13 Οκτωβρίου- η Ηλιοστάλακτη

 

13 Οκτωβρίου, τα γενέθλια της Στάλης, της πιο γλυκειάς, της πιο πιστής μου φίλης και γειτόνισσας.

Πενθούσα τότε το γκρέμισμα του παλιού σπιτιού μας στο Λυκαβηττό. Φοβόμουν πως την έχανα.

Δεν την έχασα. Βλεπόμασταν και μιλούσαμε, ερχόταν στη Μύκονο, ταξιδέψαμε μαζί στην Πόλη και το Βερολίνο. Κι ήταν πάντα κοντά μου, ο πιο καλός άνθρωπος που γνώρισα.

Πενθώ τώρα. Όχι για τοίχους και τη γκρεμισμένη Αθήνα μου μα για τον καρκίνο που τη σκότωσε μετά από αγώνα γενναίο μα άνισο.

Στάλη μου, μου λείπεις και θα μου λείπεις όσο ζω 

για ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ―ή λίγα.

________________________

Ρωμανού Μελωδού 5

από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου

__αφιερωμένο στη φίλη και γειτόνισσα μιας ζωής Iliostalaxti Vavouli

__ http://kastellakia.blogspot.gr/2014/10/5-7-9-2001.html

Berlin's Arc― Βερολίνο: το καταφύγιο Берлинский ковчег #drugs

Στο Βερολίνο με την παράδοση φιλοξενίας αντιφρονούντων, έχουν καταφύγει και θύματα του Πολέμου Των Ναρκωτικών, άνθρωποι που χτυπημένοι αλύπητα από τους σκληρούς νόμους της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αναγκάστηκαν να εκπατριστούν. 

Για να επιβιώσουν είχαν το θάρρος να αφήσουν πίσω τη ζωή τους οικογένεια, φίλους, γλώσσα, σπίτια, δουλειές και μέσα από πολλές δυσκολίες παλεύουν για μια καλύτερη ζωή. 

Έχω γνωρίσει κάποιους από αυτούς τους εμιγκρέδες, ανταλλάσσουμε ιδέες και πληροφορίες, συνεργαζόμαστε στον κοινό αγώνα.  Γι αυτό παρουσιάζω με συγκίνηση το ντοκιμαντέρ για τις ζωές τους, τη δυστυχία που πέρασαν και τη γαλήνη που βρήκαν πλέον στο πολυπολιτισμικό κι ελεύθερο Βερολίνο.

Οι νόμοι αυτοί δεν έχουν αλλάξει. Η παράλογη αυστηρότητα που τσακίζει ανθρώπινες ζωές δεν έχει μετριαστεί. Τα περιστατικά ανθρώπων που φυλακίζονται και βασανίζονται είναι δυστυχώς  μόνιμη έγνοια μας.

Το ντοκιμαντέρ είναι 'δικό μας' (της κοινότητας χρηστών) και φρεσκότατο. Δυστυχώς δεν έχει ελληνικούς υποτίτλους αλλά το κλικ κάτω δίνει επιλογή άλλων γλωσσών.

https://youtu.be/KY74ailwIHQ

Фильм «БЕРЛИНСКИЙ КОВЧЕГ» — это истории людей, которые нашли в себе силы и покинули свои страны, чтобы выжить. Там они оставили все, что любили и чем жили – родных и близких, мечты и надежды, имущество и свой привычный образ жизни. Им больно до сих пор, но, вместе с тем, это их сила и их путь к свободе. Всех их принял Берлин. Сегодня Берлин – это то место, где можно выдохнуть и, наконец, почувствовать себя в безопасности. "Berlin's Arc" are the stories of people who found strength in themselves and left their countries to survive. There they left everything that they loved and lived with - their relatives and friends, dreams and hopes, property and their usual way of life. They are still in pain today, but this is their strength and their way to freedom. Berlin accepted all of them. Today Berlin is a place where you can breathe out and finally feel safe. There is a song by Boris Belyaev in this movie: You stepped on this unbeaten way, Now you can’t bring it back Like you cannot unwrite What already was written. You don’t know anymore what’s real, Just dread this limbo that’ll be here, When Lucifer starts this infernal fire in you. You sold yourself to Lucifer And now you’re forever there. You sold your soul and even sold your flesh. You traded for this hellish pain, This limbo, snow in vein. This life and ladies’ love and your own self.

Ηλιοστάλακτη Βαβούλη ― rip

Δεν έχω λόγια, χάνομαι. 

20 χρόνια γειτόνισσες στον ίδιο κήπο, σχεδόν 40 χρόνια φίλες κι η εκτίμησή μου μόνο αυξανόταν γι αυτή τη γενναία γυναίκα, την πιο διακριτική, πιο ευγενική, πιο γενναιόδωρη αληθινή κυρία που έχω γνωρίσει, κι άλλη δεν υπάρχει.

Στάλη!

Στάλη δεν ήταν για έτσι αυτό, ανάποδα το περιμέναμε. Εσύ θα έλεγες για μένα. Εσύ, ως τα βαθιά γεράματα, θα άνοιγες παλιά χαρτιά με ποιήματα που σου αφιέρωνα κάτω από την ελιά μας, και θα θυμόσουν και θα θύμιζες εσύ, όχι εγώ όπως τώρα.

Δεν έχω λόγια.

Μόνο δάκρυα.

Σκοτείνιασε η ζωή μου.

__________________________________

 Εικόνες

―τον περασμένο Νοέμβριο στου Κασάμπαλη στο Βερολίνο περιγελάσαμε την αρρώστια

 ―στο σπίτι της, πρώτη χημειοθεραπεία, Απρ. 2013

―ταξίδι πάλι, Κωνσταντινούπολη  Δεκέμβριος 2011, 'φίλες για πάντα' όπως έλεγε.

― 'Ρωμανού Μελωδού 5― β΄ το δικό της από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου [στο goo.gl/yMo5bH  λίγα για την αφιέρωση].

