Κι εγώ στην πολτοποίηση Λόγου και Ιστορίας #Γαβριηλίδης Poems & Crimes

 

Κατόπιν εορτής και τώρα που πλέον δε σώζονται, μαθαίνουμε ότι τράπεζες που έκαναν κατάσχεση στις αποθήκες των εκδόσεων Γαβριηλίδη επέλεξαν να πολτοποιήσουν τα βιβλία μας. «Κλασικοί και σύγχρονοι συγγραφείς» μεταφράσεις, ποίηση, ονόματα γνωστά, ονόματα ξένα και πολύτιμες μαρτυρίες Ρωμανιωτών Εβραίων (όπως και της ίδιας της μητέρας του εκδότη) πολτοποιήθηκαν.

Μαζί και κι εγώ, που συστημένη από το Θοδωρή Καλλιφατίδη, παιδικό φίλο του πατέρα μου που έγινε και δικός μου στενότατος φίλος, είχα την τύχη να γνωρίσω το Σάμη Γαβριηλίδη και να εκδώσω εκεί ‘Τα 40 του Θανάτου’ μου.

 

Για την αναλγησία μιας τόσο άστοχης απόφασης μιλούν άλλοι. Εγώ θέλω να προσθέσω μόνο πως ως έθνος χρειαζόμαστε ψυχίατρο― και φιλολόγους θα έλεγα  μα τρέμω πως είναι αργά αφότου παραδοθήκαμε σε Μπαμπινιώτηδες, λεξικογράφους που μισούν την ιστορική ορθογραφία και δε γνωρίζουν ξένες γλώσσες.

Διότι στη γη όλη δεν ξέρω αν μπορεί να βρεθεί άλλος λαός που να κομπάζει τόσο μανιακά για την Ιστορία και το παρελθόν του το πολύ παλιό ενώ ταυτόχρονα με δριμύτατο μένος μισεί και καταστρέφει ό,τι θυμίζει τα πρόσφατα.

Το βλέπουμε παντού, δε χρειάζονται παραδείγματα κι ούτε είναι μόνο τα εκ των υστέρων εκτιμημένα νεοκλασικά που κάναμε μπάζα και τα παραδοσιακά, η πέτρα, τα μονοπάτια αλλά ακόμα και ονόματα δρόμων και χωριών, πλατείες και παρκάκια αλλάζουν σε κάθε γενιά σα να μισούμε ό,τι μάς γέννησε ή σαν οι Δήμοι κι οι πολιτικοί να μην έχουν άλλη δουλειά από το να μετονομάζουν την οδό Σταδίου (για να μην τη βρίσκουμε σε χάρτη)  ή να αναμορφώνουν την Ομόνοια.

Υπάρχουν άραγε ψυχίατροι εθνών; 

Υπάρχουν, όπως υπάρχουν και τα ημερολόγια, τα γράμματά μας τα βιβλία μας που τα θρηνούν και τα εξηγούν αυτά.  Αλλά τι λέω; Πώς να προλάβεις να τα βρεις πριν να τα πολτοποιήσουν; 

__________________

GioDim_

Πολτοποίηση των βιβλίων των εκδόσεων Γαβριηλίδη από τις πιστώτριες τράπεζες, αντί να τα κάνουν δωρεά σε καμία βιβλιοθήκη, γιατί για τις τράπεζες, βιβλία είναι μόνο τα επετειακά του 1821.

@DelgadoSero

Τα βιβλία απο τις αποθήκες των εκδόσεων Γαβριηλίδη, κατασχέθηκαν απο τις τράπεζες

Γραπτά σαν του Ρεμπώ, του Μποντλέρ, του Χιόνη, του Μπέκετ και δεκάδων συγγραφέων. Τώρα αντί να βρίσκονται σε κάποιο ράφι κάποιας βιβλιοθήκης. 

Βρίσκονται πολτοποιημένα αππ την κοινωνία των αρίστων

Κάσδαγλης Χριστόφορος

(ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ) ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ!

