Η περιπέτεια του Γιάννη Μακριδάκη με το σωματικό έλεγχο στο Λιμάνι του Πειραιά την οποία ακολούθησαν αρνήσεις να γίνει δεκτή η μήνυσή του στο Αστυνομικό Τμήμα Χίου, νομίζω λέει πολλά για το κράτος στο οποίο ζούμε.
Έχω γράψει για τις 'Επιχειρήσεις-Σκούπα' στις οποίες Αστυνομικοί με βιονικούς οφθαλμούς ορμάνε στην πόλη για να 'καθαρίσουν΄περιοχές από χρήστες ουσιών, μετανάστες ή ό,τι άλλο εκείνη τη δεδομένη στιγμή αποφασίστηκε να μεταχειριστούν ως σκουπίδι. Παλιότερα είχα δημοσιεύσει και φωτογραφίες ανθρώπων με κατεβασμένα παντελόνια στη μέση του δρόμου- έτσι επειδή ο Αστυνομικός συμπέρανε- εξ όψεως- πως ήταν 'χρήστες' δηλαδή απροστάτευτοι.
Αυτή τη φορά η έρευνα δεν έγινε στη μάζα την καταδικασμένη να σιωπά αλλά σε ένα συγγραφέα που ξέρει τα δικαιώματά του και μπορεί να μας περιγράψει τι συνέβη.
Φέρνω τα λόγια του.
Μόλις έπεσα θύμα αστυνομικής βίας στο λιμάνι του Πειραιά. Είχε πολλά χρόνια να μου τύχει σωματική έρευνα κ έρευνα του σακιδίου μου σε ταξίδι.
Ασφαλίτης με πολιτική περιβολή, κ ύφος που μαρτυρούσε ότι έχει πάρει τον εαυτό του πολύ σοβαρά, μου έδειξε στα πεταχτά μια υπηρεσιακή ταυτότητα την ώρα που έμπαινα στο πλοίο για Χίο, με πήρε στην άκρη του γκαράζ κ άνοιξε το σακίδιό μου, έβαλε τα χέρια του δίχως γάντια μέσα στα πράγματά μου, τα έκανε όλα άνω κάτω, μέχρι και ένα γιαούρτι κατσικίσιο άνοιξε, κ αφού φυσικά μετά από αρκετή ώρα τσαλαβούτας μες στην τσάντα μου, δεν βρήκε κάτι που ήθελε, μου είπε καλό ταξίδι κ μου επέστρεψε την ταυτότητά μου την οποίαν είχε βρει κι αυτήν εντός του σακιδίου.
Γιάκας Γιάννης, μου δήλωσε με τσαμπουκά άνευ λόγου πολύ εκνευρισμένος, όταν του ζήτησα κατόπιν του τέλους της εργασίας του, να μου συντάξει κ να μου παραδώσει μία έκθεση έρευνας. Άρχισε να με απειλεί καλώντας με με ύφος εξουσιαστή αν Θέλω έκθεση να τον ακολουθήσω στο Τμήμα, κ να μου κουνάει το δάχτυλο φωνασκώντας ότι δεν προβλέπεται τέτοια έκθεση και λοιπά τραγικά, που προκάλεσαν την αντίδραση των αξιωματικών του πλοίου οι οποίοι παρακάλεσαν τον κύριο να μην δημιουργεί πανικό στον κόσμο.
Έχω υποστεί κατά καιρούς πολλές φορές αυτήν την ύπουλη κ χυδαία αστυνομική βία από τέτοια τυπάκια, που δίχως καμία απολύτως νομιμοποίηση κάνουν σωματικό έλεγχο κ έλεγχο πραγμάτων μες στη μέση του δρόμου, εκμεταλλευόμενοι φυσικά το ότι ο κάθε πολίτης δεν μπορεί να αντιδράσει κ να αντισταθεί επειδή ξέρει πως μπορούν να του φορτώσουν οτιδήποτε κ να τρέχει μετά να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας.
Κάποτε ίσως γράψω αναλυτικά τις περιπτώσεις που έπεσα θύμα αστυνομικής βίας σε διάφορες πόλεις της χώρας κ που μόνο μια φορά μου έδωσαν έκθεση έρευνας, στο αεροδρόμιο Μακεδονία.
