Μαμά και κόρη με βιολέτες της αγάπης

 

Μαμά και κόρη, Suki και Maiko και

τι γρήγορα που μεγαλώνουν τα παιδιά.

 

 

Με εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα,

―η μεγάλη  λεπτεπίλεπτη, υστερική, ευαίσθητη,

η μικρή άφοβη, ζωηρή, ψηλόλιγνη,

δυόμισι μηνών γατί που μοιάζει τεσσάρων.

Αγαπιούνται με πάθος και περνούν τα μεσημέρια τους αγκαλιά στη βιολέτα, έξω από το δωμάτιό μου.

 

Περνά ο καιρός της βιολέτας,

περνά ο καιρός κι η παιδική ηλικία της Μάικο

που λέει και το ποίημα που δε θυμάμαι ποιος* έγραψε:

'The problem with the kitten is that

eventually it becomes a Cat'.

Μα η αγάπη μένει,

 «η ξεραμένη  η βιολέτα κι η λεβάντα,

τη γλύκα τους κρατούν και την παρηγορούνε πάντα....» όπως μετέφραζα τη Ροσέττι.

 

Αυτά μένουν, γι αυτά δε ζούμε;

Αλλιώς δε θα αντέχαμε.

____________

Πάνω οι Γάτες μου, 

κάτω το 'Περνάμε και Καθρεφτιζόμαστε' της Κριστίνα Ροσσέττι

___________________________________________________

#Suki_Maiko_CalicoCat

https://www.facebook.com/DaphneChronopoulou/photos/a.305973569470551/715552985179272

#CalicoCat

*Ogden Nash, μου θυμίζει η παλιά μου φίλη Μαριάννα Παπαγεωργίου

Στο Σούνιο δίχως Τάφο στρατιώτη» ― 19 Απρ.1824 ήταν

«Bάλτε με στου Σουνίου το μαρμάρινο γκρεμό

Όπου εκτός από τα κύματα κι εμένα εκεί πάνω

Kανείς δε θα ακούσει το κοινό μας μυστικό.

Eκεί σαν κύκνος θα 'θελα να τραγουδήσω πριν πεθάνω.

Mία γη σκλάβων δε θα είναι η δική μου, ως κάτω

Tην κούπα με κρασί Σαμιώτικο άδειασε ως τον πάτο.»

τραγουδά ένας δυστυχισμένος υπόδουλος Έλληνας ναυτικός στο τραγούδι "Nησιά Eλληνικά" (μετάφρασή μου από το "Δον Zουάν".

«Ένα τάφο στρατιώτη» ονειρευόταν από παιδί ο Βύρων που πέθανε σα σήμερα στο Μεσολόγγι.

Τάφο στρατιώτη δεν απέκτησε. Ταξίδεψαν χωριστά μυαλό και καρδιά και σώμα και την ταφική πομπή στην κηδεία συνόδεψαν άδειες άμαξες- ο τρόπος αριστοκρατών να πουν ότι τιμούσαν τον τίτλο μα όχι τον άνθρωπο.

Σας θυμίζω το ποίημα 'Ελληνικά Νησιά' αλλά και το τελευταίο του που έγραψε  στα γενέθλιά του λίγους μήνες πριν πεθάνει. Και τα δυο από το Μπλε Βιβλίο μου  (με ακριβείς μεταφράσεις ποιημάτων που αγαπώ και που με σημάδεψαν).

 ❧

_____________________________________________________________________

                                          

Νησιά Ελληνικά (με σημειώσεις) σε:http://kastellakia.blogspot.com/2011/07/canto-iii.html#ixzz5D7UpaWas
Facebook https://www.facebook.com/DaphneChronopoulou/photos/a.305973569470551.71788.304391606295414/585772364824002/?type=3&theater

 Το τελευταίο Ποίημα (με σημειώσεις) http://kastellakia.blogspot.gr/2011/06/blog-post_20.html#axzz5D7RgCrBB

