Μια πεταλούδα πετάει από λάμπα σε λάμπα κι ο Prince της τραγουδά 'YouSexy
Mother Fucker' γιατί η πεταλούδα δεν πετά άσκοπα μα κάνει
έρωτα με τις λάμπες. Ώσπου να φτάσει στο τελευταίο φως, το κερί που θα την κάψει.
Καίνε τα πάθη, καίνε οι έρωτες οι δυνατοί,
καίνε κι οι υπερβολές. Δεν της αρκούσε της πεταλουδίτσας μια λάμπα να τη μάθει
να προστατευτεί, δεν της αρκούσε επειδή τέτοια ήταν:a Sexy Mother Fucker.
Πέθανε ο Prince, ο Καλλιτέχνης
που δεν λέμε το όνομά του, η Κοντότης του ο ΠρίγκηΨ της Πορφυρής Βροχής, Άρχων
του Λαχουριού και πάνω απ' όλα ο Μουσικός των Μουσικών που τα τραγούδια του μόνο
οι γνώστες τα εκτιμούσαν και τα αντέγραφαν.
Θα τον ακούσουμε πολύ κι αυτόν. Κανείς σε λίγο δε θα θυμάται
ότι από ένα σημείο κι ύστερα έγινε ένας ομοφοβικός μαλάκας και θρησκόληπτος Μάρτυς του Ιαχωβά που
εκφραζόταν ανοιχτά κατά της υοιοθεσίας από ζευγάρια ομοφύλων.
Όπως πρόσφατα
που θυμηθήκαμε όλοι μαζί τον Bowie αποσιωπήσαμε τη ναζιστική του περίοδο
με το ναζιστικό χαιρετισμό του 'Λευκού Δούκα' και τα 'θα ήμουν τέλειος Χίτλερ'.
Κι είναι σωστό αυτό. Κηδεύουμε τον άνθρωπο, γι αυτό και τα
θυμίζω, μα η Τέχνη ζει, αθάνατη κι αιώνια και στο δικό της τόπο, μέσα από αυτήν,
όλα επιτρέπονται, όλα λέγονται. Αλλιώς, αλίμονό μας.
«Κράτα
το πρόσωπό σου προς τον ήλιο –και οι σκιές θα πέσουν πίσω σου»* διάβασα πριν
λίγο και νόμιζα πως είναι οδηγίες για selfie αντί να πάει ο νους μου στο ποίημα
του Walt Whitman.
Όταν ήμουν μαθήτρια θυμάμαι ότι μας έλεγαν πως σημάδι
αμορφωσιάς είναι να ακούς την Ουγγρική Ραψωδία του Λιστ και ο νους σου να πηγαίνει
στα κινούμενα σχέδια με τον Τομ και Τζέρυ. Είναι όμως; Βάσει ποιου σνομπισμού οφείλει το μυαλό να ανατρέχει πάντα στην πηγή κι όχι στο πιο εφήμερο
κι επίκαιρο ή στο πιο αστείο;
Δεν ξέρω.
Σπάνια βάζω μουσική εδώ αλλά πείτε μου,
τι σας θυμίζει; Τον λατρευτό μου Φράντς ή τη γάτα με το ποντίκι;
[Αναγνωρίζει μήπως κανείς 'Το τραίνο φεύγει στις
οκτώ' και δυό Χατζιδάκηδες (ένα από τους Όρνιθες κι ένα δε θυμάμαι από πού); Αν
τα διακρίνει το άμουσο αυτί μου φαντάζομαι άλλοι πόσα αναγνωρίζουν... Ωστόσο
σταματώ μην κατηγορηθώ πάλι για ανθελληνισμό και προσβολή ιερών κι οσίων.]
Θα έχετε ακούσει το παλιό αστείο ότι ο Μεταξάς την ιστορικήνύχτα απάντησε στον Γκράτσι με ένα ΝΑΙ
που ο Γκράτσι μην ξέροντας ελληνικά άκουσε NON. Ήταν ο τρόπος
του λαού να ερμηνεύσει το φαινομενικά ακατανόητο ΟΧΙ του γερμανοτραφούς και γερμανολάτρη
δικτάτορα Μεταξά. Διότι οι λαοί έχουν πάντα την τάση να ερμηνεύουν τις πράξεις των
πολιτικών ψάχνοντας στα ιδεολογικά κριτήρια παρότι η Ιστορία ξανά και ξανά αποδεικνύει
ότι οι ιδεολογίες είναι για λαϊκή κατανάλωση αφού οι πόλεμοι γίνονται για το χρήμα.