Στο ευνομούμενο κράτος που δήθεν έχουμε, μόνον σε περιπτώσεις εξατομικευμένης υποψίας για συγκεκριμένο αδίκημα μπορεί να δικαιολογηθεί από τον Νόμο αυτή η εν μέση οδό αστυνομική έρευνα, όταν σου απαγγελθεί δλδ το συγκεκριμένο αδίκημα για το οποίο είσαι ύποπτος, αλλά κ πάλι πρέπει να μεταφερθείς στο αστυνομικο τμήμα κ να εχεις δικηγορο, έτσι τουλάχιστον μου είχε πει ο Καμίνης όταν ήταν Συνήγορος του Πολίτη κ είχα τότε προσφύγει σε αυτόν, τελών υπό το κράτος της απόγνωσης επειδή δεν μπορούσα να πάω πουθενά δίχως να με κάνουν κόσκινο κάθε φορά οι ασφαλίτες.
Είχε πράγματι πολύ καιρό να μου τύχει, τόσο που νόμιζα ότι έχω αποκτήσει πλέον φάτσα καθώς πρέπει ευυπόληπτου πολίτη ή ότι έχω γίνει διάσημος, χαχα, τώρα που το γράφω αυτό, θυμάμαι ότι μπαινοντας στην μπουκαπορτα του πλοιου κ πριν με πλησιάσει ο κατά δήλωσή του κύριος Γιάκας Γιάννης, της Ασφαλείας, άκουσα από μια άγνωστή μου φωνή, απο εκεί που ήταν μαζεμένοι όλοι αυτοί, το επίθετό μου κ γύρισα, αλλά θεώρησα ότι άκουσα λάθος. Πάντως τελικά, ευτυχώς, ακόμη η φάτσα κ η παρουσία μου θεωρείται εκτός συστήματος .
Ασφαλίτης με πολιτική περιβολή, κ ύφος που μαρτυρούσε ότι έχει πάρει τον εαυτό του πολύ σοβαρά, μου έδειξε στα πεταχτά μια υπηρεσιακή ταυτότητα την ώρα που έμπαινα στο πλοίο για Χίο, με πήρε στην άκρη του γκαράζ κ άνοιξε το σακίδιό μου, έβαλε τα χέρια του δίχως γάντια μέσα στα πράγματά μου, τα έκανε όλα άνω κάτω, μέχρι και ένα γιαούρτι κατσικίσιο άνοιξε, κ αφού φυσικά μετά από αρκετή ώρα τσαλαβούτας μες στην τσάντα μου, δεν βρήκε κάτι που ήθελε, μου είπε καλό ταξίδι κ μου επέστρεψε την ταυτότητά μου την οποίαν είχε βρει κι αυτήν εντός του σακιδίου.
Γιάκας Γιάννης, μου δήλωσε με τσαμπουκά άνευ λόγου πολύ εκνευρισμένος, όταν του ζήτησα κατόπιν του τέλους της εργασίας του, να μου συντάξει κ να μου παραδώσει μία έκθεση έρευνας. Άρχισε να με απειλεί καλώντας με με ύφος εξουσιαστή αν Θέλω έκθεση να τον ακολουθήσω στο Τμήμα, κ να μου κουνάει το δάχτυλο φωνασκώντας ότι δεν προβλέπεται τέτοια έκθεση και λοιπά τραγικά, που προκάλεσαν την αντίδραση των αξιωματικών του πλοίου οι οποίοι παρακάλεσαν τον κύριο να μην δημιουργεί πανικό στον κόσμο.
Έχω υποστεί κατά καιρούς πολλές φορές αυτήν την ύπουλη κ χυδαία αστυνομική βία από τέτοια τυπάκια, που δίχως καμία απολύτως νομιμοποίηση κάνουν σωματικό έλεγχο κ έλεγχο πραγμάτων μες στη μέση του δρόμου, εκμεταλλευόμενοι φυσικά το ότι ο κάθε πολίτης δεν μπορεί να αντιδράσει κ να αντισταθεί επειδή ξέρει πως μπορούν να του φορτώσουν οτιδήποτε κ να τρέχει μετά να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας.
Κάποτε ίσως γράψω αναλυτικά τις περιπτώσεις που έπεσα θύμα αστυνομικής βίας σε διάφορες πόλεις της χώρας κ που μόνο μια φορά μου έδωσαν έκθεση έρευνας, στο αεροδρόμιο Μακεδονία.
