Μικρή μας Ταϋλάνδη―μεγάλη μας ντροπή: Στο Πεδίο του Άρεως η βοήθειά μας

«.. ανήλικοι μετανάστες εκδίδονται για εξευτελιστικά ποσά της τάξεως των 2-5 ευρώ, ενώ αναφέρουν ότι την πιάτσα της ανήλικης πορνείας έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν και τουρίστες, οι οποίοι φαίνεται πως ανακάλυψαν μια μικρή Ταϊλάνδη στο κέντρο της Αθήνας…» Η Καθημερινή (έντυπη έκδοση)    

«Η πορνεία και τα ναρκωτικά είναι πια κομμάτι του Πεδίου του 'Αρεως» διαβάζω τίτλο μεγάλης εφημερίδας για ένα θέμα που στον κόσμο των χρηστών παράνομων ουσιών είναι πασίγνωστο μια και το όμορφο Πεδίον Του Άρεως, «πνεύμων πρασίνου στο κέντρο της πόλεως» όπως έλεγαν οι παππούδες μου που το επέλεγαν, όπως και τον τότε 'Βασιλικό' Κήπο για να με πηγαίνουν περιπάτους, σήμερα ασθενεί βαριά. 
Διαβάζω πως «Η ανάπλαση των 277 στρεμμάτων που στοίχισε περίπου 9 εκατομμύρια απέχει πολύ από τον επίγειο παράδεισο με τα σιντριβάνια και τα ρυάκια που υπόσχονταν οι μακέτες» σε ένα άρθρο που συνεχίζει με τα μικροπολιτικά κατά της απελθούσας Διοίκησης Περιφέρειας που αρνήθηκε να παραδώσει τη διαχείριση του πάρκου (μαζί με τα αντίστοιχα κονδύλια) στο Δήμο Αθηναίων.

Δε με ενδιαφέρει η δυσκολία επικοινωνίας Δήμων και Νομαρχιών, στην οποία αν προσθέσουμε υπουργεία Υγείας και Δικαιοσύνης λόγω πρέζας και κύριος οίδε πόσων άλλων λόγω του ότι μέσα στο γενικό μας μπάχαλο έστησαν εκεί σκηνές και κάποιοι μετανάστες που, είτε επειδή έχουν άγνοια κινδύνου είτε ίσως και το αντίθετο, έχουν βρεθεί θύματα όχι μόνο της άσπλαχνης βαρβαρότητας του κράτους μας αλλά και της βίας χρηστών 'σίσα' (ενός νέου διεγερτικού 'ναρκωτικού' για το οποίο δε θα μιλήσω εδώ μα είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις παράνομης ουσίας που καθιστά το χρήστη επικίνδυνο για το περιβάλλον καθώς και μόνο από έλλειψη ύπνου προκαλεί παρανοϊκές βίαιες παραισθήσεις και ψυχωσικά επεισόδια). 
Εκτός όμως των επιθέσεων από σισαρισμένους παλαβωμένους που καβγαδίζουν ασταμάτητα κι έχουν επιτεθεί και σε εθελοντές (οι οποίοι συστήνεται πλέον να μην πλησιάζουν για να βοηθήσουν μα να περιμένουν μακριά) η παλιά παράδοση να μετατρέπεται το πάρκο τις νύχτες σε μια Αρκαδία σεξουαλικών οργίων σπρώχνει φτωχά παιδιά σε αγκαλιάσματα που ήδη έγιναν φημισμένα σε τουρίστες που επισκέπτονται τη 'Μικρή Ταϋλάνδη' μας.

Το Μνημόνιο αγαπητοί αναγνώστες ου γαρ έρχεται μόνον. Οι συμφορές ποτέ δεν έρχονται μιά-μιά κι εμείς καθώς βυθιζόμαστε σε συνθήκες Τρίτου Κόσμου, από την πώληση γυναικών, που εισάγονταν με υποσχέσεις από την Ουκρανία και βρίσκονταν κλειδωμένες σε υπόγεια, περνάμε ταχύτατα στην (εκούσια;) εκπόρνευση παιδιών που δραπέτευσαν από τη φρίκη γενοκτονιών και πολέμων για να γνωρίσουν την Ευρώπη του Διαφωτισμού και της Αλληλεγγύης― απ' την ανάποδη όμως.

