Σήμερα που
πανηγυρίζουμε (λέμε τώρα_) που μάς την έδωσαν τη δόση μας, γιορτάζει ο Όσιος
Μνημόνιος που στη γιορτή του, τι ωραία σύμπτωση, γεννήθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου.
«Να ΄το που πάλι η μοίρα παίζει με καβαφικές συμπτώσεις.
Διότι αν ο ανήρ μείνει στην Ιστορία θα είναι για το Μνημόνιο (που θα ταλαιπωρήσει
μαθητές και φοιτητές του μέλλοντος) ομώνυμο του Αγίου που γιορτάζει στα γενέθλιά
του την τελευταία ημέρα πριν καταβαραθρωθεί επίσημα η κληρονομιά
που τόσες ανομίες τού επέτρεψε. Το κληρονομικό του κόμμα εννοώ..» έγραφα Σάββατο 16Ιουνίου, του 2012, μια ημέρα πριν τις εκλογές που τον αποκαθήλωσαν.
Λίγο μας νοιάζουν όμως τώρα εκείνα.
Έτσι για Χρόνια Πολλά και προς συμμόρφωσίν μας, υπενθυμίζω μια λέξη που δεν πρέπει να ξεχνιέται:
_______________
*Νεποτισμός: H τάση να καταλαμβάνονται ανώτερες θέσεις και αξιώματα από συγγενείς υψηλών προσώπων.
H λέξη μας ήρθε από την Ιταλία και βγαίνει από το nepote (ανιψιός), εκ του λατινικού nepos-nepot. ________________________________________
Παρεμπιπτόντως μια και πλησιάζει η γιορτή μας του #Support_Dont_Punish , υπενθυμίζω ότι σ΄εκείνη την ανάρτηση είχα και σύνδεσμο προς συνοπτική ενημέρωση για για τις θέσεις (και πράξεις) για την Αποποινικοποίηση και τα Ναρκωτικά, κάθε υποψήφιου συνδυασμού : http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2012/06/blog-post_16.html#ixzz4k9vhQHtL
Τα γενέθλια του Μνημονίου σήμερα (και των απογόνων
του), 7 χρόνια από την αποφράδα ημέρα, 23 Απριλίου 2010, που ο ΓΑΠ,ανήμερα
στη γιορτή του, πετάχτηκε ως το Καστελόριζο και με φόντο λιμανάκι ρομαντικό μας
ανακοίνωσε την καταδίκη.
Πόσοι καταλάβαμε δεν ξέρω, ούτε πόσοι
καταλαβαίνουμε σήμερα.
Φέρνω το διάγγελμα σε video και ένα άρθροτου Γιάκομπο Μπρότζι για
το ρόλο της κυβέρνησης Παπανδρέου, της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας και των Ευρωπαϊκών
Αρχών.
Και, έτσι για όξος στην πληγή, φέρνω και video με Άδωνι Γεωργιάδη να ομολογεί ότι
είπε ψέματα, ήξερε από την πρώτη μέρα πως «τα μνημόνια είναι καταστροφή'.
Μια και θυμόμαστε φέρνω κι ένα του Χάρη Ζάβαλου για το πόσο κορόιδα τελικά είναι οι εταίροι μας και κατα πόσο τους εξαπάτησε ο Σημίτης.
Είχα και ένα άρθρο της Καθημερινής
για δηλώσεις Στρως Καν ότι ο ΓΑΠ διαπραγματευόταν με το ΔΝΤ από αρχές Δεκεμβρίου,
είχα κι ένα video, αλλά και τα δυό πλέον είναι τζούφια η σελίδα δε βρέθηκε/το video έχει διαγραφεί. Έτσι για του λόγου
το αληθές δίνω συνδέσμους όμως.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποιοι
είναι αυτοί που γράφουν τους νόμους, Τα ξημέρώματα της Τρίτης στη Βουλή
κατατέθηκε νομοσχέδιο με τίτλο «Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του Ν. 4334/2015.»
για την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος 900 ΣΕΛΙΔΩΝ. 900 ΣΕΛΙΔΕΣ για ένα
εξαιρετικά πολύπλοκο θέμα σε τόσο ελάχιστο χρονικό διάστημα. Ποιος τις έγραψε, Ποιος
γνωρίζει σε τέτοιο βάθος το θέμα, Ποιος κατέχει τη νομοπαρασκευαστική
λειτουργία να αναθεωρεί διατάξεις σε αυτό το διαδαλώδες σύστημα, ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ γιατί σίγουρα δεν είναι αυτοί οι τριακόσιοι.
Άρθρο Για το ρόλο της κυβέρνησης Παπανδρέου, της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας και των Ευρωπαϊκών Αρχών.
το Νοέμβριο του 2016 και από άλλες ανεξάρτητες ιστοσελίδες]
Η 4η Οκτωβρίου 2009, φαίνεται μια μέρα όπως όλες οι άλλες, μία νίκη όπως πολλές άλλες: ο νιοστός Παπανδρέου, διαδέχεται τον νιοστό Καραμανλή. Δύο οικογένειες, πολλαπλές δεκαετίες ενός έθνους: Ελλάδα. Και η ήπειρος στα Βόρεια της Κρήτης, δε θα είναι ποτέ πια η ίδια: Ευρώπη, η Φοινίκη πριγκίπισσα, αγαπημένη και λατρεμένη από τον Δία.
Πάνω από 2.555 μέρες «κρίσης», από το «κρίνω». «Διαχωρίζοντας» την ήρα από το στάρι.«Διαλέγοντας», «αποφασίζοντας». Και στις 8 Οκτωβρίου, η κυβέρνηση Παπανδρέου καταγγέλλει ότι ο προϋπολογισμός έχει παραποιηθεί: το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι, στην πραγματικότητα, το διπλάσιο από αυτό που είχε προβλεφθεί από την κυβέρνηση Καραμανλή: το 12,7% ως ποσοστό του ΑΕΠ, όταν το Ευρωπαϊκό όριο είναι στο 3%. Στο τέλος του έτους, αναθεωρείται προς τα πάνω: 15,7% βρίσκοντας την εθνική οικονομία ήδη σε ύφεση. Η βόμβα έχει πυροδοτηθεί. Το λίκνο της Σκέψης, της Γλώσσας και της Δημοκρατίας και καθρέφτης της Δύσης καταλήγει στο στόχαστρο των οίκων αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, πλέον όμηρος των μεγάλων διεθνών τραπεζών.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών του 2010, τα δεκαετή ομόλογα απογειώνονται και ξεπερνούν το 12%, τα συμβόλαια ασφάλειας πιστωτικού κινδύνου εκτοξεύονται πάνω από τις 1000 μονάδες. Ο λόγος χρέος /ΑΕΠ, αναθεωρείται προς τα πάνω (115,1%) και το spread ξεπερνάει το κατώφλι των 800.
Το Ελληνικό κράτος είναι μια σχεδία σε ταραγμένη θάλασσα, μέσα σε έναν ανεμοστρόβιλο όλο και πιο υψηλών επιτοκίων, που το σπρώχνουν σε ένα χρηματοοικονομικό γκρεμό. Η Ελλάδα ζητάει βοήθεια.