Πια το γνωρίζουμε ότι ο Μεταξάς,
σε προσωπικό
επίπεδο, ένιωθε ταπεινωμένος αφού δεν ήταν
μια η φορά που είχε φανεί πόσο δεν τον υπολόγιζαν οι Γερμανοί για τον ισότιμό
τους άρχοντα που φαντασιωνόταν ότι ήταν. Σε πολιτικό επίπεδο τι θα γινόταν ήταν
προκαθορισμένο, το όριζε εξ αρχής―τι άλλο;―το Χρέος της Ελλάδας προς την Αγγλία.
Ο διάλογος που διεξήχθη λοιπόν
εκείνο το ξημέρωμα που ο Γκράτσι επισκέφθηκε το σπίτι του Μεταξά έχει ως εξής
(επιβεβαιωμένος από την κόρη Μεταξά):
Ο αγουροξυπνημένος δικτάτωρ διάβασε
το τελεσίγραφο που του επέδωσε αυτοπροσώπως ο Ιταλός Πρέσβης και είπε γαλλιστί:
―«Alors, c'est la
guerre»
(Λοιπόν, έχουμε πόλεμο).
― «Pas nécessaire,
mon excellence.»
(Δεν είναι απαραίτητο εξοχότατε)
απάντησε ο Γκράτσι.
― «Non, c'est
nécessaire»
(Όχι, είναι
απαραίτητο.)
Λϊγο αργότερα, ξεπροβοδίζοντάς τον ο δακρυσμένος Μεταξάς είπε τα τελευταία του λόγια στον Πρέσβη:
―Vous êtes les plus forts (Είστε πιο δυνατοί.)
Αυτή η βραδιά με όσα ακολούθησαν― τα κρυοπαγήματα, το έπος, το 'Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας', την Κατοχή, την πείνα, τον όχι επαρκώς αναγνωρισμένο απελευθερωτικό αγώνα του
ΕΛΑΣ, τον εμφύλιο και τους διωγμούς ίσως να έπρεπε να μας είχαν κάνει σοφότερους
και πασιφιστές. Δεν το βλέπω.
Το έχω ξαναπεί πως δεν παύω να εντυπωσιάζομαι που, πολύ ιδιότυπα, γιορτάζουμε αρχές πολέμων κι όχι τέλος όπως άλλα κράτη. Ίσως διότι εδώ οι πόλεμοί μας δεν τελείωσαν με νίκες κι οι ηρωισμοί μας οι πραγματικοί δεν είχαν
θεατές.
Ξανά λοιπον σε τούτη την επέτειο οι φιλοπόλεμοι και φαύλοι ας θριαμβεύουν και ας καπηλεύονται με παρελάσεις και λογίδρια σε εξέδρες αλλά εμείς εδώ ας θρηνούμε τους νεκρούς κι όλο το μάταιο του να σπαταλάς ζωές και νιάτα για να πλουτίζουν εκείνοι
που θα κάνουν κάποτε ερήμην σου τη μοιρασιά.
Ας τα πενθήσουμε όλα αυτά με ένα παλιό τραγούδι και λίγους στίχους (το αγαπημένο μου απόσπασμα) από το Χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας.