Στο Πεδίον του Άρεως:
Ανάγκη από: Φρούτα, μπισκότα, πάνες, παιδικά παπούτσια, μπουκάλια νερό.

Στο Στέκι Μεταναστών στην Τσαμαδού: 
Σερβιέτες, πάνες, Πήγαμε μωρό (25 ημερών) στο νοσοκομείο γιατί έχει δηλητηρίαση από το νερό που πίνουν εκεί στις βρύσες.

To τηλέφωνο επικοινωνίας με τους "Γιατρούς του Κόσμου" για την προσφορά φαρμάκων και ειδών πρώτης ανάγκης είναι το 2103213150

Το κάλεσμα συγκέντρωσης ειδών πρόκειται για τους πρόσφυγες που μένουν στο Πεδίο του Άρεως.
Όποιο άτομο δυσκολεύεται να πάει κατευθείαν τα πράγματα στους ίδιους τους πρόσφυγες, μπορεί να πάει μέχρι και σήμερα Παρασκευή 24/7 στα παρακάτω, όπου υπάρχουν και τα κουτιά οικονομικής ενίσχυσης:
Στέκι Μεταναστών (Τσαμαδού 13, Εξάρχεια)
Κονσερβοκούτι (Ιπποκράτους 148 & Βατατζή, Νεάπολη Εξαρχείων)
Φορμάικα (Κοράρη 5,Μοναστηράκι)
Lacandona (Ηπίτου 4, Σύνταγμα)
Σε γενικές γραμμές χρειάζονται :
1. Νερά, χυμούς και γάλατα για τα μωρά
2. Τρόφιμα (όχι κάτι που χρειάζεται ψυγείο)
3. Ρούχα (ανδρικά, γυναικεία και παιδικά), όχι βαριά χειμωνιάτικα
4. Παπούτσια (ανδρικά, γυναίκεια και παιδικά)
5. Φάρμακα, συνοδείες και διερμηνείες σε Νοσοκομεία και Κοινωνικά Ιατρεία
6. Αντιηλιακές κρέμες, σπρέι για κουνούπια, πάνες, σαπούνια και σαμπουάν
7. Ένα αναπηρικό καροτσάκι για ένα κορίτσι από το Αφγανιστάν

―'Dead Europe', Νεκρή Ευρώπη, λέγεται το προφητικό αριστούργημα του πολύ αγαπημένου μου Αυστραλού συγγραφέα Χρήστου Τσιόλκα το όποιο, εκδοθέν το 2005 καιρό ακμής κι ευημερίας και στείρων πατριωτισμών, είναι ένα οδοιπορικό στην Ευρώπη που βλέπω να έρχεται, την Ευρώπη απ' την ανάποδη. Ο Αυστραλός τουρίστας δεν επισκέπτεται Παρθενώνες και Λούβρα και Πικαντίλυ και Βια Βένετο μα την πίσω τους πλευρά, τα προάστια  που κατοικούν όσοι υπηρετούν και παρέχουν τη βια, το πουλημένο σεξ των πραγματωμένων φαντασιώσεων, και τις ουσίες που, κρατώντας σε φρενήρη και ανίερη αγρυπνία τη ματωμένη ήπειρο, συντηρούν τα πάθη τα άγρια και τους έντονους ρυθμούς των κλαμπ που θέαμα έχουν το βιασμό παρθένων αγοριών, και γεμάτες σκουπίδια τις όχθες των φημισμένων ποταμιών στις οποίες μάνες με μαύρα τσαντόρ αφήνουν μια στιγμή το καρότσι του μωρού τους για να σηκώσουν το μανίκι και να βαρέσουν την πρέζα που τις βοηθά να αντέξουν.