Πρόκειται σίγουρα για μία από τις πιο αποτρόπαιες ειδήσεις των ημερών: Αν ισχύει η σχετική πληροφορία που δημοσιεύτηκε στο facebook (και από ό,τι φαίνεται ισχύει) οι πιστώτριες τράπεζες πολτοποίησαν όλο το απόθεμα βιβλίων που είχαν στις αποθήκες τους οι εκδόσεις Γαβριηλίδη! Χωρίς να συνεννοηθούν με τους κληρονόμους του εκδότη, ούτε με τους συγγραφείς των βιβλίων. Χωρίς να τους περάσει καν από το μυαλό να τα διαθέσουν σε δημόσιες και σε σχολικές βιβλιοθήκες, να τα πουλήσουν έστω, να τα διασώσουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο. 

Προφανώς, ανάμεσα στα άλλα βιβλία πολτοποίησαν τον Πέτρο Μάρκαρη, τον Θοδωρή Καλλιφατίδη, τον Αργύρη Χιόνη, τη Σαπφώ, τον Σάμιουελ Μπέκετ, τον Σαρλ Μποντλέρ, τον Αρτούρ Ρεμπό και, ανάμεσά τους, τις εξαιρετικές μου φίλες Τέτη Παγκάλου και Ιωάννα Τόμπρα, το τελευταίο βιβλίο της οποίας τυπώθηκε μεν, αλλά δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει παρά μόνο σε ελάχιστα αντίτυπα, λόγω του αιφνίδιου θανάτου του Σάμη Γαβριηλίδη. 

Έκαψαν ποίηση, έκαψαν πεζογραφία, έκαψαν δοκίμια, έκαψαν τη μνήμη, την ευαισθησία και την τυπογραφία.  

Αλλά βιάζονταν, βλέπεις, οι τραπεζίτες να αδειάσουν το κτίριο, προφανώς για να το αξιοποιήσουν. Κατά τα άλλα, οι περισσότερες τράπεζες φροντίζουν για τον πολιτισμό μέσω των ιδρυμάτων που διαθέτουν…

Ο Διαμαντής Καράβολας 

Η φωτογραφια αυτή, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, του προσφατως αποβιωσαντα εκδότη Σάμη Γαβριηλίδη, με αφορμή την πολτοποιηση του εκδοτικού του αποθέματος από τις τράπεζες, είναι απ το παλιό του χώρο στην Μαυρομιχάλη 18, που είχα την τιμή να τον διαδεχτω επί 10 χρονια ως βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Φαρφουλας.

Οι βιβλιοθήκες μπροστά, απ τις οποίες ποζάρει κ ήταν οι μόνες από μασίφ ξύλο που υπήρχαν σε όλα τα βιβλιοπωλεία του αθηναικου κεντρου, μου τις είχε αφήσει χαριστικά ο Σάμης, λόγω του ότι θα συνέχιζα μια παράδοση στο χώρο του βιβλίου, που είχε ξεκινήσει πριν απ αυτόν, απ τις εκδόσεις Δομος, στο συγκεκριμενο σημειο.

Τώρα, οι βιβλιοθήκες αυτές, έχουν μεταφερθεί στο νέο μου χώρο, στο βιβλιοπωλείο Nouveau, στην Πάτρα, γιατί αλλιώς, όταν ήρθε η ώρα μου να φυγω κ εγώ απ την Μαυρομιχαλη, θα κατέληγαν στα σκουπίδια...

Γιάννης Πολυχρονίου

ΘΑ ΗΤΑΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΟΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ Ή ΠΟΙΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΠΟΛΤΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ

Θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε ποιά τράπεζα το έκανε, ήταν η Πειραιώς, που έχει το "Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς" (ΠΙΟΠ); Ήταν η Εθνική που έχει το "ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ" (ΜΙΕΤ)? Ήταν η ALPHA BANK για την οποία διαβάζω: "ALPHA BANK ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ: Για τη διάσωση και διάδοση του ελληνικού Πνεύματος, καθώς και για την προαγωγή του πολιτισμού, η Alpha Bank έχει ενεργό συμμετοχή στην πολιτιστική ζωή με την υποστήριξη ανάλογων δραστηριοτήτων. Επί σειρά ετών εκδηλώνει έμπρακτα το ενδιαφέρον της για την Τέχνη και τον Πολιτισμό όχι μόνο μέσω οικονομικής υποστηρίξεως ανάλογων γεγονότων, αλλά και μέσω των προγραμμάτων και των Συλλογών της". Ήταν η EUROBANK; που λέει "Προάγουμε τον πολιτισμό στην Ελλάδα. Ενισχύουμε τις προσπάθειες καλλιτεχνών να αναδείξουν μοναδικές μουσικές συνθέσεις που προάγουν το ήθος και την πνευματική καλλιέργεια. Πιστεύουμε ότι στη σημερινή συγκυρία οι ευκαιρίες για πνευματική καλλιέργεια πρέπει να ενθαρρύνονται ακόμη περισσότερο". Ήταν η ΑΤΤΙΚΗΣ;

 Με εξαίρεση την ΑΤΤΙΚΗΣ όλες οι άλλες έχουν ιδρύματα και/ή χορηγίες για τον πολιτισμό. Επίσης τα ιδρύματά τους διαθέτουν βιβλιοθήκες. Θα μπορούσαν να διαθέσουν το βιβλία αυτά σε χαμηλή τιμή, ακόμη και δωρεάν αφού κόπτονται για τον πολιτισμό. Το κέρδος από την πολτοποίηση μηδαμινό, η απώλεια για τον πολιτισμό τεράστια! Αλλά τι περιμένεις, όταν όλες οι τράπεζες έχουν αφελληνισθεί και έχουν περάσει σε ξένα χέρια!!!

Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης, 

Το poems & crimes των εκδόσεων Γαβριηλίδη, συναντήσαμε ωραίους ανθρώπους, όπως την Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, ομότιμη καθηγήτρια φιλοσοφίας του Α.Π.Θ, τον διανοούμενο, συγγραφέα και ακτιβιστή Σάββα Μιχαήλ, βρεθήκαμε σε γόνιμες συζητήσεις μαζί τους, οργανώσαμε εκθέσεις με φίλους αδερφικούς - συνοδοιπόρους· περάσαμε αρκετά υπέροχα βράδια ακούγοντας για την ελληνική διανόηση στο Παρίσι, απολαμβάνοντας εξαιρετικές εικαστικές εκθέσεις, όπως το “Ολόκαυστον” του Γιώργου Λαζόγκα, συζητήσαμε με τον Σάμη Γαβριηλίδη, για τον Νικόλαο Κάλας, (που θαύμαζα ως επαναστάτη ποιητή και θεωρητικό της τέχνης), τον οποίο ο ίδιος είχε γνωρίσει από κοντά, λέγοντάς μου ιστορίες από τα τελευταία χρόνια της ζωής του, απολαύσαμε υπέροχες μουσικές στον όμορφο κήπο του, τα καλοκαιρινά Αθηναϊκά βράδια...ζήσαμε τις αναταραχές της ελληνικής κρίσης, τη πόλη να καίγεται, αλλά κυρίως διαβάσαμε και ζήσαμε δημιουργικές αξέχαστες στιγμές.... 

Λουζιτάνια Ροκεκδ. Γαβριηλίδη.

Σάμης Γαβριηλίδης #rip

Καλό ταξίδι στον αγαπημένο Σάμη Γαβριηλίδη, τον εκδότη μου.

Εδώ σε πιο χαρούμενες εποχές στο μπαρ του εκδοτικού οίκου στο πανέμορφο παλιό νεοκλασικό  με τα graffiti στην είσοδο.

Εκεί πρωί, απέναντι από τον πάγκο του βιβλιοπωλείου μαζεύονται οι συγγραφείς και με καφέδες κάνουν τις διορθώσεις στα τυπογραφικά δοκίμια. 

Κι ύστερα κατέβαινε ο Σάμης και με ποτά, καλό κρασί και μεζεδάκια λέγαμε χίλια δυό.

