Δωμάτιο στην άμμο μα όχι δεν ήταν γιορτή

Παράγκα, οι δυό μας με κρασί και μπαρμπουνάκια. Στα νερά τα νότια της Παράγκας, εδώ στην άμμο που έχουν θαφτεί αναμνήσεις της πρώτης νιότης μας.  Με τον Κύριο Kastell, 44 χρόνια αγάπη. 

___________________________________

Μια παρεξήγηση

Ανέβασα στο Facebook τη φωτογραφία πριν αφήσω μόνο τον Κύριο Kastell για να κάνω μια απογευματινή βουτιά με τον τελευταίο ήλιο (τέτοια εποχή εδώ δύει νωρίς πίσω από τον ψηλό βράχο της Ψαρρούς και του Άι Λάζαρου). Στα δυτικά, στη χερσόνησο-σαύρα (όπου πλέον  απλώνεται ένα ακόμα από τα μαγαζιά που κερδίζουν από την καταστροφή της κληρονομιάς μας: κι ό,τι δεν κατέστρεψαν με θρυψαλιασμένα βράχια και με τσιμεντώματα το αποτελειώνουν κάθε βράδυ τα φωτορυθμικά τα ροζ και φούξια συνοδευμένα από την ηχορύπανση. 

Έτσι για να μην επιβιώσει ούτε σαυράκι, 

έτσι για τη μαγκιά και για το χρήμα, 

έτσι επειδή μπορούν― «επειδή τους παίρνει», όπως λένε.

Ευχαριστώ για τις ευχές
- λάθος μου όμως: 

έτσι που το έγραψα έδωσα βλέπω την εντύπωση ότι έχουμε επέτειο. 9 Νοεμβρίου η γιορτή μας.  

Κι, αλήθεια, φαντάζεστε ότι θα  χαμογελούσα αν είχε  τέτοιο ύφος, τέτοια κακοκεφιά, ο Κύριος Kastell στην επέτειό μας; 

Σήμερα ήταν μια μέρα όπως οι άλλες κι απλώς μετρούσα χρόνια λόγω Παράγκας, της παραλίας που αγάπησα πολύ από όταν στη 10ετία του '80 κολυμπούσαμε γυμνοί στα γαλήνια διάφανα νερά, τότε που, για 7 χρόνια, κάθε καλοκαίρι νοικιάζαμε, αγαπημένοι φίλοι τα δωμάτια στη σειρά, τότε που ακόμα η Παράγκα δεν είχε ηλεκτρικό κι ο Μπαρμπα Γιάννης μάς γέμιζε τις λάμπες πετρελαίου κάθε απόγευμα που ξεκλείδωνε για 1-2 ώρες τα ντους. 

Λυπάμαι για την παρεξήγηση της επετείου μα σας ευχαριστώ θερμά―οι ευχές πάντα ευπρόσδεκτες.

Τα ποιήματα από την «Πόρτα Της Ληνώς» μου, το βιβλίο μου που αφιέρωσα στη Μύκονο 

«που τόσα μου δίνει και τόσο μου παίρνει».

______________________________________________________________

Kουράζει, να κρατάς τους Παραδείσους

 

Στην κάτω αυλή μου στην σκιά της συκιάς της κολασμένης κι απέναντι, πάντα, η Ληνώ, πύλη του τρύγου του αμπελιού και στίχων, πύλη του Παραδείσου.

Δεν είναι εύκολα,

δεν είναι εύκολο, κουράζει, να κρατάς τους Παραδείσους.

Μα αντέχω ακόμα.

_________________________________________

Φτιάχνουμε κήπους,

κρατάμε τύπους,

διορθώνοντας το έγο των θεών.

Φράχτες και μάντρες

σα σκόρπιες χάντρες,

στα μάτια ερχομένων γενεών.

Κήποι από τον προηγούμενο αιώνα,

μουσεία ενός άνισου αγώνα

του ανθρώπου εναντίον Φύσης και θεών.

--από την Πόρτα Της Ληνώς μου

__________

Η Πόρτα της Ληνώς μου ,

https://kastellakia.blogspot.com/p/blog-page.html

στο:

https://www.facebook.com/media/set/?vanity=DaphneChronopoulou&set=a.305973569470551

και για τύπους ακουστικούς:

https://soundcloud.com/mmekastell/sets/hhzshrexyoyj

και,

νύχια πάντα από Nadia's House of Beuty.