Η προφητική Νεκρή Ευρώπη του Τσιόλκα είναι ό,τι καλύτερο (σύγχρονό μας) έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Ένα μυθιστόρημα φαντασίας που αποδείχτηκε πραγματικότητα- με ένα μικρό βασανισμένο φάντασμα που το σέρνει μα και το συντηρεί η επηρμένη και αιματοβαμμένη μας Ήπειρος που δεν έχει σημείο να σταθείς στο οποίο να μην έγινε κάποτε ένα έγκλημα, ενώ όλη αυτή η φρίκη, όλος ο πόνος όσο κι αν μασκαρεύεται πίσω από Ολυμπιακές φιέστες και πολυτέλειες μας τραβά αμείλικτα κι αναπότρεπτα στο χαμό.

Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα, όλα του Τσιόλκα μα κυρίως αυτό, το τόσο αλλιώτικό του, που παρότι έγινε και ταινία δεν 'έπιασε' στο ευρύ κοινό όπως το ελαφρότερο 'Χαστούκι' του που έγινε best seller. Μην το χάσετε, είναι το μέλλον μας που ίσως αν το δούμε θα το αποφύγουμε.

Σημειώσεις για τα ανωτέρω

Τα πρόσωπα στις φωτογραφίες εγώ τα μουτζούρωσα μη γίνει καμιά παρεξήγηση και θεωρηθεί πως το άρθρο μου περί εκδιδόμενων παιδιών (και όχι μόνο) αφορά τη συγκεκριμένη οικογένεια. Είναι σημαντικό, παρακαλώ μη γενικεύσετε.

Οι πληροφορίες για προσφορά βοήθειας παρακαλώ μην αγνοηθούν- έστω και με κοινοποιήσεις― παρότι άλλο ένα σύμπτωμα της κατάπτωσής μας είναι που τέτοια ζητήματα αφήνονται στη μισητή μου 'φιλανθρωπία' και την καλή μας την καρδιά ή στις ΜΚΟ- κάτι δηλαδή, για να μην ξεχνιόμαστε, σαν τις φροντίδες των ιεραποστόλων στις τριτοκοσμικές αποικίες. 

_____________________
Κι ακόμα

«Κατηγορώ» από τους ΓΧΣ για τις συνθήκες υποδοχής των προσφύγων

Τρίτη, 21 Ιουλίου 2015 

Georgios Makkas

Επείγουσα δράση ζητούν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ) από την Ε.Ε., την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και τις ελληνικές Αρχές για την αντιμετώπιση της κρίσης στην υποδοχή των προσφύγων στα ελληνικά νησιά.

Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) καταγγέλλει πως χιλιάδες πρόσφυγες έχουν εγκαταλειφθεί σε τραγικές συνθήκες σε νησιά όπως η Κως και η Λέσβος.

Παρατηρεί ότι η τρέχουσα κατάσταση αποτελεί παραβίαση των υποχρεώσεων της Ελλάδας και της ΕΕ έναντι των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο και τονίζει ότι η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες πρέπει να εντείνει την ανταπόκρισή της στην παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στα ελληνικά νησιά.

GEORGIOS MAKKAS

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με του ΓΧΣ, χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε απαράδεκτες συνθήκες σε διάφορα ελληνικά νησιά λόγω έλλειψης δομών και εξαιρετικά περιορισμένων δυνατοτήτων υποδοχής.

Περίπου 5.000 άνθρωποι, κυρίως από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, έχουν φτάσει στη Λέσβοτις τελευταίες ημέρες. Ωστόσο, η υπάρχουσα δομή υποδοχής στη Μόρια μπορεί να φιλοξενήσει περίπου 700 άτομα, γεγονός που έχει ως άμεση συνέπεια τον  συνωστισμό στις εγκαταστάσεις, τις κακές συνθήκες υγιεινής και την έλλειψη τροφίμων. Χιλιάδες άνθρωποι που φθάνουν στο νησί αναγκάζονται να διαμένουν στο ύπαιθρο, κυρίως στο Καρά Τεπέ, ένα οικόπεδο χωρίς καμία μορφή διαχείρισης, με ελάχιστη ή καθόλου πρόσβαση σε νερό, στέγαση, εγκαταστάσεις υγιεινής και ιατρική φροντίδα. Παρά τις προσπάθειες των Αρχών να διανείμουν τρόφιμα, οι μερίδες είναι ανεπαρκείς για να καλύψουν τις ανάγκες όλων αυτών των ανθρώπων.

