Στον Κάτω Κόσμο τσάι μ' ένα τρομοκράτη ενώ στα περιθώρια της Ιστορίας...

Ήταν Βαλπούργια νύχτα χθες, ελπίζω να ανεβήκατε στη σκούπα και να ευχηθήκατε για εκείνο που ποθεί η καρδιά σας. Η παραμονή της Πρωτομαγιάς εργατικής ή όχι είναι νύχτα ξωτικών που αγάπησαν πολύ οι καλλιτέχνες μα ξεχώρισε κι ως προτιμώμενη ημέρα του θανάτου των σκοτεινών ιδιοφυών όταν το σατανικό τους όραμα επιδρά στις ζωές προβάτων και η επιβίωση στον Άνω Κόσμο δυσκολεύει.

Πρόβατα εμείς, που ανατραφήκαμε στο μεταπολεμικό κόσμο σίγουροι ότι όπου δεν έχει πείνα δε θα έχει πια πόλεμο διότι ξέφτισαν οι ιδεολογίες κι ο ιδεαλιστικός υλισμός που ξεπέρασε τα όρια λογικής με το φαινόμενο ηθικού εξαναγκασμού σε βασανιστήρια των ανταρτών δια της επιλογής να σαπίζουν σε εξορίες και φυλακές αντί να βάλουν μια υπογραφή. Πρόβατα εμείς που λάθος καταλάβαμε και ζούμε σήμερα στον καιρό τον μετά κατάρρευσης των Δίδυμων Πύργων και βγάζουμε παπούτσια και δείχνουμε εσώρουχα κατ΄εντολήν ενστόλων που αντλούν δικαίωμα να μας αγγίζουν τα απόκρυφα και να καθυστερούν ταξίδια από το φόβο της Τρομοκρατίας.

Βλέποντας τα videos που κυκλοφορούν στους μεντρεσέδες με εικόνες καταστολής από την Παλαιστίνη και τους Μουσουλμάνους της πρώην Γιουγκοσλαβίας, οραματίστηκε ο Μπιν Λάντεν, λέει ο θρύλος, να δώσει στους Αμερικανούς γεύση απ' το φάρμακό τους. Θάνατο αμάχων, στο κέντρο πολύβουης πόλης που είναι το καμάρι τους, θάνατο αθώων στην καρδιά έργων του ανθρώπου εκεί που υπό τη φτερούγα νόμων και κανονισμών ξεχνάμε το φθαρτό της ύπαρξής μας και ναρκώνονται οι μεταφυσικοί μας φόβοι καθώς σκισρτά η καρδιά για μια τσάντα ή ένα ζευγάρι παπούτσια στη βιτρίνα. Μια προνομιακή ζωή, όχι προνομιούχων αλλά ανθρώπων της βιτρίνας, εκείνων που ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός της Δύσης φροντίζει να εισβάλουν σα γνωστοί μας στις ζωές μας και να γίνουν, δίχως να το επιλέξουμε  συνειδητά, πρότυπα συμπεριφοράς και σημεία αναφοράς μας, τα 'Φιλαράκια μας' κι οι κολλητές μας.

Κι αυτό ίσως δεν υπολόγισε ο Μπιν Λάντεν.  Η Νέα Υόρκη δεν είναι πια μια αμερικάνικη πόλη αλλά ο τόπος κατοικίας όλων μας, στο παράλληλο σύμπαν στο οποίο (δια της συνεχούς ταύτισης μέσω κινηματογραφικής και τηλεοπτικής μυθοπλασίας) έχουμε βιώσει αισθήματα βαθιά, έχουμε γελάσει και θυμώσει κι οργιστεί σε φέτες της ζωής μας στις οποίες είμαστε στα καλύτερά μας. Πλυμένοι κι όμορφοι, γεροί και πάντα φρέσκιοι, οι επίσημοι λουστραρισμένοι εαυτοί της φαντασίας ζουν πάντα εκεί που όλα διορθώνονται με μια απόφαση ή ένα αστείο, εκεί που τα δόντια είναι ολόλευκα, τα ρούχα σιδερωμένα, κανένας δε στριμώχνεται σε μετρό, κανένας δε χάνει τη ζωή του μαγειρεύοντας για άλλους σε σκοτεινές κουζίνες ή φροντίζοντας αρρώστους και κανένας μας δεν είναι αυτό το πρόβατο που λέγαμε πιο πάνω, ο δυστυχής κομπάρσος στη ζωής του που (στην πραγματικότητα) είμαστε όλοι εμείς οι καταδικασμένοι εκ γενετής να δρούμε και να επιδρούμε  εν μικρώ, στην περιφέρεια ως υποσημειώσεις των ιστορικών βιβλίων.

