Αθήνα δίχως Θέατρο δε γίνεται ― και ΟΛΑ PUNK καλά

Αθήνα δίχως Θέατρο δε γίνεται όπως είναι γνωστό τοις πάσι παγκοσμίως και από καταβολής της πόλης μας αλλά και της  δικής μου της ζωής που  (γνωστό κι αυτό) στο Θέατρο έπαιζε ο πατέρας μου στου Κουν με τη μητέρα μου στο κοινό εγκυμονούσα όταν  άρχισα τις γερές κλωτσιές και την κάθοδό μου στο στενό κανάλι, ελπίζοντας (συμπεραίνω τώρα που με ξέρω) σε μια επεισοδιακή  έξοδο απ’ τα πριβέ σκοτάδια με απ’ ευθείας είσοδό μου στη Σκηνή.

 Εξ ου και μου 'μεινε φαίνεται κουσούρι. 

Απόψε, Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, μια πολύ καλή παράσταση ενός φρεσκογραμμένου έργου για  τα οικογενειακά, θέμα αιώνιο κι αστείρευτο επειδή

«όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους αλλά κάθε δυστυχισμένη είναι διαφορετική» όπως έλεγε κι ο Τολστόι,  αρχίζοντας την Άννα Καρένινα 

ενώ εμείς,  είτε σε αρχαίες τραγωδίες με ενοχικούς αιμομίχτες, είτε στη Μόσχα του αταχτούλη Πρίγκηπα Ομπλόνσκι κάπου πριν το 1880, είτε στο μεταφροϋδικό «Φθινόπωρο Χειμώνας» του βραβευμένου Σουηδού Λαρς Νορέν σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, με Μπέτυ Αρβανίτη, Άννα Καλαϊτζίδου, Μαρία Καλλιμάνη και το φίλο μου Άλκη Παναγιωτίδη ο οποίος με προσκάλεσε.

 

'Οπερ κι εγώ με τη σειρά μου προσκάλεσα να μοιραστούμε την Πρόσκληση, τον  Άρη Κυβέλλο,  πάλαι ποτέ συμμαθητή μου και καλό μου φίλο και νομικό και αισθητικό μου παραστάτη από πέρσι ―που αναποδογυρνούν όσα νόμιζα τακτοποιημένα στην αγαπημένη ανεμοδαρμένη γη που σκέπασε απαλά την Τσότσο μας και την Αυγούστα με τον Κύριο Γάτο όπως αργότερα ήταν να αγκάλιαζε και τη δική μας στάχτη. 

 

Επί σκηνής λοιπόν τον αιφνιδίασα καθώς ετοιμαζόταν φωτογραφία απλή και φυσική- πράγματα δύσκολα πολύ για μένα όπως αποδείχθηκε πιο αργά, όταν οι τρεις μας με τον Άλκη στο Salero ήπιαμε κόκκινο κρασί με τα μεζέδια που αγαπώ και που συστήνω πάντα: νοστιμότατες τηγανητές γαρίδες  σε κουρκούτι αφράτο με αμύγδαλα και το chèvre chaud με κομπόστα αχλάδι και, για τους κυρίους, προσούτο. 

Είχα έντονη ημέρα, συγκινητική. Από το πρωί που, αφού επισκέφθηκα το παλιό γραφείο της «Παπαδάκης & Χρονόπουλος» το οποίο, κατά το μαγικά μυστηριώδη κανόνα της απολύτως μη πιθανής πιθανότητας, ενοικιάστηκε από ακριβώς ίδια εταιρία με εκείνη του πατέρα μου για ανάγκες της οποίας σχεδιάστηκε και χτίστηκε το πολυώροφο ιδιόμορφο αυτό οίκημα. Κι αφού με κέρασε ένα καφέ η Βίκυ Μίχα και κουβεντιάσαμε για εκείνα μα και για τα φεμινιστικά τα ακτιβιστικά μου,  δόθηκα σε μια άλλη μου χαρά που μου έχει λείψει χρόνια.

Τη Λαϊκή Αγορά που δεν τη χορταίνω και που την περπατώ αργά λύνοντας τη δική μου σπαζοκεφαλιά: με διασκεδάζει ο γρίφος του τι ψωνίζει η καλή νοικοκυρά που δεν πρόκειται να μαγειρέψει όχι μονάχα επειδή δεν έχει διάθεση μα και γιατί κάποια ασφάλεια έχει καεί και η παλιά όμορφη κουζίνα της  δεν δουλεύει.

