποφασιστικότητα και την ετοιμότητά τους έσωσαν τη ζωή της γυναίκας που αυτοπυρπολήθηκε μπροστά από την Αίγλη Ζαππείου.

 newsit

Η Αύρα Γρηγορίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Αποφοίτησε από το τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημοσίου Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών το 1985.

Παράλληλα, είχε ήδη ξεκινήσει την ενασχόλησή της με τη δημοσιογραφία, ως μαθητευόμενη στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο». Εργάστηκε στο περιοδικό «Γυναίκα» από το 1976 έως το 1980 και στην τηλεοπτική εκπομπή του αείμνηστου Φρέντυ Γερμανού «Σάββατο βράδυ-Κυριακή πρωί» από το 1978.

Το 1981, προσλήφθηκε στην εφημερίδα «Έθνος» όπου εργάστηκε στο ελεύθερο και στο ρεπορτάζ του Υπουργείου Υγείας. Στη συνέχεια, απασχολήθηκε στις εφημερίδες «Γνώμη», «Ειδήσεις», «Ελεύθερος Τύπος», «Ελευθεροτυπία» στο καθημερινό και κυριακάτικο φύλλο της, όπου ανέλαβε τη στήλη «Ανάσες».

Επίσης, εργάστηκε για πολλά χρόνια στην ΕΡΤ, ξεκινώντας από το Τμήμα Ειδήσεων του Πρώτου Προγράμματος της ΕΡΑ.

Η Αύρα Γρηγορίου κόσμησε το δημοσιογραφικό επάγγελμα με το ήθος και την επαγγελματική της αρτιότητα και αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση για τους συναδέλφους της, οι οποίοι την περιέβαλαν με εκτίμηση και σεβασμό.

Στην πορεία της ζωής της επέλεξε να διαβεί δύσβατα μονοπάτια με γνώμονα τις αρχές και τα πιστεύω της, τα οποία συχνά προπορεύονταν της εποχής της. Έφυγε ξαφνικά από κοντά μας, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συλλυπείται βαθύτατα τον γιο της Ορέστη, την οικογένεια και τους οικείους της και αποχαιρετά την εκλεκτή συνάδελφο.

Τα στοιχεία της κηδείας της Αύρας Γρηγορίου θα γνωστοποιηθούν με νεότερη ανακοίνωση.

Giannis Pantelakis

«Λίγο μετά τις 10 το πρωί της περασμένης Τετάρτης, έξω από την Αίγλη του Ζάππειου ακούστηκε μια μικρή φασαρία, περαστικοί αντίκρισαν μια ψηλή γυναίκα να καίγεται, είχε αυτοπυρποληθεί. Έτρεξαν αστυνομικοί της προεδρικής φρουράς που βρίσκονταν στο σημείο με ένα πυροσβεστήρα στα χέρια, έριξαν στο φλεγόμενο σώμα, η φωτιά έσβησε, η γυναίκα διακομίστηκε σε νοσοκομείο με σοβαρά εγκαύματα, μερικές ώρες αργότερα υπέκυψε στα σοβαρά τραύματα της. Μάρτυρες που βρέθηκαν τυχαία στο σημείο την είχαν ακούσει πριν προσπαθήσει να βάλει τέλος στη ζωή της να λέει “δεν είχα ούτε να φάω’’.

Πολλά χρόνια πριν σε ένα μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα, τα βράδια που η φασαρία ήταν μεγάλη από τις φωνές και την ένταση της δουλειάς για να προλάβουν τις τελευταίες ειδήσεις πριν τυπωθούν τα φύλλα, ένα γλυκό κορίτσι με ξανθά μαλλιά, ευθυτενές παράστημα και με μεγάλα γυαλιά που φώτιζαν περισσότερο το όμορφο πρόσωπο της έμπαινε στα γραφεία και έμοιαζε σαν μια όαση εκείνες τις στιγμές. Χαμογελαστό, έλεγε λίγες λέξεις συνήθως αλλά ήταν αρκετές για να μοιράσει δευτερόλεπτα γαλήνης. Όλοι του έδειχναν σεβασμό, για τη δουλειά του, για αυτό που ήταν. Είχε μια ξεχωριστή αύρα, η Αύρα. Έτσι την έλεγαν, ποιος ξέρει γιατί, δεν την ρώτησα ποτέ.

Πριν λιγότερα χρόνια, συνάντησα εκείνο το γλυκό κορίτσι, γυναίκα πια, τυχαία στο κέντρο της πόλης. Είχα να την δω χρόνια, απο τότε που το μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα έκλεισε με έναν εντελώς άδοξο τρόπο αφήνοντας μεγάλες πολύ βαθιές πληγές σε εκατοντάδες ανθρώπους. Σε κάποιους περισσότερες. Δεν είχε χάσει ούτε την παροιμιώδη ηρεμία της, ούτε το γλυκό χαμόγελό της που το συμπλήρωναν μερικές ωραίες ρυτίδες, οι γυναίκες όταν αποκτούν ρυτίδες μου μοιάζουν πιο γλυκιές. Είπαμε μερικές λέξεις για τις ζωές μας, για τα παλιά και χαθήκαμε πάλι. Μετά, όταν οι κουβέντες με φίλους έφερναν το όνομά της, στο μυαλό έρχονταν οι εικόνες από το γλυκό ήρεμο πρόσωπο της Αύρας που δουλεύαμε μαζί.