23 Απριλίου 2010, λίγες μέρες μετά το πάγωμα των συντάξεων και την περικοπή των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, ο Γεώργιος Παπανδρέου αναγγέλλει, από το λιμάνι της Μεγίστης το αίτημα για διεθνή βοήθεια. Με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου θα καταφθάσουν 110 δισεκατομμύρια ευρώ (80 δις από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης , 30 δις από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) για τρία χρόνια. «Διαλέξαμε να σώσουμε τη χώρα», δηλώνει ο Υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου.
Θα φροντίσει η Τρόικα, όχι φυσικά ο Ερυθρός Σταυρός. Μια κινητή δομή, η οποία θα επαληθεύει σε περιοδικές ανά τον χρόνο αποστολές, την ουσιαστική διεκπεραίωση των συμφωνημένων προγραμμάτων οικονομικής προσαρμογής. [1]
Για την επιβίωσή του το κράτος θα λαμβάνει ένα χαρτζιλίκι κάθε τρεις μήνες, αλλά μόνο και εφόσον έχει ελεγχθεί η εργασία κατ’οίκον.
«Τις οριστικές αποφάσεις σχετικά με τη χρηματοοικονομική βοήθεια και τις αιρεσιμότητες παίρνει η Ευρωομάδα (Ομάδα Συντονισμού των Υπουργών Οικονομικών των κρατών-μέλων της Ευροζώνης), η οποία αναλαμβάνει και την πολιτική ευθύνη των προγραμμάτων». [2]
Η Ελλάδα διοικείται και πλέον κινείται στο τούνελ της λιτότητας. Η μετάδοση επεκτείνεται γρήγορα στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία: άλλα προγράμματα στήριξης. Μετά, η κερδοσκοπία θα παρασύρει την Ισπανία και την Ιταλία. Η Κύπρος θα παραδοθεί το 2013.
Η επιδημία που ξέσπασε στην Ελλάδα θα φθάσει στο νησί, μαζί με τους «γιατρούς» της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Οι θυσίες, η θεραπευτική αγωγή που δόθηκε στους λαούς της Ευρώπης σαν αποτελεσματική κατά του ιού της κρίσης, κόστισε τουλάχιστον 21 εκατομμύρια ανέργους. [3]
Αλλά τι συνέβη, πραγματικά τo διάστημα μεταξύ Οκτωβρίου 2009 και Απριλίου 2010;
Η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους [4], την οποία θέλησε σθεναρά η Ζωή Κωνσταντοπούλου και αποτελείται από οικονομολόγους , νομικούς σύμβουλους, δημοσιογράφους ,πραγματογνώμονες και επαγγελματίες εθνικού και διεθνούς κύρους , το εξηγεί στην προκαταρκτική έκθεση, η οποία ήρθε στην δημοσιότητα τον Ιούνιο του 2015, λίγες μέρες πριν το δημοψήφισμα: «Η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου αναθεώρησε προς τα πάνω, με τρόπο παράνομο, τόσο το δημοσιονομικό έλλειμμα όσο και το δημόσιο χρέος». [5]
Λίγο πριν τις εκλογές, στις 2 Οκτωβρίου 2009, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία έστειλε στην Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία Eurostat,τους προβλεπόμενους πίνακες κοινοποίησης χρέους και ελλείμματος, οι οποίοι περιείχαν τις νοσοκομειακές υποχρεώσεις: 2,3 δις ευρώ. Με τρόπο μαγικό, στις 21 Οκτωβρίου δημοσιεύεται ένα ποσό φουσκωμένο κατά 2,5 δις. Να που το σύνολο ανεβαίνει στα 4,8 δις με ρητή εντολή του τότε υπουργού Οικονομίας της κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τον Απρίλιο του 2010, με βάση την «Τεχνική Έκθεση σχετικά με την αναθεώρηση των υποχρεώσεων των νοσοκομείων», που κοινοποιήθηκε από την κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία συμπεριλαμβάνει άλλο ένα ποσό ύψους 1,8 δις ευρώ. Απίστευτο: το αρχικό δημοσιονομικό έλλειμμα πριν τις εκλογές φτάνει τα 6,6 δις, αν και το Ελεγκτικό Συνέδριο είχε εγκρίνει μόνο ένα μέρος του (1,2 δις). «Τα 5,4 δις ευρώ των υποτιθέμενων αλλά αναπόδεικτων εξόδων, εκτίναξαν στα ύψη το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 και το έλλειμμα των προηγούμενων ετών» [6] σημειώνει η Επιτροπή.
Αλλά δεν τελειώνει εδώ: κυριολεκτικά σε μια μόνο νύχτα, το δημόσιο χρέος ανεβαίνει άλλα 18,2 δις ευρώ. Εκείνες τις ώρες διαλύεται το διοικητικό συμβούλιο της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, έτσι ο πρόεδρός του είναι ελεύθερος να αναταξινομήσει με την εγγύηση της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, τις 17 ΔΕΚΟ (δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί ) και να μεταφέρει τις υποχρεώσεις τους από τον τομέα των μη χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων στον τομέα της Γενικής Κυβέρνησης «παραβιάζοντας τα θεσμοθετικά κριτήρια για την ταξινόμηση των οικονομικών μονάδων στον τομέα της Γενικής Κυβέρνησης». [7]
Σύμφωνα με την επιτροπή των ειδικών, χάρη στα σύμφωνα ανταλλαγής swap, τα οποία είχαν συναφθεί με την αμερικανική χρηματοπιστωτική εταιρεία Goldman Sacks,η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, αύξησε το δημόσιο χρέος κατά 21 δις ευρώ κατανεμημένα την περίοδο 2006 ως 2009. Να πως το δημόσιο χρέος μεγενθύνθηκε αναδρομικά, παραβιάζοντας τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εκτιμάται ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού του 2009 εκτινάχθηκε, συνολικά, από τις 6 ως τις 8 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος ανέβηκε στα 28 δις ευρώ.
Η Επιτροπή ολοκληρώνει: «η παραποίηση των στατιστικών στοιχείων συνδεόταν άμεσα με την δραματοποίηση του προϋπολογισμού και του δημοσίου χρέους, με τρόπο ώστε η ελληνική, ευρωπαϊκή και διεθνής κοινή γνώμη, να πειστεί να υποστηρίξει τα λεγόμενα «μέτρα διάσωσης»της ελληνικής οικονομίας του 2010, με όλους τους αυστηρούς όρους (αιρεσιμότητες) για τον πληθυσμό της χώρας.
Tα ευρωπαϊκά Κοινοβούλια ψήφισαν υπέρ της «διάσωσης» της Ελλάδας, βασιζόμενα σε παραποιημένα στατιστικά στοιχεία. Οι συχνές δηλώσεις για επιδείνωση της κατάστασης , ευνόησαν την κερδοσκοπία στα συμβόλαια ασφάλισης πιστωτικού κινδύνου του ελληνικού κράτους και, κατά συνέπεια μεγένθυναν κατά τρόπο υπερδιάστατο και μη διαχειρίσιμο, τα επιτόκια που ζητούνταν για την ανανέωση των ελληνικών ομόλογων τα οποία βρίσκονταν κοντά στην ημερομηνία λήξης».[8]
«Η Τράπεζα της Ελλάδας είχε επίγνωση της αρνητικής δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας, γιατί διευκόλυνε την κερδοσκοπία;» [9] ρωτάει η Ελληνίδα βουλευτής Βάσω Παπανδρέου και πρώην Ευρωπαία Επίτροπος, πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων κατά τη διάρκεια εξεταστικής επιτροπής, η οποία δημοσιεύθηκε στο Financial Times.
