Στον Κάτω Κόσμο τσάι μ' ένα τρομοκράτη ενώ στα περιθώρια της Ιστορίας...

Ήταν Βαλπούργια νύχτα χθες, ελπίζω να ανεβήκατε στη σκούπα και να ευχηθήκατε για εκείνο που ποθεί η καρδιά σας. Η παραμονή της Πρωτομαγιάς εργατικής ή όχι είναι νύχτα ξωτικών που αγάπησαν πολύ οι καλλιτέχνες μα ξεχώρισε κι ως προτιμώμενη ημέρα του θανάτου των σκοτεινών ιδιοφυών όταν το σατανικό τους όραμα επιδρά στις ζωές προβάτων και η επιβίωση στον Άνω Κόσμο δυσκολεύει.

Πρόβατα εμείς, που ανατραφήκαμε στο μεταπολεμικό κόσμο σίγουροι ότι όπου δεν έχει πείνα δε θα έχει πια πόλεμο διότι ξέφτισαν οι ιδεολογίες κι ο ιδεαλιστικός υλισμός που ξεπέρασε τα όρια λογικής με το φαινόμενο ηθικού εξαναγκασμού σε βασανιστήρια των ανταρτών δια της επιλογής να σαπίζουν σε εξορίες και φυλακές αντί να βάλουν μια υπογραφή. Πρόβατα εμείς που λάθος καταλάβαμε και ζούμε σήμερα στον καιρό τον μετά κατάρρευσης των Δίδυμων Πύργων και βγάζουμε παπούτσια και δείχνουμε εσώρουχα κατ΄εντολήν ενστόλων που αντλούν δικαίωμα να μας αγγίζουν τα απόκρυφα και να καθυστερούν ταξίδια από το φόβο της Τρομοκρατίας.

Βλέποντας τα videos που κυκλοφορούν στους μεντρεσέδες με εικόνες καταστολής από την Παλαιστίνη και τους Μουσουλμάνους της πρώην Γιουγκοσλαβίας, οραματίστηκε ο Μπιν Λάντεν, λέει ο θρύλος, να δώσει στους Αμερικανούς γεύση απ' το φάρμακό τους. Θάνατο αμάχων, στο κέντρο πολύβουης πόλης που είναι το καμάρι τους, θάνατο αθώων στην καρδιά έργων του ανθρώπου εκεί που υπό τη φτερούγα νόμων και κανονισμών ξεχνάμε το φθαρτό της ύπαρξής μας και ναρκώνονται οι μεταφυσικοί μας φόβοι καθώς σκισρτά η καρδιά για μια τσάντα ή ένα ζευγάρι παπούτσια στη βιτρίνα. Μια προνομιακή ζωή, όχι προνομιούχων αλλά ανθρώπων της βιτρίνας, εκείνων που ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός της Δύσης φροντίζει να εισβάλουν σα γνωστοί μας στις ζωές μας και να γίνουν, δίχως να το επιλέξουμε  συνειδητά, πρότυπα συμπεριφοράς και σημεία αναφοράς μας, τα 'Φιλαράκια μας' κι οι κολλητές μας.

Κι αυτό ίσως δεν υπολόγισε ο Μπιν Λάντεν.  Η Νέα Υόρκη δεν είναι πια μια αμερικάνικη πόλη αλλά ο τόπος κατοικίας όλων μας, στο παράλληλο σύμπαν στο οποίο (δια της συνεχούς ταύτισης μέσω κινηματογραφικής και τηλεοπτικής μυθοπλασίας) έχουμε βιώσει αισθήματα βαθιά, έχουμε γελάσει και θυμώσει κι οργιστεί σε φέτες της ζωής μας στις οποίες είμαστε στα καλύτερά μας. Πλυμένοι κι όμορφοι, γεροί και πάντα φρέσκιοι, οι επίσημοι λουστραρισμένοι εαυτοί της φαντασίας ζουν πάντα εκεί που όλα διορθώνονται με μια απόφαση ή ένα αστείο, εκεί που τα δόντια είναι ολόλευκα, τα ρούχα σιδερωμένα, κανένας δε στριμώχνεται σε μετρό, κανένας δε χάνει τη ζωή του μαγειρεύοντας για άλλους σε σκοτεινές κουζίνες ή φροντίζοντας αρρώστους και κανένας μας δεν είναι αυτό το πρόβατο που λέγαμε πιο πάνω, ο δυστυχής κομπάρσος στη ζωής του που (στην πραγματικότητα) είμαστε όλοι εμείς οι καταδικασμένοι εκ γενετής να δρούμε και να επιδρούμε  εν μικρώ, στην περιφέρεια ως υποσημειώσεις των ιστορικών βιβλίων.