_______________________

Γρηγόρης Λαμπράκης ― Τραμπούκοι το Μάιο στη Θεσσαλονίκη

Σα σήμερα, 22 Μαΐου 1963 δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη ο βουλευτής Γρηγόρης Λαμπράκης σε ομιλία του για την Ειρήνη. Γνώριζε πως υπήρχε σχέδιο δολοφονίας του και είχε ζητήσει προστασία από τη Αστυνομία.

Αναρτώ τη φημισμένη φωτογραφία διότι

ο Μαραθώνιος (αν δεν το έχετε υπ' όψιν) θυμίζει πάντα το Γρηγόρη Λαμπράκη ο οποίος πέραν της βουλευτικής του ιδιότητας ήταν και γιατρός (που δεχόταν στο ιατρείο του μια μέρα της εβδομάδας δωρεάν), ειρηνιστής μέλος του ελληνικού Κινήματος Ειρήνης αλλά και αθλητής, ο δρομέας που στις 21 Απριλίου 1963 βάδισε τον πρώτο Μαραθώνιο-πορεία για την Ειρήνη, με παγκόσμια απήχηση. Η Κυβέρνηση Καραμανλή τον είχε απαγορεύσει, πρωί-πρωί ανακοινώθηκε και απαγόρευση συγκεντρώσεων αλλά ο Λαμπράκης αλλού με συμπαράσταση κατοίκων αλλού χρησιμοποιώντας τη βουλευτική του ιδιότητα (και κάποια ψέματα στους χωροφύλακες ότι πήγαινε στο εξοχικό του) πέρασε τα μπλόκα, έκανε μόνος του την πορεία και τερματίζοντας άνοιξε ένα πανώ με τη λέξη 'ΕΛΛΑΣ' και το σήμα της ειρήνης. Η φωτογραφία του είναι μέρος της εικονογραφίας του 20ου αιώνα κι η πράξη του, όπως κι η δολοφονία του ένα μήνα μετά, έμειναν στην Ιστορία και παραμένουν χαραγμένες στο συλλογικό μας ασυνείδητο.

Φέρνω βιογραφικό, σύνδεσμο για την ταινία 'Ζ' του Γαβρά (με ελληνικούς υποτίτλους), άρθρο για το Λαμπράκη στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου και τη φιλία του με τον Αμερικανό Jesse Owens και το έργο του Αλέξη Ακριθάκη, εμπνευσμένο από τη φωτογραφία του Λαμπράκη στο Μαραθώνιο που έτρεξε μόνος του για την Ειρήνη.

_____________________

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης (Κερασίτσα Αρκαδίας 3 Απριλίου 1912 – Θεσσαλονίκη 27 Μαΐου 1963) ήταν γιατρός, αθλητής, και πολιτικός που δολοφονήθηκε από  παρακρατικούς.

___________________________
Σινεμά: Συστήνω το 'Ζ' του Κώστα Γαβρά (1969) δυστυχώς δεν το βρίσκω πια με ελληνικούς υποτίτλους.

Νόστιμον ἦμαρ· 

Ο Jesse Owens και ο Γρηγόρης Λαμπράκης, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936.

Ο Λαμπράκης αγωνίστηκε στο άλμα εις μήκος και στο τριπλούν με τα χρώματα της Ελλάδας.
Ο Οwens κέρδισε 4 χρυσά μετάλλια σε εκείνους τους Ολυμπιακούς, στα 100 μέτρα, στα 200 μέτρα, στο μήκος και στην σκυταλοδρομία 4x100 με την ομάδα των ΗΠΑ, προκαλώντας έκπληξη και θαυμασμό, αλλά και την οργή των φυλετιστών του Γ' Ράιχ.

Στο βιβλίο του Τζέρεμι Σαπ για τους Ολυμπιακούς του ’36, υπάρχει η εξής δήλωση του Owens: «Δεν με σνόμπαρε ο Χίτλερ, αλλά ο Φράνκλιν Ρούσβελτ. Ο Πρόεδρος δε μου έστειλε ούτε ένα τηλεγράφημα». Πράγματι, ο Πρόεδρος Ρούσβελτ δεν αναγνώρισε ποτέ τις επιτυχίες του ολυμπιονίκη ούτε τον κάλεσε στο Λευκό Οίκο. Υποστηρίζεται ότι, επειδή ο Ρούσβελτ έκανε προεκλογική εκστρατεία, δεν ήθελε να χαλάσει την εικόνα του και να δυσαρεστήσει τη ρατσιστική Αμερική που είχε μεγάλη εκλογική δύναμη.

Για τον Οwens δεν αδιαφόρησε μόνο ο Πρόεδρος Ρούσβελτ, αλλά ολόκληρη η χώρα. Ακόμα και μετά από τέσσερα χρυσά μετάλλια, κανείς δεν του προσέφερε τις χορηγίες που δικαιωματικά άξιζε. Οι διαφημιζόμενοι δεν ήθελαν να ταυτίσουν τα προϊόντα τους μαζί του, γιατί οι καταναλωτές δεν θα τα αγόραζαν! Τρία χρόνια μετά το Βερολίνο, αναγκάστηκε μάλιστα να δηλώσει χρεωκοπία μετά από μία αποτυχημένη επιχειρηματική προσπάθεια και για να επιβιώσει υποχρεώθηκε να τρέχει σε κούρσες με αντίπαλους άλογα… Μετά το τέλος της αθλητικής του καριέρας, ο Όουενς έγινε μανιακός καπνιστής και πέθανε από καρκίνο στους πνεύμονες, στις 31 Μαρτίου του 1980 σε ηλικία 66 ετών.

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονήθηκε από παρακρατικούς σαν σήμερα, στις 22 Μαΐου του 1963, στην συμβολή των οδών Ερμού και Βενιζέλου στην Θεσσαλονίκη, σε ηλικία 51 ετών.