Και ιδού:

Μανταρινάκια, ρόδι γλυκό στυμμένο εκεί μπροστά μου (με ένα σφηνάκι κερασμένο για επιβεβαίωση γλυκύτητας), 3 μήλα τραγανά, σταφύλι λευκορόδινο (με κουκούτσι στιβαρό που έχει όλα τα καλά, πάντα) και, για καλεσμένους μου αλλά και τις πολλές ώρες που διαβάζω ξαπλωμένη στον καναπέ, τα αποξηραμένα μου μαλακά: βερίκοκα, ξανθή σταφίδα, ginger που μου καίει τη γλώσσα και φέτες ανανά ζαχαρωμένου και… και γιατί σας τα αραδιάζω όλα αυτά;

Διότι― συνέπεσε άραγε ή υπάρχει κάποιος λόγος;― για αίτιο ακατανόητο πωλητές τριών πάγκων  μου έκαναν, νομίζοντας πως με φλερτάρουν οι άφρονες, την αγενή ερώτηση πόσων ετών είμαι.

Η οποία ερώτηση, με ένα χοροπηδηχτούλι άλμα μνήμης, μου ήρθε στο νου όταν κάθισα στο τραπέζι του Salero για να φωτογραφηθώ ανάμεσα στους δυό μου φίλους και ,με τα τριαντάφυλλά μου ανά χείρας άπλωσα τα πόδια μου ορθάνοιχτα και, μαντονίζουσα κατά παλιά μου συνήθεια,

 ευχήθηκα, όπως εύχομαι και σ’ εσάς την παλιά καθησυχαστική μου αλήθεια πως δηλαδή

 ναι, ΟΛΑ ΘΑ PUNK ΚΑΛΑ!

 _____________________________________________

https://www.theatrokefallinias.gr/el/events/90/

Κι εγώ στην πολτοποίηση Λόγου και Ιστορίας #Γαβριηλίδης Poems & Crimes

 

Κατόπιν εορτής και τώρα που πλέον δε σώζονται, μαθαίνουμε ότι τράπεζες που έκαναν κατάσχεση στις αποθήκες των εκδόσεων Γαβριηλίδη επέλεξαν να πολτοποιήσουν τα βιβλία μας. «Κλασικοί και σύγχρονοι συγγραφείς» μεταφράσεις, ποίηση, ονόματα γνωστά, ονόματα ξένα και πολύτιμες μαρτυρίες Ρωμανιωτών Εβραίων (όπως και της ίδιας της μητέρας του εκδότη) πολτοποιήθηκαν.

Μαζί και κι εγώ, που συστημένη από το Θοδωρή Καλλιφατίδη, παιδικό φίλο του πατέρα μου που έγινε και δικός μου στενότατος φίλος, είχα την τύχη να γνωρίσω το Σάμη Γαβριηλίδη και να εκδώσω εκεί ‘Τα 40 του Θανάτου’ μου.

 

Για την αναλγησία μιας τόσο άστοχης απόφασης μιλούν άλλοι. Εγώ θέλω να προσθέσω μόνο πως ως έθνος χρειαζόμαστε ψυχίατρο― και φιλολόγους θα έλεγα  μα τρέμω πως είναι αργά αφότου παραδοθήκαμε σε Μπαμπινιώτηδες, λεξικογράφους που μισούν την ιστορική ορθογραφία και δε γνωρίζουν ξένες γλώσσες.

Διότι στη γη όλη δεν ξέρω αν μπορεί να βρεθεί άλλος λαός που να κομπάζει τόσο μανιακά για την Ιστορία και το παρελθόν του το πολύ παλιό ενώ ταυτόχρονα με δριμύτατο μένος μισεί και καταστρέφει ό,τι θυμίζει τα πρόσφατα.

Το βλέπουμε παντού, δε χρειάζονται παραδείγματα κι ούτε είναι μόνο τα εκ των υστέρων εκτιμημένα νεοκλασικά που κάναμε μπάζα και τα παραδοσιακά, η πέτρα, τα μονοπάτια αλλά ακόμα και ονόματα δρόμων και χωριών, πλατείες και παρκάκια αλλάζουν σε κάθε γενιά σα να μισούμε ό,τι μάς γέννησε ή σαν οι Δήμοι κι οι πολιτικοί να μην έχουν άλλη δουλειά από το να μετονομάζουν την οδό Σταδίου (για να μην τη βρίσκουμε σε χάρτη)  ή να αναμορφώνουν την Ομόνοια.