Γιώργος Καμπάνης rip

 

Παντρεύτηκα στη Μύκονο, χειμώνα με βροχή στο εκκλησάκι του σπιτιού μας. Κουμπάρος ο ψάλτης, οι λαμπάδες δώρο του Παπα-Γιώρη και καλεσμένη η γάτα μας, παρούσα στο χορό του Ησαΐα.

Το βράδυ φάγαμε οι δυό μας στου Καμπάνη και από εκεί τηλεφώνησα να το ανακοινώσω στους γονείς μου. Κινητά δεν υπήρχαν και τα περίπτερα είχαν κλείσει. Μιλούσα συνθηματικά, μην ακουστώ κι αρχίσουν πανηγύρια γάμου στο μικρό σχεδόν άδειο μπαράκι.

Από τότε πολλά, αμέτρητα, τα βράδια τα μεθύσια τα ξενύχτια και τα αστεία στο Lotus κι ο Γιώργος πάντα παρών πίσω απ’ το μπαρ να κουβεντιάζει σκουπίζοντας ποτήρια με την πετσέτα όπως έκαναν πάντα στα παλιά μπαρ που δε καταδέχονταν να σε σερβίρουν σε ποτήρι με δαχτυλιά ή θαμπώματα.

 

Άμα δεν του άρεσε ο πελάτης, ή αν παραήταν μεθυσμένος κι ενοχλητικός, φίλος ή όχι, δεν τον σέρβιρε.

―Να σου δώσω ένα πενηντάρι να πας να πιείς αλλού.

―Γιατί ρε Γιώργο με διώχνεις, κλαψούριζε ένας μπεκρής.

―Φύγε σου λέω μαλάκα, επέμενε ο Καμπάνης.

―Γιατί μιλάς έτσι; Εγώ γιατί δε σε είπα μαλάκα;

―Εγώ δεν είμαι, απαντούσε ο Γιώργος, πάντα ετοιμόλογος.

 

Αξέχαστος σαν τα χρόνια μας.

Καλό ταξίδι Γιώργο

 και, θυμήσου, όπως το λεγες:

πρωί-πρωί πάντα στην τσάντα τα μπουκάλια. Μη μάς πουν και αλκοολικούς.

Cassambalis― Η Τέχνη της ζωής και τα κεφτεδάκια της Καγκελαρίου

Cassambalis. 

Μην τον πείτε Κατσίμπαλη όμως αν και είναι εξ ίσου θρυλικός.

Το φωτεινό νησί με τα ορεκτικά εδέσματα στο κέντρο μοιάζει με νεκρά φύση ολοζώντανη που περιμένει το Φλαμανδό ζωγράφο της, στημένη για αρχοντική γιορτή· ενώ η Τέχνη η απαράμιλλη η αυθεντική κρέμεται στους τοίχους. Του Αλέξη Ακρθάκη μόνιμη η πλούσια έκθεση, κι ανάμεσα σκίτσα, γλυπτά, posters ιστορικά και, κάτω, σα βγεις ―μέσα από σκάλα θεατρική, πόρτες κλειστές μυστηριώδεις― «σα βγεις στον πηγαιμό προς» τα Toiletten μπαίνεις στου Helmut Newton το Berlin που οδηγεί στον υπόγειο μεν (στο Βερολίνο είμαστε, μην το ξεχνάμε) αλλά μεγάλο χώρο υποδοχής ξενοδοχείου, κενό, μαρμάρινο και σεμνά φωτισμένο με επίγνωση της θέσης του (υπογείως) όσο και του ότι πλέον πέρασε την πρώτη νιότη.

Πάνω όμως στο μπαρ ή σε τραπέζι, ο οικοδεσπότης έρχεται να χαιρετήσει τις νεοαφιχθείσες. Πληθωρικός, ευγενικός και με εκείνο το κάτι απροσπέλαστο στα μάτια που ξεχωρίζει τους φημισμένους εστιάτορες στο μαγαζί τους όπως και τους διάσημους ηθοποιούς στα καμαρίνια, δηλαδή όσους (και όταν) εργάζονται εκεί που οι άλλοι διασκεδάζουν.