Για τον Byron  δικά μου,

hashtag ΒΥΡΩΝ στο άλλο μου ιστολόγιο με τα εκδοθέντα/δημοσιευθέντα μου:

http://kastellakia.blogspot.gr/search/label/Βύρων?updated-max=2011-10-02T01:29:00%2B03:00&max-results=20&start=5&by-date=false

Από το Μουσείο Της Ζωής μου- carte postale

Μπαίνω στο σπίτι στην Αθήνα κι είναι σα να ανοίγουν πύλες του μουσείου της ζωής μου. Στον τοίχο μια ακουαρέλα,  από τον αγαπημένο φίλο Κωνσταντίνο Κακανιά του οποίου ουκ ολίγα τα πορτραίτα μου και ουκ ολίγες οι αναμνήσεις και συνεργασίες αφού ως πρόσφατα εκείνος έφτιαχνε τα πολύ χαρακτηριστικά εξώφυλλα των βιβλίων μου –'βιβλίων ΜΑΣ' όπως έλεγε.

Εδώ, εγώ, στον αθηναϊκό μου κήπο στο Λυκαβηττό, στη Ρωμανού Μελωδού 5  για την οποία εκτός πολλών ανέκδοτων έχω και δυο ποιήματα στα '40 Του Θανάτου'.

Ο παλιός μου φίλος πια δε μου κάνει τα εξώφυλλα,

η μεγάλη ελιά κι οι λεμονιές του κήπου ξεριζώθηκαν

κι έγινε το παλιό μας σπίτι πολυκατοικία,

μα εγώ

είμαι ακόμα ζωντανή

εδώ

στο μουσείο της ζωής μου.

____________________________________________

Κωνσταντίνος Κακανιάς:

http://www.huffingtonpost.gr/2015/10/12/culture-konstantinos-kakanias-greeks-gone-west_n_8278956.html

Ρωμανού Μελωδού 5

Τα ποιήματα (εικονογραφημένα  με νεκρές φύσεις  του εκεί γραφείου μου από τον κ Kastell:

http://kastellakia.blogspot.gr/2013/09/pmanoy-meoy-5.html#axzz500uYvpW4

Μνήμη Ναπολέοντα Λαπαθιώτη 

αφιερωμένο στο Νίκο Αϊβαλή

           ‘Kαί οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι

      και ήταν άσπρα τα σεντόνια’

μα ποιος να νιώσει τη συμπόνια

για ό,τι δεν έχει αισθανθεί.

Ναι, οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι

κι ήταν ερείπιο το σπίτι

και τον περίμενε το θύτη

γιατί είχε πια παραδοθεί.

Μα οι λεμονιές μας πάντα ανθίζανε

και στη βροχή έλαμπαν λεμόνια

σα να μην πέρναγαν τα χρόνια,

σα να μην ήταν να χαθεί.

Aπό τις γρίλιες μας που έτριζαν

περνούσαν το πρωί οι ακτίδες

και έδιναν φρούδες ελπίδες

ότι το σπίτι θα σωθεί.

Σα χρόνια πέρναγαν οι μέρες μας

σαν ώρες έφυγαν τα χρόνια

μα ποιος να νιώσει τη συμπόνια

για ό,τι δεν έχει αισθανθεί.

Σαν τα παιδιά είναι τα σπίτια μας

―δεν είναι ανάγκη να το λέμε―

μιά ζωή δε φτάνει να τα κλαίμε

αν πριν χαθούμε έχουν χαθεί.

Aυτοί οι μπερντέδες που ήταν κόκκινοι

κρέμονταν πριν να γεννηθούμε

μα ήρθε η ώρα που πενθούμε

ό,τι ήταν για να μας πενθεί.

Ποιος θα θυμάται πια το γέλιο μας

ποιος την απελπισία, το δάκρυ

όταν δε βρίσκαμε την Άκρη

κι οι φίλοι έμοιαζαν εχθροί;

T’ άσπρα σεντόνια ήταν οι μάρτυρες

στο ηλιοβασίλεμα ροδίζαν,

και τα άνθη λεμονιάς θυμίζαν

πως Άνοιξη ξανά θα ’ρθεί.