______________________________

Από την Αλέξη Ακριθάκη, εμπνευσμένο από τη φωτογραφία του Λαμπράκη στο Μαραθώνιο που έτρεξε μόνος του για την Ειρήνη.

 

______________________________

Για το Λαμπράκη στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου και άλλα πολλά έχω στο: Μαραθώνιος στην αρχαία Σπάρτη κι επικίνδυνοι Παραολυμπιονίκες;

http://daphnechronopoulou.blogspot.gr/2013/11/blog-post_10.html#ixzz49OaVkQWd

Cassambalis― Η Τέχνη της ζωής και τα κεφτεδάκια της Καγκελαρίου

Cassambalis. 

Μην τον πείτε Κατσίμπαλη όμως αν και είναι εξ ίσου θρυλικός.

Το φωτεινό νησί με τα ορεκτικά εδέσματα στο κέντρο μοιάζει με νεκρά φύση ολοζώντανη που περιμένει το Φλαμανδό ζωγράφο της, στημένη για αρχοντική γιορτή· ενώ η Τέχνη η απαράμιλλη η αυθεντική κρέμεται στους τοίχους. Του Αλέξη Ακρθάκη μόνιμη η πλούσια έκθεση, κι ανάμεσα σκίτσα, γλυπτά, posters ιστορικά και, κάτω, σα βγεις ―μέσα από σκάλα θεατρική, πόρτες κλειστές μυστηριώδεις― «σα βγεις στον πηγαιμό προς» τα Toiletten μπαίνεις στου Helmut Newton το Berlin που οδηγεί στον υπόγειο μεν (στο Βερολίνο είμαστε, μην το ξεχνάμε) αλλά μεγάλο χώρο υποδοχής ξενοδοχείου, κενό, μαρμάρινο και σεμνά φωτισμένο με επίγνωση της θέσης του (υπογείως) όσο και του ότι πλέον πέρασε την πρώτη νιότη.

Πάνω όμως στο μπαρ ή σε τραπέζι, ο οικοδεσπότης έρχεται να χαιρετήσει τις νεοαφιχθείσες. Πληθωρικός, ευγενικός και με εκείνο το κάτι απροσπέλαστο στα μάτια που ξεχωρίζει τους φημισμένους εστιάτορες στο μαγαζί τους όπως και τους διάσημους ηθοποιούς στα καμαρίνια, δηλαδή όσους (και όταν) εργάζονται εκεί που οι άλλοι διασκεδάζουν.

Μας χαιρετά, εγκάρδια τη ντόπια φίλη που μοιράζεται το Βερολίνο της μαζί μου, και πριν στραφεί απαλά σα χορευτής για να επιστρέψει στην παρέα που καθόταν, είναι εμφανές ότι η ματιά του έχει επιθεωρήσει τα τραπέζια.

Εκεί, πάνω από το κάγκελο της σκάλας, μου δείχνει η φίλη το τραπέζι που αγαπά η Φράου Μέρκελ που στον Κασάμπαλη τρώει τα κεφτεδάκια της κι απολαμβάνει τις ώρες ξεκούρασής της αφού, μαθαίνω, τέσσερις ώρες παρέμεινε πρόσφατα και από το γεύμα δε σηκώθηκε στιγμή.

Η Καγκελάριος προφανώς δεν επιτρέπει στον εαυτό της το προσφιλές των γυναικών σουλάτσο προς τα  Τουαλέτεν. Το ίδιο ήταν κι η κυρία Thatcher, το ίδιο και πολλές βασίλισσες.

Είναι βολικό για τις γυναίκες που δεν κινδυνεύουν από τον προστάτη, ασθένεια που αποτελεί κακό του επαγγέλματος για πολλούς πολιτικούς που, λίγο οι ψηφοφορίες κι οι αγορεύσεις στη Βουλή, λίγο οι περιοδείες σε ραχούλες και χωριά, αφήνουν, λένε από παλιά, κουσούρι.  Προστάτη  βάσανα εμάς, μεγαλώνοντας  δε μας απειλούν αλλά, οι γυναίκες στη δημόσια ζωή έχουμε μάθει να προσέχουμε διπλά διότι καταλάβαμε ότι μια Καγκελάριος ή μια βασίλισσα αν θέλει να έχει κύρος δεν αρκεί να είναι άξια στη δουλειά της μα πρέπει να επιδίδεται σε χίλιες δυό μανούβρες που δε θα φέρουν ―ούτε κατά διάνοιαν― το κυλοτάκι της στο νου των παρευρισκομένων.

Επίσης βέβαια, φανταστείτε αναστάτωση αν κάθε κύριος παλαιάς κοπής ή καλών τρόπων σηκωνόταν μαζί της– [έστω και συμβολικά, έστω και μ' εκείνο το μισό στο ένα πόδι, που μοιάζει μάλλον με υπόκλιση] ενώ ταυτόχρονα θα πετάγονταν όρθιοι στο λεπτό οι σωματοφύλακες απ' το δικό τους το τραπέζι συνοδείας, κοντά μα σε διακριτική απόσταση, πλάι στο μπαρ αλλά και πολύ κοντά στην πόρτα.

Τέσσερις ώρες λοιπόν με τα κεφτεδάκια και έφυγε δίχως να κατέβει τη σκάλα κι έχασε τα androgynus μοντέλα Helmut Newton. Με μπριγιαντίνη a  la Ροδόλφο Βαλεντίνο και γυμνά τα μικροσκοπικά τους στήθη ή τα μακριά τους πόδια, στήνονται αφύσικα ακουμπώντας στη ρετρό λαμαρίνα των συλλεκτικών αυτοκινήτων ή τους τούβλινους τοίχους φτωχογειτονιάς, λουστραρισμένες και μαυρόασπρες στις άκρως σκοποφιλικές τους πόζες διασώζουν τη στιγμή τους ως σήμερα που, με την αλλαγή στη μόδα του γυναικείου σώματος, πλέον μοντέλα και εικόνες μοιάζουν παλιά, μια  Τέχνη παλιότερης εποχής, πιο γερασμένη από τις πάντα νεανικές και ζωηρές βαλίτσες του Ακριθάκη.