Εκεί μου έλεγε για τη μητέρα του που επέστρεψε από το Άουσβιτς και για τους Ρωμανιώτες, για τα Γιάννενα και για βιβλία και την Αθήνα κι άλλα πολλά κι έρρεε πάντα η κουβέντα σαν τα ποτά και τα τραγούδια που ξεκινούσαν πιο αργά κάθε Σάββατο ζεσταίνοντας την αίθουσα όταν έκλεινε το βιβλιοπωλείο.

Καθημερινή

Εκδότης με κύρος και βαρύτητα, με ιδιαίτερο στίγμα στον χώρο του βιβλίου, λάτρης της ποίησης, του δοκιμίου και των κλασικών έργων, αλλά και με σπάνια αγάπη για την ευγενή τέχνη της τυπογραφίας, ο Σάμης Γαβριηλίδης πέθανε σε ηλικία 66 ετών, έπειτα από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.

Η εκδοτική του πορεία ξεκινά από τη μεταπολίτευση, όταν τον Νοέμβριο του 1975, δύο χρόνια μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στα οποία συμμετείχε ως φοιτητής της σχολής Ναυπηγών, έγινε συνεταίρος του Λουκά Ρηνόπουλου και της Μάρως Στογιαννίδου στο βιβλιοπωλείο «Πλέθρον». Σύντομα συνέβαλε στην εξέλιξή του σε εκδοτικό οίκο, με πρώτη έκδοση τη «Ρεμπέτικη Ανθολογία» του Τάσου Σχορέλη, που έφερε τον Γαβριηλίδη σε επαφή με τον λόγιο τυπογράφο και εκδότη Αιμίλιο Καλιακάτσο και τον κριτικό λογοτεχνίας Αλέξη Ζήρα: «Με έμαθαν ο μεν πρώτος τυπογραφία, ο δε δεύτερος να διαβάζω», θα έλεγε σε συνεντεύξεις του. Τελικά, συνδιηύθυνε το «Πλέθρον» μέχρι το 1986, ενώ το 1988 προέκυψαν οι Εκδόσεις Γαβριηλίδης.

Με βασικό άξονα τους Ελληνες κυρίως δημιουργούς, δίνοντας έμφαση στην ποίηση, στο δοκίμιο, αλλά και στην πεζογραφία, στεγάζοντας εκδοτικά συγγραφείς όπως ο Θοδωρής Καλλιφατίδης και ο Πέτρος Μάρκαρης (του οποίου ήταν επιστήθιος φίλος), ο Σάμης Γαβριηλίδης υπηρετούσε το βιβλίο και την καλαισθησία του, γνωρίζοντας ότι η τεχνολογία προσφέρει δυνατότητες, κρύβει όμως και κινδύνους: το 2011 οι εκδόσεις του εγκαταστάθηκαν σε ένα σύγχρονο πολυχώρο και ταυτόχρονα φιλόξενο τόπο συνάντησης στο Μοναστηράκι, ονόματι «Poems and Crimes Art Bar», όπου εκτός από θεατρικές, εικαστικές, μουσικές και άλλες εκδηλώσεις υπό τη φροντίδα της συντρόφου του Βάσως Κυριαζάκου, ο Σάμης Γαβριηλίδης συνδύαζε τη σύγχρονη ψηφιακή εκτύπωση, με την παραδοσιακή, ραφτή βιβλιοδεσία.

Αν ως εκδότης έδινε έμφαση σε κάποια ζητήματα, τότε ένα από αυτά ήταν η μνήμη. Οχι χωρίς λόγο: η μητέρα του, Καρολίνα Ναχμούλη-Γαβριηλίδου, ήταν επιζήσασα των στρατοπέδων συγκέντρωσης του Αουσβιτς, του Νταχάου, του Μπέργκεν Μπέλσεν. Οπως θα διηγιόταν αργότερα, ο Σάμης Γαβριηλίδης έμαθε την ιστορία της ρωτώντας γι’ «αυτόν τον αριθμό στο χέρι της», χωρίς ωστόσο ο ίδιος ή ο αδελφός του να ενσωματώσουν κάποια αίσθηση αγωνίας ή τιμωρίας για όσα είχαν συμβεί. Η μαρτυρία της έγινε βιβλίο με τίτλο «Block 25» και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις το 2016. Εδώ και έξι χρόνια, το «Poems and Crimes» διοργανώνει κάθε Ιανουάριο τον «μήνα Ολοκαυτώματος», με το σλόγκαν «θυμόμαστε, δεν χρησιμοποιούμε».