Mιά ακρίδα κάποτε κοιμήθηκε

και ξεχειμώνιασε στην πόρτα

που του χειμώνα άγρια χόρτα

την έδειχναν πάντα κλειστή.

Και οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι

και ήταν άσπρα τα σεντόνια,

μα ποιος να νιώσει τη συμπόνια

για ό,τι δεν έχει αισθανθεί.

Ναι οι λεμονιές μας πάντα ανθίζανε

και στη βροχή έλαμπαν λεμόνια

κι όταν γκρεμίστηκαν τα χρόνια

πέθανε κι η παλιά ζωή.

http://kastellakia.blogspot.com/2013/09/pmanoy-meoy-5.html

και

 http://kastellakia.blogspot.gr/2014/10/5-7-9-2001.html

___________________________

Ξημέρωσε και νοσταλγώ εκείνες που δεν είμαι

Του Ελύτη «χειμώνα ελάχιστε»:

«...λινό καλοκαίρι, συνετό φθινόπωρο,

Xειμώνα ελάχιστε.....

H ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς

Kαι στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ' ένα μικρό τριζόνι

κατακυρώνει πάλι το νόμιμο του Aνέλπιστου...»

Διάβαζα ως τώρα, με πόρτες ανοιχτές, νύχτα ζεστή καλοκαιρινή μα κατάμαυρη με ουρανό γεμάτο αστέρια.

Τώρα τα χρώματα, ενώ λάμπει στην ανατολή η Αφροδίτη και στο φιδωτό δρόμο ως τη θάλασσα ακόμα δεν έσβησαν οι λάμπες.

Η μεγάλη απεργία σήμερα. Παλιότερα παραμονή απεργίας η Ελλάδα ξενυχτούσε- ήταν άλλη μια ευκαιρία για γλέντια έτσι που δεν είχε πρωινό ξύπνημα. Απόψε όμως όλα ήταν σκοτεινά, δεν πέρασε ούτε ένα μηχανάκι με ξενύχτηδες, ούτε τραγούδια δυνατά από περαστικά αυτοκίνητα μακριά στο δρόμο. Μονάχα τρομαγμένα νυχτοπούλια και τα γαβγίσματα που αντηχούν και ξεσηκώνουν το δικό μου σκύλο.

Μ' αρέσει να διαβάζω όλη τη νύχτα, μ' αρέσει να βλέπω την ανατολή. Όμως μετά, αν ξημερώσει ωραία μέρα, μετανιώνω και προς στιγμήν με πιάνει νοσταλγία να ήμουν αυτή που δεν έγινα και να ξυπνούσα κάθε μέρα από νωρίς για βόλτες στο Γιαλό και γιόγκα πρωινή και τις δουλειές όλες εκείνες που αναβάλλω. Δε μου κρατάει πολύ, ξέρω τι μου αρέσει. Κι ακόμα  ξέρω ότι, αν ήμουν αυτή που δεν έγινα,  θα νοσταλγούσα να είχα γίνει αυτή που είμαι τώρα με τις ατέλειωτες δικές μου ήσυχες νύχτες. Γιατί έτσι είμαστε, πολλοί. Και μόνο εμείς τους ξέρουμε αυτούς τους άλλους που δε γίναμε και θα μας συντροφεύουν όλη τη ζωή μας λυπημένοι. Σ΄αυτούς δίνουμε λόγο για το κάθε σταυροδρόμι, κάθε δρομάκι απάτητο ή πολυσύχναστο που επιλέξαμε, για να μας φέρουν ως εδώ δρόμοι που πια επιστροφή δεν έχουν.

Δυό ποιήματα μαζί για πρωινό ίσως παραπάει αλλά οι σκέψεις μου, που ξεκίνησαν απ' τον Ελύτη, κατέληξαν στον Ρόμπερτ Φροστ και το 'Ο Δρόμος Που Δεν Πήρα', μετάφρασή μου από το Μπλε Βιβλίο μου και απ' όλα μου το πιο δημοφιλές στο blog. Δεν ξέρω πού βλέπουν αναφορές και το ψάχνουν, πάντως δεν περνά εβδομάδα που το Google να μη φέρει αναγνώστες που το ψάχνουν.

