ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στον Κύριο Kastellκαι στο γατί του τη Μάικο τη μικρή μας μαθητευόμενη γκέισα που γεννήθηκε στα γενέθλιά του και σήμερα κλείνει τα τρία της χρόνια.
16 Μαρτίου.
Ολόκληρη ξεκινά με τις λέξεις 'ΘΑΝΑΣΗ ΜΟΥ' και το χειρόγραφο- ζωγραφισμένο και καδραρισμένο άχαρα από εμέ- βρίσκεταιπάντα κρεμασμένο στο σπίτι μας στην Αθήνα.
Στα 'Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού' μου έχει εκδοθεί η μισή ακροστιχίδα, τα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ. Το πρώτο μέρος της ακροστιχίδας οι στίχοι σχηματίζουν τις λέξεις 'ΘΑΝΑΣΗ ΜΟΥ' και το δημοσιεύω σήμερα πρώτη φορά.
Πρόσφατα αλλάξαμε θερμοσίφωνο και κάλεσα τον υδραυλικό που ήξερε το σπίτι μου από πριν γίνει δικό μου, πριν 25 χρόνια. Ανέβηκε στην ταράτσα, το άλλαξε (αφήνοντας και μια μικροαμέλεια στον καυστήρα θέρμανσης με τον οποίο είναι συνδεδεμένο) κι όταν τελείωσε ρώτησα αν πήρε το παλιό, όπως γινόταν πάντα, ώστε να δώσω παραπάνω χρήματα.
―Το παλιό; Το πέταξα.. στο χωράφι.
―Ποιό χωράφι;
―Εδώ από πίσω.., μου απάντησε δείχνοντας το παλιό του γείτονα (Καφέ ζώνη πλέον δηλαδή με αγώνες άχτιστο και καθαρό).
Παρακάλεσα να το φέρει πίσω στο δικό μου
κτήμα κι αποχαιρετιστήκαμε. Για πάντα πιστεύω.
Μα δεν έπαψα να το σκέφτομαι. Τον άνθρωπο αυτό τον ξέρω χρόνια, μου έχει αλλάξει βρύσες, έχει διορθώσει ζημιές από φθορά, έχει εγκαταστήσει διάφορα μέσα σε δεκαετίες. Δεν ήταν έτσι. Τι τον άλλαξε;
Λέμε ότι κάτι άλλαξε στη νοοτροπία και την αντιμετώπηση, μα να το βλέπεις όχι σε άλλη γενιά μα στον ίδιο άνθρωπο είναι εντυπωσιακό.
―Στον τόπο του είναι, έλεγα συζητώντας το, εγώ είμαι Αθηναία. Μετέφερα εδώ δικαιώματα, το έκανα σπίτι μου επειδή αγάπησα το Μύκονο μα άλλους δεσμούς από αγάπης δεν έχω, άμα σκεπαστούν από μπάζα, σκουπίδια και μπετά οι αναμνήσεις μου, αν πάψει να μου αρέσει εδώ, πουλάω και φεύγω, Εκείνος όμως; Τον τόπο του;
―Δεν είναι πιά τόπος του, τον πούλησε, μου απάντησε ένας φίλος κυνικός.
Αλλά, επειδή λέω συχνά δυσάρεστα θα πω κι ένα καλό για το νησί.
Πρόσφατα δε γίνεται να μην έχουμε παρατηρήσει την αλλαγή γύρω από τους κάδους σκουπιδιών που καθαρίστηκαν από κάθε είδους μεγάλα αντικείμενα όπως τα συνήθη στρώματα, κουτσά τραπέζια και φθαρμένες καρέκλες μαγαζιών.
Είχα κι εγώ δυό τέτοια, το θερμοσίφωνο που λέγαμε πιο πάνω και το μεγάλο μας έλατο των Χριστουγέννων που συνήθως κόβαμε και καίγαμε στο τζάκι μα πλέον, μεγάλη λύπη μας, λόγω της υγείας του κυρίου Kastell τζάκια αποφεύγουμε.
Την περασμένη Κυριακή πολύ αργά το βράδυ έστειλα email στο Δήμο για την αποκομιδή των συγκεκριμένων σκουπιδιών και δεν το πίστευα όταν το επόμενο πρωί μου τηλεφώνησαν και ήρθαν να τα πάρουν. Και, με δική τους πρωτοβουλία, πήραν κι ένα βαρύ πάγκο του κήπου που αργοσάπιζε από την υγρασία. Δεν ήταν μόνο που ήρθαν αμέσως, ήταν και η προθυμία, το ύφος το πρόσχαρο του ανθρώπου που δε βαρυγκομά στη σωματική δουλειά που μου θύμισαν τους Μυκονιάτες που έγιναν αιτία να διαλέξω το νησί για κατοικία μου.