Υπάρχουν άραγε ψυχίατροι εθνών; 

Υπάρχουν, όπως υπάρχουν και τα ημερολόγια, τα γράμματά μας τα βιβλία μας που τα θρηνούν και τα εξηγούν αυτά.  Αλλά τι λέω; Πώς να προλάβεις να τα βρεις πριν να τα πολτοποιήσουν; 

__________________

GioDim_

Πολτοποίηση των βιβλίων των εκδόσεων Γαβριηλίδη από τις πιστώτριες τράπεζες, αντί να τα κάνουν δωρεά σε καμία βιβλιοθήκη, γιατί για τις τράπεζες, βιβλία είναι μόνο τα επετειακά του 1821.

@DelgadoSero

Τα βιβλία απο τις αποθήκες των εκδόσεων Γαβριηλίδη, κατασχέθηκαν απο τις τράπεζες

Γραπτά σαν του Ρεμπώ, του Μποντλέρ, του Χιόνη, του Μπέκετ και δεκάδων συγγραφέων. Τώρα αντί να βρίσκονται σε κάποιο ράφι κάποιας βιβλιοθήκης. 

Βρίσκονται πολτοποιημένα αππ την κοινωνία των αρίστων

Κάσδαγλης Χριστόφορος

(ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ) ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ!

Πρόκειται σίγουρα για μία από τις πιο αποτρόπαιες ειδήσεις των ημερών: Αν ισχύει η σχετική πληροφορία που δημοσιεύτηκε στο facebook (και από ό,τι φαίνεται ισχύει) οι πιστώτριες τράπεζες πολτοποίησαν όλο το απόθεμα βιβλίων που είχαν στις αποθήκες τους οι εκδόσεις Γαβριηλίδη! Χωρίς να συνεννοηθούν με τους κληρονόμους του εκδότη, ούτε με τους συγγραφείς των βιβλίων. Χωρίς να τους περάσει καν από το μυαλό να τα διαθέσουν σε δημόσιες και σε σχολικές βιβλιοθήκες, να τα πουλήσουν έστω, να τα διασώσουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο. 

Προφανώς, ανάμεσα στα άλλα βιβλία πολτοποίησαν τον Πέτρο Μάρκαρη, τον Θοδωρή Καλλιφατίδη, τον Αργύρη Χιόνη, τη Σαπφώ, τον Σάμιουελ Μπέκετ, τον Σαρλ Μποντλέρ, τον Αρτούρ Ρεμπό και, ανάμεσά τους, τις εξαιρετικές μου φίλες Τέτη Παγκάλου και Ιωάννα Τόμπρα, το τελευταίο βιβλίο της οποίας τυπώθηκε μεν, αλλά δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει παρά μόνο σε ελάχιστα αντίτυπα, λόγω του αιφνίδιου θανάτου του Σάμη Γαβριηλίδη. 

Έκαψαν ποίηση, έκαψαν πεζογραφία, έκαψαν δοκίμια, έκαψαν τη μνήμη, την ευαισθησία και την τυπογραφία.  

Αλλά βιάζονταν, βλέπεις, οι τραπεζίτες να αδειάσουν το κτίριο, προφανώς για να το αξιοποιήσουν. Κατά τα άλλα, οι περισσότερες τράπεζες φροντίζουν για τον πολιτισμό μέσω των ιδρυμάτων που διαθέτουν…

Ο Διαμαντής Καράβολας 

Η φωτογραφια αυτή, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, του προσφατως αποβιωσαντα εκδότη Σάμη Γαβριηλίδη, με αφορμή την πολτοποιηση του εκδοτικού του αποθέματος από τις τράπεζες, είναι απ το παλιό του χώρο στην Μαυρομιχάλη 18, που είχα την τιμή να τον διαδεχτω επί 10 χρονια ως βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Φαρφουλας.

Οι βιβλιοθήκες μπροστά, απ τις οποίες ποζάρει κ ήταν οι μόνες από μασίφ ξύλο που υπήρχαν σε όλα τα βιβλιοπωλεία του αθηναικου κεντρου, μου τις είχε αφήσει χαριστικά ο Σάμης, λόγω του ότι θα συνέχιζα μια παράδοση στο χώρο του βιβλίου, που είχε ξεκινήσει πριν απ αυτόν, απ τις εκδόσεις Δομος, στο συγκεκριμενο σημειο.

