Από τη μια οι «ο Τζιμάκος τα 'πε όλα» από την άλλοι οι «ο Νιόνος όλα τα έχει πει» κι ανάμεσα εμείς, ναι εμείς:
«μια αλητοπαρέα που κάνει κριτική».
Σιώπησα τόσες μέρες που διαβάζω θρήνους για τη Δημουλά και τα γνωστά «γίναμε φτωχότεροι». Σιώπησα διότι το πένθος είναι σεβαστό, σεβαστοί όσοι φίλοι και συγγενείς της που την αγάπησαν όπως σεβαστό είναι και το προσωπικό σας γούστο.
Αλλά δε φταίω εγώ αν θεωρείτε πως Ποίηση είναι το να σπας πεζό σε στίχους, να αλλάζεις τη θέση του ρήματος ρητορεύοντας για το αρνί στο φούρνο (προ χλαπακιάσματος). Δε φταίω εγώ, ούτε εσείς. Θέμα παιδείας είναι.
Όπως κι οι Νιόνιοι κι οι Τζιμάκηδες και περί ορέξεως ταραμοσαλάτα.
Πέρασαν τώρα οι μέρες. Κι είπα να υψώσω μια αδύναμη φωνούλα αμφιβολίας, έτσι για αντίλογο, ιδίως τώρα που διασκέδασα όταν πέτυχa τους ίδιους που που πενθούν τη Δημουλά, να γράφουν λίγο πιο κάτω:
«Όλα τα έχει πει ο Σαββόπουλος. Όλα! Και την απάντηση του σε αυτούς που του επιτίθενται την έχει δώσει προ πολλού.
«Τώρα με χειρουργεί μια αλλήθωρη νεολαία / μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική»
Διονύση Σαββόπουλε σε ευχαριστούμε που υπάρχεις και επαναπροσδιορίζεις τα μεγέθη. Πού τελειώνει το ελάχιστο και πού αρχίζει το μέγιστο.
Περί ορέξεως, είπαμε...
Ακολουθούν σύνδεσμοι, παιχνίδι για να γράψετε κι εσείς τη Δημουλά σας, άρθρα και, δείγμα στίχων (με εξέχον βεβαίως το αρνάκι που λέγαμε).
________________________________________________
Άρθρο της Πέπης Ραγκούση στα ΝΕΑ με το οποίο συμφωνώ (μολονότι διαφωνώ περί αξίας Δημουλά ή Σαββόπουλου ― όμως περί ορέξεως τα είπαμε).
Ενας ιδιότυπος σουσουδίστικος ελιτισμός πλανάται τις τελευταίες μέρες πάνω από τη χώρα και ειδικά πάνω από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αφορμή ο θάνατος της Κικής Δημουλά και ο ποιητικός οίστρος που τον ακολούθησε έτσι όπως καταγράφηκε στην πραγματική και διαδικτυακή ζωή. Και «Πού την ξέρατε εσείς τη Δημουλά;» και «Πότε μάθατε από ποίηση;» και «Χωρίς να έχετε ξαναδιαβάσει ποίημά της βρήκατε έναν στίχο της και κάνατε copy paste». Πέρααπό το ότι η ποίηση της Δημουλά διδάσκεται στα σχολεία και μάλιστα από το Δημοτικό, η απάντηση σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα είναι «Ε, και;». Στη χειρότερη περίπτωση, σήμερα την έμαθαν και ασχολήθηκαν πέντε λεπτά να βρουν στίχους της και να τους αντιγράψουν. Πού είναι το κακό; Τι θα έπρεπε δηλαδή; Να έχουν γεννηθεί με χτυπημένο τατουάζ στο μπράτσο τους τον «Πληθυντικό αριθμό»;