Τον Αλέξη Ακριθάκη αναφέρω επειδή γνώρισα το ζωγράφο αναγνωρίζω το έργο, αλλά δεν είναι μουσείο το εστιατόριο. Δεσπόζουν ―και τυχαίνει να πουλιούνται, άκουσα― και πιο νέα έργα, όπως του Lyubo αριστερά μας μπαίνοντας. Έργο γουωρχολικής επιρροής, με διάσημα πρόσωπα σε έντονα χρώματα, για το οποίο ο ευγενής καλλιτέχνης δε μας είπε πολλά διότι εργαζόταν: σερβίρει.

Πέτυχα επίσης στον Κασάμπαλη τον παλιό ιδιοκτήτη του Μανδραγόρα, μαγαζιού στο οποίο, μεταξύ γνωστών Γερμανών, είχα περάσει ένα ωραίο βράδυ με τυριά και με κρασί και είχα πάρει μια χαρά που εσάς λίγο σάς νοιάζει μα εμένα με συγκίνησε επειδή σχετιζόταν με ένα πιο παλιό βιβλίο μου.

Διότι εμείς οι πτωχοί γραφιάδες, φευ, δεν κοσμούμε τοίχους κι έτσι αυτό που μένει από το πέρασμά μας δεν είναι ατμόσφαιρα και χρώματα στους τοίχους αλλά, κάτι κείμενα όπως αυτό και, ίσως, μιά γωνιά που χρόνια μετά τη δείχνουν ίσως λέγοντας με δέος 'να, εδώ καθόταν'.

 ________________________________

 Restaurant Cassambalis Berlin | Grolmanstraße 35, 10623 Berlin

http://cassambalis.de

0049 (0) 30 - 8854747 info@cassambalis.de

'Με όλες τις φυλές του πλανήτη' σε Βερολίνο και Σκαραμαγκά

Ωραία, καλά πάμε.

Οδηγοί λεωφορείων αρνούνται να μεταφέρουν πρόσφυγες, τα χαμένα παιδιά της Ωραιούπολης αγνοούνται ακόμα, ενώ, παρά την εμπειρία μας απο την υπόθεση της Μανωλάδας εργοδότες εξακολουθούν να κλέβουν μεροκάματα και να χτυπούν τον εργάτη που ζητά να πληρωθεί.

Ενώ η δίκη της Χρυσής Αυγής συνεχίζεται με προπηλακισμούς μαρτύρων και Ελληνίδα πολιτικός ενοχλείται που στο Βερολίνο βρίσκεσαι «με όλες τις φυλές του κόσμου γύρω σου».

Αν βλέπετε για γκαντεμιά το «με όλες τις φυλές του πλανήτη γύρω σου»,

αν αδυνατείτε να διακρίνετε το ρατσισμό σ΄αυτή τη φράση,

ή αν δεν κατανοείτε τι τρομακτικό είναι αυτά να γράφονται από πολιτικό που έχει δουλέψει χρόνια στην Ε.Ε,

παρακαλώ

μη μου σχολιάστε

διότι μαθήματα πρώτης τάξης δεν παραδίδω σήμερα.

www.kar.org.gr/

Στον καμπο της Δυτικης Αχαιας
Ειναι πακιστανος,εργατης γης,τον Δεκεμβρη περνα ακροαση για ασυλο.Μεχρι τοτε ,αν ζει,θα υφισταται κ αυτος κ χιλιαδες αλλοι,την αυθαιρεσια ,το καθεστως ενος εργασιακου μεσαιωνα,που τρεφεται απο την εγκληματικη κ στα ορια της καλυψης ,αδιαφοριας του κρατους!

Ζητησε τα μεροκαματα του (5 μηνων) κ τον ξεπληρωσαν με μια τσαπα στο κεφαλι!

efsyn
26.04.2017, 09:10

Δημήτρης Αγγελίδης

Αλλα τέσσερα ονόματα Πακιστανών εργατών προστέθηκαν το τελευταίο δεκαπενθήμερο στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων της ρατσιστικής βίας στον Ασπρόπυργο, με επίκεντρο την περιοχή Γκορυτσά, όπου φαίνεται ότι εδώ και καιρό δραστηριοποιείται ανενόχλητη μια ομάδα που εντοπίζει τα θύματά της την ώρα που δουλεύουν ανυποψίαστα στο χωράφι ή περπατούν στον δρόμο, τους επιτίθεται με άγρια χτυπήματα και τους αφήνει αιμόφυρτους, αφού κάποιες φορές τους παίρνει το κινητό ή και το πορτοφόλι.
Η τελευταία γνωστή άγρια ρατσιστική επίθεση στην περιοχή έγινε το Σάββατο, μέρα μεσημέρι όπως και οι υπόλοιπες. Δεν είχε προλάβει καλά καλά ο Ασέκ Αλί να κατεβεί από το λεωφορείο 855 στο τέρμα της γραμμής γύρω στις 3.30 το απόγευμα και, όπως περπατούσε για το σπίτι του, δέχτηκε την επίθεση τριών ατόμων, ηλικίας γύρω στα 20, το πολύ 25 χρόνων.
Οπως είπε στον εκπρόσωπο της Πακιστανικής Κοινότητας Ελλάδας που τον επισκέφθηκε στο «Τζάνειο», όπου νοσηλεύεται με το κεφάλι παραμορφωμένο από χτυπήματα με γροθιές, κλοτσιές, σιδηρογροθιές ή άλλα μεταλλικά αντικείμενα, ένας τον κρατούσε από πίσω και οι άλλοι δύο τον χτυπούσαν από μπροστά για αρκετά λεπτά, μέχρι να τον παρατήσουν και να φύγουν ανενόχλητοι.
Τα ίδια συνέβησαν την περασμένη Πέμπτη, στον 22χρονο Αζίμ Ανουέρ, βράδυ αυτή τη φορά, γύρω στις 9.30, την ώρα που είχε κατεβεί από το 855 και προχωρούσε στην οδό Τραπεζούντος για να επιστρέψει στο σπίτι του._________________