Τώρα, οι βιβλιοθήκες αυτές, έχουν μεταφερθεί στο νέο μου χώρο, στο βιβλιοπωλείο Nouveau, στην Πάτρα, γιατί αλλιώς, όταν ήρθε η ώρα μου να φυγω κ εγώ απ την Μαυρομιχαλη, θα κατέληγαν στα σκουπίδια...

Γιάννης Πολυχρονίου

ΘΑ ΗΤΑΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΟΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ Ή ΠΟΙΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΠΟΛΤΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ

Θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε ποιά τράπεζα το έκανε, ήταν η Πειραιώς, που έχει το "Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς" (ΠΙΟΠ); Ήταν η Εθνική που έχει το "ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ" (ΜΙΕΤ)? Ήταν η ALPHA BANK για την οποία διαβάζω: "ALPHA BANK ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ: Για τη διάσωση και διάδοση του ελληνικού Πνεύματος, καθώς και για την προαγωγή του πολιτισμού, η Alpha Bank έχει ενεργό συμμετοχή στην πολιτιστική ζωή με την υποστήριξη ανάλογων δραστηριοτήτων. Επί σειρά ετών εκδηλώνει έμπρακτα το ενδιαφέρον της για την Τέχνη και τον Πολιτισμό όχι μόνο μέσω οικονομικής υποστηρίξεως ανάλογων γεγονότων, αλλά και μέσω των προγραμμάτων και των Συλλογών της". Ήταν η EUROBANK; που λέει "Προάγουμε τον πολιτισμό στην Ελλάδα. Ενισχύουμε τις προσπάθειες καλλιτεχνών να αναδείξουν μοναδικές μουσικές συνθέσεις που προάγουν το ήθος και την πνευματική καλλιέργεια. Πιστεύουμε ότι στη σημερινή συγκυρία οι ευκαιρίες για πνευματική καλλιέργεια πρέπει να ενθαρρύνονται ακόμη περισσότερο". Ήταν η ΑΤΤΙΚΗΣ;

 Με εξαίρεση την ΑΤΤΙΚΗΣ όλες οι άλλες έχουν ιδρύματα και/ή χορηγίες για τον πολιτισμό. Επίσης τα ιδρύματά τους διαθέτουν βιβλιοθήκες. Θα μπορούσαν να διαθέσουν το βιβλία αυτά σε χαμηλή τιμή, ακόμη και δωρεάν αφού κόπτονται για τον πολιτισμό. Το κέρδος από την πολτοποίηση μηδαμινό, η απώλεια για τον πολιτισμό τεράστια! Αλλά τι περιμένεις, όταν όλες οι τράπεζες έχουν αφελληνισθεί και έχουν περάσει σε ξένα χέρια!!!

Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης, 

Το poems & crimes των εκδόσεων Γαβριηλίδη, συναντήσαμε ωραίους ανθρώπους, όπως την Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, ομότιμη καθηγήτρια φιλοσοφίας του Α.Π.Θ, τον διανοούμενο, συγγραφέα και ακτιβιστή Σάββα Μιχαήλ, βρεθήκαμε σε γόνιμες συζητήσεις μαζί τους, οργανώσαμε εκθέσεις με φίλους αδερφικούς - συνοδοιπόρους· περάσαμε αρκετά υπέροχα βράδια ακούγοντας για την ελληνική διανόηση στο Παρίσι, απολαμβάνοντας εξαιρετικές εικαστικές εκθέσεις, όπως το “Ολόκαυστον” του Γιώργου Λαζόγκα, συζητήσαμε με τον Σάμη Γαβριηλίδη, για τον Νικόλαο Κάλας, (που θαύμαζα ως επαναστάτη ποιητή και θεωρητικό της τέχνης), τον οποίο ο ίδιος είχε γνωρίσει από κοντά, λέγοντάς μου ιστορίες από τα τελευταία χρόνια της ζωής του, απολαύσαμε υπέροχες μουσικές στον όμορφο κήπο του, τα καλοκαιρινά Αθηναϊκά βράδια...ζήσαμε τις αναταραχές της ελληνικής κρίσης, τη πόλη να καίγεται, αλλά κυρίως διαβάσαμε και ζήσαμε δημιουργικές αξέχαστες στιγμές.... 

Λουζιτάνια Ροκεκδ. Γαβριηλίδη.

10ετίας ο Πλούτος ο οικογενειακός μου

Οι γονείς μου έχουν 3 παιδιά  κι εγώ έχω 3 αδέλφια, αλλά είμαστε 4, απαντώ στην ερώτηση πόσα αδέλφια έχω.