Μας χαιρετά, εγκάρδια τη ντόπια φίλη που μοιράζεται το Βερολίνο της μαζί μου, και πριν στραφεί απαλά σα χορευτής για να επιστρέψει στην παρέα που καθόταν, είναι εμφανές ότι η ματιά του έχει επιθεωρήσει τα τραπέζια.

Εκεί, πάνω από το κάγκελο της σκάλας, μου δείχνει η φίλη το τραπέζι που αγαπά η Φράου Μέρκελ που στον Κασάμπαλη τρώει τα κεφτεδάκια της κι απολαμβάνει τις ώρες ξεκούρασής της αφού, μαθαίνω, τέσσερις ώρες παρέμεινε πρόσφατα και από το γεύμα δε σηκώθηκε στιγμή.

Η Καγκελάριος προφανώς δεν επιτρέπει στον εαυτό της το προσφιλές των γυναικών σουλάτσο προς τα  Τουαλέτεν. Το ίδιο ήταν κι η κυρία Thatcher, το ίδιο και πολλές βασίλισσες.

Είναι βολικό για τις γυναίκες που δεν κινδυνεύουν από τον προστάτη, ασθένεια που αποτελεί κακό του επαγγέλματος για πολλούς πολιτικούς που, λίγο οι ψηφοφορίες κι οι αγορεύσεις στη Βουλή, λίγο οι περιοδείες σε ραχούλες και χωριά, αφήνουν, λένε από παλιά, κουσούρι.  Προστάτη  βάσανα εμάς, μεγαλώνοντας  δε μας απειλούν αλλά, οι γυναίκες στη δημόσια ζωή έχουμε μάθει να προσέχουμε διπλά διότι καταλάβαμε ότι μια Καγκελάριος ή μια βασίλισσα αν θέλει να έχει κύρος δεν αρκεί να είναι άξια στη δουλειά της μα πρέπει να επιδίδεται σε χίλιες δυό μανούβρες που δε θα φέρουν ―ούτε κατά διάνοιαν― το κυλοτάκι της στο νου των παρευρισκομένων.

Επίσης βέβαια, φανταστείτε αναστάτωση αν κάθε κύριος παλαιάς κοπής ή καλών τρόπων σηκωνόταν μαζί της– [έστω και συμβολικά, έστω και μ' εκείνο το μισό στο ένα πόδι, που μοιάζει μάλλον με υπόκλιση] ενώ ταυτόχρονα θα πετάγονταν όρθιοι στο λεπτό οι σωματοφύλακες απ' το δικό τους το τραπέζι συνοδείας, κοντά μα σε διακριτική απόσταση, πλάι στο μπαρ αλλά και πολύ κοντά στην πόρτα.

Τέσσερις ώρες λοιπόν με τα κεφτεδάκια και έφυγε δίχως να κατέβει τη σκάλα κι έχασε τα androgynus μοντέλα Helmut Newton. Με μπριγιαντίνη a  la Ροδόλφο Βαλεντίνο και γυμνά τα μικροσκοπικά τους στήθη ή τα μακριά τους πόδια, στήνονται αφύσικα ακουμπώντας στη ρετρό λαμαρίνα των συλλεκτικών αυτοκινήτων ή τους τούβλινους τοίχους φτωχογειτονιάς, λουστραρισμένες και μαυρόασπρες στις άκρως σκοποφιλικές τους πόζες διασώζουν τη στιγμή τους ως σήμερα που, με την αλλαγή στη μόδα του γυναικείου σώματος, πλέον μοντέλα και εικόνες μοιάζουν παλιά, μια  Τέχνη παλιότερης εποχής, πιο γερασμένη από τις πάντα νεανικές και ζωηρές βαλίτσες του Ακριθάκη.

Τον Αλέξη Ακριθάκη αναφέρω επειδή γνώρισα το ζωγράφο αναγνωρίζω το έργο, αλλά δεν είναι μουσείο το εστιατόριο. Δεσπόζουν ―και τυχαίνει να πουλιούνται, άκουσα― και πιο νέα έργα, όπως του Lyubo αριστερά μας μπαίνοντας. Έργο γουωρχολικής επιρροής, με διάσημα πρόσωπα σε έντονα χρώματα, για το οποίο ο ευγενής καλλιτέχνης δε μας είπε πολλά διότι εργαζόταν: σερβίρει.

