Ο κωμικός Steve Coogan μαζί με άλλους καλλιτέχνες πλήρωσαν τα λεωφορεία που θα μεταφέρουν Βρετανούς στο Λονδίνο για την, αναμενόμενα, μεγάλη διαδήλωση του Σαββάτου 20 Οκτωβρίου στην οποία πάνω από 100.000 άνθρωποι υπολογίζεται πως θα συγκεντρωθούν για να απαιτήσουν να έχει ο λαός τον Τελευταίο Λόγο (Final Say) στη συμφωνία του Brexit.
Δεν αμφισβητούν το δημοψήφισμα, λένε, μα η Δημοκρατία δεν είναι στάσιμη κι οι αποφάσεις με βάση τις εξελίξεις.
860.000 υπογραφές μάζεψε η Εφημερίδα Independent που οργανώνει τη διαδήλωση.
―Είμαι 16. Το Brexit κατέστρεψε το μέλλον μου.
―Είμαι 16. Φέρτε πίσω το μέλλον μου.
―Πολύ σοβαρό ζήτημα για να το αφήσουμε στους πολιτικούς.
― 650 πολιτικοί δεν πρέπει να αποφασίσουν το μέλλον για 65 εκατομμυρίων .
― Ακούστε τη φωνή μου!
― ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ BREXIT
Σε πλακάτ με τα χρώματα της Ιρλανδίας:
― Όχι 'σκληρά' σύνορα.
Από διάφορες περιοχές
―Το.. είναι με την Ευρώπη
Κοριτσάκι:
― BREXIT WRECKS MY FUTURE [To Brexit ρημάζει το μέλλον μου
―Αξίζει τον κόπο;
Με τη σημαία της Ευρώπης:
―Ποτέ δε θα εγκαταλείψουμε
Από έγκυο
―PULLING OUT NEVER WORKS
Τώρα που έχουν πληροφορηθεί και κατανοήσει ζητούν να έχει ο λαός με την ψήφο του τον τελευταίο λόγο σε όποια συμφωνία φέρει η Πρωθυπουργός από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
«Δεν είναι κακό να αλλάζεις γνώμη» λέει ένας στρατιωτικός που ψήφισε υπέρ της εξόδου από την ΕΕ. «Ήταν ψήφος διαμαρτυρίας. Δε μου αρέσουν οι πολιτικοί. Αλλά όπως πριν οργανώσω μια στρατιωτική επιχείρηση πρώτα μαζεύω τις πληροφορίες κι ύστερα τις μελετώ για να εκφέρω ενημερωμένη γνώμη πριν δράσω, έτσι τώρα που έχουμε όλες τις πληροφορίες θέλω να ξαναψηφίσουμε. Πολέμησα, στάθηκα σκοπιά, σήκωσα όπλα. Έχω ένα εγγονό ενός έτους. Θέλω να φροντίσω να έχει στη ζωή του ευκαιρίες όπως είχα κι εγώ.
«Εγώ δεν ψήφισα για αυτό το χάος. Αν το 2016 γνωρίζαμε το κόστος θα ψηφίζαμε για ένα διαζύγιο 39 εκ. Λιρών; Άρα αυτό το Brexit δεν είναι το Brexit που ψηφίσαμε.»
Είναι κι άλλοι όπως ο ηθοποιός θρύλος Μάικλ Καίην που παραμένουν υπέρ του Brexit. Μετά από μια δύσκολη περίοδο προσαρμογής θα φτιάξει η οικονομία, η Βρετανία έχει πάντα την Κοινοπολιτεία της και τη 'σπέσιαλ σχέση' με την αγγλόφωνη Αμερική. Όσο όμως πέφτει η τιμή των ακινήτων (σε μια χώρα που σκλαβιά και κύρια επένδυση κάθε οικογένειας είναι το δάνειο κατοικίας), όσο ακόμα και συντηρητικοί πολιτικοί σαν τον Jacob Rees-Mogg υπολογίζουν ότι θα πάρει 50 χρόνια ώσπου να ανακάμψει η ως το 2016 δυνατή Οικονομία, είναι προφανές ότι μπορεί οι λίγοι πάμπλουτοι να έχουν την πολυτέλεια να ονειρεύονται παλιές μοναχικές δόξες κι ανεξαρτησίες αλλά για τους πιο πολλούς το μέλλον τους και των παιδιών τους απλώνεται ζοφερό.
Γιατί λοιπόν να μην αλλάξουν γνώμη; Ή, όπως επίσης λένε, γιατί, ακόμα κι αν αποτέλεσμα νέας ψηφοφορίας θα είναι η έξοδος, γιατί να αφήσουν αυτό το 'αν' μετέωρο; Γιατί, τον τελευταίο λόγο να μην τον πουν αυτοί οι ίδιοι, ο λαός που θα πληρώσει το τίμημα; Στο κάτω-κάτω αυτό είναι η Δημοκρατία.».
Φέρνω
γελοιογραφίες, εικόνες νέες από τις ετοιμασίες και από τη διαδήλωση της 23 Ιουνίου με τα συνθήματα, πολλά με το χαρακτηριστικό αγγλικό χιούμορ όπως π.χ. το πλακάτ μια εγκύου με τα λόγια PULLING OUT NEVER WORKS ('το να τραβιέσαι έξω ποτέ δε φέρνει αποτέλεσμα'.
Απόψε 19 Οκτωβρίου και κάθε Παρασκευή θα είμαι και φέτος ζωντανή και ζωντανά στο ραδιόφωνο.
Όγδοη χρονιά στο Clipartradio. Δευτέρα 15 Οκτωβρίου άνοιξε η αυλαία και κι είμαστε όλοι πανέτοιμοι για ένα νέο χειμώνα διασκεδαστικό, ενημερωτικό και περιπετειώδη. Το παλιό γνωστό team εμπλουτίστηκε από νέα πρόσωπα υπό τη φροντίδα πάντα του Βαρώνου 'Ορσον με τον εν ραδιοφώνω υπασπιστή του Thanos Trianda.
Κάθε βράδυ από υπολογιστές και τάμπλετς, σας περιμένουμε
που, αν δεν αρχίσει να παίζει αυτόματα, σε λίγα δευτερόλεπτα κάνετε κλικ στις επιλογές που σας δίνει ανάλογα από τι μπαίνετε: ANDROID MAC WINAMP NEW SIMPLE PLAYER
και πια θα μας ακούσετε σίγουρα.