Σήμερα ήρθε να με βρει μια συγκινητική ανάμνηση, οικογενειακής στιγμής από τις δικές μας, των οικογενειών των ανοιχτών κι ευρύχωρων που οι αμαθείς συχνά ονομάζουν ‘μοντέρνες’. Αλλά καθόλου ‘μοντέρνο’ δεν είναι, για όποιον διαβάζει και ξέρει, ότι η πυρηνική οικογένεια, το σχηματάκι μαμά-μπαμπάς-και-1μισυ-παιδάκι είναι εφεύρεση των μέσων του 20ου αιώνα, αφού, πριν την πολυδιαφημισμένη ως το μόνο νορμάλ «πυρηνική» οικογένεια,  οι άνθρωποι πολυπαντρεύονταν κι έκαναν παιδιά με τους πριν και τους μετά συζύγους σε σπίτια που είχαν χώρο για γιαγιάδες και παππούδες, ξαδέλφια και ανίψια έτσι που το μικρό παιδί μεγάλωνε έχοντας ολοκληρωμένη εικόνα για τον κύκλο της ζωής, τις γενεές και την οπτική τους, τις μόδες, τις προκαταλήψεις και τα χούγια που φέρουμε μαζί με τα χρονάκια μας που μας βαραίνουν αλλά πίσω δε γυρνούν.

Πριν 10 χρόνια μια τέτοια οικογενειακή  στιγμή, της οικογένειάς μου σε μια σπάνια συνεργασία όταν στα μέσα Αυγούστου δόθηκε στην Επίδαυρο ένας ‘Πλούτος’ από το Θέατρο Τέχνης με σκηνοθέτη τον πατέρα μου, σε σκηνικά-κοστούμια του αδελφού μου Πάρι Μέξη και μουσική διδασκαλία της αδελφής μου Μαρίνας Χρονοπούλου.

Αφήνω όμως τα οικογενειακά και την κοινωνική ανάλυση και φέρνω για να θυμηθώ μαζί σας το αγοράκι το τυφλό που κάθε πονηρός το παρασέρνει και το αποπλανά. Το έργο που πολύ το αγαπούσε ο πατέρας μου ήταν παραπάνω από συνήθως επίκαιρο τότε, το καλοκαίρι του 2010 όταν άρχιζαν να σκάνε δυνατά  κι υπόκωφα τα πρώτα κύματα της Κρίσης που ερχόταν βράζοντας ηχώντας σα βουητό της παλίρροιας από το βυθό. Σήμερα μόνο καταλαβαίνουμε ακριβώς  τι σήμαινε εκείνο το «με αφορμή την μεγάλη διεθνή οικονομική κρίση» που έμοιαζε κούφια λόγια τότε.

Ακολουθούν πληροφορίες για την παράσταση, μια κριτική  με συνέντευξη οργισμένη του πατέρα μου και ένα video στο οποίο μπορείτε να πάρετε μια ιδέα των σκηνικών + κοστουμιών του ταλαντούχου αδελφού μου. 
Η μεταγραφή στα Νέα Ελληνικά ήταν του εξαιρετικού ποιητή Γιάννη Βαρβέρη, αγαπητότατου φίλου του πατέρα μου, ενώ αν  δεν το προσέξετε, νομίζω αξίζει να σημειωθεί ότι τον Καρίωνα υποδύθηκε η Μάνια Παπαδημητρίου. Η παράσταση ήταν συμπαραγωγή του Θ.Τ. και του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου.

https://youtu.be/qggZhdBu-r4

Θέατρο Τέχνης

Πλούτος – Πενίας Θρίαμβος

«ΠΛΟΥΤΟΣ-ΠΕΝΙΑΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ»

Αριστοφάνης

Καλοκαίρι 2010

*Πρώτη Παράσταση: 6 Ιουλίου-Βόλος,

Θερινό δημοτικό Θέατρο «Μελίνα Μερκούρη»

13 & 14 Αυγούστου-Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου *

Αρχαίο Δράμα

Μετάφραση : Βαρβέρης Γιάννης

Σκηνοθεσία : Χρονόπουλος Διαγόρας

Σκηνικά : Μέξης Πάρις

Κοστούμια : Μέξης Πάρις

Μουσική : Λεοντής Χρήστος / Μουσική διδασκαλία: Χρονοπούλου Μαρίνα

Χορογραφία : Σπυράτου Σοφία

Φωτισμοί : Παυλόπουλος Λευτέρης

Διανομή

(με σειρά εμφάνισης)

