Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜπρούσκουΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜπρούσκουΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 24 Ιουλίου 2023

Καθώς φωτιά πλησιάζει τον Πλάτανο (#Αχαΐα)




Η φρίκη κάθε καλοκαιριού. Οι φωτιές.

Φρικτή καταστροφή, αναμενόμενη και γι’ αυτό δύσκολο να την αποδεχθούμε.

Σκέπτομαι τους ανθρώπους που χάνουν τα σπίτια τους, σκέπτομαι τα δάση τα λαγκάδια τα άγρια ζώα, τα πουλιά. Αλεπουδίτσες και σκαντζοχοιράκια, χελιδόνια και κοράκια και σπουργίτια ξεσπιτώνονται ή καίγονται ζωντανά.

Είμαι μακριά, σε κυκλαδίτικο νησί όπου βλέπουμε τους θερινούς ανέμους σαν ευεργεσία, το κλίμα που κάνει κατοικήσιμους τους ξερούς κι άνυδρους αυτούς τόπους. Όμως η χθεσινή νύχτα ήταν και για μας δύσκολη, περιμέναμε νέα για το σπίτι μας στην Αχαΐα.

Έχω, μαζί με τις αδελφές μου, ένα αγαπημένο σπίτι στον ‘Άνω Πλάτανο, μετά την Τράπεζα που καιγόταν χθες. 

Πριν από πολλά χρόνια σε στιγμή απόγνωσης ζήτησα βοήθεια από τον πατέρα μου για να απαγκιστρωθώ από την πρέζα. Δεν το είχα ξανακάνει ποτέ. Μέσα σε 24 ώρες μου είχε βρει φάρμακα και μου πρόσφερε τρεις εναλλακτικές περιοχές, τρία σπίτια φίλων του στα οποία μπορούσα να φιλοξενηθώ για ένα μήνα. Διάλεξα τον Πλάτανο, όπου δεν είχα ξαναπάει ποτέ. Το σπίτι της φίλης του, τριώροφο πέτρινο στον κεντρικό δρόμο και συντηρημένο με αγάπη, το λάτρεψα, όπως και το χωριό στο οποίο, μετά το μαρτυρικό τριήμερο του πόνου, περπατούσαμε με τον κύριο Kastell στις λεμονιές ή στο δάσος ή κάτω στη θάλασσα του Κορινθιακού όπου ο Kύριος Κastell κολυμπούσε Φεβρουάριο.

Είχαν έρθει και φίλοι μας, ο Παναγιώτης Ευαγγελίδης και η αγαπημένη μου ‘Άντζελα Μπρούσκου που ο πολύς κόσμος τη γνωρίζει ως εμπνευσμένη σκηνοθέτιδα και ηθοποιό μα εμείς στο σπίτι έχουμε και προσέχουμε τους πίνακες και τα σκίτσα της.

Όταν πια ήμουν καλά, με γενναιόδωρη στήριξη του πατέρα μου, φύγαμε για το Λονδίνο και ξεκόλλησα εντελώς. Μα μου έμεινε η αγάπη για την Πλάτανο, την Αχαΐα, την κομψότητα του ιστορικού Αιγίου- τόπο λατρεμένο απ’ όπου πέρασε ο Βύρων στο πρώτο του το νεανικό ταξίδι φιλοξενούμενος του τοπικού άρχοντα Λόντου.

Ευλογημένο τόπο με τρεις μεσογειακές ζώνες δικές μας σε απόσταση ωρών, εκεί που τον χειμώνα πίνεις μεσημέρι ουζάκι στην παραλία με ήλιο και δυό ώρες μετά τρως φασολάδα και παϊδάκια στη χιονισμένη Ζαρούχλα.

Άρα, όπως θα καταλάβατε, μου κόλλησε στο νου να αγοράσουμε σπίτι εκεί και ψάχναμε ένα πέτρινο μέσα στο χωριό για να το αναστυλώσουμε. Με πρόλαβε ο Διαγόρας. Το αγόρασε ταχύτατα κι ο αρχιτέκτωνας Ανδρέας Κούρκουλας, αδελφός της γυναίκας του, το επισκεύασε και εκμοντέρνισε (εντός) με αγάπη: δώρο για το γάμο τους. Δυό σπίτια σε μια οικογένεια παραπήγαινε, εμείς δεν αγοράσαμε, μα για πολλά χρόνια περνούσαμε με τον Kύριο Kastell εκεί τους χειμώνες μας.

Πολύ έξυπνα πιστεύω, ο πατέρας μου το άφησε και στις τρεις κόρες του. Έξυπνα διότι έτσι και το απολαμβάνουμε όλες μα και το κόστος συντήρησης γίνεται υποφερτό για κάθε εισόδημα. 

Αν τα διηγούμαι τώρα που πέρασα τη νύχτα αγωνιώντας είναι γιατί κάθε κάτοικος, κάθε περαστικός είναι και μια ιστορία. Απλώς είμαστε κι εμείς μέσα στους πολλούς που βλέπουν κάθε καλοκαίρι τη φωτιά να απειλεί τις ζωές και τις αναμνήσεις τους.

Είμαι μακριά, δε συγκρίνεται η δική μας αγωνία με τον τρόμο όσων ζουν κι εργάζονται εκεί- μα καταλαβαίνω και το ζω με τεράστια αγωνία και οργή γι’ αυτό το ετήσιο έγκλημα.


_______________________________________________

Πάνω, σκίτσο της Άντζελας: Ο Θανάσης απολαμβάνει..

Τα άλλα που ζωγράφισε στον Πλάτανο είναι λάδια και τα έχω στην Αθήνα. Αυτό το σκίτσο όμως είναι εδώ, κοντά μου και το μοιράζομαι πρώτη φορά μ' εσάς..


Το σπίτι μας κι η παραλία.

Από την πάνω βεράντα και απ' τα παράθυρα του πάνω γραφείου βλέπεις τον Κορινθιακό κι απέναντι ως το χιονισμένο Όλυμπο.





