Με τον Πολύχρωμο Χιτώνα ο νυμφίος έρχεται― (+ #lgbt + video παιδικό)

Μεγάλη Δευτέρα είναι που ο νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός αλλά εορτάζουμε και τον Ιωσήφ τον 'Πάγκαλο' που δεν είναι ο γνωστός μας, επίσης πάγκαλος, πατριός αλλά ο άλλος, εκείνος με τον 'πολύχρωμο χιτώνα', ο Ιωσήφ που ήταν πανέμορφος και δίκαιος κι αγαπημένος του πατέρα του αλλά από ζήλια τον πρόδωσαν αδέλφια και δικοί του σε μια μοίρα που μοιάζει με προφητεία της ιστορίας του Κυρίου που ακολούθησε.

Αυτός ο χιτών ο πολύχρωμος,  the coat of many colors, έχει εμπνεύσει τραγούδι της Dolly Parton στο οποίο μιλά για ένα φτωχικό παλτό που της έραψε η μάνα της από κουρέλια τότε στα στην απόλυτη φτώχεια των παιδικών της χρόνων.

Σήμερα όμως, νέοι ιερείς στην Αμερική χρησιμοποιούν το μύθο για να εξηγήσουν ότι η μεν Εκκλησία εχθρεύεται αλλά ο Ιωσήφ με το πολύχρωμο παλτό του είναι oπρώτος camp gay των αβραμικών γραφών.Πάνω στο θέμα έτυχε να παρακολουθήσω την ομιλία μιας Αμερικανίδας διεμφυλικής πάστορα (που είχε γεννηθεί αγόρι, δηλαδή) και ομολογώ εντυπωσιάστηκα.

Προστάτης των  πανταχού Camp και πολύχρωμων ο Πάγκαλος; Ανάγκη των πιστών να αγαπηθούν από ένα Θεό που αποστρέφει το πρόσωπό του; Γιατί όχι;

 Από την άλλη το θέμα  παραείναι αβανταδόρικο κι έχει εμπνεύσει και μιούζικαλ και θρησκευτικά παιδικά παραμύθια και παιχνίδια (σας φέρνω δείγματα).

Το άλλο που θυμόμαστε σήμερα είναι η συκιά. Δεν ήταν εύκολο παιδί ο Ιησούς, μάς λένε τα Απόκρυφα. Όταν θύμωνε διέταζε τη συκιά να ξεραθεί κι εκείνη ξεραινόταν.

Αυτό με τη συκιά το επανέλαβε μεγάλος και σήμερα μνημονεύεται το θαύμα που αναφέρουν Μάρκος και Ματθαίος. Την επιτίμησε λένε ο κύριος τη συκή και έπεσαν τα φύλλα της και την επομένη ξεράθηκε κι η ρίζα. Οι μαθητές, που πρώτα φορά έβλεπαν τιμωρία της άψυχης φύσεως, δε ζητούσαν να μάθουν το νόημα του θαύματος αλλά «πώς παραχρήμα εξηράνθη η συκή» οπότε ο Ιησούς τους εξήγησε ότι με την πίστη όλα γίνονται και στο βουνό να πουν να σηκωθεί και να πάει να πέσει στη θάλασσα, αυτό «γενήσεται», δηλαδή κι αυτό ακόμα θα γίνει .

«Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν καὶ μὴ διακριθῆτε, οὐ μόνον τὸ τῆς συκῆς ποιήσετε, ἀλλὰ κἂν τῷ ὄρει τούτῳ εἴπητε, ἂρθητι καὶ βλήθητι εἰς τὴν θάλασσαν, γενήσεται·» Μαρκ. 11:21, Ματθ. 21:20, Ματθ. 21:21

Φέρνω το Απολυτίκιο 'Ο Νυμφίος Έρχεται',
το τραγούδι της Dolly Parton A Coat Of Many Colours
 και παιδικό: από την ρωσική σειρά κινουμένων σχεδίων για παιδιά "Ιστορίες από την Παλαιά Διαθήκη".