Σας δίνω εδώ το email και το τηλέφωνο ώστε αν είστε στο νησί να σταματήσουμε την εστία μόλυνσης γύρω από τους κάδους.
Και κάτι ακόμα:
Μαθαίνω ότι η αποκομιδή ανατέθηκε πάλι στην ίδια εταιρία που είχαμε τα τελευταία χρόνια με δυσάρεστα αποτελέσματα. Η απ' ευθείας ανάθεση έγινε κατεπειγόντως μολονότι έχουμε 80 εργαζόμενους στο Δήμο και καμαρώσαμε και την πανηγυρική επιστροφή των οχημάτων του Δήμου μας.. Βλέπω στο video (που ακολουθεί) ότι το κόστος στη νέα συμφωνία μειώθηκε κατά πολύ (€2 εκατομμύρια λιγότερο). Ελπίζω λοιπόν μαζί με το παζάρεμα να μπήκαν όροι και ρήτρες ώστε να μην εφησυχάσουν οι ιδιώτες κι έχουμε τα παλιά.
Και απόψε Back On Track στην APPALOOSA. Δηλαδή παίζει ο Kύριος Kastell.
{Εγώ λόγω υγείας -κρίση χρόνιας περιοδοντίτιδας που με παραμορφώνει- δε μπορώ να πάω. Είμαι κλειδωμένη με δύσκολα αντιβιωτικά και παυσίπονα από την περασμένη Παρασκευή.} Αλλά, συστήνω και εύχομαι Καλές Γιορτές!
Athanasios Demopoulos Jason OrozcoTassos Ikonomou Effie Thomopoulou
Έχω ξαναμιλήσει για τα αίτια που πριν 12 χρόνια με έκαναν να πάρω την απόφαση να μιλήσω ανοιχτά για τη σχέση μου με την πρέζα, απόφαση που με οδήγησε στον ακτιβισμό και τελικά στην ηγετική θέση της Ευρωπαϊκής Οργάνωσης Χρηστών.
Η υποκρισία, το να κρυβόμαστε, δε βοηθά.
Από την αρχή ως σήμερα μιλάω για το στίγμα. Κι ήθελα ανοίγοντας το σπίτι μου και μιλώντας για τη ζωή μου, να δείξω καθαρά και ξάστερα όσα πρεσβεύω τόσα χρόνια.
Ελπίζω να το κατάφερα.
Το ντοκιμαντέρ πρωτοπαρουσιάστηκε πριν μια βδομάδα, με μεγάλη απήχηση και, περιέργως, δε δεχθήκαμε τις αναμενόμενες επιθέσεις. Μάλιστα, χαρακτηριστικά ίσως, τα μόνα δυσάρεστα σχόλια ήρθαν από συμπατριώτες μου χρήστες.
Σήμερα που το παρουσιάζω εδώ στην Ελλάδα ευρύτερα θέλω πρώτα-πρώτα να ευχαριστήσω τους γενναίους φίλους μου που δέχθηκαν να συμμετέχουν και να μιλήσουν για μένα (το Vice έχει πολύ περισσότερες ώρες από τη μισή που βλέπουμε) και να ξεκαθαρίσω ότι σκόπιμα επέλεξα να προσκαλέσω φίλους καλούς μεν μα που δεν έχουν καμιά μα καμιά (ούτε μια) εμπειρία από σκόνες και παράνομες ουσίες.
Οι λόγοι δύο: ο ένας προφανής: δε θα εξέθετα, ιδίως σε μικρό τόπο όπως είναι ένα ελληνικό νησί. Ο δεύτερος σχετικός με το θέμα: ήθελα να σπάσω το ταμπού, να φανεί πως εμείς οι λειτουργικοί (ή, αν θέλετε, οι πρώην ή περιστασιακοί) μπορούμε να διατηρούμε σχέσεις και φιλίες με ανθρώπους εκτός της κοινότητας χρηστών, όπως κρατάμε το γάμο μας 43 χρόνια ή υπεύθυνα τη δουλειά μας, τα ραντεβού μας, τις φιλίες μας.
Γιατί εμείς κι όχι άλλοι;
Μα.. αυτό θα το δείτε στο επεισόδιο όσο και στα πολλά-πολλά κείμενά μου πάνω στο στίγμα και τους ταξικούς διαχωρισμούς.
Νάντια, Monika, Ανάργυρε, Richard, και Γιώργο μου (με ‘capital G’) η εμπιστοσύνη σας είναι μεγάλη τιμή για μένα. Σας ευγνωμονώ κι ευχαριστώ από καρδιάς που δεχθήκατε την πρόσκλησή μου.
