Αν μου έχτιζε ο Στάλιν παλατάκι #Βαρσοβία #warsaw

To «Παλάτι» τούτο των Τεχνών κι Επιστημών, ένα νεογοτθικό συγκρότημα σοβιετικού σικ, ήταν προσωπικό δώρο του Στάλιν στην πολύπαθη Βαρσοβία που, ως γνωστόν, βομβαρδίστηκε εκδικητικά από τους Ναζί στον ΒΠΠ2. 

Το βομβαρδισμό δε θα τον απέφευγε. Σχεδίαζαν απ το 1939 να την ισοπεδώσουν για να ξαναχτιστεί ως πρότυπο ναζιστικής αρχιτεκτονικής της κοινωνίας που οραματίζονταν. Η πολωνική Αντίσταση κι η Εξέγερση του Γκέτο και το ότι έχαναν τον πόλεμο άλλαξε τα σχέδια μα το βομβαρδισμό δεν τον γλύτωσαν. Κι ο Στάλιν επιβράβευσε την πόλη μ’ αυτό το, χαρακτηριστικά σταλινικό παλάτι. Το οποίο σήμερα συζητιέται να γκρεμιστεί - εκδικητικά πάλι μου φαίνεται - για να αντικατασταθεί με τους γνωστούς τριτοκοσμικούς ουρανοξύστες που κάποιοι ταυτίζουν με την πρόοδο.

Ως γνωστόν  είμαι πάντα κατά της κατεδάφισης των αναμνήσεών μας. Πιστεύω πως η Ιστορία δε μας ανήκει, τη χρωστάμε στο μέλλον διότι αυτή μόνο μας διδάσκει τι είμαστε και που πηγαίνουμε. 

Πάντα θέλει δε θέλει ο άνθρωπος ανασκευάζει το παρελθόν. Παίζει παιχνίδια η μνήμη. Τα μνημεία όμως είναι εκεί και δε σιωπούν μόνο θυμίζουν και περιμένουν όποιους γνωρίζουν να ακούνε και επιθυμούν αλήθειες κι όχι επιχειρήματα για ερμηνείες συναισθηματικές και πρόσκαιρες. 

Χαρείτε το. Γιγαντώνεται φαλλικά μα απλώνεται και σε πλάτος με χωριστά παλατάκια κάθε Τέχνης, με Σχολή και Θέατρο και Σινεμά. Και εντός δαιδαλώδεις διαδρόμους, πόρτες που οδηγούν σε άλλες πόρτες κάθε μεγέθους, αίθουσες που οδηγουν σε άλλες αίθουσες με δωμάτια γύρω με ψηλές καρέκλες για συνέδρους. Και όλα ψηλοτάβανα και μαρμαρένια με ηχώ απίστευτη και μυστήριες σχάρες εξαερισμού (ή μήπως περακολούθησης;) σε κάθε μέγεθος και ύψος. 

Χώρος εκπληκτικός σαν από κατασκοπικό βιβλιο ή έργο, μεγαλόπρεπα τρομακτικός που με ταξίδεψε σε άλλες εποχές κι ας ήρθα για αγώνες πιο μοντέρνους. Ή μήπως όχι, σκέπτομαι καθώς ακούω βήματα κάπου κοντά στα ασανσέρ. 

-Εδώ έμπαινες μα δεν ήξερες αν θα ξαναβγείς, μου είπαν.

-Και θα το γκρέμιζες, ρωτάω.

----εικόνες από θα προσθέσω στην Αθήνα 

μα ως τότε είναι στο https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10230093525736664&id=1068079273

Στο Λίβανο ένα τσιγαράκι

 

Τασάκι πλάι στην ειδοποίηση ότι απαγορεύεται το κάπνισμα. Στο δωμάτιό μου στο ξενοδοχείο στη Βηρυτό.

 

 

Διότι εμείς του παλιού κόσμου είμεθα ρεαλιστές, γνωρίζουμε ότι ο εθισμός υπερνικά τις καλές προθέσεις. Κι ακόμα βέβαια, είμεθα κι ανατολίτες και ο πελάτης έχει πάντα δίκιο.

 

Διαβάζω για το βομβιστικό χτύπημα του Ισραήλ στην αγαπημένη πόλη και θυμάμαι. Πόσο άλλες οι δικές μου εντυπώσεις από την εικόνα άνδρου τρομοκρατίας που συναντώ σε ειδήσεις και πολιτικές συζητήσεις.