Αυτή είναι η εικόνα που δίνει το FIRMS της NASA σήμερα 10πμ,. Τα δεδομένα καταγραφής βρίσκονται 3-6 ώρες πίσω σε χρόνο και είναι από δορυφόρους #Διακοπτό #Τράπεζα #Αίγιο #Αιγείρα #Ακρατα #Καθολικο #φωτια #φωτιες #πυρκαγια



Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2022

Κλαίνε οι μικροί θεοί του σπιτικού ― κι εγώ μαντεύω...

 



«Όλοι οι μικροί σπιτικοί θεοί

άρχισαν το κλάμα και λένε

.. τώρα, βγες στη θάλασσα…»



Όταν μαζεύονται πολλά, όταν μπλοκάρω,

έχω ένα τρικ. Επιδίδομαι στη στιχομαντεία.

 

Ανοίγω σε τυχαία σελίδα ένα αγαπημένο ποιητή, συνήθως τα σονέτα του Σαίξπηρ, ή τον Εκκλησιαστή ή άλλα πολυδιαβασμένα μου και βαρυσήμαντά μου

Και με κλειστά τα μάτια ακουμπάω το δάχτυλο στη σελίδα.

Ό,τι πει είναι οδηγός μου.

 Χθες ήταν ο W.HAuden:


‘All the little household gods*

Have started crying, but say

Good bye now, and put to sea.

Farewell dear friend, farewell…..

 

Και μου είπε ότι είναι ώρα να γυρίσω στο νησί.

 

Το τρικ δουλεύει. Διότι βέβαια τούτο το «τυχαία ακουμπάω το δάχτυλό μου» καθόλου τυχαίο δεν είναι στα χιλιοδιαβασμένα ποιήματα αλλά του υποσυνειδήτου υπόδειξη. Κι ακόμα κι αν μου λέει ό,τι θα ήθελα να ακούσω και όχι τι θα έπρεπε, ποιος θα μου πει τι έπρεπε και ποιος μας λέει πως σωστό δεν είναι αυτό που θέλω;

Κι όσο για Θεούς και φούμαρα,

θα το προσέξατε, ο Auden  μας τους δίνει δίχως το κεφαλαίο αρχικό του σεβασμού ή όπως λέει ο Γιάννης Ευσταθιάδης:

«Όταν συχνά γράφω ‘θέ μου’

Παρακαλώ να εκλαμβάνεται απλώς 

σαν επιφώνημα.» 

 

 _____________________________________

W.H. Auden ‘Atlantis’  από τη συλλογή Selected Poems Faber & Faber

Γιάννης Ευσταθιάδης «ΕΝΙΚΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ», Αθήνα 1985


εικόνα: Mε τον W.H. Auden ανεστραμμένοι- Μεσ'  τον καθρέφτη και τι είδε η Αλίκη εκεί.. Και πίσω το πορτραίο μου από Άντζελα Μπρούσκου

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2022

DODO _ αθηναϊκή πρεμιέρα με Reunion


Το DODO η εκπληκτική ταινία του Πάνου Χ. Κούτρα με εξαιρετική πλοκή και απολαυστικό διάλογο,

παρουσιάστηκε στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση / Οnassis Cultural Centre Athens.

 

Την ταινία υπερσυστήνω. 

Μα για μάς τους παλιούς φίλους ήταν ένα Reunion  συγκινητικότατο που ξεκίνησε με την αναφορά από σκηνής των θανάτων 

Των αγαπημένων μας Ελένης και Ειρήνης αδελφών Βουρλούμη και συνεχίστηκε μετά την προβολή με  συναντήσεις, των εν ζωή ακόμα, φίλων που μάς σημάδεψαν από την πρώτη νιότη και συνετέλεσαν να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα.


Για σάς  ίσως είναι  μόνο ονόματα, για μένα είναι κομμάτια της ζωής μου…

Πρώτος ο Πάνος βέβαια- παιδιόθεν κολλητός 

Και

Μαριάννα Παπαγεωργίου

Δημήτρης Ξανθούλης

Ρεβέκκα Καμχή

Παναγιώτης Ευαγγελίδης

Άντζελα Μπρούσκου

Μιχάλης Νερομυλιώτης Αντωνία Μπλέτα

 Και  - η οικογένειά μου πιάνει μια σειρά καθισμάτων

με

Μαρία Χαρτοφυλακίδου  

Γιάννη Κοκιασμένο

Εύη Αδριανού

και, εννοείται 

Ελισάβετ Χρονοπούλου και Πάρι Μέξη.

 

[Αν ξέχασα αγαπημένο φίλο μη θυμώσετε, θα θυμηθώ και θα προσθέσω.. Κι αν έχετε φωτογραφίες ή videos όπως εκείνο που κουβεντιάζω με το Δημήτρη Ξανθούλη ενώ σε πρώτο πλάνο χορεύει η Σμαράγδα Καρύδη,

παρακαλώ στείλτε το να το προσθέσω στο blog

διότι σ' αυτό δεν τα παίρνει η ροή και μένουν να θυμνόμαστε]

 

Ακολουθούν τα του Dodo  (από Κάννες και αθηναϊκή πρεμιέρα)

Και 

φωτογραφίες εμών των δικών.

 

 

 






 





Από τη Ρεβέκκα Καμχή 
οι τρεις που ακολουθούν (Ευχαριστώωωω!)





Για θέαση:
https://www.imdb.com/title/tt16310962/
και από 10 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους.
_________________________________________

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2021

Της Φαίδρας ‘Ερως με σημειολογία Μπρουσκική, με αγάπη, με νυστέρι και παλιά φιλία



Μετά τη Φαίδρατη συγκλονιστική παράσταση.

 

―Σου δίνω ένα Leonidas, για μιά δύσκολη στιγμήμου λέει η ‘Αντζελα.

Φυλάω το σοκολατάκι ως φυλακτό, στιγμή που απαθανατίστηκε.