Οι πρόσφυγες του Σκαραμαγκά, ο ΟΑΣΑ και τα λεωφορεία της Αλαμπάμα

Κατηγορία:  ,Δελτία Τύπου

Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου υπέβαλε πρόσφατα μηνυτήρια αναφορά  για τα επανειλημμένα περιστατικά άρνησης οδηγών λεωφορείων του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών Αθηνών να παραλάβουν και να μεταφέρουν, ως οφείλουν, αναγνωρισμένους πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο, παραβιάζοντας την αρχή της ίσης μεταχείρισης και με προφανές το ρατσιστικό κίνητρο καθώς στα συγκεκριμένα πρόσωπα είναι ευδιάκριτα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της εθνοτικής καταγωγής τους.

H ΕλΕΔΑ ενημερώθηκε για τα περιστατικά αυτά από τα μέλη της που παρέχουν νομική συμβουλευτική στο τοπικό συντονιστικό κέντρο διαχείρισης προσφυγικής κρίσης του Σκαραμαγκά, οι οποίες για τη μετάβασή τους προς και από τη δομή φιλοξενίας χρησιμοποιούν καθημερινά τα μέσα μαζικής μεταφοράς και έχουν γίνει μάρτυρες επανειλημμένων κρουσμάτων άρνησης εξυπηρέτησης προσώπων που αναμένουν στη συγκεκριμένη στάση να επιβιβασθούν ή και φραστικά επεισόδια επιθετικής και απαξιωτικής συμπεριφοράς οδηγών απέναντί τους.

Τα περιστατικά αυτά καταγγέλθηκαν τόσο στον Συνήγορο του Πολίτη όσο και στη διοίκηση του ΟΑΣΑ. Ο Συνήγορος του Πολίτη εξέτασε την καταγγελλόμενη συμπεριφορά και κρίνοντας ότι υπάρχουν ενδείξεις παραβίασης της αρχής της ίσης μεταχείρισης κατά την πρόσβαση στις υπηρεσίες του Οργανισμού, η οποία ενδέχεται να έχει ρατσιστικό κίνητρο, με έγγραφό του ζήτησε από τον ΟΑΣΑ να διερευνήσει διεξοδικά τα καταγγελλόμενα και να αποστείλει εγγράφως τις οδηγίες- συστάσεις του προς τους οδηγούς του Οργανισμού και τις απόψεις του ως προς τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκαν τα συγκεκριμένα περιστατικά. Αναμένεται το αποτέλεσμα της πειθαρχικής διαδικασίας που κίνησε η διοίκηση του ΟΑΣΑ κατά του εμπλεκόμενου οδηγού για ένα από τα καταγγελλόμενα περιστατικά και η αντίδρασή του για τα υπόλοιπα. 

Επισημαίνουμε ότι οι συμπεριφορές αυτές παραβιάζουν ευθέως την αρχή της ίσης μεταχείρισης των προσώπων κατά τη διάθεση και παροχή αγαθών και υπηρεσιών ασχέτως της φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής τους, όπως ορίζεται από τον νόμο 4443/2016 (1), καθώς και τα δικαιώματα των επιβατών των οδικών μέσων δημόσιας μεταφοράς και μέσων σταθερής τροχιάς, όπως περιγράφονται στον σχετικό Κανονισμό Δικαιωμάτων των Επιβατών (2).

Η διοίκηση του ΟΑΣΑ οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της και να λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε τα λεωφορεία της Αλαμπάμα να παραμείνουν εκεί όπου πλέον ανήκουν: Σε μια σκοτεινή, αλλά προ πολλού κλειστή σελίδα της Ιστορίας (3).

---

(1) https://www.e-nomothesia.gr/kat-anthropina-dikaiomata/nomos-4443-2016-fek-232a-9-12-2016.html

(2) http://www.oasa.gr/pdf/el/ya_xyk_2015.pdf

(3) Στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, όπως και στον άλλο αμερικανικό Νότο, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950 τα λεωφορεία είχαν διαχωρισμένες τις θέσεις για λευκούς και μαύρους επιβάτες, με τους δεύτερους να είναι υποχρεωμένοι να παραχωρούν τη θέση τους στους πρώτους αν ήταν όρθιοι. Την 1η Δεκεμβρίου 1955 η Αφροαμερικανή μοδίστρα Ρόζα Παρκς αρνήθηκε να σηκωθεί, με αποτέλεσμα να συλληφθεί, να δικαστεί και να καταδικαστεί σε πρόστιμο για παραβίαση της νομοθεσίας περί φυλετικού διαχωρισμού. Το γεγονός αποτέλεσε τη θρυαλλίδα του κινήματος των  πολιτικών δικαιωμάτων που συντάραξε τις ΗΠΑ την επόμενη δεκαετία.

__________________________

Προθέτω

Προς κυρία Άννα Διαμαντοπούλου

Φωτιές βιβλίων στις 10 Μαΐου 1933 ― ομιλία Γκαίμπελς (film) κ.α.

10 Μαΐου 1933 έκαψαν στοίβες βιβλίων οι  Ναζί στο Βερολίνο.

Ναι 1933, νωρίς-νωρίς. Για να μη λένε κάποιοι πως ακόμα δεν ήξεραν. 

Διότι όταν συμβαίνουν αυτά μπροστά μας, ξέρουμε, πάντα ξέρουμε. 