Είναι η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδος (ανεξάρτητη από την κυβέρνηση -όπως ορίζει η Συνθήκη του Μάαστριχτ- μέρος του Ευρωσυστήματος, η οποία λογοδοτεί στην Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης) υπό τη διοίκηση του Γεωργίου Προβόπουλου από το 2008 ως το 2014, η οποία ηγείται της δευτερογενούς αγοράς τίτλων ΗΔΑΤ, εκεί που διαπραγματεύονται οι τίτλοι και εκεί όπου καθορίζονται οι τιμές των επιτοκίων και, κατά συνέπεια, το κόστος του καθαρού δανεισμού του κράτους. Είναι η Ελληνική Κεντρική Τράπεζα που θέτει τους όρους του παιχνιδιού.
Και αμέσως μετά τις εκλογές του 2009 τους αλλάζει, «τροποποιεί την περίοδο της ρύθμισης των συναλλαγών από τις 3 στις 10 μέρες, εξαλείφοντας κάθε ποινή. Μια χαρακτηριστική παρέμβαση της χρηματιστηριακής αγοράς, έτσι ώστε να δοθεί η μέγιστη ελευθερία στους επενδυτές, παραχωρώντας τους τη δυνατότητα πώλησης με έκπτωση, για μια χρονική περίοδο πολύ παρατεταμένη στο χρόνο. Είναι μία στάση κερδοσκοπίας και γι’ αυτό το λόγο, συνήθως απαγορευμένη», εξηγεί ο Μανφρέντι Ντι Λέο, οικονομολόγος του Πανεπιστημίου 3 της Ρώμης, συγγραφέας μιας μελέτης, σχετικής με το θέμα. [10]
Και προσθέτει:«Η κρίση εκδηλώνεται σαν μια κατάρρευση των τιμών των ελληνικών χρεωστικών τίτλων: μέσα σε λίγους μήνες το επιτόκιο ανεβαίνει στον ουρανό με πρωτόγνωρους ρυθμούς, στην ουσία σαν αποτέλεσμα μιας κερδοσκοπικής ενέργειας χωρίς φρένα, η οποία δεν θα ήταν ποτέ εφικτή σε μία οργανωμένη αγορά αλλά που έγινε πραγματοποιήσιμη με την ιδιαίτερη παρέμβαση της Ελληνικής Κεντρικής Τράπεζας». [11]
Μετά την εξεταστική επιτροπή της Βάσως Παπανδρέου, η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδας, παραδέχεται την εισαγωγή αλλαγών στη δομή της αγοράς αλλά τις δικαιολογεί σαν απλά τεχνικά ζητήματα, το Financial Times τις παρουσιάζει αμυδρά, ως «τυχαία συνδρομή» στην κερδοσκοπία. [12]
Τον Απρίλιο του 2010, η Τράπεζα της Ελλάδας επαναφέρει τους αρχικούς κανόνες της ΗΔΑΤ, εισάγει την απαγόρευση της ανοικτής πώλησης τίτλων και ποινές για όποιον πραγματοποιήσει πράξεις πώλησης. [13] Η Ελλάδα έχει μπει, πλέον, στο μηχανισμό στήριξης [14], δεσμευμένη στους διεθνείς θεσμούς.Το πρώτο μνημόνιο έρχεται τον Μάιο. Τότε μόνο η Τράπεζα της Ελλάδας, αφοπλίζει την κερδοσκοπία. [15]
Ο Ντε Λέο, σημειώνει: «Μετά την υπογραφή του μνημονίου από την κυβέρνηση Παπανδρέου, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μοναδική εκδότης του ευρώ, δέχεται πράξεις κύριας αναχρηματοδότησης ελληνικών τίτλων, ανεξαρτήτως από την αξιολόγηση που τους χαρακτηρίζουν . Αν το είχε κάνει πριν, θα είχε σπρώξει τις τράπεζες στην αναδοχή χρεωστικών τίτλων και αυτό θα είχε φτιάξει ένα ανάχωμα για την πτώση των τιμών που σημειωνόταν. Η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα αποδεικνύει ότι έχει την εξουσία να κάνει τέτοια πράγματα, γιατί τα κάνει. Μετά το Μάιο του 2010, δημοσιεύει ένα πρόγραμμα αγοράς τίτλων του δημοσίου χρέους στην δευτερογενή αγορά και καταφέρνει να παγώσει το τρέξιμο των spread στην Ευρώπη αγοράζοντας, κυρίως ελληνικούς, ιρλανδικούς και πορτογαλικούς τίτλους.
Η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης με τις αγορές της, ορίζει το επιτόκιο του ελληνικού δημοσίου χρέους ως αντιδραστικό στοιχείο στα πολιτικά γεγονότα: ένα τελευταίο παράδειγμα; Οι τράπεζες που αναγκάστηκαν να κλείσουν με τους Έλληνες να κάνουν ουρές στις αυτόματες ταμειακές μηχανές λίγο πριν το δημοψήφισμα της 5 Ιουλίου 2015. [16]
Οκτώβριος 2009 -Απρίλιος 2010, έξι σημαντικοί μήνες: Η καινούργια κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου παραποιεί προς τα πάνω τον προϋπολογισμό, στέλνοντας σε παραλήρημα τις αγορές και ευνοώντας τη διεθνή κερδοσκοπία στους χρεωστικούς τίτλους του ελληνικού δημοσίου και η Tράπεζα της Ελλάδας, με διοικητή το Γεώργιο Προβόπουλο, την κάνει εφικτή με το να την καθιστά ενεργή και προσωρινά συστηματική, καταργώντας τις ρυθμίσεις στην αγορά των ελληνικών δημοσίων τίτλων.
Ιδού πώς κατέφθασε η Τρόικα, ιδού πώς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αποβιβάστηκε στην Ευρώπη για πρώτη φορά.Τώρα, πιθανώς να είναι πιο ξεκάθαρο εκείνο το οικονομικό, πολιτικό και γεωπολιτικό πλάνο, το οποίο προώθησαν ορισμένες ατλαντικές ελίτ σε αρμονία με τους Ευρωπαίους ομόλογους. Παγκοσμιοποίηση της αγοράς σύμφωνα με τo Washington Consensus. [17]
Στην ήπειρο στα βόρεια της Κρήτης, το σχέδιο Διεθνή Επιχείρηση, έχει στο τιμόνι την Γερμανία, η οποία έχει στην κατοχή της όλα τα προνόμια αλλά όχι και το copyright.
Το πειραματόζωο, ο ελληνικός λαός, δεν είχε ποτέ διαφυγή: ήταν το προεπιλεγμένο θύμα για να σταλεί στο εργαστήριο και να πυροδοτήσει το ντόμινο και να χαράξει τον δρόμο. Αυξανόμενοι φόροι, ελεύθερη πτώση των μισθών, περικοπές στις συντάξεις και στις δημόσιες παροχές.
