Αν κάτι μάς ενώνει είναι που εμείς αγαπήσαμε τρελά και άγρια τη ζωή. Τόσο πολύ που ρισκάραμε ζωή και υγεία για στιγμές της.
Οι διάφορες καμπάνιες έχτισαν άλλο προφίλ,
μας δείχνουν πάντα να ποθούμε το θάνατο και να φέρνουμε την καταστροφή. Πού να ‘ξεραν.
Τη ζωή λατρέψαμε, την αγάπη αυτή και τη χαρά κυνηγήσαμε κι ακόμα μέσα μας ― με βαριές απώλειες, έχοντας χάσει δικούς μας, φίλους, χρήμα, δουλειά, υγεία κι ό,τι άλλο μάς είχε δοθεί,
Το δρομάκι μας. Δεξιά ο καλαμιώνας. Η πύλη δε φαίνεται για να φανεί η Μάικο που με συνοδεύει.
Βλέπετε τους ναρκίσσους μου. Μια από τις αγάπες μου. Σε όλο τον κήπο ανάλογα το χάδι του ήλιου ανθίζουν με τη σειρά. Βολβοί αγοραστοί καλλιεργημένοι μα και άγριοι του νησιού που ευλαβικά διαχωρίζω και ξαναφυτεύω κάθε τέλος καλοκαιριού. Η διαφορά μεταξύ τους είναι στη θέση του κροκκί 'κρόκκου' μα η μουρωδιά απαράμιλλη απλώνεται από έξω ως τα βάζα μέσα στο σπίτι.
Όμως σήμερα ακόμα και τα γατιά ξαφνιάστηκαν που βγήκα. Δεν είναι εύκολα τα βαριά αντιβιοτικά για 5η μέρα συνοδευμένα με παυσίπονα (επίσης βαρύτατα).
Περιοδοντίτις. Την ανέφερε σε συνέντευξη θυμάμαι και μια παλιά φίλη, συμπότρια που πέθανε πρόσφατα. Ανάμεσα στα δυό ρουθούνια καίγεται μια τρύπα που σε βασανίζει όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Στην αισιόδοξή μου νιότη είχα κάνει εξετάσεις κι ακόμα έχω την ακτινογραφία και το όνομα που έχω πλέον ξεχάσει μα μοιάζει με ακτινίδιο (όπως σα φετούλα του φρούτου μοιάζει κι η τομή της μύτης μου εσωτερικά). Απ’ τα μικρότερα κουσούρια μα άκρως ενοχλητικό, μια κι επηρεάζει το πρόσωπο με περιστασιακά οιδήματα, δηλαδή χτυπά αγρίως μαζί με τα άλλα και το ναρκισσισμό.
Δηλαδή την κοινωνική ζωή μας. Που σημαίνει ότι ως σήμερα που έχει μείνει μέρος του οιδήματος και λιγότερος πόνος, έχω βασανιστεί πολύ κυρίως με μαύρες σκέψεις. Τόσο μαύρες που δε θα τις μοιραστώ, είναι και γιορτές.
Γι’ αυτό,
μόνο Καλές Γιορτές σας εύχομαι
και υγεία- μόνο αν τη χάσεις βλέπεις την αξία της.
Τον περασμένο Μάιο (Πρωτομαγιά- εξ ου στα μαλλιά μου το παραδοσιακό μυκονιάτικο στεφανάκι από αμάραντα που μου έφερε η Νάντια) ήρθαν στο σπίτι μου τρεις καταπληκτικοί κινηματογραφιστές από το Vice Uk για να γυρίσουν ένα ντοκιμαντέρ πάνω στο ερώτημα αν υπάρχουν ‘λειτουργικοί χρήστες ναρκωτικών’. Το ίδιο έκαναν και στο Bath, στο συνεργάτη μου καθώς και σε καλό μου φίλο εδώ στο νησί ο οποίος μίλησε για τη συνέπεια της Ναρκοαπαγόρευσης.
Το ρίσκο μεγάλο μα, δεν το σκέφτηκα πολύ.
Έχω ξαναμιλήσει για τα αίτια που πριν 12 χρόνια με έκαναν να πάρω την απόφαση να μιλήσω ανοιχτά για τη σχέση μου με την πρέζα, απόφαση που με οδήγησε στον ακτιβισμό και τελικά στην ηγετική θέση της Ευρωπαϊκής Οργάνωσης Χρηστών.
Η υποκρισία, το να κρυβόμαστε, δε βοηθά.
Από την αρχή ως σήμερα μιλάω για το στίγμα. Κι ήθελα ανοίγοντας το σπίτι μου και μιλώντας για τη ζωή μου, να δείξω καθαρά και ξάστερα όσα πρεσβεύω τόσα χρόνια.
Ελπίζω να το κατάφερα.
Το ντοκιμαντέρ πρωτοπαρουσιάστηκε πριν μια βδομάδα, με μεγάλη απήχηση και, περιέργως, δε δεχθήκαμε τις αναμενόμενες επιθέσεις. Μάλιστα, χαρακτηριστικά ίσως, τα μόνα δυσάρεστα σχόλια ήρθαν από συμπατριώτες μου χρήστες.
Σήμερα που το παρουσιάζω εδώ στην Ελλάδα ευρύτερα θέλω πρώτα-πρώτα να ευχαριστήσω τους γενναίους φίλους μου που δέχθηκαν να συμμετέχουν και να μιλήσουν για μένα (το Vice έχει πολύ περισσότερες ώρες από τη μισή που βλέπουμε) και να ξεκαθαρίσω ότι σκόπιμα επέλεξα να προσκαλέσω φίλους καλούς μεν μα που δεν έχουν καμιά μα καμιά (ούτε μια) εμπειρία από σκόνες και παράνομες ουσίες.
Οι λόγοι δύο: ο ένας προφανής: δε θα εξέθετα, ιδίως σε μικρό τόπο όπως είναι ένα ελληνικό νησί. Ο δεύτερος σχετικός με το θέμα: ήθελα να σπάσω το ταμπού, να φανεί πως εμείς οι λειτουργικοί (ή, αν θέλετε, οι πρώην ή περιστασιακοί) μπορούμε να διατηρούμε σχέσεις και φιλίες με ανθρώπους εκτός της κοινότητας χρηστών, όπως κρατάμε το γάμο μας 43 χρόνια ή υπεύθυνα τη δουλειά μας, τα ραντεβού μας, τις φιλίες μας.
Γιατί εμείς κι όχι άλλοι;
Μα.. αυτό θα το δείτε στο επεισόδιο όσο και στα πολλά-πολλά κείμενά μου πάνω στο στίγμα και τους ταξικούς διαχωρισμούς.
Νάντια, Monika, Ανάργυρε, Richard, και Γιώργο μου (με ‘capital G’) η εμπιστοσύνη σας είναι μεγάλη τιμή για μένα. Σας ευγνωμονώ κι ευχαριστώ από καρδιάς που δεχθήκατε την πρόσκλησή μου.
Also, a great THANK YOU to my valuable and loyal colleague Mat Southwell
and the great Vice team TirDhondyAlexi Phillips and TayoYusuff who managed to be wonderful guests while they remained dedicated to their work, managing to produce a final work that is true and respectful episode of my life.
Tir, Alexi and Tayo I have only good memories of you and, I am grateful that with your serious (and fun) approach, you made my husband and me feel that we made new friends with whom we enjoyed a great spring day in our home. I wish you the best, you deserve it!
My narcosisters- σχόλια αρνητικά θα δείτε κάτω από το επεισόδιο....
VICE’s Tir Dhondy explores the hidden world of functioning heroin users who claim to balance their recreational drug use with an otherwise normal lifestyle and asks the question: is it really possible to be a functioning heroin user? Click here to subscribe to VICE: http://bit.ly/Subscribe-to-VICE About VICE: The Definitive Guide To Enlightening Information. From every corner of the planet, our immersive, caustic, ground-breaking and often bizarre stories have changed the way people think about culture, crime, art, parties, fashion, protest, the internet and other subjects that don't even have names yet. Browse the growing library and discover corners of the world you never knew existed. Welcome to VICE. Connect with VICE: Check out our full video catalog: http://bit.ly/VICE-Videos Videos, daily editorial and more: http://vice.com More videos from the VICE network: https://www.fb.com/vicevideo Click here to get the best of VICE daily: http://bit.ly/1SquZ6v Like VICE on Facebook: http://fb.com/vice Follow VICE on Twitter: / vice Follow us on Instagram: / vice Follow us on TikTok: https://www.tiktok.com/@vice?lang=en The VICE YouTube Network: VICE: / vice MUNCHIES: / munchies VICE News: / vicenews VICE TV: https://www.youtube.com/@VICE-TV/feat... VICE Life: / broadly Noisey: / noisey Motherboard: / motherboardtv VICE Sports: / noc Waypoint: / waypointvice #vice#drugs#highsociety
Υπότιτλοι ελληνικά, ισπανικά, γαλλικά μα και αγγλικά κ.α. με κλικ στο συμβολάκι-εικονίδιο υποτίτλων κι επιλογή γλώσσας μετά από κλικ στο γνωστό γραναζάκι,
12 χρόνια αφότου έκλεισε ο πρώτος, πιλοτικός τότε, χώρος χρήσης στην Αθήνα, άνοιξε αυτός ο εξαιρετικά μοντέρνος και φροντισμένος χώρος τον οποίο, κατά το τελευταίο συνέδριο ofexpertsτης Correlationπου συγκέντρωσε στην Αθήνα πολλούς ‘ειδικούς’ (δηλαδή εμάς τους,έμπειρους της χρήσης) ακτιβιστές, επισκεφθήκαμε με το Θανάση Θεοχάρη Πρόσεδρο του ΟΚΑΝΑ.
Ο PeterSaroziτου Drugreporterέκανε το μικρό αυτό ντοκιμαντέρ στο οποίο μιλάμε η γράφουσα, ο Μάριος Ατζέμης, η Λίτσα Λαγάκου, ο Πρόεδρος του ΟΚΑΝΑ Θανάσης Θεοχάρης, η Μαριανέλλα Κλώκα, θεραπευτές κι εργαζόμενοι στο χώρο καθώς και (σε ένα ενδεικτικό απόσπασμα από το χαιρετισμό στο οποίο μιλά μόνο για τον εαυτό του) ο Δήμαρχος Αθηναίων Κ. Μπακογιάννης.
―Προθέτω για σάς που η ανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ σας θα σάς σπρώξει να μετράτε ‘Ι’ στο σύντομο χαιρετισμό του Δημάρχου ότι παρά τον άσχετο εγωκεντρισμό της παρουσίας του, εμείς που ασχολούμαστε με τα δικαιώματα των ανθρώπων που κάνουν χρήση παράνομων ουσιών, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι είναι ο μόνος Αθηναίος Δήμαρχος που τον καιρό της θητείας του μάς άνοιξε την πόρτα.―
Ελπίδα μας κι ο χώρος αυτός να ανοίξει μια πόρτα προς ανθρώπινη μεταχείριση, φροντίδα για τη δημόσια υγεία και σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων όλων μας.
At the international meeting of the Corelation European Harm Reduction Network, participants had a chance to visit the Drug Consumption room of OKANA, the largest service provider in Greece. The Drug consumption room started as a pilot project back in 2011, to reduce needle sharing and infections, to end overdoses and to reduce public nuisance caused by the open drug scenes in Athens. The room could only operate for 9 months as a pilot project, before the prosecutor shut it down. Athenians had to wait ten years, to be able to finally open it again.
Seven years after our last visit, we returned to Athens to film about harm reduction in Greece, with a special focus on the first drug consumption room. Read our article and watch the movie we produced!
When I arrived in Athens to attend the annual members’ meeting of theCorrelation European Harm Reduction Network (C-EHRN), memories were flooding back from my previous visit to Athens.In 2015 made a film in the Greek capitalabout the first supervised injecting site, Odysseas, which was opened in 2013 to provide a safer and healthier environment for people who inject drugs.
Watch our new movie about harm reduction in Greece! Thanks to C-EHRN for supporting our work!
Back in those days the situation was quite different. The site was suspended after a few months of operation due to “legal problems” – which really translated to a lack of political support. We were not even allowed to enter the closed site and there were obvious signs of distrust between decision makers and civil society.
This time, seven years later, I was pleasantly surprised by what I have experienced in Athens. Not that the situation on the streets looks better: wherever you go in the city centre, you see homeless people, living in poverty, trying to ease the suffering of their everyday struggle for survival on the streets with different kinds of substances. There are open drug scenes with shocking sights of abandoned, marginalised people. The consequences of decades of austerity politics will not disappear anytime soon.
However, meeting with local officials and civil society representatives was uplifting. It seems that the current political leadership, both in the city and the national level, is more competent and committed than it was seven years ago. And the COVID epidemic, with all its devastating effects, had its upsides as well: it provided an opportunity to revise some outdated policies and bring some innovation into the drug care system.
The drug consumption room (DCR) is now open and working, serving the most marginalised people by creating an island of security, health, and humanity in the often hostile jungle of urban street life. We could visit and film the site. I have been to many similar sites from Canada to Germany – but this was not only the easternmost of those, it was also one of the best equipped.
The whole DCR had the impression that everything is brand new. Clients can use both the injection room and a smoking room – a welcome choice considering that apart from heroin users, Athens has a growing population of methamphetamine users (the locals call it shisha). There are comfortable chill-out rooms, cosy spaces for people to eat and wash themselves and their clothes. Some of the rules seemed too rigid: for example opioid agonist therapy (OAT) clients cannot use the site due to some bureaucratic nonsense. Well, nothing is perfect – but it is a very promising start!
What is more, not far from the DCR, there is a shelter for people who use drugs – a six-story building with showers, dining rooms, meeting rooms, and separate sleeping quarters for male and female drug users (max. 90 persons), as well as a unit for women with kids. Loss of housing is always one of the key underlying social problems that fuels and escalates drug dependence, overdoses, and infections. By giving people a place to sleep we do as much harm reduction as with giving out sterile needles. Athens mayor, Kostas Bakoyannis, who personally opened the C-EHRN meeting, said scaling up access to harm reduction in the city is one of the main achievements he can be proud of.
The Greek drug system is based on a unique model with OKANA, a state-funded organisation, as the largest service provider in the country. OKANA provides the whole spectrum of care, from prevention to treatment, harm reduction, and social rehabilitation. This integrated model has its obvious benefits. For example, for clients it is easier to navigate through the system and be referred to the service they need. Athanasios Theocharis, the head of OKANA, was proud to report that they significantly increased the number of clean syringes distributed and improved access to OAT. He is a committed and competent public official who has a vision to involve the most affected communities in implementing and monitoring interventions.
Of course the community itself has a lot of complaints and criticisms when it comes to the actual situation. Luckily Greece has a vibrant community with excellent activists, such as Marios Atzemis, Christos Anastasiou, and Daphne Cronopoulou. They say the high number of overdose deaths is concerning, access to naloxone is limited and one DCR is far from enough to serve the whole population who need harm reduction (OKANA is planning to create new mobile services in the near future). They experience a lot of stigma and discrimination, not only from the general public, but also from health and social professionals. Who often still have a paternalistic approach when it comes to people who use drugs: they don’t treat them as equal citizens but as problems to be fixed.
And of course there is the notoriously brutal Greek police. There are reports of beatings and torture of people who use drugs. They demand decriminalisation. Mr. Theocharis agrees: he claimed that they have initiated a dialogue about decriminalisation with the Ministry of Justice.
I came back from Athens with the firm impression that change is possible – what is needed is the powerful mix of competent officials, a strong civil society/community, and decision makers who listen to both and are ready to provide sustainable funding.
Article: Péter Sárosi Camera: Noémi Hatala Editing: István Gábor Takács Reporter: Péter Sárosi
Thank you dear Peter Sarosi, thank youDrugreporter and Katrin SchifferCorrelation European Harm Reduction Network for the oportunity to meet and show to our peer experts what is happening in Athens.
Joelle Puccio, Academy of Perinatal Harm Reduction, WHRIN SAB
Louise Vincent Urban Survivors Union
Daphne Chronopoulou EuroNPUD
Nancy Poole Centre of Excellence for Women’s Health
Patricia Zuniga Wound Clinic, casa den Centro, UCSD Owen Clinic, WHRINSAB
Eίμαι πολύ υπερήφανη που προσκλήθηκα να συμμετέχω στον ηλεκτρονικό Διάλογο με θέμα τις Γυναίκες, τη χρήση και την ηλικία.
Μαζί μου πολύ αξιόλογες φεμινίστριες με πείρα στο χώρο μας αλλά εγώ, πάντα, εκτός της φεμινιστικής κι ακτιβιστικής μου ιδιότητας μιλάω και από την πλευρά της γυναίκας με εμπειρία χρήσης.
Εμάς, το στίγμα κι η ηλικία μάς χτυπούν διπλά κι αλύπητα γι αυτό και χαίρομαι που η οργάνωση WHRIN με προσκάλεσε.
Όπως θα χαρώ πολύ αν παρακολουθήσετε (δυστυχώς το γεγονός έχει παγκόσμιας εμβέλειας και είναι στα αγγλικά με ζωντανή διερμηνεία μόνο στα ισπανικά).
___________________________________________
Eίναι χαρά μου που, μαζί με σημαντικές φεμινίστριες, με κάλεσαν να δώσω ομιλία με θέμα τη ντρόγκα και την ηλικία- θέμα σημαντικότατο που άπτεται του στίγματος και των προκαταλήψεων που θέλουν τη γυναίκα μόνο ως θύμα- αγνή παιδούλα που ο κακός ο λύκος παρασύρει- μα σε καμιά περίπτωση δεν τη δέχονται όταν, μεγαλύτερη, υπονοείται ότι απολαμβάνει τις ουσίες που καταναλώνει.
Η Ναρκοαπαγόρευση έχει στηθεί πάνω στην καλλιέργεια φόβου του φιλήσυχου πολίτη για «τον Άλλο»- ήδη από την αρχή με εικόνες Μαύρου σκλάβου που έπαιρνε κόκα για να βγάλει νηστικός σκληρή δουλειά μα, αφού η κοκαΐνη ερεθίζει σεξουαλικά, εύκολα έγινε επικίνδυνος, ο Άλλος που θα σου βιάσει την αγνή λευκή σου μάνα ή κόρη. Ύστερα, όταν προστέθηκε η Κάνναβη στα απαγορευμένα, ο Άλλος έγινε τεμπέλης Μεξικάνος, λιώμα χασικλωμένος κάτω απ’ το σομπρέρο του, που ξαπλάρει στα πεζοδρόμιά μας και υποβαθμίζεται η γειτονιά. Κι έτσι προχώρησε το αφήγημα ως σήμερα που ο ‘Χρήστης ναρκωτικών’ παραμένει «Ο Άλλος» κι επικίνδυνος: πάντα άνδρας, νέος κι άνεργος.
Και δυστυχώς δεν είναι μόνο οι εφημερίδες αλλά κι οι νόμοι κι η περίθαλψη που χτίζονται πάνω σ’ αυτό το άκυρο στερεότυπο. Γυναίκες; Σπάνιες και, κατά την εικονογράφηση εφημερίδων, πάντα ημίγυμνες κι ασπρόμαυρες σε πάτωμα ή βρώμικο κρεβάτι- και νέες βέβαια, θύματα.
Οι μεγάλες γυναίκες είναι αόρατες.. Είμαστε αόρατες. Διότι η ηλικία είναι ασυγχώρητη αμαρτία. Οι ηρωίδες μας, από την Ιουλιέττα ως τη Μήδεια είναι όλες κάτω των 50.
Μετά… μετά η κοινωνία δε μας έχει ανάγκη.
Μάνες, σύζυγοι, κόρες- προσδιοριζόμαστε δια των ανδρών και «καλή γυναίκα»- «καλή» μάνα, σύζυγος ή κόρη είναι εκείνη που είναι πρόθυμη να θυσιαστεί, εκείνη δηλαδή που δεν υπολογίζει την απόλαυσή της. Η γυναίκα που κάνει χρήση, αυτόματα κι εξ ορισμού λοιπόν είναι κακή» γυναίκα. Γι’ αυτό κι η κοινωνία μας που, θεωρώντας τη μητρότητα ιερή, επιτρέπει σε φόνισσες, κλέφτρες και απατεώνισσες να έχουν μαζί τους το παιδί τους στη φυλακή αλλά από τη γυναίκα που δε βλάπτει παρά μόνο το δικό της σώμα αρπάζουν τα παιδιά― κι όχι απ’ τη φυλακή μονάχα αλλά κι απ’ έξω, από την κοινωνία, ακόμα κι αν η γυναίκα δεν έχει εγκληματήσει. Παράδοξο; Ναι, απ’ τα πολλά.
Γι’ αυτά και άλλα μιλάω στο video, το στερεότυπο που κλείνει κάθε πόρτα θεραπείας κι επιβίωσης στις μεγαλύτερες γυναίκες.