Από το 1823, ο Eρρίκος Xάϊνε είχε γράψει ότι όποτε καίγονται βιβλία θα επακολουθήσει το κάψιμο ανθρώπων κι αυτό δε μπορεί να μην το είχε υπ' όψιν του ο Φρόυντ μόλις πήραν οι Nαζί την εξουσία. «Tί πρόοδος! Tο μεσαίωνα θα έκαιγαν εμένα, στην εποχή μας τους αρκεί να καίνε τα βιβλία μου» είπε. Aισιόδοξα ειπωμένο μοιάζει σ' εμάς που ξέρουμε τι επακολούθησε.

Σας φέρνω: άρθρο για την Καύση Βιβλίων του 1933 και  το προηγούμενό της στο 19ο αιώνα,
ομιλία του Γκαίμπελς σε φιλμ (με αγγλικούς υποτίτους)
και άλλα.
Για να μη μας ξανασυμβεί.
Για να επαγρυπνούμε.

Από ushmm.org Οι καύσεις βιβλίων έχουν μια μακρά και σκοτεινή ιστορία. Ίσως το πιο γνωστό από αυτά τα γεγονότα, η καύση των βιβλίων από το ναζιστικό καθεστώς στις 10 Μαΐου 1933, να είχε προηγούμενο στη Γερμανία του δέκατου ένατου αιώνα. Το 1817, οι γερμανικές φοιτητές οργανώσεις (Burschenschaften) επέλεξαν την 300ή επέτειο των 95 Θέσεων του Λούθηρου, για να πραγματοποιήσουν ένα φεστιβάλ στο Βάρτμπουργκ, έναν πύργο στη Θουριγγία όπου ο Λούθηρος είχε αναζητήσει καταφύγιο μετά τον αφορισμό του. Οι φοιτητές, οι οποίοι διαδήλωναν υπέρ μιας ενοποιημένης χώρας —η Γερμανία εκείνη την εποχή ήταν ένα συνοθύλευμα κρατιδίων— έκαψαν αντιεθνικά και αντιδραστικά κείμενα και βιβλία που τα έκριναν ως «αντιγερμανικά». 

Το 1933, οι ναζιστικές γερμανικές αρχές προσπάθησαν οι επαγγελματικές και πολιτιστικές οργανώσεις να συμβαδίζουν με την ιδεολογία και την πολιτική των Ναζί (Gleichschaltung). Ακολουθώντας αυτή την πολιτική, ο Γιόζεφ Γκέμπελς, Υπουργός Δημόσιας Διαφώτισης και Προπαγάνδας των Ναζί, εγκαινίασε μια προσπάθεια ευθυγράμμισης των τεχνών και της κουλτούρας με τους στόχους των Ναζί. Η κυβέρνηση εκκαθάρισε τους πολιτιστικούς οργανισμούς από Εβραίους και άλλους αξιωματούχους που θεωρούσε ότι έτρεφαν ύποπτες πολιτικές πεποιθήσεις ή όσους δημιουργούσαν ή συμμετείχαν σε έργα τέχνης που οι Ναζί αποκαλούσαν «εκφυλισμένα». 

Σε αυτή την προσπάθεια να "συμμορφώσει" τη λογοτεχνική κοινότητα, ο Γκέμπελς είχε έναν ισχυρό σύμμαχο, τον Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Σύνδεσμο Φοιτητών (Nationalsozialistischer Deutscher Studentenbundή NSDStB). Οι Γερμανοί φοιτητές αποτελούσαν την εμπροσθοφυλακή του πρώιμου ναζιστικού κινήματος και στα τέλη της δεκαετίας του ’20, πολλοί είχαν προσχωρήσει στις τάξεις διάφορων ναζιστικών ομάδων. Ο ακραίος εθνικισμός και αντισημιτισμός λαϊκών φοιτητικών οργανώσεων προερχόμενων από τα μεσαία στρώματα εκφραζόταν έντονα και ανοιχτά εδώ και δεκαετίες. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλοί φοιτητές ήταν αντίθετοι με τη δημοκρατία της Βαϊμάρης (1919-1933) και ο εθνικοσοσιαλισμός αποτελούσε κατάλληλο όχημα για την έκφραση της εχθρότητας και της απογοήτευσής τους από την πολιτική σκηνή. 

Στις 6 Απριλίου, 1933, το Κεντρικό Γραφείο Τύπου και Προπαγάνδας της ναζιστικής φοιτητικής οργάνωσης κήρυξε μια πανεθνική «Κινητοποίηση κατά του αντιγερμανικού πνεύματος», η οποία έμελλε να αποκορυφωθεί με την εκκαθάριση ή «κάθαρση» (Säuberung) των λογοτεχνικών έργων δια πυρός. Οι τοπικές οργανώσεις έπρεπε να τροφοδοτούν τον τύπο με ανακοινώσεις και άρθρα επί παραγγελία, να δίνουν μαύρες λίστες με «αντιγερμανικούς» συγγραφείς, να χρηματοδοτούν ομιλίες διασήμων προσωπικοτήτων ναζιστικής ιδεολογίας σε δημόσιες συγκεντρώσεις και να διαπραγματεύονται χρόνο για ραδιοφωνικές εκπομπές. Στις 8 Απριλίου, η φοιτητική οργάνωση συνέταξε τις δώδεκα «θέσεις» της —μια εσκεμμένη αναφορά στις 95 Θέσεις του Λούθηρου: δηλώσεις που περιέγραφαν τα βασικά στοιχεία μιας «καθαρής» εθνικής γλώσσας και πολιτισμού. Οι θέσεις αυτές, οι οποίες κυκλοφορούσαν σε αφίσες, επιτίθονταν στον «εβραϊκό διανοουμενισμό», εξέφραζαν την ανάγκη «κάθαρσης» της γερμανικής γλώσσας και λογοτεχνίας και απαιτούσαν τα πανεπιστήμια να αποτελούν κέντρα του γερμανικού εθνικισμού. Οι φοιτητές χαρακτήρισαν την «κινητοποίηση» ως απάντηση στην παγκόσμια εβραϊκή «εκστρατεία σπίλωσης» της Γερμανίας και ως επιβεβαίωση των παραδοσιακών γερμανικών αξιών. 