Στην γη του Σωκράτη, του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, σήμερα η ανεργία έφτασε το 28% και το 44% για τους νέους [18].Τα αγαθά και οι δημόσιες υπηρεσίες ξεπουλιούνται στις δημοπρασίες. Με τον ίδιο τρόπο, ακριβώς, όπως ξεπουλιούνται τα σπίτια των πολιτών που δεν μπορούν να πληρώσουν, πια, τις οφειλές τους. [19]
Και ελάχιστοι κερδίζουν χρήματα και εξουσία: οι μεγάλες τράπεζες και οι πολυεθνικές.
2009-2016 : Επτά χρόνια, επτά«Όχι μόνο επειδή δεν τήρησαν το Ελληνικό Σύνταγμα αλλά ούτε το Διεθνές Δίκαιο και, κατά συνέπεια,το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, αν λάβουμε υπόψη μας ότι μία συμφωνία έχει ισχύ μόνο και εφόσον είναι επικυρωμένη, άρα και αναγνωρισμένη από το διεθνές δίκαιο. Αυτό δε συνέβη».
Η δανειακή συμφωνία του 2012, πέρασε από τη Βουλή σαν ένα απλό σχέδιο νόμου, άρα και αυτό είναι εκτός των κανόνων, δεν είναι μια επικύρωση. Για αυτόν το λόγο όλες οι δανειακές συμβάσεις που υπογράφτηκαν και όλοι οι κανόνες που δόθηκαν, δεν έχουν νομική ισχύ. Αυτές οι συμφωνίες έχουν και άλλη μία ουσιαστική ανικανότητα. Επιβάλλουν περιορισμούς οι οποίοι παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο, γιατί μηδενίζουν την κυριαρχία μας. Η Ελλάδα, με αντάλλαγμα τα δάνεια, παραχωρεί το σύνολο της εθνικής της περιουσίας.
Τα μνημόνια αναγκάζουν τη χώρα σε ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που γίνεται η μοναδική εφαρμόσιμη οικονομική πολιτική. Ένα πρόγραμμα το οποίο, εκ των πραγμάτων , αλλάζει τις υπάρχουσες σχέσεις της κοινωνίας.
Για να κάνει οποιαδήποτε άλλη κίνηση, η Ελλάδα έχει ανάγκη την άδεια των Βρυξελών. [20]
Ο ιός της κρίσης που εμβλήθηκε στην Ελλάδα το 2009, εξαπλώθηκε και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης αλλάζοντας όλο και κάποιο θεσμικό πλαίσιο του κοινού μας οίκου, της Ευρώπης.
Ο Μανφρέντι Ντι Λέο ισχυρίζεται: «Οι γνωστές «αγορές» είναι στην πραγματικότητα οι τράπεζες και πίσω από τον τρόπο συμπεριφοράς των τραπεζών βρίσκονται οι κεντρικές τράπεζες. Είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι μια χρηματοοικονομική κρίση αυτού του μεγέθους και βαρύτητας , θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς τον ενεργό ρόλο της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης».
Κράτη, τα οποία έχουν επίπεδα δημοσίου χρέους, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, Ελλάδα, Πορτογαλία , Ιρλανδία , Ιταλία και Ισπανία [21] συνάντησαν ακριβώς τον ίδιο τύπο προβλήματος: μια ξαφνική αύξηση του επιτοκίου του δημοσίου χρέους.
Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι τόσο σημαντικό το επίπεδο του χρέους που έχει συσσωρευτεί, όσο οι όροι υπό τους οποίους το χρέος συντάχτηκε και αυτοί οι όροι εξαρτώνται από τη στάση της Νομισματικής Αρχής. Η Κεντρική Τράπεζα έχει πλέον εισάγει μία αρχή: η οικονομική της στήριξη (η οποία διασφαλίζει τη χρηματοοικονομική σταθερότητα όλων των κρατών της Ευρωζώνης) υφίσταται σε πολιτικές οδηγίες. Η Ευρωπαϊκή Νομισματική Αρχή είναι ρητά διαθέσιμη να υποστηρίξει το δημόσιο χρέος ενός οποιουδήποτε κράτους , με τον όρο, όμως, ότι το συγκεκριμένο κράτος θα δεχθεί να ακολουθήσει οδηγίες οικονομικής πολιτικής που η ίδια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα του υποδείξει. Και η βοήθεια προσφέρθηκε μονάχα μετά την υπογραφή ενός μνημονίου.
Ήταν πολύ ξεκάθαρος ο διευθυντής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ -μέχρι σήμερα ο βασικός πιστωτής της Ελλάδας [22]) Κλάους Ρέγκλινγκ, όσον αφορά στο βαθμό βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. «Εξαρτάται από τις μεταρρυθμίσεις που θα κάνει η Ελλάδα. Αν κάνει μεταρρυθμίσεις, το δημόσιο χρέος της, θα είναι βιώσιμο. Αν δεν κάνει μεταρρυθμίσεις, δε θα είναι πλέον βιώσιμο». [23]
Το 2009 είναι, πλέον, μακρινό, ενώ ο πρώην αρχηγός της κυβέρνησης Γεώργιος Παπανδρέου, δίνει κερδοφόρες διαλέξεις ανά τον κόσμο κάνοντας μαθήματα «δημοκρατίας»[24] και ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γεώργιος Προβόπουλος, είναι στην διοίκηση της Eurobank Βουλγαρίας [25], ο ελληνικός λαός υποφέρει στον έβδομο χρόνο λιτότητας , προδομένος, πάλι, από νέους εμπόρους ελπίδας.
Σε αυτό το μικρό, μεγάλο κράτος των 11 εκατομμυρίων κατοίκων, τέσσερα εκατομμύρια ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, τρία εκατομμύρια δεν έχουν πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη [26] αφού είναι αλληλένδετη με την εργασία που, πλέον, δεν έχουν. Ένας Έλληνας στους έξι έχει εισόδημα της τάξης των 180 ευρώ το μήνα. 1.647,703 άνθρωποι ζουν υπό το κατώτατο όριο φτώχειας (το 15% του πληθυσμού) [27].
Και όμως, το 1% των Ελλήνων κατέχει το 56,1% του πλούτου [28]. Όχι μόνο κρίση, τη λένε και παγκοσμιοποίηση.
Είναι ένας ιός που σκοτώνει σιωπηλά. Τυχαία συναντάμε τον Παναγιώτη, είναι πολύ ταραγμένος και θέλει να ξεσπάσει. «Σήμερα έχασα έναν παιδικό μου φίλο, μια καρδιακή προσβολή τον πήρε μακριά μας. Δεν κάπνιζε, δεν έπινε, δεν ήταν υπέρβαρος. Το άγχος που δεν εκδηλώνεται είναι το χειρότερο. Μας σκοτώνει σιγά σιγά.
