Κυριακή 29 Μαρτίου 2020

Κυρία, όχι Γιαγιά: Δεν είναι παιδιά οι ηλικιωμένοι.



Από την αδελφή μου, ένα θέμα που κι εμένα με νευριάζει πάρα πολύ.
«Δεν είναι παιδιά οι ηλικιωμένοι.»
Ας εισακουστεί.



Απ’ τα πολλά που δοκιμάζουν τα νεύρα μας αυτές τις μέρες μου’ χει κάτσει πολύ βαριά και το έλασσον: το να αποκαλούνται και να προσφωνούνται οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας «παππούδες» και «γιαγιάδες». Χρόνια τώρα μ’ ενοχλεί. Μ’ ευαισθητοποίησε αρχικά η δική μου γιαγιά, πριν πολλά χρόνια, όταν μου εξομολογήθηκε ότι την ενοχλεί πολύ που στα ψώνια της, στη λαϊκή, στον δρόμο, την προσφωνούν «γιαγιά» διάφοροι άγνωστοι ή και γνωστοί, ακόμα και προσφιλείς γείτονες που όμως ΔΕΝ είναι η γιαγιά τους. Η γιαγιά μου πρωτοέγινε γιαγιά στα πενήντα της, απέκτησε πέντε εγγόνια και χαιρόταν και καμάρωνε όταν τη φωνάζαμε γιαγιά. Μεγαλώνοντας, πού και πού τη φωνάζαμε Νότα, τ’ όνομά της, και τότε δυσφορούσε. Γιαγιά, να με λες, μου έλεγε, δεν είμαστε ξαδερφάκια, άκου Νότα, Νότα μ’ έλεγε ο άντρας μου, εσείς θα με λέτε γιαγιά. Εμείς. Όχι οι άλλοι. «Δεν θέλω να με φωνάζουν γιαγιά στον δρόμο, θέλω να με φωνάζουν κυρία». Στην αρχή ξαφνιάστηκα. Ήταν ξεκάθαρο πως στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν επρόκειτο για φιλαρέσκεια σχετιζόμενη με την ηλικία, όποιος την ήξερε θα γελούσε και μόνο με τη σκέψη. Δεν ήταν ο τύπος κοκέτας ούτε νέαζουσας, ήταν η κλασική γιαγιά που όλοι έχετε στο μυαλό σας. Με τον τραχανά και τα παραμύθια. Τότε τι την ενοχλούσε; 
«Δεν με σέβονται» μου είπε. Δεν το εξήγησε ποτέ παραπάνω. Κατάλαβα. Η έκπτωση απ’ το «κυρία» στο «γιαγιά» σημαίνει την έκπτωση απ’ τον ενήλικα στο παιδί, απ’ τον κηδεμόνα στον κηδεμονευόμενο, απ’ το κύρος στην απώλεια κύρους, απ’ τον καταλογισμό στο ακαταλόγιστο. Γερνώντας η γιαγιά μου έχανε σωματικές δυνάμεις και χρειαζόταν την συνδρομή μου για να υποκαταστήσει τις απώλειες, δεν έχανε όμως ούτε τις πνευματικές ούτε τις ψυχικές δυνάμεις της. Για παράδειγμα, χρειαζόταν την βοήθειά μου για να τηλεφωνήσω στον υδραυλικό επειδή δεν άκουγε πολύ καλά και δυσκολευόταν στο τηλέφωνο αλλά αυτό δεν νομιμοποιούσε κανέναν να της στερήσει το δικαίωμα να ενημερωθεί η ίδια, κι όχι εγώ, για την βλάβη στον νεροχύτη της, ν’ αποφασίσει αν και πώς θέλει να επιδιορθωθεί, πόσα και πώς θα πληρώσει. Ο υδραυλικός ωστόσο, μιλούσε για όλ’ αυτά σε μένα, μπροστά της, σαν να ήταν απούσα, στο δικό της σπίτι κι απλώς πριν φύγει έλεγε: γεια σου Γιαγια. Στον ενικό. Επειδή η έκπτωση απ’ το «κυρία» στο «γιαγιά» συνοδεύεται κι απ’ τη έκπτωση απ’ τον πληθυντικό στον ενικό. Απ’ το «τι να σας βάλω κυρία Νότα;» του χασάπη, πάμε στο «τι να σου βάλω, γιαγιά;» κι η διαφορά είναι τεράστια. Για να μη μιλήσω για επίσκεψη στον γιατρό ή στο νοσοκομείο, όπου εσύ, η εγγονή, απλώς συνοδεύεις, συνδράμοντας στην βιολογική αδυναμία και καταλήγεις να σου μιλάει ο γιατρός σαν να μην είναι καν μπροστά ο «κηδευομενόμενος» ασθενής, να συζητάει μαζί σου την προτεινόμενη θεραπεία του λες και είναι ανήλικος. Όχι, αυτή η οικειότητα, η «τρυφερότητα» που μας επιτρέπεται και ίσως επιβάλλεται όταν προσεγγίζουμε παιδιά, δεν μας επιτρέπεται στην κοινωνική μας επαφή με μεγαλύτερους από μας ανθρώπους. Δεν είναι παιδιά οι ηλικιωμένοι. Είναι ενήλικοι μεγαλύτεροι από μας. Είναι κύριοι και κυρίες όπως ήταν σε όλη την ενήλικη ζωή τους. Έχω γίνει άπειρες φορές η τρελή του χωριού, η εκκεντρική, η σπαστική με ηλικιωμένους ανθρώπους μου που χρειάστηκε να υπερασπιστώ απέναντι σ’ αυτή την μείωση της αξιοπρέπειάς τους. Και τρέμω την ώρα που θα’ ρθει η σειρά μου.