Σε μια συμβολική πράξη που λειτούργησε ως κακός οιωνός, στις 10 Μαΐου 1933, φοιτητές έκαψαν πάνω από 25.000 τόμους «αντιγερμανικών» βιβλίων, προμηνύοντας μια εποχή κρατικής λογοκρισίας και ελέγχου της κουλτούρας. Το βράδυ της 10ης Μαΐου, στις περισσότερες πανεπιστημιακές πόλεις, δεξιοί φοιτητές οργάνωσαν λαμπαδηδρομίες «κατά του αντιγερμανικού πνεύματος». Στις προσχεδιασμένες τελετουργικές εκδηλώσεις, υψηλόβαθμα στελέχη των Ναζί, καθηγητές, πρυτάνεις και ηγέτες φοιτητικών οργανώσεων καλούνταν να απευθυνθούν στους συμμετέχοντες και στους θεατές. Στα σημεία συνάντησης φοιτητές πετούσαν τελετουργικά τα λεηλατημένα και «ανεπιθύμητα» βιβλία σε πυρές υπό τη συνοδεία μουσικών συνόλων, ενώ έδιναν και τους λεγόμενους «πύρινους όρκους». Στο Βερολίνο, συγκεντρώθηκαν περίπου 40.000 άτομα στην Πλατεία της Όπερας, για να ακούσουν τον Γιόζεφ Γκέμπελς να εκφωνεί έναν πύρινο λόγο: «Όχι στην παρακμή και στην ηθική διαφθορά!» Ο Γκέμπελς διέτασσε το πλήθος. «Ναι στην ευπρέπεια και στην ηθική στην οικογένεια και στο κράτος! Παραδίδω στις φλόγες τα γραπτά των Χάινριχ Μαν, Ερνστ Γκλέζερ, Έριχ Κέστνερ.» 

Μεταξύ των συγγραφέων τα βιβλία των οποίων έκαψαν οι ηγέτες των φοιτητών εκείνο το βράδυ ήταν διάσημοι σοσιαλιστές όπως ο Μπέρτολτ Μπρεχτ και ο Αύγουστος Μπέμπελ, ο θεμελιωτής της έννοιας του κομμουνισμού, Καρλ Μαρξ, συγγραφείς που επέκριναν την «μπουρζουαζία» όπως ο Αυστριακός θεατρικός συγγραφέας Άρθουρ Σνίτσλερ και «αρνητικές επιρροές από το εξωτερικό», όπως ο Αμερικάνος συγγραφέας Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Οι φλόγες κατέκαψαν επίσης τα γραπτά του Γερμανού νομπελίστα το 1929 συγγραφέα Τόμας Μαν, του οποίου η υποστήριξη στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και η κριτική στο φασισμό προκάλεσε την οργή των Ναζί, και τα έργα του διεθνώς δημοφιλή συγγραφέα Έριχ Μαρία Ρεμάρκ, του οποίου η αδυσώπητη περιγραφή του πολέμου στο έργο του Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο, δυσφημίστηκε από τους Ναζί ιδεολόγους ως «κυριολεκτικά προδοσία των στρατιωτών του Παγκοσμίου Πολέμου». Οι Έριχ Κέστνερ, Χάινριχ Μαν και Ερνστ Γκλέζερ, που συκοφαντήθηκαν κατά την έντονη ρητορική του Γκέμπελς, ήταν από τους πρώτους Γερμανούς λογοτέχνες που άσκησαν κριτική στο ναζιστικό καθεστώς, μολονότι ο Χάινριχ Μαν είχε γίνει διάσημος ως ο συγγραφέας του μυθιστορήματος Ο καθηγητής Ούνρατ, το οποίο παίχτηκε στις γερμανικές αίθουσες το 1930 με τον τίτλο «Γαλάζιος άγγελος» και ο Κέστνερ ήταν κυρίως γνωστός για τα βιβλία του για παιδιά και νέους. Μεταξύ των υπόλοιπων συγγραφέων που είχαν μπει στη μαύρη λίστα ήταν οι Αμερικάνοι Τζακ Λόντον, Θίοντορ Ντρέισερ και 'Ελεν Κέλλερ, η πίστη της οποίας στην κοινωνική δικαιοσύνη την ώθησε να αγωνιστεί για τα δικαιώματα των αναπήρων, το κίνημα του ειρηνισμού, τις καλύτερες συνθήκες των εργατών στις βιομηχανίες και το δικαίωμα ψήφου των γυναικών. 

Δεν πραγματοποιήθηκαν όλες οι καύσεις βιβλίων στις 10 Μαΐου, όπως είχε προγραμματίσει ο Γερμανικός Σύνδεσμος Φοιτητών. Ορισμένες αναβλήθηκαν για λίγες ημέρες αργότερα εξαιτίας της βροχής. Άλλες, βάσει απόφασης των τοπικών οργανώσεων, πραγματοποιήθηκαν στις 21 Ιουνίου, στο θερινό ηλιοστάσιο, μια παραδοσιακή ημερομηνία για εορτασμούς με πυρά στη Γερμανία. Εντούτοις, σε 34 πανεπιστημιακές πόλεις σε όλη τη Γερμανία, η «Κινητοποίηση κατά του αντιγερμανικού πνεύματος» της 10ης Μαΐου ήταν επιτυχημένη, αποσπώντας ευρεία κάλυψη από τις εφημερίδες. Σε ορισμένες πόλεις, κυρίως στο Βερολίνο, ραδιοφωνικές εκπομπές μετέφεραν τις ομιλίες, τα τραγούδια και τους τελετουργικούς ύμνους «ζωντανά» σε αμέτρητους Γερμανούς ακροατές. Η προώθηση της «Άριας» κουλτούρας και η καταστολή άλλων μορφών καλλιτεχνικής παραγωγής ήταν μία ακόμη προσπάθεια των Ναζί για «εξαγνισμό» της Γερμανίας. Φυσικά, οι οι περισσότεροι από τους συγγραφείς των οποίων τα έργα παραδόθηκαν στην πυρά ήταν Εβραίοι. Μεταξύ αυτών ήταν ορισμένοι από τους πιο διάσημους σύγχρονους συγγραφείς της εποχής, όπως ο Φραντζ Βέρφελ, ο Μαξ Μπροντ και ο Στέφαν Τσβάιχ. 