GEORGIOS MAKKAS

Στην Κω 700 άτομα κοιμούνται στο πάτωμα ανάμεσα σε χαλάσματα και σπασμένα γυαλιά σε ένα ερειπωμένο κτίριο με μέγιστη χωρητικότητα τα 200 άτομα. Οι ιατρικές ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα εξετάζουν συχνά ασθενείς που υποφέρουν από παθήσεις όπως ψώρα και άλλες δερματικές μολύνσεις, ως άμεση συνέπεια των ανθυγιεινών συνθηκών διαβίωσης.

«Δεδομένης της βαθιάς οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζει η Ελλάδα αυτή την περίοδο, η χώρα δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί τη συγκεκριμένη κατάσταση χωρίς βοήθεια», τονίζει ο Στάθης Κυρούσης, επικεφαλής της αποστολής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην χώρα.

GEORGIOS MAKKAS

Καλεί τα κράτη μέλη της Ε.Ε. να ενεργοποιήσουν επειγόντως τους απαραίτητους μηχανισμούς και να διαθέσουν χρηματοδότηση έκτακτης ανάγκης και υλική βοήθεια για να στηρίξουν την Ελλάδα στην αντιμετώπιση των βασικών αναγκών των νεοαφιχθέντων προσφύγων.

Επίσης, κατά τον κ. Κυρούση, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες πρέπει  να αναλάβει άμεσα τις ευθύνες της, μετατρέποντας τα λόγια σε πραγματική δράση και εντείνοντας την ανταπόκρισή της στην παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας. 

_____________________________________________

Επιστροφή στη Χώρα της Σφαλιάρας, κορίτσια!

Πολλά θα ειπωθούν και πολλά λέγονται για τη σημερινή αποκάλυψη του τραμπουκισμού των ακροδεξιών. Κι αν είναι για κλάματα το θέαμα του ανάγωγου υπερμάχου χρηστών ηθών να χειροδικεί κατά μεγαλυτέρων του είναι για γέλια το ότι βρισκόταν εκεί ως Εκπρόσωπος Τύπου του κόμματός του― δηλαδή ως ο διαλλακτικός και λεκτικώς ικανότερος τους.

Ο οποίος σήμερα σε μεγάλο κανάλι σε ώρα οικογενειακής θεαματικότητας χτύπησε γυναίκα.

Δεν ήθελα να γράψω πάλι για 'φεμινιστικά' σήμερα αλλά δε γίνεται να αφήσω ασχολίαστο το συμβάν που ξεκίνησε με ένα 'τι πρόβλημα έχεις κοπέλα μου;' που ο τραμπούκος απάντησε εν είδει επιχειρήματος. Αυτή η φράση, κι η απαξιωτική συμπεριφορά που τη συνοδεύει, είναι δείγμα της σεξιστικής συμπεριφοράς που αντιμετωπίζει από τα πρώτα μαθητικά χρόνια κάθε έξυπνη γυναίκα. Αν διαφωνούμε, αν τολμάμε να διαφωνήσουμε, λέει η συγκεκριμένη νοοτροπία είναι επειδή έχουμε κάποιο πρόβλημα, συνήθως σεξουαλικής ή γυναικολογικής φύσεως. Τσούλες ή αγάμητες, πουτάνες πάντα και ενίοτε καριόλες, είμαστε έρμαια ορμονικής διαταραχής όποτε σηκώνουμε κεφάλι και φωνή στον ανεγκέφαλο αφέντη.