Πρόσθετο όφελος του τελευταίου αυτού τρόπου εισόδου είναι ότι έχει τη λίστα τραγουδιών της εκπομπής ώστε να βλέπετε και ποιο τραγούδι ακούτε.
Κυκλάμινα στην καμένη γη στο Μάτι. Γιατί η Φύση τη φωτιά δεν τη φοβάται. Τα έργα του ανθρώπου κινδυνεύουν από φυσικά φαινόμενα, τα έργα του Θεού δε μας έχουν ανάγκη. Εμπνεόμαστε κι ακουμπάμε στη Φύση μα είμαστε με τους λησμονημένους, τους εύθραυστους, τους περαστικούς.
Οι άνθρωποι χάνονται, η Τέχνη, οι κόποι, τα τραγούδια μας, μα ο βολβός κι ο σπόρος ζουν. Για πάντα.
Φέρνω εικόνες κι ένα δικό μου, την εισαγωγή στην Πόρτα της Ληνώς + Για το Σπίτι, ένα ημερολογιακό της Αργυρώς Μουστάκα Βρεττού― επειδή περνάμε και φεύγουμε μα ώσπου να έρθει εκείνη ην ώρα, ας μην ξεχνάμε.
Κάθε πρωί που ξυπνάω μου παίρνει ολοένα και λιγότερα δευτερόλεπτα να αντιληφθώ που είμαι. Στεναχωριέμαι που ξεσυνηθίζω το σπίτι. Το κομοδίνο που είχα το χάπι για το θυρεοειδή. Την κουρτίνα που άνοιγα για να μπει ο ήλιος. Είχα μία ράγα με ρούχα που είχα τα προσωρινά, τα ρούχα της χοντρής. Και τα είχα ανά χρώμα και κατηγορία θηλαστικού, σκοπεύοντας να αδυνατίσω μέχρι το φθινόπωρο. Σκούρα ρούχα για φάλαινες, επόμενο στάδιο εμπριμέ για αγελάδες, μαύρα για νταρντάνες και τσουπ, στο τέλος με περίμενε ένα τζην παντελόνι που εντάξει, δε θα μπαινα ποτέ, αλλά το είχα εκεί σαν στόχο. Σκέφτομαι τη γατούλα που κάθε πρωί για να με ξυπνήσει μου δάγκωνε τα μαλλιά. Κι εκείνο το τελευταίο πρωινό, εγώ είχα ξυπνήσει από εφιάλτη ότι έφτυνα τα δόντια μου και άνοιξα τα μάτια μου και εκείνη προσπαθούσε να μου δαγκώσει τη μύτη. Και θυμάμαι την κατέβασα από το κρεβάτι νευριασμένη. Και νιώθω τύψεις και γι' αυτό. Σήμερα στο Μάτι θα είχαμε χαρές. Ο κόσμος θα πήγαινε στην Εκκλησία, οι δρόμοι θα ήταν γεμάτοι με οικογένειες με καροτσάκια, παιδιά να παίζουν στο λιμάνι, όλα τα μικρά καφέ και ουζερί γεμάτα, μποτιλιαρίσματα στην Κύπρου, φωνές, κόρνες, γέλια, ζωή. Κάθε πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά διασχίζω τη Μαραθώνος. Η πινακίδα που λέει αριστερά Μάτι έχει καεί, δεν την ξεχωρίζω πια. Έχουν ξηλώσει κι όλα τα καμμένα πεύκα και ξαφνικά βλέπεις τη θάλασσα μέσα από τις στάχτες, δεν αναγνωρίζω τη στροφή που με πήγαινε στο σπίτι μου. Κάθε πρωί, λίγα μέτρα αφού τελειώσει η Αγία Μαρίνα, είναι εκείνο το σημείο που σταματάει το πράσινο και τα πεύκα που σχεδόν προσπαθούν να σμίξουν πάνω απο τη Μαραθώνος και αρχίζει η μαυρίλα. Η καταστροφή. Κάθε πρωί αρχίζω και κλαίω και συνήθως σταματάω στα μισά της Αττικής Οδού, από ένα τηλεφώνημα. Και δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Το ότι κάθε πρωί το ξαναζω απο την αρχή, κάθε φορά με άλλη ιστορία να θυμάμαι, κάθε φορά με άλλο θύμα να θρηνώ, ή που νομοτελειακά γύρω στον Νοέμβριο θα κάνω την ίδια διαδρομή και ίσως βιάζομαι, ίσως είμαι αγχωμένη και κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χιλιομέτρων των παραπλήσιων καμμένων, εγώ ξεχάσω να θυμηθώ, επειδή 'η ζωή συνεχίζεται'; Όλη η ζωή σε pause, ένα τεράστιο stand by, που η γραφειοκρατία από τη μια σε κρατάει σε εγρήγορση από την άλλη δε σε αφήνει να διαχειριστείς την απώλεια όπως πρέπει. Και τι να πρωτοδιαχειριστείς; Την τραγωδία των τόσων αδικοχαμένων ανθρώπων; Τα παιδάκια που δε προλάβανε να ζήσουν; Τους παππούδες και τις γιαγιάδες που πέθαναν αβοήθητοι; Τι να πρωτοδιαχειριστώ, ότι λίγα δευτερόλεπτα ίσως και λεπτό ήταν αυτό που έσωσε τη ζωή των δικών μου ανθρώπων; Σωστές αποφάσεις την πιο κρίσιμη ώρα. Μη στρίψουμε αριστερά, όχι στη θάλασσα, πάμε στον δρόμο, να μην ακολουθήσουμε τον καπνό, να πάμε μέσα στη φωτιά. Εκείνη τη μέρα εγώ θα έπρεπε να είμαι σπίτι. Και φοβάμαι ότι αντανακλαστικά θα είχα στρίψει αριστερά. Προς τη θάλασσα. Την ίδια ώρα που μαινόταν ο λυσσασμένος άνεμος και η φωτιά κατέβαινε σαν λαίλαπα και σκόρπιζε τριγύρω θάνατο. Και λες, ζω , ωραία; Είμαι τυχερή, απλά έχασα το σπίτι μου. Τώρα κάτι πρέπει να κάνω με τη ζωή αυτή. Δε μπορεί να είναι η ίδια