Φύσσας και Κουμανταρέας― δυο δίκες, ένα σύμπτωμα

Η Ελευθερία Λόγου δεν είναι κοπέλα με παράξενο όνομα. Είναι δικαίωμα και ανάγκη και προϋπόθεση για τη Δημοκρατία αλλά και την εξέλιξη και πρόοδό μας. 

 Κι όμως έρχεται η Υπεράσπιση δολοφόνων να υποστηρίξει πως η Τέχνη είναι αιτία να σκοτώσουν έναν άνθρωπο. Και δεν περνά αυτό στα προς γελοιοποίηση μα το πιάνει πολιτικάντης κι ακουμπά σ' αυτό για να εκφέρει κρίση για το σκοτωμένο και τη μάνα του. 

Για τη δίκη της Χρυσής Αυγής και τους στίχους του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα μιλάω μα δυστυχώς δεν είναι το μόνο περιστατικό.

Συμβαίνει και στη δίκη των συλληφθέντων για τη δολοφονία του Μένη Κουμανταρέα (μια δίκη  δίχως πολιτική αγωγή οπότε κανείς δεν ενίσταται να προστατευθεί η μνήμη του νεκρού) όπου θαυμάσαμε  τον κ. Κούγια να παρουσιάζει βιβλίο ως απόδειξη Παιδοφιλίας του νεκρού.

Θα αντιπαρέλθω το κακό γούστο ή το ήθος των επιθέσεων από δικηγόρους που όταν το κοινό αντιδρά στην αδικία γυρνούν να απαντήσουν με ένα «βλέπω τις φάτσες σας»  διότι θα περίμενα αντιδράσεις συναδέλφων τους, μα δεν αντέχω να μην επαναλάβω τα στοιχειώδη που νόμιζα ότι πλέον τα γνωρίζουμε άπαντες.

Άντε πάλι λοιπόν:

‪Στην Τέχνη και στο Λόγο όλα επιτρέπονται.‬

‪Από το ντε Σαντ ως τον Παζολίνι ή κάθε Ράπερ της εποχής μας είναι δικαίωμα να λέει κάθε άνθρωπος και σε κάθε έργο ό,τι θέλει. Διότι στην Τέχνη, όπως και στο νου, εξερευνούμε ορίζοντες. Το μ' αρέσει-δε μ' αρέσει του κοινού είναι υποκειμενικό.‬

 Για την Πράξη όμως έχουμε νόμους. ‬

‪Παράδειγμα:  Όσο λέω 'να πεθάνουν όλοι οι πολιτικοί' εξασκώ την ελευθερία μου. Αν δοκιμάσω να το πραγματοποιήσω, πολύ σωστά πρέπει να παρέμβει ο Νόμος.

Στοιχεία και σχόλια για τα ανωτέρω

Στην ιδεολογία του Παύλου Φύσσα, στη συνδικαλιστική δράση των φίλων του, και στον τρόπο που κάνει περιφρούρηση στις πορείες του το ΠΑΜΕ επικεντρώθηκαν οι σημερινές ερωτήσεις της υπερασπισης στη δίκη της Χρυσής Αυγής......................

Στην πλειοψηφία τους οι ερωτήσεις ήταν στοχευμένες στην ιδεολογία, την κοινωνική δράση και τους στίχους του Παύλου Φύσσα, σε τόσο έντονο βαθμό που σε κάποιο σημείο της συνεδρίασης και η μητέρα του Παύλου Φύσσα αλλά και κόσμος από το ακροατήριο αναφώνησε αν έχει αλλάξει το κατηγορητήριο και αν δικάζεται ο Παύλος Φύσσας στην αίθουσα του δικαστηρίου και όχι η Χρυσή Αυγή.---> athina984.gr

Η Daphne Chronopoulou πρόσθεσε μια νέα φωτογραφία 

28 Ιουνίου στις 2:41 μ.μ. · 

Έχω κουραστεί να συστήνω να παρακολουθείτε τη Δίκη της ΧΑ.
ΑΝ παρακολουθούσατε, αν σχολιαζόταν ίσως να μην ξεθάρρευαν.

