Το Νερό, η Κτηνοτροφία, τα τοπικά προϊόντα, ο πολιτισμός και πλούτος μας και ο Τουρισμός.
Συστήνω:
Από εμένα για μάς στη Μύκονο:
Μύκονος κι αν το πονάω εγώ, η ξένη, εσείς πώς το αντέχετε; https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2024/09/blog-post_19.html
Ιδιωτική Πρωτοβουλία και πριβέ οδοποιία στη Μύκονο https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2023/07/blog-post_7.html
https://www.youtube.com/watch?v=K2-LPZyNAUE&list=FL6eCFIjNZp7wdz47WclHGlw&index=1
Τις είδαμε
φέτος τις αμυγδαλιές να ανθίζουν- και να καρπίζουν
είδαμε και τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
κι η θάλασσά μας πάντα κυματίζει.
Αλλά δε μας βλέπω να σηκωνόμαστε ψηλότερα
Κύριε Σεφέρη μου.
_______
Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει
λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
______________________
Με τη Μάικο, Καστελλάκια. Πολλά αμύγδαλα έκαναν φέτος οι αμυγδαλιές στον κήπο μου.
Μου είπε κάποιος σήμερα πως με εκτιμά διότι είμαι «αντράκι». Σήμερα. Και σ΄εμένα που, αν με ξέρετε το ξέρετε ότι δεν έχω τίποτε ανδρικό πάνω μου. Μα εννοούσε βεβαίως τη συμπεριφορά, ότι κρατώ το λόγο μου (και δίνω και μεγάλα φιλοδωρήματα).
Ακόμα σήμερα 2025 η εντιμότητα, το ήθος, η μπέσα, θεωρούνται ‘αντρίκια’ συμπεριφορά ενώ η πονηριά, η κλεψιά κι η ασυνέπεια ‘γυναικουλίστικη΄;
Μεμονωμένη περίπτωση το σημερινό; Θα έλεγα, θα ήλπιζα. Αν δεν τύχαινε να διαβάσω και να δω σε χάρτη του ΟΗΕ έτσι ωμά ότι τώρα το 2025 μόνο 27 κράτη διοικούνται από γυναίκες.
Τόσο μας εκτιμάτε;
Τόσο μάς εκτιμούμε, άραγε;
______________
Only 27 countries in the world are led by women.
Full democracy requires the equal participation of women in all its processes. Latest facts on women in leadership @UN_Women
Σας έχω πει ότι μέσα μου πιστεύω πως η αληθινή μου κλίση ήταν τα μαθηματικά;
Στην σχολείο ήμουν απολύτως σκράπας στην τάξη κι ύστερα, δυό φορές το χρόνο που δίναμε επίσημες γραπτές εξετάσεις μελετούσα το βιβλίο ένα διήμερο κι έγραφα για 19. Μέχρι που μια χρονιά που κάποιος καθηγητής στον έλεγχο μου είχε βάλει 3 μα έγραψα πάλι για 19 τον Ιούνιο έγινε κάποιο θέμα και βρήκε ο άνθρωπος το μπελά του.
Ύστερα ίσως αυτή η κλίση με έσπρωξε και για χρόνια μελέτησα την Καμπάλα*, ίσως γι’ αυτό λατρεύω τα σονέτα και γενικά το μέτρο στην Ποίηση και πάντα με γοητεύουν οι αριθμοί. Το τηλέφωνό σας αν μου δώσετε ασυνείδητα ο νους μου κολλά στα νούμερα κι αυτόματα προσθέτω και πολλαπλασιάζω ψάχνοντας για ρυθμό και νόημα στις επαναλήψεις των αριθμών.
Σήμερα θα έλεγαν ότι το σχολείο ‘failed me', με πρόδωσε, δε με φρόντισε αρκετά, μα ήταν άλλη εποχή, ευτυχώς για μένα. Τότε ή αποδεχόσουν ότι έκανες κουτό παιδί ή, αν όπως εγώ, φαινόταν πως μπορούσε μα στην τάξη χάζευε και ποτέ δε μελετούσε, απλώς το μάλωνες για την τεμπελιά του.
