Ο δολοφόνος σπίτι του (σχόλια-εικόνες) #Fyssas #killahP #gdtrial ‪#roupakias ‪#GoldenDawn

  #Fyssas #killahP  #gdtrial ‪#roupakias ‪#GoldenDawn

Να πω πως δεν το περίμενα θα είναι ψέμα. Όμως και το αναμενόμενο μπορεί να εξοργίσει. Δεν είμαι η μόνη ευτυχώς και σας μεταφέρω τα σχόλια.

Το πρόβλημά μας δεν είναι βεβαίως το 18μηνο. Το πρόβλημα είναι που αφέθηκε να ισχύσει σ' αυτή την περίπτωση ενός ανθρώπου απολύτως ενόχου με αποδείξεις και ομολογία. Όταν υπάρχει βούληση υπάρχουν τρόποι. Υπάρχουν βουλεύματα και εξαιρέσεις.

Υπάρχει μάλιστα και προηγούμενό παρόμοιας δίκης με ογκώδη δικογραφία. Είναι η δίκη της 17Ν. Όμως από εκείνους δεν αποφυλακίστηκε κανείς. Διότι, βλέπουμε, τον περιβόητο Αντιτρομοκρατικό Νόμο τον φτιάξαμε για τους «αναρχικούς», όχι για τους ημέτερους.

Λυπάμαι πάλι και συλλέγω για σας.

Κάτω-κάτω ένα μικρό δείγμα του πώς οι εγκληματίες αδειάσανε τον εκτελεστή και τα αφελή τσιράκια διαδίδουν ανοησίες στο διαδίκτυο.

Ιδού η μικρή μου συλλογή, για να θυμόμαστε:

Την Παρασκευή 18 Μαρτίου ο χρυσαυγίτης και καθ' ομολογία δολοφόνος Γιώργος Ρουπακιάς αποφυλακίστηκε λίγο μετά τις 10 το πρωί, έπειτα από 30 μήνες προσωρινής κράτησης. Ατάραχος και εμφανώς ικανοποιημένος, οδηγήθηκε συνοδεία πάνοπλων αστυνομικών στο σπίτι του στον Ταύρο. «Δολοφόνε» φώναζαν έξω από το σπίτι του οργισμένοι πολίτες, αλλά και γείτονες που βγήκαν στα μπαλκόνια για να τον αποδοκιμάσουν και να δηλώσουν έμπρακτα την αντίθεσή τους με την αποφυλάκισή του. Ο Γ. Ρουπακιάς, φρεσκοκουρεμένος και ελάχιστα αδυνατισμένος παρά τους 30 μήνες φυλάκισης, αγνόησε το συγκεντρωμένο πλήθος και κατευθύνθηκε προς την είσοδο του σπιτιού του φορώντας μαύρα γυαλιά ηλίου.

Μην Διαβάζεις !!! ‏

Ο Μπρειβικ είναι μέσα, ο #roupakias έξω, τι δεν καταλαβαίνεις ;

Chris Demetis ‏‪Επιτέλους, ας αλλάξει ο νόμος για τις καθ' ομολογία δολοφονίες

Έχω ξαναπεί πόσο θαυμάζω τη Μάγδα Φύσσα που με αξιοπρέπεια και επιμονή, δίχως κλάψες δεν έχει λείψει από τη δίκη της Χρ...

Δημοσιεύτηκε από Daphne Chronopoulou στις Παρασκευή, 18 Μαρτίου 2016

Alexandra Dimou Φυσικά και δεν τα βάλαμε με το 18μηνο εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί δεν ζήτησαν άδεια, διότι η απεργία την έσπρωξε, να κάνουν την δίκη

Petros Katsakos

Ο Δικηγορικός Σύλλογος της Αθήνας που δεν εξαιρεί απο την απεργία, τα μέλη του που εμπλέκονται στην δίκη της Χρυσής Αυγής είναι ο ίδιος σύλλογος που επιτρέπει στα μέλη του να καταθέτουν για λογαρισμό της ΕΠΟ προσφυγή στο ΣτΕ για την διακοπή του Κυπέλλου Ελλάδος. Πουτάνα μπάλα που λέμε και στα γήπεδα...

