Να προσέχετε σήμερα,
διότι
«το γαρ πολύ του έρωτος φέρνει παραφροσύνη
γι αυτό και ο Αλή Πασάς έπνιξε τη Φροσύνη»*
― και δεν είμαστε για τέτοια.
#εκ_πείρας
#'ΑγιοςΒαλεντίνος
https://youtu.be/EseMHr6VEM0?si=Oy3FJQ5ghh9MeFwZ&t=123
8 προς 9 Νοεμβρίου είναι η επέτειός μας,
η νύχτα που ο Κύριος Kastell κι εγώ γνωριστήκαμε―με τη βιβλική έννοια, διότι με την κοινωνική ήμασταν ήδη γνωστοί αφού κινούμασταν στους ίδιους κύκλους― κι από τότε είμαστε μαζί ως τώρα.
8 Νοεμβρίου, αγία ημέρα της σύναξης αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών αγίων ασωμάτων και ουρανίων Ταγμάτων, ημέρα της Αεροπορίας κι όλων των ιπταμένων (είπαμε: σωμάτων κι ασωμάτων), βρεθήκαμε τυχαία στο Λούκι*, της οδού Χάριτος, μπαρ φίλων που πλέον απαθανατίστηκε στο γνωστό τραγούδι. Τυχαία βρεθήκαμε κι όταν έκλεινε τον κάλεσα να συνεχίσουμε τη βραδιά στο Κόκκινο Δωμάτιο, το δωμάτιο που κρατούσα πλάι στο σπίτι του πατέρα μου με τον οποίο ζούσα τότε.
Δεν κοιμηθήκαμε εννοείται και το πρωί ο Κύριος Kastell είχε να πάει στο PopEleven των Αδελφών Φαληρέα όπου εργαζόταν, υπεύθυνος εισαγωγής και πωλήσεων για τον τομέα «ξένης» μουσικής που ακόμα λατρεύει.
Το ότι περπάτησα μαζί του ως εκεί αντί να μείνω να ξεκουραστώ, σήμερα, μετά από δεκαετίες λέει κάτι για το δέσιμο που επακολούθησε. Μα τότε ακόμα, με τη ζωή να ανοίγεται μπροστά μας φαινομενικά απέραντη, αυτό δεν πήρε κι ούτε ήθελα να πάρει καμιά συμβολική σημασία. Απλώς, τον συνόδεψα σε ένα δεκάλεπτο περίπατο στον Περιφερειακό Λυκαβηττού, μέσα από τη Δεξαμενή ως τη Σκουφά που αποχαιρετιστήκαμε αμήχανα, όπως κάνουν οι νέοι μετά από μια νύχτα sex και κουβέντας.
Είχε πάει 9 Νοεμβρίου.
Ημέρα που 10 χρόνια μετά έπεσε το τείχος του Βερολίνου επανενώνοντας τη Γερμανία, Ανατολή και Δύση.
9 Νοεμβρίου γιορτάζουμε. Διότι 9 είχε πάει όταν με συνόδεψε στο Κόκκινο Δωμάτιο.
Κάπου υπάρχει κι ένα ποίημά μου επετειακό,
Κι αν έχετε «Τα Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού» αναγνωρίζετε ίσως ότι είναι ένα βιβλίο μου εμπνευσμένο στη σχέση μας αυτή την ισόβια όπως την έβλεπα τα πρώτα χρόνια που ζήσαμε μαζί.
Από τότε άλλαξαν πολλά και τίποτε. Οι ίδιοι είμαστε μα άλλοι. Οι αναμνήσεις πια δε με χαροποιούν μα συχνά με βαραίνουν μα αν κάτι μένει είναι η απέραντη αγάπη κι η εκτίμηση, ο θαυμασμός (ναι ακόμα) σε βαθμό λατρείας αλλά και η εγωιστική χαρά για τον τρόπο που μου φέρεται ως σήμερα- με μια λεπτότητα που τον χαρακτηρίζει, τη λεπτή ευγένεια που άλλοι μεταχειρίζονται μόνο στην αρχή.
Χρόνια μας Πολλά
κι ίδια κι απαράλλακτα!!