Καταλαβαίνω τι προσπάθησε ο Μπιν Λάντεν. Καταλαβαίνω και γιατί απέτυχε. Και γιατί, ακόμα, (αν υπολογίσουμε  δια cui bono), κερδισμένος άρα υπαίτιος ήταν ο Bush μέχρι του σημείου να φαίνεται λογικό να το έστησαν μαζί το κόλπο αυτό, δυό γόνοι πλούσιων πετρελαιάδων/κατασκευαστών που βρήκαν τρόπο να κρατήσουν περιζήτητα τα πετρέλαια του στενού τους κύκλου γκρεμίζοντας ταυτόχρονα τόσο που άνοιξαν δουλειά επισκευών, τσιμέντου και (ναι) ανάγκη πετρελαίου που οι Τεξανοί κι οι Σαουδάραβες Πετρελαιάδες όσο και η Μπιν Λάντεν Κατασκευαστική εξασφάλισαν   δουλειά για χρόνια.

Με sleepers είπαν δούλευε η Αλ Κάιντα, ανθρώπους που έχουν απολύτα ενσωματωθεί στον ξένο τόπο και περιμένουν τη στιγμή που η Βάση θα τους ανασύρει από την πραβατίσια τους ζωή και θα κληθούν να αλλάξουν το ρου της Ιστορίας. Sleepers, εξήγησαν, έχει παντού, φιλήσυχους και δυτικόμορφους πολίτες με μουστάκι και λίγο σκούρο δέρμα που πίνουν και μια βότκα για το θεαθήναι αλλά μόλις καλέσει η Βάση δε διστάζουν  να μας σφάξουν με το χαρτοκόπτη. Και τέτοιος ίδιος sleeper ίσως να ήταν κι ο Μπιν Λάντεν, ήρωας σύμμαχος των ΗΠΑ στον πόλεμο κατά των Ρώσων, ρομαντικός που αποτραβήχτηκε ανακαλύπτοντας τοπία Κορανιού  στο Αφγανιστάν που η Καμπούλ του, πριν τη ρώσικη εισβολή, ήταν χίππικος παράδεισος με όμορφα λουλούδια στα ρείθρα των δρόμων, σαλβάρ καμίζ από ινδικό βαμβάκι στα ραφτάδικα, φθηνή απλή ζωή και το καλύτερο βαρύ χασίσι που έπεσε στα χέρια χασικλή (κι αντίθετα από τις εντόπιες μπουρούχες  μυρίζει σαν το μαγευτικότερο λιβάνι που πιπεράτο μας στέλνει απ' ευθείας στς Χίλιες και Μϊα νύχτες του παραμυθιού).

Εχθρός των Ρώσων, δημαγωγός και γητευτής, στράτευσε νέους άνδρες από τα πλήθη αναλώσιμων ανέργων ή αιώνιων φοιτητών, ξύπνησε με τα λόγια του τα πιο κρυφά τους όνειρα για ηρωισμούς, για να γίνονταν πρωταγωνιστές κι όχι πιονάκια στη ζωή των άλλων και, στηριγμένος στο περίσσευμα τεστοστερόνης τούς εκπαίδευσε σε στρατόπεδα, τους έδεσε με τελετουργικά που τόσο αγαπούν τα αγόρια και επανέθεσε τις αξίες έτσι που εξ αρχής κι εξ ορισμού τα κατακάθια του πολιτισμού απέκτησαν κατωτέρους: φυλές ολόκληρες και το άλλο φύλο. "Δεν είστε επικίνδυνοι, δεν είστε άξεστοι" τους δίδαξε, αλλά γενναίοι κι αγνοί. Είστε  οι ήρωες, οι στρατιώτες που δόλια σας έκλεψαν την κληρονομιάς σας.