Panagiotis Chatzistefanou  Έχει καταλυθεί κάθε έννοια δικαιοσύνης στην Ελλάδα, ο φόνος - με ειδεχθή τρόπο και πολιτικά κίνητρα - δεν εγγυάται καν την προφυλάκιση σου. Ο Ρουπακιάς είναι εδώ και καιρό ελεύθερος, ενώ η μάνα του Φύσσα τρίβει τα μούτρα ενός παρακρατικού καθεστώτος στην λάσπη όπου και ανήκουν. Μιλάμε για εμπλοκή και συνέργεια κράτους, ΜΜΕ, κομμάτων, δικαιοσύνης και πολιτών για εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας που ξεκινάνε από τον Παύλο και φτάνουν μέχρι τους πρόσφυγες, στοχοποιώντας προς σφαγή οτιδήποτε αναπνέει και κινείται, όπως ακριβώς λένε και τα μπραβόνια του ειλικρινέστατου - αποθρασυμένου Μιχαλολιάκου 

Annita Triantafillou Πατέρας Φυσσα

'Ποτέ δεν θα καταλάβω πως γίνεται να σκοτώνεις άνθρωπο και να βγαίνεις ελεύθερος '

Απαντηστε ρε ξεφτίλες

chrisa_pl

Αμολάνε ελεύθερους μικροεγκληματίες σαν τον ‪#roupakias για να χωράνε στις φυλακές οι μεγαλοοφειλέτες τα καθάρματα που χρωστάνε 3-4 χιλιάρικα

Από το Φεβρουάριο γνωρίζαμε και να που ήρθε η ημέρα που πηγαίνει σπίτι του ο δολοφόνος.Κι επειδή πολλά τα σχόλια κάθε ...
Δημοσιεύτηκε από Daphne Chronopoulou στις Παρασκευή, 18 Μαρτίου 2016

Dimitris Misios 1) Για οπλοκατοχή 30 μήνες

2) Για ΑΠΟΠΕΙΡΑ ληστείας σε τράπεζα, ισόβεια,ξυλοδαρμός κλπ
3) Δολοφονία την οποία ομολόγησε κι όλας, ελεύθερος λόγω παρέλευσης του 18μηνου

Η αποφυλάκισή του δεν είναι αποτυχία του συστήματος, επιτυχία είναι, όπως και η κράτηση των άλλων δύο 

Liopi Abatzi Οι μόνοι στη χώρα που έχουν εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη είναι οι ΧΑυγιτες δολοφόνοι. Οι υπόλοιποι κάτοικοι αυτής της χώρας βλέπουν τους δικαστές να προασπίσουν τα δικά τους συμφέροντα και να αλληθωριζουν ευνοϊκά προς τα κει που η διαπλοκή τους υποδεικνύει. Αποφυλακίστηκε χαμογελαστός ο καθ ομολογία του δολοφόνος του Παύλου Φυσσα, Ρουπακιας

dimitra fotiadou ‏‪

μαναδες, προσοχη στα παιδια σας! Ειναι ελευθερος παλι ο δολοφονος!! ‪#roupakias! ‪http://www.nostimonimar.gr/apofilakisi-roupakia-to-vinteo-tis-ikogenias-fissa/ …

ThePressProject ‏‪

Με ντοκουμέντα απαντά η οικογένεια Φύσσα στην αποφυλάκιση Ρουπακιά ‪http://www.thepressproject.gr/article/91210/Me-ntokoumenta-apanta-i-oikogeneia-Fussa-stin-apofulakisi-Roupakia …

Δαφνη Χρονοπουλου ‏‪

Γιατί η ΧΑ δε δικάζεται με τον αντιτρομοκρατικό νόμο;

Μόνο για τους αναρχικούς τον φτιάξαμε;

risinggalaxy ‏‪

Η αποφυλάκιση Ρουπακιά δεν είναι μείζων. Όταν θα πέσουν στα μαλακά οι ηγέτες των Ναζί θα είναι το μείζων.

Το Κονσερβοκούτι ‏

Το χειρότερο δεν είναι η αποφυλάκιση Ρουπακιά. Το χειρότερο είναι ότι θα πληρώνουμε την 24ωρη φύλαξή του από την αστυνομία.

dimosvosinakis ‏

Τον, ελεύθερο πλέον, Ρουπακιά θα τον φυλάει η μισή μπατσαρία της Αθήνας. Τους υπόλοιπους 388.447 οπαδούς/ψηφοφόρους των ναζί όχι. Vamos...