Την επομένη του περιστατικού της αυτοπυρπόλησης στο Ζάππειο, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφτηκε τους ανθρώπους της προεδρικής φρουράς για να τους συγχαρεί γιατί εκείνο το πρωί της Τετάρτης προσπάθησαν και έσωσαν την γυναίκα που αυτοπυρπολήθηκε. Ούτε ο ίδιος, ούτε όσοι βρέθηκαν στο περιστατικό δεν έμαθαν ποτέ το όνομα της, ήταν απλά μια γυναίκα 67 ετών που προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή της φωνάζοντας πριν πως ‘’δεν είχε ούτε να φάει». Ακόμα και αν το γνώριζαν όμως αυτό το όνομα δεν θα τους έλεγε τίποτα, δεν ήταν από αυτά των προβεβλημένων δημοσιογράφων, αυτών που κάνουν μεγάλη φασαρία, απο αυτούς που σέβονται οι πολιτικοί και θέλουν να έχουν καλές σχέσεις μαζί τους. Ήταν απλά μια καλή δημοσιογράφος που την έλεγαν Αύρα…».

Goth Sloth Radio

Δεν "έφυγε" η Αύρα Γρηγορίου, αγαπητοί @JUADN1

. Αυτοπυρπολήθηκε σε δημόσιο χώρο γιατί ένιωσε ανεπιθύμητη, περιττή, αόρατη. Δεν την πήρε ο θάνατος. Την έσπρωξε η εγκατάλειψη. Η απώλεια της δεν είναι φυσική, είναι κοινωνικά παραγόμενη και το αίμα είναι στους αρμούς της σιωπής σας.

Avgerinos Thanassis

Καλά μια συνάδελφός μας δημοσιογράφος καταλήγει άστεγη και αυτοπυρπολείται σε δημόσιο χώρο κι η Ένωσή μας @JUADN1

γράφει "έφυγε"; Είναι άραγε από ντροπή, από αμηχανία ή συνειδητή επιδίωξη απόκρυψης της είδησης και παραπλάνησης του κοινού; Μήπως μας πουν πάλι ότι "δεν είχε γράψει επιστολή να ζητήσει βοήθεια";

Goth Sloth Radio

Στην Ελλάδα του 2025, μπορείς να έχεις εργαστεί 30 χρόνια και να πεθάνεις με εγκαύματα γιατί δεν έχεις ούτε να φας. Μπορείς να φωνάζεις σε δημόσιο χώρο και να σε καταγράφουν χωρίς να συγκλονίζεται τίποτα. ....

#ΑυραΓρηγοριου #δεν_εφυγε_την_εδιωξαν

Προσθέτω σχόλιο που έλαβα

____________________________ 

Σύνδεσμοι

https://www.newsit.gr/ellada/pethane-i-ayra-grigoriou-i-gynaika-pou-aytopyrpolithike-stin-aigli-zappeiou-itan-dimosiografos/4443096 /

Documento: https://www.documentonews.gr/article/zappeio-dimosiografos-i-68chroni-pou-katelixe-i-anakoinosi-tis-esiea/ 

https://youtu.be/tbKHREcKfrQ?si=Q5lJuuhzI716Grg9 

#ΑυραΓρηγοριου  #ΑύραΓρηγορίου #ΠτΔ

#Ζαππειο

Οι Ρωμαίοι φταίνε για τις φωτιές #ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

                                                  

Άλλος να φταίει κι αν είναι και πεθαμένος ακόμα πιο βολικό.

Πρόλαβα που έφταιγε ο ΣΥΡΙΖΑ, θυμάμαι πιο παλιά το ρυμοτομικό (με μετακύλιση ευθύνης στους πολίτες και την αστυφιλία).

Σήμερα το τερματίσαμε. Κατά τη Ναυτεμπορική φταίνε οι Ρωμαίοι.

 

―Οι Ρωμαίοι φταίνε για τις φωτιές.

Φύτευαν πεύκα στα κατακτημένα για να τα ελέγχουν, λέει. Άσε που

ανακαλυψαν το σκυρόδερμα. 

Το κυπαρίσσι μας λέει κρατά νερό, δεν καίγεται σαν το εύφλεκτο πεύκο. Που, δεν το λέει, εμείς 2000 χρόνια δεν το αντικαταστήσαμε. Αλλά δε φταίμε εμείς, ούτε οι πρόγονοι. Οι Ρωμαίοι φταίνε. 

 

Δεν ξέρω αν το ξεκινούν οι πολιτικοί μα όλο και πιο πολύ βλέπω πως ζούμε σε μια κοινωνία που αντιστέκεται σα κακομαθημένο νήπιο στην ανάληψη ευθυνών. Έχει  γίνει η συγγνώμη σπάνια όσο κι ο έπαινος.