Μάθατε ότι τρομοκρατούν μάρτυρες την ώρα της δίκης;
Μάθατε ότι χρειάστηκε εντολή για να κάνουν τον κόπο να παρίστανται οι κατηγορούμενοι;
Μάθατε ότι ο Ρουπακιάς τόλμησε να επιτεθεί στη Μάγδα Φύσσα;
Μάθατε ότι απειλούν, τραμπουκίζουν και κράζουν ακόμα και αστυνομικούς;

Συνηθίσατε που τα τεκταινόμενα στη δίκη δε θεωρούνται σημαντικά για τις ειδήσεις των καναλιών;

Σήμερα εμφανίστηκαν ως υπερασπιστές της Θρησκείας.
Ναι τόσο γελοίοι. Αλλά εμείς είμαστε συνυπεύθυνοι αν δεν ασχοληθούμε.
Η δίκη ζωντανά εδώ:
https://www.facebook.com/Goldendawnwatch/?fref=ts

Τζήμερος στο facebook (απαντά)

 Του Αλέξανδρου Ασωνίτη
Εν συνεχεία, σκύλεψε την μνήμη του δολοφονηθέντος παρουσιάζοντάς τον ως παιδόφιλο (!), λόγω της γνωριμίας του από παλιά με έναν εκ των κατηγορουμένων, πάλι τού απαντήσαμε απ’ το ακροατήριο, πάλι επέλεξε την σιωπή.

     Ως  στοιχείο για την πρωτοφανή «καταγγελία» του επικαλέσθηκε ένα βιβλίο του Κουμανταρέα, συγχέοντας, εσκεμμένως ή μη,  την πραγματικότητα με την εικονική πραγματικότητα των βιβλίων (εκτός αν είναι επίσημες αυτοβιογραφίες), σαν να είναι εμπαθής ή αδαής  «κριτικός» βιβλίου. Τι σχέση έχουν τα βιβλία, τα μυθιστορήματα με τους συγγραφείς τους; Καμμία απολύτως.  Βέβαια η υπεράσπιση έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί ό,τι μπορεί  για να επιτελέσει την λειτουργία της, αλλά έχουν κι οι άλλοι δικαιώματα, έστωσαν νεκροί. Και το δικαστήριο αυτά ακριβώς τα δικαιώματα προασπίζει.

    Η ως άνω στρέβλωση της διαδικασίας και η κυριαρχία, χωρίς αντίλογο, του επικεφαλής συνηγόρου είναι τα οράτα αποτελέσματα της απουσίας πολιτικής αγωγής.---> presspublica

 ____________________________

Ο βιασμός, ο Κουμανταρέας κι η επαίσχυντη ακρότητα

 Θαυμάζω το Μένη Κουμανταρέα. Από τη 'Βιοτεχνία Υαλικών' που τη διάβασα παιδί κι έδωσε σχήμα στον τρόπο που βλέπω μια τάξη ολόκληρη ως τους κόπους του με τον Ταχτσή να μαζευτούν τα ιστορικά '18 Κείμενα' την εποχή της Χούντας που οι Έλληνες συγγραφείς αντιστάθηκαν στη Λογοκρισία αρνούμενοι να εκδώσουν, κι ως πρόσφατα στα διηγήματά του για τη γειτονιά του τα Πατήσια, με ένα ιδιαίτερα στο οποίο με διορατικότητα μεγάλου ταλέντου προφήτευσε έγκλημα που συντάραξε λίγο αργότερα το πανελλήνιο.

Παράλληλα είμαι φανατικότατα αυστηρή στο ζήτημα του βιασμού. Κάθε βιασμού. Αδιαπραγμάτευτα το όχι σημαίνει όχι (σε κάθε στάδιο της επαφής), κανένας και καμία δεν 'τα θέλει' ανεξαρτήτως του τι υπονοεί ή τι φοράει και καμιά σύμβαση (γάμου ή πορνείας) δεν αποτελεί εξαίρεση. Συνεπώς όποιον αναφέρεται σε 'πρόκληση' με κάθε έννοια, προκλητικό ρούχο-βήμα ή ξεφώνημα, όποιον υπονοεί ότι το θύμα 'τα ήθελε' τον θεωρώ αδικαιολόγητο και προσβλητικό όχι μόνο για τους βιασθέντες αλλά και τους δυνάμει βιαστές που αποπειρώμενος να τους δικαιολογήσει τους υποβιβάζει σε κτήνη αχαλίνωτα.