Εμείς, οι σαραντάχρονοι, είμαστε οι πιο εκτεθειμένοι. Είμαστε η γενιά στο μέγιστο βαθμό εμπειρίας σε συνδυασμό με την απαραίτητη ενέργεια για να δουλεύουμε πολύ. Όμως , αισθανόμαστε πολύ μεγάλοι και άχρηστοι μόνο και μόνο επειδή η κοινωνία μας, μας κάνει να αισθανόμαστε έτσι. Αλλά υπάρχουν ακόμα μερικοί από εμάς που δεν τους κάνουμε την χάρη και προσπαθούμε να αντιδράσουμε». Κατά τη γνώμη του Παναγιώτη , καθηγητή Ιταλικών σε φροντιστήριο της Αθήνας, οι Έλληνες που θέλουν να μάθουν Ιταλικά χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: «η πρώτη κατηγορία είναι οι ενήλικες που θέλουν ένα εφόδιο παραπάνω για να αντιμετωπίσουν την αγορά εργασίας, γιατί το να μάθουν μία τρίτη γλώσσα θα μπορούσε να τους είναι πολύ χρήσιμο. Θα μπορούσε. Μερικοί από αυτούς φεύγουν για σεζόν στα νησιά. Για έξι, επτά μήνες ή λιγότερο, δουλεύουν υπό συνθήκες όχι πάντα ιδανικές, χωρίς ρεπό για όλη την σεζόν και σε ανταγωνισμό με νέους από την Ανατολική Ευρώπη.
Η δεύτερη κατηγορία ενήλικων μαθητών είναι η κατηγορία που απλά έχει όρεξη μάθησης. Για τον εαυτό τους, για να αισθανθούν λιγότερο χαζοί, λιγότερο άχρηστοι, για να «τεστάρουν» τον εαυτό τους και τα όρια τους. Όλοι, πραγματικά όλοι, αισθάνονται βλάκες και μου το λένε ξεκάθαρα, μειώνοντας έτσι και άλλο τον εαυτό τους. Αλλά δεν είναι καθόλου βλάκες στην πραγματικότητα». [29]
Ενώ παραπάνω από το 95% των πόρων που προορίζονταν για τη διάσωση της Ελλάδας , κατέληξαν στις τσέπες μεγάλων εθνικών και διεθνών τραπεζών [30], η ήπειρος στα Βόρεια της Κρήτης , είναι, πλέον, μια γιγαντιαία αγορά κατοικημένη από εκατομμύρια αριθμούς , κάποτε Άνθρωποι. Η Ευρώπη, η Φοινίκη πριγκίπισσα που αγαπήθηκε και λατρεύτηκε από το Δία, κατάντησε μια ολογραφική λωρίδα, ενός ιδιωτικού χαρτονομίσματος.
«Η Ελλάδα είναι το καλύτερο παράδειγμα: αυτό που αποφάσισε και εφάρμοσε, είναι το καλύτερο σήμα, ότι το ευρώ, ως μέσο διαρθρωτικής μεταρρύθμισης, λειτουργεί »γράφει ο Μάριο Μόντι, πρώην διεθνής σύμβουλος της Goldman Sacks, πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος και πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας στο Financial Times [31].
Να γιατί το «Εργαστήριο Ελλάδα», να γιατί η κρίση μας. Οι λαοί της Ευρώπης είναι θύματα ενός συστήματος.
Για να βρούμε ομαδική λύτρωση πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε.
Και να σκεφτούμε ότι, όταν ένα κράτος εκδίδει, ελέγχει και ξοδεύει το δικό του νόμισμα, έχοντας χρέος μόνο με τη δημόσια κεντρική τράπεζά του, δηλαδή με τον εαυτό του και με το εθνικό του νόμισμα, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί.
Θα είναι ένα κράτος εμβολιασμένο κατά του φιλελευθερικού ιού της κρίσης, ικανό να κάνει ανεξάρτητες, δημοκρατικές και εθνικές επιλογές, ανάλογα με τις ανάγκες του και τη θέληση του λαού. «Στην Αθήνα πράττουμε έτσι. Εδώ η κυβέρνησή μας ευνοεί τους πολλούς και όχι τους λίγους και για αυτό ονομάζεται δημοκρατία» – Θουκυδίδης. [32]
* Το «Εργαστήριο Ελλάδα» είναι ένα ντοκιμαντέρ ανεξάρτητης παραγωγής , που θα προβληθεί την Άνοιξη του 2017. Ένα ταξίδι που διανύει τη μακρινή και κοντινή Ελληνική ιστορία :από τον Ψυχρό Πόλεμο και την διαδικασία ενοποίησης της Ευρώπης, ως τη σημερινή οικονομική κρίση. Ένα ντοκιμαντέρ Ιστορίας και πολλών ιστοριών. Η καθημερινή ζωή στο επίκεντρο του εφαρμοσμένου φιλελευθερισμού, το πρώτο δυτικό κράτος όπου η φτώχεια επιβλήθηκε χάρη στον εξωτερικό δεσμό.
Ένα οδοιπορικό γενεών, για να εγκαταλειφθεί το αιώνιο Παρόν και να επινοηθεί ένα Μέλλον σε ανθρώπινα μέτρα.
Το έργο είναι ολοκληρωτικά αυτοχρηματοδοτούμενο. Το συντακτικό προσωπικό του Voxpopuli.xyz , αποτελείται εξ ολοκλήρου από εθελοντές. Το «Εργαστήριο Ελλάδα» θα δημοσιευθεί και θα διατεθεί δωρεάν, αρχικά στο διαδίκτυο.
.....Ο κοινωνικός αυτοματισμός
δεν είναι ελληνικό προνόμιο. Δεν είναι στο DNA του
κλασσικού μαλάκα Έλληνα που για την κρίση, μετά από ώριμη σκέψη, που του
μπόλιασε ο Πρετεντέρης στο υποσυνείδητο του, αποφάσισε ότι ένοχοι ήταν οι
δημόσιοι υπάλληλοι και οι τυροπιτάδες που δεν έκοβαν αποδείξεις. Είναι η
παγκόσμια πρακτική ενός συστήματος που βρίσκει πλασματικούς ενόχους προκειμένου
να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τους πραγματικούς.