Στο ευνομούμενο κράτος που δήθεν έχουμε, μόνον σε περιπτώσεις εξατομικευμένης υποψίας για συγκεκριμένο αδίκημα μπορεί να δικαιολογηθεί από τον Νόμο αυτή η εν μέση οδό αστυνομική έρευνα, όταν σου απαγγελθεί δλδ το συγκεκριμένο αδίκημα για το οποίο είσαι ύποπτος, αλλά κ πάλι πρέπει να μεταφερθείς στο αστυνομικο τμήμα κ να εχεις δικηγορο, έτσι τουλάχιστον μου είχε πει ο Καμίνης όταν ήταν Συνήγορος του Πολίτη κ είχα τότε προσφύγει σε αυτόν, τελών υπό το κράτος της απόγνωσης επειδή δεν μπορούσα να πάω πουθενά δίχως να με κάνουν κόσκινο κάθε φορά οι ασφαλίτες.
Είχε πράγματι πολύ καιρό να μου τύχει, τόσο που νόμιζα ότι έχω αποκτήσει πλέον φάτσα καθώς πρέπει ευυπόληπτου πολίτη ή ότι έχω γίνει διάσημος, χαχα, τώρα που το γράφω αυτό, θυμάμαι ότι μπαινοντας στην μπουκαπορτα του πλοιου κ πριν με πλησιάσει ο κατά δήλωσή του κύριος Γιάκας Γιάννης, της Ασφαλείας, άκουσα από μια άγνωστή μου φωνή, απο εκεί που ήταν μαζεμένοι όλοι αυτοί, το επίθετό μου κ γύρισα, αλλά θεώρησα ότι άκουσα λάθος. Πάντως τελικά, ευτυχώς, ακόμη η φάτσα κ η παρουσία μου θεωρείται εκτός συστήματος .
Έχετε πάει ποτέ στην αστυνομία να κάνετε μήνυση σε αστυνομικό;;
Σήμερα έζησα κάτι τραγικό για ευνομούμενη ευρωπαική χώρα, που μαρτυρά το μέγεθος και την ποιότητα του παρακράτους στην Ελλάδα.
Δεν θα σας τα πω λεπτομερώς τώρα, διότι είναι απίστευτα και θα τα εκθέσω αναλυτικά σε κάποιον Εισαγγελέα ίσως, αν ενδιαφερθεί.
Το γεγονός είναι ότι πήγα στην Αστυνομική Διεύθυνση Χίου να καταθέσω μήνυση στον ασφαλίτη που μου έκανε έρευνα δημοσίως χθες βράδυ και να τον εγκαλέσω για πρόκληση αστυνομικής βίας και κατάχρηση εξουσίας, όπως έχω δικαίωμα να κάνω ως πολίτης, αλλά η αστυνομική διεύθυνση Χίου, λόγω συναδελφικής αλληλεγγύης προς τον μηνυόμενο και παρόλη την αντίθετη άποψη του αστυνομικού διευθυντή, ο οποίος δεν μπόρεσε να πείσει τους υφισταμένους του να με εξυπηρετήσουν, δεν δέχτηκε με αστείες δικαιολογίες να παραλάβει την μήνυσή μου, ούτε να ερευνήσει την καταγγελία μου, ούτε να ταυτοποιήσει τα στοιχεία του δράστη που κατήγγειλα. Όλα αυτά επειδή ήταν συνάδελφός τους.
Δεν έχω να πω τίποτε παραπάνω προς το παρόν, μόνον ότι είναι τρομακτικό το παρακράτος που ορίζει τις ζωές μας.
Την μήνυση πήγα και την κατέθεσα τελικά στο Λιμεναρχείο Χίου, από τους ανακριτικούς υπαλλήλους του οποίου ενημερώθηκε η Εισαγγελία και διέταξε να κατατεθεί η ένορκη καταγγελία και μήνυσή μου και, προφανώς λόγω της φύσης της υπόθεσης, να απαλλαγώ από το παράβολο των 70 ευρώ, που ορίζει ο Νόμος.
Αναμένεται η συνέχεια επί όλων αυτών.
Έχω απομείνει ενεός, εννοείται
Σήμερα έζησα κάτι τραγικό για ευνομούμενη ευρωπαική χώρα, που μαρτυρά το μέγεθος και την ποιότητα του παρακράτους στην Ελλάδα.
Δεν θα σας τα πω λεπτομερώς τώρα, διότι είναι απίστευτα και θα τα εκθέσω αναλυτικά σε κάποιον Εισαγγελέα ίσως, αν ενδιαφερθεί.