με όπως ήταν και μέχρι Κυριακή 22 Ιουλίου 2018. Να το φιλοσοφήσω λίγο, να ηρεμήσω λίγο, γιατί, λίγες μέρες πριν έγινα σαράντα και ήδη είχε ξεκινήσει μία αλλαγή, ένα πάρτο αλλιώς, ένα ηρέμησε. Να μπορέσω να γίνω καλύτερος άνθρωπος, κάθε δευτερόλεπτο να το κάνω να αξίζει, να αγαπάω περισσότερο, να θυμώνω λιγότερο, να λέω πιο συχνά το δε γαμιέται, να ξαπλώνω το βράδυ και να λέω ευχαριστώ που και σήμερα είμαι καλά και μπόρεσα να κάνω τα παιδιά μου να γελάσουν, είδα φίλους, είχα φαγητό στο τραπέζι, δεν ξέρω. Και συν τοις άλλοις, γλιτώνεις από τέτοια φρίκη... Δεν ξεχνιέται αυτό κι ούτε πρέπει να ξεχαστεί: Συνεχίζεις σαν να μην τρέχει τίποτα γιατί ο χρόνος τα πάντα τα σκεπάζει; Αφήνεις τον Δήμαρχο που βγήκε με 62% από την πρώτη Κυριακή να ξαναγυρνάει σαν την τρελή να τάζει δρόμους και μαρίνες και καζίνα; Όλα έχουν ειπωθεί αυτές τις μέρες. Τόσα που ολονών οι φωνές άρχισαν να κάνουν θόρυβο και πια δεν ήξερα τι είναι σωστό και λάθος, παρά μόνο ότι δε γίνεται να είσαι ο δήμαρχος να έρχεσαι Τρίτη βράδυ από Μύκονο μέσα στην τρελή χαρά και να κάνεις χιούμορ μπροστά στις κάμερες. Και να λες ψέματα ότι κάηκε και το δικό σου σπίτι. Όχι δε γίνεται. Και να σου ζητάνε να παραιτηθείς και να λες εγώ δεν πάω πουθενά. Δε γίνεται ο Ψινάκης να είναι απλά ένα ανέκδοτο ένα κοιτα να δεις κατι ανθρωπους, δε γίνεται να συνεχίζουν να εκλέγονται βεντέτες της τηλεόρασης που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα και απλά χειροτερεύουν το σύμπαν με την ύπαρξή τους. Αυτές τις βδομάδες, ως "πυρόπληκτη", έχω δει τα δύο αληθινά πρόσωπα της κοινωνίας. Τους ανθρώπους που έσπευσαν να μας ρωτήσουν, τι θέλετε;Φαγητό, ρούχα, λεφτά, αγκαλιά; Μιλήστε. Και κάποιους δεν τους γνώριζα καν. Και τους άλλους, κάποιους που λογάριαζα για φίλους και δεν μπήκανε καν στον κόπο να πάρουν ένα τηλέφωνο απλό. Πόσους να ευχαριστήσω; Τον Ηλία, τον Ανδρέα, τη Μαργαρίτα, την Άννα Μαρία, τον Δημήτρη, τη Μελίνα, την Μαρίνα, την Άννα, τη Νικολέττα,τη Ρένα, όλους όλους.. να 'χα τη δύναμη έναν προς έναν να σας πιάσω, γνωστους και άγνωστους, φίλους και παρέες, να σας πω ότι ξέρεις τι; Μόνο που με ρωτάς τι θέλω, μου φτάνει εμένα. Και δε θέλω τίποτα. Γιατί αυτό που θέλω δε γίνεται. Δεν έχω Ντελόριαν να πάω πίσω στον χρόνο. Δεν έχω καν απαντήσεις για την τόση αδικία. Περιμένοντας τα επιδόματα για να μπορέσω να φτιάξω ένα απλό σκηνικό σπιτιού, κάθε μέρα πάμε από σπίτι σε σπίτι ψάχνοντας το κατάλληλο οικονομικά. Δε μπορείτε να φανταστείτε τι έχουν δει τα μάτια μου. Κυρίες χαμογελαστές που λένε θα σου κάνω κι έκπτωση κι αφού δίνεις προκαταβολή και πας κι ένα κρεβάτι που σου χάρισαν σου λένε έλα πάρε πίσω τα λεφτά και τα έπιπλα , γιατί; Για "προσωπικούς λόγους". Σπίτια κοτέτσια που τα δίνουν ξαφνικά πεντακόσια ευρώ. Ιδιοκτήτες που λένε ανερυθρίαστα ενώ σε ξεναγούν στο σπίτι τους, γεμάτο από παιχνίδια και ρουχαλάκια μικρών κοριτσιών ότι "τους έκανα έξωση, τους έκοψα ρεύμα και νερό γιατί καθυστέρησαν να μου δώσουν ΕΝΑ νοίκι". Κι εμβρόντητη να συνεχίζεις να ακούς και πώς λέγανε τους προηγούμενους και που δουλεύανε. Στοχοποίηση κανονική Δύο στα δύο αυτά που σας λέω. Ιδιοκτήτες που αλλάξανε κλειδαριές και διέκοψαν την παροχή νερού σε οικογένειες με παιδιά. Δηλαδή και τέλειο να ήταν το σπίτι, ποιος μένει σε ιδιοκτήτη που είναι ο ορισμός του φασίστα; Όσο περνάνε οι μέρες και συνηθίζω στο να μη ξυπνάω στο σπίτι μου, όσο σχολάω και συνειδητοποιώ ότι σήμερα δε θα πάμε τα παιδιά για γρήγορη βουτιά στο λιμάνι, ότι στο λιμάνι μάλλον δε θα ξαναπάμε ποτέ, συνειδητοποιώ κάτι παράδοξο. Δε θα έπρεπε χάνοντας τα πάντα, να νιώθεις ελεύθερος; Δεν έχω τίποτα, δε μου ανήκει τίποτα, είμαι ελεύθερος; Και ξαφνικά σού δίνεται μία λευκή κόλλα, σαν δεύτερη ευκαιρία, έλα ξαναμουτζούρωσέ τη. Έχεις ακόμα λίγο χρόνο, κάντο σωστά αυτή τη φορά. Πώς γίνεται και με προσδιόριζε εκείνη η παντελόνα, το kallax του ikea που είχα μέσα τα βιβλία μου, εκείνος ο κήπος, εκείνο