Έλεγε ο Προυστ ότι σε κάθε ταξίδι έρχεται
η ώρα που νοσταλγούμε την επιστροφή. Για μένα αυτή η επιθυμία να γυρίσω είναι
σημάδι ότι μου αρέσει η ζωή μου. Ίσως παραπάνω απ' ό,τι θα ήταν υγιές, διότι
αυτό το βούλιαγμα στη θαλπωρή του σπιτιού μου και των φροντίδων του Κυρίου
Kastell, στην ησυχία ατέλειωτων ωρών που εναλλάσσονται δίχως να αλλάζει άλλο από
το φως, γίνεται αιτία να μη φεύγω, να μη δοκιμάζω άλλα. Κι αυτό κι αν με αγχώνει..
Με το σκυλί στα πόδια μου, με το καινούργιο
μου γατί και τα λουλούδια που το άνθισμά τους μου θυμίζει σε τι εποχή είμαστε
περνάω μέρες ξαπλωμένη αγκαλιά με τα βιβλία μου κι είναι φορές που ούτε το τηλέφωνο
σηκώνω σα να μη θέλω να διασπαστεί η γαλήνη από εισβολές.
Τέτοια εποχή έχει ήλιο η κρεβατοκάμαρά
μου ως αργά το πρωί από το νότιο χαμηλό παραθυράκι. Στέκεται η παχιά ακτίδα στους
ναρκίσσους που μάζεψα μόλις έφτασα και με ξυπνά το δυνατό τους άρωμα ανακατεμένο με τη δυνατή μυρωδιά του καφέ που με περιμένει.
Το ξέρω πια ότι έτσι περνούν οι αιώνες.
Διότι καθώς θα χαμηλώνει η στοίβα με τα βιβλία που έφερα για διάβασμα όταν σηκώσω
μια στιγμή το βλέμμα αντί για νάρκισσους θα έχω κρίνα ή βιολέτες στο παράθυρο
κι ύστερα αμάραντα κι ένα πιάτο με σύκα ή με σταφύλια ή ρόδια και θα τρομάξω
που περνά ο καιρός.
Ζω με την ενοχή, μια τύψη απέραντη που
δεν κάνω χίλια δυό ηρωικά της δράσης. Σαν τους πιο πολλούς συγγραφείς πριν από
εμένα, ζω ξαπλωμένη αυτό που έλεγε ο Καζαντζάκης ζωή του 'χαρτοπόντικα' ενώ
ηρωικά ο νους μου φτιάχνει Καπετάν Μιχάληδες και Ζορμπάδες. Αν δε διαβάσεις, αν
δεν ηρεμήσεις για να στοχαστείς, Ζορμπάδες δε θα καταφέρεις να εκτιμήσεις. Το ξέρουμε
κι όμως η τύψη πάντοτε δηλητηριάζει αυτή την ευτυχία, την φαινομενική απραξία εκείνου
που δεν κάνει άλλο από το να διαβάζει ένα βιβλίο την ημέρα και να γράφει 3 με 4
χιλιάδες λέξεις καθημερινά.
Παλιό το πρόβλημα και όταν έχω κέφια μοιάζει
διασκεδαστικό που οι αναγνώστες συχνά ταυτίζουν το δημιουργό με τον ήρωά του
και βλέπουν Καπετάν Μιχάληδες στους Καζαντζάκηδες σα να αγνοούν ότι για να γραφτούν
τα ηρωικά κάποιος φτωχός γραφιάς πέρασε ώρες σκεβρωμένος πάνω στο γραφείο του,
αποκλεισμένος μακριά απ' τη 'δράση'. Δράση άραγε μήπως είναι και το γράψιμο, δράση
κι ο στοχασμός ηρωικών μορφών που θα αλλάξουν τον τρόπο που ο αναγνώστης ερμηνεύει
τις αλήθειες;
Εν τέλει ναι, αλλά μόνο εν τέλει. Όταν
η επίδραση στον αναγνώστη είναι εμφανής, μετά την έκδοση των αριστουργημάτων.
Μα όσο γράφονται (ή δε γράφονται) τα αριστουργήματα, όσο ο κόσμος έξω απ' τα
παράθυρά μας προχωρά, όσο οι γεροί κι οι υγιείς και οι προσαρμοσμένοι αθλούνται
ή πίνουν καφέδες ανταλλάσσοντας αβρότητες, εμείς οι αναχωρητές της ξάπλας, εμείς
που ζούμε σε κόσμους φανταστικούς κρυβόμαστε για να εντρυφήσουμε στις ένοχες
μοναχικές μας απολαύσεις της ανάγνωσης και των μυστικών ιδιωτικών
μας κόσμων.
___________________________________________________________________
Εικόνα
Τα νεοφερμένα περιμένουν σε τραπεζάκι στο γραφείο μου