Κρασί και κουβέντα μετά,  παρά την κούραση – της έντασης της Φαίδραςτης  εγχειρισμένης γάτας και του ακτιβισμού.

 

 

"Φαίδρας ‘Ερωςτης Σάρα Κέινμε σημειολογία Μπρουσκικήψιλό-ψιλό ως τη στέκα της βασιλοπούλας.

 Περίμενα ματαίως μα δεν πρόλαβα να συγχαρώ τον Τζιμάκο Τζιμάρα που τον ψάχναμε μα μας είπαν πως είχε φύγει αμέσως μετά την παράστασηΠρόλαβα την πριγκίπισσα Νατάσα Εξηνταβελώνη και τον συμπυκνωμένης έντασης  ΙππόλυτοΤζέο Πακίτσας

Και ύστερα, με την Παρθενόπη και την πολύ δική μου Άντζελαστη βροχερή Αθήνα ήπιαμε μπρούσκο καιμε την Άντζελα όχιδε θυμηθήκαμε όπως φίλοι παλιοί αλλάόπως εμείς που δε χαθήκαμε ποτε για δεκαετίεςτο ξαναπιάσαμε από εκεί που είχαμε μείνεισα να μην πέρασε μια μέρα.

 

Γιατί εκεί είμαστε.

Κλείνω το μάτι στα μαργαριτάρια μας,

χαμογελώ στις πέρλες με γλυκό Leonidas

και υψωνόμαστε 

πάνω από την τσιγκουνιά και τη μιζέρια του εικοσάρικου

με Τέχνηαξίες, ποιότητες πανανθρώπινες 

και του συλλογικού ασυνειδήτου τα σήματα Μορς.

 

Επειδή Άντζελά μου σ΄αγαπώ,

στου Ολύμπου τις βουνοκορφές.


Συστήνω

για τους λίγους εκλεκτούς που αντέχουν  την ανατομία του πάθους με νυστέρι δίχως φιοριτούρες.  Ρομαντική με τη σωστή έννοια του όρου, της φαντασίας, του ρομάντζου, των αναφορών σε Χίτσκοκ και Τιτανικό και παρομοίωση υϊκών εκσπερματώσεων με  σιντριβάνια από το Φελλίνι με μια Αννίτα ‘Εκμπεργκ  κοντινή, σε απόσταση αναπνοής να ανοίγει τα μακριά της πόδια με το 'Καλησπέρα' για να μας πει «εδώ είμαστε, εδώ κι όποιος αντέχει»:


Το «Φαίδρας έρως» είναι το δεύτερο έργο της Αγγλίδας συγγραφέως Σάρα Κέιν (1996) που σκηνοθετήθηκε από την ίδια στο Gate Theatre.

Η ίδια η Σάρα Κέιν το περιγράφει ως «η κωμωδία μου».

Σκηνοθεσία – Εικαστική Άποψη: Άντζελα Μπρούσκου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλέξανδρος Πολιτάκης
Μουσική: Αλέξης Εφραιμίδης
Κατασκευή σκηνικού: Κομνηνός Κουσιέρας
Bοηθός σκηνοθέτη: Θάνος Χατζόπουλος
Φωτογραφία & Live video: Άντζελα Μπρούσκου
Φωτογραφίες Παράστασης: Εβίτα Σκουρλέτη

Ηθοποιοί: 

Παρθενόπη Μπουζούρη, Τζέο Πακίτσας, Τσιμάρας Τζανάτος, Νατάσα Εξηνταβελώνη

Μια συμπαραγωγή της Constantly Productions και του Θεάτρου Δωματίου.

 





https://www.facebook.com/TheaterSfendoni/about/?ref=page_internal\

http://www.theatrodomatiou.gr



Τρίτη 28 Αυγούστου 2018

Παρθενόπη Μπουζούρη ― συνέντευξη




Ήταν η Κέιτ στο ''Blasted'' της Σάρα Κέιν, η Ηλέκτρα στο ομότιτλο έργο του Σοφοκλή και η Κασσάνδρα στον ''Αγαμέμνονα'' του Αισχύλου. Η Marlene στα ''Πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ'' του Φασμπίντερ και πιο πρόσφατα η Έντα Γκάμπλερ του Ίψεν. Ένα ευρύ ρεπερτόριο πάντα υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Άντζελας Μπρούσκου, της σημαντικής Ελληνίδας σκηνοθέτριας, με την οποία συνεργάζονται σταθερά από το 1993. Ούτως ή άλλως, η Άντζελα Μπρούσκου και η Παρθενόπη Μπουζούρη αποτελούν τον βασικό και αδιάσπαστο πυρήνα του Θεάτρου Δωματίου με ένα κύκλο δραστηριοτήτων που περιλαμβάνει θεατρικές παραστάσεις για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το Εθνικό Θέατρο, όπως και θεατρικές σκηνές της Αθήνας, καθώς και workshops. Κυρίως, όμως, σύμφωνα με την ίδια, κινητήρια δύναμη του Θεάτρου Δωματίου ήταν και είναι η αναζήτηση μιας καινούργιας γλώσσας στα θεατρικά σύγχρονα δρώμενα.




Συνάντησα την ηθοποιό Παρθενόπη Μπουζούρη, τον Δεκαπενταύγουστο, σε μια άδεια Αθήνα, σε ένα διάλειμμα από τις διακοπές της. ''Πόσο ύψος έχεις;'' τη ρώτησα σαν την είδα να καταφτάνει ψηλή και εντυπωσιακή, μία επιβλητική σχεδόν φιγούρα. Κι αφού μου διευκρίνισε πως είναι άλλο το ύψος και άλλο το ανάστημα, παραγγείλαμε ένα παγωμένο καφέ και βρεθήκαμε να μιλάμε για ένα σωρό διαφορετικά θέματα που άπτονται - όπως θα διαπιστώσετε - της ευρύτερης φιλοσοφίας της περί ζωής και Τέχνης. 

