Διαγόρας Χρονόπουλος― Εύης Γαβριηλίδης: οι ταξιδιώτες

Φέτος ταξίδεψαν μακριά κι οι δυό, αλλά αναπολώ άλλα ταξίδια.

Για χρόνια ο πατέρας μου πήγαινε κάθε χειμώνα στο Λονδίνο να δει παραστάσεις. Όχι μόνος, με το φίλο του Εύη Γαβριηλίδη, ομότιμό του δηλαδή σκηνοθέτη και διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Κύπρου.

Ο Εύης νομίζω είχε ζήσει εκεί γιατί όπως όλοι που κάπου περάσαμε τα νιάτα μας, επέμενε να οργανώνει εκείνος το ταξίδι σα να ήταν ακόμα φοιτητές. Νοίκιαζαν δηλαδή επιπλωμένο διαμερισματάκι στο κυπριακό Queensway όπου τα μαγαζάκια πουλούν ελληνικές εφημερίδες και τις ζεστές Κυριακές ακούς ελληνικά στην περατζάδα-νυφοπάζαρο κι έξω από τα pubs.

Έτυχε να είμαι στο Λονδίνο σε κάποια ταξίδια τους και βέβαια συναντιόμασταν. Όχι για Θέατρο― αυτό το έκαναν μόνοι δίχως περισπασμούς, δυό ή και τρεις παραστάσεις την ημέρα, αλλά μετά, αργά καθώς ο πατέρας μου, προς μεγάλη ενόχληση του Εύη, επέμενε να τρώνε έξω και να πίνουν κάθε βράδυ.

―Άκου να θέλει να μείνουμε μέσα με «μια σαλατούλα» έλεγε ειρωνικά και πειράζονταν, τσιγκούνη ο ένας, σπάταλε ο άλλος καθώς μας έσερναν άλλοτε στα κοσμικά ακριβά του Διαγόρα κι άλλοτε στα φθηνά ινδικά και κινέζικα που νοσταλγούσε ο Εύης, όπως όλοι που περάσαμε από εκεί.

―Να πάρω απ' το delicatessen χούμους για αύριο το μεσημέρι; πρότεινε ο Εύης.

―Θα είμαστε έξω το μεσημέρι, έλεγε ο Διαγόρας, κοιτάζοντάς με με νόημα.

― Μα σου αρέσει ο χούμους, επέμενε ο Εύης.

―Δεν είναι «ο» είναι «το χούμους, Κύπριε» διόρθωνε ο Διαγόρας.

Και έτσι προχωρούσε η βραδιά μ΄αυτά αλλά κι άλλα για τις ερωτικές τους επιδόσεις κι αγωνίες τα οποία δε θα μεταφέρω, ούτε και τα πολλά αστεία τους.

Μα ήταν κι ένα άλλο αστείο, το δικό μας, που δεν το 'πιαναν. Έτσι που έρχονταν κάθε χρόνο στο ίδιο διαμερισματάκι, δυό  ευκατάστατοι συνομήλικοι κύριοι με τα μουστάκια, τα καυγαδάκια  και τα σιδερωμένα τους πουλόβερ, η Αγγλίδα σπιτονοικοκυρά ήταν σίγουρη ότι επρόκειτο για gay couple.

―Κυρίως είναι τα μουστάκια, τους έλεγα.

―Κι η «σαλατούλα» σου Εύη. Δε θα ξαναφάω, απαντούσε ο πατέρας μου κι άρχιζαν πάλι.

Αρρώστησαν μαζί και μαζί έφυγαν, πρώτος ο ένας και στο επόμενο βαρκάκι ο άλλος. Κι είναι ίσως ενδεικτικό που στα πολύ δύσκολα, στιγμές που τα 'χανε, ο πατέρας μου νόμιζε πως είναι στην Κύπρο.

Ο Εύης τηλεφωνούσε: «Πώς είναι ο Έλλην ασθενής; Όταν ξυπνήσει πείτε του ότι ο Κύπριος ασθενής τον ακολουθεί κατά πόδας»

Ποτέ πια δε θα πάρει για να μου ευχηθεί με την αλλαγή του χρόνου όπως έκανε πάντα όπου κι αν ήταν, ποτέ ξανά δε θα χτυπήσει το τηλέφωνο μετά τα μεσάνυχτα για να μου πει «σ' αγαπώ» και «έτσι πήρα να δω τι κάνεις».