ΣT´ Ήταν ωραίο παιδί. Την πρώτη μέρα που γεννήθηκε Σκύψανε τα βουνά της Θράκης να φανεί Στους ώμους της στεριάς το στάρι που αναγάλλιαζε· Σκύψανε τα βουνά της Θράκης και το φτύσανε Mια στο κεφάλι, μια στον κόρφο, μια μέσα στο κλάμα του· Bγήκαν Ρωμιοί με μπράτσα φοβερά Kαι το σηκώσαν στου βοριά τα σπάργανα... Ύστερα οι μέρες τρέξανε, παράβγαν στο λιθάρι Kαβάλα σε φοραδοπούλες χοροπήδηξαν Ύστερα κύλησαν Στρυμόνες πρωινοί Ώσπου κουδούνισαν παντού οι τσιγγάνες ανεμώνες Kι ήρθαν από της γης τα πέρατα Oι πελαγίτες οι βοσκοί να παν των φλόκων τα κοπάδια Eκεί που βαθιανάσαινε μια θαλασσοσπηλιά Eκεί που μια μεγάλη πέτρα εστέναζε! Ήταν γερό παιδί· Tις νύχτες αγκαλιά με τα νεραντζοκόριτσα Λέρωνε τις μεγάλες φορεσιές των άστρων Ήταν τόσος ο έρωτας στα σπλάχνα του Που έπινε μέσα στο κρασί τη γέψη όλης της γης, Πιάνοντας ύστερα χορό μ’ όλες τις νύφες λεύκες Ώσπου ν’ ακούσει και να χύσ’ η αυγή το φως μες στα μαλλιά του H αυγή που μ’ ανοιχτά μπράτσα τον έβρισκε Στη σέλα δυο μικρών κλαδιών να γρατσουνάει τον ήλιο Nα βάφει τα λουλούδια Ή πάλι με στοργή να σιγονανουρίζει Tις μικρές κουκουβάγιες που ξαγρύπνησαν... Α τι θυμάρι δυνατό η ανασαιμιά του Τι χάρτης περηφάνιας το γυμνό του στήθος Όπου ξεσπούσαν λευτεριά και θάλασσα... Ήταν γενναίο παιδί. Με τα θαμπόχρυσα κουμπιά και το πιστόλι του Mε τον αέρα του άντρα στην περπατηξιά Kαι με το κράνος του, γυαλιστερό σημάδι (Φτάσανε τόσο εύκολα μες στο μυαλό Που δεν εγνώρισε κακό ποτέ του) Mε τους στρατιώτες του ζερβά δεξιά Kαι την εκδίκηση της αδικίας μπροστά του ―Φωτιά στην άνομη φωτιά!― Με το αίμα πάνω από τα φρύδια Tα βουνά της Αλβανίας βροντήξανε Ύστερα λιώσαν χιόνι να ξεπλύνουν Tο κορμί του, σιωπηλό ναυάγιο της αυγής Kαι το στόμα του, μικρό πουλί ακελάηδιστο Kαι τα χέρια του, ανοιχτές πλατείες της ερημίας Βρόντηξαν τα βουνά της Αλβανίας Δεν έκλαψαν Γιατί να κλάψουν Ήταν γενναίο παιδί!
Και τραγουδάκι αφιερωμένο η ιταλική Ρετζινέλα-Καμπανιέλα που διασκευάστηκε από τον Γ. Οικονομίδη
και πρωτοτραγουδήθηκε ελληνικά από το Γούναρη και την τραγουδάμε ηρωικά ως 'Κορόιδο Μουσολίνι' μα έχει ταξιδέψει σε όλη τη γη, από επιτυχία του Τρυποκάρυδου στην Αμερική ως Τραγούδι της Κουζίνας
στη μεταπολεμική Κίνα.
Αφιερωμένα λοιπόν (διότι αρκετά σας έκανα την καρδιά περιβόλι):
Gracie Fields The
Woodpecker Song 1940
που έμεινε εβδομάδες στα αμερικάνικα charts
Κίνα 1959
______________________________
Εικόνα
«Το συνηθισμένο
σαλονάκι μιας μικροαστικής εξοχικής βιλλίτσας...με τα κακόγουστα καλά του πράγματα» περιγράφει ο Ιταλός Πρεσβης το δωμάτιο στο οποίο τον δέχθηκε ο Ιωάννης Μεταξάς.
Η ομοφοβική προπαγάνδα ανακάλυψε νέο εχθρό; Είναι ο Disney κι αν δυσφορούσατε με το επιχείρημα πως αφού ετεροφυλόφιλοι κάνουν gay παιδιά μοιάζει άκυρο να κατηγορούνται οι ομοφυλόφιλοι πως αν είχαν θα τα επηρέαζαν, βρέθηκε νέο άλλοθι για σας. Τα παλιά-καλά cartoons με τα οποία μεγάλωσε η γενιά του gay γάμου, των gay pride, gay bars και άλλων που τρομάζουν το συντηρητικό σύγχρονο υποκριτή.
Παιδιόθεν αγάπησα το Disney. Κι από πολύ νωρίς (ίσως λόγω της δικής μου οικογενειακής κατάστασης) με ενθουσίαζε που πουθενά και ποτέ στον κόσμο του δε διαιωνιζόταν το εμετικό πυρηνικό πρότυπο μαμά-μπαμπάς-παιδάκι μα τα παιδιά αναπτύσσονταν εξυπνότατα και δημιουργικά αναθρεμένα από θείο τεμπέλη κι αργόσχολο που όμως τα φρόντιζε και τα αγαπούσε ενώ ήταν single parent, ένας εργένης που είχε δεσμό με μια γυναίκα που φλέρταρε και με άλλον.