Βασω-bella ciao ‏‪

Στον επόμενο τόνο διορίστε το Ρουπακιά διευθυντή σε καμιά τράπεζα,όπως τον Καλαμπόκα!

Mpaountolino ‏‪

Το μόνο που με εκπλήσσει στην υπόθεση Ρουπακιά είναι ότι υπάρχει ακόμα κόσμος  που εκπλήσσεται όταν δεν λειτουργεί η δικαιοσύνη.

‪Stella Kon /Κ επειδη κατι λεγαμε,για νομιμη αποφυλακιση,και η δίκη της 17Ν είχε δικογραφία που περιπλεκόταν παρά πολύ με πολλά άτομα αλλά δεν αποφυλακίστηκε κανείς ενώ κρατούσε η δίκη.‬

‪Xristos Abatzis ‪ Ποιος θυμαται τις απεργιες των δικηγορων σε ολες οσο κιαν διαρκουσαν για το μονο που εδινε αδεια ο συλογος ηταν τα 18μηνα!Μην τυχον και αποφυλακιστει ο κατηγορουμενος!!ΠΑΝΤΑ!!Στην περιπτωση αυτη δεχνουν καθαρα ποσο ανεξαρτητη ειναι η δικαιοσυνη!!Ηταν και ειναι διεφθαρμενοι!!‬

Αριάδνη

Σα να σου λένε, μπες εσύ φυλακή να γλιτώσεις απ' αυτούς που είναι έξω.

‪

₯ Μπίρλας και Κόρκος

Έχω εμπιστοσύνη για άλλη μια φορά στο πόσο για τον πούτσο είναι η Δικαιοσύνη

 ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ Φασισμός 

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΛΑΞΗ ΤΟΥ ΡΟΥΠΑΚΙΑ

Ο «στρατός» φρούρησης, σύμφωνα με πηγές του αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ., θα απαρτίζεται από περίπου 50 αστυνομικούς, ένστολους και «μυστικούς» ανά βάρδια, σχεδόν 120 όλο το 24ωρο, οι οποίοι θα επωμιστούν την υλοποίηση του σχεδιασμού των μέτρων ασφαλείας γύρω από την πολυκατοικία της οδού Θράκης 4 στον Ταύρο.

Περίπου 10 αστυνομικοί της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής θα βρίσκονται εξωτερικά και εσωτερικά της πολυκατοικίας, ενώ κάποιοι θα βρεθούν στις ταράτσες του ίδιου κτιρίου, αλλά και διπλανών για την αποτροπή υπέργειων προσβολών του διαμερίσματος του Γιώργου Ρουπακιά. Τουλάχιστον δύο ομάδες της ΔΙΑΣ, με 8 αστυνομικούς, δύο περιπολικά της Άμεσης Δράσης με τέσσερις αστυνομικούς, μία ομάδα ΟΠΚΕ με 8 αστυνομικούς και μία διμοιρία των ΜΑΤ, περίπου 25 αστυνομικών, διασπασμένη σε δύο κομμάτια, θα βρίσκονται σχεδόν μόνιμα έξω από την πολυκατοικία του και θα περιπολούν διαρκώς στην ευρύτερη περιοχή. Εκτός από την ασφάλεια του στόχου, οι αστυνομικοί θα είναι επιφορτισμένοι και με την αποφυγή του ενδεχόμενου προσπάθεια απόδρασης του Ρουπακιά.

Και να πώς αδειάζουν τους εκτελεστές οι συμμορίες

 (κι έχουν και αφελείς που τα διαδίδουν)

Η Καταραμένη 

Ψοφο σε ολους οσους συνδεουν τον Ρουπακια με την Χρυση Αυγη... Απο τα 13 στο ΚΚΕ το κουμουνι λεμε...