Παρθενόπη, σε συναντώ ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου. Φέρεις και ένα άλλο όνομα της Παναγίας. Αν εμφανιζόταν ένας νέος Τζεφιρέλι και σου ζητούσε να υποδυθείς την Παναγία, ποιες θα ήταν οι ''πηγές'' σου;
Το όνομα αυτό ήταν της γιαγιάς μου, Πόντια, που πέθανε νεότατη και η μάνα μου ήθελε να την τιμήσει. Μόνο μια ξαδέρφη μου λέγεται Παρθενόπη που ζει στη Βραζιλία και δε μιλάει καθόλου ελληνικά. Εγώ πάλι ήθελα να με φωνάζουν με το βαφτιστικό μου όνομα και όχι με το υποκοριστικό. Ήταν ένα τεστ νοημοσύνης. Αν δηλαδή έβλεπα κάποιον να χαμογελάει με το καλημέρα, καταλάβαινα και πως δεν είχα καμία σχέση μαζί του. Στο ερώτημα σου, τώρα, θα το έκανα με μεγάλη χαρά. Σε όλες τις σχολικές παραστάσεις το ρόλο της Παναγίας μού έδιναν. Θεωρώ ότι ωραιότερο έχει γυριστεί για την Παναγία, εκείνη τη σκηνή με τη Μπρούσκου στην τηλεόραση στον ''Δεκαπενταύγουστο'' του Γιάνναρη. Τη βλέπεις και ανατριχιάζεις!
Μια και αναφέρεις τον Γιάνναρη, έχεις παίξει σε δύο ταινίες του νομίζω.
Περάσματα ήταν, όχι ρόλοι, στον ''Δεκαπενταύγουστο'' και στον ''Όμηρο''. Σινεμά δεν έχω κάνει πολύ. Μόνο δύο μικρού μήκους ταινίες και έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην τελευταία ταινία της Αντουανέτας Αγγελίδη, αν τη γνωρίζεις.
Τη γνωρίζω και την εκτιμώ.
Πρόκειται για μία μοναδική και μοναχική καλλιτέχνιδα. ''Κλέφτης ή πραγματικότητα'' λεγόταν η ταινία της. Εύχομαι ολόψυχα να καταφέρει τώρα να πραγματοποιήσει την επόμενη ταινία της, όπως την ονειρεύεται εδώ και καιρό. Κάνει ένα ολόδικό της δοκιμιακό σινεμά η Αντουανέτα. 
Με τη μικρή σου εμπειρία, λοιπόν, από το σινεμά και με τη μεγάλη σου από το θέατρο, ποιες είναι οι διαφορές στην ερμηνεία σου;
Δεν είναι το ίδιο, πέραν της προετοιμασίας και του research. Στο σινεμά νιώθεις σαν ο θεατής να έχει κολλήσει το πρόσωπο του σχεδόν στο δικό σου. Ένα γύρισμα, επίσης, σταματάει και ξαναπάει πολλές φορές. Ο θεατής σου είναι η κάμερα μέχρι να βγει η ταινία και να τη δουν όλοι απ' την ίδια οπτική γωνία. 

Έχεις συμπληρώσει 25 χρόνια στο θέατρο. Να υποθέσω ότι γι' αυτό το λόγο είχες κατέβει στην Αθήνα από την Ξάνθη;
Κατέβηκα σπαστά, αφού η πρώτη μου κάθοδος για σπουδές ήταν στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Τελείωσα τη γεωπονική κι από κει μετά κατέβηκα στην Αθήνα.
Βρες μου έναν συσχετισμό γεωπονικής και θεάτρου.
Αν θες να βρεις, θα βρεις! Η τριβή με τις θετικές επιστήμες είναι ένα καταπληκτικό background για όλα. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με τις θετικές επιστήμες, μαθαίνουν ένα τρόπο να μαθαίνουν. Η επιστήμη σε βάζει σε μία διαδικασία επαλήθευσης των πάντων δια των αισθήσεων. Τίποτα δεν είναι ότι φαίνεται. Υπάρχει μόνο το σωστό και το λάθος. Είμαι δύσπιστη!
Αγνωστικίστρια;
Αγαπημένος μου άγιος είναι ο Θωμάς, που τον θεωρώ κι έναν πρώτο επιστήμονα μέσω της χριστιανικής θρησκείας. Έβαλε το χέρι του κι είπε ''Κύριε, μπορώ να δω;'', θέλησε δηλαδή να αγγίξει και να πειστεί μέσω των δικών του αισθήσεων. 
Κάτι βέβαια που ο χριστιανισμός δεν είδε με καλό μάτι κι έτσι έχουμε τον ''προδότη Ιούδα'' και τον ''άπιστο Θωμά''...
Φυσικά. Και κατά την προσωπική μου άποψη είναι υπερτιμημένη η λέξη πίστη.
Το θέατρο είναι μια πίστη;
Θρησκεία είναι το θέατρο! Με τους δικούς της ναούς, τον ασκητισμό της, τις Βίβλους της, τα βιβλία, τα κείμενα της και τους πιστούς της.
Κι είναι και πολλοί οι τελευταίοι.
Ου! Στη χριστιανική θρησκεία παίζεται κάθε Κυριακή το ίδιο έργο στα θέατρα που είναι κοντά στα σπίτια μας. Η ζωή του Χριστού λέγεται το έργο! Στα άλλα θέατρα, τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας, πάλι παίζεται ενός άλλου είδους αφήγηση.
Πρόκειται για ένα παραμύθι και στις δύο περιπτώσεις;
Το θέατρο είναι μύθοι που λένε την αλήθεια, ενώ η θρησκεία είναι μύθοι που απαιτούν να εκλαμβάνονται ως ιστορική αλήθεια. Το κλείσιμο του ματιού στο θέατρο είναι το ότι ''εμείς θα σας πούμε ένα ψέμα, αλλά εσείς θα φύγετε με την αλήθεια που υπάρχει μέσα στο ψέμα''.
Πότε είπες ότι ''εγώ εδώ είμαι κι αυτό θέλω να κάνω'';
Ψαχνόμουν πολύ, ήμουν σωματική, γυμναζόμουν, έκανα πολλά πράγματα. Κακά τα ψέματα, ολόκληρη η γενιά μου χρησιμοποίησε τις σπουδές της για να φύγει από την επαρχία. Για μένα η ζωή ξεκινούσε κάπου μετά τον Νέστο. Ήταν το όριο που από κει και κάτω άνοιγαν διάπλατα οι ορίζοντες. Όλα ήταν πιθανά το διάστημα τέλη '80 - αρχές '90 για την Ελλάδα και για τον κόσμο. Σκέψου ότι δεν είχαμε καν ίντερνετ τότε. Κατεβαίναμε με άγνοια κινδύνου, ανοιχτοί στα πάντα όμως.
Ποιοι ήταν οι κίνδυνοι που δεν είχατε επίγνωση τους;
Πολλοί άνθρωποι της δικής μου γενιάς στραπατσαρίστηκαν και καταστράφηκαν.
Από την αδυναμία να εκπληρώσουν το όνειρο τους;
Έτρεφαν αυταπάτες. Η δεκαετία του '90 ήταν η δεκαετία της αυταπάτης μιας χώρας, ενός ολόκληρου έθνους. Υπήρχαν τα φανταστικά ιδανικά και η φούσκα του life style.
Κι εσύ, ενθυμούμενη τον εαυτό σου, ήθελες να πας κόντρα;
Δεν είχα προλάβει να το σκεφτώ, απλά δεν έγινα μέρος αυτού. Πρώτα είχα γνωρίσει στη Θεσσαλονίκη τον Παναγιώτη Ευαγγελίδη, ο οποίος με τη σειρά του μου γνώρισε την Άντζελα Μπρούσκου. Με είχε καλέσει η Άντζελα σε μια πρόβα τους με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου στην κατάληψη του Κτιρίου των Καλλιτεχνών. Τότε όλοι αυτοί ήταν μαζί και μάλιστα θυμάμαι ότι μετά είχαμε πάει κι από ένα πάρτι που έκανε ο Αλέξης Μπίστικας. Τη στιγμή που μπήκα στην πρόβα δε θα την ξεχάσω όσο ζω! Με το ''Τελευταίο τραγούδι'' του Στράους, είδα δύο άνθρωποι που κινούνταν πολύ αργά στη σκηνή. Ο ένας ήταν δέντρο! Εκεί ήταν που είπα ''Εδώ θέλω να μείνω''!