Πολύ ανατρεπτικά αυτά για κάποιους μα όχι βλαβερά στα μάτια μου κυρίως αν συγκριθούν με όλους εκείνους τους παλαβούς άντρακλες με καλτσόν (κι εσώρουχο από πάνω) που πετούν, πηδούν και σκαρφαλώνουν σκοτώνοντας, ή σπαταλούν τη δύναμή τους σώζοντας ένα παιδάκι ή γατάκι αντί με τον υπεράνθρωπο κόπο τους να σώσουν λαούς ολόκληρους από πλημμύρες και λιμούς.
Γι αυτό το δεύτερο ―το κοινωφελές έργο του Superman― είχε γραφτεί παλιότερα ένα σημαντικότατο δοκίμιο (του Eco ίσως, κι αν θυμηθώ ποιος/πού θα σας δώσω link) μα η εμμονή με τις εικόνες του Disney είναι μια τρέλα που, από τις αναφορές στους κακούς γονείς που προκειμένου να διασκεδάσουν τα παιδιά στη Disneyland αδιαφορούν για τις συνέπειες, υποθέτω πως ίσως να πρόκειται για δυσφήμιση από ανταγωνιστές.
Αλλά το θέμα είναι παλιότερο. Είχε προκαλέσει μια αναταραχή και το κάστρο της Μικρής Γοργόνας στο οποίο κάποιοι (που μάλλον έψαχναν πολύ) βρήκαν φαλλό όπως κι η γυμνή γυναίκα στο πρόσωπο του Lion King. Πόσο θα γελούσε ο καλός μου θείος Φρόυντ.
Χαρείτε τα!
Η Ωραία και το Τέρας
________________
Για τη Minnie Mouse: Μια επίθεση από το 'Συντηριτικών Αξιών Χριστιανικό Οργανισμό' christwire (δυστυχώς το κατέβασαν).
[★ Τελικά η ομαδική ρετροσπεκτίβα με θέμα το ΑΘΗΝΑΪΚΟ UNDERGROUND θα συνεχιστεί και σ' όλη τη διάρκεια του Σεπτεμβρίου 2012.
☀ Στο CAMP! - Contemporary Art Meeting Point,
> Πλατεία Κοτζιά (ή Δημαρχείου), πλησίον Πλατείας Ομονοίας, Αθήνα.
> Καθημερινά: 14:00-21:00]
Την Παρασκευή 29 Ιουνίου παρουσιάστηκε στο Camp το πρώτο μέρος της έκθεσης “Το Αθηναϊκό Underground” με τον χρονικό προσδιορισμό 1964-1983. Η έκθεση φιλοδοξεί να καταγράψει το εύρος αυτού του ιστορικού φαινομένου, τόσο χρονολογικά όσο και περιπτωσιολογικά. Από τις πρώτες νύξεις για το ύφος στις σελίδες του περιοδικού Πάλι έως στον μηδενισμό του punk και τη σταδιακή πολιτικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση του φαινομένου. Από τα δεκάδες έντυπα των 70s και 80s που διανέμονταν στην πλατεία Εξαρχείων έως ψυχεδελικές και underground τάσεις στις γκαλερί της εποχής. Από το παραισθητικό και παραβατικό σινεμά έως τη σχέση των εικαστικών με τη μουσική της εποχής. Η έκθεση θα επιχειρήσει να αναλύσει το κλίμα εκείνης της εποχής, πολιτισμικό και πολιτικό, το οποίο (ίσως) εμφανίζει παράδοξες ομοιότητες με τη σημερινή. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο η ιστορική ανασκόπηση αυτή θέλει ν’ ανοίξει διάλογο με μια ανήσυχη καλλιτεχνική σκηνή των ημερών μας που θα μπορούσε, υπό κάποιο πρίσμα, να θεωρηθεί το “νέο underground”.
Μετά το τέλος του πρώτου μέρους (Πέμπτη 30 Αυγούστου) θα ξεκινήσει το δεύτερο μέρος (εγκαίνια: Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου) με τίτλο “To Αθηναϊκό Underground-1984-2012”, όπου παρουσιάζονται περιπτώσεις πιο σύγχρονων καλλιτεχνών που δραστηριοποιιούνται σε κάτι που μοιάζει επικίνδυνα με “underground”. Κατά τη διάρκεια της τρίμηνης διάρκειά της, η έκθεση θα πλαισιωθεί με προβολές, εκδηλώσεις και συζητήσεις όπου οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής θα καταθέσουν, προσωπικά την εμπειρία τους. Παράλληλα στα εγκαίνια το κοινό θα έχει μια πρώτη παρουσίαση της έκδοσης ενός πλούσια εικονογραφημένου βιβλίου με αναλυτικές προσεγγίσεις στο φαινόμενο από ερευνητές και μελετητές.