Έξι χρόνια τώρα
καλλιεργείται στο εξωτερικό, από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, η εικόνα του
τεμπέλη, χαραμοφάη και σπάταλου Έλληνα που το μόνο που
τον ένοιαζε τόσα χρόνια ήταν να χορεύει συρτάκι στην ακροθαλασσιά και να τρώει
χταποδάκι με ουζάκι πληρωμένα από τον ιδρώτα του μέσου Ευρωπαίου
φορολογούμενου, ο οποίος για άλλη μια φορά πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι του
στην τσέπη για να σώσει το ηλιόλουστο αυτό ακρωτήρι. Και στην τελική μήπως και
ο ήλιος είναι ένα προνόμιο των Ελλήνων που οι Ευρωπαίοι πρέπει να ξανασκεφτούν
αν θα μας επιτρέψουν να το απολαμβάνουμε,
Την εικόνα αυτή βέβαια την
ενίσχυσαν οι ισχυρισμοί Παπανδρέου το 2010 διατρανώνοντας ότι είναι
πρωθυπουργός μιας διεφθαρμένης χώρας και ακόμα πιο πριν οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες του Αλογοσκούφη ότι κοροϊδέψαμε τους εταίρους μας προκειμένου να μπούμε στο ευρώ.http://www.nostimonimar.gr/o-γιάννης-από-την-αμαλιάδα-και-ο-χανς-α/
Πιστεύετε
ακόμα ότι καταστραφήκαμε επειδή στα χωριά πήραν δάνεια να ανταλλάξουν τα πετρογκάζ
με ηλεκτρικές κουζίνες (χρηματοδοτώντας τη Siemens και άλλες μεγάλες γερμανικές
εταιρίες);
Βλέπετε
ακόμα σαν εχθρό του λαού τον ταβερνιάρη που δε έκοψε απόδειξη για τη χωριάτικη και
το σπεντζοφάι;
Θεωρείτε
υπεύθυνο τον καστανά που κλείνουν τα μαγαζιά ή τον εαυτό σας που χάνετε το σπίτι
σας; Αυτομαστιγώνστε που «δεν είμαστε λαός εμείς» ή χρυσαυγιτίζετε με
κλίση προς θεωρίες περί «ανθελλήνων»;
Δε
συμφωνώ μαζί σας, είναι γνωστό αν τυχαίνει να με διαβάζετε, αλλά δε χαίρομαι. Με
πίκρα φέρνω νέες αποδείξεις πως η Ελλάδα ήταν το πείραμα αποτυχίας, ένα κερδοσκοπικό παιχνίδι
το οποίο επέτρεψαν όχι οι καστανάδες κι οι κουζίνες αλλά οι αγορασμένοι ΓΑΠ,
οι άφρονες συμφεροντολόγοι και, βεβαίως, το ΔΝΤ επειδή απλώς μπορούσε.
Διέρρευσε
έκθεση του Ολιβιέ Μπλανσάρ, με ημερομηνία 4/5/2010 (πριν τις υπογραφές) στην
οποία ο τότε επικεφαλής οικονομολόγος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προειδοποιούσε
ότι ακόμα κι αν το πρόγραμμα του Μνημονίου εφαρμοζόταν κατά γράμμα δεν υπήρχαν πιθανότητες
να πετύχει κι ότι με την ακραία λιτότητα θα ερχόταν η, πρωτοφανής σε διάρκεια, καταστροφή που ζούμε.
Ο
κύριος Μπλανσάρ επιβεβαιώνει, αρνούμενος πως εκείνος δημοσίευσε αλλά γράφοντας
στο Twitter ότι δεν τον στενοχωρεί η διαρροή και προσθέτοντας «7 χρόνια κι όλας, κι ακόμα δεν υπάρχει καθαρό ρεαλιστικό σχέδιο».
Όμως
αναλύσεις, βεβαίως δε θα κάνω εγώ. Σας φέρνω το πρωτότυπο έγγραφο (αγγλικά και σε
ελληνική μετάφραση) μαζί άρθρα από τo Press Project και από το φίλο μου Δήμο Βοσινάκη, μαζί με οικονομικό άρθρο περί τυρόπιτας και, από το Le Monde, ιστορική παραδρομή που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο Σόιμπλε είναι για την Ελλάδα ένας βασιλιάς Όθων του σήμερα.
Με
συνδέσμους και γραφήματα για να τα ερευνήσετε όσο θέλετε κι αντέχετε.
Μετά από 7 χρόνια συστηματικής οικονομικής καταστροφής και τη χώρα να συνεχίζει να βαδίζει προς την καταστροφή, χωρίς να βλέπει κάτι θετικό στο κατάμαυρο βάθος του μνημονιακού τούνελ, μερικές αλήθειες έρχονται στην επιφάνεια. Η πορεία του ΑΕΠ είναι χαρακτηριστική. Είναι λογικό να συμβαίνει αυτό. Δεν μπορείς να πλασάρεις για μια ζωή τα σκατά σαν λουκουμάδες, ούτε να κοροϊδεύεις τους πάντες και τα πάντα. Η πραγματικότητα δεν θα αλλάξει αν επιμένεις τυφλά στην άποψή σου, χωρίς να βλέπεις τι γίνεται γύρω σου. Όταν οι αλήθειες έρχονται από τα επίσημα στόματα των σούπερ ειδικών τεχνοκρατών που ανέλαβαν την πολυπόθητη σωτηρία της Ελλάδας (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ) τότε καταλαβαίνεις ότι η λέξη πρόκληση φαντάζει μικρή για να περιγράψει τι έγινε.
Πριν από λίγες μέρες αναρτήθηκε στο Twitter μία έκθεση του Ολιβιέ Μπλανσάρ, με ημερομηνία 4/5/2010. Σε αυτή την έκθεση, ο τότε επικεφαλής οικονομολόγος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προειδοποιούσε ότι το ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης εμπεριέχει πολύ σοβαρούς κινδύνους εξαιτίας του επιπέδου δημοσιονομικής προσαρμογής που απαιτούσε. Ουσιαστικά, ο Μπλανσάρ έλεγε το αυτονόητο: Ότι οι πολιτικές ακραίας λιτότητας μπορούν να κάνουν τα πράγματα χειρότερα, ακόμα και αν το πρόγραμμα εφαρμοσθεί κατά γράμμα.
«Δεν έκανα εγώ τη διαρροή, αλλά δεν είμαι και πολύ δυσαρεστημένος που έγινε. Επτά χρόνια μετά και ακόμη δεν υπάρχει ξεκάθαρο-ρεαλιστικό σχέδιο». Έτσι σχολίασε στο Twitter ο Ολιβιέ Μπλανσάρ την ανάρτηση της έκθεσης/προειδοποίησης του 2010. Φυσικά και δεν χρειαζόμασταν την ομολογία κάποιου ανεξέλεγκτου golden boy για να μάθουμε τι έγινε στην Ελλάδα. Το έχουμε βιώσει στο πετσί μας. 7 χρόνια γεμάτα με εξοργιστικά λάθος προβλέψεις, λάθος νούμερα για την ανεργία, λάθος ποσοστά ύφεσης και ανάπτυξης. 7 χρόνια περικοπών και απολύσεων. 7 χρόνια δακρυγόνων και αστυνομικής καταστολής. 7 χρόνια που έφεραν την απώλεια του 25% της ελληνικής οικονομίας! Τυχαία όλα αυτά; Ανθρώπινα λάθη; Άστοχες προβλέψεις; Φυσικά και όχι.
Οι στατιστικές μαρτυρούν ότι ο παγκόσμιος πλούτος συγκεντρώνεται σε ολοένα και λιγότερα άτομα. Το χάσμα μεταξύ των ζάπλουτων και των υπολοίπων αυξάνεται ταχύτατα, προκλητικά, ανεμπόδιστα. Αυτό επιτυγχάνεται με συγκεκριμένες πολιτικές και όχι "κατά λάθος" ή επειδή έτσι φυσάει ο άνεμος. Οι πολιτικές που εφαρμόζονται στην Ελλάδα είναι οι μαγικές πολιτικές που φέρνουν τον πλούτο στα χέρια των λίγων, είναι η εξαιρετική συνταγή της επιτυχίας που θα εφαρμοστεί και αλλού. Είναι η οριστική κατάργηση των λιγοστών κοινωνικών παροχών, η υποβάθμιση (και η μετέπειτα ιδιωτικοποίηση) Παιδείας και Υγείας, η ευέλικτη εργασία, οι νεοφιλελεύθερες προφητείες για μετά από 25 χρόνια που κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί και κανείς δεν θα θυμάται ποιος μαλάκας τις έκανε.