Σήμερα, με την απόσταση τόσων χρόνων, πως βλέπεις την πορεία σου;
Ήμουν επίμονη και σταθερή. Το '91 είχαμε ξεκινήσει πρόβες με την Άντζελα για τον ''Μισάνθρωπο'' χωρίς να έχω βγάλει κάποια σχολή. Με δική της παρότρυνση, το '92 έδωσα εξετάσεις στη Βεάκη και πέρασα. Το '94 πια, ενόσω φοιτούσα στο δεύτερο έτος, κάναμε την ομάδα μας, το Θέατρο Δωματίου, όπως λέγεται μέχρι σήμερα. Πρώτα όμως, ως βοηθός του Παπαϊωάννου για δυο χρόνια, έμαθα να βάφω σκηνικά και να μεταφέρω καλώδια. Μιλάμε για κατάληψη, όπου ο καθένας μπορούσε να μπει και να κάνει κομμάτια τον κόπο σου.
Σου είχε συμβεί κάτι τέτοιο;
Ναι, τό'χω ζήσει. Μια κοπέλα σε ψυχωτικό επεισόδιο όρμηξε μέσα μ' ένα σκεπάρνι και τα έκανε ρημαδιό. Ένα έπιπλο, μάλιστα, είχε καταλήξει στο κεφάλι της Μπρούσκου. Εντάξει, λίγο γκραν γκινιόλ φάση... 
Η οποία όμως ''περνούσε'' στο πλαίσιο της ελευθεριότητας μίας κατάληψης.
Ισχύει με τη μόνη διαφορά ότι εμείς λειτουργούσαμε επαγγελματικά. Εκεί μέσα παίχτηκαν οι πρώτες παραστάσεις του Δημήτρη, οι δικές μας, του Γιάννη Κοντραφούρη, γεννήθηκαν δηλαδή πολύ καινούργια πράγματα. Το '95 κάναμε τις ''Δούλες'' του Ζενέ που για πρώτη φορά έγραψαν μουσική οι Στέρεο Νόβα! Πέραν της νοσταλγίας, για κάθε παράσταση μας έβγαινε η ψυχή για να γίνει. Την ίδια στιγμή - το λέω χωρίς να το κρίνω - κάποιοι συνάδελφοι γύριζαν το ένα σήριαλ πίσω απ' τ' άλλο, έβγαζαν λεφτά και μετά τα εξαργύρωναν και στο θέατρο.
Σε ένα άλλος είδος θεάτρου που εσένα ενδεχομένως δεν σε ενδιέφερε.
Επέλεξα να το κάνω αυτό. Δεν έκανα το Θέατρο Δωματίου γιατί δεν είχα δουλειά ή προτάσεις απ' το άλλο θέατρο. Έκανα το Θέατρο Δωματίου ακριβώς για να μην είμαι στο άλλο θέατρο.
Έτσι εντυπωσιακή που σε βλέπω και με τα βορειοευρωπαϊκά χαρακτηριστικά σου, σκέφτομαι ότι θα είχες πέραση στο λεγόμενο εμπορικό θέατρο.
Καταρχάς εγώ δεν ξεχωρίζω το θέατρο σε εμπορικό και ποιοτικό.
Ε πώς, είναι άλλο η Μαντάμ Σουσού και άλλο η Έντα Γκάμπλερ.
Εμένα μια ζωή με ενδιέφερε το πως θα μιλήσω μέσω της τέχνης. Αν φτιάξαμε ομάδα με τη Μπρούσκου ήταν επειδή αναζητούσαμε μια νέα γλώσσα για τα πράγματα, δεν μας ενδιέφερε η τρέχουσα γλώσσα. Δε μπορώ, λοιπόν, να κατηγορήσω ή να σνομπάρω το εμπορικό θέατρο, εφόσον βλέπω συναδέλφους μου να κάνουν κι εκεί εξόχως τη δουλειά τους. Σέβομαι τον καθένα καλλιτέχνη και τις επιλογές του. 
Έχεις όμως την ελευθερία να κρίνεις τον καθένα και εκ του αποτελέσματος.
Σαφώς! Υπάρχουν πράγματα που μ' αφορούν και πράγματα που δεν μ' αφορούν.
Από το ''Blasted'' της Σάρα Κέιν μέχρι την ''Έντα Γκάμπλερ'', νιώθεις ότι συνδιαλέγεσαι με προσωπικά σου θέματα κάθε φορά;
Από τον εαυτό μας και από την εμπειρία μας αντλούμε πάντα πράγματα. Πολλά από τα βιώματα μας έχουν ήδη αποτυπωθεί στο ''σκληρό δίσκο'' μας ως σωματοποιημένα συμπτώματα. Ποτέ όμως δεν πρέπει να χρησιμοποιείς εν θερμώ τα υλικά σου παρά μόνο όταν έχουν ψυχράνει.
Εξήγησε το μου λίγο καλύτερα αυτό.
Το νευρικό μας σύστημα αντέχει ένα συγκεκριμένο φορτίο. Δεν θα χρησιμοποιήσεις υλικό απ' αυτό που σε πονάει. Έχεις την τεχνική και την εμπειρία να παρουσιάζεις τα πράγματα επί σκηνής χωρίς να σε πονάνε.
