ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥ

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥ 

Οι Προεκτάσεις Της Μαύρης Κάλτσας (Kέδρος)

Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού (Β.τ.Μ.)

Όνειρο Μέσα Σε Όνειρο (Β.τ.Μ.)

Τρεις Ιστορίες (Β.τ.Μ.)

Η Πόρτα Της Ληνώς (Kastellakia Records)

Τα 40 Του Θανάτου (Εκδόσεις Γαβριηλίδης)

ΠΟΥ θα με βρείτε

Τα βιβλία μου τα βρίσκετε στους εκδότες τους 

και με παραγγελία στο βιβλιοπωλείο σας.

Όμως πάντα, 

φιλοξενούνται στη  Bibliotheque  στην Πλατεία Εξαρχείων, 

στο Βιβλιοπόντικα της Ερμούπολης

και, βεβαίως, στη Βιβλιοχώρα της Μυκόνου.

Αθήνα: Bibliotheque  Θεμιστοκλέους 76 και Βαλτετσίου, Εξαρχείων
Σύρος: Βιβλιοπόντικας ΑΝΔΡΟΥ 10 Ερμούπολη

Μύκονος: Βιβλιοχώρα, Φλώρου Ζουγανέλη 31

              Τρίκυκλο, Πόλη Μυκόνου 

Επίσης με κανονικό ταχυδρομείο στη διεύθυνση :
Θεμιστοκλέους 76
& Βαλτετσίου γωνία,
πλατεία Εξαρχείων,
10680 Αθήνα
τηλ. +30-2108223067

info@bibliotheque.gr

___________________________________________________________

Για τα βιβλία μου

________________________________________________

ΈΓΡΑΨΑΝ

Παρουσιάζει ο akrat στο ΛΑΜΠΟΡΓΚΙΝΙ

20 Ιουνίου 2015

"ΤΑ 40 ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ" μια εξαίρετος ποιητική συλλογή που διάβασα....

Η ποιητική συλλογή "ΤΑ 40 ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ" της Δάφνης Χρονοπούλου που εξεδόθη εκ του εκδοτικού οίκου ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ αποτέλεσε ένα δύσκολο στοίχημα δια εμέ.

Θα πω όμως εκ των προτέρων ότι ποιητής ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ και κρίσεις περί ποιήσεως δεν κάνω. Θέλω να πω δύο λόγια όμως απλά και σταράτα. Να πω εδώ, επί τη ευκαιρία, ότι αυτοί οι κριτικοί της ποιήσεως και της λογοτεχνίας γεννούν τέτοια πράγματα που απορώ καμιά φορά με τους ποιητές...  Όταν θα ακούν το ραπόρτο ανάλυση του κριτικού δεν θα λεν μέσα τους "γαμώτο εγώ τα εννοούσα όλα αυτά"...

"Ή πιες ή φύγε απ' αυτό το πανηγύρι.

  Άμα δε θέλεις άλλο ένα ποτήρι

  κάνε το βήμα

  πες το όχι στη ζωή....

  και καταλήγει η ποιήτρια

  .... Γιατί αν δεν πίνεις δε θα καταφέρεις

       ως το πρωί τους μεθυσμένους να υποφέρεις."

Όταν μια ποιητική συλλογή ξεκινά με τέτοια δύναμη πυρός καταλαβαίνεις ότι κάθε γραμμή είναι καταιγιστική.  Εγώ έμεινα άναυδος. Το ένα ποίημα αλληλομπλέκονταν και εμφανώς υπάρχει μια διαλεκτική σχέση ανάμεσα στον θάνατο και στην ζωή, ΠΡΟΥΠΟΘΕΤΟΝΤΑΣ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΣΑΦΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ του τέλους μας. Τέλος πνευματικό, ερωτικό, φυσιολογικό τέλος.

Η διαλεκτικότητα της ποιητικής αυτής συλλογής (την οποία την βλέπω αποκομμένη αντικειμενικά διότι δεν έχω μπανίσει τις προηγούμενες) ανάμεσα στην χαρά, την θλίψη, την ζωή, τον θάνατο, την φροϋδική ψυχανάλυση και τα πονεμένα σημεία της ύπαρξης μας είναι σε ρυθμό πολυβόλου στις σελίδες.

ΤΟ ΔΩΡΟ

"Αυτός που αγαπώ

μου χτίζει ένα τάφο.

Γι΄ αυτό τον αγαπώ.

Δε θα το ξαναπώ

μα εδώ ακριβώς που γράφω

θα έχω ένα τάφο.

Γι' αυτό τον αγαπώ.