Μεγαλύτερη εντύπωση όμως μου έκανε μια φράση που κυκλοφόρησε μάλιστα ως μιμίδιο στα σόσιαλ μίντια: «Και δεν σας φαινόταν ότι διαβάζετε ποίηση». Πώς δηλαδή φαίνονται αυτοί που διαβάζουν ποίηση ή ακόμη και οι ποιητές; Εχουν μεγάλα αυτιά, μικρή μύτη, βλοσυρό βλέμμα ή ένα κόκκινο σημάδι στο μέτωπο; Μιλάνε με τσιριχτή φωνή ή μήπως δεν μιλάνε καθόλου; Φοράνε παράξενα ρούχα, είναι αποκομμένοι από την «πεζή» πραγματικότητα ή απαγγέλλουν συνεχώς στίχους κοιτάζοντας προς τον ουρανό;
Ωραία ταινία εκείνος ο «Κύκλος των χαμένων ποιητών» του Πίτερ Γουίαρ με τον μακαρίτη Ρόμπιν Γουίλιαμς αλλά παραπλανητική. Οι ποιητές και οι εραστές της ποίησης δεν είναι κάτι ιδιόρρυθμοι αλαφιασμένοι και αλαφροΐσκιωτοι τύποι που δρασκελίζουν φράκτες και τρέχουν στους αγρούς με ξέπλεκα μαλλιά πετώντας τα καπέλα τους στον αέρα. Δεν είναι κάπως. Για κανονικούς ανθρώπους πρόκειται. Οχι για τον ποιητή Φανφάρα στο «Ξύπνα Βασίλη».
Οπως οι άλλες νοικοκυρές
Η ίδια η Κική Δημουλά έγραφε ποιήματα μόλις τέλειωνε το πλύσιμο των πιάτων στο σπίτι της. «Οπως οι άλλες νοικοκυρές βάζουν κρέμα στα χέρια τους, εγώ καθόμουν και έγραφα» είχε πει. Θυμάμαι τον Γιάννη Κοντό μέσα στα ταξί να αφοσιώνεται σε κουβέντες της καθημερινότητας με οδηγούς που αμφιβάλω αν είχαν ποτέ διαβάσει κάτι άλλο εκτός από αθλητική εφημερίδα. Ή τον Μάνο Ελευθερίου να απαντά όταν, σε δημόσιο χώρο, κάποιος αναρωτιόταν από πού τον ήξερε: «Εχω κατάστημα εσωρούχων, Ερμού 69». Και απολαμβάνω πάντα τις αναφορές του Τίτου Πατρίκιου στα απλά και «ευτελή» της ζωής μας.
Η καλή ποίηση δεν είναι ποτέ αποκομμένη από την τρέχουσα και περιρρέουσα ζωή. Μου το θύμισε πριν από μερικές μέρες ένας «ποιητικός» άνθρωπος με αφορμή λόγια του Τ.Σ. Ελιοτ. Οταν ένας νεαρός ποιητής τού είχε πει ότι δεν ασχολείται με τίποτα άλλο εκτός από την ποίηση, του απάντησε: «Τι θλιβερή ζωή!».
Αν μάς επιτραπεί τώρα που πέρασε το πρώτο πένθος να μιλήσουμε κι εμείς, θυμίζωμεένα δωράκι: Ο καυστικος Ντίνος Χριστιανόπουλος είχε πει: «Φανταστείτε πού έχει φτάσει ο τόπος όταν θεωρούν μεγάλους ποιητές τη Δημουλά κι εμένα».
«Αν ο Χαρούκι Μουρακάμι
δε χάσει το Νόμπελ, Φθινόπωρο δε βλέπουμε», λένε
κάθε χρόνο τέτοια μέρα στην Ιαπωνία. Όμως ακόμα και το αστείο πάλιωσε.
Με Jazz και ουίσκι γιόρταζαν και χθες σίγουροι οι Xαρουκιστές αλλά υποκλίθηκαν
ευγενικά κι ευχήθηκαν και φέτος για «του χρόνου». «Το βραβείο, και φέτος δόθηκε σε κάποιον που δεν είναι ο Χαρούκι Μουρακάμι.» ανήγγειλε με το κλασικό του χιούμορ το BBC.
Νόμπελ 2017 παίρνει ο Καζούο Ισιγκούρο ο πολύ αγαπητός
κι οικείος μου.