Πενία: Κάτια Γέρου

Καρίων: Μάνια Παπαδημητρίου

Χρεμύλος: Αλέξανδρος Μυλωνάς

Πλούτος: Δημήτρης Λιγνάδης

Βλεψίδημος: Κώστας Βελέντζας

Γυναίκα: Αναστασία Γεωργοπούλου

Δίκαιος: Κωστής Καπελώνης

Συκοφάντης: Λευτέρης Λουκαδής

Γριά: Βασίλης Λέμπερος

Νέος: Αλέξανδρος Πέρρος

Ερμής: Θοδωρής Αντωνιάδης

Ιερέας: Κώστας Βελέντζας

Χορός: Κώστας Βελέντζας, Θοδωρής Αντωνιάδης, Ηλεάνα Μπάλλα, Μαρία

Κόμη-Παπαγιαννάκη, Βασίλης Λέμπερος, Αναστασία Γεωργοπούλου, Αλέξανδρος

Πέρρος, Πανάγος Ιωακείμ, Βένια Σταματιάδη, Νίκος-Ορέστης Χανιωτάκης,

Ορφέας Χατζηδημητρίου, Θάλεια Γρίβα, Πάρις Θωμόπουλος, Γεράσιμος Σκαφίδας

α’ βοηθός σκηνοθέτη:Αντωνιάδης Θοδωρής

β’ βοηθός σκηνοθέτη: Καψαμπέλη Ανζελίκα

βοηθός σκηνογράφος: Καλογηροπούλου Εύη

*Η παράσταση είναι συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου.

*

*Το Θέατρο Τέχνης, με αφορμή την μεγάλη διεθνή οικονομική κρίση,

παρουσιάζει στην Επίδαυρο (13-14 Αυγούστου) και σε περιοδεία στην Ελλάδα

& στην Κύπρο, το έργο του Αριστοφάνη «Πλούτος-Πενίας Θρίαμβος», σε

μετάφραση Γιάννη Βαρβέρη και σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου.

*

Ο «Πλούτος» είναι το τελευταίο από τα σωζόμενα έργα του Αριστοφάνη που

παρουσιάστηκε στο αθηναϊκό κοινό το 388 π.Χ για να διακωμωδήσει και να

καταδείξει την άδικη διανομή του πλούτου και τις κοινωνικές ανισότητες,

αποτυπώνοντας παράλληλα την έκπτωση των ανθρώπινων αξιών. Ο ποιητής

αναδεικνύει την κοινωνία της εποχής του, που στη δίψα της για πλούτο

μοιάζει ολότελα με την δική μας. Η Πενία αντιτίθεται σε αυτήν την

επιθυμία για κατοχή υλικών αγαθών σε όλους τους πολίτες, ενσαρκώνοντας

την ανάγκη που οδηγεί τον άνθρωπο στην καθημερινή σκληρή εργασία, με

μοναδικό σκοπό την ίδια την επιβίωση.

Θέλοντας να τονίσει την άκρως επίκαιρη συνθήκη της κρίσης και σεβόμενο

απόλυτα το Αριστοφανικό κείμενο, το Θέατρο Τέχνης σκοπεύει να δώσει

μεγαλύτερη βαρύτητα με αυτήν την παράσταση στο ρόλο της Πενίας, η οποία

με την συνεχή παρουσία της θα τονίζει την παντοτινή ύπαρξή της σ’ όλες

τις «πολιτισμένες» κοινωνίες μέσα στον ιστορικό χρόνο.

*Ο σκηνοθέτης του έργου, Διαγόρας Χρονόπουλος αναφέρει:*

«Καλοκαίρι 2010 μ.Χ. Παρακολουθώντας τη δίνη της οικονομικής κρίσης, τα

μέτρα της κυβέρνησης,- αναγκαία, αλλά και άδικα- τη λύπη που μας

βαραίνει, το φόβο για το μέλλον, την αγανάκτηση του λαού, αποφάσισα- σε

συνεργασία με τον Γιάννη Βαρβέρη- να ανεβάσω τον «Πλούτο-Πενίας

Θρίαμβος». Σχολιάζουμε αλλά και παρακολουθούμε τον «Αγώνα» της Πενίας να

πείσει τον λαό και τον Χρεμύλο αλλά και τους θεατές, για το πόσο σωστά

είναι τα «επιχειρήματά της» όπως τα γράφει κατά λέξη ο Αριστοφάνης.