*Το γνωστό τραγούδι γράφτηκε για τη φίλη μας Ρενέ που δε ζει πια, μια κοπέλα εκπάγλου καλλονής που οι σχέσεις της με μουσικούς (αλλά όχι με τους αδελφούς Κατσιμίχα ή το Νίκο Ζιώγαλα που δούλευε τότε στο μαγαζί) άφησαν εποχή και μνήμες.
Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας ~ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟ ΛΟΥΚΙ https://www.youtube.com/watch?v=4HdmNPoxZUI
ΕΙΚΟΝΕΣ
―Σελίδες από τα Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού μου
Από τα 'Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού' μου.
https://kastellakia.blogspot.com/2023/07/blog-post.html
https://www.facebook.com/photo/?fbid=327115487356359&set=a.305973569470551
Κορίτσια, να φεύγουμε, λέμε.
Ο βίαιος δεν αλλάζει, λέμε.
Με το πρώτο δείγμα, μακριά.
Και όσο για τα παιδιά, καλύτερα μακριά του (για πολλούς λόγους)
παρά δίχως μαμά.
Όμως εδώ η γυναίκα έφυγε, πήρε διαζύγιο, ζούσε με τα παιδιά της.
Και δεν τα κατάφερε.
Τι θα μπορούσε να τη σώσει;
Ίσως μια αλλαγή στην κοινωνία, ίσως το να καταλάβαινε ο ίδιος πως έχει πρόβλημα, ίσως αν ζούσε σε ένα περιβάλλον που να μην έλεγαν «την αγαπούσε τρελά» για το άρρωστο πάθος του;
Δεν είναι αγάπη η εμμονή.
Δεν είναι αγάπη η άρρωστη ζήλια.
Για να έχουμε καλή σχέση η αγάπη πρέπει να είναι αμοιβαία. Μόνο.
«Γυναικοκτονία στη Θεσσαλονίκη:
Αστυνομικός σκότωσε την εν διαστάσει σύζυγό του και μετά αυτοκτόνησε»
― Μην σκοτώνεις τη γυναίκα σου και μετά προσπαθείς να αυτοκτονήσεις. Πρώτα αυτοκτόνησε και μετά κάνε ότι θες...
―Έχετε χίλια δίκια όταν ζητάτε αξιολόγηση των δασκάλων και όχι των μπάτσων που φέρουν όπλο .
H είδηση
Αστυνομικός πυροβόλησε με καραμπίνα και σκότωσε την εν διαστάσει σύζυγό του και στη συνέχεια αυτοκτόνησε.
Τοπικά μέσα ενημέρωσης αναφέρουν πως τα πτώματά τους εντοπίστηκαν στις 08:15 σε διαμέρισμα επί της οδού Κομνηνών 27.
Γείτονας, που άκουσε τους πυροβολισμούς, κάλεσε την αστυνομία που μετέβη στο σημείο και εντόπισε τους νεκρούς.
άτοικος της περιοχής, που μίλησε σε δημοσιογράφους στο σημείο, δήλωσε πως είχαν χωρίσει εδώ και περίπου έναν χρόνο και έμεναν χώρια.
Όπως είπε, είχαν αποκτήσει δύο παιδιά - περίπου 10-12 ετών- αλλά δεν γνώριζε αν βρίσκονταν στο σπίτι εκείνη την ώρα.
Σύμφωνα με το thestival.gr, ωστόσο, ο 38χρονος δράστης είχε πάει τα παιδιά στο σχολείο, πριν επιστρέψει στο σπίτι και σκοτώσει την 42χρονη.
iefimerida ..αποκαλυπτική είναι η μαρτυρία ενός φίλου του πατέρα του γυναικοκτόνου στο thesstoday, ο οποίος ανέφερε ότι ο 38χρονος απειλούσε ότι θα σκοτώσει την πρώην σύζυγό του
«Έλεγε στον πατέρα του ότι θα τη σκοτώσει. Την αγαπούσε τρελά. Την καραμπίνα την πήρε από χθες ισχυριζόμενος πως θα την... καθαρίσει.