Και αν τα λέω είναι διότι ξέρω ότι πλέον μαζί μου δε θα συμφωνήσετε μα τα διδάγματα της επίγνωσης ότι δε φταίνε οι άλλοι για τις ήττες μου μα είμαι κυρία του εαυτού μου και οι μαλακίες πληρώνονται, μου χρησίμεψαν αργότερα σε πολλούς τομείς και βοήθησαν να επιβιώσω στην αληθινή ζωή όσο και να κρατώ τους φίλους και τις σχέσεις μου για πάντα.
Και γι’ αυτό σας τα λέω.
___________________________________
*Θυμάμαι μάλιστα είχα κάνει και μια διάλεξη για τον 'Αρχετυπικό συμβολισμό του Ταρώ' οργανωμένη από το περιοδικό 'Φαρφουλάς' των εκδόσεων του Διαμαντή Καράβολα.
Έτυχε να δω μια είδηση με εικόνες από τον κάποτε ωραίο Σχοινιά που έχουν μετατρέψει σε σκουπιδότοπο και θυμήθηκα μια ιστορία από τα παιδικά μου χρόνια.
Είχε ο γυμναστής του σχολείου μας μια παιδική κατασκήνωση στο Σχοινιά την οποία σύστηνε το σχολείο και οι γονείς μου μας έστειλαν εκεί για ένα μήνα. Πρέπει μόλις να είχα τελειώσει την πρώτη Δημοτικού κι η Ελισάβετ το Νηπιαγωγείο. Το λέω επειδή, είχα διαβάσει το προσπέκτους κι αυτό επιμήκυνε το μαρτύριο που θα σας διηγηθώ.
Οι κατασκηνώσεις, φάνηκε από τότε, δεν είναι για μένα. Δεν ένιωθα άνετα με τις διαταγές, τις φωνές την ομαδικότητα, τα ηλίθια βίαια παιχνίδια με άγνωστα παιδιά. Δεν έκανα ένα φίλο. Το βάσανό μου όμως ήταν η τραπεζαρία, τα γεύματα.
Εκείνη την εποχή ήταν ακόμα επιβεβλημένο στα παιδιά να τρώνε ό,τι είχαν στο πιάτο τους. Όλο. Είναι η εποχή «το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» κι έπεφταν βροχή τα χαστούκια από δασκάλους και καθηγητές. Ωστόσο εμείς μεγαλώναμε αλλιώς. Με πολύ νέους και προοδευτικούς γονείς και προστατευτικούς παππούδες, όπως δε λέγαμε Μαμά-Μπαμπά μα τους γονείς μας με το όνομά τους, έτσι, εννοείται, δε μας χτυπούσε ποτέ κανείς και, βεβαίως, τρώγαμε μόνο ό,τι και όταν θέλαμε. Κακομαθημένη θα με έλεγαν μα στο «δε μ’ αρέσει το φαγητό» η απάντηση που περίμενα ήταν «Να σου κάνω μια ομελέτα;» ή «Να πάμε έξω», να πάρουμε ό,τι θέλω από εστιατόριο της γειτονιάς.
Όμως εκεί βρήκα άλλα. Δεν έφαγα μιά, δεν έφαγα δυό ώσπου κορυφώθηκε το δράμα όταν μεσημέρι στην τραπεζαρία βρέθηκα μπροστά στον εφιάλτη: ψάρι πλακί που βρωμούσε και κολυμπούσε και σε λαδερή σάλτσα με κάτι πράσινα και με κρεμμύδια. Ε, δε μπόρεσα ούτε να το ανακατέψω να μοιάζει πειραγμένο και, δίχως να πω όμως κάτι, έμεινα στη θέση μου μέχρι να τελειώσει το γεύμα. Νόμιζα. Μα με είδαν, με μάλωσαν να φάω. Δε σήκωνα πιρούνι. Δεν έκλαιγα, δε φώναζα, αλλά αρνιόμουν ακόμα και να πλησιάσω το σίχαμα.