Σάββατο 28 Μαρτίου 2020

COVID-19 ― Συμβουλές για άτομα που παίρνουν ναρκωτικά



Σας παρουσιάζω το φυλλάδιό μας. Το φτιάξαμε στη EuroNPUD (το ευρωπαϊκό δίκτυο ανθρώπων που παίρνουν ναρκωτικά) και το κυκλοφορούμε σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ρωσικά, ισπανικά, πορτογαλικά, νορβηγικά κ.λ. ) και μεταφράζουμε τώρα και σε αραβικά, αφγανικά κ.λ. για τους μετανάστες.
Το προσφέρει το Δίκτυο Ομότιμων Χρηστών .Ψυχοδ/κων Ουσιών για διάδοση στο δρόμο ή στο διαδίκτυο από εμάς και τις οργανώσεις με τις οποίες συνεργαζόμαστε. Έρχεται ως συνέχεια των οδηγιών που πρώτοι ετοιμάσαμε και μοιράσαμε ήδη από τις 5 Μαρτίου.

ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΓΙΑ ΜΑΣ.

Εμείς είμαστε μια από τις ευπαθείς ομάδες, ευάλωτοι σε μολύνσεις και με αδύναμο ανοσοποιητικό, γι αυτό πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί.
Ας ακολουθούμε σχολαστικά τις οδηγίες,
ας ακούμε τους γιατρούς,
και ας κοινοποιούμε τις συμβουλές και τις οδηγίες.
Για να είμαστε ζωντανοί, για να είμαστε γεροί εμείς κι οι αγαπημένοι μας 
για πολλά πολλά χρόνια.

Παρακαλώ κοινοποιήστε, είναι για καλό σκοπό.
Και είστε εθελοντές ή βγαίνετε στο δρόμο και θέλετε να το προσφέρετε
επικοινωνήστε μαζί μας.





Παρακαλώ κοινοποιήστε, είναι για καλό σκοπό.
Και είστε εθελοντές ή βγαίνετε στο δρόμο και θέλετε να το προσφέρετε
επικοινωνήστε μαζί μας 
________________________________________________________

στο Facebook: drug.peers.net
EuroNPUD European Network of People who Use Drugs:




Παρασκευή 27 Μαρτίου 2020

Στο Λονδίνο με τον Jean Michel Basquiat





Past perfect?
O κύριος Kastell στην πρώτη έκθεση του πολυαγαπημένου μας Jean Michel Basquiat στο Λονδίνο.