Για χρόνια η ερώτηση για «σίγουρα;» στο σπίτι μου ήταν
«ισιγκούρο;», όπως Καβλίνο –από τον Ίταλο Καλβίνο που διάβαζα είχε ονομάσει ο
Κύριος Kastell
το είδος Ιταλού με μαγιώ που με τριγύριζαν
όποτε ξάπλωνα μόνη στην παραλία που κολυμπούσαμε γυμνοί.
Σα μπάτλερ είμαστε εμείς οι άνθρωποι που δεν ανήκουμε
στους λίγους που κυβερνούν τον κόσμο. Κάνουμε τη δουλειά μας όσο πιο καλά,
επιθυμούμε να είμαστε χρήσιμοι, κοπιάζουμε να δώσουμε ό,τι πιο πολύ μπορούμε
αλλά πού θα πάνε οι κόποι μας δεν ξέρουμε επειδή εμείς δεν κυβερνάμε, λέει ο
Καζούο Ισιγκούρο που έχει γράψει εκείνο τον εκπληκτικό διάλογο (υπάρχει και στο
σινεμά με τον Άντονι Χόπκινς) του μπάτλερ με τους ισχυρούς της γης. Μπαίνει να
τους σερβίρει καθώς διαφωνούν για ψήφους και Δημοκρατία. «Καλέ μου άνθρωπε» τον
προσφωνούν πατροναριστικά και τον καλούν να πει μια γνώμη για διώρυγες και
υψηλά οικονομικά και αν είναι υπέρ αυτού ή εκείνου. Κι ο Μπάτλερ ο άψογος
πιστός περήφανος για την τελειότητα στη δουλειά του απαντά όρθιος, απλά, πως δε
γνωρίζει, αυτός γνωρίζει μόνο το Λόρδο που υπηρετεί.
Λέτε διαφέρουμε πολύ;
Συστήνω και τα βιβλία αλλά και την ταινία (εύχομαι όχι
πρώτη όμως).
Ακολουθεί μικρό βιογραφικό του Βρετανού μυθιστοριογράφου με εικόνες, ταινίες, τραγούδι του
Michel
DemopoulosAchille άνοιξες προβλέψιμη κουβέντα. Πάντως το Buried
Giant, το τελευταίο του ήταν σούπερ!
Κώστας
ΔεληδημητρίουΦίλιπ Ρόθ Κόρμακ Μακ Κάρθι ( ματοβαμμένος μεσημβρινός) Ντόν
ντε Λίλλο ( Μάο δύο, λευκός θόρυβος, και ασφαλώς τό κορυφαίο έργο του υπόγειος
κόσμος) Τόμας Πίντσον για όσους βρίσκονται στήν ζωή για όσους το άξιζαν και το
έχασαν ας μήν πούμε τίποτα
Μάνος
Σ. ΣτεφανίδηςΕίναι δυνατόν; Όχι ο Ροθ, όχι ο Κόρμακ, όχι ο
Κούντερα, ο Τζούλιαν Μπελ, ο Ντε Λίλο; Μετά τον Ντύλαν δεύτερη απαξίωση της
μεγάλης δημιουργίας.
Dear Bots please: no Ishiguro like June but Ishiguro with a g like Gourmet.
People will imitate you and sound ridiculous.
#grammarnazi
Καζούο Ισιγκούρο:
«Η μνήμη δύσκολα
χειραγωγείται, η φαντασία δεν αστυνομεύεται»
«Σαν συγγραφέα, με ενδιαφέρει περισσότερο τι θα αφηγηθούν οι άνθρωποι ότι συνέβη, παρά αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα.»
"Εάν έγραφα βιβλία χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο και έβαζα κάποιον άλλον να ποζάρει με σακάκι για την φωτογραφία, είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν θα σκεφτόταν να πει Αυτός ο τύπος μου θυμίζει εκείνον τον Ιάπωνα συγγραφέα"
βιογραφικό
Ο Καζούο Ισιγκούρο (ιαπωνικά : カズオ・イシグロ ή 石黒 一雄 ; 8 Νοεμβρίου 1954) είναι Βρετανός μυθιστοριογράφος, σεναριογράφος και συγγραφέας μικρών ιστοριών. Γεννήθηκε στο Ναγκασάκι της Ιαπωνίας ; η οικογένειά του μετακόμισε στην Αγγλία το 1960 όταν ήταν πέντε ετών. Ο Ισιγκούρο αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Kentwith με πτυχίο στην αγγλική φιλολογία και την φιλοσοφία το 1978 και έλαβε το μεταπτυχιακό του στην δημιουργική γραφή από το Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Αγγλίας το 1980.