Μια μορφή ψυχοθεραπείας, θες να πεις.
Το αντίθετο! Καθόλου ψυχοθεραπεία! Στην ψυχοθεραπεία αφηγείσαι για να γίνεις καλά. Στο θέατρο αφηγείσαι αφού έχεις γίνει καλά.
Δεν την έχουν όλοι οι συνάδελφοι σου αυτή την αυτογνωσία.
Αμ δεν λύνονται έτσι τα θέματα τους! Πάνω στη σκηνή πρέπει να πασχίσεις για να αφορά τους άλλους αυτό που κάνεις. Να μετακινήσεις το θεατή εκεί που εσύ έχεις πρόθεση να τον μετακινήσεις. Θα σου πω τη μαγική λέξη που λέω στους μαθητές μου: ''Πάλι, κάν'το πάλι''. Πόσο ψυχοθεραπεία μπορεί νά'ναι κάτι που κάνεις πέντε βράδια τη βδομάδα; Εδώ είσαι ένας καλλιτέχνης, όπως ένας μουσικός παίζει κάθε βράδυ την ίδια παρτιτούρα. Πρέπει να είσαι πρωτίστως το όργανο καθ'αυτό και μετά ο εκτελεστής του. Πρόκειται για μία δυσκολότατη τέχνη. 
Εκτός της Μπρούσκου, υπάρχουν παραστάσεις που δεν έχεις περάσει καλά;
Ναι, υπάρχουν.
Και τι κάνεις εκεί;
Τη δουλειά μου. 
Υπομονή δηλαδή;
Αποστασιοποιούμαι και έχω στα χέρια τη βαλίτσα με τα υλικά μου, προσπαθώντας να υπηρετήσω όσο γίνεται καλύτερα το όραμα του σκηνοθέτη. Αλήθεια είναι όμως πως, επειδή αγαπώ πολύ τη σκηνή, πάντα θα βρω πράγματα για να μου δώσουν χαρά, ακόμη κι αν παίζω τον πιο τραγικό και οδυνηρό ρόλο. 
Σε είχα δει πέρσι στα ''Οργισμένα νιάτα'' που κάνατε με την Κίρκη Καραλή και σε θυμάμαι ως μία ''ανεβαστική'' παρουσία μέσα στο έργο.
Με την Κίρκη λέγαμε καιρό να συνεργαστούμε και μας έκατσε σ' αυτό. Ήταν μια χαρούμενη συνάντηση, καθώς μου είναι ιδιαίτερα αγαπητή η Κίρκη. Η ομάδα όλη είχε πολλή πλάκα, όλοι τους καλά παιδιά και καλοί ηθοποιοί. Το έργο ήταν λίγο ξεπερασμένο, αλλά εμείς βρήκαμε κάτι να το κάνουμε.
Είναι κλασικούρα τα ''Οργισμένα νιάτα'';
Όχι, κλασικούρα με την έννοια του κλασικού είναι αυτό που μπορεί να σταθεί και στο σήμερα. Η Κίρκη προσπάθησε πολύ να το ''φέρει'', αλλά το έργο ως κείμενο και ως λόγος ήταν ξεπερασμένο κατά τη γνώμη μου.
Η Άντζελα Μπρούσκου είναι μία σημαντική σκηνοθέτις, μέντορας και δασκάλα σου. Θα ήθελα εσύ να μου πεις τα στοιχεία που την κάνουν ξεχωριστή.
Η Άντζελα κι εγώ είμαστε πια το Θέατρο Δωματίου, ένας κρίκος αδιάσπαστος, στον οποίο μπαίνουν κι άλλοι συνεργάτες, μόνιμα σχεδόν: Η Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, ο Θάνος Παπακωνσταντίνου, η Αμαλία Μουτούση, η Όλια Λαζαρίδου - άνθρωποι που έρχονται και παρέρχονται. Επίσης η Nalyssa Green που δεν είναι απλή μουσικός, αλλά και performer, στέκεται κανονικά στη σκηνή. Πιστεύω ότι η Μπρούσκου είναι ξεχωριστή γιατί είναι συναισθηματικά ιδιοφυής!
Η διαφορά μεταξύ συναισθηματικής και εγκεφαλικής ιδιοφυΐας;
Εννοώ ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο με πάρα πολύ υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη. Η Άντζελα μπαίνει πάρα πολύ εύκολα στη θέση του άλλου και μπορεί να νιώσει ότι νιώθει ο άλλος! Μεγάλη σημασία έχει βέβαια, πρωτίστως ως καλλιτέχνιδα εικαστικός, πως το αποτυπώνει όλο αυτό στο έργο της.