Πέτυχα επίσης στον Κασάμπαλη τον παλιό ιδιοκτήτη του Μανδραγόρα, μαγαζιού στο οποίο, μεταξύ γνωστών Γερμανών, είχα περάσει ένα ωραίο βράδυ με τυριά και με κρασί και είχα πάρει μια χαρά που εσάς λίγο σάς νοιάζει μα εμένα με συγκίνησε επειδή σχετιζόταν με ένα πιο παλιό βιβλίο μου.

Διότι εμείς οι πτωχοί γραφιάδες, φευ, δεν κοσμούμε τοίχους κι έτσι αυτό που μένει από το πέρασμά μας δεν είναι ατμόσφαιρα και χρώματα στους τοίχους αλλά, κάτι κείμενα όπως αυτό και, ίσως, μιά γωνιά που χρόνια μετά τη δείχνουν ίσως λέγοντας με δέος 'να, εδώ καθόταν'.

 ________________________________

 Restaurant Cassambalis Berlin | Grolmanstraße 35, 10623 Berlin

http://cassambalis.de

0049 (0) 30 - 8854747 info@cassambalis.de

Η ιστορία του δικού μου Luis Orozco ― con amor

Ο Luis Orozco είναι στη Μύκονο 55 χρόνια. Μεξικάνος γιος μουσικού, πήγε σχολείο στις ΗΠΑ όπου πέρασε κι από την αεροπορία ως πιλότος  κι έφτασε στην Ελλάδα τυχαία επειδή στην παρέα του όταν σπούδαζε Καλές Τέχνες είχαν επηρεαστεί από τον 'Κολοσσό του Μαρουσιού' του Henry Miller κι οι φίλοι θα του έκαναν το εισιτήριο μ' έναν από εκείνους τους σκυλοπνίχτης τα Liberty που ένα-ένα βουλιάζονταν μεταπολεμικά για τις αποζημιώσεις.  Από το Μίλερ, κι ύστερα από το πλήρωμα του καραβιού, άρχισε ο έρωτάς του για την Ελλάδα.

Και για τη Μύκονο;

«Στη Μύκονο», λέει, «οι τοίχοι είναι ανάγλυφοι, το άσπρο δεν είναι συμπαγές».

Σας μιλώ για τον άνθρωπο που χρωμάτισε τη Μύκονο με όλα εκείνα που ρίχνει το φως του ήλιου στο λευκό, που είδε, δίχως όμως βοηθήματα, τη Μύκονο όπως τα μάτια μας την έβλεπαν με l.s.d..

Παντρεύτηκε τρεις φορές, έκανε παιδιά, χώρισε, πένθησε μα σε όλα αυτά τα χρόνια έμεινε πιστός στην Τέχνη του και στα στενά της Πόλης όπου με ένα κόκκινο κρασί και φίλους περνά τα βράδια του.

Οι νύχτες μου με το Λούις είναι μαγικές. Με κουβέντες για την Τέχνη και τον κόσμο, τραγούδια  Λάτιν που αγαπά αλλά και όλα τα ελληνικά που τα παίζει στην κιθάρα και θυμάται τους στίχους καλύτερα από εμένα, έχουμε μεθύσει και χορέψει και γλεντήσει οι δυό μας και με παρέες ως το πρωί.

Αυτός είναι ο δικός μου Λούις.

Ο δικός μου Ορόσκο όμως κρέμεται στον τοίχο στο δωμάτιο του κυρίου Kastell, ένα πορτραίτο μου στα μπλε που από πίσω έχει την τρυφερή αφιέρωση 'con amor'.

 Κι άλλους Ορόσκο έχουμε βεβαίως στο σπίτι, όπως  θα δείτε σε πολλά σπίτια των Μυκονιάτικων Tribes, των φυλών που μοιραζόμαστε το νησί εν ειρήνη. Διότι ο Luis Orozco είναι παρών στο νησί, 55 χρόνια παρών, όχι μόνο σε πάρτυ, τρύγους, πανηγύρια μα και σε προσφορές, ένας από τους πρώτους που προσφέρθηκε στα Έθελοντικά Μαθήματα' να διδάξει την τέχνη του δωρεάν.