Ούτε ο Εύης Γαβριηλίδης πια θα είναι εδώ.

________________________________________

Εικόνα

Διαγόρας Χρονόπουλος και Εύης Γαβριηλίδης στην Επίδαυρο, 2013

Άλλο στρατός άλλο αστυνομία― Τι.. όχι;

Πριν από πολλά χρόνια είχα μια διαφωτιστική εμπειρία. Είχα εισιτήρια για συναυλία στο Wigmore Hall στο Λονδίνο και παρά τις από τηλεφώνου προσπάθειές μου οι θέσεις δε μου άρεσαν. Όταν άρχισε η συναυλία παρατήρησα  ότι η μισή αίθουσα ήταν άδεια και, όπως κάνω πάντα, μετακινήθηκα σε καλύτερη θέση. Κοντά σ΄εμάς   (ζευγάρι λευκών ξένων) καθόταν ένα ζευγάρι μαύρων Βρετανών. Δεν ξέρω ποιος σπασίκλας υπάλληλος παρατήρησε ότι καθόμασταν σε θέσεις που δεν ήταν πουλημένες και σύντομα έφτασαν ελεγκτές. Ήμουν έτοιμη να επιστρέψω στη θέση μου όταν με προσπέρασαν, στάθηκαν μπροστά στους Βρετανούς και με επιμονή ζήτησαν τα εισιτήρια τους. Ενώ οι άνθρωποι είχαν κάνει ό,τι κι εμείς αλλά εμείς δε θεωρηθήκαμε ύποπτοι εξαναγκάστηκαν να μεταφερθούν και με ένα τρόπο που σίγουρα τους χάλασε τη βραδιά για την οποία (όπως κι εμείς) είχαν ντυθεί επίσημα και είχαν ήδη πληρώσει ουκ ολίγα.

Η δολοφονία του νερού Μάικλ Μπράουν στο Φέργκιουσον τoυ Μιζούρι αποδεικνύει ότι παρά το μαύρο πλανητάρχη στη Δύση δεν έχει αλλάξει η προκατάληψη.

Κι ωστόσο παρακολουθώντας τις εξελίξεις παρατηρούμε μια αλλαγή. Προς το χειρότερο. Μια αλλαγή που εδώ επιβλήθηκε ανεπαισθήτως και τάχα για να προστατευθούν οι πολίτες από αγανακτισμένους 'μπαταχτσήδες' (Αθήνα) ή 'capulcu' (Κωνσταντινούπολη) και συνηθίσαμε τα πολυβόλα, τα δακρυγόνα κι αστυνομίες εξοπλισμένες για μάχη. Τώρα, βλέπω, ήρθε η σειρά των Αμερικανών.

Ferguson: Ακροβολιστές εναντίον πολιτών
 (Mario Anzuoni/Reuters) 

Σταδίου, Αθήνα

Πότε έγινε έτσι αυτό, απορούν οι Αμερικάνοι

Λυπάμαι που δεν έχει ελληνικούς υποτίτλους κι ίσως κάποιοι δυσκολευτούν μα πάνω στο θέμα μας ο John Oliver είναι απολαυστικός. Η λογική, η εξυπναδα και το χιούμορ του με παρηγορούν και με καθησυχάζουν. Χαρείτε τον:

___________________________________________________

Πάνω:

Αν χρειάζεσαι βια για να επιβάλεις τις ιδέες σου, 

οι ιδέες σου δεν έχουν αξία

5th of November ― remember?

O Guy Fawkes έγινε σύμβολο του αγώνα κατά της Τυραννίας επειδή το 1606 αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Άγγλο βασιλιά ανατινάζοντας τη Βουλή. (Για να τον αντικαταστήσει καθολικός μα αυτό δεν το σκεπτόμαστε πια).

Συνελήφθη, βασανίστηκε, ομολόγησε και αυτοκτόνησε σπάζοντας το λαιμό του όταν πήδηξε από το ικρίωμα για να αποφύγει το  διαμελισμό στον οποίο είχε καταδικαστεί.

Κάθε 5η Νοεμβρίου στην Αγγλία καίνε το ομοίωμά του στις γειτονιές και γιορτάζουν με τραγούδια και πυροτεχνήματα.