το νοικοκυριό. Σπίτι μου σπιτάκι μου και σπιτοκαλυβάκι μου. Σπίτι μπορεί να είναι ο,τιδήποτε χωράει απλά εσένα και τους αγαπημένους σου. Κι ας μην είναι βαμμένος στο χρώμα που θες ο τοίχος, κι ας μην έχεις τα μαγνητάκια σου στο ψυγείο. Φτάνει να είσαι καλά, να λες καλημέρα στην οικογένειά σου, στους γείτονές σου, να χαμογελάς, να ελπίζεις, να έχει νόημα η ζωή. Τι νόημα έχει όμως η ζωή όταν φεύγεις για δουλειά μέσα στο άγχος και γυρνώντας δεν έχεις ούτε σπίτι, ούτε γειτονιά, ούτε γείτονες; Πώς θα βρω το νόημα της ζωής να είμαι καλή για τα παιδιά μου. Δεν ξέρω τι να κάνω. Ξαφνικά νομίζω ότι βρίσκοντας ένα σπίτι θα είναι πάλι όλα καλά. Δε θα είναι. Θα είναι; Χθες η Εβελίνα κάθησε μπροστά στο τζάκι και μονολόγησε, όχι όχι μη κάτσω εδώ και ανάψει φωτιά και καώ. Και την έχουμε προστατεύσει τόσο πολύ από όλο αυτό. Αλλά καταλαβαίνει, νιώθει. Έχω μία λαχτάρα να ζήσω και να τα κάνω όλα σωστά και μία τεράστια φοβία θανάτου που δεν ξέρω πώς ξεπερνιέται. ..Ο κήπος που δεν φύτεψα ποτέ γιατί έλεγα από Σεπτέμβρη. Το πρωινό μπάνιο που δεν έκανα ποτέ γιατί έλεγα να χάσω πρώτα κιλά. Που μάλωσα τον Γιώργάκη που ζωγράφισε στον τοίχο και πήγα γρήγορα με αντισηπτικό να το βγάλω μη τυχόν και μείνει και φωνάξει ο ιδιοκτήτης αν το δει. Τι μαλάκω που είμαι. Κλεψύδρα είναι που αδειάζει. Μακάρι αυτό το κείμενο να σας βρει σε παραλίες. Να σας βρει στα όμορφα σπίτια σας. Να σας βρει σε διακοπές. Μακάρι τέτοιο κακό μη ξαναγίνει. Μακάρι όλοι κάποτε να βρούμε το σπίτι μας. Και τον εαυτό μας. Και λίγη ηρεμία στην ψυχή.
«80 κουκουλοφόροι» μπήκαν στο Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας και φωνάζοντας απειλές τραυμάτισαν ελαφρά αστυνομικούς. Οι αστυνομικοί δημοσίευσαν φωτογραφίες με τσιρότα και betadine σε γρατζουνιές στα χεράκια και ποδαράκια.
«Ήθελαν νεκρό αστυνομικό» δηλώνουν και ποιος μπορεί να μη γελάσει; Διότι αν 80 κουκουλοφόροι που μπουκάρουν ανενόχλητοι θέλουν νεκρό έναν από τους τέσσερις (4) και μάλιστα σε χώρο με όπλα, νομίζω κανείς μας δεν αμφισβητεί πως θα τον έχουν ευκολότατα.
Το Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας είναι περιβόητο για βασανισμούς ως και θανάτους κρατουμένων μα το περιστατικό της περασμένης Δευτέρας αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι αυτού του είδους οι βασανιστές δείχνουν τη μαγκιά τους προς τους αδύναμους αλλά όταν βρεθούν σε κίνδυνο κλαψουρίζουν φοβισμένοι γλείφοντας τα τραυματάκια τους σαν απροστάτευτα κουταβάκια.
Η επιχείριση μπουκαρίσματος ήταν απολύτως επιτυχής. Κι όχι επειδή νεκροί ή σοβαρά τραυματισμένοι δεν υπήρξαν αλλά διότι η αντίδραση των αστυνομικών ξεφτίλισε τα νταηλίκια τους.
Φέρνω πολλές εικόνες για να γελάσουμε μια και σήμερα «είμαστε όλοι ΑΤ Ομόνοιας» με συνδέσμους και σχόλια (μαζί και με τα βαβά) αλλά και πληροφορίες για τη δράση του εν λόγω τμήματος.
Και κάτι ακόμα προς σχολιαστές: Όχι δεν συνιστώ να μπαίνουν πολίτες να δέρνουν Αστυνομικούς. Αλλά όταν μιλάμε για βασανιστές μήπως τέτοιες πράξεις έπρεπε να τις δούμε ως 'ξεκαθάρισμα λογαριασμών' και λογική συνέπεια ατιμωρησίας;
Τρεις αστυνομικοί.Τρία παλικάρια Τρεις ηλιοκαμένοι λεβέντες που τ'αργασμένο δέρμα τους το 'χε ποτίσει η αλμύρα κ το 'χε μαστιγώσει αλύπητα το κύμα. Που το κορμί τους είχε τη δροσερή ευωδιά της θάλασσας. Που τα τραχιά χέρια τους μπορούσαν να γίνουν μια ζεστή φωλιά για κάθε γυναίκα
ένας τρόπος για να μην ξαναϋπάρξουν επιθέσεις με μολότοφ σε ΑΤ είναι και το να μην ξαναϋπάρξουν βασανισμοί κρατουμένων, κλωτσιές σε συλληφθέντες, τραμπουκισμοί σε μετανάστες, ανοχή στη φασιστική βία, σχέσεις με τη ΧΑ και με τον υπόκοσμο. Τι δημοκράτες είστε αν διαφωνείτε σε αυτά;
Μιλάμε για Fake news εντελώς! Αυτό το τμήμα είναι πότισμενο στο αίμα. Είναι χειρότερο από του Αγίου Παντελεήμονα, έχουμε φρικτα πράγματα ις βάρος κάθε αδύναμου. Η ΕΛΑΣ εξάλλου από την χούντα έπειτα δεν άλλαξε έμεινε η ίδια δεν έγινε ποτέ καμία ριζική αλλαγή από το κράτος.