Δεν ξέρει τον Ρουπακιά η Χρυσή Αυγή, ήταν περαστικός. pic.twitter.com/Drwbs3y63Z

— lefteris.Bidelas (@bidelasL) March 19, 2016

Δώρα για φτωχούς ανθρώπους

Στη γειτονιά που μεγάλωσα είχαμε μια σπουδαία γυναίκα που τριγυρνούσε στους δρόμους. Χήρα αντάρτη πάμφτωχη και πολύ καλλιεργημένη, ενώ γνώριζε τους πάντες ποτέ δε ζητιάνεψε παρότι τους συναντούσε στις εκθέσεις και τις διαλέξεις που παρακολουθούσε. Ήταν για μας, μια μικρή παρέα με ενδιαφέροντα, πηγή καλλιέργειας και έμπνευσης.

Ζούσε σε ένα μικρό δωμάτιο σε μια ταράτσα και ένα βράδυ που η φίλη μου θα περνούσε να τη δει επιστρέφοντας από τη σχολή Θεάτρου που σπούδαζε σκέφτηκε πως θα πεινάει και της αγόρασε μια τεράστια τυρόπιτα από εκείνες τις τετράγωνες που στάζουν λάδια.

Ανεβήκαμε και μετά τα ευγενικά καλωσορίσματα η φίλη μου πρόσφερε το λιγδωμένο πακέτο τυλιγμένο σε λαδόχαρτο. Η κυρία δε μίλησε μόνο όταν φεύγαμε της έπιασε τρυφερά το χέρι και της είπε:

―Ξέρεις, δεν κάνουμε ποτέ φτηνά δώρα σε φτωχούς ανθρώπους.

Για μένα ήταν μεγάλο μάθημα. Το θυμήθηκα σήμερα που είδα την περιγραφή άλλης φίλης (δε θα πω όνομα) που προσφέρει σε «γυναίκες με ή χωρίς παιδιά» το, σε τέλεια κατάσταση, σπίτι στο οποίο ζούσε η μητέρα της:

Αδειάζω το σπίτι της μαμάς μου στην Πιπίνου αλλά αφήνω ο,τι χρειάζεται για να μπορεί να λειτουργεί το διαμέρισμα ως σπίτι ξανά. Πρόκειται για ένα διαμέρισμα 110τμ 1ου ορόφου με ανακαινισμένα την κουζίνα και το μπάνιο, σε μια από τις πιο φροντισμενες από την αρχή και μέχρι σήμερα πολυκατοικίες πολιτείες. Αριθμεί 60 διαμερίσματα τους 7 ορόφους, τα ισόγεια και τα μαγαζιά δεξιά κι αριστερά της εντυπωσιακής διπλής εισόδου. Έχει ακόμα θυρωρό και θέρμανση. Τις δύσκολες αυτές μέρες που μπαρουτοκαπνισμένοι άνθρωποι βρέχονται στις τριγύρω πλατείες θα χαρώ αυτό το σπίτι να δώσει προσωρινή στοργή σε κάποιους από αυτούς. Εδώ, απευθύνομαι στους φίλους αλληλέγγυους στους πρόσφυγες για βοήθεια. Περισσότερα θα πούμε inbox αν νομίζετε ότι σας ενδιαφέρει........

Τι άλλο να πω παρά.. να 'μασταν όλοι έτσι!

_________________

Λέσβος: Πήραμε μετανάστες σπίτι μας

Εικόνα 

έργο του  نزار علي بدر  (Jabl Safoon) που ζει στη Λαττάκεια της Συρίας

Καρκίνος― ας μιλήσουμε ανοιχτά όπως η Λιόπη Αμπατζή

Για τη δική μου εμπειρία καρκίνου εδώ δεν έχω γράψει ποτέ. Επίτηδες παρότι αυτά που αποκόμισα είναι πολλά και οι απόψεις μου  καθαρά σχηματισμένες. Έχοντας ελάχιστη ανοχή για ευφημισμούς, υπεκφυγές και ψέματα γνωρίζω από πριν ότι θα με ενοχλούσε πολύ όποιος σχολίαζε περί 'επαράτου' ή σύστηνε θετική σκέψη με κάθε είδους σαλάτες (πνευματιστικές ή φυτικές) που θεωρεί θεραπευτικές. 