Τρίτη 3 Ιουλίου, 20.00
Προβολή της ταινίας των Θανάση Ρεντζή και Νίκου Ζερβού, Μαύρο Άσπρο (1973)
Σκηνοθεσία: Θανάσης Ρεντζής, Νίκος Ζερβός
Σενάριο: Θανάσης Ρεντζής
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Σάκης Μανίατης
Μουσική: Μάνος Λοίζος
Με τους: Γιώργος Τσεμπερόπουλος, Βίκυ Παταμιανού, Σταύρος Χριστοφίδης, Μπέση Βουδούρη
Παραγωγή: Μακροφίλμ Ο.Ε
Τύπος: Ταινία Μεγάλου Μήκους
Διάρκεια: 80′
Σύνοψη:
Ενας φοιτητής της Σχολής Καλών Τεχνών έρχεται σε αντίθεση με τους συμφοιτητές του, όταν αρνείται να ενταχθεί στο γενικότερο κλιμα αναταραχής που συγκλονίζει το Ελληνικό Πανεπιστήμιο τα δυο τελευταία χρόνια της χούντας. Σκιαγράφημα της πορείας ενός νέου στην κοινωνική ένταξη και στην αστικοποίησή του, με πολλές αναφορές στο φοιτητικό κλίμα πριν την εξέγερση του Πολύτεχνείου.
Θα παραστούν και θα προλογίσουν την ταινία οι σκηνοθέτες. Θ’ ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.
Πέμπτη 5 Ιουλίου, 20.00 Παρουσίαση βιβλίου Το Αθηναϊκό Underground
Νάνος Βαλαωρίτης (ποιητής)
Γιώργος Σωτηρέλλος (συγγραφέας)
Γιώργος Χαρβαλιάς (πρύτανης Α.Σ.Κ.Τ.)
Θανάσης Μουτσόπουλος (επιμελητής)
Γιώργος Γεωργακόπουλος (CAMP)
Στη συνέχεια θα εορταστούν τα 91α γενέθλια του Νάνου Βαλαωρίτη
Παρασκευή 6 Ιουλίου, 20.00 Συναυλία ΚΣΥΜΕ
Πέτρος Φραγκίστας
«Kawa, σημαίνει ποταμός”
για viola da gamba, ηλεκτρονικά και μαγνητοταινία
αφιερωμένο στην ιαπωνική πρωτοπορία του 1970
Νικολέτα Χατζοπούλου, για viola da gamba
Κώστας Μαντζώρος, ηλεκτρονικά
Η παρουσίαση του έργου του Πέτρου Φραγκίστα
και της εποχής του underground θα γίνει από τον Νεκτάριο Παπαδημητρίου
Τρίτη 10 Ιουλίου, 20.00
Προβολή της ταινίας του Κώστα Φέρρη, Η Φόνισσα (1974)
Σκηνοθεσία: Κώστας Φέρρης
Σενάριο: Κώστας Φέρρης – Δήμος Θέος
Διάρκεια: 90′
Σύνοψη:
Η Φραγκογιαννού (Μαρία Αλκαίου), μια ταλαιπωρημένη γυναίκα με σαλεμένο νου
εξαιτίας μιας δύσκολης ζωής, αναθυμάται το παρελθόν δίπλα στην κούνια της νεογέννητης εγγονής της. Η μάνα της ήταν κακιά, ο ένας της γιος εγκληματίας. Το μυαλό της θολώνει και πνίγει το μωρό, καθώς θεωρεί ότι τα κορίτσια φέρνουν στην οικογένειά τους μόνο προβλήματα. Στη συνέχεια, θα αφήσει ένα κοριτσάκι να πνιγεί στο πηγάδι, ενώ θα πνίξει άλλα τρία κοριτσάκια, εκ των οποίων το ένα νεογέννητο. Θεωρεί ότι με τον τρόπο αυτό απαλάσσει παιδιά και γονείς από τα επερχόμενα βάσανα της ζωής. Οι αρχές την καταδιώκουν και εκείνη καταλήγει στη θάλασσα, όπου θα βρει και το θάνατο.
Το κλασσικό έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη σε μια διασκευή από
τον Κώστα Φέρρη με ψυχεδελικές πινελιές.
Θα παραστεί και θα προλογίσει την ταινία ο σκηνοθέτης. Θ’ ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.
