Ήταν το αστείο μας φέτος με τους μαθητές
μου το πόσο δε μου αρέσει η Κική Δημουλά. Καθόλου όμως. Αλλά όσο υπερτιμημένο
κι αν θεωρώ το ποιητικό της έργο (και την κενότητα των λόγων της έστω και σε συνέντευξη της Herald Tribune) ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα από τις ρήσεις της
για τα πιασμένα παγκάκια της Κυψέλης.
Τι παραπάνω είπε, λένε οι ουκ ολίγοι υπερασπιστές
που επιστρατεύθηκαν ταχύτατα, τι παραπάνω από όσα κουβεντιάζει καθημερινά κάθε
κάτοικος Κυψέλης, μα― ακόμα κι αν αντιπαρέλθω αυτό το 'κάτοικος' που δεν περιλαμβάνει
τους μετανάστες― θέλω να το εξηγήσω ότι ναι, αναμενόμενο, φευ, να μιλά και να σκέπτεται
έτσι η ώριμη Κυψελιώτισα, η χήρα, η συνταξιούχος που σε πρώτη ευκαιρία θα μας εξιστορήσει τα παθήματα της αδελφής της γενικεύοντας αφελώς και αναγάγοντας την προσωπική μεμονωμένη εμπειρία σε θέσφατο. Αναμενόμενο και συνηθισμένο.
Μα δε μας απογοήτευσε η χήρα
Κυψελιώτισα, ούτε η συνταξιούχος. Μας απογοήτευσε οικτρά, ως καθρέφτισμα της Κοινωνίας μας, η Ακαδημαϊκός, η διανοούμενη,
η 'πνευματικός άνθρωπος' που ακόμα δεν κατάλαβε ότι η Τέχνη προϋποθέτει empathy: τη συναισθηματική φαντασία και παλικαριά του να βάζεις τον
εαυτό σου στη θέση του άλλου και να αισθάνεσαι βαθιά μέσα σου ότι οικογένειά
σου είναι όλη η ανθρωπότητα κι όχι η αδελφή εξ αίματος ή εξ ιθαγενείας.
Για τις κλοπές και τη βία είναι υπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό κι η
ελλιπής αστυνόμευση. Για τους αστέγους, τους μετανάστες τους παγιδευμένους δίχως
χαρτιά στους δρόμους μας ευθυνόμαστε όμως όλοι μας κι όποιος δε νοιώθει μέσα
του ντροπή και ευθύνη, λυπάμαι, αλλά δε με πείθει ούτε για ακαδημαϊκός ούτε για
διανοούμενος.
Σχολιάζεται εκτενώς από χθες αλλά δε θα υποπέσω στο λάθος να συσχετίσω την (κακή κατ΄εμέ) ποίηση* με τις δηλώσεις. Για να διασκεδάσετε με τα σχόλια σάς προσφέρω χαριτωμένη ανθολόγηση από την Φαρμακόγλωσσα Κίρκη.
Κι ακόμα, για να ξέρουμε πού ζούμε, σας αφιερώνω ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για τους μετανάστες που μας πιάνουν τα παγκάκια και τρομοκρατούν τις θειές:
credits
Όλα ξεκίνησαν από το γενναίο άρθρο της Άννας Δαμιανίδη: Η κοινοτυπία του ρατσιστικού λόγου.
Τι είπε η Κική Δημουλά: Εφημερίδα Των Συντακτών
* Πραγματικά δεν είναι ταιριαστό αλλά άσχετο το πόσο καλή ποιήτρια είναι. Αν όμως αναρωτιέστε θα σας κάνω ένα δωράκι: Ο καυστικος Ντίνος Χριστιανόπουλος είχε πει: «Φανταστείτε πού έχει φτάσει ο τόπος όταν θεωρούν μεγάλους ποιητές τη Δημουλά κι εμένα». Κι ως απόδειξη, αν έχετε όρεξη για παιχνίδια, μια τεχνική ανασύνθεση: Γράψτε τη δική σας Δημουλά με βοήθεια του κορυφαίου διαδικτιακού Dimoula Generator.
Εικόνα
'Μόνο για Εβραίους', παγκάκι στη ναζιστική Γερμανία. Αφιερωμένο στην Κική Δημουλά που σε συνάντηση των Ατενίστας παραπονέθηκε ότι δε βρισκει παγκάκι να κάτσει διότι τα πιάνουν οι μετανάστες.