Σε αυτή τη φράση επικεντρωνόταν και μια δημόσια τοποθέτησή του το 2017, όπου ο Σάμης Γαβριηλίδης εξέφραζε τους προβληματισμούς γύρω από το συνέδριο για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων που είχε πραγματοποιηθεί εκείνη τη χρονιά στην Εσθονία.

Σε συλλυπητήριο μήνυμά της, η Εταιρεία Συγγραφέων «μαζί με όλη την οικογένεια του βιβλίου», εξέφρασε τη βαθύτατη θλίψη της για την απώλειά του. Η πολιτική του κηδεία θα  το Σάββατο στις 12 το μεσημέρι, από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. 

Αντί στεφάνων παρακαλούμε να διατεθούν τα χρήματα για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα της Μόριας στο λογαριασμό GR0701713550006355138560788-Τράπεζα Πειραιώς (Κίνηση Πολιτών Συνύπαρξη στο Αιγαίο).

Νέε μου Ποδηλάτη πρόσεχε τώρα που έγινες δότης

Από 1η Ιουνίου το πτώμα σας θα ανήκει στο ελληνικό κράτος. Ο (ΓΑΠιος) νόμος ψηφίστηκε δίχως διαδηλώσεις και συζητήσεις όπως συμβαίνει με όλα τα σοβαρά του κράτους μας. Και, παρότι δε με αφορά προσωπικά αφού «είναι το δικό μου αίμα/δηλητήριο στη φλέβα/και οχιά να με τσιμπήσει/κι αυτή καλή μου-καλή μου θα ψοφήσει»* θέλω να ξέρετε ότι  διαφωνώ με την υποχρεωτική δωρεά οργάνων και όχι για θεολογικούς ή μεταφυσικούς λόγους.

Κατ' αρχήν επειδή το σώμα μας μάς ανήκει και νόμοι και συντάγματα  αυτό οφείλουν να το σέβονται. 

Κι ύστερα διότι σήμερα υπάρχει τεράστια ζήτηση οργάνων, δεν είναι μυστικό ότι διεξάγεται παγκοσμίως στυγνό εμπόριο. Στην Ινδία έχουν ανοίξει κλινικές νεφρού όπου ο πλούσιος Δυτικός αγοράζει όργανα φτωχών Ινδών που δεν έχουν άλλο τρόπο επιβίωσης. Κι αυτό θα έπρεπε να μας βάλει σε σκέψεις.

Συχνά αναφέρεται προπαγανδιστικά ένα παροιμιώδες παλικάρι που σκοτώθηκε με μηχανή και οι γονείς του δεν έδωσαν τα όργανα. Στις κοινωνίες μας που η πιο επικίνδυνη ομάδα για το σύστημα είναι οι νεαροί άνεργοι άνδρες (οι αναλώσιμοι που οι υπερδυνάμεις τους στέλνουν σε πολέμους) ποιος μου εγγυάται πως δε θα αρχίσουν να σκοτώνονται σε "τροχαία" για τα όργανά τους; Ή στις διαδηλώσεις; Ή .. και στα αστυνομικά τμήματα;

Επίσης- για το καλό μας τάχα- η υποχρεωτική δωρεά πιθανότατα  σύντομα να φέρει και την αναγραφή σε κάποια ηλεκτρονική κάρτα των προσωπικών δεδομένων μας. Θα δείτε που μόλις ο νόμος μπει σε εφαρμογή θα αρχίσουν άλλα: το παροιμιώδες παλικάρι μπορεί να είχε AIDS  και να ζημιώθηκε ο αθώος λήπτης. Αυτό θα φέρει νέες διακρίσεις, κατάργηση των προσωπικών δεδομένων για το κοινό καλό και, ποιος ξέρει, μπορεί και νέους περιορισμούς στο δικαίωμα να διαθέτουμε (και να φθείρουμε) το σώμα μας κατά βούλησιν όπως έχουμε κάθε δικαίωμα να κάνουμε αφού είναι απολύτως δικό μας.