Έχει έκθεση ο  Orozco, μην τη χάσετε.

Και απόψε, έχουμε πρεμιέρα την ταινία που έκανε ο πολύ αγαπητός μου Δημήτρης Καλφάκης (άλλο διαμαντάκι που έχει προσελκύσει το νησί) για να απολαύσουμε το Λούι μας στην οθόνη και για να τον γνωρίσετε κι όσοι δεν είχατε την τύχη.

Υπέρ-συστήνω.

Φέρνω videos (trailers),  αφίσα, πολλούς πίνακες, πληροφορίες για την έκθεση και, το πορτραίτο μου (πάνω) + τον άλλο Ορόσκο μας.

Η ταινία του Δημήτρη Καλφάκη για τον ζωγράφο Λούις Ορόσκο θα παρουσιαστεί στην αίθουσα της ΚΔΕΠΠΑΜ την Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου.
Από τις 21-30 Σεπτεμβρίου θα παρουσιαστεί και η νέα δουλειά του Λούι στην αίθουσα Καλογερά της Δημοτικής Πινακοθήκης με τίτλο "Η Μύκονος που αγαπώ"

- Ο Αγαπημένος μου Λουίς -
η νέα ταινία του Δημήτρη Καλφάκη για τον ζωγράφο Luis Orozco, 

πρεμιέρα στις 22 Σεπτεμβρίου στις 8:30 μμ  στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων ΚΔΕΠΠΑΜ , Ματογίαννι

χορηγός παραγωγής : Πολιτιστικός Λαογραφικός Σύλλογος Γυναικών Μυκόνου

υπο την αιγίδα της ΚΔΕΠΠΑΜ

Mi querido Luis - μια ταινία για τον ζωγράφο Luis Orosco

By Mykonos Filmakers:

https://www.facebook.com/events/118797912109675/?acontext=%7B%22ref%22%3A%22106%22%2C%22action_history%22%3A%22null%22%7D

Σήμερα στις 8:30 μ.μ. - 10 μ.μ.

Αίθουσα ΚΔΕΠΠΑΜ - Ματογιάννι (1ος όροφος)

Με το Λούις στη γιορτή του Τρύγου του Ν. Ασημομύτη
στον αμπελώνα Βίωμα που βγάζει το κρασί Παραπορτιανό

Μεθύστε σταυροφόροι ― Σαρία ή Ποτοαπαγόρευση (με εικόνες)

Άρθρο με τίτλο «Οι Γάλλοι καταναλώνουν όλο και λιγότερο αλκοόλ» κοινοποιείται από συντηρητικό 'ακάου' στα κοινωνικά δίκτυα.

Αιώνες τώρα, ως πριν λιγότερο από 10 χρόνια, οι συντηρητικοί μιλούσαν για τον κίνδυνο των οινοπνευματωδών. Παραδοσιακά η κυρία έβρεχε τα χείλη χαμογελώντας με νάζι πως 'μα, θα με μεθύσετε' ενώ ο κύριος του σπιτιού έκρυβε το μπουκάλι στα συρτάρια του γραφείου του όπου, προ υπολογιστών, κλειδωνόταν να ξεφυλλίσει πορνοβιβλία και πορνοκάρτ ποστάλ κρυφομεθώντας τα βροχερά απογεύματα πριν ή μετά το δείπνο. Ως σήμερα οι Βορειοευρωπαίοι αστοί περιμένουν να κοιμίσουν τα παιδιά για να ανοίξουν ένα μπουκάλι (κι αυτό για κάποιους που τα μελετούν έχει το ολέθριο αποτέλεσμα να αναθρέφουν γενιές που δεν ξέρουν να πιουν, μόνο νομίζουν ότι αλκοόλ σημαίνει απόλυτη ξεφτίλα τύπου χουλιγκανο-ουρλιαχτά και ξεβρακώματα σαν αυτά που οι Νοτιοευρωπαίοι συναντάμε μόνο όπου έχει νεανικό φθηνοτουρισμό καταπιεσμένων).