Ο καρκίνος με άλλαξε πολύ, μου έμαθε τον εαυτό μου καλύτερα, καλλιέργησε μέσα μου συμπόνια κι ανοχή που δεν είχα και, μαζί με άλλα πολλά που κατάλαβα, δυνάμωσε το φανατισμό μου για την απόλυτη προτεραιότητα της αντιμετώπισης του πόνου. Ο καρκίνος σ' εμένα έφερε πλούσια δώρα και φεύγοντας μου άφησε ισόβιο σύντροφο το Θάνατο, με τον οποίο ζω έναν έρωτα απόλυτο δέκα χρόνια τώρα και τη ζωή δίχως αυτόν  στο πλάι μου πια ούτε που τη θυμάμαι.

Παραπάνω για τη δική μου εμπειρία τώρα και εδώ δε θα πω. 

Κάθε ασθενής πιστεύω είναι μοναδική περίπτωση όπως κι η εμπειρία του αλλά ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε σήμερα ως κοινωνία την αρρώστια συχνά είναι ολέθριος.

Την περασμένη Κυριακή η φίλη Ανθρωπολόγος Λιόπη Αμπατζή συμμετείχε μιλώντας ανοιχτά για τη δική της εμπειρία σε μια ενημερωτική εκδήλωση και ανοιχτή συζήτηση με (ειδικούς στο θέμα) γιατρούς. Δεν είμαστε ούτε ήρωες ούτε θύματα, είπε, «σας παρακαλώ και προσκαλώ να μιλάτε δημόσια για τον Πόνο, το Φόβο, ειδικά τις μέρες που ζούμε... ο φόβος σπάει στο δρόμο, μαζί με τους άλλους. Το να μιλάμε ανοιχτά για αυτά που μας πονάνε είναι μια γιορτή της ζωής, ένα ξόρκι της φθοράς».

Ιδού κι ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας της,

χαρείτε το:

Αφού σας καλημερίσω κι εγώ με τη σειρά μου, θέλω να ευχαριστήσω το σύλλογό σας για την τιμή που μου κάνει να με καλέσει στο νησί της Χαράς να μιλήσω για τον πόνο σε μια γιορτή της ζωής.

Η δική μου παρουσία σε αυτό το πάνελ που κυριαρχείται από ιατρούς και ειδικούς είναι “περίεργη”, ασυνήθιστη και θέλω να την εξηγήσω και να την υποστηρίξω. Δεν είμαι εδώ ως ιατρικό περιστατικό, δεν είμαι εδώ ως ηρωίδα, δεν είμαι εδώ ως παράδειγμα. Είμαι εδώ όμως γιατί δεν είμαι φάντασμα. Είμαι εδώ με σάρκα και οστά, να δώσω μήνυμα ζωής. Ήρθα να σταθώ μπροστά σας για να διεκδικήσω χώρο, χρόνο και λέξεις, να μιλήσω όχι για τα ιατρικά ζητήματα, αλλά τα κοινωνικά, που σχετίζονται με την ασθένεια. Αυτό λείπει. Λείπει το βίωμα του καρκίνου, λείπουν τα λόγια της ασθενούς, λείπουν τα συναισθήματα, τα σώματα, τα βλέμματα μας. Με άλλα λόγια λείπουμε από το διάλογο εμείς, οι καρκινοπαθείς.

 Ο καρκίνος του μαστού δεν είναι μια σύγχρονη ασθένεια. Είναι γνωστή από τα αρχαία χρόνια. Έχουμε αιγυπτιακούς πάπυρους που καταγράφονται περιπτώσεις που αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά. Έχουμε θεωρίες για τις αιτίες του καρκίνου διατυπωμένες από τον Ιπποκράτη, τον Αριστοτέλη, το Σωρανό, το Γαληνό και άλλους και μέχρι τον 7ο μΧ αιώνα έχουμε ένα πλούσιο σώμα πηγών ιατρικής φιλολογίας σχετικά με το ζήτημα. Τα τελευταία 350 χρόνια της καταγεγραμμένης ιατρικής ο καρκίνος του μαστού έχει σταθερή παρουσία ... Έτσι μπροστά στον εντυπωσιακό όγκο πληροφορίας, καταγραμμένης ιστορίας η σημερινή συνάντηση για την ενημέρωση ακούγεται κάπως “σαν την ανακάλυψη της Αμερικής”... ωστόσο αυτό που σίγουρα έχει αλλάξει στον 20 και 21 αιώνες είναι η αύξηση της συχνότητας της εμφάνισης αλλά και το ανησυχητικό κατέβασμα της ηλικίας των ασθενών με καρκίνο. Δεν είναι της παρούσης να συζητήσουμε τα αίτια αυτής της εξέλιξης. Ας σταθούμε στο γεγονός κι ας ανοίξουμε τα αφτιά μας και τις ψυχές μας να ακούσουμε και να μιλήσουμε για το βίωμα, την εμπειρία του καρκίνου.Και μιλώ για το ίδιο το βίωμα της ασθένειας, που είναι ένα ολόκληρο ταξίδι, μια Οδύσσεια, με Κύκλωπες, με συμπληγάδες πέτρες, με φουρτούνες, με μπουνάτσες, με λιμάνια και πέλαγα... και ο προορισμός αβέβαιος.