 

Έχω τις ωραιότερες αναμνήσεις από το Λίβανο του χειμώνα 2020. Η ομορφιά του τόπου, η ευγένεια, τα ηλιοβασιλέματα πίσω από τις ξύλινες λάντζες και τα καΐκια, ένα jazz club κι ένας ‘τεκές’ μικρή παράγκα στημένη ψηλά στο πλάι του δρόμου πάνω από το νερό σχηματισμένη από διάφανα πλαστικά κρεμασμένα σε υποτυπώδη σκελετό. ‘Τούρκικος’ καφές στη χόβολη, μακάριοι ώριμοι άνδρες που έπιναν τον αργιλέ τους κι εγώ με την αγαπημένη μου φίλη συντρόφισσα ναρκοφεμινίστρια που ούτε σκεφτήκαμε αραβικά ήθη και κοράνια μόνο στο ‘πού να καθίσουμε να τα πούμε’ δίχως δεύτερη σκέψη μπήκαμε και πιάσαμε ένα τραπεζάκι. Καμμιά άλλη γυναίκα εκεί βέβαια μα η αναθρεμμένη στην άλλη πλευρά της γης φίλη μου ούτε που το παρατήρησε.

Προκαταλήψεις. Στη ρεσεψιόν του εν λόγω ξενοδοχείου πίσω από τον υπεύθυνο εικόνες ντυμένες στο ασήμι και μεγάλοι σταυροί. Καθόλου ταιριαστό με τη γνωστή προπαγάνδα κινδύνων για τους Χριστιανούς στη Μικρά Ασία, και ρώτησα. ‘Είμαι Χριστιανός’ μου απάντησε ο Λιβανέζος ρεσεψιονίστας και δε ρώτησα πιο πολλά.

Λίβανος, τόπος γλυκός ήπιος, πολύ άλλος από την παλιά μα μόνιμη εικόνα άνδρου της τρομοκρατίας. Άλλος από την Αίγυπτο που- πληροφορία από πρώτο τη χέρι, από τον ίδιο- συμμαθητές έσπασαν το χέρι μικρού Κόπτη στρίβοντάς το για να βρουν το σταυρό μικρό τατουάζ, ανάμνηση της σταύρωσης.  Η Αίγυπτος πάει βούλιαξε και παίρνει δεκαετίες να αποτιναχθεί αυτό το σκοτάδι μα στο Λίβανο εγώ συνάντησα να ζει ακόμα η παλιά πολυπολιτισμικότητα των αρχαίων μας τόπων. Η ανεκτικότητα που συντηρείται από τη σοφία που φέρνει η γνώση κι η πείρα.

Στα επαγγελματικά ταξίδια οργανώνεται συχνά ένα δείπνο ή μια εκδρομή σε κάτι αξιοσημείωτο- στην περίπτωση αυτή δείπνο στη μαγευτικής ιστορίας και ομορφιάς πόλη Byblos (Μπύμπλος) *20 μίλα από τη Βηρυτό- μα δεν υπάρχει χρόνος ή διάθεση των συνεργατών για επισκέψεις σε μουσεία.

Εδώ στιγμές κλεμμένες από τη δουλειά μου.

 

Η Βύβλος ή Τζουμπάιλ [Jabail-Byblos] είναι πόλη του Λιβάνου στις ακτές της Μεσογείου, 30χλμ από τη Βηρυτό. 

Αρχαία φοινικική πόλη, πιστεύεται ότι πρωτοκατοικήθηκε μεταξύ 8800 και 7000 π.Χ. και σύμφωνα με αποσπάσματα αποδιδώμενα στον ημιθρυλικό φοίνικα ιστορικό Σαγχουνιάθωνα, χτίστηκε από τον Κρόνο ως η πρώτη πόλη στην Φοινίκη. Από τις παλαιότερες μόνιμα κατοικημένες πόλεις στον κόσμο. Το όνομά της, Βύβλος, σημαίνει πάπυρος στα ελληνικά του οποίου γινόταν εξαγωγή στο Αιγαίο και από τη λέξη αυτή πήρε το όνομά της και η Βίβλος.

Σήμερα η εξέχουσας ομορφιάς αυτή πόλη έχει 100.000 κατοίκους.

Και...

πολύ θα ήθελα να είχα μάθει πιο πολλά στο ταξίδι μου.