Οι πολιτικοί απλά υπογράφουν τις καταστροφικές συμφωνίες, δεκάδες δημοσιογραφικές πουτάνες αποθεώνουν τον όλεθρο, οι άνθρωποι της τέχνης προσπαθούν να κάνουν καμια δουλειά με το δημόσιο και η ζωή συνεχίζεται. Ένα μνημόνιο, δύο μνημόνια, τρία μνημόνια, δέκα μνημόνια, χωρίς ούτε μία χειροπιαστή απόδειξη βελτίωσης της καθημερινότητάς μας. Δεν υπάρχει κανένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα παγκοσμίως που να εφαρμόζεται μέχρι τέλους χωρίς να πετύχει τους ενδιάμεσους μεσοπρόθεσμους στόχους του. Κανένα. Ειδικά όταν μιλάμε για ανθρώπινες ζωές.
7 χρόνια μετά, η Ελλάδα δεν μπορεί να παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Ο ελληνικός λαός οφείλει να επιχειρήσει το πνευματικό άλμα προς τη λογική, όσο δυσάρεστο και αν είναι κάτι τέτοιο. Δεν είμαι αισιόδοξος ότι θα το κάνει, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Οι δικαιολογίες έχουν στερέψει και απαιτείται δράση. Τόσο απλό και τόσο δύσκολο μαζί... dimosvosinakis.blogspot
Επτά χρόνια μετά το ξεκίνημα της ελληνικής
κρίσης και με την κυβέρνηση να αντιμετωπίζει νέα, σκληρά μέτρα που δεν περιλαμβάνονται
στο τρίτο μνημόνιο, μερικά από τα πιο συνηθισμένα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται
για να δικαιολογήσουν τις μνημονιακές αποτυχίες προσπαθούν να ρίξουν το φταίξιμο
στην Ελλάδα. «Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν προχωρούν γρήγορα στις μεταρρυθμίσεις»,
λένε συχνά πολιτικοί και ευρωπαίοι αξιωματούχοι. «Οι υπόλοιπες χώρες έχουν βγει
από τα μνημόνια, μόνο η Ελλάδα απέτυχε» είναι μία άλλη, δημοφιλής στο εσωτερικό
και εξωτερικό, άποψη.
Αυτό που αποκρύπτεται πολύ συχνά όμως είναι
ότι στην Ελλάδα εφαρμόστηκε ένα πρωτοφανές στα χρονικά πρόγραμμα λιτότητας, το οποίο
ήταν καταδικασμένο εξαρχής να αποτύχει. Τα υψηλόβαθμα στελέχη τους Διεθνούς Νομισματικού
Ταμείου μάλιστα, γνώριζαν πριν εγκρίνουν το πρώτο «πακέτο διάσωσης» αυτούς τους
κινδύνους. Στις 4 Μαϊου του 2010, μία μέρα πριν το ΔΝΤ συνεδριάσει και εγκρίνει
τελικά το πρώτο μνημόνιο, ο τότε επικεφαλής ανάλυσης του Ταμείου, Ολιβιέ Μπλανσάρντ
έστειλε εμπιστευτική επιστολή στον τότε επικεφαλής του ελληνικού προγράμματος, Πολ
Τόμσεν, στην οποία αναφερόταν στο σοβαρό ενδεχόμενο αποτυχίας του προγράμματος
«ακόμα κι αν εφαρμοστούν πλήρως οι μεταρρυθμίσεις»
Το
εμπιστευτικό έγγραφο διέρρευσε χθες, μετά από μία παρουσίαση κατά τη διάρκεια διεθνούς
οικονομικής ημερίδας του καναδικού think tank Centre for International
Governance Innovation στα τέλη Ιανουαρίου.Το ThePressProject εξασφάλισε τα σημαντικά
αποσπάσματα της επιστολής Μπλανσάρντ, που αναφέρουν τα εξής:
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Η έκθεση θα πρέπει να αναγνωρίζει εξαρχής ότι το επίπεδο της προσαρμογής είναι ασυνήθιστο και περιέχει σημαντικά ρίσκα. Η διεθνής εμπειρία αποδεικνύει ότι πως μια αθροιστική δημοσιονομική προσαρμογή 16% σε μια τέτοια μικρή περίοδο και με τόσο εμπροσθοβαρή προσαρμογή δεν έχει ποτέ επιτευχτεί. H απουσία άλλων πολιτικών μοχλών (επιτόκια, ισοτιμία συναλλάγματος) και οι καθόλου ευνοϊκές εξωτερικές περιστάσεις (εξωτερική ζήτηση) περιπλέκουν περισσότερο την εικόνα. Το πρόγραμμα θα μπορούσε να βγει γρήγορα εκτός τροχιάς (ακόμα και με πλήρη συμμόρφωση με τις μεταρρυθμίσεις). Λόγω της απουσίας δυνατής ανάκαμψης των εξαγωγών, δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσε να υποστηρίξει την ανάκαμψη ενάντια στην αρνητική συνεισφορά του δημοσίου τομέα (περίπου 8% και 4% το 2010 και το 2011 αντίστοιχα). Τότε, η ανάκαμψη θα είναι αρνητική, με βαθύτερη και μακροβιότερη ύφεση απ ό,τι προβλέπεται, ακολουθούμενη από μία περίοδο αναιμικής ανάπτυξης. Αυτό θα σήμαινε δημοσιονομικές αποτυχίες και περισσότερο σημαντικό βάρος στον οικονομικό τομέα (νέες δημοσιονομικές αποτυχίες) Είμαστε ανήσυχοι για πιθανές διολισθήσεις και εσωτερικές ασυνέπειες του προγράμματος που μπορούν να το θέσουν εκτός τροχιάς ακόμα και με τέλεια εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων. Έχουμε πολύ καλή γνώση των περιορισμών που υπήρχαν στον σχεδιασμό του προγράμματος. Γι αυτόν τον λόγο πιστεύουμε ότι είναι βασικό να φτάσουμε σε ξεκάθαρη και εμπιστευτική συμφωνία με τις αρχές και την Ε.Ε για το πώς θα προχωρήσουμε σε περίπτωση που αυτά τα ενδεχόμενα γίνουν πραγματικότητα (αυτό μπορεί πιθανώς να συνεπάγεται μία συνοδευτική επιστολή).
..................