Σ' αυτή την κουλτούρα οφείλεται η Ποτοαπαγόρευση, ένα ρεύμα που υποκινήθηκε από τις θεούσες που διαδήλωναν κατά του ποτού με συνθήματα πως τα χείλη τους δεν τα 'χουν για πιωμένους.

Η Ποτοαπαγόρευση μας άφησε κληρονομιά τα cocktails ―μίξεις που εφευρέθηκαν για να πίνεται το αυτοσχέδιο ή το φαρμακευτικό οινόπνευμα―, μας άφησε και πιο βαριά κληρονομιά τη Μαφία, που άκμασε και θέριεψε τροφοδοτημένη από τις απαιτήσεις της Μαύρης Αγοράς.

Τα ξέρουμε αυτά, δεν είναι καινούργια.

Αξίζει να τα θυμηθούμε όμως για να υπογραμμιστεί το παράδοξο της βλακείας του φανατισμού που αστράφτει και βροντά στα σχόλια περί αιτίων της μείωσης κατανάλωσης οινοπνευματωδών.

Το κοινό που σχολιάζει είναι ακριβώς το είδος των ανθρώπων που (αληθινή ιστορία) χτύπησαν άσχημα μια έγκυο στο τραίνο επειδή κρατούσε στο χέρι της μια μπύρα άρα δεν της αξίζει να γίνει Μάνα, είναι το είδος που δεν ανοίγει μπουκάλι αν δεν έχουν κοιμηθεί τα έφηβα καμάρια του, το είδος ανθρώπων δηλαδή που βλέπουν πρωτίστως κινδύνους στις απολαύσεις και ερευνούν τρόπους για νέες απαγορεύσεις παλιών ουσιών.

Φέρνω:

εικόνες Ποτοαπαγόρευσης 

(πριν- κατά τη διάρκεια -μετά, άνδρες που διαδηλώνουν ότι θέλουν μπύρα/τις κυρίες που σας έλεγα, το γνωστό εκβιαστικό 'για τα παιδιά μας', speakeasy για κρυφή κατανάλωση και γυναίκες 'bootleggers'  με τα ποτά σε κορσέδες και ειδικά εσώρουχα, συνταγές, αφίσες κ.α. που νομίζω ότι θα σας διασκεδάσουν 

+ σχόλια του συγκεκριμένου άρθρου,

τα οποία μεταφράζω

 μα σας δίνω και το σύνδεσμο

[από τα σχόλια αφαιρώ επεναλήψεις αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, δεν αφαιρώ κάποια που προσθέτουν τις λογικές  εξηγήσεις πως 1) στη μείωση συντελεί η χρήση  Μαριχουάνας –αφού τώρα που είναι νόμιμη κι αποδείχθηκε πως δε βλάπτει, μάλλον για καλό μας είναι ή πως  2) η μείωση είναι μόνο στα χαρτιά επειδή λόγω ΕΕ οι Γαλλοι ψωνίζουν από π.χ. την Ισπανία όπου είναι πολύ φθηνότερο]:

Οι Γάλλοι καταναλώνουν όλο και λιγότερο αλκοόλ.. 

― ..και πιο πολύ κους κους― και πιο πολύ 'χόρτο'

― .. αλλά καπνίζουν πιο πολύ
― Φυσικά. Μας το απαγορεύει η Σαρία.

― ..Δίχως να διαβάσω το άρθρο αναρωτιέμαι μήπως αυτό σχετίζεται με τον εξισλαμισμό της γριάς Γαλλίας μας. Δυστυχώς.

―Αυτό είναι πολύ καλό νέο.
― €30 στη Ισπανία, €100  στη Γαλλία το κρασί+1 μπουκάλι ουΐσκι. Όπως ο καπνός, μπαίνει από σύνορα που δεν καταγράφονται.

―Πέφτουν οι πωλήσεις επειδή οι Γάλλοι ψωνίζουν από αλλού. Είναι βέβαια κι όσοι δεν πίνουν λόγω θρησκείας.

― Φυσικό είναι έτσι ακριβά που είναι. Δεν μας φτάνουν, μας κλέβουν.
―Η θρησκεία των Γάλλων δεν τους επιτρέπει την κατανάλωση οινοπνευματωδών.