Οταν δεν κανουν μπιζνες στην #Ομονοιακ βρισκονται μακρυα απο μεσιτικα κ κοσμηματοπωλεια, οταν δεν κανουν πλατες σε εγκληματα, παριστανουν τους υποδοχεις της βιας Για γελια και για κλαματα
το ΤΑ Ομόνοιας που πήγε ο Κούλης γιατί αστυνομικοί γρατζούνισαν τις παλάμες τους, είναι αυτό που είχαν βρεθεί ναρκωτικά, που έβαζαν μετανάστες να σφαλιαρίζονται για πλάκα, που κακοποιούσαν ανήλικους πρόσφυγες και που είχαν χτυπήσει τη δικηγόρο που προσπάθησε να τους υπερασπιστεί;
Την φαντάζομαι την σκηνή. Έτοιμοι οι αστυνομικοί να τους συλλάβουν όλους αλλά γυρνάει ένα τσουτσεκι της διεύθυνσης και λέει «οπα παιδιά, δεν υπάρχει εντολή να συλληφθούν!» και κάθονται όλοι πάλι κάτω και τρώνε μολότοφ. Μα να μην υπάρχει εντολή ρε γαμωτο..
ΑΤ Ομόνοιας! Μία πρόχειρη αναδρομή
● Νοέμβρης του 2006 και ένας μετανάστης από το Μαγκρέμπ επιστρέφοντας σπίτι του με εμφανή σημάδια ξυλοδαρμού μετά από κράτησή του στο ΑΤ Ομόνοιας, άφησε την τελευταία του πνοή.
● 5 Νοεμβρίου 2006 καταγγέλονται αστυνομικοί του ΑΤ Ομόνοιας, ότι κακοποίησαν και έβρισαν χυδαία δύο μετανάστριες από τη Γεωργία επειδή ακριβώς είναι μετανάστριες.
● Ιούνιος του 2007 και ένα βίντεο με μετανάστες που εξαναγκάζονταν από αστυνομικούς να χτυπούν ο ένας τον άλλον έκανε τον γύρο της Ελλάδας. Οκτώ χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2015, το δικαστήριο επιδίκασε αποζημίωση 70.000 ευρώ σε κάθε θύμα για τον εξευτελισμό και την κακοποίηση. Το περιστατικό είχε διαδραματιστεί στο ΑΤ Ομόνοιας.
● Σεπτέμβρης του 2016 και το ΑΤ Ομόνοιας θα πρωταγωνιστήσει στον εξευτελισμό μικρών παιδιών, τα οποία «εξαναγκάστηκαν να γδυθούν κι έπειτα να κάνουν κύκλους γυμνά σε ένα μικρό δωμάτιο, υπό τα βλέμματα των αστυνομικών. Όσα, μάλιστα, αρνήθηκαν να κατεβάσουν το εσώρουχό τους, χτυπήθηκαν και εξυβρίστηκαν με σχόλια ρατσιστικού και σεξουαλικού περιεχομένου.» Σχετική καταγγελία έγινε από το «Συντονιστικό Καταλήψεων Στέγης Προσφύγων-Μεταναστών/τριών». Παρενέβη εισαγγελέας, άγνωστη η τύχη της εισαγγελικής παρέμβασης
● Σεπτέμβρης του 2017 καταγγέλεται από την Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή ξυλοδαρμός μετανάστη μουσικού δρόμου μέσα στο ΑΤ Ομόνοιας από δύο αστυνομικούς, μπροστά στον αξιωματικό υπηρεσίας.
● 30 Ιανουαρίου 2018 συλλαμβάνεται με κατηγορίες για απείθεια και εξύβριση, η ασκουμένη δικηγόρος Μαρίνα Δ., οταν προσήλθε στο ΑΤ Ομόνοιας να καταγγείλει τον ξυλοδαρμό μετανάστη δεμένου με χειροπέδες (θυμίζει κάτι;) από αστυνομικούς του ΑΤ Ομόνοιας και παραπέμπεται με την αυτόφωρη διαδικασία.
● 5 Σεπτέμβρη 2018 Στο Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας άφησε την τελευταία του πνοή ένας 47χρονος.Στο σημείο έφτασε ιατροδικαστής για να διαπιστώσει εάν ο θάνατος προήλθε από παθολογικά αίτια ή εάν είναι αποτέλεσμα της συμπλοκής με τους αστυνομικούς. Ερευνάται επίσης το κατά πόσο θα έπρεπε να διακομιστεί στο νοσοκομείο ο 47χρονος πριν οδηγηθεί στο Α.Τ. Ομονοίας.
● Ζακ, απλά
Είναι μόνο κάποιες από τις καταγγελίες..
Προφανώς και καταδικάζουμε τη βία, απ όπου και αν προέρχεται !!!
Ατ ομόνοιας..το απόλυτο άβατο της αστυνομικής αυθαιρεσίας και ασυδοσιας οπου έχουν εξευτελιστει βασανιστεί και ταπεινωθει,τοξικόεξαρτημένοι,οικονομικοι μεταναστες,αστεγοι, εξαθλιωμενες και εξαναγκασμενες ιεροδουλες,ηλικιωμένοι και ανήλικοι επαιτες που προσπαθησαν να διαφυγουν την συλληψη λοατκι ατομα που έτυχε να γνωρίζουν τα δικαιώματα τους απέναντι στον "φιλικοτατο" και με "σεβασμο στην προσωπικότητα"τροπο που γίνεται ή εξακριβωση απο την αφρόκρεμα των ψυχοπαθών που το στελεχωνει...παθουσα γαρ καμία άκρη δεν έβγαλα αναζητώντας και απαιτώντας ονόματα και βαθμούς..μικρή Ηλικια,μπερδεμένο μυαλο,φόβος...αθώοι άνθρωποι τραυματίστηκαν -που σίγουρα δεν το θελουμε- και γιαυτό θα διαμαρτυρηθούν απέναντι στο κράτος που προστατεύει λεει αυτούς που επιτέθηκαν. Αναρωτιέμαι λοιπον ως αργόστροφή και ημιμαθης που είμαι αλλά και με την εμπάθεια που κουβαλάω, εδώ δεν μπορεί να προστατέψει το κράτος εμας τους πολιτες απο εσάς που και σας ξερει αλλά και σας αφήνει να κοπάνατε συνταξιουχους,φοιτητες και να φυλακιζετε αθώους μονο με υπόνοιες ενω χειροπεδειτε νεκρούς εφόσον τους έχετε κλωτσοπατησει μέχρι θανάτου και θα προστατέψει εσάς απο κάποιους που δεν ξέρει;η ξέρετε ποιος σας επιτεθηκε και δεν μας το λέτε?