Προσδοκάς έναν κόσμο περισσότερο συναισθηματικό;
Προσδοκώ έναν κόσμο που οι άνθρωποι θα έχουν μεγαλύτερη συμπόνια μέσα τους. Συναισθηματικοί είναι, τι να το κάνω; Για την πάρτη τους μόνο; 
Μίλησε μου τότε για τα κοινωνικά αντανακλαστικά σου.
Αν ήταν άνθρωπος η Ελλάδα, θα ήταν κομπλεξικός! Ένας άνθρωπος με πολλά συμπλέγματα κατωτερότητας, περιχαρακωμένος και κλειστός γύρω από το άτομο του. Ένας άνθρωπος φοβικός που προσπαθεί να περισώσει ότι μπορεί, γιατί φοβάται ότι δεν θα τα καταφέρει. Το ίδιο κάνει αυτή τη στιγμή ολόκληρη η χώρα, περιχαρακωμένη πίσω από τον εθνικισμό. Και ο εθνικισμός σε μεγάλη κλίμακα είναι ο ατομικισμός, ο εγκλεισμός μέσα σε μία επική αφήγηση. Να νομίζεις ότι είσαι κάτι σπουδαίο ενώ δεν είσαι! 
Μπορείς να καταλάβεις έναν καλλιτέχνη που θέλει να εγκαταλείψει τη χώρα;
Πολύ καλά! Κι όχι μόνο καλλιτέχνη, αλλά και επιστήμονα! Μέχρι και τον 20ο αι. οι πόλεμοι γίνονταν για τα εδάφη και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Ήταν επικερδές: Πήγαινες σε μια άλλη χώρα, την κατακτούσες, έπαιρνες τη γη της, έστηνες αποικίες. Τώρα δεν έχεις λόγο να επεκταθείς, τα μυαλά σού χρειάζονται. Το κεφάλαιο είναι οι μορφωμένοι άνθρωποι. Ακριβώς αυτό συμβαίνει τώρα, όλη η γνώση διαρρέει στο εξωτερικό. Αυτή είναι η φτώχεια μας! 
Και τι θα κάνουμε;
Ειλικρινά δεν ξέρω (γέλια). Αν ήμουν νεότερη μπορεί κι εγώ να έφευγα, αν και θα το κάνω με την πρώτη επαγγελματική ευκαιρία. Ιδανικά θα ήθελα η δουλειά μας με τη Μπρούσκου να μπορεί να περιοδεύει έξω.
Πως και δεν το έχετε καταφέρει; Εδώ υπάρχουν ερασιτεχνικές ομάδες που πάνε έξω.
Δεν είναι τόσο απλό. Εγώ είμαι καλλιτέχνης. Το πώς θα γίνει μία τουρνέ είναι μία πολύ συγκεκριμένη δουλειά, την οποία δεν ξέρω να την κάνω. Δυστυχώς ακόμη δεν έχουμε βρει τον άνθρωπο που να μπορέσει να την κάνει. Επίσης, δεν υπάρχει η αντίστοιχη κρατική υποδομή. Θα έπρεπε η χώρα να έχει φτιάξει το δικό της δίκτυο με παραστάσεις που θα γυρνάνε επισήμως μέσα και έξω απ' αυτήν.
Συμμετείχες στο Φεστιβάλ Αθηνών, στο φετινό, στο περσινό κλπ. Μίλησε μου για την εμπειρία σου.
Θεωρώ ότι έχουμε ένα Φεστιβάλ Αθηνών που χωρίζεται προ Λούκου και μετά Λούκου. Έχουμε δύο πολύ συγκεκριμένες καταστάσεις. Πρώτα είχαμε μόνο Επίδαυρο και Ηρώδειο μέσω συγκεκριμένων ατζέντηδων. Ήρθε ο Λούκος κι έστειλε τους ατζέντηδες στα σπίτια τους! Ανοίχτηκαν χώροι άλλοι και μυαλά, αλλάξανε νοοτροπίες με τον Γιώργο Λούκο. Ήταν ένας άνθρωπος με ιδρυτική και όχι ιδρυματική διάθεση και, όπως θα ξέρεις, δεν είναι καλλιτέχνης, αλλά πολιτιστικός διπλωμάτης. Ζούσε το μισό χρόνο στο εξωτερικό, άρα δεν είχε κανενός είδους διαφθορά. Αναδιαμόρφωσε έναν καλλιτεχνικό θεσμό που ήταν μπλοκαρισμένος. Εξ αιτίας του αρχίσαμε να βλέπουμε στην Επίδαυρο Μαρμαρινό, Μπρούσκου κι ένα σωρό άλλους που δεν θα τους βλέπαμε ποτέ! Τώρα για τον Θεοδωρόπουλο δεν έχω άποψη, προσπαθεί να υπηρετήσει το δικό του όραμα, παίρνοντας όμως έναν θεσμό έτοιμο και στημένο. Όπως θα έπρεπε να είναι και το ελληνικό κράτος, γιατί το δύσκολο είναι να φτιαχτεί ο μηχανισμός.