______________________________________

 

Ασταμάτητοι βομβαρδισμοί απ' το Ισραήλ στον Λίβανο 

Την ώρα που ο μουσουλμανικός κόσμος θρηνεί τον θάνατο του ηγέτη της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα, κατά την επιδρομή της Παρασκευής στη Βηρυτό από το Ισραήλ, αυτό συνεχίζει να βομβαρδίζει με ένταση τον Λίβανο. Οι ισραηλινές δυνάμεις ανακοίνωσαν σήμερα ότι τα αεροσκάφη τους επιτέθηκαν «σε δεκάδες στόχους τρομοκρατών στο έδαφος του Λιβάνου στη διάρκεια των τελευταίων ωρών. https://www.efsyn.gr/kosmos/mesi-anatoli/448063_astamatitoi-bombardismoi-ap-israil-ston-libano-ekdikisi-orkizetai-iran   

Οι Ρωμαίοι φταίνε για τις φωτιές #ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

                                                  

Άλλος να φταίει κι αν είναι και πεθαμένος ακόμα πιο βολικό.

Πρόλαβα που έφταιγε ο ΣΥΡΙΖΑ, θυμάμαι πιο παλιά το ρυμοτομικό (με μετακύλιση ευθύνης στους πολίτες και την αστυφιλία).

Σήμερα το τερματίσαμε. Κατά τη Ναυτεμπορική φταίνε οι Ρωμαίοι.

 

―Οι Ρωμαίοι φταίνε για τις φωτιές.

Φύτευαν πεύκα στα κατακτημένα για να τα ελέγχουν, λέει. Άσε που

ανακαλυψαν το σκυρόδερμα. 

Το κυπαρίσσι μας λέει κρατά νερό, δεν καίγεται σαν το εύφλεκτο πεύκο. Που, δεν το λέει, εμείς 2000 χρόνια δεν το αντικαταστήσαμε. Αλλά δε φταίμε εμείς, ούτε οι πρόγονοι. Οι Ρωμαίοι φταίνε. 

 

Δεν ξέρω αν το ξεκινούν οι πολιτικοί μα όλο και πιο πολύ βλέπω πως ζούμε σε μια κοινωνία που αντιστέκεται σα κακομαθημένο νήπιο στην ανάληψη ευθυνών. Έχει  γίνει η συγγνώμη σπάνια όσο κι ο έπαινος.

 

Το απόσπασμα:
Παρόμοια είναι η κατάσταση σε πολλές περιοχές της Μεσογείου με τα πεύκα να κυριαρχούν. Μία διαδεδομένη θεωρία υποδεικνύει τους Ρωμαίους ως υπευθύνους για αυτό το γεγονός. Αν και αναπόδεικτη ακόμη η θεωρία αυτή είναι αναμφίβολα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και σίγουρα επίκαιρη.

Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν ότι το κυπαρίσσι δεν καίγεται όπως το πεύκο για αυτό και δημιουργούσαν γύρω από τις πόλεις περίμετρο από κυπαρίσσια. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα η περίμετρος αυτή αποτελούνταν από πολλές σειρές κυπαρισσιών έτσι ώστε να δημιουργείται στην ουσία μια αντιπυρική ζώνη.

Σύμφωνα με την θεωρία αυτή οι Ρωμαίοι αποφάσισαν ότι τα πεύκα έχουν διπλή χρησιμότητα για την αυτοκρατορία τους. Έτσι τα φύτευαν παντού στις περιοχές που κατακτούσαν και φρόντιζαν μάλιστα να κόβουν τα κυπαρίσσια γύρω από τις πόλεις και τους οικισμούς πραγματοποιώντας περιμετρική πυκνή φύτευση πεύκων εκεί.

Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τα πεύκα για ξυλεία για τις όποιες ανάγκες τους αλλά τα χρησιμοποιούσαν και ως… μολότοφ έτσι ώστε σε περίπτωση που μία πόλη ή περιοχή έφθανε στα όια της εξέγερσης και δεν μπορούσαν πλέον να την αντιμετωπίσουν, έβαζαν φωτιά στα δέντρα για να την κάψουν.

Τα κυπαρίσσια

Όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν την Ελλάδα οι αρχαίοι Έλληνες γνωρίζοντας την αντιπυρική ιδιότητα των κυπαρισσιών τα φύτευαν στα νεκροταφεία που βρίσκονταν πάντα έξω από τις πόλεις έτσι ώστε σε περίπτωση πυρκαγιάς σκόπιμης ή μη να υπάρχει ένας διάδρομος διαφυγής.

