Ο Θάνατος, η Λώρα Μαρξ κι ο Έλληνας Πολιτικάντης

Σήμερα κάποιος που έχει φτιάξει κόμμα έγραψε πάλι τις ανοησίες του τις οποίες οπαδοί κοινοποιούν (κι αν διαφωνήσεις απαντούν με χρυσαυγίτικο λεξιλόγιο). Αποδομεί, νομίζει, το Μαρξισμό και εξηγεί  περί υπεραξίας ξεκινώντας από μεταγραφή ποδοσφαιριστή.

Αυτά είναι εντελώς ασήμαντα και με κομματικά δεν ασχολούμαι (εξ άλλου δε γνωρίζω όσο άλλοι) ωστόσο στην υποδαπέδιου επιπέδου ανάλυσή του μεταχειρίζεται ως επιχείρημα τη φτώχεια του Μαρξ και τις αυτοκτονίες των θυγατέρων του. Έτσι τα μπουρδουκλώνουν λαϊκίζοντες με στήριγμά τους την αμάθεια του πλήθους.

Για το αν ήπιε ο Μαρξ την προίκα της γυναίκας του νομίζω δε μας πέφτει λόγος και ουδεμία σχέση έχει με το αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τα έργα του. Ωστόσο, επ' ευκαιρία θέλω να σας πω για τη μια κόρη διότι η αυτοκτονία της δεν ήταν πράξη απελπισίας αλλά ηρωισμού.

Είναι η Λώρα Μαρξ που παντρεύτηκε το γραμματέα του πατέρα της και λατρευτό μου Πωλ Λαφάργκ ο οποίος μεταξύ άλλων έγραψε  'Το Δικαίωμα στην Τεμπελιά'. Στις 26 Νοεμβρίου του 1911 αυτοκτόνησαν μαζί (εκείνη 66 εκείνος 69 ετών) επειδή πίστευαν ότι πια δεν είχαν τίποτε να προσφέρουν στο κίνημα που υπηρέτησαν. Στο σημείωμα που άφησαν εξηγούσε μεταξύ άλλων ο Λαφάργκ ότι επέλεξαν συνειδητά και οργάνωσαν αυτή την αποχώρηση όσο ακόμα ήταν υγιείς και με σώας τας φρένας διότι δεν ήθελαν να γίνουν βάρος στους άλλους. Στην κηδεία τους παρέστη ο Λένιν.

Γνωρίζουμε όλοι ότι θα πεθάνουμε μα δε γνωρίζουμε το πότε.  Από τους φιλοσόφους έχει συζητηθεί πολύ το αν και πώς η επιλογή της ώρας του Θανάτου μας είναι μια ύστατη πράξη ελευθερίας, μια ατομική επανάσταση στην ανθρώπινη μοίρα. Ένας γνωστός επίσης για μια τέτοια επιλογή είναι ο Καθηγητής και συγγραφέας Λιαντίνης όπως πολλοί νομίζω ξέρουν.

Στην εποχή μας, πέραν του φιλοσοφικού, το ζήτημα συζητιέται και από την πλευρά της Ευθανασίας.

Ό,τι λοιπόν  και αν πιστεύετε γι αυτά τα θεμελιώδη ζητήματα, είτε επιλέξετε το Θάνατό σας είτε μείνετε άπραγοι περιμένοντας την άφιξή του, ένα έχω να σας πω υπευθύνως: Μην εμπιστεύεστε τις ρητορείες των (κ)αφρόνων.

______________________________________________________________

Προσθέτω (ως συνήθως):
Δεν ήμουν η μόνη που ασχολήθηκε. 

Το Δικαίωμα Στην Τεμπελιά (Άρθρο μου)

Εικόνα πάνω

Paul Lafargue  και Laura Marx το 1870 
(41 χρόνια πριν την αυτοκτονία τους)

Ουράνιο Τόξο και 'my heart leaps up'

Μια μάταιη διαμάχη για το 'Δικαίωμα στην Τεμπελιά' από έναν κύριο αριστερό που δε με διαβάζει παρά αποσπασματικά σε διάφορες κοινοποιήσεις.

Το εξαιρετικό αυτό δοκίμιο του Πωλ Λαφάργκ σάς το συστήνω κι από εδώ. Ωστόσο όσο εκνευριζόταν ο κύριος η Μαντάμ έγραφε στο αμερικάνικό της blog όπου σήμερα έμαθε πως έχει μια πρωτιά: είναι η μόνη Ελληνίδα blogger (=όχι ρεπόρτερ) που γράφει στην Αμερική για την Κρίση  από εντός Ελλάδος. Σάς νοιάζει;

Δε νομίζω. Ούτε εμένα, μόνο που χάρηκα επειδή απέδειξε μια αρμονική ισορροπία του ταξιδιού του Λόγου. 'Αλλος μυρίζει ρόδα, άλλος βρίζει αγκάθια. 

Κι έτσι την έπαθα κι εγώ. Διότι όσο ασχολιόμουν με  σοβαρά και σκυθρωπούς, έξω έπιασε μιά αραιή βροχή κι ύστερα, για καλή μου τύχη, βγήκα να μαζέψω (καθυστερημένα) μαξιλάρια της αυλής και μού αποκαλύφθηκε η αληθινή ομορφιά της Φύσης και η αιτία που είμαι εδώ και γράφω.

Ή κατά μιά παλιότερη ανέκδοτη μετάφρασή μου:

«Αναπηδά η καρδιά μου μόλις δω

ουράνιο τόξο εις τον ουρανό επάνω:

Έτσι ήταν όταν άρχισε η ζωή μου

Έτσι είναι τώρα που είμαι άνδρας στην ακμή μου

Έτσι θα είναι όταν γέρος θα γινώ

Ή.. ας πεθάνω!

Πατέρας του Ανθρώπου είναι το Παιδί...» 

__________________

Το πρωτότυπο είναι του παλιού φίλου μου W. Wordsworth (1770-1850), κι ελπίζω να το εκτιμήσετε όσο κι ο σκύλος μου εκτιμά τα ουράνια τόξα.

Ιδού:

Το Ποίημα κάτω, 

ο Troy δεξιά στην πλάι στη γλάστρα με την αλόη. 

Enjoy:

My heart leaps up when I behold

A rainbow in the sky:

So was it when my life began,

So is it now I am a man,

So be it when I shall grow old

Or let me die!

The Child is father of the Man:

And I could wish my days to be
Bound each to each by natural piety.

_______________________________________________