Τα πρώτα του έργα μετά τη Νέα Υόρκη (1980) είχαν εκτεθεί 1984 στο Εδιμβούργο κι η έκθεση ταξίδεψε στο ICA του Λονδίνου από όπου και η φωτογραφίου του εκθάμβου και αγάλλοντος κυρίου Kastell μπροστά στο έργο.

Από πρέζα χάσαμε και το Basquiat ― εκτός κι αν η πρέζα ίσως μας τον χάρισε για λίγο και τον πήρε πίσω στην ανυπαρξία.
Αναμνήσεις του τότε, όταν πρέζα σήμαινε ολονυχτίες και 48ωρα άκρας δημιουργικότητας και όχι καθήλωση στο κρεβάτι του πόνου.
Ό,τι κι αν πείτε όμως μένουν τα έργα κι οι αναμνήσεις μας. Κι αυτά τίποτε δεν τα σβήνει.
___________________________
Jean Michel Basquiat 
22 Δεκεμβρίου 1960-12 Αυγούστου 1988. 
Πέθανε 27 ετών στη Νέα Υοόρκη όπου είχε γεννηθεί.
Λίγα έργα ακολουθούν











Πέμπτη 26 Μαρτίου 2020

Του εγκλεισμού βυζαντινές παρέες






Κλείνουν τα μάτια οι μικροσκοπικές μου παπαρούνες. 
Αλλά περιμένουν. 
Θα έρθει πάλι Άνοιξη.

Περίπατος (με μπότες και κλαδευτήρι στην τσέπη) 
στην ψιλή ανοιξιάτικη βροχή. 
Σήμερα πήζω. 
Αργούν πολύ τα βιβλία που παρήγγειλα.
Αργούν κι οι παπαρούνες.
Έχω δουλειές (μετάφραση) που δε θέλω να κάνω
και τεμπελιάζω αφήνοντας το νου να ταξιδεύει. Και ύστερα, αντί να κάτσω να δουλέψω, όπως θα έπρεπε, αφήνω να ξημερωθώ παρέα με τον φίλο μου το Μιχαήλ Ψελλό που κατεβαίνει από το ράφι να με διασκεδάσει με βυζαντινά κουσκούς για τον πανούργο Ιωάννη τον Ορφανοτρόφο, για το Σκληρό, τις μαλωμένες αδελφές Ζωή και Θεοδώρα κι όλες τις ίντριγκες της Μακεδονικής Δυναστείας στην Πόλη πριν από 1000 χρόνια με ευνουχισμούς, τυφλώσεις, με επαναστάσεις και εκστρατείες.

Δε με πειράζει ο εγκλεισμός αλλά είναι φορές που, σαν τις μικρές μου παπαρούνες, κλείνω σφιχτά τα μάτια στο παρόν, και στρέφομαι στο αλλού και το άλλοτε.