― Εγώ πάντως κάνω ό,τι μπορώ για να υποστηρίξω τους οινοπαραγωγούς.

Κονκάρδες τυ αγώνα Υπέρ/Κατά της Ποτοαπαγόρευσης

Για τη Φυλακή οι μεθυσμένες γυναίκες

 Χείλη που αγγίζουν οινοπνευματώδη
 δε θα αγγίξουν τα δικά μου

Θέλουμε Μπύρα!

 Το έθνος αποφάσισε. Για τα παιδιά μας.

Η Ποτοαπαγόρευση έρχεται. Προετοιμαστείτε για τα χειρότερα. Στοκάρετε ΤΩΡΑ. Σε λίγο δε θα υπάρχει τίποτε.

 Συνταγές σπιτικών  μιγμάτων , ποτών, κρασιών κ.λ.

 Είσοδος σε 'Speakeasy'- παράνομο χώρο κατανάλωσης

 Ματάκι του Speakeasy.

 Κάρτες μέλους

 'Ο νόμος ήταν τόσο αυστηρός που ήταν καταδικασμένος'

Συλλήψεις 

   

Αδειάζουν τα βαρέλια από τα παράθυρα

 Η Ποτοαπαγόρευση τελειώνει επιτέλους! 

   Γιορτάζοντας τη Νομιμοποίηση

Απολογισμός

tvxs: Ποτοαπαγόρευση

 Από το 1920 έως το 1933 κηρύχθηκε παράνομη  στις ΗΠΑ η παρασκευή, διακίνηση, εισαγωγή, εξαγωγή και πώληση αλκοολούχων ποτών.

Η Ποτοαπαγόρευση ξεκίνησε με την επικύρωση της 18ης τροπολογίας, η οποία απαγόρευσε την παραγωγή, την πώληση ή τη μεταφορά των αλκοολούχων ποτών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι οργανισμοί εναντίον του αλκοόλ έδωσαν ώθηση στην τροποποίηση, το 1919, παίζοντας με το φόβο για την ηθική παρακμή μίας χώρας που μόλις βγήκε από τον πόλεμο. Ο νόμος Volstead, καθόρισε τους κανόνες επιβολής της απαγόρευσης που τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 1920. 

Η απαγόρευση γύρισε μπούμερανγκ. Ο κόσμος συνέχισε να πίνει και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες. Οι τιμές του αλκοόλ εκτοξεύθηκαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920. Μάλιστα, οι ασφαλιστικές εταιρείες προσδιόρισαν την αύξηση σε 300%. Τα μαγαζιά που πουλούσαν παράνομα αλκοόλ ξεφύτρωναν το ένα πίσω από το άλλο. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας, περίπου 30.000 υπήρχαν μόνο στην πόλη της Νέας Υόρκης. Συμμορίες του δρόμου εξελίχθηκαν σε αυτοκρατορίες που επιδίδονταν σε κλοπές, ληστείες και παράνομη παρασκευή αλκοόλ. Η προκλητική απάντηση των ανθρώπων της χώρας στη νέα νομοθετική ρύθμιση συγκλόνισε όσους ειλικρινά και αφελώς πίστεψαν ότι η τροπολογία θα εγκαινιάσει μία νέα εποχή ορθής συμπεριφοράς.

Από τη μια μεριά η αυστηρή επιβολή κατάφερε να επιβραδύνει το λαθρεμπόριο αλκοόλ στον Καναδά αλλά και σε άλλες χώρες. Από την άλλη, τα συνδικάτα του εγκλήματος απάντησαν με κλοπές μαζικής ποσότητας αλκοόλ που χρησιμοποιούνταν για την βιομηχανική παραγωγή βαφών και καυσίμων. Αυτό το αλκοόλ επαναδιυλιζόταν προκειμένου να μετατραπεί σε πόσιμο.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ άρχισε να απαιτεί αυτή τη διαδικασία μετουσίωσης το 1906 για τους παρασκευαστές που ήθελαν να αποφύγουν τους φόρους που επιβάλλονταν στα οινοπνευματώδη ποτά. Το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, επιφορτισμένο με την εποπτεία εφαρμογής της τροπολογίας για το αλκοόλ, εκτίμησε ότι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1920, εκλάπησαν περίπου 60 εκατομμύρια γαλόνια βιομηχανικής αλκοόλης για να ικανοποιηθούν οι πότες της χώρας.