«Γνώριζα και την οικογένεια και το ζευγάρι. Υπήρχε πρόβλημα. Η γυναίκα του τον έδιωξε από το σπίτι. Ξαφνικά του είπε ότι δεν τον θέλει. Πήραν συναινετικό διαζύγιο. Δεν είχαν έντονες συγκρούσεις. Έπαιρνε τα παιδιά και μιλούσε μαζί τους. Του λέγαμε ότι πρέπει να φτιάξει τη ζωή του και να μην παρεκτρέπεται. Αυτή επέμενε πως δεν τον θέλει. Είχαν δύο αγόρια και είχε βγει απόφαση του δικαστηρίου για το πότε θα βλέπει ο πατέρας τα παιδιά» περιγράφει ο στενός φίλος της οικογένειας.
«Έλεγε στον πατέρα του ότι θα τη σκοτώσει. Την αγαπούσε τρελά» σημείωσε καταλήγοντας ο ίδιος, ενώ ανέφερε ακόμη ότι ο γυναικοκτόνος από χθες το απόγευμα είχε πάρει την καραμπίνα που ήταν του πατέρα του λέγοντας πως θέλει να την... καθαρίσει, ενώ είχε φύγει από το σπίτι -το πατρικό του όπου διέμενε μετά το διαζύγιο- από τα ξημερώματα, τις 3:30 με 4 το πρωί.
Παράγκα, οι δυό μας με κρασί και μπαρμπουνάκια. Στα νερά τα νότια της Παράγκας, εδώ στην άμμο που έχουν θαφτεί αναμνήσεις της πρώτης νιότης μας. Με τον Κύριο Kastell, 44 χρόνια αγάπη.
___________________________________
Μια παρεξήγηση
Ανέβασα στο Facebook τη φωτογραφία πριν αφήσω μόνο τον Κύριο Kastell για να κάνω μια απογευματινή βουτιά με τον τελευταίο ήλιο (τέτοια εποχή εδώ δύει νωρίς πίσω από τον ψηλό βράχο της Ψαρρούς και του Άι Λάζαρου). Στα δυτικά, στη χερσόνησο-σαύρα (όπου πλέον απλώνεται ένα ακόμα από τα μαγαζιά που κερδίζουν από την καταστροφή της κληρονομιάς μας: κι ό,τι δεν κατέστρεψαν με θρυψαλιασμένα βράχια και με τσιμεντώματα το αποτελειώνουν κάθε βράδυ τα φωτορυθμικά τα ροζ και φούξια συνοδευμένα από την ηχορύπανση.
Έτσι για να μην επιβιώσει ούτε σαυράκι,
έτσι για τη μαγκιά και για το χρήμα,
έτσι επειδή μπορούν― «επειδή τους παίρνει», όπως λένε.
Ευχαριστώ για τις ευχές
- λάθος μου όμως:
έτσι που το έγραψα έδωσα βλέπω την εντύπωση ότι έχουμε επέτειο. 9 Νοεμβρίου η γιορτή μας.
Κι, αλήθεια, φαντάζεστε ότι θα χαμογελούσα αν είχε τέτοιο ύφος, τέτοια κακοκεφιά, ο Κύριος Kastell στην επέτειό μας;
Σήμερα ήταν μια μέρα όπως οι άλλες κι απλώς μετρούσα χρόνια λόγω Παράγκας, της παραλίας που αγάπησα πολύ από όταν στη 10ετία του '80 κολυμπούσαμε γυμνοί στα γαλήνια διάφανα νερά, τότε που, για 7 χρόνια, κάθε καλοκαίρι νοικιάζαμε, αγαπημένοι φίλοι τα δωμάτια στη σειρά, τότε που ακόμα η Παράγκα δεν είχε ηλεκτρικό κι ο Μπαρμπα Γιάννης μάς γέμιζε τις λάμπες πετρελαίου κάθε απόγευμα που ξεκλείδωνε για 1-2 ώρες τα ντους.
Λυπάμαι για την παρεξήγηση της επετείου μα σας ευχαριστώ θερμά―οι ευχές πάντα ευπρόσδεκτες.
______________________________________________________________
«Εψές το βράδυ πέρνουνα στου Χάροντα την πόρτα
κ άκουσα τη Χαρόντισσα και μάλωνε το Χάρο.
Οπού ‘ναι πέντε παίρνε δυό κι οπού’ ναι τρεις τον ένα
κι οπού ‘ναι δυό και μοναχοί μην τους ξεζευγαρώνεις.»