Also, a great THANK YOU to my valuable and loyal colleague Mat Southwell
and the great Vice team TirDhondyAlexi Phillips and TayoYusuff who managed to be wonderful guests while they remained dedicated to their work, managing to produce a final work that is true and respectful episode of my life.
Tir, Alexi and Tayo I have only good memories of you and, I am grateful that with your serious (and fun) approach, you made my husband and me feel that we made new friends with whom we enjoyed a great spring day in our home. I wish you the best, you deserve it!
My narcosisters- σχόλια αρνητικά θα δείτε κάτω από το επεισόδιο....
VICE’s Tir Dhondy explores the hidden world of functioning heroin users who claim to balance their recreational drug use with an otherwise normal lifestyle and asks the question: is it really possible to be a functioning heroin user? Click here to subscribe to VICE: http://bit.ly/Subscribe-to-VICE About VICE: The Definitive Guide To Enlightening Information. From every corner of the planet, our immersive, caustic, ground-breaking and often bizarre stories have changed the way people think about culture, crime, art, parties, fashion, protest, the internet and other subjects that don't even have names yet. Browse the growing library and discover corners of the world you never knew existed. Welcome to VICE. Connect with VICE: Check out our full video catalog: http://bit.ly/VICE-Videos Videos, daily editorial and more: http://vice.com More videos from the VICE network: https://www.fb.com/vicevideo Click here to get the best of VICE daily: http://bit.ly/1SquZ6v Like VICE on Facebook: http://fb.com/vice Follow VICE on Twitter: / vice Follow us on Instagram: / vice Follow us on TikTok: https://www.tiktok.com/@vice?lang=en The VICE YouTube Network: VICE: / vice MUNCHIES: / munchies VICE News: / vicenews VICE TV: https://www.youtube.com/@VICE-TV/feat... VICE Life: / broadly Noisey: / noisey Motherboard: / motherboardtv VICE Sports: / noc Waypoint: / waypointvice #vice#drugs#highsociety
Ο Κύριος Kastellπαρήγγειλε το δέντρο μας και το στολίζει, παρέα με τη φιλοξενούμενη αγαπημένη μας Ελάιζα, σκυλίτσα του φίλου του που ταξιδεύει, παλιά παρεούλα του Troyμας.
Της ψώνισα βεβαίως και της μαγείρεψα το αγαπημένο της, όπως και στα γατιά μας μα αυτό με τις γιορτές δεν το ‘χω. Αν εξαρτιόταν από εμένα, δέντρο, φωτάκια, κουραμπιέδες ή ό,τι άλλο γιορτινό στην ώρα του, ποτέ δε θα έβλεπε το σπίτι. Κι όμως, αλήθεια θα είναι ότι έλκονται τα αντίθετα. Διότι ακόμα κι άρρωστος ή αδύναμος ο Κύριος Kastellτο δέντρο ή τον αετό ή τα αυγά τα κόκκινα (που δεν τα τρώει ποτέ), δεν τα παραλείπει.
Ακόμα να το συνηθίσω. Με τι χαρά παιδιού μου ανήγγειλε πριν λίγες μέρες ότι το παρήγγειλε το δέντρο μας. Και, ενώ ήμουν σε ηλεκτρονικό συνέδριο, άνοιξε δειλά την πόρτα μου και, λες κι είναι μικρό παιδί, μου έδωσε ένα μικρό σημείωμα, ένα χαρτάκι που έγραφε «Ήρθε το δένδρο!!»
Τα αντίθετα έλκονται. Αλήθεια θα είναι. Το τι μου βρίσκει που τέτοια χαρά δεν έχω δεν το ξέρω μα πλέον ξέρω καλά ότι συνήθισα και τον ευγνωμονώ που διατηρεί αυτή την παιδικότητα, αυτή την άδολη, παράλογη χαρά και με ενθουσιασμό δεν έχει βαρεθεί να με γεμίζει δώρα.
Ο ενοχλητικός θόρυβος σκεπάζει τη φωνή μου ως το 1:29, για όσο περνά το φορτηγό μπροστά στο σπίτι, ώσπου απομακρύνεται κι ακολουθεί απόλυτη ησυχία, σα να ηχογραφώ σε studio.]
Παρανομίες. Νύχτες Μυκόνου.
Τρυπώντας τη λατρεμένη γη με τη θορυβώδη κρυφή θρασύτητα επιτήδειων απατεώνων, του κλέφτη τη μαγκιά.