To Tροπάριο

Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθής, ἵνα μῄ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς, ἀλλὰ ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός, διὰ τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς.
Μετάφραση :

Να, ὁ Νυμφίος ἔρχεται στὸ μέσο τῆς νύχτας, κι εὐτυχισμένος θὰ εἶναι ὁ δοῦλος ποὺ θὰ τὸν βρεῖ (ὁ Νυμφίος) ξάγρυπνο νὰ τὸν περιμένει· ἀνάξιος ὅμως πάλι θὰ εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ θὰ τὸν βρεῖ ράθυμο καὶ ἀπροετοίμαστο. Βλέπε, λοιπόν, ψυχή μου νὰ μὴ βυθιστεῖς στὸν πνευματικὸ ὕπνο, γιὰ νὰ μὴν παραδοθεῖς στὸ θάνατο (τῆς ἁμαρτίας) καὶ νὰ μείνεις ἔξω τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ ἀνάνηψε κράζοντας· Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶσαι ἐσὺ ὁ Θεὸς· σῶσε μας διὰ τῆς προστασίας τῶν ἐπουρανίων ἀσωμάτων δυνάμεων (τῶν Ἀγγέλων).

Ο Ιωσήφ επιστρέφει το Χιτώνα: 
'Αυτό δίνει λάθος μήνυμα' εξηγεί.

Eἰς τὸν Πάγκαλον Ἰωσὴφ
Σώφρων Ἰωσήφ, δίκαιος κράτωρ ὤφθη,
Καὶ σιτοδότης, ὧ καλῶν θημωνία!

Ἕτεροι, εἰς τὴν ξηρανθεῖσαν Συκῆν
Τὴν Συναγωγήν, συκῆν Χριστός, Ἑβραίων,
Καρπῶν ἄμοιρον πνευματικῶν εἰκάζων,
Ἀρᾷ ξηραίνει, ἧς φύγωμεν τὸ πάθος    

https://www.youtube.com/watch?v=c1zJzr-kWsI

Από την ρωσική σειρά κινουμένων σχεδίων για παιδιά "Ιστορίες από την Παλαιά Διαθήκη"

Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου, 40 Εκκλησιών, Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Κείμενο, επεξεργασία και αφήγηση: pankrestos.

   

Πολλά παιδικά παιχνίδια χρωματισμού κ.λ. 

με θέμα την ιστορία της Βίβλου.

Συκιά του Παραδείσου (και συνταγή για συκαλάκι γλυκό)

Μόλις ξυπνήσω και πριν ακούσω το γουργούρισμα της καφετιέρας όσο το άρωμα του φρεσκοκομμένου καφέ απλώνεται στην κουζίνα, βγαίνω στη μικρή μου πίσω αυλή και τρώω σύκα κοιτάζοντας τη θάλασσα. Όχι πολλά, ένα-δυό μα είναι σαν ιεροτελεστία, μια Καλημέρα στον κήπο μου και μια διερευνητική μικρή έξοδος να δω τους αέρηδες και τα σκάφη που μαζεύονται στην Ψαρρού για να αποφασίσω πού θα πάω για μπάνιο και να ξέρω τι κίνηση και τι φασαρία θα έχει το βράδυ ο δρόμος που με φέρνει σπίτι μου.

 Εάν δε βγω, το μεσημέρι το περνάω εκεί στο νότιο αυλιδάκι κάτω απ' τη συκιά διαβάζοντας στην ξαπλώστρα μου όπου, όπως πριν λίγο, απλώνω το χέρι και κόβω ζεστά σύκα.

―Ξαπλώνεις κάτω απ' τη συκιά; τρομάζει φίλος Μυκονιάτης που ξαφνιάζεται όταν του λέω πως ο παππούς μου μάς είχε κρεμάσει κούνια από κλαδιά μεγάλης συκιάς επειδή έλεγε είναι ελαστικά και δε σπάνε.