Βλέπετε; Δε διαφέρουν και πολύ στα βασικά ο Μπιν Λάντεν και ο Χίτλερ. Γι αυτό και κατά μία μυστικιστική θεωρία συνωμοσίας έφυγαν από τούτη τη ζωή τη Βαλπούργια νύχτα όταν πριν την Πρωτομαγιά ανοίγει η Πύλη για τον Κάτω Κόσμο. Τα μελετούσε χρόνια ο Γκαίμπελς  (ένα τεράστιο αρχείο με βιβλία και δίκες μαγισσών) κι όταν ήρθε η ώρα σκότωσε η Φράου του, τα έξι παιδιά τους και αποχώρησαν οικογενειακώς ως συνοδοί του Φύρερ και της Κυρίας Αδόλφου Χίτλερ.

Στον Κάτω Κόσμο πάνε μόνο οι εκλεκτοί, οι μύστες, οι λίγοι διαλεχτοί που γνωρίζουν να κρατούν το μυστικό κι εκεί (κατά τη θεωρία) πιθανόν τούτη τη στιγμή  ο Μπιν Λάντεν να είναι  καλεσμένος της Εύα Μπράουν και να πίνουν το απογευματινό τους τσάι καθώς εγώ σας τα λέω κοιτάζοντας μέσα από τα τζάμια τη λεωφόρο της πόλης, που ο λαμπρός της φημισμένος ουρανός και το αιθέριο φως της δεν καταφέρνουν να σκεπάσουν τη γκρίζα μιζέρια των καταδικασμένων μας ζωών.

___________________________________________________________

Εικόνα:

Πρωτομαγιάτικο ψαθάκι και άνθη, η Μαντάμ στο σπίτι της παλιάς αγαπημένης της φίλης (και αμπιγιέζ σχεδιάστριας κοστουμιών) Ηλιοστάλακτης Βαβούλη.

Ελάτε με το Φάουστ (δίχως σκούπα) απόψε― παντρεύονται τα ξωτικά

Απόψε είναι νύχτα Μαγική, η Βαλπούργια (για την οποία σάς μίλησα από την ακριβώς απέναντι του ημερολογίου, το Halloween).

Σα σήμερα αυτοκτόνησαν ο Κύριος και η Κυρία Αδόλφου Χίτλερ ακολουθούμενοι από το φιλικό ζεύγος που πρώτα σκότωσε τα έξι του παιδιά, δίνοντας την τελευταία απεγνωσμένη πινελιά στο μύθο της Θείας Πρόνοιας για την Αρία Σωτηρία.

Τελευταία πινελιά έβαλε κάπως άτσαλα και πρόστυχα η αμερικάνικη κυβέρνηση το 2011, πάλι παραμονή Πρωτομαγιάς, σκοτώνοντας το Γέρο του Βουνού του Αραβικού Κόσμου για να συντρίψει ένα σύγχρονο μύθο που πια δεν της ήταν χρήσιμος.

Τη Νύχτα αυτή την έβαλε ο Γκαίτε ως έργο-μέσα-σε έργο στο Φάουστ του κι αποτελεί μια εκδοχή τού Ονείρου Καλοκαιρινής Νυκτός του Σαίξπηρ με το γλέντι για το γάμο του Όμπερον και της Τιτάνια, βασιλικού ζεύγους των ξωτικών που στο Φάουστ αντιπροσωπεύουν το καθένα τους ρεύματα του Μοντερνισμού κι η Νύχτα αυτή πανηγυριού γίνεται μια παραβολή της Τέχνης.

Μα.. μην ανησυχείτε, δε θα πάω πιο βαθιά. Στο ισόγειο ήρθατε. Κι ήδη στον Κήπο στήθηκε η σκηνή και σάς παρουσιάζω:

απόσπασμα μπαλέτου από παράσταση του 1974 με την εξαίσια Μαξίμοβα
https://youtu.be/CvezKgSIJiM

Και,

για φινάλε (πριν καβαλήσετε τη σκούπα που αφήσατε στην πόρτα)

τη θρυλική  Μάγια Πλισέσκαγια στον άλλο Φάουστ του Γκουνώ

https://youtu.be/Qk6QPNIM4ec

__________
Η εικόνα
Ο Μεφιστοφελής (1828), σχέδιο του Ευγένειου Ντελακρουά.

Περί Αγίας του Θανάτου και Μαγείας με μιά νεκρούλα Νύφη στο τραπέζι μου

Ωραίους Αγίους έχει η εβδομάδα που έρχεται.