Την τακτική αυτή, την φύτευση δηλαδή κυπαρισσιών στα νεκροταφεία, συνέχισαν αργότερα και οι χριστιανοί και εκτιμάται ότι απλά συνέχισαν την παράδοση που υπήρχε σε αυτό το ζήτημα χωρίς να γνωρίζουν τον λόγο που γινόταν αυτό αν και κάποιοι λένε ότι η επιλογή των κυπαρισσιών στα νεκτροταφεία σχετίζεται με το σύστημα των ριζών τους που δεν είναι τέτοιο ώστε να προκαλέσει προβλήματα στις εγκαταστάσεις των νεκροταφείων και τα μνήματα.

Το μυστικό του κυπαρισσιού είναι ότι καταφέρνει συγκρατεί περισσότερο νερό από πολλά είδη δέντρων και έχει μεγάλη αντίσταση σε ανάφλεξη. Προφανώς και τα κυπαρίσσια αρπάζουν κάποια στιγμή φωτιά αλλά πολύ πιο δύσκολα από τα πεύκα.  

Πέτρος Δαμαλίτης

Τι ψέματα είναι αυτά που λέγονται για να στοχοποιούν τη φύση , τα πεύκα είναι στην Ελλάδα από την αρχαιότητα και ιερά της θεάς Ρέας και έφτιαχναν τα καράβια τους και έχουμε από ιστορικούς πληροφορίες για τα δάση της αρχαιότητας . Τα κυπαρίσσια τα χρησιμοποιούσαν επειδή κάνουν ίσιες ρίζες και για ανεμοφρακτες όχι ότι εμποδίζουν τη φωτιά.Πεύκο το κομψό αυτό δένδρο, αγαπημένο της θεομήτορος Ρέας, κόρης του Ουρανού και της Γης, συμβόλιζε ακριβώς αυτόν τον σύνδεσμο μεταξύ ουράνιου και επίγειου κόσμου. Η συλλογή ρετσινιού από τα πεύκα αποτελούσε πανάρχαια ενασχόληση. Στον Διοσκουρίδη περιγράφεται η προσθήκη ρητίνης ως άρτυμα του οίνου. Επίσης ο Πλούταρχος αναφέρει πως το πεύκο και γενικά όλα τα κωνοφόρα ήταν αφιερωμένα στον Ποσειδώνα, όχι γιατί φυτρώνουν κοντά στη θάλασσα, αλλά γιατί δίνουν την καλύτερη ξυλεία για τα καράβια. Από τον Ευριπίδη έχουμε πληροφορίες για πευκόφυτη Σαλαμίνα και η Σπέτσες στην αρχαιότητα ονομαζόταν πυτιουσα που σημαίνει πεύκο.

από Boltzmann Brain

__________________________________

ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ https://www.naftemporiki.gr/techscience/1740651/einai-oi-romaioi-ypeythynoi-gia-ton-pyrino-efialti-tis-elladas/

2-5 Αυγούστου πογκρόμ κατά Ελλήνων στο Τορόντο

imerodromos

Τορόντο 1918. Ο Βίαιος Αύγουστος.
Το ρατσιστικό πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων μεταναστών

Τον Αύγουστο του 1918, για τέσσερις μέρες, από τις 2 ως τις 5 Αυγούστου,10.000 Καναδοί βετεράνοι του  Α’  Παγκόσμιου Πολέμου μαζί με ένα πλήθος 40.000 «πατριωτών» Καναδών, εξαπέλυσαν ένα ανελέητο πογκρόμ σε βάρος των Ελλήνων μεταναστών του Τορόντο. Το αποτέλεσμα αυτού του ρατσιστικού πογκρόμ ήταν ο θάνατος αρκετών μεταναστών, μεταξύ των οποίων 29 γυναίκες και 6 ανήλικα παιδιά καθώς και υλικές ζημιές πάνω από 1.000.000 δολάρια.

Από τη δημιουργία του σύγχρονου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, το 1830, οι άθλιες οικονομικές συνθήκες δημιουργούν τα πρώτα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα. Από την Πελοπόννησο,  τη Στερεά Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου χιλιάδες Έλληνες προσπαθούν να ξεφύγουν από την άθλια οικονομική κατάσταση και τις συνέπειες της πρώτης πτώχευσης του 1827 και να βρουν καλύτερες συνθήκες ζωής κύρια προς τις επαρχίες της …Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στην Κωνσταντινούπολη και τις μικρασιατικές ακτές.