Καταλαβαίνω τι προσπάθησε ο Μπιν Λάντεν. Καταλαβαίνω και γιατί απέτυχε. Και γιατί, ακόμα, (αν υπολογίσουμε  δια cui bono), κερδισμένος άρα υπαίτιος ήταν ο Bush μέχρι του σημείου να φαίνεται λογικό να το έστησαν μαζί το κόλπο αυτό, δυό γόνοι πλούσιων πετρελαιάδων/κατασκευαστών που βρήκαν τρόπο να κρατήσουν περιζήτητα τα πετρέλαια του στενού τους κύκλου γκρεμίζοντας ταυτόχρονα τόσο που άνοιξαν δουλειά επισκευών, τσιμέντου και (ναι) ανάγκη πετρελαίου που οι Τεξανοί κι οι Σαουδάραβες Πετρελαιάδες όσο και η Μπιν Λάντεν Κατασκευαστική εξασφάλισαν   δουλειά για χρόνια.

Με sleepers είπαν δούλευε η Αλ Κάιντα, ανθρώπους που έχουν απολύτα ενσωματωθεί στον ξένο τόπο και περιμένουν τη στιγμή που η Βάση θα τους ανασύρει από την πραβατίσια τους ζωή και θα κληθούν να αλλάξουν το ρου της Ιστορίας. Sleepers, εξήγησαν, έχει παντού, φιλήσυχους και δυτικόμορφους πολίτες με μουστάκι και λίγο σκούρο δέρμα που πίνουν και μια βότκα για το θεαθήναι αλλά μόλις καλέσει η Βάση δε διστάζουν  να μας σφάξουν με το χαρτοκόπτη. Και τέτοιος ίδιος sleeper ίσως να ήταν κι ο Μπιν Λάντεν, ήρωας σύμμαχος των ΗΠΑ στον πόλεμο κατά των Ρώσων, ρομαντικός που αποτραβήχτηκε ανακαλύπτοντας τοπία Κορανιού  στο Αφγανιστάν που η Καμπούλ του, πριν τη ρώσικη εισβολή, ήταν χίππικος παράδεισος με όμορφα λουλούδια στα ρείθρα των δρόμων, σαλβάρ καμίζ από ινδικό βαμβάκι στα ραφτάδικα, φθηνή απλή ζωή και το καλύτερο βαρύ χασίσι που έπεσε στα χέρια χασικλή (κι αντίθετα από τις εντόπιες μπουρούχες  μυρίζει σαν το μαγευτικότερο λιβάνι που πιπεράτο μας στέλνει απ' ευθείας στς Χίλιες και Μϊα νύχτες του παραμυθιού).

Εχθρός των Ρώσων, δημαγωγός και γητευτής, στράτευσε νέους άνδρες από τα πλήθη αναλώσιμων ανέργων ή αιώνιων φοιτητών, ξύπνησε με τα λόγια του τα πιο κρυφά τους όνειρα για ηρωισμούς, για να γίνονταν πρωταγωνιστές κι όχι πιονάκια στη ζωή των άλλων και, στηριγμένος στο περίσσευμα τεστοστερόνης τούς εκπαίδευσε σε στρατόπεδα, τους έδεσε με τελετουργικά που τόσο αγαπούν τα αγόρια και επανέθεσε τις αξίες έτσι που εξ αρχής κι εξ ορισμού τα κατακάθια του πολιτισμού απέκτησαν κατωτέρους: φυλές ολόκληρες και το άλλο φύλο. "Δεν είστε επικίνδυνοι, δεν είστε άξεστοι" τους δίδαξε, αλλά γενναίοι κι αγνοί. Είστε  οι ήρωες, οι στρατιώτες που δόλια σας έκλεψαν την κληρονομιάς σας.

Βλέπετε; Δε διαφέρουν και πολύ στα βασικά ο Μπιν Λάντεν και ο Χίτλερ. Γι αυτό και κατά μία μυστικιστική θεωρία συνωμοσίας έφυγαν από τούτη τη ζωή τη Βαλπούργια νύχτα όταν πριν την Πρωτομαγιά ανοίγει η Πύλη για τον Κάτω Κόσμο. Τα μελετούσε χρόνια ο Γκαίμπελς  (ένα τεράστιο αρχείο με βιβλία και δίκες μαγισσών) κι όταν ήρθε η ώρα σκότωσε η Φράου του, τα έξι παιδιά τους και αποχώρησαν οικογενειακώς ως συνοδοί του Φύρερ και της Κυρίας Αδόλφου Χίτλερ.

Στον Κάτω Κόσμο πάνε μόνο οι εκλεκτοί, οι μύστες, οι λίγοι διαλεχτοί που γνωρίζουν να κρατούν το μυστικό κι εκεί (κατά τη θεωρία) πιθανόν τούτη τη στιγμή  ο Μπιν Λάντεν να είναι  καλεσμένος της Εύα Μπράουν και να πίνουν το απογευματινό τους τσάι καθώς εγώ σας τα λέω κοιτάζοντας μέσα από τα τζάμια τη λεωφόρο της πόλης, που ο λαμπρός της φημισμένος ουρανός και το αιθέριο φως της δεν καταφέρνουν να σκεπάσουν τη γκρίζα μιζέρια των καταδικασμένων μας ζωών.

___________________________________________________________

Εικόνα:

Πρωτομαγιάτικο ψαθάκι και άνθη, η Μαντάμ στο σπίτι της παλιάς αγαπημένης της φίλης (και αμπιγιέζ σχεδιάστριας κοστουμιών) Ηλιοστάλακτης Βαβούλη.