Η μάσκα στον υπόλοιπο κόσμο έγινε γνωστή από την ταινία V For Vendeta και από τους Anonymous

Πάνω ο Τroy μου, σκοτεινός τύπος με τη μάσκα του.

Η γνωστή εικόνα στην περσινή μου ανάρτηση: εδώ

και στη Σελίδα μου για τους Anonymous

Ο θρήνος των Καρυάτιδων στις βανδαλισμένες γειτονιές

Το αναφέρουν περιηγητές πως το κουβέντιαζαν οι Αθηναίοι, το έχουμε κι από τον Καμπούρογλου πως ‘Η μακαρίτις Μαριάννα Μιχαήλ Μπουζίκη, γεννηθείσα ακριβώς κατά το έτος της αφαιρέσεως της Καρυάτιδος, ήκουσεν κατά την παιδικήν της ηλικίαν από την μητέρα της Ευφροσύνην Τυρναβίτου ως εξής τον θρύλον τούτον: «Έκλαιγ’ η αρπαγμένη Βασιλοπούλα και ζητούσε βοήθεια από τις αδερφάδες της, που μείνανε στο Κάστρο. Κλαίανε και φωνάζανε κι εκείνες. Μα τι μπορούσαν να κάνουν σαν ήτανε μαρμαρωμένες; ... Πρώτα ακούστηκε μια βουή κι έπειτα ένα κλάψιμο με κάτι λόγια που έπιανε τον άνθρωπο τρεμούλα. Τα λόγια ακουόντουσαν σαν να είχαν σκοπό τραγουδιού, μα τραγουδιού οξαποδώ. Οι φωνές του τραγουδιού ήτανε αργές και τραβηχτές...»’.

Ήταν 1801, πριν την Επανάσταση κι οι κάτοικοι της Αθήνας, Τούρκοι, Αρβανίτες, Χριστιανοί ή Μουσουλμάνοι πενθούσαν την αρπαγή της Κόρης, που άλλαζε το τοπίο της πόλης τους.

Το θυμήθηκα χθες που έλαβα στο Τwitter συνδέσμους για βοήθεια σε Λονδρέζικα μαγαζιά που καταστράφηκαν στα riots.

Ένα κουρείο που ο κουρέας δεν το είχε αλλάξει από το 1950, ένα βιβλιοπωλείο αγαπημένο της γειτονιάς αλλά και άλλα όπως  ένα  Μαγαζάκι της Γωνίας όπως λένε εκεί τα μικρά μπακάλικα-ψιλικατζίδικα της γειτονιάς που δουλεύουν ως αργά κι εξυπηρετούν χίλιες δυό ανάγκες ― σαν εκέινα που στην Αθήνα των παιδικών μου χρόνων ανήκαν σε πρώτης γενιάς εσωτερινούς μετανάστες όπως στο Λονδίνο συνήθως ανήκουν σε κατόχους διαβατηρίων της πρώην αυτοκρατορίας, μετανάστες δηλαδή ή πρόσφυγες.

Παράδειγμα από τα πολλά είναι η ιστοσελίδα http://www.helpsiva.com/ που φτιάχτηκε για να βοηθηθεί ο Σίβα από τη Σρι Λάνκα που έχασε το ανασφάλιστο εμπόρευμά του στο μαγαζάκι που του πήρε έντεκα χρόνια να το φτιάξει.

Δεν το παρουσιάζω σα Φιλανθρωπία (που, αν με διαβάζετε, ξέρετε πόσο ηθικά ύποπτη τη θεωρώ). Μετά τις μαζικές καταστροφές είναι μιά πράξη αγάπης όχι μόνο για ανθρώπους αλλά για την πόλη. Τη γειτονιά που, με πρόσωπα σπιτιών κι ανθρώπων, με ήχους και μυρωδιές, γίνεται φόντο της καθημερινότητάς μας και σκηνικό των αναμνήσεων και των ονείρων μας.

Για την ξεκληρισμένη Αθήνα τής καρδιάς μου αποφεύγω να μιλώ. Σκαλί καριέρας για Δημάρχους, πρωτεύουσα Πρωθυπουργών που ζουν αλλού είναι η προσωπική μου Βηρυτός. Τα σπίτια που αγάπησα κούφια δόντια στους γκρίζους δρόμους κι οι κάτοικοι κίτρινοι, οργισμένοι, αγενείς όσο σε καμιά άλλη πόλη. Και απαθείς κι απελπισμένοι κι αδιάφοροι.