Τετάρτη 25 Μαρτίου 2020

Η καπετάνισσα Δόμνα Βισβίζη



Για την καπετάνισσα  Δόμνα Βισβίζη, μια μεγάλη αγωνίστρια του αγώνα του '21
 από
Από την Εγκλείστρα του 2020 (μποτίλια στο πέλαγος 4). Αχ! Καλή μου Δόμνα! Μόνη και σήμερα, αφού πια δεν σουλατσέρνει ο κόσμος για να σου ρίξει κάποιος έστω μια φευγαλέα ματιά. Η πιο μεγάλη ερημιά είναι εκεί στο αθηναϊκό Πεδίο του Άρεως, όπου έχουν στηθεί 21 προτομές και γλυπτά στην Οδό των Αγωνιστών. Είσαι κι εσύ ανάμεσά τους. Αλλά είσαι ολομόναχη, όπως τότε στα πέλαγα, όταν τον Ιούλιο του 1822 σκοτώθηκε ο καπετάν Αντώνης κι άρπαξες εσύ το τιμόνι της «Καλομοίρας» για να συνεχίσεις τον αγώνα στο Αιγαίο. Μια Θρακιώτισσα χήρα με πέντε παιδιά και μ’ ένα μπρίκι που το ζήλευαν εχθροί και φίλοι. Φίλοι; Δεκαεφτά μήνες κράτησες μονάχη την «Καλομοίρα», καπετάνιος και καπετάνισσα εσύ. Να παλεύεις με τα κύματα, να διατάζεις το τσούρμο, να πουλάς ό,τι είχες και δεν είχες για να τρέφεις και να πληρώνεις τα πληρώματα (75 ναύτες είχες), να κρατάς τη θέση σου απέναντι στους άλλους αγωνιστές. Ώσπου αδειάσαν τα μπαούλα – κι ας ήσασταν εσείς, ο καπετάν Χ΄Αντώνης και η Δόμνα Βισβίζη, ανάμεσα στους πρώτους καραβοκύρηδες της Αίνου. Κι ας ήτανε η Αίνος, αυτή η πανάρχαια πολιτεία με τα δυο λιμάνια, το ένα στο δέλτα του Έβρου, το άλλο στο Αιγαίο, ένας τόπος πλούσιος που ταξίδευε στις μεγάλες θάλασσες με τα δεκάδες καράβια του. Κι ας πουλούσατε νίτικα (αινίτικα) πιθάρια στις πιο φημισμένες αγορές της Μεσογείου και ας παρακαλούσαν οι μπακάληδες της οικουμένης για μερικές οκάδες λικουρίνους κι άλλα εκλεκτά ψάρια και παστά και «βάλε κι από τούτο κι από ’κείνο», κι ας περιμένανε πώς και πώς στην Αδριανούπολη τα χιώτικα λεμόνια και τα πορτοκάλια, και το πολύτιμο το μυτιληνιό το λαδάκι, γιατί ακόμα στα 1800 ο Έβρος ήτανε πλωτός, εποχικά βέβαια, αλλά πλωτός έως τη Φιλιππούπολη. Και να η ξυλεία από τη Ροδόπη, και να τα μάλλινα, και να οι αμπάδες, και να τα δέρματα, και να τα σουφλιώτικα μετάξια να κατεβαίνουνε στην Αίνο και να μεταφορτώνονται για την Αλεξάνδρεια, την Πόλη, τη Σμύρνη, το Αϊβαλί… Λύρα με τη σέσουλα. Πλούτη και κιμπαριλίκι. 
Αχ! Κυρά Δόμνα. Ο πόλεμος θέλει λεφτά. Κι εσύ τα’ δωσες όλα. Τελείωνε πια το 1823. Σαραντάρισες κιόλας. Γέρασε και η «Καλομοίρα» χωρίς φροντίδα και καλαφάτισμα απ’ όταν την ρίξατε στον Αγώνα. Ώρα να την πάρει η Ελληνική Διοίκηση, για να τη μετατρέψει σε πυρπολικό. Λένε ότι με αυτήν πυρπόλησε ο Πιπίνος τη σουλτανική φρεγάτα κι έγινε παρανάλωμα το θησαυροφυλάκιο του οθωμανικού στόλου. 
Τότε, το 1824, άρχισε το δικό σου μαρτύριο. Η ταπείνωση. Μια βοήθεια για θρέψεις τα μπαρουτοκαπνισμένα παιδιά σου. Τρία μείνανε. Δυο κεραμίδια για να ζήσεις. Πίσω να γυρίσεις δεν ήταν δυνατό. Από πόρτα σε πόρτα, Ναύπλιο, Αίγινα, Ερμούπολη, Πειραιάς. Αλληλογραφίες με τους κυβερνώντες. Η μοίρα των περισσότερων αγωνιστών. Αλλά για τις γυναίκες η ζητιανιά είναι τρισχειρότερη. Το μόνο καλό είναι ότι πήρανε οι Φιλέλληνες τον Δημήτρη σου στο Παρίσι. Τους γοήτευσε με το παράστημα και την ομορφιά του το παλληκαράκι. Τον είπανε Θεμιστοκλή. Παρηγοριά μέσα στην καταφρόνια και τη μαύρη φτώχεια να προκόψει το παιδί. Για αυτόν έγραψε ο Βίκτωρ Ουγκώ το ποίημα το «Ελληνόπουλο». 

