Μια δύσκολη στιγμή για τους φίλους,
το παραλίγο Ρουά Ματ στη γνωστή παρτίδα με το Θάνατο,
έστειλε στα δικά μου λόγια έναν απελπισμένο φίλο
κι η λύπη του έγινε η δική μου η χαρά, το δώρο το ύψιστο που κάθε φτωχός γραφιάς βαθιά στα μύχια της καρδιάς ελπίζει κι ονειρεύεται.
Μια φαντασίωση κρυφή:
οι αναγνώστες που σηκώνονται αναμαλλιασμένοι από του πόνου το κρεβάτι ―σπρωγμένοι από εκείνο που ο Σεφέρης περιέγραφε ως «την καύλα*» να τρέχεις σπίτι για να ξαναδιαβάσεις κάτι» ― και κυριευμένοι από τέτοια ανάγκη τρέχουν στη βιβλιοθήκη με τα αγαπημένα τους (ραφιού ή οθόνης) κι εκεί, εκεί - εκεί εκεί οι αναγνώστες με βιαστικά δάχτυλά που από πόθο και βιασύνη τρέμουν και υπερπηδούν
και , εκεί λοιπόν
αντί για Σαίξπηρ ή Ευριπίδη ή Νομπελίστες μελοποιημένους βραβευθέντες κα ήρωες ή ιερούς νεκρούς, πιάνουν Εμάς και μας τιμούν με το ύψιστο παράσημο το της «Δίψας* να Ξαναδιαβαστεί».
Ιδού της Οδού λοιπόν περί Θανάτου και γιατί εγώ μοιάζει σα να γυρίζω γύρω από τον εγωπαθή εαυτό μου
―«καταστρέφουσα τον λόγον» όπως λένε οι νομικοί όταν κλείνουν κυκλικά σαν ουροβόρος που τελειώνει στην αρχή του― και
αναδημοσιεύω τη αγαπητή μου 'Οδό' της Καστοριάς που με τιμά αναδημοσιεύοντάς με από αυτό το blog που εγώ μόλις αναδημοσίευσα. Για τους νεκρούς μας - θέμα δικό μου της καρδιάς.
________________
* παράσημο της «Δίψας* να Ξαναδιαβαστεί».
Επειδή παραπάνω δε υπάρχει να ζητήσω στις κρυφές κι απόρρητες μου προσευχές στο Θεό Φτωχών Γραφιάδων, παρά την Καύλα* τη σεφερική (που για να συμπεριληφθούν κι ευαίσθητες υπάρξεις, στο νοερό παράσημο τη λέω 'Δίψα').