Γι αυτό σχολιάζω το ενδιαφέρον των Λονδρέζων να διασώσουν όχι μόνο τις βιβλιοθήκες και τα σινεμά κι ό,τι έχει μιά ποιότητα και μιά συναισθηματική αξία (είτε είναι αριστούργημα αρχιτεκτονικής είτε είναι δένδρο που το σκαρφάλωναν μικροί είτε ακόμα και ένα παγκάκι που αγάπησαν) και δε δέχονται να αποφασίσει ένα γραφείο από μακριά αν θα μετακινηθεί ή θα εκσυγχρονιστεί. 

Συντηρώντας τα κομμάτια τού τοπίου της ρουτίνας μας στερεώνουμε ένα δέσιμο συναισθηματικό με το χώρο και η ποιότητα ζωής που απολαμβάνουμε μάς κάνει ανοιχτούς και μεγαλόκαρδους. Κι έτσι, διασώζοντας το χθες μας, σώζουμε και τους ανθρώπους, όπως τον κύριο Siva Kandiah στην προκειμένη περίπτωση, αφού  όταν, σαν τους κατοίκους της προεπαναστατικής Αθήνας, ακούσουμε ‘βουή κι έπειτα ένα κλάψιμο’ δεν μένουμε άπραγοι σαν τις μαρμαρωμένες αδελφές  αλλά αντιδρούμε και δεν τον αφήνουμε να χαθεί.

9 Αυγούστου, Hackney

Πριν τη ζημιά: Τι αγαπούν και σώζουν στο Hackney

Δείτε: 

 Το κατεστραμμένο μαγαζί, The Guardian

               Η ιστοσελίδα Help Siva 

 από τις 12 ως τις 15 Αυγούστου είχαν μαζευτεί £20,091.87 από δωρεές.

_____________________________________________________

Λούσιαν Φρόυντ /από Τα Μικρά Μου Μανιφέστα

Ο Lucian Freud ο αγαπημένος μου. Επειδή άρχισε αργά. Επειδή δε νοιάστηκε για τον κόσμο. Επειδή ζωγράφισε τις κόρες του γυμνές. Επειδή ζωγράφισε τις κόρες του γυμνές και εγκύους. Επειδή επιμένει πως δεν έχει διαβάσει το διάσημο θείο του. Επειδή αγαπάει τα ζώα. Επειδή βλέπει μέσα από την επιφάνεια. Επειδή η επιφάνειά του είναι διαφανής. Επειδή ξέρει να περιμένει. Επειδή δε βιάζεται. Επειδή δε βιάστηκε. Επειδή γερνά με χάρη.

Επειδή με συναρπάζει. Επειδή με παρηγορεί. Επειδή το ταλέντο αργά η γρήγορα θα φανεί. Επειδή η δουλειά αργά ή γρήγορα θα φανεί. Επειδή δεν ξεχνώ την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα. Επειδή ακόμα δεν ήταν διάσημος. Επειδή με καθήλωσε. Επειδή στην αρχή δε μου άρεσε. Επειδή ήμουν νέα και άσχετη. Επειδή κατάλαβε τη σκιά. Επειδή δίχως σκιά δεν έχεις βάθος. Επειδή δίχως βάθος δεν έχεις γνώση. Επειδή γνώση είναι η πείρα. Επειδή η πείρα θέλει χρόνο. Επειδή η ουσία θέλει το χρόνο της. Επειδή πρώτα σπέρνεις. Επειδή μετά θερίζεις. 

Επειδή είναι ο σπουδαιότερος ζωγράφος της εποχής μου. Επειδή πήγε κόντρα στο ρεύμα. Επειδή η αλήθεια θέλει θάρρος. Επειδή η Τέχνη θέλει θάρρος. Επειδή το θάρρος θέλει υπομονή. Επειδή η αλήθεια κρύβεται. Επειδή όποιος ψάχνει βρίσκει. 
__________________________________

Lucian Freud

                                            ______________________________________________

Παλιότερη ανάρτηση. 

Από σήμερα 22 Ιουλίου 2011, δε θα μπορώ να λέω "ο σπουδιαότερος/ο πιό αγαπημένος μου εν ζωή" ζωγράφος. Το πρώτο (εντός ωρών)  Αφιέρωμα: guardian.co.uk

☥