Μεταξύ τoυ Στρατή, της Νίκης και της Στρατονίκης, γιορτάζει και ο Νάρκισσος.

Όχι που θα άφηναν οι Χριστιανοί αρχαίο μύθο να πάει χαμένος ή αρχαίο όνομα που να μην το ιδιοποιηθούν. Δεν τους κατηγορώ, δίχως να αγκαλιάσεις τα παλιά και τα αλλιώτικα δεν παίρνεις εξουσία.

1η Νοεμβρίου γιορτάζει ο Διόνυσος (τι λέγαμε;) μα τον επισκιάζουν ο Ανάργυρος με τους Κοσμά και Δαμιανό.

Γιορτάζει κι ο Δαυϊδ, όχι ο βιβλικός μα ένας όσιος Ευβοίας

Στις 2 έχουμε τους απίστευτους Ακίνδυνο, Αφθόνιο, Πηγάσιο, Ελπιδοφόρο και Ανεμπόδιστο με τα θηλυκά τους όπως Αφθονία κι Ακινδύνη. Όλους συνωστισμένους σε μια ημέρα και ακολουθεί κενό.

Αλλού έχουν την 31η Οκτωβρίου το Ηalloween, γιορτή των σκοτεινών δυνάμεων και των ξωτικών από όπου και η μαγική η κολοκύθα που έγινε άμαξα της Σταχτοπούτας.

Νύχτα Μαγείας 6 μήνες ακριβώς απέναντι από την άλλη (τη Βαλπούργια) πριν ξημερώσει η Πρωτομαγιά.


Η ανοιξιάτικη είναι γνωστή κι από συνωμοσίες διότι είναι η νύχτα που πέθανε ο Χίτλερ και (όπως ανακοινώθηκε) ο Μπιν Λάντεν. Κατά τους μύθους τους Γερμανικούς κάθε Βαλπούργια Νύχτα ανοίγει μια Πύλη προς το κέντρο της Γης από την οποία ο μυημένος εισχωρεί σε άλλα επίπεδα ύπαρξης και φώτισης. Γι αυτό, λένε οι πιστεύοντες αυτά, τη Νύχτα εκείνη με τη θέλησή τους αυτοκτόνησαν πρώτα ο Κύριος και η Κυρία Αδόλφου Χίτλερ και την επομένη ο πιστός ακόλουθος Γκαίμπελς με την Αρία Κυρία του, αφού δολοφόνησαν για να τα πάρουν μαζί τα έξι παιδιά τους.

Αυτά όμως τα αναφέρω για να τονίσω τη συμμετρία της γιορτών των μαγισσών· για την Αγία Βαλπούργα, το μπαλέτο του Μπαλανσίν και τις γητειές της Άνοιξης θα τα πούμε τότε.

 Ας επιστρέψουμε λοιπόν στο Halloween.

Κάποιοι ιστορικοί το θεωρούν κληρονομιά ρωμαϊκών εορτασμών και το συσχετίζουν είτε με τη γιορτή της Pomona, θεάς καρπών και σπόρων, είτε με τους μεγάλους εορτασμούς των Νεκρών, τα Paternalia, γιορτές που ταίριαξαν με τη γιορτή των Αγίων Πάντων των Καθολικών. Άλλοι, μιά και η λέξη  Halloween έρχεται από τα αγγλικά, βλέπουν Κέλτικη καταγωγή μα ξέρω λίγα και δε θα ρισκάρω να σας παραπληροφορήσω αντιγράφοντας τη Wikipaedia―μπορείτε και μόνοι σας.

Άσχετο ή όχι, συμπίπτει επίσης με την παραμονή της Día de los Muertos, Ημέρας των Νεκρών, που στό Μεξικό γιοτάζεται με τη μυστήρια συνήθεια να τιμώνται οι νεκροί κάθε σπιτιού με ομοιώματα που έρχονται να παραστούν για λίγο στην καθημερινότητα. Η νοτιοαμερικάνικη αυτή γιορτή (υπάρχει παραπλήσια και στη Βραζιλία) είναι ανάμνηση κι εξέλιξη της γιορτής της θεάς Mictecacihuatl [Μιικ-τεκα-κιι-ουάντλ], βασίλισσας του  Μικτλάν, δηλαδή του Κάτω Κόσμου η οποία με τον λιπόσαρκο άνδρα της τον Mictlantecuhtli ο οποίος κάθε πρωί καταπίνει τα άστρα, κυβερνά το επέκεινα.