Ελπίζω, ότι η παράστασή μας «Πλούτος-Πενίας Θρίαμβος», σε κάποιο βαθμό

τουλάχιστον, προσεγγίζει τους στόχους της, χαρίζοντας όχι μόνο το γέλιο,

αλλά και λίγη μελαγχολική γνώση μαζί με αρκετά ερωτηματικά…»

_

*ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

*

_6 & 7 Ιουλίου Βόλος-Θερινό δημοτικό Θέατρο «Μελίνα

Μερκούρη»

14 Ιουλίου Κύπρος-Πάφος

15 Ιουλίου Κύπρος-Κούριο

21 & 22 Ιουλίου Θεσσαλονίκη-Θέατρο Δάσους

24 Ιουλίου Καβάλα-Φίλιπποι «Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων»

26 Ιουλίου Κομοτηνή-Θερινό Δημοτικό Θέατρο

28 Ιουλίου Θάσος-Αρχαίο Θέατρο

31 Ιουλίου Δίον-Αρχαίο Θέατρο

13 & 14 Αυγούστου ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ

16 & 17 Αυγούστου Πάτρα-Αρχαίο Ωδείο

18 Αυγούστου Νεμέα-Green Theatre

27 Αυγούστου Βριλήσσια-Θέατρο «Αλίκη Βουγιουκλάκη»

30 Αύγουστου Αττικό Άλσος

3 Σεπτεμβρίου Χαλάνδρι-Αετοπούλειο

6 Σεπτεμβρίου Νέα Σμύρνη-Άλσος

9 Σεπτεμβρίου Νέα Μάκρη-Αμφιθέατρο Αθλητικού και

Πολιτιστικού Άλσους

10 Σεπτεμβρίου Πετρούπολη-Θέατρο Πέτρας

13 Σεπτεμβρίου Βεάκειο Θέατρο

16 Σεπτεμβρίου Παπάγου-Δημοτικό Θέατρο

http://www.theatro-technis.gr/ploutos-penias-thriamvos/

enet

Πλούτος, ο θρίαμβος της φτώχειας

Ο Διαγόρας Χρονόπουλος σχολιάζει μέσω του Αριστοφάνη την κατάσταση της χώρας

Της ΕΦΗ ΜΑΡΙΝΟΥ  φωτ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Πλούτος εναντίον Φτώχειας, με την τελευταία να κερδίζει στα σημεία... Τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, με υπότιτλο «Πενίας Θρίαμβος», παρουσιάζει το Θέατρο Τέχνης την Παρασκευή και το Σάββατο στην Επίδαυρο. Μια ακόμα ουτοπική, πικρή κωμωδία του Αριστοφάνη, επίκαιρη όπως πάντα.

Η Μάνια Παπαδημητρίου σε ανδρικό ρόλο, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς και πλειάδα ηθοποιών στον «Πλούτο», που σκηνοθετεί ο Διαγόρας Χρονόπουλος .

Ο αγρότης Χρεμύλος (Αλέξανδρος Μυλωνάς) προστρέχει στο μαντείο για να μάθει μήπως υπάρχει περίπτωση, αν ο γιος του γίνει παλιάνθρωπος, η οικογένειά του να δει επιτέλους θεού πρόσωπο... Το μαντείο τού απαντά ότι πρέπει ν' ακολουθήσει τον πρώτο άνθρωπο που θα συναντήσει βγαίνοντας. Ετσι, πέφτει πάνω σ' έναν γέρο, που όμως είναι ο θεός Πλούτος (Δημήτρης Λιγνάδης), τυφλωμένος από τον Δία «για να μη βλέπει τους τίμιους ανθρώπους και τους κάνει πλούσιους». Ο Χρεμύλος, μαζί με τον δούλο του Καρίωνα (Μάνια Παπαδημητρίου), αποφασίζει να τον πάει στον Ασκληπιό να τον γιατρέψει. Ελα όμως που κοτζάμ Πενία (Κάτια Γέρου) επαγρυπνεί, περιφρουρώντας το κοινωνικό στάτους και την παντοδυναμία της...