Αλλά το σκέφτομαι πολύ· αναρωτιέμαι.
Γιατί διασώζεις κάτι που κανείς δε θέλει πια;
Γιατί επιμένεις σε μια αγάπη που τη νιώθεις σαν ένα «πλατύ ποτάμι»* που φαρμάκι γίνεται όπως κυλά μέσα από τα δάχτυλά σου.
Δε μάς κοιτούν βαρβάκια πια. Μα έχουμε γάτες, τα καλικάκια μας κι ανθρώπους που μάς στάθηκαν κι αξίζουν.
Τους ευχαριστώ και τους έχω πάντα στην καρδιά μου.
η νύχτα που ο Κύριος Kastellκι εγώ γνωριστήκαμε―με τη βιβλική έννοια, διότι με την κοινωνική ήμασταν ήδη γνωστοί αφού κινούμασταν στους ίδιους κύκλους― κι από τότε είμαστε μαζί ως τώρα.
8 Νοεμβρίου, αγία ημέρα της σύναξης αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών αγίων ασωμάτων και ουρανίων Ταγμάτων, ημέρα της Αεροπορίας κι όλων των ιπταμένων (είπαμε: σωμάτων κι ασωμάτων), βρεθήκαμε τυχαία στο Λούκι*, της οδού Χάριτος, μπαρ φίλων που πλέον απαθανατίστηκε στο γνωστό τραγούδι. Τυχαία βρεθήκαμε κι όταν έκλεινε τον κάλεσα να συνεχίσουμε τη βραδιά στο Κόκκινο Δωμάτιο, το δωμάτιο που κρατούσα πλάι στο σπίτι του πατέρα μου με τον οποίο ζούσα τότε.
Δεν κοιμηθήκαμε εννοείται και το πρωί ο Κύριος Kastellείχε να πάει στο PopElevenτων Αδελφών Φαληρέα όπου εργαζόταν, υπεύθυνος εισαγωγής και πωλήσεων για τον τομέα «ξένης» μουσικής που ακόμα λατρεύει.
Το ότι περπάτησα μαζί του ως εκεί αντί να μείνω να ξεκουραστώ, σήμερα, μετά από δεκαετίες λέει κάτι για το δέσιμο που επακολούθησε. Μα τότε ακόμα, με τη ζωή να ανοίγεται μπροστά μας φαινομενικά απέραντη, αυτό δεν πήρε κι ούτε ήθελα να πάρει καμιά συμβολική σημασία. Απλώς, τον συνόδεψα σε ένα δεκάλεπτο περίπατο στον Περιφερειακό Λυκαβηττού, μέσα από τη Δεξαμενή ως τη Σκουφά που αποχαιρετιστήκαμε αμήχανα, όπως κάνουν οι νέοι μετά από μια νύχτα sexκαι κουβέντας.
Είχε πάει 9 Νοεμβρίου.
Ημέρα που 10 χρόνια μετά έπεσε το τείχος του Βερολίνου επανενώνοντας τη Γερμανία, Ανατολή και Δύση.
9 Νοεμβρίου γιορτάζουμε. Διότι 9 είχε πάει όταν με συνόδεψε στο Κόκκινο Δωμάτιο.
Κάπου υπάρχει κι ένα ποίημά μου επετειακό,
Κι αν έχετε «Τα Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού» αναγνωρίζετε ίσως ότι είναι ένα βιβλίο μου εμπνευσμένο στη σχέση μας αυτή την ισόβια όπως την έβλεπα τα πρώτα χρόνια που ζήσαμε μαζί.
Από τότε άλλαξαν πολλά και τίποτε. Οι ίδιοι είμαστε μα άλλοι. Οι αναμνήσεις πια δε με χαροποιούν μα συχνά με βαραίνουν μα αν κάτι μένει είναι η απέραντη αγάπη κι η εκτίμηση, ο θαυμασμός (ναι ακόμα) σε βαθμό λατρείας αλλά και η εγωιστική χαρά για τον τρόπο που μου φέρεται ως σήμερα- με μια λεπτότητα που τον χαρακτηρίζει, τη λεπτή ευγένεια που άλλοι μεταχειρίζονται μόνο στην αρχή.
Χρόνια μας Πολλά
κι ίδια κι απαράλλακτα!!
*Το γνωστό τραγούδι γράφτηκε για τη φίλη μας Ρενέ που δε ζει πια, μια κοπέλα εκπάγλου καλλονής που οι σχέσεις της με μουσικούς (αλλά όχι με τους αδελφούς Κατσιμίχα ή το Νίκο Ζιώγαλα που δούλευε τότε στο μαγαζί) άφησαν εποχή και μνήμες.