Η καπετάνισσα, γεννημένη στην Αίνο το 1783 και παντρεμένη στον Άγιο Νικόλαο της Αίνου το 1808, άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο στα 67 της χρόνια. Τέλος το 1850. «Μοναχή τον δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή. Δεν είναι εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλή». Μοναχή και η Αίνος (σήμερα Ενέζ), μισοβουλιαγμένη στους εβρίτικους υδροβιότοπους. Καταμόναχη και η Δόμνα, χιλιοσκαμμένη από την αρμύρα της θάλασσας και των δακρύων. Προτομή στο Πεδίον του Άρεως στην Αθήνα. Ξεχασμένη. Γλυπτό στη Νέα Παραλία στη Θεσσαλονίκη. Στεφάνια μόνο από θρακικά σωματεία. Κι άλλη προτομή κι άλλο γλυπτό στην Αλεξανδρούπολη, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα δυτικά της Αίνου, στην άλλη πλευρά του δέλτα του Έβρου. Στεφάνια από θρακικά σωματεία. 
Εμείς, τιμούμε σήμερα τους Θρακιώτες στο πρόσωπό της. Και τους ανθρώπους του Έβρου, του ποταμού που έγινε παραμεθόριος πριν από εκατό χρόνια. 
Τιμή στους αγωνιστές.
Τους τιμούμε και αγωνιζόμαστε με τον δικό μας τρόπο. Μένουμε σπίτι.









ΕΙΚΟΝΕΣ

Δόμνα Βισβίζη, 1783-1850. Η καπετάνισσα από την Αίνο της Ανατολικής Θράκης στο (κλειστό από προχθές) Πεδίον του Άρεως.

Η «Καλομοίρα». 
Ναυπηγήθηκε στην Οδησσό το 1817 από ξυλεία φερμένη από την Αίνο. Το σχέδιο βρίσκεται στο ναυτικό Μουσείο της Οδησσού στην Ουκρανία. Εκεί θα πρέπει να μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία ο καπετάν Χ΄Αντώνης Βισβίζης, όταν έχτιζε το όμορφο μπρίκι του. Σε μια επιστολή της η Δόμνα αναφέρει ότι είχε 75 ναύτες πλήρωμα.

Χ΄Αντώνης και Δόμνα Βισβίζη. Στην πλατεία Φάρου, Αλεξανδρούπολη

Αίνος, η πολιτεία με τα δύο πρόσωπα και τα δύο λιμάνια: το ένα στον Έβρο, το άλλο στο Θρακικό Πέλαγο και σ’ όλο το Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Αναπλέοντας τον Έβρο, τον κεντρικό άξονα της (τριχοτομημένης πλέον) Θράκης, τα αινίτικα πλεούμενα έφταναν έως την Αδριανούπολη και, όταν ανέβαιναν τα νερά, πηγαίνανε μέχρι τη βαθειά ενδοχώρα και καταπλέανε στις αποβάθρες της Φιλιππούπολης / βουλγ. Πλόβντιβ. 
[φωτ Κωστής Σκιαδάς, 2011]


Κυριακή 22 Μαρτίου 2020

Kenny Rogers #rip






21 Αυγούστου 1938-22 Μαρτίου 2020

81 ετών από το σπίτι του στο Sandy Springs της Georgia, έφυγε σήμερα ο Κέννυ Ρότζερς για το τελευταίο ταξίδι.

Γνωστός στον πολύ κόσμο για μπαλάντες και τζαζ και ρόλους στην τηλεόραση και στο σινεμά, επέμενε ότι δεν ήταν παρά ένας λαϊκός τραγουδιστής της Country που καταλαβαίνοντας ότι δεν ήταν αρκετά καλός όσο ο Τζόνυ Κας ή ο Γουίλυ ή ο Γουέϊλον διάλαξε να απλωθεί και σε άλλα ώστε να μην γίνεται σύγκριση. «Και οι κριτικοί έλεγαν ότι έβαλα στο νου μου να αλλάξω την Country μουσική» σχολίαζε.