Η παράσταση του Θεάτρου Τέχνης -επιστρέφει στην Επίδαυρο μετά τον αποκλεισμό πέντε χρόνων- έχει ήδη κάνει περιοδεία στην περιφέρεια. Ο σκηνοθέτης της Διαγόρας Χρονόπουλος παραδέχεται ότι εισπρακτικά δεν πήγε καλά, αφού ο κόσμος ξοδεύει πια πολύ μετρημένα για την ψυχαγωγία του:

«Η οικονομική κρίση χτύπησε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Η ειρωνεία είναι ότι αυτό ακριβώς υπογραμμίζει και ο Αριστοφάνης στο έργο του. Εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι ζουν μέσα στη φτώχεια και την καταστροφή που δημιουργούν οι πόλεμοι. Ο ποιητής, με την ουτοπική ιδέα του να εξανθρωπίσει την έννοια του Πλούτου και της Πενίας, γράφει ξανά μια πολιτική κωμωδία παρόλο που δεν συνδέεται με αναφορές και πρόσωπα της εποχής. Κι αν στον πρώτο "Πλούτο" που ανέβασα, τόσο η μετάφραση όσο και η σκηνοθετική στόχευση αφορούσαν το επίκαιρο τότε Χρηματιστήριο, τώρα κινούμαι στην ανάποδη τροχιά: με τη χώρα στο παρά πέντε της πτώχευσης, το έργο ξεκινά με τον θρίαμβο της Πενίας».

Μειώθηκε η επιχορήγηση

Ο ίδιος πιστεύει ότι η σημερινή κρίση είναι ηθική: «Δεν υπάρχει καμιά συλλογικότητα, ο καθένας σκέφτεται το προσωπικό κέρδος, τον εαυτό του. Το θέατρο, που εξ ορισμού λειτουργεί ομαδικά απευθυνόμενο στο μεγάλο κοινό, μπορεί να πει ορισμένα πράγματα. Ο ουτοπικός Αριστοφάνης αφήνει πάντα μια πικρή, μελαγχολική γεύση στα έργα του. Αυτό το στοιχείο ήθελα να τονίσω. Ο θεατής να μην περιοριστεί στο γέλιο, αλλά να σκεφτεί, να προβληματιστεί για το πώς φτάσαμε ώς εδώ».

Σύγχρονα και πειραγμένα τα κοστούμια: Η Πενία, ντυμένη με ταγιεράκι. Καθισμένη σ' έναν λόφο-σκουπιδότοπο από σωριασμένα παλιά αντικείμενα, σχολιάζει ειρωνικά και σαρκαστικά τα δρώμενα μέσα από κείμενα του Αριστοφάνη. Στο φινάλε θριαμβεύει αποδεικνύοντας με επιχειρήματα ότι απ' όλους πιο φτωχός είναι ο Πλούτος. Ντυμένος στα άσπρα με τιράντες ο δούλος Καρίων, αστείος, με έντονο το γκροτέσκο στοιχείο στην εμφάνισή του ο Χρεμύλος. Ο Πλούτος, ενώ αρχικά εμφανίζεται με μαύρο, παλιό, σχισμένο σμόκιν, αφού θεραπευτεί βλέποντας το φως το... αληθινό, έρχεται απαστράπτων και ντυμένος στα χρυσά.

Το ασπρόμαυρο σκηνικό του Πάρι Μέξη συνθέτουν πενήντα αντικείμενα παλιάς, παραπεταμένης οικοσκευής -κουζίνες, ψυγεία, τηλεοράσεις- και βαλίτσες. Τη μουσική έχει γράψει ο Χρήστος Λεοντής και τους στίχους των τραγουδιών ο Γιάννης Βαρβέρης, ο οποίος ξαναδούλεψε την παλιά του μετάφραση.

Το Θέατρο Τέχνης ανήκει στους θιάσους που επλήγησαν περισσότερο με την περικοπή της επιχορήγησης. Ο καλλιτεχνικός του διευθυντής Δ. Χρονόπουλος δηλώνει οργισμένος και προσωπικά θυμωμένος: «Η επιχορήγηση τα τελευταία χρόνια μειώθηκε σταδιακά από 180 χιλιάδες ευρώ σε 125 χιλιάδες ευρώ και τώρα στις 52 χιλιάδες ευρώ. Είναι σαφές ότι τιμωρηθήκαμε από το ΕΚΕΘΕΧ επειδή δεν κατάφερε πέρσι να πετύχει τους σκοπούς του, να περάσει δηλαδή στα χέρια του η διοίκηση του Θεάτρου Τέχνης. Αλλά ο υπουργός Πολιτισμού πού είναι; Εχουμε ζητήσει ραντεβού -όχι για το θέμα της επιχορήγησης- δύο μήνες τώρα και δεν μας έχουν καν απαντήσει».  

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=190466

_________________________________________________