Ακολούθησαν η δεύτερη πτώχευση του 1843, η Τρίτη πτώχευση, του Τρικούπη, το 1893, ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 και οι Βαλκανικοί πόλεμοι του 1912 – 1913 που συνοδεύτηκαν από τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα προς την Ευρώπη και την Αμερική.

Η μικρασιατική καταστροφή του 1922 οδήγησε πάνω από 1.500.000 Ελληνες πρόσφυγες στη χώρα μας από την Τουρκία, οι οποίοι αντιμετώπισαν άθλιες συνθήκες επιβίωσης και την αντιπροσφυγική, ξενοφοβική συμπεριφορά αρκετών Ελλήνων της «παλαιάς Ελλάδας».

Οι Ελληνες μετανάστες, αντιμετώπισαν εχθρότητα, ρατσισμό, υποτίμηση. Αισθάνθηκαν ανεπιθύμητοι, πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Αυτές οι συμπεριφορές έφτασαν ακόμα και σε επίπεδα πογκρόμ. Χαρακτηριστικά ήταν τα γεγονότα στις ΗΠΑ το 1909, και στην Αυστραλία το 1935. Περισσότερα για αυτά πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων μεταναστών εδώ.

Καναδάς, Τορόντο 1918

Οι Ελληνες μετανάστες, ήταν κυρίως ιδιοκτήτες εστιατορίων ή δούλευαν σαν μάγειροι, ψήστες, σερβιτόροι ή υπάλληλοι εμπορικών καταστημάτων. Στο Τορόντο, στις αρχές του 20ου αιώνα, αν και οι Ελληνες αποτελούσαν μόνο το 0,5% του πληθυσμού της πόλης, είχαν στην ιδιοκτησία τους πάνω από το  35% από τα εστιατόρια και τις καφετέριες. Οι ξενοφοβικοί και ρατσιστές Καναδοί τους αποκαλούσαν υποτιμητικά Slackers (τεμπέληδες), επειδή ασχολούνταν με τον επισιτισμό και κατά τους ρατσιστές απέφευγαν τις βαριές δουλειές του φορτοεκφορτωτή, του ξυλοκόπου ή του βιομηχανικού εργάτη.

 Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η Ελλάδα ήταν επισήμως ουδέτερη για το μεγαλύτερο μέρος του πολέμου, με αποτέλεσμα οι Ελληνες του Καναδά να μην κατατάσσονται στον στρατό, η δε Καναδική κυβέρνηση ήταν εχθρική προς την ιδέα της στρατολόγησης  των Ελλήνων  και της πρόσληψής τους στο δημόσιο από φόβο μήπως τελικά η Ελλάδα μπει στον πόλεμο με τη πλευρά της Γερμανίας.

Στις 2 Αυγούστου χιλιάδες βετεράνοι του πολέμου είχαν προγραμματίσει το συνέδριο του Μεγάλου Συνδέσμου Βετεράνων Πολέμου στο Τορόντο για την αντιμετώπιση των οξυμένων προβλημάτων που αντιμετώπιζαν γυρνώντας από το μέτωπο, ανάπηροι, ταλαιπωρημένοι και σε άθλια κατάσταση. . Επιστρέφοντας οι χιλιάδες των βετεράνων Καναδών από τη σφαγή των χαρακωμάτων του Α’ παγκοσμίου πολέμου, πολλοί απ’ αυτούς, ανάπηροι και σε άθλια οικονομική κατάσταση, βρήκαν τους Ελληνες μετανάστες να ευημερούν έχοντας στην κατοχή τους το 35% των μικρομεσαίων καταστημάτων.  Για αυτή τους τη κατάσταση πολύ εύκολα θεώρησαν υπεύθυνους τους Slackers Ελληνες.

Η κυρίαρχη αντίληψη μεταξύ του πληθυσμού, και των βετεράνων ιδιαίτερα,  ήταν ότι ενώ οι Άγγλο-Καναδοί συμμετείχαν στον Πόλεμο, οι «Slackers, αντί να πολεμούν και αυτοί όπως έπρεπε, κέρδιζαν χρήματα στο Τορόντο».