Έτσι τελειώνει αυτή η ποιητική συλλογή και ανοίγει μια ολάκερη πάρλα με το είναι μας. Ζωή, θάνατος, αλκοόλ, ουσίες πνευματικές, ουσίες πάσης φύσεως, έρως, ασθένειες, θάνατος  ζωή... Τι θέλω να πω... ΑΥΤΗ Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ δεν είναι για να την διαβάσεις να την χώσεις στην βιβλιοθήκη σου και πάπαλα. Είναι να γυρίζεις εκείθε. Και αν αγανακτήσεις με το απροσδιόριστο με την έλλειψη θέσης και δόγματος στέρεας δηλαδή γήινης ύλης ΓΡΑΦΤΟ ΣΤΑ ΠΑΛΑΙΑ ΥΠΟΔΗΜΑΤΑ  ΣΟΥ και άσε τον εαυτό σου να χαθείς στο απροσδιόριστο. Αφήσου στα χρώματα, τα αισθήματα το χάος. ΔΕΝ ΒΛΑΠΤΕΙ....

Με λίγα λόγια τι προτείνω. Να πας να αγοράσεις δύο αντίτυπα. Το ένα βάλτο στην βιβλιοθήκη σου και το άλλο βάλτο εκεί κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού. Και κάθε μια βδομάδα διάβαζε ένα ποίημα. Και έχε πάντα δίπλα σου ένα ποτί για να φεύγεις...

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΜΟΥ ΘΕΜΑΤΑ...

Αυτήν την ποιητική συλλογή από την μέρα που την αγόρασα εκ του ΦΑΡΦΟΥΛΑ ήταν στην τσάντα μου σε κατάσταση παρανομίας... Ζώντας στο χάος του ΘΑΝΑΤΟΥ την διάβαζα κρυφίως. Είναι μια ποιητική συλλογή που ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΑ ΜΕΓΑΛΟΦΩΝΑ. Άρα σαν να μην την έχω διαβάσει ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ...

Και η χεσμένη η γκαντεμιά την ημέρα της παρουσίασης εις το ωραίο καφέ εκ του "κακού" με φώναξαν να πάω να την δω... Μετά από ενάμιση χρόνο... Και άκουσα  το ένα τρίτο... Γκαντεμοκατάσταση... Γκαντεμογαμόσαυρος ο ομιχλώδης εν μέσω θέρους... Δεν πειράζει όμως είμαι σίγουρος ότι η Δάφνη ΘΑ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ... Εγώ πάντως δύο ημέρες τώρα δεν περνάω από τα στέκια γιατί ντρέπομαι που έφυγα στην μέση της Διονυσιακής μέθεξης...

Ξέρει όμως πόσο βαθιά την εκτιμώ...

_________________________________________________________

Η πόρτα της Ληνώς

Παρουσιάζουν ο ΝΙΚΟΣ ΝΤΟΚΑΣ και ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

Ελευθεροτυπία, ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 03/12/2004

Από τη Μύκονο, «που τόσα της δίνει και τόσα της παίρνει», εκπέμπει τα ποιητικά μηνύματά της η Δάφνη Χρονοπούλου. 
Με το πέμπτο βιβλίο της (όλα σύντομα, και τα περισσότερα πεζά) έρχεται να επιβεβαιώσει μια παλιά υποψία, που κρατάει από την πρώτη της κιόλας, σχεδόν εφηβική, εμφάνισή της (1979), ότι έχουμε να κάνουμε με μια υψηλόστοχη- αλλά χαμηλών τόνων- γραφή. Το ενθαρρυντικό και παρήγορο στοιχείο είναι ότι η συγγραφέας, που άφησε την πρωτεύουσα για να εγκατασταθεί στα Καστελλάκια της Μυκόνου, δείχνει να διδάσκεται τόσο από το περιβάλλον, από το οποίο και εμπνέεται, όσο και από τη διαδικασία και την εμπειρία της ίδιας της γραφής. 
Μια σκωπτική διάθεση διατρέχει σχεδόν όλα της τα ποιήματα, χωρίς όμως να παραδίδεται η γραφή της σε εύκολες λύσεις. Διεισδυτική, οικεία, σχεδόν φιλική, η φωνή της περιβάλλει τα αντικείμενα της έμπνευσης, καταφέρνοντας όμως να μην παραδίδεται στο φιλόξενο, και γνωστό και αγοραίο. Μια φωνή ακούγεται σαν απόμακρη, ενώ είναι ακριβώς δίπλα μας. Γραφή πυκνή και συχνά ελλειπτική που «παίζει» στο μεταίχμιο μοντέρνου και παραδοσιακού στίχου.