Ριζίτικο μοιρολόι
________________
Εικόνα: Α΄κεφάλαιο από τα 'Ιαπωνικά Τραγούδια Του Τσαγιού΄μου
Έλεγε προχθές μια γνωστή μου πόσο τη στενοχωρεί που έσπασε κάτι που φορούσε στο λαιμό της κι έβγαλα μια καρφίτσα που φορούσα και της την πρόσφερα.
―Πειράζει να μην τη δεχτώ; μου είπε.
Μου θύμισε καινούργιο εραστή φίλης, που, επειδή είχε χαλάσει το σύστημα που ανοίγει την εξώπορτα, του έβγαλε κλειδί για την κάτω πόρτα ώστε να μην του το πετάει από το μπαλκόνι. «Δεν είμαι έτοιμος να το δεχτώ» της απάντησε (και περιττό να προσθέσω διέλυσε κάθε πιθανότητα να του δοθεί χρόνος αναμονής ώσπου να ετοιμαστεί).
Η ευγένεια δεν είναι τύποι, δεν είναι να μάθουμε να μη σηκώνουμε δαχτυλάκι όταν κρατάμε φλυτζάνι. Η ευγένεια είναι η υψηλή τέχνη του να μην προσβάλουμε (παρά σκόπιμα).
Αν μας προσφέρουν κάτι που δε μάς αρέσει αρκεί ένα ευχαριστώ, κι ας το πετάξουμε μετά― μόνη εξαίρεση βεβαίως η τροφή, δεν τρώμε κάτι που μάς αηδιάζει μα η καρφίτσα μου δεν τρώγεται, θα προτιμούσα να πεταχτεί στα σκουπίδια παρά στα μούτρα μου.
Τόσο δύσκολο;
#SavoirVivre
___________________________________
Ήθος ηγετών:
Τους σταυρούς στα ψηφοδέλτια τι τους θέλουμε αν οι αρχηγοί κομμάτων δεν τους λαμβάνουν υπ’ όψιν;
Οι υποψήφιοι αναλώσιμοι μπροστά σε ημετέρους και κολλητούς.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου κόβει τους πρώτους σε σταυρούς για να βάλει σε εκλόγιμες θέσεις το Μπιμπίλα και το σύντροφό της.
Ο Βελόπουλος αντικαθιστά τους πρώτους σε σταυρούς με άλλους πιο δικούς.
Ο «Νίκη», ακόμα δε βγήκε από το αυγό κι αφαίρεσε κάποιον ελπίζοντας να εκλεγεί ο κολλητός του.
Ντόμινο αποχωρήσεων από υποψήφιες της Πλεύσης Ελευθερίας που καταγγέλλουν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Όλγα Δάλλα, Μαργαρίτα Καζάκου, Χρύσα Διαμαντοπούλου, Δημήτρης Κολοκοτρώνης, Νίκη Μπουραζάνη, Χρήστος Λάμπρου, που έφεραν χιλιάδες ψήφους, αποχώρησαν και επιτέθηκαν στην επικεφαλής του κόμματος κατηγορώντας την.
Η Όλγα Δάλλα, νομικός, στις εκλογές του Μαΐου, αναδείχθηκε πρώτη σε σταυρούς (6.168) στην εκλογική της περιφέρεια δίνοντας δηλαδή μεγάλη βοήθεια στην Πλεύση Ελευθερίας που η «προπονητής» της (όπως αυτοαποκαλέστηκε η ηγέτις) αποφάσισε να την αντικαταστήσει με το αμόρε της. Αγνωμοσύνη, αμετρέπια, ματαιοδοξία, συμφέρον; Χαρακτηριστικά που καθιστούν επικίνδυνο το άτομο για θέσεις εξουσίας.
Να το ξαναπούμε πως δεν ψηφίζουμε lifestyle; Πως ούτε τα ράσα ούτε οι φουστάνες με τα κλαρωτά δεν αρκούν και πως τα συμβολάκια- από σταυρούς ως καρδούλες- δεν είναι ενδείξεις πολιτικών ικανοτήτων;
Να το ξαναπούμε ότι πολιτικός που καβαλάει καλάμι κι ακόμα πριν καλά-καλά ορκιστεί χώνει ημετέρους, για το καλό όλων μας θα έπρεπε να μείνει έξω από τη Βουλή;
Φέρνω δηλώσεις με την ευχή να βάζαμε μυαλό..
Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις…ήρθε η προδοσία.
Πριν μπει στη Βουλή, άρχισε τις εκκαθαρίσεις.
Τέλος λοιπόν στην πολιτική μου «καριέρα»!
Ήθος, Αξιοκρατία Δικαιοσύνη Δημοκρατία/Η φωνή των πολιτών στη Βουλή/Λαϊκή Κυριαρχία τονίζονται στη Διακήρυξη της Πλεύση Ελευθερίας.
Και ήταν όλα ΨΕΜΑΤΑ …
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου - Zoe Konstantopoulou αποφάσισε και διέταξε να πεταχτεί η ψήφος σας στα σκουπίδια προκειμένου να διορίσει τους ημέτερους.
Παίρνω λοιπόν την ευθύνη που μου αναλογεί
Αποχωρώ από αυτό το έκτρωμα που έχει το θράσος να αυτοαποκαλείται κίνημα
Ζητώ συγνώμη από όλους τους συμπολίτες μου που με στήριξαν.
Δεν μπόρεσα να ανταπεξέλθω στη φαυλότητα…
Κοινοποιήστε ελεύθερα.
Ας πει κάποιος στη Ζωή Κωνσταντοπούλου - Zoe Konstantopoulou ότι ο προπονητής επιλέγει την ομάδα ΠΡΙΝ από την έναρξη του αγώνα ενώ κατά τη διάρκειά του κάνει αλλαγές. Αυτούς που δεν «τραβάνε» αλλάζει Ζωίτσα όχι αυτούς που έρχονται πρώτοι και βάζουν τα γκολ.
Στον πάγκο Ζωή άφησες τη Δημοκρατία τη Δικαιοσύνη, την Ηθική και τη Λογική.
Ήξερες πολύ καλά κι εσύ και ο προπονητής μας Spilios Zacharopoulos με τον οποίο προφανώς μοιράζεστε αυτά τα ευφυολογήματα, να με ρίξετε στη μάχη των σταυρών… Ούτε οι ίδιοι δεν το πιστεύατε πως θα σας ψηφίσουν τέτοιοι που τελικά είσαστε. Δόλωμα με βάλατε. Σταματήστε να προκαλείτε. Έγινε η δουλίτσα σας. Τέλος.
Αλλά έτσι είναι.. όταν μπλέκεις με τα πίτουρα σε τρώνε οι κότες.
Αποσύρω την στήριξη μου στην Πλεύση Ελευθερίας και στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, ανέφερε το πρώην στέλεχος και πρώτη σε ψήφους στη Β' Θεσσαλονίκης, Νίκη Μπουραζάνη.
Αποσύρω την στήριξη μου στην Πλεύση Ελευθερίας και στη Ζωή Κωνσταντοπούλου - Zoe Konstantopoulou. Είχα την εντύπωση ότι υποστήριζα μια γυναίκα με αξίες και ηθική, η οποία όμως πράττει ακριβώς με τον αντίθετο τρόπο, όπως φαίνεται. Παραβλέποντας εντελώς την στραυροδοσία των εκλογών της 21ης Μαϊου, εξέδωσε τις λίστες για τις επόμενες εκλογές, στην ουσία, "διορίζοντας ημέτερους". Αυτές οι πράξεις δεν συνάδουν με αυτά που προασπίζεται η διακήρυξη της Πλεύσης Ελευθερίας, περί δημοκρατίας, αξιοκρατίας, ήθους και δικαιοσύνης. Παραθέτω παρακάτω τα αποτελέσματα της εκλογικής αναμέτρησης του Μαΐου και το νέο ψηφοδέλτιο.
#Αγάπημόνο . Υποψήφιοι ο ένας μετά τον άλλον εκδιώκονται από την - όχι και τόσο ούρια, όπως προκύπτει - Πλεύση Ελευθερίας. Οι πρώτοι σε σταυρούς εκπαραθυρώθηκαν για να δώσουν τη θέση τους στο «παρεάκι» της αρχηγού τους, όπως οι ίδιοι το αποκαλούν.