 

Το απόσπασμα:
Παρόμοια είναι η κατάσταση σε πολλές περιοχές της Μεσογείου με τα πεύκα να κυριαρχούν. Μία διαδεδομένη θεωρία υποδεικνύει τους Ρωμαίους ως υπευθύνους για αυτό το γεγονός. Αν και αναπόδεικτη ακόμη η θεωρία αυτή είναι αναμφίβολα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και σίγουρα επίκαιρη.

Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν ότι το κυπαρίσσι δεν καίγεται όπως το πεύκο για αυτό και δημιουργούσαν γύρω από τις πόλεις περίμετρο από κυπαρίσσια. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα η περίμετρος αυτή αποτελούνταν από πολλές σειρές κυπαρισσιών έτσι ώστε να δημιουργείται στην ουσία μια αντιπυρική ζώνη.

Σύμφωνα με την θεωρία αυτή οι Ρωμαίοι αποφάσισαν ότι τα πεύκα έχουν διπλή χρησιμότητα για την αυτοκρατορία τους. Έτσι τα φύτευαν παντού στις περιοχές που κατακτούσαν και φρόντιζαν μάλιστα να κόβουν τα κυπαρίσσια γύρω από τις πόλεις και τους οικισμούς πραγματοποιώντας περιμετρική πυκνή φύτευση πεύκων εκεί.

Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τα πεύκα για ξυλεία για τις όποιες ανάγκες τους αλλά τα χρησιμοποιούσαν και ως… μολότοφ έτσι ώστε σε περίπτωση που μία πόλη ή περιοχή έφθανε στα όια της εξέγερσης και δεν μπορούσαν πλέον να την αντιμετωπίσουν, έβαζαν φωτιά στα δέντρα για να την κάψουν.

Τα κυπαρίσσια

Όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν την Ελλάδα οι αρχαίοι Έλληνες γνωρίζοντας την αντιπυρική ιδιότητα των κυπαρισσιών τα φύτευαν στα νεκροταφεία που βρίσκονταν πάντα έξω από τις πόλεις έτσι ώστε σε περίπτωση πυρκαγιάς σκόπιμης ή μη να υπάρχει ένας διάδρομος διαφυγής.

Την τακτική αυτή, την φύτευση δηλαδή κυπαρισσιών στα νεκροταφεία, συνέχισαν αργότερα και οι χριστιανοί και εκτιμάται ότι απλά συνέχισαν την παράδοση που υπήρχε σε αυτό το ζήτημα χωρίς να γνωρίζουν τον λόγο που γινόταν αυτό αν και κάποιοι λένε ότι η επιλογή των κυπαρισσιών στα νεκτροταφεία σχετίζεται με το σύστημα των ριζών τους που δεν είναι τέτοιο ώστε να προκαλέσει προβλήματα στις εγκαταστάσεις των νεκροταφείων και τα μνήματα.

Το μυστικό του κυπαρισσιού είναι ότι καταφέρνει συγκρατεί περισσότερο νερό από πολλά είδη δέντρων και έχει μεγάλη αντίσταση σε ανάφλεξη. Προφανώς και τα κυπαρίσσια αρπάζουν κάποια στιγμή φωτιά αλλά πολύ πιο δύσκολα από τα πεύκα.  

Πέτρος Δαμαλίτης

Τι ψέματα είναι αυτά που λέγονται για να στοχοποιούν τη φύση , τα πεύκα είναι στην Ελλάδα από την αρχαιότητα και ιερά της θεάς Ρέας και έφτιαχναν τα καράβια τους και έχουμε από ιστορικούς πληροφορίες για τα δάση της αρχαιότητας . Τα κυπαρίσσια τα χρησιμοποιούσαν επειδή κάνουν ίσιες ρίζες και για ανεμοφρακτες όχι ότι εμποδίζουν τη φωτιά.Πεύκο το κομψό αυτό δένδρο, αγαπημένο της θεομήτορος Ρέας, κόρης του Ουρανού και της Γης, συμβόλιζε ακριβώς αυτόν τον σύνδεσμο μεταξύ ουράνιου και επίγειου κόσμου. Η συλλογή ρετσινιού από τα πεύκα αποτελούσε πανάρχαια ενασχόληση. Στον Διοσκουρίδη περιγράφεται η προσθήκη ρητίνης ως άρτυμα του οίνου. Επίσης ο Πλούταρχος αναφέρει πως το πεύκο και γενικά όλα τα κωνοφόρα ήταν αφιερωμένα στον Ποσειδώνα, όχι γιατί φυτρώνουν κοντά στη θάλασσα, αλλά γιατί δίνουν την καλύτερη ξυλεία για τα καράβια. Από τον Ευριπίδη έχουμε πληροφορίες για πευκόφυτη Σαλαμίνα και η Σπέτσες στην αρχαιότητα ονομαζόταν πυτιουσα που σημαίνει πεύκο.

από Boltzmann Brain

__________________________________

ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ https://www.naftemporiki.gr/techscience/1740651/einai-oi-romaioi-ypeythynoi-gia-ton-pyrino-efialti-tis-elladas/