Φέρνω συνδέσμους, μικρή γεύση, για να θυμηθούμε την μακριά πορεία του φτωχού Τεξανού γιού πολύτεκνης οικογένειας που ξεκίνησε ηχογραφώντας ένα 'soft rock' που μπήκε στα charts και άνοιξε το δρόμο για μια καριέρα που κράτησε τα επόμενα 60 χρόνια με βραβεία και περιοδείες και συνεργασίες.
_______________________________________
από την οικογένεια


από τη Ντόλυ
You never know how much you love somebody until they’re gone. I’ve had so many wonderful years and wonderful times with my friend Kenny, but above all the music and the success I loved him as a wonderful man and a true friend. pic.twitter.com/hIQLIvt8pr
— Dolly Parton (@DollyParton) March 21, 2020


Το πρώτο του, στα 19 του 'soft rock'

Ο χαρτοπαίκτης (1980)τηλεοπτική επιτυχία

Με τη Dolly Parton
Islands In the Stream  https://youtu.be/2hU8sbHOLso



στην ιστοσελίδα του: https://ymlp.com/zbjSX9 
Το έργο: https://www.imdb.com/name/nm0737006/bio





Σάββατο 21 Μαρτίου 2020

Παρακλαυσίθυρον― Ημέρα της Ποίησης




Η Ημέρα της Ποίησης φέτος μάς βρίσκει κλειδωμένους, δίχως γιορτές, ομιλίες και φιέστες. Τώρα που δεν κάνει νε περάσουμε ούτε το κατώφλι μας θυμήθηκα τι μέγαλο μέρος της Ποίησης καταλαμβάνουν πόρτες, σκάλες, παραθύρια και μπαλκόνια, και την παράδοση ακέφτηκα να την τιμήσουμε με ένα παρακλαυσίθυρο, είδος αρχαίο και τιμημένο που δεν πέθανε ποτέ κι αν μη θυμούνται όλοι το ονοματάκι του. Είναι η κλάψα του καψούρη παρά την θύραν της καλής του της άπιστης και άπιαστης και παραδείγματα έχουμε στην Παλατινή Ανθολογία, στο Δημοτικό, στην κλασική ποίηση (μα και σε πρόζα πεζή καθημερινότητας που ουκ ολίγες έχουμε ακούσει ζωντανά).
Ας το τιμήσουμε, φέτος με Νερούδα*.
Αντιγράφω:

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ
ΧΑΙΡΕΤΗΣΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΑΙ ΠΑΜΕ


Αυτός ήταν η άρρωστη μάνα σου
που έλεγες όπως πας για να τη δεις.
Αυτός ήταν λοιπόν η φιλενάδα σου
που τόσο τακτικά τηλεφωνείς.

Χαιρέτισε τον κύριο και πάμε
πως έφτασε το τέλος μας φοβάμαι,
μα εδώ δεν είναι χώρος να μιλάμε
χαιρέτισε τον κύριο και πάμε.

Για αυτό λοιπόν λιγόστεψαν τα χάδια σου
και γίναν τα φιλιά σου ακριβά.
Μ’ αυτόν λοιπόν μου πέρναγες τα βράδια σου
κι εγώ σε καρτερούσα στα σκαλιά.

από την Ανθολογία '100 ερωτικά ποιήματα', εκδ. γνώση, 2006 


_________________________________________________
*Για να διασκεδάσουμε, λόγω του πένθους και του εγκλεισμού μας η ανάρτηση, με κοινοποίηση στο Facebook.
Εδώ στο blog βεβαίως, η αλήθεια:
―Σίγουρα είναι Νερούδα; Δεν το έχει πει ο Τερλέγκας;