.....Στις 10 Μαϊου του 2010 το ΔΝΤ συνεδρίασε για να εγκρίνει επίσημα το πρώτο πακέτο χρηματοδότησης προς την Ελλαδα: 30 δις ευρώ, το μεγαλύτερο δάνειο του Ταμείου στην ιστορία. Στα πρακτικά περιλαμβάνεται μια σειρά από ψέματα και μία «μισή αλήθεια». Το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι «οι ελληνικές αρχές δεν επιθυμούσαν την αναδιάρθρωση χρέους». Αυτό που δεν αναφέρει είναι ότι, όπως κατέθεσε ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Ταμείο, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, στην Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, ο Τρισέ είχε απειλήσει την Ελλαδα ότι αν ζητήσει «κούρεμα», τότε η ΕΚΤ θα σταματήσει την παροχή ρευστότητας προς τη χώρα (δηλαδή θα κλείσει τις ελληνικές τράπεζες). Για να κατευνάσουν τις ανησυχίες συγκεκριμένων στελεχών του ΔΝΤ, οι αρμόδιοι για το ελληνικό πρόγραμμα (π.χ. Τόμσεν) υποσχέθηκαν ότι θα λαμβάνονταν επιπλέον μέτρα για την υποστήριξη τν κατώτερων ελληνικών τάξεων που θα πλήγονταν περισσότερο από την προσαρμογή. Επίσης υποστήριξαν ότι το μόνο πρόβλημα των ελληνικών τραπεζών ήταν το υπερβολικό δημόσιο χρέος και η τεράστια ύφεση. Υποσχέθηκαν επίσης ότι το μνημόνιο θα εισαγόταν στο ελληνικό Κοινοβούλιο για συζήτηση. Στην πραγματικότητα το μνημόνιο επιβλήθηκε στην Ελλάδα, με διαδικασίες κατεπείγοντος και παρά τις ενστάσεις περί αντισυνταγματικότητας.
Από τα επίσημα έγγραφα του Ταμείου φαίνεται ότι η αντιπαράθεση ανάμεσα στους εκπροσώπους των διαφόρων χωρών που το απαρτίζουν ήταν πολύ σοβαρή
Σύμφωνα με τα στοιχεία που αποκάλυψε όμως από το 2015 το CIGI, η έκθεση των γαλλικών τραπεζών σε ελληνικό κρατικό χρέος έφθανε τότε στα 60 δισεκατομμύρια ευρώ και των γερμανικών στα 35 δισεκατομμύρια. Το παρακάτω γράφημα αποτυπώνει τo πώς μειώθηκε η έκθεση των ξένων τραπεζών στις «τοξικές» ελληνικές.
Το ΔΝΤ «έχει διαπράξει μεγάλα σφάλματα σε ό,τι αφορά στο πρώτο μνημόνιο» τονίζει, μεταξύ των άλλων, σε συνέντευξη του στο ΑΜΠΕ ο πρόεδρος της Attica Bank ΑΤΤ+2,33% Παναγιώτης Ρουμελιώτης, και πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στον Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι «με τις εσφαλμένες προβλέψεις, αυξήθηκαν οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας».
Επισημαίνει ότι το πρώτο πρόγραμμα ήταν «προβληματικό» γιατί «προκειμένου να μη ζημιωθούν οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες που κατείχαν πολλά ομόλογα του ελληνικού δημοσίου από την απομείωση του ελληνικού χρέους, όπως προβλέπεται από το καταστατικό του ΔΝΤ, οι εμπειρογνώμονές του προτίμησαν να ωραιοποιήσουν την κατάσταση κατά κάποιο τρόπο ή και να κάνουν εσφαλμένες προβλέψεις, ώστε να πειστεί το ΔΣ να συγχρηματοδοτήσει το ελληνικό πρόγραμμα»..... -> Ναυτεμπορική
Ο ΑΝΤΙΔΗΜΟΦΙΛΗΣ ΣΟΙΜΠΛΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΘΩΝ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Ιστορική αναδρομή στην εποχή του Βασιλιά Όθωνα κάνει σε άρθρο γνώμης με τον τίτλο «Δώστε την ελευθερία τους στους Έλληνες» ο Αρνό Λεπαρμαντιέ στην γαλλική εφημερίδα Le Monde. Ο αρθρογράφος αναφέρεται στην επιβολή του βασιλιά Όθωνα στον ελληνικό θρόνο από τις μεγάλες δυνάμεις το 1832, παραλληλίζοντας τον Βαυαρό μονάρχη με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
«Ο βασιλιάς επεβλήθη από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις το 1832 μετά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας. Ο Όθων ο 1ος ήταν ένα Βαυαρός, καθολικός πρίγκιπας, που προσπάθησε να δημιουργήσει ένα σύγχρονο κράτος σε μία χώρα που μόλις είχε βγει από την οθωμανική ηγεμονία» τονίζει ο Αρνό Λεπαρμαντιέ και προσθέτει ότι «δυστυχώς έχοντας δανεισθεί 60 εκατομμύρια χρυσά φράγκα από τους αγγλο-γαλλο-ρώσους προστάτες, το ελληνικό κράτος φάνηκε ανίκανο να εισπράξει τους φόρους και χρηματοδότησε τις τρέχουσες δαπάνες και το στρατό της μέσω δανεισμού…».
Από ξένη ανάμειξη σε οικονομική πτώχευση, το ελληνικό ζήτημα τίθεται και ξανατίθεται από την κήρυξη της ανεξαρτησίας της χώρας σημειώνει ο αρθρογράφος και υπογραμμίζει ότι «ο Όθων της σύγχρονης εποχής είναι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών και αντιδημοφιλής δυνάστης των Ελλήνων».
Αναφερόμενος στον φαύλο κύκλο του δανεισμού της Ελλάδας, για να είναι σε θέση να αποπληρώσει στους Ευρωπαίους τα ποσά που έχει ήδη δανεισθεί, ο Γάλλος αρθρογράφος αναρωτιέται ότι «τη στιγμή που το θέμα επανέρχεται στην ημερήσια διάταξη των Βρυξελλών, δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε: θα υπάρξει κάποτε ένας τρόπος απαλλαγής από την ελληνική κατάρα; Ποτέ αυτή η χώρα δεν απέκτησε πραγματική οικονομική ανεξαρτησία».
Ισόβια καταδίκη
Το παράλογο της κατάστασης περιγράφηκε από τον επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας Κλάους Ρέγκλινγκ, που έχει δανείσει 175 δισεκατομμύρια στην Ελλάδα. Όπως χαρακτηριστικά εξηγούσε ο κ. Ρέγκλινγκ στους Financial Times «μία ψυχρή ανάλυση των γεγονότων δείχνει ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε για το επίπεδο του χρέους της Ελλάδας» και χρησιμοποιώντας ισχυρά επιχειρήματα ανέφερε ότι αυτά τα ποσά δανείζονται με ευνοϊκό επιτόκιο (1%), γεγονός που επιτρέπει στην Ελλάδα να εξοικονομεί 8 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως, δηλαδή το 4,5% του ΑΕΠ της. Επίσης τα δάνεια αυτά είναι πολύ μακράς διάρκειας, τριάντα ετών κατά μέσον όρο, πράγμα που εξουδετερώνει το επιχείρημα του ΔΝΤ που βασιζόμενο σε δεκαετείς προβλέψεις θεωρεί ότι ο ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο.
Τα πράγματα είναι απλά: αυτό το χρέος είναι βιώσιμο υπό τον μόνο όρο ότι η Ελλάδα θα παραμείνει υπό την κηδεμονία των Ευρωπαίων και θα εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που της υπαγορεύονται από τις Βρυξέλλες για διάστημα 30 ετών…