Το γεγονός είναι ότι πήγα στην Αστυνομική Διεύθυνση Χίου να καταθέσω μήνυση στον ασφαλίτη που μου έκανε έρευνα δημοσίως χθες βράδυ και να τον εγκαλέσω για πρόκληση αστυνομικής βίας και κατάχρηση εξουσίας, όπως έχω δικαίωμα να κάνω ως πολίτης, αλλά η αστυνομική διεύθυνση Χίου, λόγω συναδελφικής αλληλεγγύης προς τον μηνυόμενο και παρόλη την αντίθετη άποψη του αστυνομικού διευθυντή, ο οποίος δεν μπόρεσε να πείσει τους υφισταμένους του να με εξυπηρετήσουν, δεν δέχτηκε με αστείες δικαιολογίες να παραλάβει την μήνυσή μου, ούτε να ερευνήσει την καταγγελία μου, ούτε να ταυτοποιήσει τα στοιχεία του δράστη που κατήγγειλα. Όλα αυτά επειδή ήταν συνάδελφός τους.
Δεν έχω να πω τίποτε παραπάνω προς το παρόν, μόνον ότι είναι τρομακτικό το παρακράτος που ορίζει τις ζωές μας.
Την μήνυση πήγα και την κατέθεσα τελικά στο Λιμεναρχείο Χίου, από τους ανακριτικούς υπαλλήλους του οποίου ενημερώθηκε η Εισαγγελία και διέταξε να κατατεθεί η ένορκη καταγγελία και μήνυσή μου και, προφανώς λόγω της φύσης της υπόθεσης, να απαλλαγώ από το παράβολο των 70 ευρώ, που ορίζει ο Νόμος.
Αναμένεται η συνέχεια επί όλων αυτών.
Έχω απομείνει ενεός, εννοείται
Από κάτι τέτοια περιστατικά, όπως αυτό που ανέφερα στο προηγούμενο ποστ, έφτιαξα τον ήρωά μου στον Ανάμιση ντενεκέ, τον Γιώργη Πέτικα να ξεφτιλίζει το αστυνομικό κράτος.
Πήρα την εκδίκησή μου μέσω της λογοτεχνίας για την επανειλημμένη αστυνομική βία που έχω υποστεί από τότε που άρχισα να εκδίδω το Πελινναίο.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πήρα την εκδίκησή μου κ απόψε, αφού επιβάτης του πλοίου, εκ Λέσβου, με τον οποίον στο παρελθόν έχουμε γνωριστεί σε εκδηλώσεις, διάβασε το ποστ κ με βρήκε στο πλοίο, άνοιξε το σακίδιό του κ μου έδειξε ότι είχε μαζί του για ταξιδιωτικό ανάγνωσμα τον Ανάμιση ντενεκέ.
Αν του έκανε κι αυτού έρευνα ο ίδιος ασφαλίτης μπαίνοντας στο βαπόρι, πάλι θα έπεφτε πάνω μου, κ θα πιάνε με τα χέρια του το βιβλίο μου δίχως γάντια. Πού να ξερε ότι αυτό που κυνηγάει ως παράνομο είναι η ελευθερία του νου κ της ψυχης τελικά, κ βρίσκεται στις σελίδες των βιβλίων γραμμένο κ όχι χωμένο, κ ίσως ο ίδιος δεν θα το νιώσει ποτέ.
Πήρα την εκδίκησή μου μέσω της λογοτεχνίας για την επανειλημμένη αστυνομική βία που έχω υποστεί από τότε που άρχισα να εκδίδω το Πελινναίο.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πήρα την εκδίκησή μου κ απόψε, αφού επιβάτης του πλοίου, εκ Λέσβου, με τον οποίον στο παρελθόν έχουμε γνωριστεί σε εκδηλώσεις, διάβασε το ποστ κ με βρήκε στο πλοίο, άνοιξε το σακίδιό του κ μου έδειξε ότι είχε μαζί του για ταξιδιωτικό ανάγνωσμα τον Ανάμιση ντενεκέ.
Αν του έκανε κι αυτού έρευνα ο ίδιος ασφαλίτης μπαίνοντας στο βαπόρι, πάλι θα έπεφτε πάνω μου, κ θα πιάνε με τα χέρια του το βιβλίο μου δίχως γάντια. Πού να ξερε ότι αυτό που κυνηγάει ως παράνομο είναι η ελευθερία του νου κ της ψυχης τελικά, κ βρίσκεται στις σελίδες των βιβλίων γραμμένο κ όχι χωμένο, κ ίσως ο ίδιος δεν θα το νιώσει ποτέ.
___________________________________
εικόνα:
ο Άη Γιώργης καβαλάρης στο όπλο του κι εμείς οι πολίτες δηλαδή είμαστε ο Δράκος;
Eric Kempson