Στα πλάνα φαίνεται η ομάδα των περίπου 50 αγνώστων να τρέχει προς το αστυνομικό τμήμα στις 20:23, με ορισμένους από τους αντιεξουσιαστές να κρατούν στα χέρια τους βόμβες μολότοφ.
Με κατεύθυνση από την οδό 3ης Σεπτεμβρίου, οι αντιεξουσιαστές στρίβουν στην οδό Βερανζέρου και μερικά δευτερόλεπτα αργότερα επιστρέφουν στο πλάνο.
Κατά τη διάρκεια της επίθεσης στο Α.Τ. Ομόνοιας τραυματίστηκαν ελαφρά τέσσερις αστυνομικοί, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο για να δεχτούν τις πρώτες βοήθειες.
«Θα πεθάνετε σήμερα… Θα σας σκοτώσουμε» φώναζαν οι άγνωστοι την ώρα που πετούσαν μολότοφ και ξυλοκοπούσαν τους αστυνομικούς.
Οι αστυνομικοί περιέγραψαν στους συναδέλφους τους την επίθεση, την οποία δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν δολοφονική. Οι άνδρες που ήταν στην κλούβα στην οποία επιτέθηκαν οι κουκουλοφόροι, είπαν στους συναδέλφους τους:
«Εμφανίστηκαν ξαφνικά και χωρίστηκαν σε ομάδες, η μια ομάδα άρχισε να ρίχνει μολότοφ στη κλούβα, η δεύτερη πέρασε το δρόμο και πήγε απέναντι που υπάρχει ένα ξενοδοχείο και έξω βρίσκονταν συνάδελφοι και άρχισαν να τους χτυπούν ενώ μια τρίτη ομάδα έτρεξε στο Αστυνομικό Τμήμα. Ο οδηγός της κλούβας προσπάθησε να σβήσει τη φωτιά και τότε κάποια άτομα τού έκλειναν την πόρτα για να εγκλωβιστεί το όχημα μέσα στις φλόγες και τους καπνούς ...».
Η μηδενική αντίδραση της αστυνομίας, η καθυστερημένη άφιξη αστυνομικών δυνάμεων στο Τμήμα αλλά και το γεγονός ότι δεν έγινε καμία προσαγωγή, έχει προκαλέσει την έντονη δυσαρέσκεια της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ., με τον αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας, Αριστείδη Ανδρικόπουλο, να διατάζει Ένορκη Διοικητική Εξέταση για την αντίδραση των αστυνομικών στην επίθεση που σημειώθηκε το βράδυ της Δευτέρας στο ΑΤ Ομόνοιας.
Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες, υπήρξε καθυστέρηση στην άφιξη των πρώτων δυνάμεων στο Τμήμα αμέσως μετά την καταδρομική, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι δεν υπήρχε στη διασταύρωση των οδών Γ Σεπτεμβρίου και Βερανζέρου αστυνομικός σκοπός του Τμήματος ο οποίος ενδεχομένως να εντόπιζε νωρίτερα τους νεαρούς που ακόμα και σήμερα κανείς δεν μπορεί με σιγουριά να πει πού συγκεντρώθηκαν πριν την επίθεση αλλά και πού κατέληξαν μετά την επίθεση.
«Κρυφά και φανερά σ’ ακολουθούνε οι συμμορίες και οι βασανιστές»
Το βράδυ της 15ης Οκτωβρίου, ομάδα 50 συντρόφων και συντροφισσών επιτέθηκε και πυρπόλησε την κλούβα, τα συμβατικά αστυνομικά οχήματα και την είσοδο του Α.Τ. Ομονοίας. Στο συγκεκριμένο τμήμα υπάγεται η ομάδα ΔΙΑΣ, κάτω από τις μπότες της οποίας ψυχορράγησε ο Ζακ Κωστόπουλος/ Zackie Oh και η οποία συνετέλεσε στη δολοφονία που διέπραξαν τα δύο αφηνιασμένα φασιστοειδή, ονόματι Ευάγγελος Δημόπουλος και Αθανάσιος Χορταριάς.
Η υπόθεση της δολοφονίας του γκέι οροθετικού ακτιβιστή, drag queen και δηλωμένα αντιφασίστα Ζακ ανοίγει μια σειρά λογαριασμών με τους δολοφόνους, όσους τους συγκαλύπτουν και τους απενοχοποιούν. Και αυτοί έχουν διευθύνσεις και ονόματα. Μπάτσοι, φασίστες, δημοσιογράφοι και δικαστικοί, ως οργανωμένη συμμορία, επιχείρησαν να αποσιωπήσουν και να παραποιήσουν κρίσιμα στοιχεία, σχετικά με τα όσα πραγματικά συνέβησαν στην οδό Γλάδστωνος, αλλά και να νομιμοποιήσουν τους δολοφόνους της Zackie Oh, υποδαυλίζοντας και διαχέοντας αντιδραστικά και κανιβαλικά ένστικτα στο όνομα της «αυτοάμυνας» και της «προστασίας της ιδιοκτησίας».