Το δικό μου ταξίδι ξεκίνησε στις 8/10/2009, πριν από 4 χρόνια Ήταν ένας χρόνος ακριβώς από την ταφή του πατέρα μου, όταν έμαθα ότι είχα καρκίνο του μαστού, πριν καλά καλά με εξετάσουν. Είχα πάει στο νοσοκομείο για ένα γενικό έλεγχο γιατί σχεδιάζαμε με το σύντροφό μου, να κάνουμε παιδί. Κατάπια τα δάκρυά μου αλλά τα μάτια μου -είχα την αίσθηση- ότι έμειναν ορθάνοιχτα, γουρλωμένα για μήνες μετά. Η κούρσα της –δήθεν- ψυχραιμίας είχε μόλις αρχίσει. Γι αυτή την ψυχραιμία, τη “δύναμη”, την καρτερία, ήρθα να σας μιλήσω σήμερα. Προχθές, Καθώς περιδιάβαινα τα σοκάκια της Χώρας, μπήκα σε μία εκκλησιά κι ένας κύριος που ήταν εκεί μου χάρισε το ημερολόγιο του 2014 αφιερωμένο στον Άγιο Φανούριο. Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιο διάβασα την ιστορία του Αγ. Φανουρίου και της σχετικής αγιογραφίας του 15ου αιώνα. Όπως συνηθιζόταν τότε, στο κέντρο απεικονίζεται ο νεαρός Φανούριος, όμορφος και θαλερός, και γύρω γύρω 12 σκηνές του μαρτυρίου , όπου σε όλες, ο βασανιζόμενος διατηρούσε μια έκφραση γαλήνης και ηρεμίας παρά τα φριχτά βασανιστήρια. Επηρεασμένη από την ομιλία που είχα στα σκαριά, σύνδεσα την εικόνα του μαρτυρίου, την ήρεμη έκφραση του Αγίου, με την καρτερικότητα και τη δύναμη ψυχής που καλούνται να δείξουν οι ασθενείς του καρκίνου. Η εικόνα του βασανιζόμενου από τις θεραπείες καρκινοπαθή που παρηγορεί στωικά τους γύρω του κυριαρχεί στη φαντασίωσή μας για τη νόσο. Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Εδώ δεν πρόκειται για μάρτυρες της πίστης ούτε για εμπνευσμένους ήρωες, αλλά για ανθρώπους καθημερινούς, που μας “έκατσε η στραβή”. Είμαι σίγουρη ότι όποια από μας είχε επιλογή θα τον αρνιόταν τον καρκίνο. Η επωδός “δύναμη” και “ηθικό υψηλό” που μας συνοδεύει στις μικρές ή μεγάλες θεραπευτικές τελετουργίες, ηχούσε και ηχεί στα αφτιά μου σχεδόν σα βρισιά. Την ώρα που ο ουρανός σου πέφτει στο κεφάλι, την ώρα που η ζωή σου ανατρέπεται, είναι απάνθρωπο να σου ζητούν- κι ο εαυτός σου μεταξύ άλλων- να δείχνεις δυνατή. Ωστόσο κι εγώ υπακούοντας στις συμβάσεις και τις νόρμες, προσπάθησα να φανώ όσο πιο δυνατή μπορούσα.