Το 1926, η κυβέρνηση του Προέδρου Calvin Coolidge αποφάσισε να στραφεί στη χημεία ως εργαλείο επιβολής με την προσθήκη δηλητηριώδους μεθανόλης στο μίγμα αλλά και ενώσεων με πικρή γεύση που ήταν λιγότερο θανατηφόρες και αποσκοπούσαν στο να αλλοιώσουν τη γεύση τόσο ώστε οι άνθρωποι να μη μπορούν να τα καταναλώσουν.

Μέχρι τα μέσα του 1927, οι νέες φόρμουλες μετουσίωσης περιλάμβαναν ορισμένα πασίγνωστα δηλητήρια όπως κηροζίνη, βενζίνη, βενζόλιο, κάδμιο, ιώδιο, ψευδάργυρο, υδράργυρο, νικοτίνη, αιθέρα, φορμαλδεΰδη, χλωροφόρμιο, καμφορά, φαινικό οξύ, κινίνη, ακετόνη και ένα αλκαλοειδές που συνδέεται στενά με τη στρυχνίνη. Το Υπουργείο Οικονομικών είχε ζητήσει να προστεθεί περισσότερη μεθυλική αλκοόλη – αποτελώντας το 10% του συνολικού προϊόντος.

Η μεθυλική αλκοόλη ήταν τελικά αυτή που αποδείχτηκε η πιο θανατηφόρα. Τα αποτελέσματα ήταν άμεσα, αρχής γενομένης με τις τρομακτικές διακοπές της αργίας των Χριστουγέννων το 1926. Οι δημόσιοι υπάλληλοι υγείας δήλωναν σοκαρισμένοι. Το 1926, στη Νέα Υόρκη, 1.200 προσβλήθηκαν από δηλητηριασμένο αλκοόλ, ενώ 400 πέθαναν. Αντίστοιχοι ήταν οι αριθμοί θανάτων και στις άλλες πόλεις των ΗΠΑ.

Το επόμενο έτος, οι θάνατοι αυξήθηκαν σε 700. «Πρακτικά κάθε αλκοολούχο ποτό που πωλείται σήμερα στη Νέα Υόρκη, είναι τοξικό» έγραφαν οι εφημερίδες το 1928. Ο Charles Norris, ο επικεφαλής ιατρικός εξεταστής της Νέας Υόρκης κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920, υποστήριζε ότι επρόκειτο για ένα«εθνικό πείραμα εξόντωσης».

«Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι δεν σταματά την κατανάλωση του αλκοόλ βάζοντας μέσα δηλητήριο» δήλωνε. «Συνεχίζει τη διαδικασία δηλητηρίασης, παραβλέποντας το γεγονός ότι ο λαός είναι αποφασισμένος να πίνει καθημερινά αυτό το δηλητήριο. Γνωρίζοντας ότι αυτό είναι αλήθεια, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών πρέπει να χρεωθεί την ηθική ευθύνη για τους θανάτους που προκαλεί το δηλητηριασμένο αλκοόλ παρόλο που δεν μπορεί να θεωρηθεί νομικά υπεύθυνη».

Οι υπάλληλοι δημόσιας υγείας σε εθνικό επίπεδο άρχισαν να αντιδρούν έντονα. Εξαγριωμένοι εναντίον της απαγόρευσης και οι νομοθέτες άρχισαν να πιέζουν για να σταματήσει η χρήση των θανατηφόρων χημικών. Το ειδικό πρόγραμμα μετουσίωσης έληξε μόνο όταν η 18η τροπολογία καταργήθηκε τον Δεκέμβριο του 1933. Ο «χημικός πόλεμος» τελείωσε πολύ αργότερα αλλά όταν το καθαρό ποτό επανεμφανίστηκε, ο χημικός πόλεμος ήταν σα να μη συνέβη ποτέ.  

Από: Valeurs actuelles 

 Les Français consomment de moins en moins d’alcool http://bit.ly/2xgkx9h 

-->