__________________
Παρακλαυσίθυρον
Επαναλαμβανόμενο μοτίβο, αρχικά σε αρχαία ελληνικά ελεγειακά ποιήματα ή επιγράμματα, όπου ο εραστής «κλαίει παρά την θύρα» (κλαίει μπροστά στην πόρτα) της αγαπημένης του, η οποία τον απορρίπτει ή τον έχει απορρίψει και αυτός προσπαθεί να της αλλάξει γνώμη
Ενδεικτικό παρακλαυσίθυρον επίγραμμα της Παλατινής Ανθολογίας:
V 103 Ρουφίνου (s:Παλατινή Ανθολογία/V/103 Ρουφίνου):
Μέχρι τίνος͵ Προδίκη͵ παρακλαύσομαι; χρι τίνος σε γουνάσομαι͵ στερεή͵ μηδν κουόμενος;
δη καὶ λευκαί σοι πισκιρτσιν θειραι͵ κατάχα μοι δώσειςς κάβη Πριάμ.
Ώς πότε πιά, Προδίκη, θέ νά κλαίω; Ώς πότε πιά, σκληρή, θά σέ ικετεύω
χωρίς καμμιά ανταπόκριση• πιά τώρα αρχίσανε ν’ ασπρίζουν τά μαλλιά σου
καί θέ νά μού δοθείς σύντομα, όπως εδόθηκε στόν Πρίαμο η Εκάβη.
και ένα ακόμη παράδειγμα από τον Καλλίμαχο (s:Παλατινή Ανθολογία/V/23 Καλλιμάχου):
Οτως πνώσαις Κωνώπιον, ς μποιες κοιμσθαι ψυχρος τοσδε παρπροθύροις......
Έτσι να κοιμάσαι Κωνώπιον (όνομα γυναίκας), όπως και εμένα κάνεις να κοιμάμαι στο κρύο, εδώ, έξω από την πόρτα σου......
_______________________________________________

Genesis P-Orridge ― rip



Genesis P-Orridge
22 February 1950 – 14 March 2020

·               Published March 14, 2020Updated March 16, 2020
Genesis Breyer P-Orridge, the provocative British musician, writer and visual artist who pushed the limits of gender and the self, often using her own skin as her medium, has dropped her body.
At least, that is how she might have described the transition. Even in death, she would not have wanted to be held to drab social norms.
Genesis’s daughters, Genesse and Caresse P-Orridge, announced her death in a statement shared on Facebook by her manager, Ryan Martin. They said Genesis died of leukemia on Saturday at her home on the Lower East Side of Manhattan. She was 70.
Genesis led the influential British rock bands Throbbing Gristle and Psychic TV, dabbled as a dominatrix in New York, ran a soup kitchen in Kathmandu, hid out from Scotland Yard, organized a cultlike fan club that asked initiates to send in their bodily fluids, and undertook a long-running surgical project to merge identities with her wife, Jacqueline Mary Breyer, in a single nongendered being they called a “pandrogyne.”
It was a full life. “We’ve not squandered it,” Genesis said in 2018, using the plural pronoun to convey that she spoke for this dual identity. “We’ve utilized it to the maximum we could.”
She was born Neil Andrew Megson on Feb. 22, 1950, in Manchester, England, the second of two children of Ronald and Muriel Megson, who both worked briefly as semiprofessional actors.
Sickly as an adolescent, she had what she described as a tortured passage through England’s elite public school system, never comfortable with her body and gender. When, as a teenager, she discovered the Surrealist drawings of Max Ernst, which mashed together heads of one species with bodies of another, it gave her an early taste of the liberation she would pursue for the next five decades.
“I’d grown up thinking that the world was what I saw, and then I realized it wasn’t — it could be anything at all,” she told The New York Times in 2018.
It was the dawn of the psychedelic 1960s, and she saw that she could create herself in a new form, as an alter ego she called Genesis P-Orridge, who became a canvas for a wide range of experiments: artistic, pharmaceutical, surgical and spiritual.