Ο Ισιγκούρο είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς σύγχρονους συγγραφείς φαντασίας στον αγγλόφωνο κόσμο, έχοντας λάβει τέσσερις υποψηφιότητες για βραβείο Μπούκερ και έχοντας κερδίσει ένα βραβείο το 1989 για το μυθιστόρημά του The Remains of the Day. Το μυθιστόρημά του το 2005 Never Let Me Goθεωρήθηκε από το περιοδικό Time ως το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς και το ίδιο περιοδικό το συμπεριέλαβε στην λίστα με τα 100 Καλύτερα Μυθιστορήματα γραμμένα στην Αγγλική Γλώσσα από το 1923 έως το 2005. Το έβδομο μυθιστόρημά του The Buried Giant δημοσιεύτηκε το 2015.
Το 2008 η εφημερίδα The Times κατέταξαν τον Ισιγκούρο στον 32η θέση στην λίστα με τους "50 καλύτερους Βρετανούς συγγραφείς από το 1945". Το 2017 το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας απονεμήθηκε στον Ισιγκούρο "ο οποίος στα μυθιστορήματά του, που χαρακτηρίζονται από μεγάλη συναισθηματική δύναμη, έχει αποκαλύψει την άβυσσο πίσω από το αίσθημα αυταπάτης των ανθρώπων απέναντι στην σύνδεσή τους με τον κόσμο".
Ο Ισιγκούρο γεννήθηκε στο Ναγκασάκι στις 8 Νοεμβρίου 1954 και είναι ο γιος του Σίζουο Ισιγκούρο, ωκεανογράφου, και της συζύγου του Σιζούκο. Το 1960 η οικογένειά του, μαζί με τις δυο αδερφές του, μετακόμισε στο Γκίλφορδ του Σάρεϊ προκειμένου ο πατέρας του να μπορέσει να ξεκινήσει το ερευνητικό έργο στο Εθνικό Ινστιτούτο Ωκεανογραφίας. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του Stoughton και συνέχισε στην Σχολή Γραμμάτων (Woking County Grammar School) στο Σάρεϊ. Μετά την αποφοίτησή του από το σχολείο, αφιέρωσε ένα έτος για να ταξιδέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά, κατά την διάρκεια του οποίου έγραφε σε μια εφημερίδα και έστελνε ηχογραφήσεις του σε εταιρείες παραγωγής.
Το 1974 ξεκίνησε σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κεντ στο Canterbury και αποφοίτησε το 1978 με πτυχίο στην αγγλική φιλολογία και φιλοσοφία. Αφού πέρασε ένα χρόνο γράφοντας έργα φαντασίας, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Αγγλίας όπου σπούδασε μαζί με τον Μάλκολμ Μπράντμπερι και την Άντζελα Κάρτερ και έλαβε το μεταπτυχιακό του στην δημιουργική γραφή το 1980. Έγινε Άγγλος πολίτης το 1982.
Ο Ισιγκούρο είναι παντρεμένος με την Λόρα ΜακΝτούγκαλ, κοινωνική λειτουργός, από το 1986. Συναντήθηκαν στο φιλανθρωπικό ίδρυμα για αστέγους στο Νότινγκ Χιλ όπου ο Ισιγκούρο εργαζόταν ως εργάτης πάνω στην επανεγκατάσταση πίσω στο σπίτι. Κατοικούν στο Λονδίνο με την κόρη τους Ναόμι.