Λέτε πως υπερβάλω; Ίσως δεν είδατε το υπερασπιστικό σχόλιο στο 'youtube': 'Η Κανέλλη είναι δηλαδή γυναίκα'; Ή το άλλο: 'έχει αρχίδια πάντως ο Κασιδιάρης' (στο οποίο 'δεν έχει, είναι' θα απαντούσε η μαντάμ αν δεν ήταν κυρία).

Συχνά τον τόπο μας και τον εαυτό μας τα βλέπουμε καθαρότερα μέσα από τα μάτια άλλων. Την Ελλάδα τη γνώρισα όταν έμαθα την Αγγλία και εντρυφώντας σε μιά κουλτούρα αλλιώτικη διέκρινα προκαταλήψεις, ομοιότητες και διαφορές που αλλιώς δε θα είχε παρατηρήσει. Μέσα από τα μάτια και τα λόγια ξένων φίλων είδα πιο καθαρά (κι αγάπησα πιο βαθιά) τις καταβολές μου, όπως μέσα στα μάτια του εραστή καθρεφτιζόμαστε κι εκτιμούμε αληθινά το πρόσωπό μας. Κι όπως μέσα από τη συγκατοίκηση βλέπουμε τα κουσούρια μας, έτσι κι εγώ βοηθήθηκα από τον πολιτισμικό καθρέφτη να ξεχωρίσω και να ονομάσω διάφορα που με ενοχλούσαν.

 Η Αμερικανίδα ποιήτρια και αρθρογράφος Patricia Storace* γράφει στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του ταξιδιού της στην Αθήνα πως μια αγάπη σταθερή όσο η πίστη στο 'κακό μάτι' και στα όνειρα είναι σ' εμάς και οι ελληνικές ταινίες. Οι οποίες παίζονται από την τηλεόραση αδιάλειπτα και, παράλληλα με το παρόν, κρατούν ένα ανοιχτό παράθυρο προς ήθη του παρελθόντος χωριάτικα και μικροαστικά και (λέω εγώ) εντόνως ρετουσαρισμένα.

Στην οικογένεια που μεγάλωσα, λόγω επαγγελματικής οικειότητας, δεν υπήρξε ποτέ μύθος γι αυτές τις ταινίες κι η έκφραση 'σαν ελληνική ταινία' ήταν σε μόνιμη χρήση για να περιγραφτεί το παιδαριώδες μελό κι η δραματικά υστερίζουσα συμπεριφορά η συνδυασμένη με ηθικοπλαστικές συντηρητικές αξίες.

Τα δραματικά αυτά ηθογραφήματα με το άφθονο δάκρυ των άτυχων λαϊκών παιδιών είχαν πολύ στενή γκάμα θεμάτων εξ αιτίας της λογοκρισίας και της επίμονης παραποίησης που σχημάτισε την  επίσημη Ιστορία. Το ιστορικό ρετούς όμως που αποκρύπτει φυλακές και εξορίες όσο και εξωτερική τουαλέτα, απλυσιά, αιμομιξία ή παράνομες εκτρώσεις, δεν απέκρυψε την ενδοοικογενειακή βία που πανταχού παρούσα ήταν τόσο συνηθισμένη ώστε η σφαλιάρα να αποτελεί κωμικό κλισέ για σίγουρο γέλιο όπως σήμερα τα 'toilet jokes' χρησιμοποιούνται σε ώρα ανάγκης από τους χολυγουντιανούς σεναριογράφους.

Στην Patricia Storace διάβασα την ενδιαφέρουσα παρατήρηση πως σε κάθε δράμα αυτών των ταινιών έτρωγε κι ένα χαστούκι μια γυναίκα. Ξαφνιάστηκα. Κι ύστερα διαπίστωσα πως έχει δίκιο και πως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σήμερα στα τουρκικά σίριαλ. Αργά ή γρήγορα το Καλό Παιδί δε θα μπορέσει να συγκρατήσει τη δίκαιη οργή του και θα ρίξει τα χαστούκια στην 'Ατιμη.

