Συστήνω.
— Δραχμαντινετζάντ (@giopsos) March 25, 2025
Στην εκδήλωση στο Λευκό Οίκο για την 25η Μαρτίου 🤪
😂
😂😂😂 pic.twitter.com/AB2LpQ8iVn
______________________________________________________
αλιευθέν υπό τουϊτερά Δραχμαντινετζάντ (@giopsos)
Κάθε εποχή ενέχει σπόρους της επόμενης.
Όπως στα μέσα του χειμώνα μια μέρα ξαφνικά παρατηρούμε πράσινο να σκάει στα ξερά κλαδιά, υπόσχεση όσων έρχονται, έτσι και, σαν εχθές, στα μέσα του καλοκαιριού ένα πρωί έχει άλλο φως, λίγο πιο γκρι, λίγο πιο διαυγές από το αυγουστιάτικο εκτυφλωτικό λιοπύρι.
Περαστικά μικρά ήταν τα συννεφάκια χθες, μακριά στα δυτικά, με ένα πιο βαρύ πάνω απ’ την κορυφή του Κούνουπα και πίσω από το φράγμα. Όμως το μήνυμα ήρθε, ‘βιάσου’ μου ψιθύριζαν, «του μέλλοντος οι μέρες» στάθηκαν για μια στιγμή «εμπροστά» μου σαν του Καβάφη τα κεριά που τρεμοσβήνουν.
Και τι έκανα; Μα τι άλλο. Με ψώνια στο αυτοκίνητο, πακέτα από το Ταχυδρομείο και μια λίστα για δουλειές στην τσάντα, σταμάτησα εκεί ακριβώς που ήρθε η σκέψη και βούτηξα στη θάλασσα.
_____________________________
Έχω στο αυτοκίνητο πάντα μια μικρή τσάντα με παρεό, ένα μικρό βιβλίο και μαγιό ―δεύτερο, διότι δεν αντέχω τα βρεγμένα. Και ναι, εγώ μαγιό, μην απορείτε που αλλάξαν οι καιροί κι ας κόψουμε τη γκρίνια («εκεί μας κατάντησαν!). Κοντά σε θάλασσα είμαι, μαγιό όλη μέρα προτιμώ αντί εσώρουχα αλλά, ενώ ήταν πάντα στεγνά σαν τα μπικίνι των κοριτσιών του Nat King Cole στις ‘Μέρες Καλοκαιριού» του, εγώ αντίθετα από αυτές στο νερό βουτούσα- μα δίχως βάρη περιττά.
Παρεό:
―στο καλαθάκι μου [φορούσα ως φόρεμα] πάντα από το Λουκά, φίλο και μέλος του ιστορικού πλέον MYKONOs Tribe 80's & 90's
―τo επιάμμιο παλιό-καλό του αείμνηστου φίλου Μίμη Σκαφίδα, δώρο από τον επίσης αγαπημένο γιό του Konstantinos Skafidas Naveen
**Του Καβάφη τα Κεριά βεβαίως. Ποίημα πολύ γνωστό και όχι αγαπημένο μου μα η εικόνα των «κερών του μέλλοντός μας» επιβιώνει βαθιά στο νου μου.
*** “And on the beach you see the girls in their bikinis
As cute as ever but they never get ‘em wet”
Nat King Cole - Those Lazy, Hazy, Crazy Days Of Summer
https://www.youtube.com/watch?v=0cKXS3fTldQ
Αφίχθη. Η Καγκέλω του Δημήτρη Μανιάτη.
Δώδεκα διηγήματα κι ένα τραγούδι.
«Χάρε μαύρε και μπινέ που φρενάρεις παλικάρια...»
12 εσωτερικοί μονόλογοι σε πρώτο αυτοβιογραφούμενο πρόσωπο, σε γλώσσα λιτή και πυκνή, στη γλώσσα της μαγκιάς που, ταυτόχρονα, σπαστή και με υπονοούμενα, είναι κι η γλώσσα των νοερών μονόλογων, η γλώσσα που μιλάμε εντός στο μόνο πρόσωπο επί γης που δε ζητά εξηγήσεις.
Πορτραίτα ανδρών, πορτραίτα του ποτού, του ξενυχτιού, των χαμένων στα μπαρ της Αθήνας μα και Μυκόνου βέβαια.
Στιγμές.
Να πας στο μπάνιο «την ώρα που δυό κωλαράκηδες ναύτες χόρευαν.. ένα χασαποσέρβικο» και βγαίνοντας να έχεις μεταμορφωθεί σε Ανδρέα Παπανδρέου και να χαιρετάς «Ελληνικέ λαέ» τραπέζια ως το δικό σου.