Είχες πρωτοστατήσει στις αντιδράσεις για τον ερχομό του Φαμπρ στη διεύθυνση του Φεστιβάλ
Φυσικά. Ο Φαμπρ ήρθε και έστησε ένα πρόγραμμα, απ' το οποίο έλειπαν οι Έλληνες. Είχε φέρει την ομάδα του μαζί με όλες τις βελγικές παραστάσεις χορού και θεάτρου και έλειπαν οι Έλληνες. Αυτό το καταλάβαμε ή χρειάζεται να πω και τίποτα άλλο; 
Να και μια φάση στην κουβέντα που προτάσσεις το εθνικό σου φρόνημα.
Μα λέγεται Ελληνικό Φεστιβάλ! Καθόλου εθνικά δεν το βλέπω, αλλά πρόκειται για το πιο μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός του καλοκαιριού στη χώρα μας. Γίνεται για να μπορούν πρωτίστως να ''ομιλούν'' οι Έλληνες δημιουργοί.
Υπάρχουν, λες, μύθοι στην Ελλάδα του 2018;
Όχι.
Άσχημο δεν ακούγεται;
Όχι, γιατί η αφήγηση άλλαξε μαζί με τις εποχές. Υπήρχαν μύθοι στην τέχνη, στην πολιτική, γιατί οι άνθρωποι είχαν ανάγκη να κατασκευάζουν μύθους. 
Ενώ σήμερα δεν έχουν την ίδια ανάγκη;
Μπορεί να έχουν την ανάγκη προτύπων, όχι όμως της παραμυθίας.
Επιμένω πως αυτή η ανάγκη είναι πιο επιτακτική στην εποχή που ζούμε.
Ας δούμε τι μπορεί να κάνει ο καθένας στη ζωή του, τη μικρούλα και την ασήμαντη. Εγώ διδάσκω σε δύο σχολές αυτή τη στιγμή, στου Εθνικού και στου ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Προσπαθώ να είμαι το παράδειγμα για τα παιδιά, αυτό που τους δείχνω με τη στάση μου και τη δουλειά μου να είναι περισσότερο απ' αυτό που τους λέω με λόγια στα μαθήματα. Προσπαθώ δηλαδή να είμαι το ίδιο το μάθημα. Δεν έχουμε ανάγκη, λοιπόν, από μύθους. Έχουμε ανάγκη απ' το να ανακαλύψουμε και να παράξουμε την όσο το δυνατόν καλύτερη πλευρά του εαυτού μας. 
Στη ''μικρούλα και ασήμαντη ζωή'' του καθενός, χωράει η υστεροφημία;
Εξαρτάται από το πόσο ελαφριά ή βαριά αφήνεις το αποτύπωμα σου στον κόσμο αυτό. Τη θες, μα δε μπορείς να την ελέγξεις την υστεροφημία. Η τέχνη ευτυχώς ή δυστυχώς δεν αφήνει τίποτα πίσω της. Το θέατρο υφίσταται απ' την ώρα που θα ξεκινήσει και θα τελειώσει μία παράσταση. Η τέχνη είναι μία σπουδή στη θνητότητα. 
Μπορεί κάποιος όμως να σε έχει δει κάποτε στη σκηνή και να σε μνημονεύει για χρόνια.
Ναι, μπορεί και να τού'χεις αλλάξει τη ζωή. Και πάλι όμως δεν αποτυπώνεται αυτό, όπως η μουσική ή η ζωγραφική. Μιλάμε για μία και μοναδική βραδιά στο θέατρο.
Σε συναντώ εν μέσω ενός δύσκολου καλοκαιριού. Τι κάνεις αυτόν τον καιρό;
Ξεκουράζομαι μετά από έναν μαραθώνιο, που δεν θα ήθελα να τον ξανακάνω. Το έκανα, ok, αλλά έρχεται η περίοδος που το σώμα σου στα ''σκάει''. Το σώμα σου έχει συγκεκριμένη αντοχή και ανοχή στα πράγματα. Πολύ σωστά κόλλαγαν παλιά στους ηθοποιούς βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα.
Κάποτε ένας μεγάλος σκηνοθέτης πίεσε μία ηθοποιό του σε μια δύσκολη σκηνή. ''Δεν μπορώ, κύριε τάδε, να το κάνω'' του είπε. ''Άκουσε'' της απάντησε, ''κάνεις το πιο αναξιοπρεπές επάγγελμα. Αν θες νά'σαι ηθοποιός, θα το κάνεις''! Εσύ τι θά'λεγες στον σκηνοθέτη αυτό;
Θα του έλεγα ''Αν με κάνεις εσύ να νιώθω αναξιοπρεπής, δεν θα το κάνω! Αν σου είναι αναγκαίο, να το κάνω, αλλά νά'ναι και για μένα αναγκαίο''! Το επάγγελμα μας, έχετε υπ' όψιν, αγγίζει το φάσμα της πορνείας μέχρι αυτό της αγιότητας. Είναι τεράστιο το άλμα! Στο Βυζάντιο, ηθοποιός και πόρνη ήταν το ίδιο. Ο ηθοποιός ερεθίζει τους δακρυγόνους αδένες, ενώ μια πόρνη τους ''από κάτω'' αδένες. Κι ο ένας κι ο άλλος κάτι ''πουλάνε''. Ο ηθοποιός μπορεί να έχει κύρος και φήμη, ενώ η πόρνη να βρίσκεται στον απόπατο της κοινωνίας.
Ωραία τα λες, Παρθενόπη. Ας κλείσουμε συμβατικά με τα μελλοντικά σου πλάνα.
Θα ξαναπάμε την ''Έντα Γκάμπλερ'', ενώ μόλις ανακοινώθηκαν οι επιχορηγήσεις. Είμαστε μέσα, θα επιχορηγηθούμε για τον ''Ιβάνοφ'' του Τσέχοφ. Θα ξεκινήσουμε πρόβες αμέσως μετά την ''Έντα Γκάμπλερ'' με προοπτική να ανέβει την άνοιξη. Πρώτη φορά κάνω Τσέχοφ κι είμαι ενθουσιασμένη! 

Από http://www.koutipandoras.gr/article/paroenoph-mpoyzoyrh-an-htan-anorwpos-h-ellada-oa-htan-kompleikos