Ο Ισιγκούρο έχει γράψει μια γνωμοδότηση η οποία επικρίνει την άνοδο των εγκλημάτων μίσους στην Βρετανία ως αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος το 2016 με θέμα την υποψηφιότητα της Μεγάλης Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο Ισιγκούρο γεννήθηκε στην Ιαπωνία και έχει ιαπωνικό όνομα (τα ονόματα στο επίθετο Ισιγκούρο σημαίνουν "πέτρα" και "μαύρο" αντίστοιχα). Τα δυο πρώτα μυθιστορήματά του τοποθετούνται σκηνικά στην Ιαπωνία ; ωστόσο, σε αρκετές συνεντεύξεις του, έπρεπε να διευκρινίσει στο ευρύ κοινό ότι έχει μια ελάχιστη εξοικείωση με την ιαπωνική γραφή και ότι τα έργα του παρουσιάζουν μικρή ομοιότητα με την ιαπωνική φαντασία. Σε μια συνέντευξή του το 1990 είπε : "Εάν έγραψα βιβλία χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο και έβαλα κάποιον άλλον να ποζάρει με σακάκι για την φωτογραφία, είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν θα σκεφτόταν να πει Αυτός ο τύπος μου θυμίζει εκείνον τον Ιάπωνα συγγραφέα". Παρόλο που το γράψιμό του είχε μια μακρινή επιρροή από ορισμένους Ιάπωνες συγγραφείς, ο Ισιγκούρο υπογράμμισε ότι οι ιαπωνικές ταινίες, ειδικά των Yasujiro Ozu και Mikio Naruse, έχουν δώσει μια σημαντικότερη επιρροή στον Ισιγκούρο.
Ο Ισιγκούρο εγκατέλειψε την Ιαπωνία το 1960 σε ηλικία 5 ετών και δεν επέστρεψε εκεί μέχρι το 1989, σχεδόν 30 χρόνια αργότερα, ως συμμετέχοντας στο Πρόγραμμα του Ιαπωνικού Ιδρύματος. Σε μια συνέντευξη με τον Kenzaburō Ôe, ο Ισιγκούρο ομολόγησε ότι τα ιαπωνικά σκηνικά στα δυο πρώτα μυθιστορήματά του ήταν φανταστικά : "Μεγάλωσα με μια πολύ ισχυρή εικόνα αυτής της άλλης χώρας στο κεφάλι μου, μια πολύ σημαντική άλλη χώρα με την οποία είχα έναν ισχυρό συναισθηματικό δεσμό. Στην Αγγλία όλη την ώρα κατασκεύαζα αυτήν την εικόνα στο μυαλό μου, μια φανταστική Ιαπωνία".
Σε μια συζήτηση για την ιαπωνική κληρονομιά του και την επιρροή της στην ανατροφή του, ο συγγραφέας δήλωσε : "Δεν μοιάζω ακριβώς με τους Άγγλους επειδή έχω ανατραφεί από Ιάπωνες γονείς σε ένα ιαπωνικό σπίτι. Οι γονείς μου δεν συνειδητοποίησαν ότι θα μέναμε σε αυτήν την χώρα για τόσο πολύ καιρό, αισθάνθηκαν υπεύθυνοι για να με κρατήσουν σε επαφή με τις ιαπωνικές αξίες. Έχω ένα ξεχωριστό υπόβαθρο. Σκέφτομαι διαφορετικά, τα ιδανικά μου είναι ελαφρώς διαφορετικά". Όταν ρωτήθηκε σε τι βαθμό αναγνωρίζει τον εαυτό του ως Ιάπωνα ή ως Άγγλο, ο συγγραφέας επιμένει : "Οι άνθρωποι δεν είναι τα δυο τρίτα από ένα πράγμα και το υπόλοιπο από κάτι άλλο. Η ιδιοσυγκρασία, η προσωπικότητα ή η γενική εικόνα δεν διαχωρίζονται κατ'αυτόν τον τρόπο. Τα χαρακτηριστικά δεν διαχωρίζονται με σαφή τρόπο. Καταλήγεις να είσαι ένα αστείο ομοιογενές μίγμα. Αυτό είναι κάτι που θα γίνει πιο συνηθισμένο προς το τέλος του αιώνα - άνθρωποι με μικτό πολιτιστικό υπόβαθρο και μικτό φυλετικό υπόβαθρο. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο υφίσταται ο κόσμος".