Δε σπάνε ναι μα είναι του διαβόλου, μου λένε εδώ που ζω.

Σε συκιά κρεμάστηκε ο Ιούδας, συκιά ξέρανε ο μικρός Ιησούς στα Απόκρυφα Ευαγγέλια και Συκίτης λεγόταν ο Διόνυσος που για τους Χριστιανούς διαβολολοφέρνει. Φύλο συκής διάλεξαν οι Πρωτόπλαστοι να κρύψουν τη ντροπή τους αλλά κι αν αυτό συνειρμικά φέρνει στο νου την αμαρτία είναι μια απόδειξη ότι ο Παράδεισος έχει συκιές.

Όσο και αν τα λέω αυτά όμως δεν πείθω γιατί λόγος που οι αγρότες φοβούνται τη συκιά πρέπει να είναι η ιδιαιτερότητά της επειδή δεν ανθίζει. Δηλαδή ανθίζει αλλά εσωτερικά, μέσα στο σύκο του ορνού το ανοιξιάτικο, γι αυτό και είναι τόσο σημαντική σε μεταφυσικά κείμενα κατά τα οποία ο άνθρωπος σα σύκο ανθίζει μυστικά εντός.

Στην αρχαιότητα, πριν από τη ζάχαρη, το θρεπτικότατο γλυκό σύκο που άμα ξεραθεί μας γλυκαίνει όλο το χρόνο, ήταν χρυσάφι. Πιο φημισμένα ήταν τα σύκα της Αττικής, αυτά τα σκούρα που ονομάζουμε βασιλικά που επειδή απαγορευόταν να εξαχθούν βγήκαν οι 'συκοφαντες΄εκείνοι δηλαδή που αν ήθελαν να καταστρέψουν κάποιον τον κατηγορούσαν για λαθρέμπορο.

Εμείς στο σπίτι, αν και Αθηναίοι, αν έρθετε παρακαλάμε να πάρετε μαζί σας όσα θέλετε. Έχουμε δυό συκιές που κάνουν παραπάνω σύκα από όσα τρώμε εμείς ή τα πουλιά που μαζεύονται στα ψηλά κλαδιά και το γλεντάνε.

Τόσο πολλά που και χειμώνα προσφέρουμε τα ξεραμένα (μετά τον ήλιο τα περνάμε ελάχιστα και από φούρνο για απολύμανση) αλλά, αν είστε τυχεροί, θα δοκιμάσετε κι από το γλυκό μας του οποίου σας δίνω και τη συνταγή ―διότι, ναι το έχω πει ότι δε μαγειρεύω και θεωρώ τη ζωή πολύ σύντομη για να φτιάχνω γλυκά όταν τριγύρω μου έχει εξαιρετικούς μαγείρους αλλά μονάχα ο ηλίθιος φανατίζεται και οι κανόνες για  να ισχύσουν έχουν εξαιρέσεις.

Ιδού λοιπόν πώς κάνουμε στο σπίτι μου το συκαλάκι γλυκό  (με εικόνες για τους ανεπίδεκτους):

Προσοχή όμως. Σε όλη τη διαδικασία από το μάζεμα ως την επόμενη ημέρα φοράμε γάντια γιατί το 'γάλα' τους είναι τοξικό. 

―Κόβουμε τα σύκα όταν είναι ακόμα σφιχτά και άγουρα. Αυτά που βλέπετε τα έκοψα αρχές Ιουλίου.

―Καθαρίζουμε τα σύκα, όχι από την μεριά που είναι το κοτσάνι με ένα μαχαιράκι κυκλικά ή σα σταυρό και πιο βαθιά αν σκοπεύουμε να τα γεμίσουμε με αμύγδαλα.

―Τα πλένουμε και τα αφήνουμε για 20-30 λεπτά σε νερό με γαλαζόπετρα (Θειικό χαλκό που έχω στο σπίτι λόγω του αμπελιού. Πολλοί τη φοβούνται μα σας εγγυώμαι ότι αν ακολουθήσετε τη συνταγή δε θα πάθετε τίποτε).