Με δεδομένο πως οι φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Ζακ πρέπει να στοχοποιηθούν και να χτυπηθούν, εμπεδώνοντας έτσι το μηνυμα που λέει πως όποιο χέρι απλώνεται πάνω στην τάξη μας θα κόβεται από τη ρίζα, κρίναμε την επίθεση στο Α.Τ. Ομονοίας ως δίκαιη και απαραίτητη. Δίκαιη γιατί η βία πάνω στους κολασμένους προλετάριους, βία στρατιωτική, αστυνομική, φασιστική, εργοδοτική, σεξιστική, πατριαρχική, αποτελεί το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται και αναπαράγεται αυτός ο κόσμος εναντίον μας. Και απαραίτητη, γιατί η δική μας βία, μια βία συλλογική, απελευθερωτική, επαναστατική, είναι το θεμέλιο για να ξανακάνουμε αυτόν τον κόσμο δικό μας. Για να χτίσουμε τις προϋποθέσεις της συλλογικής μας αυτοάμυνας, για να κάνουμε ξεκάθαρο στους δολοφόνους πως τίποτα δεν μένει αναπάντητο, για να οργανώσουμε τη σαρωτική μας αντεπίθεση. Πρώτα θα μας λογαριάσουν, ύστερα θα πληρώσουν.
Η φρίκη που εξαπλώθηκε μέσα από τις τελευταίες εικόνες της ζωής της Zackie Oh, δεν αποτελεί είδηση αλλά καθεστώς. Και αυτό γιατί, σε μια συγκυρία που η κυριαρχία δεν έχει τίποτα να υποσχεθεί και να προσφέρει, ολοένα και περισσότεροι θα υποτιμούνται, θα εγκαταλείπονται, θα περισσεύουν και τελικά θα περιθωριοποιούνται. Η τάξη μας φυτοζωεί στις ουρές των ανέργων, των συσσιτίων, στα χαρτόκουτα των αστέγων, στις πιάτσες των τοξικοεξαρτημένων, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των προσφύγων, στα φέρετρα των αυτοχείρων, στα ψυχιατρεία, στις φυλακές και στα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων. Η βία αποτελεί την εγγυήτρια δύναμη, τον πυρήνα του καθημερινού, χαμηλής έντασης, πολέμου που επιβάλλει η σύγχρονη εκδοχή της «κοινωνικής ειρήνης».
Ένα δυστοπικό περιβάλλον ήδη διαμορφώνεται. Μέσω του ιδεολογικού και οικονομικού επαναπροσδιορισμού της ανθρώπινης ζωής, οι πρόσφυγες, οι τοξικοεξαρτημένοι, οι τρανς, οι σεξεργάτριες και ταυτόχρονα το σύνολο των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων κρίνονται ως περιττοί και πολυδάπανοι. Κρίνονται ως πλεονάζων πληθυσμός που πρέπει είτε να στιγματιστεί και να κατασταλεί είτε να αφεθεί απλά στη μοίρα του. Όμως αυτό το κοινωνικό-ταξικό απαρτχάιντ συμπαρασύρει μαζί του και τον αξιακό πυρήνα των κοινωνικών σχέσεων εκφυλίζοντας και αλλοιώνοντάς τες. Η ανοχή και η ανοσία απέναντι στη βία, η αποδοχή της βαρβαρότητας ως αντικειμενικής και μη αναστρέψιμης συνθήκης, ο κοινωνικός δαρβινισμός και ο πόλεμος όλων εναντίον όλων, αποτελεί το ιδεολογικό όχημα για την ολοκληρωτική αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού και την εγκαθίδρυση μιας συνθήκης αλληλοφαγίας χωρίς επιστροφή. Και τότε, τον λόγο θα έχουν μόνο τα όπλα. Με τις πανανθρώπινες αξίες της ζωής, της αξιοπρέπειας και της αλληλεγγύης αχρηστευμένες, η κρατική-κατασταλτική βία θα αποτελεί το μοναδικό εχέγγυο για την αναπαραγωγή μιας εκφασισμένης κοινωνίας.
Το Α.Τ. Ομονοίας, ως εποπτικό κέντρο των ταξικών συσχετισμών της αθηναϊκής μητρόπολης εξασφαλίζει, ανάμεσα σε πολλά ακόμα, την επιβολή της θεσμοθετημένης υποτίμησης των κολασμένων, με όρους «παράπλευρης» κερδοφορίας. Οι πλεονάζουσες μάζες δεν λειτουργούν μονάχα ως πεδία βολής και εφαρμογής κατασταλτικών εγχειρημάτων αλλά και ως πάμφθηνο εργατικό δυναμικό. Τα «μαύρα κεφάλαια» ως στυλοβάτης της παγκόσμιας οικονομίας εδράζονται στην ακραία εκμετάλλευση των εκτοπισμένων φτωχοδιαβόλων που αφομοιώνονται ως αναλώσιμο εργατικό δυναμικό στις «παραοικονομικές» δραστηριότητες τμημάτων του μεγάλου κεφαλαίου. Ναρκωτικά, trafficking, εμπόριο όπλων και προσφύγων αποτελούν την «ανοιχτή αγορά εργασίας» για χιλιάδες εξαθλιωμένους με τους πλέον σκληρούς όρους απειλών, εκβιασμών και ομηρίας. Η «παραοικονομία», ως απύθμενη δεξαμενή συσσώρευσης κεφαλαίου, είναι πολλάκις εξακριβωμένο πως ελέγχεται από τα επίσημα-κρατικά κατασταλτικά όργανα με όρους χρηματικής δοσοληψίας. Η εικόνα του κέντρου της Αθήνας δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολιών. Κανείς δεν μπορεί να κάνει τον ανήξερο, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το προφανές. Οι δρόμοι γύρω από την Ομόνοια σφύζουν από τον «νόμο και την τάξη» που έχει επιβάλλει το σύμπλεγμα αστυνομίας και εκάστοτε κυκλωμάτων, ένα σύμπλεγμα ασύστολης κερδοφορίας πάνω στα σώματα των κολασμένων προλετάριων.