Ο Ισιγκούρο έχει συνθέσει πολλά τραγούδια για την τραγουδίστρια της τζαζ Στέισι Κεντ, μαζί με τον σαξοφωνίστα σύζυγο της Κεντ, Τζιμ Τόμλισον. Ο Ισιγκούρο έχει γράψει στίχους για τον δίσκο Breakfast on the Morning Tram το 2007 (για το οποίο έλαβε βραβείο Γκράμμυ), για τον δίσκο Dreamer in Concertτο 2011, για τον δίσκο The Changing Lights το 2013 και για τον δίσκο I Know I Dream το 2017. Ο Ισιγκούρο έγραψε επίσης τους στίχους στον δίσκο της Κεντ In Love Again το 2003. Ο Ισιγκούρο πρωτοσυνάντησε την Κεντ αφότου επέλεξε την ηχογράφηση που έκανε η ίδια για το τραγούδι They Can't Take That Away from Me ως ένα από τα Desert Island Discs του το 2002 και η Κεντ του ζήτησε να γράψει για αυτήν. Ο Ισιγκούρο είπε για το λυρικό του γράψιμο ότι "... με ένα τραγούδι σε πρώτο πρόσωπο, το νόημα δεν πρέπει να είναι αυτόνομο στην συνολική παραγωγή. Πρέπει να είναι λοξό και μερικές φορές πρέπει να το διαβάζετε ανάμεσα στις γραμμές" και ότι αυτή η συνειδητοποίηση είχε μια "τεράστια επιρροή" στην συγγραφική φαντασία του.
Το 2017 ο Ισιγκούρο έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας επειδή "στα μυθιστορήματά του προέβαλλε μια μεγάλη συναισθηματική δύναμη και έχει αποκαλύψει την άβυσσο πέρα από το αίσθημα αυταπάτης των ανθρώπων απέναντι στην σύνδεσή τους με τον έξω κόσμο". Ως απάντηση στην λήψη αυτού του βραβείου, ο Ισιγκούρο ανέφερε : "Είναι μια εξαιρετική τιμή, κυρίως επειδή σημαίνει ότι είμαι στα χνάρια των μεγαλύτερων συγγραφέων που έχουν ζήσει, έτσι είναι ένας σπουδαίος έπαινος. Ο κόσμος βρίσκεται σε μια αρκετά αβέβαιη στιγμή και ελπίζω ότι όλα τα βραβεία Νόμπελ μπορούν να γίνουν η δύναμη για κάτι θετικό στον κόσμο όπως αυτός είναι αυτήν την στιγμή."
«Είναι μια υπέροχη τιμή, κυρίως επειδή σημαίνει πως βρίσκομαι στα ίχνη των μεγαλύτερων συγγραφέων και αυτό είναι ένας καταπληκτικός έπαινος. Ο κόσμος βρίσκεται σε μια πολύ αβέβαιη στιγμή και ελπίζω πως όλα τα βραβεία Νόμπελ θα είναι μια δύναμη για κάτι θετικό στον κόσμο, όπως είναι αυτή τη στιγμή. Θα με συγκινούσε πολύ αν μπορούσα με κάποιο τρόπο να συνεισφέρω σ' ένα κλίμα που θα συμβάλει σε μια θετική ατμόσφαιρα στους πολύ αβέβαιους καιρούς μας.»
Με αυτές τις δηλώσεις υποδέχτηκε ο Καζούο Ισιγκούρο το νέο της απονομής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2017. Γεννημένος στο Ναγκασάκι της Ιαπωνίας το 1954, ο Ισιγκούρο μετακόμισε με την οικογένειά του σε ηλικία πέντε ετών στη Βρετανία και ξεκίνησε με βλέψεις μουσικού για να γίνει ένας από τους σπουδαιότερους και ευπώλητους συγγραφείς. Μόνο τα «Απομεινάρια Μιας Μέρας» που κυκλοφόρησαν το 1989 έχουν πουλήσει πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα στην αγγλική γλώσσα, ενώ έγιναν και ίσως η καλύτερη ταινία του Τζέιμς Αϊβορι το 1993 με την αριστουργηματική ερμηνεία του Αντονι Χόπκινς.