Επίσης, ανάμεσα στα έργα που παραδόθηκαν στην πυρά ήταν τα γραπτά του Χάινριχ Χάινε, αγαπητού Γερμανοεβραίου συγγραφέα του δέκατου ένατου αιώνα, ο οποίος στο έργο του Almansor του 1820-1821 έγραψε την περίφημη φράση «Dort, wo man Bücher verbrennt, verbrennt man am Ende auch Menschen»: «Εκεί που καίνε βιβλία, στο μέλλον θα καίνε ανθρώπους.» 
© United States Holocaust Memorial Museum, Washington, DC

Συνέντευξη στο «tovima.gr» του διευθυντή του βερολινέζικου μουσείου Αντρέας Ναχάμα
Οι πυροσβέστες ως εμπρηστές: Όταν τη νύχτα της 10^ης Μαίου 1933 οι ναζιστές φοιτητές επιχείρησαν να κάψουν στην πλατεία του Βερολίνου Όπερνπλατς (σήμερα πλατεία Αουγκούστ Μπέμπελ) τα λεγόμενα «αντιγερμανικά» βιβλία, είχαν οικτρή αποτυχία. Μια δυνατή βροχή έκανε αδύνατη την ανάφλεξή τους. Η λύση ήρθε από την Πυροσβεστική, η οποία προσφέρθηκε αφιλοκερδώς να τα περιλούσει με βενζίνη και να τους ρίξει το πρώτο αναμμένο σπίρτο. Λίγα αργότερα δεκάδες χιλιάδες συγγράμματα είχαν γίνει παρανάλωμα του πυρός. 

Ανάμεσα στους συγγραφείς τους ήταν ο Καρλ Μαρξ, ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ο Τόμας Μαν και πολλοί άλλοι – συνολικά 94. Ο υπουργός προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς, που ήταν ο αρχιεμπρηστής, δεν παρέλειψε να τονίσει στο λόγο του, ότι η φωτιά αποτελεί σύμβολο εξαγνισμού και ότι επομένως,  ο εμπρησμός τέτοιων βιβλίων αποκαθιστά την καθαρότητα της γερμανικής φυλής. Οι 70000 ακροατές του τον αποθέωσαν.  to vima.gr

Καίγονται βιβλία την ώρα που μιλάει ο Γκέμπελς

Γερμανία, 10 Μαΐου 1933

[Γερμανικά, 2:55]

German men and women,

Loaded: 0%

Progress: 0%

0:35

— National Archives - Film 

Καταγραφή

Στο Βερολίνο, όπως και σε άλλες πανεπιστημιακές πόλεις της Γερμανίας, φοιτητές συγκέντρωναν και έκαιγαν «αντιγερμανικά» και ανήθικα βιβλία.

 Η πυρά στην Πλατεία της Όπερας του Βερολίνου. Ο υπουργός του Ράιχ Δρ. Γκέμπελς απευθύνεται στη νεολαία. «Συνάδελφοι φοιτητές, Γερμανοί και Γερμανίδες, η εποχή του υπερβολικού εβραϊκού διανοουμενισμού έφτασε στο τέλος της. Ο θρίαμβος της γερμανικής επανάστασης άνοιξε το δρόμο για τον γερμανικό τρόπο. Και ο Γερμανός του μέλλοντος δεν θα είναι απλώς ένας άνθρωπος των βιβλίων, αλλά και ένας άνθρωπος με χαρακτήρα και προς αυτό θέλουμε να σας εκπαιδεύσουμε. Να έχετε από μικρή ηλικία το κουράγιο να κοιτάζετε κατάματα τα ανελέητα μάτια της ζωής. Να αποκηρύσσετε το φόβο του θανάτου προκειμένου να κερδίσετε εκ νέου το σεβασμό για το θάνατο. Αυτή είναι η αποστολή των νέων και επομένως πράττετε ορθώς αυτήν την ύστατη ώρα που εναποθέτετε στις φλόγες τα πνευματικά σκουπίδια του παρελθόντος. Είναι ένα δυνατό, σπουδαίο και συμβολικό εγχείρημα, ένα εγχείρημα που θα αποδείξει σε ολόκληρο τον κόσμο ότι η πνευματική βάση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ανατρέπεται, αλλά από τα ερείπιά της θα αναδυθεί νικητής ο κύριος ενός νέου πνεύματος.» (Πλατεία της Όπερας στο Βερολίνο)

Στην προσπάθειά τους να απαλλάξουν τη χώρα από ό,τι έκριναν «αντιγερμανικό», οι Ναζί έκαιγαν βιβλία δημοσίως σε πόλεις σε όλη τη Γερμανία. Εδώ, μπροστά από την Όπερα στο Βερολίνο, ένα πλήθος καθώς ψέλνει καίει βιβλία Εβραίων και αριστερών διανοούμενων. Ο Γιόζεφ Γκέμπελς, υπουργός προπαγάνδας και λαϊκής διαφώτισης του Χίτλερ, μιλάει για την προγραμματισμένη «επανεκπαίδευση» της Γερμανίας.

_____________________________________

Χάινε και Φρόυντ για το κάψιμο βιβλίων

από το http://kastellakia.blogspot.com/2011/06/blog-post_09.html#ixzz4gcuEGNIc

Εγκυκλοπαίδεια Ολοκαυτώματος:

https://www.ushmm.org/wlc/el/media_fi.php?ModuleId=10005852&MediaId=166

Καύση βιβλίων: © United States Holocaust Memorial Museum, Washington, DC