―Τα ξεπλένουμε καλά και τα βράζουμε σε καυτό νερό με λίγο ξινό για λίγα λεπτά. Ξεπλένουμε και το ξανακάνουμε τρεις φορές ώσπου πια θα έχουν ξεπικρίσει και μαλακώσει.

―Τα στραγγίζουμε, τους ρίχνουμε χυμό λεμονιού και τα βάζουμε στο ψυγείο για τουλάχιστον 12 ώρες.

―Την επόμενη μέρα τα βγάζουμε από το ψυγείο και τα γεμίζουμε με αμύγδαλο ή με ένα μοσχοκάρφι στο καθένα.

Σε κατσαρόλα ανακατεύουμε ζάχαρη και νερό σε σωστή αναλογία για σιρόπι, ρίχνουμε τα σύκα μας μαζί με μοσχοκάρφια (γαρύφαλλα) κι αφού πάρει μια βράση τα βγάζουμε, βράζουμε ώσπου να 'δέσει το σιρόπι οπότε ρίχνουμε μέσα τα συκαλάκια και σβήνουμε τη φωτιά.

Όταν κρυώσει τα μεταφέρουμε σε βάζα αποστειρωμένα (μπελάς αλλά απαραίτητο για να μη μας μουχλιάσουν).

Αν το σιρόπι δέσει και σκεπάζει τα συκαλάκια δεν έχουμε φόβο να μη διατηρηθούν. Αν ζαχαρώσει βουτάμε τα βαζάκια σε bain marie (όπως το αγνό μέλι) και φτιάχνουν.

Στα δικά μας φτιάχνουμε και μερικά με μαύρους κόκκους πιπέρι αντί για αμύγδαλο. Μα εμείς τρώμε και το πεπόνι ή τα παγωτά με μαύρο πιπέρι..

 _________________________________

Σύκα, φιογκάκια αλλά και φίδια όταν κοιτάς ψηλά

Χαρούμενη που βγήκαν τα σύκα κατέβηκα ξυπόλυτη τρέχοντας στην κάτω συκιά και με τα μάτια στα ψηλά κλαδιά πάτησα ένα μυτερό ξερό κορμό που μου έσκισε ως το κόκκαλο το δεύτερο δάχτυλο και το πέλμα.

«Ποτέ δεν περπατάμε στη φύση, ιδίως καλοκαίρια, έχοντας το μυαλό μας αλλού ή παίζοντας με τα κινητά, όπως κάνουμε όταν να περπατάμε στην Ασκληπιού» υπενθυμίζει ο Γιάννης Μακριδάκης σήμερα που παραλίγο να πατήσει μια οχιά, που δηλαδή έτσι που δεν έχουν πια γιατρό στη Βολισσό, παραλίγο να τον χάναμε.

Το δικό μου ατύχημα δεν είχε αίσιο τέλος. Αντί να φωτογραφίζω τα φρέσκοζωγραφισμένα φιογκάκια στα νύχια μου ποστάρω το πόδι μου σε επίδεσμο κι αναρωτιέμαι ποια κατάρα έχει χτυπήσει το αριστερό μου πόδι και μετά από δύο χρόνια πόνου κι ένα, το περσινό με εγχείριση, πάλι φέτος μ΄αυτό ασχολούμαι. Όχι για πολύ ελπίζω μα στο όριο είμαι να αρχίσω ξόρκια και να κρεμάω στους αγίους τάματα με ποδαράκια.