To 2005, o Τζέιμς Αϊβορι επιχείρησε να επαναλάβει το θρίαμβο που γνώρισαν τα «Απομεινάρια Μιας Μέρας» και συνεργάστηκε με τον Καζούο Ισιγκούρο, αυτή τη φορά όχι σε μια διασκευή βιβλίου του, αλλά με ένα σενάριο που ο Ισιγκούρο έγραψε αποκλειστικά για το σινεμά. Τo «The White Countess» θα είναι πάντα μια από τις ταινίες που αναγνώρισαν το ταλέντο της αδικοχαμένης Νατάσα Ρίτσαρντσον και θα διέθετε τα περισσότερα από τα χαρακτηριστικά της γραφής του Ισιγκούρο, αλλά η ταινία δεν ήταν αντάξια του ταλέντου των συντελεστών της.
To 2010, ο Μαρκ Ρόμανεκ, με τις ευλογίες του συγγραφέα διασκεύασε (σε σενάριο του Αλεξ Γκάρλαντ) το «Never Let me Go» που ο Ισιγκούρο κυκλοφόρησε το 2005. Η εμπλοκή του στην παραγωγή της ταινίας τον άφησε ικανοποιημένο με το τελικό αποτέλεσμα, ενώ το 2016 θα έβλεπε και μια ιαπωνική τηλεταινία να δανείζεται υλικό από το φιλόδοξο βιβλίο του.
Ανάμεσα σε αυτές τις τρεις σημαντικές συμμετοχές του στο σινεμά, ο Καζούο Ισιγκούρο συμμετείχε στη σεναριακή ομάδα του «The Saddest Music in the World» του Γκάι Μάντιν το 2003, ενώ οι ιστορίες του - με την εμμονή στο χρόνο, τις μνήμες και την ανεξίτηλη γοητεία της αφήγησης - συνεχίζουν να εμπνέουν ακόμη και άτυπα μεγάλο μέρος της σύγχρονης κινηματογραφικής παραγωγής.
«Σαν συγγραφέα, με ενδιαφέρει περισσότερο τι θα αφηγηθούν οι άνθρωποι ότι συνέβη, παρά αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα.»
Οργίστηκε ο πτωχός σχεδιαστής επειδή κυκλοφόρησαν εικόνες της ρημαγμένης βίλας του στη Μύκονο (εκείνης των φωταψιών, που, κατά αγγελία, πωλείται €8 εκατομμύρια) και αντέδρασε με ένα δριμύ ποστάρισμα στη σελίδα του στο Facebook.
Δεν είναι ο μόνος που ενοχλείται απ' το πρόσωπό του στον καθρέφτη το επόμενο πρωί μετά το φαγοπότι, μα μοιάζει ιδιαίτερα αφελής αν περιμένει να μη δείξουν την κατάντια εκείνοι που στα μεσημεριανάδικα σχολίαζαν κάθε σάχλα που έλεγε και κάθε μπούρδα που σκεπτόταν να φορέσει. Κι ακόμα πιο αφελής βεβαίως μοιάζει ως επιχειρηματίας αν πίστεψε επένδυση το μπάζωμα ερημιάς.
«Εκεί που φύτρωνε θυμάρι κι
άγρια μέντα»
σα μανιτάρια ξεφυτρώσαν τα τσιμέντα. Είναι τυπικό χαρακτηριστικό ενός 'folly' νεοπλουτίστικου το 1000 τετραγωνικών οίκημα, δηλαδή 1
τσιμεντωμένο στρέμμα από τα ―υποχρεωτικά εκ του νόμου 4― στο πιο φθηνό κι
αφιλόξενο σημείο του νησιού, ένα ανεμοδαρμένο πλάτωμα σε τιμή ευκαιρίας,
μόνο για φαίνεσθαι και τίποτε άλλο.