Πριν λίγο διαβαζα έναν ιστορικό που ονομάζει τη Δημοκρατία μας θνησιγενή και τη χώρα μας υποανάπτυκτη (που για πολιτική ορθότητα μετονομάστηκε σε Υπό Ανάπτυξιν. Θέλετε απόδειξη άλλη από τις απανωτές χρεοκοπίες και δικτατορίες, τα στρατόπεδα, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες αντιφρονούντων; Θέλετε απόδειξη άλλη από τη λογοκρισία του παρελθόντος και τα ΜΜΕ που, σήμερα π.χ., σε μια χώρα κάκιστων και επικίνδυνων οδηγών παρακινούν κάθε αρτιμελή να γίνει ποδηλάτης ενώ ταυτόχρονα καμιά συζήτηση δεν ξεκίνησαν για το νόμο που αυτό τον ποδηλάτη τον κάνει στόχο ως κινούμενη τράπεζα οργάνων;

Γι αυτό σας, λέω… για ξανασκεφτείτε το.

_________________________________________________

Ο Νόμος

από το: thesecretrealtruth:

ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΙ ΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΩΡΗΤΕΣ ΟΡΓΑΝΩΝ

Βάσει του καινούργιου νόμου:

α. Η αφαίρεση οργάνων πραγματοποιείται από «Οργανισμούς Αφαίρεσης», που είναι νοσοκομεία Ν.Π.Δ.Δ. ή Ν.Π.Ι.Δ. κοινωφελούς και μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ή ιδιωτικές κλινικές, που έχουν λάβει τη σχετική άδεια. Παραχωρείται έτσι, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, δικαίωμα αφαίρεσης οργάνων σε τρίτους, οι οποίοι μάλιστα εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Όπως είπα πιο πάνω, η αφαίρεση οργάνων διεθνώς γίνεται από τις ομάδες των μεταμοσχευτικών κέντρων και όχι από ιδιώτες.

β. Η αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο θανόν πρόσωπο πραγµατοποιείται, εφόσον όσο ζούσε δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του. Γίνεται δηλαδή βάσει δικαζόμενης συναίνεσής του.

Σχόλιο: Με αυτό τον τρόπο, το ανθρώπινο σώμα μετατρέπεται με την έννοια του Εμπράγματου Δικαίου σε πράγμα, επειδή κάποιος (φυσικό ή νομικό πρόσωπο) ασκεί πια κυριότητα επ’ αυτών, έχοντας από το νόμο το δικαίωμα να αποφασίσει για τα όργανα του θανόντος (αυτός που αποφασίζει για τα πράγματα ασκεί κυριότητα επ’ αυτών). Και επειδή το σώμα γίνεται πράγμα, ο νόμος προβλέπει και τους σχετικούς κανόνες ποιότητας και ασφάλειας

______________________________________________________

credits 

εικόνα: Η δημοσίευση του Νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως

*μια κι εγώ σαν τον Τσιτσάνη πέρασα «χρόνια στην παλιά παράγκα» να «τη βγάζω με το μάγκα»

Η Δήλωση (Αρνούμαι να γίνω Δωρητής Οργάνων) ΕΔΩ με οδηγίες από το ΙΝΚΑ 

―αν και λίγοι πιστεύω δε θα βαρεθούν ή θα το ρισκάρουν να ξεχωρίσουν. Γι αυτό, καλού-κακού φτιάξτε κι ένα μπλουζάκι που να λέει 'ΜΗ ΒΑΡΑΣ-ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΔΟΤΗΣ" για όταν ποδηλατείτε ή μοναχοπερπατάτε στους αγρούς. 

Περί εμπορίου οργάνων

(αν βαριέστε να γκουγκλάρετε) δείτε The Telegraph India 

και συλλογή άρθρων πάνω στο θέμα στους Times of India.