Ανάπηρη με καύσωνα λοιπόν ξανά, σας μεταφέρω το κείμενο για την οχιά του Γιάννη Μακριδάκη που μόλις διαβάστηκε είδα να τον επαινούν που δεν τη σκότωσε. Ούτε εκείνος, ούτε εγώ διαβάζοντας το είχαμε σκεφτεί ως πιθανότητα ίσως γιατί, επειδή ζούμε στη Φύση, ξέρουμε να σεβόμαστε όλα τα πλάσματα ως συντρόφους μας με τους οποίους μοιραζόμαστε τον κόσμο που αγαπάμε. Εγώ όμως, ακόμα δεν έμαθα να μην τρέχω ξυπόλυτη όταν χαρώ όπως δεν έχω μάθει να μην κοιτάζω τα ψηλά κλαδιά αντί τους κινδύνους που καραδοκούν μπροστά μου.

______________________________________

Τα νύχια μου (αν βρεθείτε στη Μύκονο και σας ενδιαφέρει, είναι πάντα απ' τη Nadia) 

και 

Γιάννης Μακριδάκης ακολουθεί να σας ευφράνει:

Ενημερώσεις




Γιάννης Μακριδάκης

10 ώρες · Τροποποιήθηκε ·


Κάνοντας σήμερα τη συνηθισμένη πρωινή μου διαδρομή προς το άλλο χωράφι για να ταϊσω τις κότες, λίγο έλειψε να σας αποχαιρετίσω ως φυσική υπόσταση, άρα και ως ψηφιακή.
Σε ένα σημείο του μονοπατιού, όπου περνούν σωληνώσεις ύδρευσης και υπάρχει διαρροή και λιμνάζον ύδωρ, δροσιζόταν ανέμελη και ήρεμη μια σωματώδης όχεντρα μήκους περί του ενός μέτρου και διαμέτρου όσο σχεδόν ο καρπός μου, είχε δε ξαπλωμένο το κορμί της μέσα στο διάβα μου. Το μάτι μου την πήρε τη στιγμή που πάτησα το βήμα μου λίγα εκατοστά δεξιότερα από την ουρά της και με έκοψε κρύος ιδρώτας ακαριαία.
Ο Μάρτης, που συνήθως βαριέται να έρχεται στις κότες το πρωί αλλά σήμερα με ακολούθησε, προπορευόταν σ' εκείνο το σημείο και μόλις είχε περάσει κι αυτός από δίπλα της αλλά αγρόν ηγόρασε, δεν κατάλαβε τίποτε, είναι και γέρων σκύλος.
Δεν παρέμεινα στο σημείο ούτε ένα δευτερόλεπτο για να την καμαρώσω, όπως θα έκανα υπό άλλες συνθήκες. Απομακρύνθηκα τρέμων από ταχυκαρδία και ανατριχίλα, συναισθήματα τα οποία αφενός υποχωρούσαν όσο περνούσαν οι στιγμές, αφετέρου δε επιδεινώνονταν όσο ο νους μου έβαζε το τι θα είχε συμβεί αν αντί για την ουρά ήταν στο σημείο εκείνο η κεφαλή της ή αν το πόδι μου είχε προσγειωθεί λίγα εκατοστά πιο αριστερά και την πατούσα.
Θα ήμουν τώρα σε προθανάτια κατάσταση, πιθανότατα επί καρότσας αγροτικού, που θα έτρεχε προς την πόλη διότι ελλείψει ιατρού στο χωριό μας, ίσως θα αποτελούσα το τρίτωμα του κακού, που λέει ο λαός αφού ήδη έχουν πεθάνει αβοήθητοι δύο συγχωριανοί εντός του τρέχοντος έτους.
Ακόμη ανατριχιάζω τώρα που σας γράφω, δεν έχει περάσει και πολύ ώρα άλλωστε από τον παρ' ολίγον μοιραίο βηματισμό μου.
Συμπέρασμα 1: Ποτέ δεν περπατάμε στη φύση, ιδίως καλοκαίρια, έχοντας το μυαλό μας αλλού ή παίζοντας με τα κινητά, όπως κάνουμε όταν να περπατάμε στην Ασκληπιού. Προσωπικά και στην Ασκληπιού όταν περπατάω, το μάτι μου προτρέχει και έχω συλλάβει τον εαυτό μου ασυναίσθητα να κοιτάζει στις κόγχες των πεζοδρομίων για φίδια, ξεχνώντας ότι τα φίδια στις πόλεις είναι δίποδα, ανθρωπόμορφα και περπατούν ανάμεσά μας. Τέλος πάντων, όταν περπατάτε στη φύση, τα μάτια σας 14, ποτέ δεν είστε μόνοι ούτε κυρίαρχοι του χώρου, αλλά βρίσκεστε ως αδαείς επισκέπτες στον τόπο άλλων πλασμάτων, πολλές φορές και αγριμιών.
Συμπέρασμα 2: Το μεγαλύτερο κακό είναι κρυμμένο σε μια "διαδρομή ρουτίνας"
Συμπέρασμα 3: Επειδή δεν έχω σκοτώσει ποτέ μου οχιά, ούτε άλλο πλάσμα, γι' αυτό δεν την πάτησα σήμερα.