Να είσαι «εξηνταπέντε, εκείνη πενήντα επτά» αλλά ίδια ολόιδια σαν τότε στην παραλία του Άγιου Σώστη στη Μύκονο, τώρα ξενοδοχείο Κάρλτον χωρίς λόγια, «ένας σάρκινος ανεξόφλητος λογαριασμός».
Και «η Καγκέλω, ρε», παλιά ιστορία (κάποιοι ακόμα κάτι θυμόμαστε), «οικοδόμος και πρώτη γκόμενα στη Χαβάη» που στηνόταν στα κάγκελα στο Σταθμό Πελοποννήσου «και την παίρνανε τα κωλόπαιδα στο όρθιο».
Και ντρόγκες, τριπάκια στο νησί που «έχει μπει ο διάβολος στο σπίτι και θα με σκοτώσει» λέει ο φίλος και τρέχει το Δελό απ’ την Άνω Μερά, παρατά τη δουλειά και καταριέται ο Μάρκος πίσω του «Κακό χρόνο νάχεις» (για μας που θυμόμαστε) μα «έτρεμε σαν το ψάρι» ο άλλος στο σπίτι στο Μαράθι και «φόραγε μια κελεμπία μπορντώ- καλέ, τι φοράει ο ζαβός;».
Και με όλα αυτά, τραγούδι, πάντα. Τραγούδια λαϊκά, «αυτός ο άνθρωπος αυτός», παλαμάκια να βαράει ο Κατσιφάρας. Και ο Στέλιος πάντα διαποτίζει διαπερνά. «Στα δέκα χρόνια απ’ το θάνατο του Στέλιου Καζαντζίδη, πήγα στο νεκροταφείο..» και χόρευε ο χοντρούλης ο παπάς «Μη μου λέτε γι’ αυτή». Αφού ως γνωστόν «οι οπαδοί του Καζαντζίδη έχουν καλύτερη φωνή από τους σημερινούς τραγουδιστές».
Άλλα δε λέω, διαβάστε το.
Δημήτρης Μανιάτης είναι αυτός.
_______________________________________________
'Η ΚΑΓΚΕΛΩ' του Δημήτρη Μανιάτη, Διηγήματα, Μετρονόμος
Καφρίλα. Ξέρετε τι κάνουν τα λέιζερ και τα ντεσιμπέλ στα πουλιά που φωλιάζουν κι αναπαράγονται στο πάρκο και ζωντανεύουν τη φύση; Υπολογίσατε τι μαρτύριο είναι η ηχορύπανση για τους κατοίκους της Αθήνας;
Ένα πάρκο έχουμε, ας το καταστρέψουμε.
Μα και πόσο θυμίζει Ινδία αυτό το εκ παραλλήλου αγγλιστί. Υπάρχει σύνδρομο πρώην αποικίας ή προσπαθούμε να το εφεύρουμε;
Ή που ναι, περνά ο τουρίστας γωνία Αλεξάνδρας και Πατησίων και κλείνει ρεζερβέ.
Τρελαθήκατε ή χαζέψατε; Ποιοι τα αποφασίζουν αυτά;
Όχι ότι νοιάζονται για τη γνώμη μου αλλά προτείνω εμείς οι Αθηναίοι να μποϋκοτάρουμε ΚΑΙ να ζητήσουμε εξηγήσεις. Με ονόματα.
Αντιγράφω περιγραφή από
Η αυθαιρεσία του ενός ανοίγει το δρόμο και για τον άλλο...
Το GreenPark από ένα καφέ-εστιατόριο μετατρέπεται σε δεύτερο συναυλιακό κέντρο μέσα στο πάρκο.
Χτες Τρίτη 11 Ιουνίου όχι μόνο έκανε συναυλία που αντηχούσε σε όλο το Πάρκο ξεκουφαίνοντας τους περιοίκους, αλλά χρησιμοποίησε και laser προβολείς προσβάλοντας την ίδια την έννοια του πάρκου τυφλώνοντας την πανίδα επάνω στα δένδρα.
Ηδη διαφημίζει συναυλίες κάθε Παρασκευή και Kυριακή. Δύο συναυλιακά κέντρα μέσα στο Πεδίο του Άρεως
Γίναμε πλέον με την βούλα παραλιακή.
Ακούει η Περιφέρεια ή θεωρεί ότι έτσι γινόμαστε Ευρώπη;
#ΠεδίοΤουΑρεως