____________________________

Εικόνα

Πριν λίγο το ξημέρωμα από τον κήπο μου. Στο βάθος η Παράγκα και πιο βαθιά η Νάξος.

Ποίηση

Του Οδυσσέα Ελύτη: «Λακωνικόν», από τις  "Έξη και μία τύψεις για τον ουρανό"

Του Ρόμπερτ Φροστ (η μετάφρασή μου από το βιβλίο μου 'Ονειρο Μέσα Σε Όνειρο' και στο άλλο blog μου The Kastellakia Records όπου δέχομαι τον επισκέπτη στα πιο ψηλά πατώματα :

Robert Frost
                                                                                                                                              (1874-1963)
                  

Σ’ ένα κιτρινισμένο δάσος ήταν ένα σταυροδρόμι, και εγώ

Λυπόμουν που να πάρω και τους δυό τους δρόμους δε γινόταν,

Γιατί ένας ταξιδιώτης ήμουν, στάθηκα πολύ καιρό

Και κάτω κοίταζα τον ένα ως το μακρινό

Σημείο που έγερνε και μέσα στα χαμόκλαδα χανόταν.

Ύστερα, δίκαια κι ωραία, πήρα, αποφασισμένος,

Τον άλλο δρόμο, κι ίσως να ήτανε και τυχερό

Μια κι ήτανε απάτητος, χορταριασμένος·

Αν και εκεί μπροστά μου ήτανε φθαρμένος·

Στην αρχή τους ήταν όμοιοι και οι δυό.

Όμοιοι απλώνονταν μπροστά μου εκείνο το πρωί

Στα φύλλα επάνω ούτε βήμα δε φαινόταν να’ χει κάνει πίσω.

Ώ ! άφησα τον πρώτο για μια άλλη μέρα ! Επειδή

Όμως ήξερα πως ο ένας δρόμος σε άλλον οδηγεί

Αμφέβαλλα αν ποτέ μου θα μπορούσα να γυρίσω πίσω.

Σε κάποιο τόπο θα το λέω μετά από καιρό

Αναστενάζοντας χρόνια και χρόνια μετά:

Πως σ’ ένα δάσος ήταν ένα σταυροδρόμι, κι εγώ –

Πήρα τον δρόμο τον λιγότερο πεπατημένο, κι αυτό

Έκανε όλη τη διαφορά.

 http://kastellakia.blogspot.com/2011/05/blog-post_8013.html#ixzz3rFqv3bPd

Θα ζηλέψουν οι γυναίκες

To '60 ήσουν έξι

Στα 60 είσαι sexy

Έλεγε σήμερα μια κυρία πως το έγραψε ο άνδρας της πριν λίγες μέρες στην κάρτα του δώρου γενεθλίων της. Όσοι ξέρουν να εκτιμούν την Ποίηση θα διακρίνουν την άψογη συμμετρία των συνωνύμων, το μετρημένο λιτό στίχο και ήχο. 

Είναι συγκινητική η αγάπη του γνωστού σκηνοθέτη για τη γυναίκα του κι η λέξη sexy που ξέρω ότι την εννοεί.

Τέτοια σας εύχομαι στο μέλλον σε όλες και όλους και επιφυλάσσομαι να πω πολλά για το σοβαρότατο ζήτημα της πίεσης που υφίστανται οι γυναίκες μεγαλώνοντας, με ολέθριες συνέπειες στην καθημερινή ζωή τους. Ο αμερικάνικος λαϊκός κινηματογράφος και τα λαϊφσταϋλάδκα περιοδικά δείχνουν μόνο κορίτσια (αν και ντυμένα και βαμμένα μεγαλίστικα) παρότι οι γυναίκες είμαστε ο μισός πληθυσμός και παρότι καθώς ο πληθυσμός της Δύσης γερνά οι μεγάλοι είναι περισσότεροι από τους εφήβους. Ο΄Ελληνας τηλεαριστοφάνης με περισσή αχαριστία αναφέρεται απαξιωτικά στις 'γριές' που αποτελούν το κοινό του. Είτε διεθνώς δηλαδή είτε τοπικά τα ΜΜΕ  παρουσιάζουν   μια γυναικεία εικόνα που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα και δηλητηριάζει την εντύπωση που μας δίνει το πρόσωπο που βλέπουμε στον καθρέφτη μεγαλώνοντας. 