Η αφορμή

Το απόγευμα της 1ης Αυγούστου, ένας από τους χιλιάδες απογοητευμένους βετεράνους , ο Κλόντ Κλιντερνάι (Claude Cludernay), στρατιώτης πεζικού, οποίος είχε χάσει το ένα του πόδι στη μάχη, μεθυσμένος και σε άθλια κατάσταση μπήκε στο ελληνικής ιδιοκτησίας White City Café, στην Yonge Street  του Τορόντο, προκάλεσε καυγά και χτύπησε έναν σερβιτόρο, ο οποίος αφού τον πέταξε έξω από το μαγαζί, κάλεσε την αστυνομία.

Ο Κλιντερνάι συνελήφθη και πέρασε το βράδυ του, μεθυσμένος, σε ένα κελί ενός κοντινού αστυνομικού τμήματος. Την άλλη μέρα επέστρεψε στο White City Café, του οποίου ήταν τακτικός θαμώνας, για να ζητήσει συγγνώμη.

Το επεισόδιο όμως δεν έληξε εκεί. Η αφορμή είχε βρεθεί. Το γεγονός ότι ο Κλιντερνάι δεν επέστρεψε σπίτι του το προηγούμενο βράδυ, σε συνδυασμό με τις έντονες φήμες που κυκλοφόρησαν ότι οι «βρωμο-Έλληνες» τον είχαν ξυλοκοπήσει, απελευθέρωσε το ρατσιστικό μίσος. Ο «Βίαιος Αύγουστος» είχε ήδη ξεκινήσει. Την επόμενη μέρα, Παρασκευή 2 Αυγούστου και για 4 μέρες (2 – 5 Αυγούστου 1918) 50.000 πολίτες του Τορόντο εξαπέλυσαν πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων και των επιχειρήσεών τους. Η περιοχή που περικλείεται από τις οδούς  Jarvis, Yonge, Carleton και Dundas παραδόθηκε στους βάνδαλους που κατέστρεφαν ότι έβρισκαν μπροστά τους.

Το ανθρωποκυνηγητό και ο ξυλοδαρμός των Ελλήνων ξεκινούσε το πρωί και σταματούσε στις 3 τα ξημερώματα. Το White City Café καταστράφηκε τελείως, δεκάδες άλλες επιχειρήσεις και σπίτια μεταναστών λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν.

Η περιφερειακή εθνοφυλακή και η αστυνομία όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούσε χωρίς να επεμβαίνει, ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις όπου Καναδοί αστυνομικοί έπαιρναν ενεργά μέρος στο πογκρόμ σε βάρος των Ελλήνων.

Το ανθελληνικό πογκρόμ, ο «Βίαιος Αύγουστος» τέλειωσε τις πρώτες πρωινές ώρες της  6ης Αυγούστου, αφήνοντας πίσω του αδιευκρίνιστο αριθμό νεκρών (ανάμεσά τους 29 γυναίκες και 6 ανήλικα παιδιά), εκατοντάδες τραυματίες και ζημιές σε ελληνικές περιουσίες και σπίτια ύψους 1.250.000 δολαρίων, όταν ο δήμαρχος της πόλης αναγκάστηκε να επιβάλλει απαγόρευση της κυκλοφορίας και την επέμβαση του στρατού για να καθαρίσει τους δρόμους.

Κανένας Ελληνας δεν αποζημιώθηκε ποτέ για τις ζημιές με πρόσχημα τις διαφορές που υπήρχαν ανάμεσα στην ελληνική την καναδική και την βρετανική κυβέρνηση.

Οι μνήμες του ρατσιστικού πογκρόμ της πόλης του Τορόντο έχουν μετατραπεί σήμερα σε φιέστα όπου αντιρατσιστές συγκεντρώνονται στις συνοικίες των ελληνόφωνων και τρώνε μαζικά greek souvlaki, tzatziki, mousaka κλπ μεσογειακά εδέσματα.

Για τους 'βρωμιάρηδες' Έλληνες μετανάστες στην Αμερική: http://daphnechronopoulou.blogspot.gr/2015/09/refugeeswelsome.html#axzz4pXL1PDik

Βίαιος Αύγουστος: Ένα ντοκιμαντέρ για τοπογκρόμ εναντίον των Ελλήνων μεταναστών στο Τορόντο το 1918

Ένα ντοκιμαντέρ για τα πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων μεταναστών στο Τορόντο το 1918.
Τον Αύγουστο του 1918 ένα πλήθος 50.000 καναδών "πατριωτών" επιδόθηκε για μέρες σε ένα ανελέητο πογκρόμ σε βάρος των ελληνόφωνων μεταναστών της πόλης. Το αποτέλεσμα αυτού του ρατσιστικού πογκρόμ ήταν ο θάνατος αρκετών μεταναστών, μεταξύ των οποίων 29 γυναίκες και 6 ανήλικα παιδιά καθώς και υλικές ζημιές 1.000.000 δολαρίων.