Τα ανωτέρω είναι οι απόψεις μου για δυο θέματα σοβαρά για μένα. Που σήμερα φαινομενικά συγκρούστηκαν. Διότι ο Μένης Κουμανταρέας είπε σε μιά πολιτική εκπομπή, εν είδει αστείου «..ενώ άμα βιάσεις μια γυναίκα μπορεί και να το θέλει» με συνέπεια να φτιαχτεί η φεϊσμπουκική ομάδα 'Ντροπή στον επαίσχυντο σεξιστή Μένη Κουμανταρέα'. 

Θα σας μπερδέψω αν πω πως ενοχλούμαι περισσότερο από το μένος εναντίον του από ό,τι από τη φράση;

Κι όμως έτσι είναι και εξηγούμαι.

Πάντοτε αντιδρώ σε απόψεις τέτοιες κι όπως σωστά έκανε κι η παρουσιάστρια, δεν τις αφήνω να περνούν απαρατήρητες.

Αλλά απεχθάνομαι το φασιστικό PC (political correctness) κυρίως όταν επιβάλλεται αναχρονιστικά. Είναι παλιό ήδη, τα αποτελέσματα τα είδαμε. Ξεκίνησε με καλές προθέσεις μα οδηγήθηκε σε ακρότητες και σε λογοκρισία κόβοντας κι απορρίπτοντας έργα κλασικά όπως π.χ. του Μαρκ Τουαίν επειδή περιείχαν τη λέξη nigger.

Δε θέλουμε να πάμε εκεί. Η Ιστορία δεν αλλάζει με το σβήσιμο διότι οι καταβολές μας είναι μέρος του πολιτισμού μας. Υπήρξαν σκλάβοι, υπήρξαν γάμοι υποχρεωτικοί, γυναίκες κλειδωμένες από πατέρα κι αδελφό, κάηκαν κορίτσια στην πυρά, βασανίστηκαν κατάδικοι στον τροχό και η ζωή είχε πολλή αγριάδα και σκληρότητα που με τον κόπο και με το μυαλό μας προσπερνάμε. Αυτό είναι ο πολιτισμός μας τώρα και εκεί πατάμε για να γίνουμε καλύτεροι.

Ο Κουμανταρέας ζει στην εποχή μας κι έχει μυαλό να καταλάβει όσα άλλαξαν. 'Το παρελθόν είναι άλλη χώρα'* όμως, κι ο συγγραφέας που αγαπώ γεννήθηκε το 1931 στην Ελλάδα της προίκας και του αρραβώνα, στη χώρα που οι γυναίκες πρωτοψήφισαν χρόνια μετά, το 1952. Δε θα έχουμε την ίδια γνώμη σε όλα. 

Πολιτικώς ορθοί του Facebook με εξοργίσατε. Δεν έχετε παππούδες που αγαπάτε, δεν έχετε σεβασμό; Δεν ξέρετε να διαφωνείτε επί του προκειμένου αντί να αποφαίνεστε επί συνόλω ότι ένας (άγνωστός σας) είναι 'επαίσχυντος';

Μάθετε να εξηγείτε και θα καταλάβει μα μη μαζεύεστε για λυντσαρίσματα διαδικτυακά ανθρώπων που ήρθαν απ' το παρελθόν σας.

____________________________________________________________

Το Facebook group λέγεται ''Ντροπή στον επαίσχυντο σεξιστή Μένη Κουμανταρέα''.  Μα αντί γι αυτό συστήνω να επισκεφθείτε τα βιβλία του.

Για τα '18 Κείμενα' και το Μένη Κουμανταρέα έγραψα εδώ.

*Η φράση που πια έγινε cliché είναι από το μυθιστόρημα 'The Go-Between' του L. P. Hartley (1895–1972).