Πριν από πάρα πολλά χρόνια μπήκα, με συνοδό και γάτα, σε ένα τραίνο [sic] για την Πελοπόννησο. Συνηθισμένη από άλλες χώρες δεν αγόρασα εισιτήριο πρώτης θέσης.
Το τραίνο ξεκίνησε και εντός δεκαλέπτου βγήκαν τα τάπερ με κεφτέδες που σκόρπισαν μιά ευωδιά σκόρδου και σάπιου ψαριού (τα αυγά εργοστασίου, αν έχετε την τύχη να ζείτε σε χωριό και δεν το ξέρετε, μυρίζουν σάπιο ψάρι) και, φυσική συνέπεια ίσως, οι σακούλες εμετού που εκείνα τα χρόνια ήταν παρούσες σε πλοία, τραίνα, λεωφορεία. Μαζί μ' αυτά τα ωραία εκδηλώθηκε κι ο ρατσισμός.
Διότι δίχως αξεσουάρ ταπεράκι κι εμετό οι συνεπιβάτες συμπέραναν ότι ήμασταν ξένοι κι επειδή η ξενοφοβία τους ώθησε σε παραληρηματικές εικασίες συμπέραναν πως το γατοκάλαθο είχε μέσα φίδια, ο ψηλόλιγνος ευγενής συνοδός ήταν φακίρης και η μαντάμ Ινδή χορεύτρια.
Χαριτωμένη ομαδική παράκρουση λαϊκής φαντασίας μα η οσμή του βαγονιού γινόταν αποπνικτική και αποπειράθηκα να αλλάξω θέση.
'Παντού είναι γεμάτο', με πληροφόρησαν, 'εκτός κι αν αλλάξετε για Πρώτη θέση' πράγμα που έκανα. Και με λίγα βήματα βρέθηκα στην Ευρώπη του περασμένου αιώνα. Άδειο βαγόνι, φαρδιές βελούδινες πολυθρόνες με ολόλευκα 'antimacassars' στη θέση του κεφαλιού (συγγνώμη, τη λέξη δεν την ξέρω μα οι κυρίες του προηγούμενου βαγονιού θα τα ονόμαζαν πιστεύω 'σεμεδάκια'). Το mitsouko μου ανακατεύτηκε με την απλή κοινή μυρωδιά τραίνου κι η διαδρομή συνεχίστηκε χωρίς άλλο επεισόδιο.
Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού (πόσο μάλλον γυναικός) και στην επιστροφή ζήτησα εισιτήριο Α' θέσης.
―Δεν έχει, απάντησαν, τα τραίνα είναι βουλγάρικα.
Θαυμάσια, σκέφτηκα. Ω, ο υπαρκτός σοσιαλισμός, mon cher, αυτό είναι πρόοδος! ―και, πριν γελάσετε αγαπητοί αναγνώστες, υπενθυμίζω πως μιλάμε για πριν την πτώση του τείχους όταν κάθε διανοούμενος που σεβόταν τον εαυτό του διάβαζε Σολζενίτσιν με ένα αίσθημα ενοχής.
Μα μην πολυλογώ, εσείς, τα παιδιά του 21ου αιώνα το καταλάβατε πως μόλις αντίκρισα από μέσα το βαγόνι επιβεβαιώθηκε ο Σολζενίτσιν.
―Στα γκούλαγκ μάς πηγαίνουν, άμοιρο γατί!
Θέλετε λεπτομέρειες; Καθίσματα στενά, 2 θέσεις σα για έναν, δίχως χώρισμα, πορτοκαλί σκληρό πλαστικό κι οι οσμές οι ίδιες του πηγαιμού.
Τότε εμπέδωσα το πρώτο μάθημα. Ισότης για τους πολιτικούς δε σημαίνει άνοδος επιπέδου, μαρξιστικό "ψωμί και τριαντάφυλλα" και άλλα ωραία που γράφουν και διαβάζουν οι διανοητές της γης. Αλλά σημαίνει κατέβασμα του επιπέδου ζωής έτσι ώστε να ζει σε ίσα χάλια μιά απέραντη λαϊκή τάξη.
Απογοήτευση; Νόμιζα, μα με περίμεναν χειρότερα. Διότι, αποφασισμένη να κατέβω στην επόμενη στάση διέσχισα το εν κινήσει τραίνο κι ανακάλυψα τι; Την πρώτη θέση. Ένα, μικρό σα μυστικό, άδειο βαγόνι λίγων θέσεων, όπως χωρίζουν πια τη business class στα αεροπλάνα, κι εκεί εγκαταστάθηκα μετά γατιού και συνοδού και μαύρων σκέψεων.