Άλλο φιλία, άλλο έρωτες και Κελεπούρια; Ναι ή όχι.... πρέπει να θεραπευθώ.

Όσοι με ζουν ξέρουν πως δε μου αρέσει να με αγγίζουν φιλικά. Ποτέ και για κανένα λόγο δε μου αρέσουν τα αγκαλιάσματα, σκουντήγματα και το να κάθονται οι άνθρωποι πολύ κοντά μου. Ακόμα κι οι απλώς γνωστοί είναι ένα από τα πρώτα που μαθαίνουν καθώς όταν δω τάση για αγκαλιές και τρυφερότητες φροντίζω να ενημερώσω όσο πιο συνοπτικά κι ευγενικά μπορώ.

Μου είναι γνωστοί οι λόγοι που αγαπώ το άγγιγμα των ζώων (και των ερώτων μου βεβαίως) ενώ αποτραβιέμαι από συναισθηματισμούς και οικειότητες ανθρώπινες. Γνωρίζω γιατί μου συμβαίνει αυτό (μα τα αίτια δεν είναι του παρόντος). Καθένας μας με τις παραξενιές του, λέω, κι όσο δε βασανίζεται δε βλέπω λόγο να νοιαστεί να αλλάξει.

Ωστόσο είναι φορές (σαν χθες) που είναι αδύνατον να αποφύγω το μοιραίο. Και τότε βρίσκομαι μπροστά σε Γολγοθά. Διότι ένα θέμα υγείας (που πολύ το παραμέλησα εξ αιτίας αυτής μου της ιδιοτροπίας) με οδήγησε εν απογνώσει στο τραπέζι του Προκρούστη. Στο Φυσικοθεραπευτή.  Μια ώρα (με το ρολόι που κρεμόταν πάνω απ' το ντιβάνι μου) τραντάχτηκα με μηχανήματα και λέιζερ και, στο τέλος, υπέστην το χειρότερο: εκείνο το μασάζ ή τράβηγμα ή όπως το λένε τέλος πάντων. 

Δεν του είπα ότι έχω ζήτημα. Αν και ίσως θα έπρεπε γιατί δύο φορές που δεν το είπα κατέληξα λιπόθυμη, μια σε ένα κομμωτήριο και μια σε αισθητικό όταν μου έκανε 'χαλαρωτικό μασάζ' μετά από καθαρισμό προσώπου.

"Τι επίπονο", είπα όμως, τάχα αναφερόμενη σε ένα μηχάνημα που με πονούσε, "τι επίπονο σκέπτομαι θα είναι για εκείνους τους ανθρώπους που  αγωνίζονται να μιλήσουν ή να κινηθούν μετά από παράλυση".

"Ναι" μου απάντησε, "ιδίως όταν ξέρεις πως ποτέ δε θα ξαναγίνουν όπως ήταν πρώτα".

Ανασηκώθηκα έντρομη.