Επιβιώνει ως σήμερα η Αζτέκικη θεά με ενσωματωμένες στην Ημέρα των Νεκρών τις Ισπανικές παραδόσεις. Ακόμα οι ντόπιοι τη θυμούνται ως Κυρά των Νεκρών που θυσιάστηκε όταν ήταν κοριτσάκι και από τότε προστατεύει τα οστά των πεθαμένων και λατρεύεται ως  Santa Muerte, δηλαδή Αγία Νεκρούλα.

Ανάλογα την κλίση και τις πεποιθήσεις σας είτε θα φοβηθείτε και θα γοητευτείτε από τις ομοιότητες της γιορτής που σε διαφορετικές θρησκείες, τόπους και αιώνες, πέφτει ίδια μέρα του ημερολογίου, είτε θα το βρείτε λογικό μιά και το τέλος του Οκτωβρίου φέρνει την εποχή του σκοταδιού της πιό μικρής ημέρας με τη γύμνια των δένδρων και τον καημό της Δήμητρας τώρα που κρύβεται η Περσεφόνη.

Είναι η ώρα που πονά το καλοκαίρι που έφυγε, η ώρα που κοιτάζουμε αν θα μας φτάσει ό,τι έχουμε στις αποθήκες όπως κοιτάζουμε τι  έφτασε ως εμάς από τους προγόνους μας κι ετοιμαζόμαστε για το μακρύ χειμώνα, το άγονό μας μέλλον.

Αλλά ο άνθρωπος στη λύπη δεν αντέχει για πολύ. Σύντομα έρχονται τα Sarturnalia και οι γιορτές του Ιανού με φρούτα χρωματιστά που θα κρεμάσουμε στα ξερά κλαδιά των κωνοφόρων σαν ευχή καρποφορίας αλλά κι επειδή το μάτι ψάχνει χρώμα στη γκριζάδα του χειμώνα. Θέλουμε φως, συμβολισμό αστεριού λαμπρού στη μαύρη νύχτα και τους καρπούς με γλυκά και δώρα αραδιασμένους στο τραπέζι μας.

Ως τότε όμως, τούτο το διήμερο που ακόμα λάμπει ο ήλιος ας ρίξουμε μια ματιά στην Άβυσσο των ξωτικών και του Θανάτου, ας θυμηθούμε τους νεκρούς και, θρήσκοι ή άθεοι, ας ανάψουμε ένα κερί κι ας κάνουμε μιά ευχή διότι, σαν το γεμάτο όπλο που σκοτώνει και στα χέρια ενός αγρίου που δεν το έχει ξαναδεί, έτσι και τώρα, η γητειά, πιστεύω-δεν πιστεύω, πιάνει.

'Οσο για μένα, μιά φίλη αγαπημένη έφερε μια κούκλα από τη Día de los Muertos του Μεξικού, μιά νύφη πεθαμένη που με κοιτά ακίνητη σα γάτα όσο σας γράφω. Πρόκειται να την έχω στο τραπέζι μου να μοιραστεί το γεύμα όπως το γράψιμο διότι με την παρουσία της θυμάμαι και τιμώ εκείνους που έφυγαν πρώτοι για το μακρινό ταξίδι.

____________________________

credits

Οι φωτογραφίες είναι από την Ημέρα των Νεκρών με κάτω αριστερά τη Νύφη και πάνω δυο Κατρίνες (η Catrina είναι η πιο δημοφιλής φιγούρα).
Κάτω φωτογραφία από το Guardian (όπου κι άλλες)

Κι ένα Υστερόγραφο της επομένης:
Χθες το βράδυ (31 Οκτ. 2011) που γιορτάζονταν οι Νεκροί, οι Μεξικάνες Πόρνες έκαναν μιά διαδηλωτκή παρέλαση για να τιμήσουν και θυμίσουν τις σκοτωμένες συναδέλφους.

___________________________________