After art school she formed a confrontational performance group called COUM Transmissions, which shocked the British art world in 1976 with an exhibition called “Prostitution” at London’s Institute of Contemporary Arts. The show included pornography, strippers and used tampons, leading one member of Parliament to call the group “wreckers of civilization.”
The core members of COUM morphed into Throbbing Gristle, an often abrasive experimental band that coined the term “industrial music” to describe its repetitive, amelodic soundscapes.
As with COUM, performances might involve nudity, self-mutilation, dead animals and Holocaust imagery; the band’s best-known single, “Zyklon B Zombie,” referred to the poison gas used in Nazi death camps. (At the time, Genesis lived with the band’s guitarist, Cosey Fanni Tutti, who later described her as domineering and abusive, an accusation Genesis denied.)
Thus began a career that moved from street theater and small rock clubs to established art galleries and museums.
Tim Mohr, who was helping Genesis write her autobiography, described her as “a Zelig-like character” who “connects to the Beats, was friends with William Burroughs and Brion Gysin, then in the midst of the hippies with Timothy Leary.”
“But she didn’t see herself squarely in any of those groups,” Mr. Mohr said in an interview. “Basically she was obsessed with not repeating things. So big changes were not daunting. She accepts that changes will cause periods of difficulty.”
Genesis kept evolving. After achieving cult notoriety in Throbbing Gristle, she found a broader rock audience in the 1980s with the occultist psychedelic band Psychic TV. The group’s followers formed a cultlike network called Thee Temple ov Psychick Youth, with members instructed to wear paramilitary uniforms and explore realms of magic and the occult. But in 1991, with the band and the fan club becoming too draining, Genesis relocated to Kathmandu with her first wife, Paula, and their daughters, Genesse and Caresse.
In addition to her daughters, she is survived by a granddaughter.
Another page turned: In her absence, the authorities raided Genesis’s home in Brighton, on the English coast, and confiscated materials that were splashed on the news as evidence of a supposed satanic cult. Though no charges were filed, the family went into voluntary exile, ultimately landing in California and the orbit of Mr. Leary, the LSD pioneer, who became a friend and influence.
There, as Genesis’s first marriage unwound, she found another unlikely identity, as a single father of two girls, attending P.T.A. meetings in a silver miniskirt and thigh-high boots. “They were good meetings,” she said.
On a trip to New York, she met Jacqueline Breyer, a dominatrix and nurse. Their love was so consuming that they wanted to fuse into a single entity, freed from the binary divisions of gender. After Genesis was severely injured in a fire in the California home of the music mogul Rick Rubin in April 1995, the couple moved to New York for her recovery.
They shared clothes and makeup. After Genesis won a lawsuit for the injuries sustained in the fire, they had money and time to push their “pandrogyne” project further. They got matching breast implants. Lady Jaye, as she was known, got a chin implant and had surgery on her nose.
“We’d go to our plastic surgeon and say, what else can we do now to look more alike?” Genesis said. 
Then, in 2007, Lady Jaye died of an acute heart arrhythmia. Her death left Genesis alone, one half of an art project that no longer had a second half.
All along, Genesis was writing, painting, creating collages and sculptures that explored gender and sexuality. Once declared a destroyer of civilization, she found her work embraced by the fine art world, including the Tate Britain in London and the Rubin Museum of Art in New York.
Her quest, she felt, remained the same: to pull things apart and put them back together, questioning why they were a certain way. Holding it all together was her most inspired creation, the changing canvas that was herself.
“Some people take their lives and turn them into the equivalent of a work of art,” she said. “So we invented Genesis, but Gen forgot Neil, really. Does that person still exist somewhere, or did Genesis gobble him up?
“We don’t know the answer. But thank you, Neil.”
Correction: March 14, 2020
Because of an editing error, an earlier version of this obituary misstated the year of an interview Genesis gave to The New York Times. It was 2018, not 2019.
John Leland, a Metro reporter, joined The Times in 2000. His most recent book is “Happiness Is a Choice You Make: Lessons From a Year Among the Oldest Old,” based on a Times series. @johnleland
A version of this article appears in print on March 16, 2020, Section D, Page 6 of the New York Times edition with the headline: Genesis Breyer P-Orridge, Musician, Artist and Provocateur, Dies at 70: https://www.nytimes.com/2020/03/14/arts/music/genesis-breyer-p-orridge-dead.html
-->



https://youtu.be/1H3NCqEbgjU