Ανέλαβα μόνη μου λοιπόν τα πρακτικά της νόσου, μιλούσα μόνο για τα διαδικαστικά και διεκπεραίωνα εξετάσεις, χειρουργεία και χημειοθεραπείες κι έτσι νόμιζα ότι ήμουν δυνατή. Νόμιζα ακόμα ότι δε μ’ ένοιαζε το στήθος, ήταν εξάλλου το δεξί, ειδικά αυτό δε μου άρεσε ποτέ καθόλου. Δε με ένοιαζαν τα μαλλιά. Ξαναβγαίνουν. Δε σκέφτηκα τον πόνο. Δε με ένοιαζε ο θάνατος, όλοι μια μέρα θα πεθάνουμε. Νόμιζα ότι δε θα με ένοιαζαν. Πάνω από 4 μήνες μέτραγα τις πεσμένες τρίχες στο μαξιλάρι, το πάτωμα, στα χαρτιά μου, στα δάχτυλά μου ανάμεσα με πόνο ψυχής. Θρήνησα το δεξί μου χέρι σα νεκρό αδελφό πριν αλλά και μετά το δεύτερο χειρουργείο (μασχαλιαίοι λεμφαδένες). Πρόσεχα το κουφάρι που κρεμόταν στη θέση του χεριού μου ως βρέφος, να μην κρυώσει, να μην καεί, να μην κοπεί, να μη το πλακώσω στον ύπνο μου. Όταν το χέρι μου σιγά σιγά ξαναγύρισε στην καθημερινότητα η αριστερή μου πλευρά, χέρια, πλάτη, πόδια ήταν διαλυμένη.

Αφού τέλειωσαν όλα αυτά βυθίστηκα στην κατάθλιψη. Πρώτα πρώτα χάθηκε η ξενοιασιά. Στο πρώτο ξύπνημα μετά τα νέα. Και ναι, εγώ η αγχωμένη μαλακία, συνειδητοποίησα πόσο ξένοιαστη ζωή είχα πριν τον καρκίνο, απλά δεν το ήξερα τότε. Μετά τον καρκίνο όλες οι συμφορές με αφορούσαν προσωπικά, όλα τα άγχη ήταν δικά μου. Όταν τέλειωσε αυτή η φάση ένιωθα ότι δεν είχα άλλο χρόνο. Και μέλλον. Και όνειρα. Είχα μόνο βάρη. Και πόνο. Ο πόνος όμως μούδιασε τις αισθήσεις μου, κι έτσι για να μην πονώ δεν ένιωθα. Και μετά ήρθε η απελπισία. Έχασα τη μνήμη μου. Δε θυμόμουνα ποια ήμουνα, τι ήθελα, τι έκανα και πώς το έκανα, έψαχνα αγωνιωδώς μέσα μου να βρω το παρελθόν για να φτιάξω λίγο μέλλον. Ο χρόνος είχε παγώσει, ούτε μπρος ούτε πίσω, μονάχα το τρομαχτικό παρόν του καρκίνου. Ότι μέλλον στηνόταν μπροστά μου γέμιζε από τάφους και θάνατο. Μου έδειχνε ο σύντροφός μου στην αυλή ένα κλαράκι αμπέλι ίσα μέ ένα μέτρο μήκος και φανταζόταν κληματαριά. Εγώ φανταζόμουνα το μνημόσυνό μου κάτω από την κληματαριά. Ναι, το μέλλον θα ερχόταν χωρίς εμένα. Έτσι πενθούσα τη ζωή που δε θα ζούσα μιας και είχα ξεχάσει τη δική μου τη ζωή, έστω και για να την πενθήσω. Ωστόσο, για όλα αυτά δεν γινόταν ούτε λόγος. Μόνη μου, βουβή και ΔΥΝΑΤΗ τα περνούσα.