Για την Ελλάδα

ΙΝΚΑ  ΕΛΛΑΔΑ :Το παγκόσμιο φυτώριο ανθρωπίνων οργάνων και ιστών και πολύ αναλυτικά και ενδιαφέροντα (αν αντέχετε): epamioanninon

Για περισσότερη σκέψη πάνω στο θέμα συνιστώ το εξαιρετικό μυθιστόρημα του Θοδωρή Καλλιφατίδη: Ο Έκτος Επιβάτης (2003, εκδόσεις Γαβριηλίδη).

Τα περασμένα δεν είναι όνειρο απόψε, με το Θοδωρή Καλλιφατίδη

'Απατάμε' επειδή βαρεθήκαμε τον εαυτό μας, όχι τον άλλο.

Αυτή η φράση (που τη μεταφέρω από μνήμης) από το βιβλίο 'Αγάπη' του Θοδωρή Καλλιφατίδη άγγιξε την Μαντάμ σ' άλλο αιώνα κι έμεινε ριζωμένη στην προσωπική μυθολογία της σα σπόρος της μελλοντικής ζωής της μα και της πολύ πιο μελλοντικής τους γνωριμίας. 

Είναι ένας συγγραφέας που πέτυχε το πιο δύσκολο. Γράφει στα σουηδικά, γλώσσα που ως τα είκοσί του τού ήταν ξένη. Κι ύστερα έχει την υπομονή κι επιμονή να μεταγράφει στα ελληνικά το έργο αντί να το δίνει αλλού για τη μετάφραση.

Είναι πολύ επιτυχημένος διεθνώς, τα βιογραφικά όμως θα τα μάθετε από άλλους διότι η φιλία μας είναι σημαντική, προσωπική κι ιδιαίτερη και επειδή τον αγαπώ όσο τον εκτιμώ, έχω αποφύγει να μιλώ για κείνον.

Όμως δυό λόγια σήμερα θα σάς τα πω διότι είναι στην Αθήνα για να παρουσιάσει το νέο αυτοβιογραφικό βιβλίο του στο οποίο διηγείται τα παιδικά στην πάμφτωχη μετακατοχική Ελλάδα, παρέες στου Γκύζη, τη σχολή του Κουν, στρατό, κι ύστερα  τη μεγάλη απόφαση να αποδημήσει για άλλο τόπο πιο γόνιμο για τα όνειρά του.

Πριν λίγα χρόνια έγραψε ένα μικρό κομψό βιβλίο, 'Μητέρες και Γιοί', στο οποίο μιλά επίσης για την ίδια γειτονιά και περιγράφει με το λιτό απλό και εύστοχό του τρόπο τις σπάνιές του επισκέψεις στη μητέρα του με τον καφέ στο μπαλονάκι και την ήρεμη ευγένεια που χάνεται μαζί με την παλιά ανεκτική σοφία των παλιότερων.

Ενδιάμεσα εξέδωσε το 'Φίλοι κι Εραστές', τη βιογραφία του Ηρακλή και (αποκαλύπτω) τώρα γράφει ένα πολύ σημαντικό βιβλίο για το οποίο δε μιλώ πριν εκδοθεί.

Θα σάς τα πει ο ίδιος όμως απόψε 9:00 το βράδυ στην Παρουσίαση ―κι αν πάτε παρακαλώ δώστε του την αγάπη τής Μαντάμ αν και το ξέρει πως θα είμαι εκεί μαζί του και μαζί σας διότι πραγματικά

'Τα Περασμένα δεν είναι όνειρο'.

_______________ 

Η Πρόσκληση

 Τετάρτη 30 Μαΐου στις 9:00μμ.

Στο χώρο των Εκδόσεων Γαβριηλίδης art bar Poems and Crimes

"Τα περασμένα δεν είναι όνειρο" του Θοδωρή Καλλιφατίδη από τον ίδιο το συγγραφέα.  Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, αγαπημένος συγγραφέας και του ελληνικού κοινού, σε μια βαθιά εξομολόγηση επί τον τύπον των ήλων.

Στο χώρο των Εκδόσεων Γαβριηλίδης art bar "Poems and Crimes",

Αγ. Ειρήνης 17, Μοναστηράκι, Τηλ: 210 3228839

_______________