Οπότε βρέθηκα αντιμέτωπη με την παιδαγωγική λύση της εποχής:
―Θα μείνεις εδώ, μπροστά στο πιάτο σου ώσπου να το φας όλο.
Και έμεινα. Από 1:00 που το σέρβιραν ώσπου έφυγαν τα παιδιά και μάζεψαν όλα τα πιάτα εκτός από το δικό μου ως λίγο πριν τις 5:00 όταν οι τραπεζιέρες σέρβιραν το απογευματινό, πορτοκαλάδα με κέικ. Σε όλα τα τραπέζια, όλες τις θέσεις, όλα τα παιδιά, εκτός από εμένα που παρέμενα εκεί, άγαλμα με βρωμερό ψάρι που μάζευε μύγες.
Η τιμωρία δηλαδή δεν ήταν μόνο η αηδία μα είχε και ταπείνωση, εξευτελισμό στα μάτια των παιδιών που ακόμα δε με γνώριζαν και, με το πνεύμα συλλογικότητας που διακρίνει την παιδική ηλικία, δε θα δοκίμαζαν να με πλησιάσουν πλέον.
Η επιθυμία μου ήταν να φύγω. Να τηλεφωνήσω στους γονείς μου αμέσως πράγμα όχι εύκολο, τα τηλέφωνα ήταν σταθερά και ήθελες άδεια, μα ήλπιζα. Όμως, και έτσι είναι που θυμάμαι ότι γνώριζα ανάγνωση, στο προσπέκτους είχα διαβάσει ότι αν το παιδί αποχωρήσει πρώιμα τα χρήματα δεν επιστρέφονται. Τι είχα ακούσει σπίτι δεν ξέρω, ούτε πώς ξαφνικά έπαθα μια οικονομική ανασφάλεια που γενικώς δε με διέκρινε, πάντως για μια βδομάδα βασανίστηκα που θα έχαναν οι γονείς μου τα χρήματα.
Την πρώτη Κυριακή είχαμε επισκεπτήριο και στους γονείς μου είπα πως δεν περνάω καλά. Η μητέρα μου με πήρε αμέσως από εκεί. Και την ευγνωμονώ ακόμα που δε δίστασε, της αρκούσε που είπα πως θέλω να φύγω κι έτσι με επανέφερε στο γνώριμο περιβάλλον στο οποίο ένιωθα να με σέβονται και να με ακούνε. Το αν έμεινε η αδελφή μου δεν το θυμάμαι, από τη στιγμή που λυτρώνομαι όλα θολώνουν όπως γίνεται με πολύ παλιές αναμνήσεις.
Αν σας το διηγούμαι σήμερα είναι γιατί αισθάνομαι ότι πλέον τέτοια παιδαγωγική δεν εξασκείται και νιώθω πως στους νεότερους ιδίως ίσως κάνει μεγάλη εντύπωση το πώς μας συμπεριφέρονταν οι «παιδαγωγοί».
________________
Ο Σχοινιάς ή Σχινιάς είναι παραθαλάσσια περιοχή της βορειοανατολικής Αττικής και μικρός οικισμός. Βρίσκεται στο βορειοανατολικό άκρο του κάμπου του Μαραθώνα, στην παράκτια ζώνη, και διαθέτει μία από τις μεγαλύτερες παραλίες της Αττικής. [Βικιπαίδεια]
Εικόνες ντροπής: Το προστατευόμενο πευκοδάσος του Σχοινιά: https://www.iefimerida.gr/ellada/prostateyomeno-peykodasos-shoinia-gemato-skoypidia
«…μες απ’ τις γρίλιες τις κλειστές
στην κίτρινη
τη φλόγα
του μεσημεριού
—όταν τ’ αγάλματα σιωπούν
κι οι μύθοι στέργουν—
οι φωνές
δονούν
πρώτα
αχνά
αργά
κι ύστερα
βροντερά
και γρήγορα
μες στο σοκάκι
κι αποκαλύπτουν ξάφνου τα αιώνια μυστικά…
….» Εγγονόπουλος
Οι φωνές
εις Ανδρέαν Breton