Η αφορμές ήταν πολλές. Για χρόνια οι ελληνόφωνοι μετανάστες, μικροιδιοκτήτες και εργαζόμενοι κυρίως στον επισιτισμό (greek restaurants) αποκαλούνταν από τους ντόπιους "slackers", δηλαδή "τεμπελχανάδες" επειδή κατα τους ρατσιστές απέφευγαν τις βαριές δουλειές του φορτοεκφορτωτή, του ξυλοκόπου ή του βιομηχανικού εργάτη και δούλευαν σαν μάγειροι, ψήστες, σερβιτόροι ή υπάλληλοι εμπορικών καταστημάτων.
Ακολούθησε μια σειρά από γεγονότα όπως οι καλές σχέσεις του τότε πρωθυπουργού Βενιζέλου με το γερμανό Κάιζερ, η ουδετερότητα της χώρας προέλευσής τους κατα τις αρχές του Α' παγκοσμίου πολέμου και η άρνηση των ελληνόφωνων μεταναστών να καταταγούν στον Καναδικό στρατό που όξυναν τις ρατσιστικές αντιλήψεις σε βάρος τους.
Επιστρέφοντας οι χιλιάδες των βετεράνων καναδών από τη σφαγή χαρακωμάτων του Α' παγκοσμίου πολέμου, πολλοί απ'αυτούς ανάπηροι και σε άθλια οικονομική κατάσταση, βρήκαν τους ελληνόφωνους μετανάστες που αποτελούσαν το 0,5% του πληθυσμού της πόλης να ευημερούν έχοντας στην κατοχή τους το 35% των μικρομεσαίων καταστημάτων.
Τον Αύγουστο του 1918, 10.000 βετεράνοι διαδήλωσαν στους δρόμους συνεπικουρούμενοι από 40.000 καναδούς πολίτες. Οι πολυήμερες διαδηλώσεις συχνά εξετράπησαν σε πογκρόμ σε βάρος μαγαζιών και σπιτιών μεταναστών με την αστυνομία στην καλύτερη περίπτωση θεατή ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις όπου καναδοί αστυνομικοί έπαιρναν ενεργά μέρος στο πογκρόμ σε βάρος των ελληνόφωνων.
Οι μνήμες του ρατσιστικού πογκρόμ της πόλης έχουν μετατραπεί σήμερα σε φιέστα όπου "αντι"ρατσιστές συγκεντρώνονται στις συνοικίες των ελληνόφωνων και τρώνε μαζικά greek souvlaki, tzatziki, mousaka κλπ μεσογειακά εδέσματα.
Οι συγκρίσεις με τα σημερινά πογκρόμ μεταναστών σε αθήνα και πάτρα με την ανάλογη στάση της αστυνομίας και κάποιων "πολιτών" είναι αναπόφευκτες.
Για το γεγονός έχει γυριστεί ντοκυμανταίρ με βίντεο από σκληρές εικόνες της εποχής που κυκλοφορεί σε dvd με υπότιτλους στα ελληνικά με τον τίτλο "violent august".

Για τους 'βρωμιάρηδες' Έλληνες μετανάστες στην Αμερική: http://daphnechronopoulou.blogspot.gr/2015/09/refugeeswelsome.html#axzz4pXL1PDik

________________________________________________________________________

Ελισάβετ Χρονοπούλου «ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ. ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΟ ΦΩΣ»

  

Το νέο βιβλίο της αδελφής μου.