Η απροσχημάτιστη δήλωση του προέδρου της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Δημοσθένη Πάκου πως «αυτή είναι η πρακτική της Αστυνομίας και σε όποιον αρέσει» αναφορικά με τις συνθήκες σύλληψης του Ζακ, δεν αποτυπώνει μονάχα το θράσος των μπάτσων και την ασυλία που απολαμβάνουν, αλλά και τον διοικητικό τους ρόλο στη συντελούμενη αυταρχικοποίηση και τον εκφασισμό. Και ακριβώς αυτό αποκρυσταλλώνουν οι δηλώσεις του, την ασύστολη και δολοφονική χρήση βίας ως μεθοδολογίας διαχείρισης του «πλεονάζοντος πληθυσμού». Όποιος δεν χωράει στο σύγχρονο καπιταλιστικό οικοδόμημα πετιέται και όποιος δεν συμμορφώνεται πεθαίνει. Ο κύριος αυτός ανέλαβε στο όνομα της Αστυνομίας την ευθύνη για τη δολοφονία του Ζακ και ως άλλο παραχαϊδεμένο από τα αφεντικά του μαντρόσκυλο, προανήγγειλε και άλλο αίμα. Κύριε Πάκο, ίσως να μην μπορούμε να εγγυηθούμε πως στο άμεσο μέλλον θα γευτείτε τη σαρωτική εκδίκηση της τάξης μας, αλλά μπορούμε να σας υποσχεθούμε πως όσο μας το επιτρέπουν οι μικρές μας δυνάμεις, θα σας καίμε και θα σας λεηλατούμε ως ελάχιστη επιστροφή της βίας που υπομένουμε.
Ήταν πραγματικά εξοργιστικό το γεγονός πως μετά την επίθεσή μας, οι μπάτσοι του Α.Τ. Ομονοίας πραγματοποίησαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας παριστάνοντας τα απροστάτευτα και παραμελημένα θύματα.
Αλήθεια ποιοι; Οι ένστολοι χασάπηδες που στελεχώνουν ένα από τα πιο περίφημα και ποτισμένα με τον ιδρώτα και το αίμα των βασανισμένων, κολαστήρια της Αθήνας; Αυτά τα θρασύδειλα και κτηνώδη υποκείμενα, τα βουτηγμένα στο αίμα χιλιάδων φτωχοδιαβόλων που πέρασαν από τα χέρια τους;
Κάνοντας μια αναδρομή σε κάποια ελάχιστα περιστατικά, σ’ αυτά που έτυχε να δουν το φως της δημοσιότητας και δεν αποτελούν παρά μόνο την κορυφή του παγόβουνου, θα μπορούσαμε να αναφερθούμε:
Στην παραπομπή το 1997 του διοικητή του 4ου και άλλων συναδέλφων του για «προστασία» που πουλούσαν σε οίκους ανοχής της οδού Αριστοτέλους.
Στο πλήθος καταγγελιών που διατυπώνονται την ίδια εποχή αναγκάζοντας τον «Συνήγορο του Πολίτη» να πραγματοποιήσει αυτοψία και να διαπιστώσει « κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των κρατουμένων και κυρίως των αλλοδαπών». Ο ανεκδιήγητος τότε υπουργός δίνει εντολή να γίνει γενική καθαριότητα και να βαφτούν οι τοίχοι.
Στο γεγονός του Νοεμβρίου του 2006 όπου ένας μετανάστης προσάγεται στο 4ο. Την επόμενη μέρα αφήνεται ελεύθερος με εμφανή σημάδια βασανισμού. Λίγες ώρες αργότερα θα ξεψυχήσει.
Στη ληστεία σε βάρος του Πακιστανού εργάτη Αλί Ζιαράτ τον Δεκέμβρη του 2006. Τα 420 ευρώ που είχε πληρωθεί ως δώρο Χριστουγέννων γίνονται βολική λεία για δύο καλόπαιδα του 4ου που θα του πραγματοποιήσουν εξακρίβωση. Ο Ζιαράτ θα βρεθεί κατηγορούμενος για συκοφαντική δυσφήμιση όταν καταγγέλει το περιστατικό.
Στη δημοσιοποίηση ενός βίντεο το 2007 όπου οι βασανιστές του 4ου βάζουν προσαχθέντες μετανάστες να χτυπούν ο ένας τον άλλον. Έτσι, για να σπάσουν πλάκα. Για να τσουλήσει η βάρδια. Για να μοστράρουν το βίντεο στους φίλους τους τους χρυσαυγίτες.
Στον άγριο βασανισμό του μετανάστη Μπίν Ταχέρ Μοχάμεντ τον Νοέμβρη του 2009.
Στην προσαγωγή το 2016 παιδικής θεατρικής ομάδας μεταναστών επειδή είχαν στην κατοχή τους πλαστικά πιστόλια για τις ανάγκες της παράστασης. Στα παιδιά απαγορεύεται η επικοινωνία με τους γονείς τους, υποχρεώνονται να γδυθούν, χτυπιούνται και εξευτελίζονται από τους βασανιστές του 4ου.
Στο βασανισμό τον Σεπτέμβρη του 2017 μετανάστη πλανόδιου μουσικού που προσήχθη από το Μοναστηράκι.
Και ακόμα ποιοι; Η πολιτική ηγεσία που τους θρέφει και τους συγκαλύπτει; Η άνευ όρων παραδομένη εδώ και χρόνια ρεφορμιστική αριστερά (ΚΚΕ- ΛΑ.Ε.) που καταδίκασαν την επίθεσή μας;
Όμως το αίμα δεν είναι νερό, η μνήμη δεν είναι σκουπίδι. Η κακοστημένη παρωδία που παίχτηκε κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας των μπάτσων, μπορεί να είχε την υποστήριξη του αστικού κόσμου και όσων τον υπηρετούν, όμως η πλειονότητα των κολασμένων που έζησε ή ζει τον τρόμο στα χέρια αυτών των καθαρμάτων ήταν και είναι στο πλευρό μας. Για όλους αυτούς τους ανώνυμους που δεν γνωρίσαμε, γι’ αυτές που συναντήσαμε και γι’ αυτούς που θα έρθουν, για εμάς τις ίδιες και τους ίδιους και για λογαριασμό της συλλογικής μας υποχρέωσης να αντιστεκόμαστε στη βαρβαρότητα, η επίθεση στο Α.Τ. Ομονοίας ήταν τελικά προϊόν της κοινής μας Υπόθεσης.
Ενάντια στον κόσμο της εξουσίας που επιβάλλει την εξατομίκευση, τον κοινωνικό εκφασισμό και την εκμετάλλευση, με όπλο μας τους συλλογικούς αγώνες να οικοδομήσουμε μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