Στις χώρες που έχουν ιπποτικό  αντί για οθωμανικό παρελθόν το θέαμα σοκάρει όπως κι η ευκολία με την οποία οι Έλληνες (κι οι Τούρκοι κι οι Βαλκάνιοι) αφήνουν γυναίκες να σηκώνουν βάρη δίχως να τους περνά από το νου να σηκωθούν για να τις βοηθήσουν. Θα θυμάστε ίσως τη μαυρόασπρη φωτογραφία της γυναίκας της Πίνδου που φορτωμένη με ένα τεράστιο δεμάτι ξύλα ακολουθεί τον άνδρα της καμαρωτό πάνω στο γαϊδούρι. 'Ετσι θα κάνει το γύρο του κόσμου και το σημερινό και ίδιο αποτροπιασμό θα προκαλέσει.

Το πρωινό επεισόδιο με καθήλωσε και (παρά τη συνήθειά μου να γράφω στον κήπο ή πλάι στη θάλασσα) όλη μέρα είδα πολλές τηλεοπτικές  αντιδράσεις.

Ως τώρα που τελειώνω αυτό το κείμενο άκουσα παρουσιάστρια να σχολιάζει πως 'δεν έχει καμιά σημασία που είναι γυναίκα' η Λιάνα Κανέλλη. Έχει, Κυρία Παρουσιάστριά μου, έχει. Διότι δεν είναι καθόλου τυχαίο που από το μικτό πάνελ ο συγκεκριμένος επετέθη στις δύο γυναίκες. Είναι παράδοση. Αφού, μαζί με τους μετανάστες, τους άστεγους, τους 'ναρκομανείς', τους ομοφυλόφιλους και κάθε μειονότητα όπως τους ανάπηρους ή τους αρρώστους είναι ίδιον των νταήδων και των προβληματικών παλικαράδων η επιλογή αδύναμων στόχων. Κι ως κατώτερη η γυναίκα, γι αυτούς, ανήκει στις μειονότητες.

 Όπως κι άλλη μια ομάδα που επίσης φρίττω που τα ελληνικά Μ.Ε. δεν διέκριναν. Ποια; Των μεγαλύτερων. Προς τους οποίους φέρεται με αυθόρμητο σεβασμό κάθε άνθρωπος με στοιχειωδώς καλή αγωγή, όπως, δίχως να το  σκεφτεί, σηκώνεται για να προσφέρει τη θέση του. Και με σόκαρε που σα να μη σόκαρε κανένα που η θρασεία αυτή επίθεση εξαπολύθηκε από νεώτερο κατά μεγαλύτερου, πράγμα που, όσο και το ότι χτυπήθηκε δημοσίως μια γυναίκα, σας εγγυώμαι πως θα αηδιάσει τον πολιτισμένο κόσμο όσο κι η εικόνα εκείνης της παλιάς μαυροντυμένης τσεμπερούς της Πϊνδου.

Το ότι το κόμμα του επέλεξε ένα ψευτοπαλικαρά (και κοινό ληστή απ' ό,τι μαθαίνω) για εκπρόσωπο Τύπου του λέει πολλά γι' αυτό το κόμμα. Ο τρόπος που θα χειριστούμε το επεισόδιο κι οι αντιδράσεις μας όμως χαρακτηρίζουν όλους εμάς. Γι αυτό και με εξοργίζει η όποια δικαιολογία του ασυγχώρητου. Από τις πολλές ανυπόστατες, δε γίνεται να μην ξεχωρίσω το 'τον προκάλεσαν' αφού ακόμα κι οι κατήγοροί του ονομάζουν την επίθεσή του 'απρόκλητη'. Ξεχνούν το Σύνταγμα, ξεχνούν την ελευθερία του λόγου; Πρέπει να το εξηγήσουμε; Ιδού λοιπόν το  παραδειγματάκι:

Ελευθερία του Λόγου σημαίνει ότι έχω δικαίωμα να πω, να γράψω, κι όσο θέλω να φωνάξω: "Όλοι οι βουλευτές πρέπει να πεθάνουν" (ή, πιο επίκαιρα, "Θάνατος στον Κασιδιάρη!". Ελεύθερα. Διαπράττω παρανομία όμως, και για να συλληφθώ και να καταδικαστώ δε χρειάζεται να βάλω βόμβα στη Βουλή (ή να χτυπήσω τον Κασιδιάρη) αλλά αρκεί και η παραμικρή ενέργεια που θα έκανε Πράξη τα Λόγια. Που σημαίνει ότι για να ζήσουμε σε πολιτισμένο κόσμο  η χειροδικία  πρέπει να καταδικάζεται πάντα και παντού ανεξαρτήτως 'πρόκλησης'. Αλλιώς παίρνουμε τον άλλο δρόμο τον προς τα πίσω, που θυμίζει εκείνες τις δύστυχες συγχισμένες γυναίκες που όταν τις χτυπούσε ο αφέντης (σύζυγος, πατέρας ή  αδελφός) τον δικαιολογούσαν απαντώντας 'έφταιγα όμως κι εγώ που τον προκάλεσα' κι επωμίζονταν μελανιασμένες την ευθύνη  αφού, μ' άλλα λόγια, όπως λένε κι οι βιαστές, 'γυρεύοντας πήγαιναν' και 'τα ήθελαν'.

___________________________________________________________

Ως πειστήριο όσων λέω θυμίζω  πως 'Το Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο' αρχές του 1960 κι ο Τζανετάκος έκανε πολυετή καριέρα ως καρπαζοεισπράκτρας ως τη δεκαετία του '70 αλλά κι ο Βέγγος δεν άφησε ασχολίαστο το χαρακτηριστικό αυτό των ελληνικών ηθών αφού το 1976 έκανε το 'Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας' (σκηνοθεσία Κατσουρίδη -Γλυκοφρείδη). Στο πρώτο μέρος σατυiρίζει τη δικτατορία του Μεταξά, στο δεύτερο τη Χούντα.

__________________

*Patricia Storace: Dinner with Persephone: Travels in Greece 

**  Στο Σύνταγμα της Ελλάδος, Άρθρο 14: 1. Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του..... '2. Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται..

Με μια περίεργα γιουγκική συγχρονικότητα πρόσφατα σάς έλεγα πως το Αγαπητό Παιδί μού έφερε το 'Χαστούκι' (The Slap) του Χρήστου Τσιόλκα, Έλληνα της Αυστραλίας που περιγράφει πώς ταράζονται τα νερά στον κόσμο μια παρέας και βγαίνουν στην επιφάνεια διακρίσεις και προκαταλήψεις, όταν ένας αγανακτισμένος Έλληνας γονιός  ρίχνει στο κακομαθημένο παιδί Αυστραλού ένα Χαστούκι. 

___________

'Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου' με κόκκινα παπούτσια

Σα σήμερα εάλω η Πόλη της καρδιάς μου κι αν δεν έχετε πλάι σας Φραντζή μα έχετε λίγο χρόνο, σάς συστήνω εδώ (από εμένα) για κείνη την Τρίτη από τον πιστό αυτόπτη.

Μεγάλη ακεφιά με χτύπησε χθές εδώ στο ίδιο τραπέζι, κάτω από την ίδια πέργκολα με τους βασιλικούς μου στρογγυλούς και ανθισμένες πικροδάφνες. Καποιες φορές όμως άλλα ποθεί η ψυχή μας και τίποτε δεν είναι αρκετό.

Το Αγαπητό Παιδί κλέβοντας από το στενό θαλασσινό του χρόνο πριν απ' τη δουλειά για τη 'δασκάλα του', όπως με λέει, έφερε βιβλία. Το νέο του Jeffrey Eugenides και 'Το Χαστούκι' του πολυβραβευμένου Ελληνοαυστραλού Χρήστου Τσιόλκα. Τα διάβαζα ανάκατα κι ανήσυχα  ψάχνοντας κάτι που δεν ήταν μέσα μου. 