Τρεις ενότητες συνθέτουν το βιβλίο της των 40 ποιημάτων: «Ο τόπος», «Οι άνθρωποι», «Οι σκέψεις». Πομπός και δέκτες των μηνυμάτων βρίσκονται στο κυκλαδίτικο, κοσμοπολίτικο νησί, αλλά η ποίηση της Δάφνης Χρονοπούλου αποφεύγει -σχεδόν προγραμματικά- την τουριστική εκδοχή αυτού του τόπου. «Φτιάχνουμε κήπους, / κρατάμε τύπους, / διορθώνοντας το έργο των θεών», ψιθυρίζει στους «συντοπίτες» της. Ν.«Kastellakia Records», σελ. 72

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 03/12/2004

____________________

παρουσιάζει ο  Μπάμπης Δερμιτζάκης

Δάφνη Χρονοπούλου, 'Τρεις ιστορίες'

H παρακάτω βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στο Λέξημα

Κυριολεκτικός ο τίτλος, τρεις νουβέλες με ισάριθμες ιστορίες περιέχει αυτό το βιβλίο της Δάφνης Χρονοπούλου. Οι δυο είναι σονάτες για βιολί και πιάνο, έναν άντρα και μια γυναίκα, ενώ η άλλη είναι κονσέρτο για βιολεντσέλο και ορχήστρα. Όχι πιάνο, όχι βιολί, αλλά βιολεντσέλο, με τον μελαγχολικό τόνο της ματαίωσης, ή καλύτερα του ennui, της ανίας. Ας ξεκινήσουμε από αυτή την ιστορία, την πρώτη στη σειρά, με τίτλο «Ο τελευταίος υπερασπιστής». Διαβάζοντάς τη μου ήλθε συνειρμικά στο νου η ταινία «Ο άγγελος του θανάτου» με την Ελίζαμπεθ Τέηλορ και τον Ρίτσαρντ Μπάρντον. Μια Ρωσίδα ευγενής, τυφλή, έχει μια αυλή από παράσιτα γύρω της που τρώνε και πίνουνε με έξοδα δικά της και όχι στην υγειά της: την κουτσομπολεύουν ασύστολα. Αυτή, μέσα στο σκοτάδι που την περιβάλλει, έχει διαλέξει αυτό τον τρόπο για να εξαγοράσει την κοινωνικότητά της. Διατηρεί όμως αμείωτο τον αέρα της αρχόντισσας: αγέρωχη και επιβλητική. Τι άλλο μπορεί να περιμένει εκτός από το θάνατό της;Εστιαστής στην αφήγηση είναι ο Σάσα, ο ανεψιός της, μέσα από τα μάτια του οποίου βλέπουμε τη γριά αριστοκράτισσα. Ο αρχικός του οίκτος μετατρέπεται σε έκπληξη, μπροστά στην τόση ψυχική δύναμη που κρύβει η θεία του. Η Δάφνη είναι αριστοτέχνης στην περιγραφή λεπτών ψυχολογικών χαρακτηριστικών και καταστάσεων. Ένα από τα ωραιότερα σημεία της νουβέλας είναι η περιγραφή του δισταγμού του Σάσα να αγκαλιάσει μια κοπέλα, και τη δική της προσμονή για ένα αγκάλιασμα που δεν έγινε, γιατί σε λίγο ήλθε ο «δικός» της. «…η Ζώη… έμενε εκεί μετέωρη ανάμεσα σε δυο χέρια, το ένα ταπεινωτικά σίγουρο γι αυτήν και το άλλο υποτιμητικά διστακτικό, μα και τα δυο αδιάφορα τώρα» (σελ. 29). Από την ανία πάσχει και ο επόμενος ήρωάς της, ο Μιχάλης. Τα φτιάχνει με τη Λάλα, μια γυναίκα ασυνήθιστη. «Καστανόξανθη, και κακομαθημένη, και αναίσθητη» (σελ. 46), «τη γελοιότερη, τη συντηρητικότερη, την πιο αφύσικη γυναίκα του κόσμη» (σελ. 46), «η πρόστυχη καταναλωτική μανία της» (σελ. 49). «Τη λάτρεψε παράφορα η Μιχάλης διότι αποτελούσε την τελευταία του ελπίδα. Μόνο αυτή η ολοκληρωτικά αφύσικη ήταν δυνατόν να τον βγάλει από την απάθεια και να τον σώσει από τη μοίρα του» (σελ. 50). Όταν θα τον παρατήσει, θα εκπλαγεί. Γιατί, όπως γράφει με διεισδυτικότητα η Χρονοπούλου, «υπάρχουν και κάποιοι που θεωρούν ελάττωμα το να είναι αηδιαστικοί και προτιμούν να αποφεύγουν εκείνους τους οποίους αηδιάζουν» (σελ. 52). Στο τέλος της νουβέλας ο Μιχάλης, επιτυχημένος πολιτικός, βλέπει έναν απόμαχο της πολιτικής να πίνει ήσυχα την πορτοκαλάδα του, εδώ και είκοσι χρόνια, στη δροσιά της Βουκουρεστίου, και στο πρόσωπό του βλέπει το δικό του μέλλον. Αναπολεί τα περιπετειώδη ταξίδια του στον κόσμο με τη Λάλα. Στο «Όνειρο της πεταλούδας», την τρίτη νουβέλα της, η Μινόξι και ο Σίντι, δυο ναρκομανείς, περιφέρουν τη σχέση τους ανά τον κόσμο πριν αγκυροβολήσουν σε μια ερημική παραλία, όπου αυτή, άρρωστη, θα υποκύψει. Με φοβερή διεισδυτικότητα γράφει πάλι η Χρονοπούλου: «…έτσι είναι οι σχέσεις των ανθρώπων, διότι στις δυσκολίες παρατηρείται το φαινόμενο της τραμπάλας κι όταν ο ένας δυναμώνει ο άλλος αδυνατίζει, η εξύψωση του ενός συνεπάγεται την κατάπτωση του άλλου και οι ερωτευμένοι μαθαίνουν ν’ ανεβοκατεβαίνουν απαλά απολαμβάνοντας τις φευγαλέες στιγμές ισορροπίας» (σελ. 73). Αν για τη Δύση ο κόσμος είναι μια σκηνή, για την Ανατολή η ζωή είναι ένα όνειρο. «…η πραγματικότητά μας είναι μια παραίσθηση αφού δεν είμαστε παρά το όνειρο της πεταλούδας κι όταν ξυπνήσει η πεταλούδα η ζωή μας θα τελειώσει» (σελ. 79). Ο Guan Hanqing, ο Αισχύλος της Κίνας όπως επονομάστηκε, έχει γράψει ένα ομώνυμο θεατρικό έργο βασισμένο σ’ αυτή την αντίληψη, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι διαδομένη σε όλους τους πολιτισμούς. 