Ο ΙΑΝΟΣ, οι Eκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ και το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδας σας προσκαλούν την Τρίτη 16 Απριλίου στις 20:30 στην παρουσίαση του βιβλίου της Ελισάβετ Χρονοπούλου «ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ. ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΟ ΦΩΣ»

Ο Γιώργος Αρβανίτης, η Ελισάβετ Χρονοπούλου και ο Αχιλλέας Κυριακίδης συζητούν για το βιβλίο

IANOS
Σταδίου 24, Αθήνα
Τηλ.: 210.3217917

https://www.facebook.com/events/432199902797648?ref=newsfeed

 _____________________________________

Η ΑΥΓΗ
Ο Γιώργος Αρβανίτης μιλάει στην «Α» με αφορμή την κυκλοφορία της βιογραφίας του με τίτλο «Μια ζωή στο φως»

«Μια ζωή στο φως». Δεν θα μπορούσε να έχει πιο ταιριαστό τίτλο ένα βιβλίο που αφηγείται τη ζωή ενός μετρ του φωτός. Ο Γιώργος Αρβανίτης αυτές τις ημέρες επέστρεψε από τη Γαλλία, όπου ζει τα τελευταία χρόνια, με αφομή την κυκλοφορία, την επόμενη Πέμπτη, της βιογραφίας του, από τις εκδόσεις Πατάκη, και της παρουσίασής της λίγες ημέρες αργότερα (16/4). «Στα 83 μου αποφάσισα να εκδοθώ» λέει χαμογελώντας για το βιβλίο της Ελισάβετ Χρονοπούλου «Γιώργος Αρβανίτης. Μια ζωή στο φως». Καθώς θυμάται τα περασμένα και εκπλήσσεται από τα σημερινά, ο διάσημος διευθυντής φωτογραφίας ξεφυλλίζει σελίδες από τη μυθιστορηματική ζωή του, μας επιτρέπει να μοιραστούμε στιγμές γεμάτες φως και κινηματογράφο και εκμυστηρεύεται πώς ερωτεύτηκε την κάμερα με την πρώτη ματιά. Κι όμως η ζωή του δεν ήταν πάντα φωτεινή. Από τα παιδικά χρόνια, εκείνα τα «μαύρα χρόνια του Εμφυλίου», μέχρι τα πλατώ μερικών από τις πιο σπουδαίες στιγμές του διεθνούς κινηματογράφου, η ζωή του είναι μια διαρκής άσκηση στο φως. Άλλωστε, για τον ίδιο, «το φως είναι στην ψυχή», γι' αυτό στη δουλειά του δεν φωτογραφίζει πρόσωπα αλλά χαρακτήρες. Καθώς μιλάμε, μου δείχνει φωτογραφίες από γυρίσματα. Με τη Φανί Αρντάν στο «Αουστράλια», για το οποίο βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας, με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, από τον «Μελισσοκόμο» του Αγγελόπουλου, με τον Τζέρεμι Άιρονς, με τον Ελία Καζάν στη Νέα Υόρκη, με την Έλεν Μπέρστιν στις «Κραυγές γυναικών» του Ντασέν, με το πανέμορφο σπίτι του στη Γαλλία. «Η ζωή είναι απρόβλεπτη, ίσως είναι ένα θαύμα» λέει. Στη δική του ζωή χώρεσαν προς το παρόν 112 ταινίες, οκτώ βραβεία, αμέτρητα ταξίδια και μια ματιά που ψάχνει διαρκώς το φως στην ψυχή. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που είδα κινηματογράφο, σκαρφαλωμένος σε ένα δέντρο» λέει και καταλαβαίνουμε αμέσως πώς ένα παιδί από ένα ορεινό χωριό, χωρίς εφόδια, χωρίς χρήματα, έφτασε να κατακτήσει έναν κόσμο μαγικό, χωρίς να χάνει την ανθρωπιά, τη συμπόνια και το απίστευτο χιούμορ του. «Η κάμερα είναι η ερωμένη μου, αλλά, σας παρακαλώ, μην το μάθει η γυναίκα μου» εξομολογείται Μιλάει με σεβασμό και ευγνωμοσύνη για την τέχνη του και τους ανθρώπους που συνάντησε σ' αυτή τη συναρπαστική διαδρομή. Και στο τέλος της κουβέντας παραδέχεται αφοπλιστικά: «Τελικά δεν μπορώ να γλιτώσω από το σινεμά, όπου κι αν πάω ο κινηματογράφος με κυνηγάει».

«Μια ζωή στο φως» ονομάζεται η βιογραφία σας. Είναι συναρπαστική αυτή η διαδρομή;---> https://www.avgi.gr/tehnes/481884_opoy-ki-pao-o-kinimatografos-me-kynigaei

____________________________________________________________

Ζωντανά: https://www.youtube.com/watch?v=cVwhdwPYHsc

Προγραμματίστηκε για τις 16 Απρ 2024 #IANOS

Κάντε εγγραφή εδώ: https://bit.ly/IanosSub