Βγάζει η συκιά σφιχτό μικρό καρπό που τρίζει όταν έχουμε άπνοια. Οι σαύρες συνηθίζουν την ακινησία μου, τρέχουν ανενόχλητες στα πεζούλια και στο δενδρολίβανο. Όμως- σας είπα- ο γείτονας κάρφωνε νοβοπάν στο απονενοημένο αυθαίρετο 'παράπληγμα' όπως μου σχολίασε γλωσσοπλαστικά χθες ο Ben Provis. Τα νεύρα μου ήταν  τόσο τεντωμένα που η παρέα μετρίων οικογενειαρχών του Τσιόλκα δε με έφτανε κι αδίκως θα υφίστατο κακοκεφιές ο (ομολογουμένως) αλεξίσφαιρος Κύριος Kastell.

'Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου' ψιθύριζα, σαν τον αγαπητό μου Βιζυηνό στο Δρομοκαΐτιο, μα αποφάσισα να συγκροτηθώ για να μην τον ακολουθήσω στον απόλυτο κατήφορο. Πώς;

Σ' αυτές τις περιπτώσεις η πείρα δίδαξε ότι μπροστά απλώνεται ένας δρόμος. Και η σοφή επιλογή για κάθε δρόμο είναι (μη γελάτε) τα σωστά παπούτσια.
Ιδού κι η θεραπευτική αγωγή που ακολούθησα:

Οι εικόνες δείχνουν εμέ με παρεό στο δωμάτιό μου με παπούτσια στα κουτιά τους και σκόρπια. Βλέπετε τη στιγμή αποφάσεων, βλέπετε την επιλογή, βλέπετε και το μάτι για το μάτι στα ζωγραφιστά μου νύχια. 
Πού πήγα και τι έκανα δε βλέπετε. Αφήνω κάτι και στη φαντασία του αναγνώστη μήπως και εμπνευστείτε και με ακολουθήσετε στο δύσκολο το διονυσιακό το δρόμο της ευτέλειας και της ακολασίας εγκαταλείποντας το πληκτρολόγιό σας μέχρι αύριο.

_________

Credits

Τα νύχια μου είναι ζωγραφιστά (όχι αυτοκόλλητα) πάντα από τη Nadia.

Για τον Φραντζή σάς είπα.

Και ο Γεώργιος Βιζυηνός ακολουθεί:

Στίχοι τοῦ φρενοκομείου

Μέσ᾿ στὰ στήθια ἡ συμφορὰ


σὰν τὸ κῦμα πλημμυρᾷ,


σέρνω τὸ βαρύ μου βῆμα


σ᾿ ἕνα μνῆμα!

Σὰν μ᾿ ἁρπάχθηκε ἡ χαρὰ


ποὺ ἐχαιρόμουν μιὰ φορὰ


ἔτσι σὲ μίαν ὥρα...


μέσ᾿ σ᾿ αὐτὴν τὴν χώρα


ὅλα ἄλλαξαν τώρα!

Κι᾿ ἀπὸ τότε ποὺ θρηνῶ


τὸ ξανθὸ καὶ γαλανὸ


καὶ οὐράνιο φῶς μου,


μετεβλήθη ἐντός μου


καὶ ὁ ρυθμὸς τοῦ κόσμου.

Μέσ᾿ στὰ στήθια ἡ συμφορὰ


σὰν τὸ κῦμα πλημμυρᾷ,


σέρνω τὸ βαρύ μου βήμα


σ᾿ ἕνα μνῆμα ..

Τὸν σταυρὸ τὸν ἀψηλὸ


ἀγκαλιά, γλυκοφιλῶ


τὸ μυριάκριβο ὄνομά της,


κι᾿ ἀπ᾿ τὰ χώματά της

ἡ φωνή της ἡ χρυσὴ


μὲ καλεῖ «ἔλα καὶ σὺ

δίπλα στὸ ξανθὸ παιδί σου


καὶ κοιμήσου!»

___________________________________