Η Δάφνη Χρονοπούλου αρέσκεται στους αποκλίνοντες ήρωες, τους οποίους περιγράφει με οξύτατη ψυχολογική διεισδυτικότητα, μέσα σε περίπου εξωτικά σκηνικά και σε ασυνήθιστες καταστάσεις. Εξαιρετικά πρωτότυπη, φαίνεται ως μια πάρα πολύ ταλαντούχα πεζογράφος.

http://hdermi.blogspot.gr/2009/10/blog-post_18.html

_______________

ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΉΓΟΣ

  

Δάφνη Χρονοπούλου, Τρεις Ιστορίες

H παρακάτω βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στο dimitrisbarbarigos.blogspot

Κάθε ιστορία έχει το χρώμα της.

Με αυτή τη φράση ξεκινάει το βιβλίο της "Τρεις ιστορίες" η Δάφνη Χρονοπούλου.

Δεν λαθεύει καθώς η κάθε μια απο τις τρεις που έχει γράψει αναδεικνύουν διαφορετικά συναισθήματα στους ήρωες της.

Ήρωες αληθινοί, άνθρωποι με αναγνωρίσιμους χαρακτήρες που ζουν ανάμεσα μας.

Η συγγραφέας δημιούργησε τον καθένα με ξεχωριστή προσωπικότητα και τοποθετημένους στον χωροχρόνο και το κοινωνικό πλαίσιο που αναφέρονται οι μυθιστορίες της.

Η γραφή της είναι απόλυτα οργανωμένη στις απαιτήσεις του ποιοτικού διηγήματος.

Η αφήγηση μέσα από τις κορυφώσεις, τις εκπλήξεις, τις συγκρούσεις και τις συγκινήσεις που είναι επιθυμητοί και αναγκαίοι παράγοντες στην καλή οργάνωση μιας μυθιστορίας, γεννούν εικόνες στο νου του αναγνώστη.

Είναι η μαγεία των λέξεων να απευθύνονται και στις πέντε αισθήσεις εκφράζοντας το ύφος της συγγραφής, το χρώμα, τη φόρμα, την πλοκή.Πλούσιος και εκφραστικός λόγος με πολυτονικό σύστημα που δίνει μια άλλη δυναμική στα κείμενα τα οποία παρασέρνουν το μυαλό να ταυτιστεί με τις αναζητήσεις των ηρώων της. Ευκολοδιάβαστες ιστορίες που αφήνουν σκέψεις μετά το τέλος της ανάγνωσης.

Απόσπασμα:

«Όταν τη γνώρισε ήταν τόσο μαστουρωμένη που ο Σίντι δεν κατάλαβε ότι θα την ερωτευόταν. Διότι δεν του άρεσαν οι τοξικομανείς.

Χόρευε μόνη της, έτσι που χόρευαν τότε, αληθινό κορίτσι του ’70 με τα μάτια κλειστά, δίχως παπούτσια, μ’ ένα τεράστιο κίτρινο τριαντάφυλλο στερεωμένο στη ζώνη της...»

_________________________________________________________