Είναι σκληρό, απάνθρωπο και παράλογο. Κι όμως αν βγούμε στο δρόμο, αν κοιτάξουμε γύρω μας, βλέπουμε ότι φτάνει να στρέψουμε τα μάτια αλλού για να μας αποκαλυφθεί ότι στην αληθινή ζωή ο έρωτας νικά και η αγάπη θριαμβεύει.

_____________________________________________________________

Σ' εμένα, άσχετα με το νόημα, θύμισε εκείνο που είχε γράψει ο Βύρων για τα 33 του (κι έχω μεταφράσει στο Μπλε Βιβλίο μου).

εικόνα

To μέλλον: χέρια αγαπημένων, χέρια αιωνόβια.

Έμπνευση και Food For Thought:

Sexy at Sixty στο Pinterest

και Old Women and their Beauty

Η Ernestine Shepherd που έχει μπει και στο βιβλίο Γκίνες: 74 ετών bodybuilder που ξεκίνησε γυμναστική στα 56 της.

Ιδού και το video

"Πουλεί χωράφια αθέριστα, χωράφια θερισμένα..."

«..Γιατί κάτω από τον ήλιο νέο τίποτα δεν έχει μείνει

κι αυτά που κάνουμε όλα έχουν ξαναγίνει

κι όσα θα κάνουμε έχουν γίνει από παλιά.»

Το ξέρουμε από την αρχαιότητα, το εξέφρασε κι η Κριστίνα Ροσσέττι (στους ανωτέρω στίχους που είχα μεταφράσει παλιότερα) ότι δεν υπάρχει νέο όλα είναι παλιά και ήδη γνωστά.

Το επιβεβαιώνει κι ο φίλος blogger Λύσιππος σήμερα με το Δημοτικό που υπάρχει σε παραλλαγές -Χίου/Μάκρης-Λυκίας/Θεσσαλίας και σας το μεταφέρω κι εγώ διότι το βρήκα επίκαιρο. Τόσο επίκαιρο που δε χρειάζεται να κάνω συσχετισμούς:

Ένας κοντός κοντούτσικος έχει όμορφη γυναίκα

οι άρχοντες ζηλοχτονούν για να του τήνε πάρουν

να του την πάρουν δεν μπορούν, να του την κλέψουν όχι.

πιάνουν και χαρατσώνουν τον ένα βαρύ χαράτσι.

Πουλεί χωράφια αθέριστα, χωράφια θερισμένα,

και πάλι δεν τον ακανούν και πάλι δεν τον φτάνουν

πουλεί κι αμπέλια ατρύγηστα, πουλεί και τρυγησμένα

και πάλι δεν τον ακανούν και πάλι δεν τον φτάνουν.

Τότε του λεν οι άρχοντες:

-Πουλείς κοντέ τη λυγερή, πουλείς κοντέ την κόρην;

-Πουλώ και παζαρίζω την κι όποιος τη θε ας την πάρει.

Από τα χέρια την αρπά,στην αγορά την πάει.....

_____________________________________________________________

Σύνδεσμοι

Το 'Περνάμε και Καθρεφτιζόμαστε' της Christina Rossetti από το Μπλε Βιβλίο μου: The Kastellakia Records ή

Ο Λύσιππος: http://lysippos-mustang.blogspot.gr

Εικόνα

Ο Μάρκος Μπότσαρης από τον αγαπημένο μου Louis Duprè (στο ταξίδι του σε Αθήνα και Κωνσταντινούπολη).

Άσχετο ίσως μα τον θυμήθηκα και σκέφτηκα πως με παρηγορεί περισσότερο από αφίσες για ΕΝΦΙΑ και λοιπά χαράτσια.