"Αλλά.. θα αυτοεξυπηρετούνται" πρόσθεσε ήρεμα καθώς τσέκαρε τα καλώδια ενόσω η Μαντόνα τραγουδούσε σε μια οθόνη.

Ένας ακόμα λόγος να φοβόμαστε το μέλλον; Ή μήπως τρέχει ο νους μου στα μετέπειτα για να μη σκέπτομαι πως αύριο έχω πάλι συνεδρία;

__________________________________

 Εικόνα

Παίζουν κάθε απόγευμα τα Κελεπούρια μας, ο Troy κι ο Mon Chou Sue, που πάντοτε μ΄αρέσει να με αγγίζουν.
Πίσω τους στον ήλιο πάνω από το αμπέλι τα πρώτα σύκα του χειμώνα.

Τα πρώτα σύκα και... «αύριο λέω, θα γίνουμε πιο απλοί»

Χαρά μου σήμερα τα πρώτα σύκα μας. Όσα δεν έφαγα μαζεύοντας πριν λίγο τα φωτογράφισα μα πριν τα πασπαλίσω με φρέσκους βασιλικούς δεν έβλεπα παρά τι γρήγορα μαυρίζουν τα ασημικά και τι μπελάς Θεέ μου είναι η αισθητική απαίτηση να είναι όλα τέλεια  ενώ (γνωρίζω πως) αλλού είναι η ουσία.

Δεν το 'χω του νοικοκυριού, το ξέρετε. Έχω όμως το άλλο το χειρότερο, του στείρου περφεξιονισμού, μίας αισθητικής που με βοηθά να αντέξω την αιώνια φρίκη ―πέραν της ελεεινής που ζούμε τώρα, εδώ αναφέρομαι στην άλλη της φθοράς και του Θανάτου και της μικρής χαράς που φεύγει όσο τη συζητώ.

Δεν το 'χω του νοικοκυριού, το είπαμε. Δε θα γυαλίσω ασημικά, έχω την Ποίηση που δίνει στη ζωή μου λάμψη.  Κι ιδού για σας ο Ρίτσος που το 'Καπνισμένο Τσουκάλι' του με ανακάλεσε σε εκείνο που ετάχθην:

«……μάθαμε νὰ κουβεντιάζουμε ἥσυχα κι ἁπλά.

Καταλαβαινόμαστε τώρα, δὲν χρειάζονται περισσότερα.

Κι αὔριο λέω θὰ γίνουμε ἀκόμα πιὸ ἁπλοί.

Θὰ βροῦμε αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ παίρνουνε τὸ ἴδιο βάρος

σ' ὅλες τὶς καρδιές, σ' ὅλα τὰ χείλη.

Ἔτσι νὰ λέμε πιὰ τὰ σύκα-σύκα καὶ τὴ σκάφη-σκάφη.

Κι ἔτσι ποὺ νὰ χαμογελᾶνε οἱ ἄλλοι καὶ νὰ λένε,

«Τέτοια ποιήματα, σοῦ φτιάχνουμε ἑκατὸ τὴν ὥρα.»

Αὐτὸ θέλουμε κι ἐμεῖς.

..................................

Γιατὶ ἐμεῖς δὲν τραγουδᾶμε γιὰ νὰ ξεχωρίσουμε

 ἀδελφέ μου ἀπ' τὸν κόσμο.

Ἐμεῖς τραγουδᾶμε γιὰ νὰ σμίξουμε τὸν κόσμο.

..................................

......ἔχεις ἀκόμη νὰ κλάψεις πολὺ


ὥσπου νὰ μάθεις τὸν κόσμο νὰ γελάει…»

_______________________________________

Η εικόνα: στον κήπο μου, πριν λίγο.

Οι στίχοι: αποσπασματικά από  μνήμη και Ανθολογία διότι το 'Καπνισμένο Τσουκάλι' δεν το έχω εδώ και στο διαδίκτυο θα το βρείτε επίσης αποσπασματικά λόγω μελοποίησης.