Η Φτελιά, που κάποτε ήταν τόπος μιας από τις προϊστορικές πόλεις του νησιού, χτυπιέται
από βοριάδες τόσο δυνατούς που ρίχνουν τις προχειροστημένες πέργκολες και
στριφογυρνούν τις γλάστρες.
Για λίγα μέτρα πάνω απ' την παραλία, μιλά στην αγγελία που δε λέει πως τη χτυπά άνεμος δυνατός, τα κύματα φτάνουν
μέσα, βαθιά, στην ακτή κι όταν αποτραβιούνται τα νερά αφήνουν πίσω πίσσα με
άφθονο σκουπίδι από σκάφη κι ασυνείδητους που αδειάζουν στη θάλασσα τα
απορρίματά τους.
Μια παραλία απάτητη που τη χαίρονται οι
surfers (όπως ο επισκέπτης χαίρεται την εικόνα τους από ψηλά) και γι αυτό
ακόμα βλασταίνουν εκεί μανουσάκια, μανίτες, βιολέτες, ακόμα μοσχοβολά εκεί το,
σπάνιο πια, αιγαιοπελαγίτικο κρινάκι της θάλασσας.
Τι σας λέω όμως.. Κάτοικοι τέτοιων εξαμβλωμάτων ούτε που είδαν ποτέ πόσες
φωλιές κατέστρεψε το ματαιόδοξο τσιμέντωμά τους και πόσα αγριοκούνελα
ξεσπίτωσαν με τις φωταψίες και τα ντεσιμπέλ ―λες και δεν έχει εστιατόρια και
clubs η Μύκονος.
Σα μεταφορά της ψεύτικης
ανάπτυξης που τα ρήμαξε όλα
είναι οι εικόνες αυτές.
Κι είναι θλιβερό που όταν
χτίζονταν αυτά κάποιοι τα βλέπαμε τα λάθη και τα λέγαμε αλλά δεν καταφέραμε να
διασώσουμε ούτε τη Φύση, ούτε (στο κάτω-κάτω γιατί όχι) τα χρήματα που ο άφρων βλακωδώς σπατάλησε καταστρέφοντας σα να μην υπήρχε αύριο.
Ας γίνονταν αυτές οι εικόνες
μάθημα στους επόμενους νεόπλουτους.
______________________________________________________ Σκοπεύω να αποφύγουμε εδώ εικόνες ρημαδιού, δε γράφω για να διασκεδάσουμε χαιρέκακα που άλλο ένα εξοχικό ρημάζει.
Αλλά, ως ενδεικτικό κουλτούρας, είναι μεγάλος πειρασμός για μένα η ρίμα (από 'ριμαδιό' με -ι) στο φεϊσμπουκικό ποστάρισμα του ανδρός στο οποίομε δημιουργική
ορθογραφία, αψτρέ στίξη και την απατηλή
κεφαλαιοποίηση πρώτου γράμματος κάθε νέας σειράς, αναπτύσσει, με προσομοίωση στιχουργικής, μια faux Ποίηση, μετατρέποντας την πεζή διαμαρτυρία του για το ρεπορτάζ, σε εξομολόγηση à la manière de Κική Δημουλά για αρνί στο
φούρνο ενώ, μαζί με άλλα πρωτοφανή, κορυφώνεται το γκραν φινάλε με μια μοναδική στον κόσμο: 'Quest List'.
_________________________________________________
Επειδή θυμάμαι ότι αντιδρούν
οι θαυμαστές της Ποιήτριας, όποτε την πιάσω στο βέβηλό μου blog, κι επειδή ίσως δεν κατανοούν πώς η γραφή
του ανορθόγραφου σχεδιαστή μού μύρισε σαν το ψητό αρνί της, θεώρησα καλό να σας
θυμίσω ολίγα από την οπτική μου.
Σας φέρνω κάποια περιστατικά και το εξαίσιο generator που
σας καθοδηγεί πώς να γράψετε κι εσείς τη Δημουλά σας και, σας τη φέρνω και πεζή:
