Γάτα δίχως χαμόγελο; #ΗμέραΤωνΖώων

 

Σας συστήνω το δικό μου Cheshire Cat, που εμφανίστηκε πέρσι τέτοιες μέρες νεαρούλης, σκελετωμένος και ματωμένος διότι τον έδερναν οι άλλοι γάτοι όπου τον πετύχαιναν. Κι οι δικές μου τον δέρνουν, ακόμα μέσα δεν τολμά να μπει αν και προσπαθεί δειλά κι ευγενικά με την πραότητα και λεπτότητα που χαρακτηρίζει τους κόκκινους γάτους.

Κάποιοι όταν ακόμα ήταν μικρός του φόρεσαν λουράκι για τους ψύλλους και τον παράτησαν χειμώνα στη Μύκονο. Κατάφερε να το ξεφορτωθεί μα ακόμα, ένα χρόνο μετά, έχει στο λαιμό του σημάδι  σα  να ήταν αλυσοδεμένος μέχρι χθες.

 

Γάτα χωρίς χαμόγελο βλέπεις μα χαμόγελο δίχως γάτα; απορεί η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων

 κι η Γάτα του Τσεσάιρ σοφά της απαντά πως δεν είναι και τίποτε αφού « είμαστε όλοι εδώ τρελλοί».

Και είμαστε. Με την έννοια του ‘άφρονες’.

 

Αρχή καλοκαιριού ένας κύριος ‘εξαμηνίτης’ (όπως έλεγαν οι Μυκονιάτες τους καλοκαιράκηδες που νομίζουν πως Μύκονος είναι μόνο πάρτι και ασυδοσία) ανέβασε φωτογραφία ενός νεκρού φιδιού και καμάρωνε που το σκότωσε, διότι λέει το βρήκε στην πέργκολα, και μάλιστα σύστηνε να κάνουμε το ίδιο «προσέχετε τις οικογένειές σας’ μας προέτρεπε.

Τι κι αν το φίδι ήταν λαφίτης, δίχως δηλητήριο; Τι κι αν είναι χρησιμότατο διότι τρώει τα ποντίκια; Μα κυρίως τι αν ο κύριος καταλάβαινε πως εκείνος είναι ο παρείσακτος, στον τόπο του φιδιού ήρθε κι έχτισε;

 

Οι άνθρωποι ξεχνούν ότι τη γη τη μοιραζόμαστε. Δεν είμαστε μόνοι. Κι αλίμονο αν ήμασταν διότι θα αναγκαζόμασταν να τραφούμε ο ένας με το παιδί του άλλου μια και δίχως άλλη ζωή ούτε τσουκνίδα δε φυτρώνει.

 

Εδώ που ζω, την αλλαγή τη βλέπω το χειμώνα που αδειάζει. Φεύγουν τα νταμπαντουμπάδικα με τους προβολείς και τους κραδασμούς κι έρχονται τα πουλιά.

Μα η φύση υποφέρει. Ξεριζώνουν τα αυτοφυή και φυτεύουν κοκοφοίνηκες κι αυτό έχει άμεση επίδραση στα ζώα, στα πουλιά και κυρίως στα έντομα. Χάνονται οι πυγολαμπίδες και οι πασχαλίτσες, μέχρι κι οι μύγες φέτος δεν εμφανίστηκαν – (κι όχι επειδή είναι το νησί πιο καθαρό, βρωμάνε τα γείσα των δρόμων από το αμάζευτο σκουπίδι που παίρνει ο αέρας).

 

Τα λέω σήμερα που είναι ‘Ημέρα των Ζώων’, 

μοιράζομαι μαζί σας κάποιους από τους επισκέπτες που υποδέχομαι με σεβασμό, όμως τα λέω για να τα πω, από παλιά συνήθεια να ελπίζω κι ας μην  ελπίζω πια.

Χαρείτε τα κι εσείς, όσο ακόμα..

Κορώνες στα βράχια

                                Μια ακρίδα που τις νύχτες τραγουδά κι έζησε λίγες μέρες μαζί μας

                                        Μάντης διαβάζει Λαπαθιώτη

                                           Πασχαλίτσα στον ασβεστωμένο τοίχο

                                          Σπάνια επίσκεψη μιας πέρδικας

Κι οχιά που έφερε η Μάικο και είχα για νεκρή αλλά:

“Ye spotted snakes with double tongue

..Come not near our Fairy Queen..” -> 

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2022/09/blog-post_15.html

 

Του πολέμου το παράλογο

                                      

                                                    Αργύρης Χιόνης 

ΣΥΜΒΑΝ

Σκότωσε

όλα τα περιστέρια

κι έφτιαξε

ένα μεγάλο πουπουλένιο μαξιλάρι.

Ύστερα,

έπεσε να κοιμηθεί

εν ειρήνη.

Από τις 'Απόπειρες φωτός' του Αργύρη Χιόνη
εκδόσεις Δωδεκάτη ώρα, Αθήνα, 1966. 

Του πολέμου το παράλογο, 
μου το θύμισε ο Γιώργος Α. Παπαζαχαρίου

________________

Πάντα επίκαιρο.

Bombing for Peace

is like fucking for Virginity.

______________________

'Aυτά μπόρεσα αυτά έκανα' - Βάσος Γέωργας #rip Τα Ωραία Εξάρχεια

 

Η τελευταία μας συνάντηση στο γνωστό πεζόδρομο σε εστιατόριο των Εξαρχείων. Κάθισε λίγο, κουβεντιάσαμε με τρυφερότητα και γέλια όπως πάντα κι ύστερα φεύγοντας, όρθιος, με αποχαιρέτησε με επισημότητα αναπάντεχη:  «Θα λείψω για λίγο» μου είπε, «σε αποχαιρετώ». Θα έμπαινε στο νοσοκομείο, θα άρχιζε η τελευταία πράξη και άγρια της περιπέτειας που του έσπασε σώμα και ηθικό. 

 

«Προσπάθησα - δεν τα κατάφερα - να με θυμάστε» ήταν μια από τις τελευταίες αναρτήσεις του.

Και πιο πριν: «αυτά μπόρεσα αυτά έκανα - εσείς να δούμε τώρα».

 

Είναι κάποιοι άνθρωποι πως δίχως αυτούς ούτε η Τέχνη ούτε εμείς οι καλλιτέχνες θα επιβιώναμε. Εκδότες και γκαλερίστες, ρομαντικοί βιβλιοπώλες κι οργανωτές συναυλιών άγνωστων μουσικών σχημάτων και ρευμάτων, παραγωγοί του σινεμά και ραδιοφωνικών σταθμών, περιοδικών και ‘δισκογραφικών εταιριών’ παλιότερα. Είναι οι άνθρωποι που ο σεβασμός και το πάθος τους βοηθά τους δημιουργούς να φτάσουν το κοινό τους, βοηθά το κοινό να ανακαλύπτει κόσμους άλλους μαγικούς κι αλλιώτικους. Λίγοι απ’ αυτούς, ελάχιστοι, λόγω συγκυριών και τύχης και κάποιου επιχειρηματικού ταλέντου καταφέρνουν να γίνουν πάμπλουτοι και ξακουστοί. Οι περισσότεροι όμως χάνονται νωρίς και άδοξα, κι ας δίνονται με ίδια λατρεία για την Τέχνη μας και μας στηρίζουν για δεκαετίες.

Μπορεί να τους τιμάμε εν στενώ μα όσο έζησαν τιμές μεγάλες δε γνωρίζουν, συχνά το αντίθετο μια και σ’ εκείνους πέφτει η άχαρη πλευρά η πίσω από τα φώτα της σκηνής- διαπραγματεύσεις, νοίκια και λογαριασμοί και αποφάσεις για να μπορείτε εσείς να μας διαβάζετε, να μας ακούτε και να μπορούμε εμείς να εκφράσουμε το λίγο ή πολύ που καταφέρνουμε.

 

Ένας από αυτούς ήταν ο Βάσος μας. Ο Βάσος Γεώργας του Βιβλιοπωλείου της Πλατείας Εξαρχείων,  του Τηλέγραφου, o Βαρόνος μας  του ClipArt Radio (όπου κι εγώ έκανα εκπομπές όπως και στη Bibliotheque του πουλούσε τα βιβλία μου).

 

Ο θάνατος του Βάσου με πονά πολύ κι ας ήταν αναμενόμενος. Γι’ αυτό δεν άντεξα να γράψω αμέσως στις 23 Σεπτεμβρίου 2025, το πρωί που πέθανε.

Φέρνω βιογραφικά και μια σπουδαία συνέντευξή του που υπέρσυστήνω.

 

Γιατί, μπορεί εμείς οι λίγοι να γνωρίζουμε πόσα κατάφερε αλλά και αν εσείς δεν τον γνωρίσατε αξίζει να δώσετε λίγα λεπτά απ’ την υπόλοιπη ζωή σας για να μάθετε ποιος ήταν ο Βάσος Γέωργας στήριγμα των Τεχνών, ρομαντικός των Αθηνών και μια απ’ τις ψυχές των Εξαρχείων. 

__________________________

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

 «Ονειρεύομαι ένα μέρος όπου τα είδη πρώτης ανάγκης θα είναι τα βιβλία»

https://www.avgi.gr/koinonia/444412_oneireyomai-ena-meros-opoy-ta-eidi-protis-anagkis-tha-einai-ta-biblia

 

                                                   

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ

Απέναντι από το εργοτάξιο του μετρό στην πλατεία Εξαρχείων, απ’ την πλευρά της Θεμιστοκλέους, κυματίζει μια μαύρη σημαιούλα με λευκά χαρακτηριστικά γράμματα. Είναι η σημαιούλα του Bibliotheque. Του βιβλιοπωλείου που έχει σλόγκαν «είμαστε ό,τι διαβάζουμε - διαβάζουμε να γίνουμε αυτό που ονειρευόμαστε». Bibliotheque (Θεμιστοκλέους 74, Εξάρχεια)

Ανδρέας Ρουμελιώτης 

Έφυγε και ο Βάσος ο Γεώργας ο ιστορικός εκδότης του CINE 7, πατριάρχης και δημιουργός στα 80΄ς των μεταμεσονύχτιων παραστάσεων, πολύ το φοβόταν, το φευγιό, τουλάχιστον όσο εγώ, γιατί δεν γνώριζε ακριβώς που θα πάει, αν πάει... Ρηξικέλευθος, εραστής και γκρινιάρης, πάντα θορυβώδης. Ο νεαρός σκηνοθέτης ο οποίος κατάφερε να πείσει τον (κορίτσια ο) Ανδρέα Μπάρκουλη στην μικρού μήκους ταινία του «η Λογική των Θυμάτων» να υποδυθεί τον αστυνομικό Αθανάσιο Μελίστα ο οποίος στην επέτειο του Πολυτεχνείου στην Αθήνα το 1985, πυροβόλησε και σκότωσε εν ψυχρώ τον 15χρονο μαθητή, Μιχάλη Καλτεζά. Τον θυμάμαι να πρωταγωνιστεί στον Εξώστη Β στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης στα 80΄ς μαζί με τον κοινό μας φίλο τον Τασούλη τον Μιχαηλίδη, παχουλούτσικος και κείνος, έφυγε πολύ νωρίς, εκδότης του πρώτου, του ομότιτλου Free Press, στο οποίο πρωτοέγραφε και ο αδελφός μου ο Γιώργος όταν ήταν φοιτητής ιατρικής και ανεβοκατέβαινα για μια γκόμενα Σαλονίκη ξημερώματα. Μεγαλοεκδότης στην συνέχεια... Στη δεκαετία του 1980 έβγαζα το περιοδικό ΑΠΟΠΕΙΡΑ και εκείνος το κινηματογραφικό περιοδικό CINE 7 και του έριχνα στ αυτία! Τι φάση! Πόσες πλάκες. Όλα μια παρεξήγηση. Πως τον άντεχε ο Κώστας ο Φέρρης, ο σπουδαίος σκηνοθέτης του κινηματογράφου και θεατρικός συγγραφέας, δεν μπόρεσα ποτέ να τον καταλάβω... Πάει κι ο Βάσος. Μορφάρα, μοναδική! Σκηνοθέτης, παραγωγός, παλιός ραδιο - φοναντζής με δικό του διαδικτυακό του ραδιόφωνο στο τέλος, το Clipart Radio, διανομέας ταινιών, οργανωτής συναυλιών, καταστηματάρχης, αυτοκαταστροφικός εκδότης, διοργανωτής συναυλιών για εξαιρετικά περιορισμένο κοινό, αστροναύτης στον Θηβαϊκό κάμπο, παραγωγός φωτοβολταϊκού ρεύματος, αμπελοκαλλιεργητής, πρωταθλητής ταυρομάχος, κατά φαντασία εξερευνητής, κατά παραγγελία μάγειρας, καταναλωτής πούρων, ήχων και εικόνων. Στον ελεύθερο χρόνο του νόμιζε πως γράφει ποιήματα. «ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ, ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ταινία του το 1986 «Αύριο» ως το ντοκιμαντέρ «Το Σινεμά Γυμνό» άφησε το διακριτό του στίγμα στο ελληνικό σινεμά, αλλά και στην τηλεόραση. To Blues Tou Thanatou: Η μουσική που έγραψε η Θέσια Παναγιώτου για την «Λογική των Θυμάτων», μικρού μήκους ταινία του Βάσου, με τον Ανδρέα Μπάρκουλη (!) να υποδύεται τον αστυνομικό Αθανάσιο Μελίστα ο οποίος στην επέτειο του Πολυτεχνείου στην Αθήνα, πυροβόλησε και σκότωσε εν ψυχρώ τον 15χρονο μαθητή, Μιχάλη Καλτεζά. Συναντιόμασταν θέλαμε - δεν θέλαμε στις μεταμεσονύχτιες προβολές κάθε Παρασκευή στο Ιντεάλ. Εκεί που τα σπλάτερ θρίλερ συναντούσαν τον Ταρκόφσκι και στο ενδιάμεσο έλεγε ανέκδοτα ο Τζιμάκος ο Πανούσης... Και καπάκι στο φεστιβάλ cult κινηματογράφου στο Άστυ στην Κοραή, που σκάρωνε. Βέρος Εξαρχειώτης! «Δεν υπάρχουν πια οι χαρακτηριστικοί τύποι της γενιάς των Εξαρχείων. Εννοώ από τον Ιωάννου μέχρι τον Μίνω Βολανάκη. Από τον Κώστα Καραγιάννη μέχρι τον Λεωνίδα Χρηστάκη και τον Πάνο Κουτρουμπούση. Δεν υπάρχει κανένας πια. Δηλαδή, για κάποιον που έχει ζήσει πάρα πολλά χρόνια εδώ, νιώθει μοναξιά, απόλυτη μοναξιά», είχε πει σε μια συνέντευξή του.

_____________________________________

'..πάντα θα υποπτεύομαι τους ποιητές

για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης..'

'πώς να χαιρετήσεις τους νεκρούς σου
όταν εξόριστος σ’ αυτό τον κόσμο
δεν έχεις κανέναν;' Ένα ποίημα του Βάσου Γεώργα στα Φτερά Χήνας --> fteraxinasmag.wordpress.com ]

Πιο πολλά από άλλες εποχές: 
https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2019/09/blog-post_3.html

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/09/blog-post_7.html  

 

_____________

Φωτογραφία από το Βιβλιοπωλείο από Maria Alvanou

Αμυγδάλου διάλογος -Λίγο ακόμα;

Τις είδαμε
φέτος τις αμυγδαλιές να ανθίζουν- και να καρπίζουν
είδαμε και τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
κι η θάλασσά μας πάντα κυματίζει.

Αλλά δε μας βλέπω να σηκωνόμαστε ψηλότερα
 Κύριε Σεφέρη μου. 

_______

Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει
λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.
                                 ΓΙΩΡΓΟΣ  ΣΕΦΕΡΗΣ

______________________

Με τη Μάικο, Καστελλάκια. Πολλά αμύγδαλα έκαναν φέτος οι αμυγδαλιές στον κήπο μου. 

Καστελλάκια καλοκαίρι με γάτες και φωνές

«…μες απ’ τις γρίλιες τις κλειστές

στην κίτρινη

τη φλόγα

του μεσημεριού

—όταν τ’ αγάλματα σιωπούν

κι οι μύθοι στέργουν—

οι φωνές

δονούν

πρώτα

αχνά

αργά

κι ύστερα

βροντερά

και γρήγορα

μες στο σοκάκι

κι αποκαλύπτουν ξάφνου τα αιώνια μυστικά…

….»  Εγγονόπουλος

            Οι φωνές

             εις Ανδρέαν Breton

 

6 6

 

...Tir'd with all these, from these would I be gone,

Save that, to die, I leave my love alone...*

     Δυό φορές μου συνέβη την τελευταία εβδομάδα. Νόμιζα ότι μιλάω ρεαλιστικά. Ότι μοιράζομαι σκέψεις απολύτως λογικές. Όμως δυό φίλες μου τρόμαξαν, ανησύχησαν,κι έδειξαν ότι ένιωσαν να επιζητώ παρηγοριά, 'αγκαλίτσες', συμπαράσταση- κάτι απεχθές που ούτε μου θα μου περνούσε από το μυαλό.

    Η μια με ρώτησε αν διαβάζω τη ' Θιβετανική Β'ίβλο των Νεκρών΄ (Ναι, κάπου εδώ είναι αν ψάξω. Την είχα διαβάσει στα 19 μου, τότε που μελετούσα το Ταρώ και Αστρολογία και ερωτεύτηκα δια βίου τα σύμβολα.

      Η άλλη φίλη είπε τη λέξη  'morbid' στην κουβέντα και στο επόμενο τηλέφωνο με είπε 'Δαφνάκι'.

      Δαφνάκι. Εγώ;

      Δε σχολίασα. Της ξέφυγε, το ένιωσα στην παύση.

      Μισό αιώνα προσπαθώ.Δεν είναι εύκολο να υψώνεις αναχώματα γι αυτούς που αγαπάς. (Ιδίως αυτούς- οι άλλοι τι μας νοιάζουν. ΟΙ άλλοι μ΄ένα βλέμμα απομακρύνονται).

      Μα αυτό είναι σήμερα το ζήτημα. Πώς να ανοιχτείς, να μοιραστείς μύχιες σκέψεις που θα επηρεάσουν το όποιο μέλλον σου, σε ένα κόσμο που έκανε taboo κάθε κουβέντα για το μόνο σίγουρο, το μόνο βέβαιο μέλλον, το μόνο δρόμο που ουδείς μας θα αποφύγει.

―Ολόκληρο βιβλίο έγραψα για το Θάνατο, είπα. Μα φαίνεται 40 ποιήματα δεν κατάφεραν να επιδείξουν πώς τον βλέπω.

_____________________________

'Εξι  'Εκτου σήμερα.

Με δυό σονέττα που αγαπώ.

Πάνω Σαίξπηρ,του 66 η κατάληξη:

*'..Κουράστηκα· να φύγω θέλω από τη ζωή εδώ πάνω 

Μόνο που μόνη μένει η αγάπη μου  αν πεθάνω..."

(σε δική μου πρόχειρη μετάφραση που εύχομαι να μεταδίδει την απόγνωσή μου).

και του Μαρκορά το ΔΥΟ:

Μείναμε δύο! Ποιος παρακάτου ξέρει

για μας τι λέει της Μοίρας το βιβλίο!

Ποιος πρώτος θε να πάει στ’ ανήλια μέρη,

ποιός μόνος του θα μείνει από τους δύο!

Δικό μου από 'ΤΑ 40' μου, VENCEREMOS:

..Έλα κοντά µου φως µου!

Mοιράσου τα σκοτάδια µου.

Στον Άδη του άλλου κόσµου

η ροδιά ξανά θ’ανθίζει

και θα τα βρεις τα χάδια µου....

__________________________________

________________________________________________

*Για πιο καλή μετάφραση:

  ↑ Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (μετάφραση Βασίλης Ρώτας - Βούλα Δαμιανάκου), Σονέτα, Επικαιρότητα, Αθήνα, 1997.