Μετά ήρθε η μετάσταση. Για 2 ολόκληρα χρόνια μηχανευόμουν τερτίπια για να αποφύγω τη διάγνωση. Μέχρι, που ένα τροχαίο ατύχημα , με καθήλωσε με φοβερούς πόνους στο κρεβάτι και οι αναπόφευκτες πια εξετάσεις επιβεβαίωσαν αυτό που ήδη ήξερα. Τότε και μόνο τότε, όταν ήμουν ανήμπορη στο κρεβάτι, τότε κατάλαβα ότι “τούτο το τέρας, το σώμα, αυτό το θαύμα, ο πόνος του”, μέρα και νύχτα εκδηλώνεται, πεινάει, διψάει, κρυώνει, ζεσταίνεται, χορταίνει, αρρωσταίνει, ικανοποιείται, φθείρεται κι αντιστέκεται στη φθορά, μέχρι την τελική αποχώρησή του. Σκλάβος ο νους και η ψυχή στην καθημερινή επιβίωση του σώματος, στις μάχες που δίνει για να διατηρήσει σταθερή τη θερμοκρασία του, την κυκλοφορία των υγρών του, κλπ κλπ.. Κατάλαβα στο πετσί μου, αυτό που ως ανθρωπολόγος δίδασκα, ότι μέσω του σώματος υπάρχουμε στον κόσμο, άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Έτσι ανασκουμπώθηκα. Να φτιάξω το σώμα. Να το φροντίσω. Να το αγαπήσω. Να μην το φοβάμαι. Να το ακούω. Να του μιλάω. Να μην το διατάζω ή το εξαντλώ. Να μιλώ γι' αυτό και τις μάχες του, να το τιμώ.

Η ασθένεια είναι μεγάλο εξομολογητήριο και στις κουβέντες του ασθενή υπάρχει ένα παιδιάστικο θάρρος. Λέγονται πράγματα κι εκστομίζονται αλήθειες που η όλο προφυλάξεις αξιοπρέπεια της υγείας κρατά κρυφά, έγραφε η Virginia Woolf, στο δοκίμιο πώς είναι να είσαι άρρωστος. Όταν άρχισα να μιλώ για τον πόνο, και να απαιτώ να με ακούσουν αλλά και να μου μιλήσουν οι δικοί μου, άρχισα να γιατρεύομαι. Και συνειδητοποίησα ότι βουβή με κρατούσε ο φόβος, άρρωστη ο τρόμος να αντιμετωπίσω την αλήθεια; ότι έπαθα καρκίνο, ενώ δεν βόλευε καθόλου τότε, όπως ήμουν νιόπαντρη, με καριέρα, με σχέδια... πώς τόλμησε το σώμα να με προδώσει, να με ακυρώσει, να φτύσει στα μούτρα μου τα προγράμματά μου.... όταν άρχισα να ξετυλίγω το κουβάρι της ασθένειας είδα ότι είχε πολλούς κόμπους. Κόμποι ήταν οι σιωπές: τα κλάματα που δεν έκλαψα, τα ουρλιαχτά που δεν ούρλιαξα, τα πράγματα που δεν έσπασα. Κι άρχισα τις εξομολογήσεις, όπως σήμερα, που με το παιδιάστικο θάρρος, στέκομαι μπροστά σας και σας παρακαλώ και προσκαλώ να μιλάτε δημόσια για τον Πόνο, το Φόβο, ειδικά τις μέρες που ζούμε... ο φόβος σπάει στο δρόμο, μαζί με τους άλλους. Το να μιλάμε ανοιχτά για αυτά που μας πονάνε είναι μια γιορτή της ζωής, ένα ξόρκι της φθοράς, μια πραγματική δύναμη που δίνουμε στους άλλους- και παίρνουμε από αυτούς. Είναι πολιτική πράξη. Για μένα είναι πια καθήκον. Ευχαριστώ.

___________________________________________________

Η ομιλία της Λιόπης Αμπατζή που δόθηκε στο Δημοτικό Πολιτιστικό Κέντρο Μυκόνου την Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013, δημοσιεύεται και στο   left.gr

Ως απόδειξη του πόσο δύσκολο είναι να καταφέρουμε τα ελληνικά ΜΜΕ να σταματήσουν να μιλούν για 'κακιά αρρώστια' κι 'επάρατο' ακόμα και μπροστά σε καρκινοπαθή που κάνει καμπάνια για να ζητήσει ακριβώς αυτό: να πούμε τον Καρκίνο με το όνομά του. Είναι αηδιαστικό αλλά σας ομολογώ πως έχοντας πικρή πείρα, γέλασα και (όχι σε όλο αλλά στα πρώτα λεπτά με τρεις γνωστές παρουσιάστριες) ελπίζω απομυθοποιώντας την ασθένεια να γελάσετε κι εσείς με την ηλιθιότητα: Ας πούμε απιτέλους το όνομά του

Εικόνα

Η Λιόπη Αμπατζή στην Εφημερίδα Των Συντακτών.