«Έκτρωμα» χαρακτήρισε το κόμμα, υποψήφια που ήρθε πρώτη, πλην όμως ευρέθη εκτός με διαδικασίες συνοπτικότατες και δημοκρατικότατες.
Η γλυκιά Ζωή θα βάλει λέει τον σύντροφο της κ. Διαμαντη Καραναστάση και «λίγους καλούς φίλους» σε εκλόγιμες θέσεις. Τους διωγμένους κακήν κακώς θα τούς αποχαιρετίσει σχηματίζοντας με τα χέρια της μια τρυφερή ζουζουνένια καρδούλα
Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Αγάπη μόνο
Υ. Γ. Καλά θυμάμαι ότι ο κ. Σπύρος Μπιμπίλας είχε δηλώσει πως κι εκείνον θα τον βάλει σε εκλόγιμη σειρά, χωρίς όμως να διώξει κανέναν από τους εκλεγέντες;
Δεν γνωρίζω την κυρία Όλγα Δάλλα αλλά το να καταφέρει να ξεπεράσει (με μικρό κόμμα δε) τις 6000 σταυρούς στον Νότιο Τομέα είναι ΑΘΛΟΣ! Και με το δίκιο της διαμαρτύρεται όταν την πετάει εκτός η Ζωή #Κωνσταντοπουλου για να βγάλει βουλευτή τον Σ. Μπιμπίλα!
Μεσημέρι, γενέθλια του Κυρίου Kastell στο Γιαλό.
Σπίτι θα επιστρέψουμε με δώρο για τη μαθητευόμενή μας Γκέισα, τη Μάικο που έχει κι αυτή γενέθλια σήμερα. Ήρθε στον κόσμο σα δωράκι, 16 Μαρτίου 2021, όταν η Suki μου η βασανισμένη ψυχικά τραυματισμένη Calico που μου πήρε μήνες με ουλές και αίμα, να κερδίσω την εμπιστοσύνη της, ήρθε στο μαξιλάρι στο μάγουλό μου και με ένα τρελό ουρλιαχτό έβγαλε από μέσα της μισό κόκκινο γατάκι. Στα αδελφάκια βρήκα καλά σπίτια και πάντα κρατώ επαφή μα κρατήσαμε κι εμείς το καλικάκι.
*το σκυλάκι δεν είναι ο Troy μας αν και τον έχουμε πάντα μαζί μας, στις καρδιές μας. Είναι Ελάιζα, φίλη του Troy, και σκυλάκι του Jason με τον οποίο είναι αχώριστοι όπως ήμασταν κι εμείς με τον δικό μας.
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια στις φωτογραφίες μου από τα σπίτια μας συχνά πλάι μου θα δείτε μια ανθοδέσμη. Πέντε τριαντάφυλλα χρωματιστά (με κυρίαρχο το κίτρινο, σύμβολο της χαράς και της φιλίας) πλαισιωμένα με λίγο baby’s breath ή πρασινάδα, δίχως ζελατίνες και άλλα στολίδια.
Εδώ και δεκαετίες και πάντα δίχως αφορμή, κάπου μια φορά το μήνα ο κ. Kastell μου φέρνει αυτό το μπουκέτο. Δεν έχω καταλάβει γιατί σήμερα κι όχι χθες, δε σχετίζεται ποτέ με γιορτές ή επετείους μας (κόκκινα) ή με συμφιλιώσεις και ποτέ μου τόσα χρόνια δεν έχω μαντέψει την άφιξή τους.
Επιστρέφοντας από ψώνια ή φίλους το ακουμπά δίπλα μου κι εγώ πάντοτε σηκώνομαι διαλέγω βάζο και ανάλογα τη διάθεση αλλάζω το ύψος των λουλουδιών που,, για όσο μείνουν ζωντανά, τα μεταφέρω μαζί μου σε διάφορα δωμάτια ανάλογα τη διακόσμηση, την εποχή και το φυσικό φως.
Η χαρά που μου δίνουν είναι μεγάλη και πάντα αναπάντεχη- δεν τα περιμένω ούτε τα θεωρώ δικαίωμα αλλά εξακολουθώ να χαίρομαι την έκπληξη: Ακόμα δεν τα έχω συνηθίσει.