Ήρθε στην επιφάνεια σήμερα η παλιά αυτή ανάμνηση μόλις διάβασα την κάτωθι είδηση:
Με απ' ευθείας ανάθεση η Ελλάδα απασχολεί κορυφαία αμερικανική δικηγορική εταιρεία, η οποία εδώ και ένα χρόνο εξετάζει τον τρόπο ολοκληρωτικής αναδιάρθρωσης του χρέους και τη δυνατότητα εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη. Στις 27 Ιουλίου η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε την ανάθεση του ρόλου χρηματοοικονομικών συμβούλων για το εν εξελίξει πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων στις τράπεζες ΒΝΡ Paribas, Deutsche Bank και HSBC.
Ξεκαθαρίζω, εξ αρχής πως σοβαρό πολιτικοοικονομικό σχόλιο θα κάνουν άλλοι. Η καλλιτέχνις έχει άλλο χρέος. Να εξιστορεί την πορεία της ανθρώπινης συνείδησης κάνοντας γενικό το ειδικό αντλώντας μέσα του για την πανανθρώπινη εμπειρία.
Για μένα, κι όποιον έζησε στην προ-ΕΟΚ/Ε.Ε. Ελλάδα δεν είναι που δεν είχαμε καλά αυτοκίνητα (εκτός εκείνων των αιώνιων παλικαράδων που οδηγούν τα αναπηρικά- υπουργικά-βουλευτικά ή τα με ξένες πινακίδες―των 'Επιτήδειων' όπως συνήθιζε να ονομάζει αυτής της κατηγορίας απατεώνες η γενιά της Κατοχής).
Είναι που δεν είχαμε πρόσβαση στην πολιτιστική εξέλιξη της ανθρωπότητας κι ήμασταν έρμαια κάθε αλήτη πολιτικού που αποφάσιζε να πλουτίσει υποτιμώντας το νόμισμά μας (και καθιστώντας εν μια νυκτί αδύνατον (π.χ.) να συνεχίσουν τα παιδιά μας τις σπουδές τους στα εξωτερικό, να ακούσουμε καινούργια μουσική, να έρθουν συγκροτήματα ή θίασοι, να αγοράσουμε αεροπορικά εισιτήρια, βιβλία, έντυπα κ.λ. κ.λ.. Δηλαδή ζούσαμε σε μιά πνευματική απομόνωση, χωρισμένοι με το γυάλινο τοίχο της φτώχειας από την πρόοδο του πολιτισμένου κόσμου.
Προσέξτε, λόγου χάριν, το sic: του τραίνου με ―αι, όπως θα έπρεπε να γράφεται. Διότι (αν και προσπαθώ να μην αρχίσω το Γλωσσικό το θέμα το απύθμενο) η ορθογραφία των ξένων λέξεων είναι σωστό να φέρει την ιστορία τους. Κι αυτό δεν το σκέφτηκα εγώ, έχει παράδοση και όνομα, λέγεται Ετυμολογία. Αλλιώς η γλώσσα αντί να ενώνει, υψώνει γυάλινους τοίχους.
Κι όπως οι καλλιεργημένοι λόγιοι της γης, σεβόμενοι την Ιστορία της Ελλάδας, στις ελληνικής καταγωγής λέξεις το φι (για παράδειγμα) το γράφουν με ph [κι έχουμε Philip και Philippic για τον Φιλιππικό αλλά Filipinο για τον Φιλιππινέζο] έτσι κι εμείς καλό είναι στο train να κρατάμε το αι και στον Σαίξπηρ να μην προσθέτουμε το Σεξ.
Είναι ειρωνεία ή σκόπιμο άραγε που την ισοπεδωτική νέα Γραμματική την επέβαλαν οι Σοσιαλιστές της εποχής των κούφιων συνθημάτων και των Υποτιμήσεων (δραχμής και γλώσσας); Τάχα για να βοηθήσουν το λαό τον αγράμματο, τον δίχως πρόσβαση σε ξένες γλώσσες, τον υποτίμησαν φτιάχνοντας μιά νέα ελίτ δική τους. Σκόπιμα ή όχι δε με νοιάζει. Με νοιάζει που έγινε. Και αν δεν ήταν η ΕΟΚ /ΕΕ, ή όπως θέλετε πείτε την, ο Τοίχος που ύψωσε η υποτίμηση της γλώσσας δε θα ήταν γυάλινος αλλά αδιαφανής κι εσείς οι σύγχρονοι νέοι του σήμερα θα περιμένατε από τους τουρίστες να φωτιστείτε για αλλαγές μαλλιών, μυαλών και μουσικής στον πολιτισμένο κόσμο.
